Psyche
alle pijlers
Prematuur kind zijn....
woensdag 7 januari 2009 om 02:48
Ik las net (weer) het topic van Toffifee op de Kinderen pijler en vroeg me af of ik daar zou reageren of beter een eigen topic kon openen. Dat laatste dus omdat het daar gaat om nu prematuur geboren kinderen en ik de 40 ruim gepasseerd ben.
Zal eerst ff wat meer info geven, mijn vraag/vragen komen denk ik meer aan het eind.
Zelf ben ik een prematuur kindje. Geboren met 7 maanden. Vroeger ging alles nog in maanden, dus geen idee hoeveel weken het was, maar zal wel ergens tussen de 28 en 30 of zo zijn.
Ik ben de helft van een een-eiïge tweeling. Het was pas na mijn geboorte bekend dat het een tweeling werd. Mijn zusje heeft maar kort geleefd. In die tijd was het kraambed anders/langer. Mijn moeder heeft dan ook niet bij de begrafenis van mijn zusje kunnen zijn. Ik heb ruim 3 maanden in de couveuse gelegen waarbij de zorg destijds zo ingericht was dat zij niet bij mij mocht/kon en mij alleen vanaf achter glas in de couveuse kon zien. Pas een late hechtingsmogelijkheid dus.
Alles wat ik weet van haar, weet ik via enkele tantes. Mijn mijn moeder (waar ik overigens toch een goede band mee heb) is dit nooit een bespreekbaar onderwerp geweest in de zin van haar gevoel etc.
In die tijd was het blijkbaar ook best gebruikelijk een graf te 'huren/nemen' voor een x-aantal jaar. In dit geval 10 of 12 jaar. Tegen de tijd dat ik oud genoeg was om e.e.a. te beseffen en het graf wilde bezoeken, was dat er niet meer. Dat heb ik best wel als moeilijk ervaren, ondanks dat ik 'haar' niet ken.
Door de jaren heen ben ik afwisselend meer en minder hiermee bezig (geweest). Vaak in de zin van in hoeverre we uiterlijk op elkaar zouden hebben geleken, beroepskeuze, kwaliteiten, jongens, kledingsmaak etc.
De laatste jaren speelde het weer meer en was ik op zoek naar enige vorm van een soort 'verbintenis'. Die heb ik 'ineens' gevonden enkele maanden terug. Dit gaat over enkele maanden vorm krijgen in de hoedanigheid van een tatoo van een symbool dat gelijkstaat aan de 1e voorletters van ons beider voornaam, zonder dat een 'buitenstaander' maar kan verzinnen wat dat plaatje voor mij betekent.
Op dit moment zit ik door bepaalde omstandigheden tijdelijk thuis en in een traject van psycholoog en coaching voortkomend uit mijn werksituatie.
Eén van mijn valkuilen is het (ver)zorgende karakter en het peoplepleasende zeg maar, dat naast het moeilijk kunnen delegeren en loslaten van dingen.
Zowel mijn 'begeleidster' als ikzelf zijn verre van zwerig, al klinkt het volgende misschien wel zo.
Toch (b)lijkt er mogelijk een verband te zijn tussen het niet los kunnen laten van deze, laat ik zeggen, aardse dingen in combinatie met het niet los (hebben) willen laten van degene waar ik (letterlijk) toch nauw mee verbonden was.
Ik weet zelf nu totaal niet wat en of ik iets moet doen met deze gedachtengang.....
Ik heb zelf geen kinderen dus kan absoluut niet reageren vanuit oogpunt als ouder, maar ben wel benieuwd... zijn er hier 'helften van tweelingen/meerlingen' of moeders van oudere meerlingen met bijv. een overleden baby die zich hier iets bij voor kunnen stellen of zich hierin herkennen?? En zo ja, heeft dit invloed (gehad) op je/jullie leven en dan in welke zin??
Zal eerst ff wat meer info geven, mijn vraag/vragen komen denk ik meer aan het eind.
Zelf ben ik een prematuur kindje. Geboren met 7 maanden. Vroeger ging alles nog in maanden, dus geen idee hoeveel weken het was, maar zal wel ergens tussen de 28 en 30 of zo zijn.
Ik ben de helft van een een-eiïge tweeling. Het was pas na mijn geboorte bekend dat het een tweeling werd. Mijn zusje heeft maar kort geleefd. In die tijd was het kraambed anders/langer. Mijn moeder heeft dan ook niet bij de begrafenis van mijn zusje kunnen zijn. Ik heb ruim 3 maanden in de couveuse gelegen waarbij de zorg destijds zo ingericht was dat zij niet bij mij mocht/kon en mij alleen vanaf achter glas in de couveuse kon zien. Pas een late hechtingsmogelijkheid dus.
Alles wat ik weet van haar, weet ik via enkele tantes. Mijn mijn moeder (waar ik overigens toch een goede band mee heb) is dit nooit een bespreekbaar onderwerp geweest in de zin van haar gevoel etc.
In die tijd was het blijkbaar ook best gebruikelijk een graf te 'huren/nemen' voor een x-aantal jaar. In dit geval 10 of 12 jaar. Tegen de tijd dat ik oud genoeg was om e.e.a. te beseffen en het graf wilde bezoeken, was dat er niet meer. Dat heb ik best wel als moeilijk ervaren, ondanks dat ik 'haar' niet ken.
Door de jaren heen ben ik afwisselend meer en minder hiermee bezig (geweest). Vaak in de zin van in hoeverre we uiterlijk op elkaar zouden hebben geleken, beroepskeuze, kwaliteiten, jongens, kledingsmaak etc.
De laatste jaren speelde het weer meer en was ik op zoek naar enige vorm van een soort 'verbintenis'. Die heb ik 'ineens' gevonden enkele maanden terug. Dit gaat over enkele maanden vorm krijgen in de hoedanigheid van een tatoo van een symbool dat gelijkstaat aan de 1e voorletters van ons beider voornaam, zonder dat een 'buitenstaander' maar kan verzinnen wat dat plaatje voor mij betekent.
Op dit moment zit ik door bepaalde omstandigheden tijdelijk thuis en in een traject van psycholoog en coaching voortkomend uit mijn werksituatie.
Eén van mijn valkuilen is het (ver)zorgende karakter en het peoplepleasende zeg maar, dat naast het moeilijk kunnen delegeren en loslaten van dingen.
Zowel mijn 'begeleidster' als ikzelf zijn verre van zwerig, al klinkt het volgende misschien wel zo.
Toch (b)lijkt er mogelijk een verband te zijn tussen het niet los kunnen laten van deze, laat ik zeggen, aardse dingen in combinatie met het niet los (hebben) willen laten van degene waar ik (letterlijk) toch nauw mee verbonden was.
Ik weet zelf nu totaal niet wat en of ik iets moet doen met deze gedachtengang.....
Ik heb zelf geen kinderen dus kan absoluut niet reageren vanuit oogpunt als ouder, maar ben wel benieuwd... zijn er hier 'helften van tweelingen/meerlingen' of moeders van oudere meerlingen met bijv. een overleden baby die zich hier iets bij voor kunnen stellen of zich hierin herkennen?? En zo ja, heeft dit invloed (gehad) op je/jullie leven en dan in welke zin??
woensdag 7 januari 2009 om 07:26
Hmm....kippenvel en geraakt door jouw verhaal.
Ik ben ook de helft van een tweeling, alleen is mijn zusje al in een vroeger stadium van de zwangerschap overleden. Ook bij 'ons' kwamen ze er pas achter nadat ik geboren was. En eigenlijk is er daarna weer doorgegaan met wat je doet na de geboorte van een kindje...
Mij is het altijd wel verteld...maar met dezelfde woorden die ik hierboven heb beschreven. Niet wat het met mijn moeder deed oid.
Ik heb gedachten gehad van, hoe zou het zijn geweest als zij wel gezond was geweest. Heel jong als kind miste ik een maatje...zou zij dat zijn geweest?
Eigenlijk gek...want het is een kindje dat er nooit 'echt' is geweest, maar er wel had kunnen zijn....
Ik ben ook de helft van een tweeling, alleen is mijn zusje al in een vroeger stadium van de zwangerschap overleden. Ook bij 'ons' kwamen ze er pas achter nadat ik geboren was. En eigenlijk is er daarna weer doorgegaan met wat je doet na de geboorte van een kindje...
Mij is het altijd wel verteld...maar met dezelfde woorden die ik hierboven heb beschreven. Niet wat het met mijn moeder deed oid.
Ik heb gedachten gehad van, hoe zou het zijn geweest als zij wel gezond was geweest. Heel jong als kind miste ik een maatje...zou zij dat zijn geweest?
Eigenlijk gek...want het is een kindje dat er nooit 'echt' is geweest, maar er wel had kunnen zijn....
woensdag 7 januari 2009 om 09:09
Ik weet dat mijn broertje in het begin ook een tweeling is geweest. Bij de eerste echo waren er twee foetusjes te zien, maar bij de tweede al niet meer. Het niet ontwikkelde kindje is dus nooit groter geworden dan een erwt. Toch heeft mijn moeder er nooit een geheim van gemaakt dat er wel al twee namen waren bedacht enzo. Omdat met de tweede echo al duidelijk was dat het niet (meer) zo was, was het verwerkingsproces ook heel anders denk ik. Mijn moeder is altijd heel gelukkig geweest met mijn broertje en daardoor is er nooit het gemis geweest dat er misschien nog eentje zou hebben kunnen zijn. Ik kan me dus zo voorstellen dat de moeder van roosje hier nooit bij heeft hoeven stilstaan en het gewoon als een soort feit heeft kunnen aannemen.
In het geval van thee ligt het anders: je hebt er twee geboren zien worden en je krijgt er maar eentje voor terug.
Overigens, om het even op je vraag te houden, kan ik me voorstellen dat een tweelingband blijft bestaan en dus ook als een gemis kan voelen. Zeker eeneiige tweelingen. Die voelen op afstand ook elkaars gevoelens aan, en dat mis je dus als je alleen overblijft? Ook als je moeder de gevoelens nooit heeft uitgesproken zou jij je onbewust kunnen aantrekken dat JIJ degene bent die er nog is ofzo. Maar daarnaast heb ik vroeger ook een maatje gemist, en ik ben nooit tweeling geweest.
In het geval van thee ligt het anders: je hebt er twee geboren zien worden en je krijgt er maar eentje voor terug.
Overigens, om het even op je vraag te houden, kan ik me voorstellen dat een tweelingband blijft bestaan en dus ook als een gemis kan voelen. Zeker eeneiige tweelingen. Die voelen op afstand ook elkaars gevoelens aan, en dat mis je dus als je alleen overblijft? Ook als je moeder de gevoelens nooit heeft uitgesproken zou jij je onbewust kunnen aantrekken dat JIJ degene bent die er nog is ofzo. Maar daarnaast heb ik vroeger ook een maatje gemist, en ik ben nooit tweeling geweest.
anoniem_32334 wijzigde dit bericht op 07-01-2009 09:11
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
woensdag 7 januari 2009 om 09:16
Ik denk zeker dat het kan dat je een band hebt met je overleden tweelingzusje. In de buik onstaat die ban al. Ik ben ook de helft van een tweeling en wij leven wel nog allebei, maar onze band is echt ontzettend groot.
Ik kan je helaas niet vertellen hoe het is om je tweelinghelft )vroeg' te verliezen. Maar ik wilde je veel sterkte wensen.
Ik kan je helaas niet vertellen hoe het is om je tweelinghelft )vroeg' te verliezen. Maar ik wilde je veel sterkte wensen.
donderdag 8 januari 2009 om 00:19
Thee, ik weet niet eens op welke pijler ik ben maar.... ik lees zo hier en daar wel eens wat van jou met belangstelling voor jouw manier van dingen verwoorden en zo.
En nu las ik dit via het linkje onder je nick.
Ik weet niets van tweelingen.Het enige dat ik je nu en hier wil geven is een dikke knuffel
En nu las ik dit via het linkje onder je nick.
Ik weet niets van tweelingen.Het enige dat ik je nu en hier wil geven is een dikke knuffel
donderdag 8 januari 2009 om 23:36
Thee, wat een heftig verhaal zeg. Ik kan me voorstellen dat dit veel vragen bij je oproept, en opgeroepen heeft. Pfff. Je hebt het weleens over tatoo gehad, maar geen idee dat het deze achterliggende gedachte had. Mooi
Ik heb vriendinnen die tweeling zijn, en hun band is inderdaad heel sterk. Ook weleens niet zo goed geweest, die band, juist mss omdat ze elkaar zo goed kennen. Wel onverbrekelijk.
En wat triest dat je moeder niet bij de begrafenis van je zusje is geweest (en dat er nu geen plek meer is) en dat je pas na 3 maanden een band met je moeder hebt kunnen opbouwen. Heel jammer dat dit niet bespreekbaar is met je moeder, maar wel verklaarbaar door haar generatie, denk ik. Gelukkig dat je wel een goeie band met haar hebt. Ongelooflijk toch dat dat toen zo anders ging.
Goh, ik weet verder niet zo goed wat te zeggen, maar big hug
Ik heb vriendinnen die tweeling zijn, en hun band is inderdaad heel sterk. Ook weleens niet zo goed geweest, die band, juist mss omdat ze elkaar zo goed kennen. Wel onverbrekelijk.
En wat triest dat je moeder niet bij de begrafenis van je zusje is geweest (en dat er nu geen plek meer is) en dat je pas na 3 maanden een band met je moeder hebt kunnen opbouwen. Heel jammer dat dit niet bespreekbaar is met je moeder, maar wel verklaarbaar door haar generatie, denk ik. Gelukkig dat je wel een goeie band met haar hebt. Ongelooflijk toch dat dat toen zo anders ging.
Goh, ik weet verder niet zo goed wat te zeggen, maar big hug
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
vrijdag 9 januari 2009 om 02:19
@Java, je hebt zeker wel gelijk. Ik opende het topic na het lezen van dat andere en kon geen titel bedenken die de lading dekt. Omdat ik zowel op zoek was naar herkenning van zeg maar tweeling-helften als van moeders met verloren kindje van meerling.
Fussie en Dee, thnx voor jullie lieve reacties terug en Jas, bedankt voor je mail.
Het is overigens niet zo dat ik er dag en nacht en jaar in jaar uit mee bezig ben, maar met wat nu speelt (kan ik hier qua herkenbaarheid niet allemaal neerzetten) weer wel even meer. Maar wel te handelen hoor.
Dee, het betreft een nieuwe tatoo, niet die van vorig jaar. Deze komt er de volgende vakantie. Ik had gehoopt nog deze maand, maar wordt (financieel gezien) juni dus. En ja, ondanks (grin) hoe ouder hoe gekker qua o.a. tatoo leeftijd, kijk ik hier erg naar uit al kan ik niet precies onder woorden brengen waarom. Voordeel van de keuze voor afbeelding is voor mij dat het niet herkenbaar is voor anderen waar het voor mij persoonlijk voor staat.
Fussie en Dee, thnx voor jullie lieve reacties terug en Jas, bedankt voor je mail.
Het is overigens niet zo dat ik er dag en nacht en jaar in jaar uit mee bezig ben, maar met wat nu speelt (kan ik hier qua herkenbaarheid niet allemaal neerzetten) weer wel even meer. Maar wel te handelen hoor.
Dee, het betreft een nieuwe tatoo, niet die van vorig jaar. Deze komt er de volgende vakantie. Ik had gehoopt nog deze maand, maar wordt (financieel gezien) juni dus. En ja, ondanks (grin) hoe ouder hoe gekker qua o.a. tatoo leeftijd, kijk ik hier erg naar uit al kan ik niet precies onder woorden brengen waarom. Voordeel van de keuze voor afbeelding is voor mij dat het niet herkenbaar is voor anderen waar het voor mij persoonlijk voor staat.
