Problemen met het los laten van me ex en ergens thuis voelen

Hoi,

Vorig jaar is mijn relatie met mijn ex op een best nare manier afgelopen en zal hier niet op detail gaan, omdat het dan een Lord Of The Rings trilogy wordt. Dit had me in een schok achtergelaten en uiteindelijk geleid tot een best diepe depressie. Echter zie ik ook wel in dat de depressie en schok tevens door een verkeerde blik en instelling komt en ik werk hier aan. Ik heb namelijk de keuze gemaakt om met haar iets aan te gaan. Het was me eerste relatie namelijk, dan is alles nieuw voor je en kunnen gevoelens gekke dingen met je doen en je blind maken voor nogal wat dingen. Ik verwijt niemand iets, omdat ik denk dat als ik de dynamica en anatomie van het hele universum zou kennen en het leven van elke persoon en die van hun voorouders tot oneindig terug dan dat ik waarschijnlijk iedereen zou begrijpen voor de acties en keuzes die ze maken en ik dus liever naar mezelf kijk dan naar anderen.

Ik kan denk ik veel dingen duidelijk reflecteren en relativeren en het positieven er allemaal in zien. Uiteindelijk ben ik enorm blij dat ik zo'n specifieke relatie breuk heb meegemaakt en een depressie. Het heeft me enorm veel dingen geleerd en ingezien en die les is voor mij van oneindige waarde. Ik heb namelijk veel 'fouten' gemaakt in een relatie. Daarvoor was ik onwetend, naïef en eigenwijs op nogal wat gebieden namelijk. Ik ben hierdoor een nieuw persoon geworden waarmee ik zelf heel blij mee ben.

Maar ik kan het maar niet helpen om me me non stop leeg van binnen te voelen en dat vind ik soms enorm beangstigend. Ik voel me nergens thuis en ik voel met niemand een band. Ik ben van VMBO naar de universiteit geklommen en ik dacht dat ik op de uni hoogstwaarschijnlijk studie genoten zou vinden waarmee ik leuk mee kan praten, filosoferen en omgaan. Maar op de uni voel ik met niemand een band. Ik heb capoeira, taekwondo, thai box, voetbal en yoga aantal jaren gedaan om tevens in contact te komen met mensen, maar ik voel geen band.

Veel mensen in me omgeving komen vaak naar me toe als ze ergens mee zitten en dan praten we het uit en bedanken ze me vaak en ik vind dat geweldig om te doen. Maar ik heb niemand in me omgeving waarbij ik voel dat die mij begrijpt. Mensen kunnen wel zeggen dat ze je begrijpen, maar als je je zelf niet begrepen voelt dan voelt het juist niet dat diegene je begrijpt wanneer die zijn woorden uitspreekt over waarom die je wel begrijpt. Het kan soms frustrerend zijn omdat ik altijd graag een persoon, liefst een vriendin, wou hebben die je begrijpt.

Door me ex voelde ik me steeds minder en minder begrepen na een tijd en had vaak momenten dat dit gewoon compleet niet werkte tussen ons en ik weinig meer voelde voor haar. Twee totaal verschillende culturen en opleiding niveaus, (zij leefde in een strenge moslim omgeving en ik een oost Europese omgeving met communistische trekjes) deze combo kon wel eens enorm tegen elkaar botsen op communicatie niveau en sociale normen en waardes.

Maar toch gaan me gedachtes telkens terug aan haar. Ik denk steeds had ik dit en dat maar beter gedaan en zus en zo kon ik haar beter helpen. Ik denk de hele tijd van, misschien na een langere tijd is ze veranderd en kunnen we het dan wel goed met elkaar overweg en praten en elkaar begrijpen. Waarom doe ik dit? Het was zo naar afgelopen en het was niet face to face uitgepraat en er is geen mogelijkheid om in contact te komen. Waarom voel ik me zo non stop leeg van binnen wanneer ik het als een onbetaalbare ervaring zie en enorm blij ben dat ik zoiets mee heb gemaakt. Is dit een illusie die sterker is dan mijn eigen verstand? Ze had ook een enorm aantrekkelijk lichaam en uiterlijk en ik vraag me af of dat niet het gene is dat ik zo naar smacht en een illusie creëer over haar persoonlijkheid om het idee te hebben van een meisje die perfect bij me past, wanneer dit niet de realiteit is en dat niet los kan laten. Maar aan de andere kant, elke keer als ik een nieuw meisje in de trein aanpreek (die me wat oogcontact aandacht geeft) dan voel ik me wel eens enorm blij en aangetrokken en voel ik een leuke spanning weer. Maar als ik haar dieper leer kennen en geen band voel dan voel ik me compleet leeg en down weer.

Ik weet niks van dit universum. Hoe meer ik de wetenschap en de methodologie van natuurkunde, wiskunde, psychologie en economie ik bestudeer, hoe meer ik er overtuigd van ben dat we niks weten. Daarnaast, hoe meer we ontdekken hoe meer vragen er zich creëren. Het is frustrerend om je alleen erin te voelen en beangstigend om te accepteren om in me eentje te kunnen leven wanneer ik een enorme behoefte heb aan een vriendin waarmee ik een band mee wil voelen.

Het is frustrerend wanneer mensen om je heen met zo'n zekerheid over alles praten wanneer ik mezelf ervan overtuig dat we niks weten en overal wel een open vragen op kan vinden en mensen agressief en irriterend naar mij toe keren wanneer ik hun 'wijsheid' en 'kennis' ondervraag. Wat iemand als logisch ziet hoeft niet logisch te zijn. Logica is een abstract beeld dat wij zelf creëren om aproximerende geobserveerde patronen in een voorspellend model te stoppen zou ik denken en hier zit altijd wel afwijking in. Daarnaast wordt dit geobserveerd met onze zintuigen en dan komt de vraag of onze zintuigen te vertrouwen zijn. Wellicht zijn ze nog aan het ontwikkelen en over 1000 jaar kunnen we het allemaal helderder inzien en is alles dat we nu zeggen als onwetend en naïef. Net zoals als wij terug kijken op de geschiedenis en denken van hoe konden hun zo'n 'stomme' dingen zeggen en denken.

Ik vind het moeilijk om advies en ervaringen van anderen aan te horen als ik ergens mee zit. Ik wil het in mezelf vinden en niet in dat van iemand anders. Het enige dat ik doe bij mensen is vragen stellen en hun problemen op te lossen vanuit zichzelf en niet via mijn advies en ervaring. Dit omdat iedereen anders is en mijn spiritualiteit in het vinden van jezelf ligt en observeer dat dit vaak enorm sterk werkt en mensen me ervoor waarderen. Maar wat ik bij anderen doe, wil ik ook eens terug voelen dat iemand dat bij mij doet en me begrepen voel. Maar ik weet niet of dat teveel gevraagd is.

Ik heb dit denk ik een beetje chaotisch en onduidelijk geschreven denk ik. Ik ben zelf best moe van mezelf dat ik er zo mee zit en dat leeg voelen al een jaar lang is best klote en ik weet zelf even niet meer wat ik kan doen. Ik huil best vaak erover en het is zwaar. Ik sport nog elke dag 3 uur lang en ik probeer met mensen om te gaan, maar het helpt allemaal steeds minder en minder. Let ook niet op mijn taal a.u.b. ik ben er zelf nooit heel goed in geweest, ik ben meer van de wiskunde : P

yasmijn schreef: ↑

17-08-2017 11:52

Universitair en dan 'më ex' ?

Wauw.

Wat wil je hiermee bedoelen? Een universitaire opleiding hoeft niet altijd gepaard te gaan met een vloeiend taalgebruik. Daarnaast bij wiskunde is dit niet het meest van belang.

Elmervrouw schreef: ↑

17-08-2017 11:52

Hoe lang heeft je relatie geduurd?
Zou je haar terug willen?

De rest vind ik aardig ingewikkeld om te lezen. Ik kan me voorstellen dat veel mensen je daarom niet begrijpen.

Het had bijna twee jaar geduurd. Ik weet niet of ik haar terug zal willen. Ik had momenten dat ik totaal niks meer voor haar voelde. Maar dat leeg gevoel geeft me het verlangen om terug te zijn bij haar. Maar ik weet niet of dit een illusie is of niet.

Waardoor komt het dat het ingewikkeld is om te lezen? Misschien iets waar ik mezelf aan kan verbeteren als het toevallig aan mij ligt.

yasmijn schreef: ↑

17-08-2017 11:59

Taal is niet belangrijk? Weer wauw.

Het bezittelijk voornaamwoord is niet 'me' maar 'mijn'.

Basisschoolkost.

Ik zeg ook nergens dat het niet belangrijk is. Ik kom zelf uit een achterstandswijk dus hoe ik er mee opgegroeid ben kan wat anders liggen dan bij jou. Informeel taal gebruik in dit gebied is denk ik minder erg dan dat ik dat zou doen in een wetenschappelijk onderzoek. Zoals ik al zei in me bericht, heb ik het wat chaotisch en onduidelijk op kunnen schrijven omdat ik zelf in de war ben laatste tijd. Ik snap het probleem niet.

Summerdance schreef: ↑

17-08-2017 12:11

Als taal niet je ding is gebruik dan ook niet zo veel letters X-D

Het wordt er namelijk niet makkelijker en vloeiender op om te lezen.

Even resumerend, je voelt je kut dat het uit is, eenzaam omdat het uit is en je hebt geen vrienden.

Tip 1: liefdesverdriet slijt. Soms ba een maand soms na een jaar.

Tip 2: als je in het echte leven met zo lang van stof bent als hier, kort het in....echt! Men haakt af bij zoveel bijzaken.

Tip 3: Laat het universum lekker het universum zijn. Daar kan je toch niets mee.

Dat eerste is nog inderdaad afwachten dat het slijt.

Face to face ben ik vaak juist weinig zeggend als het onderwerp me niet echt aanspreekt en begin ik ook niet zo snel over mijn bijzaken en al. Toevallig alleen hier heb ik het wat uitgebreid opgeschreven.

Ik vind het ontspannend om het universum af te vragen juist. Alleen de behoefte om het met iemand te doen kan ik niet vinden en dat deprimeert mij wel eens. Maar dat is dan misschien dat ik controle erover wil hebben en het universum dus niet laat voor hoe die is.