Psyche
alle pijlers
problemen met volwassen dochter
vrijdag 9 november 2007 om 19:32
Hoi,
Ik verwacht op dit topic geen oplossing maar ik wil wel graag eens mijn probleem van me af praten.
Mijn dochter is zoals de titel al zegt volwassen (nu 22) maar we hebben als sinds ze een jaar of 14 is problemen met haar.
Het grootste probleem is wel dat ze echt overal over liegt.
Toen ze naar de middelbare school ging was het nog een gewoon leuk kind. Ging van groep 8 naar Havo/Vwo klas en ging van de 1e naar de 2e klas zonder problemen.
Toen begon de ellende. Ik kan niet alles vertellen maar ik zal een klein beetje vertellen. Het begon met rapporten vervalsen, post van school ondervangen. We kwamen er natuurlijk achter aan het eind van het schooljaar.
Ik zal julllie alle ellende besparen maar we zijn nu 10, 12 jaar verder en er is nog niets veranderd.
Het mag een wonder heten dat ze uiteindelijk op een ROC de volwassen Mavo heeft gehaald, (2 jaar in 1). Het is dus geen kwestie van niet kunnen, werd ons ook door alle mentoren gezegd. Daarna verschillende MBO opleidingen, geen afgemaakt. Een jaar dit, vond er niets meer aan, een jaar weer wat anders, weer niet afgemaakt. En het ergste is wel dat wij dus telkens weer dachten dat het nu eindelijk goed ging, weer leugen op leugen.
Roep nu niet gelijk dat wij misschien te veeleisend waren (heb ik namelijk mezelf ook wel eens afgevraagd) maar echt niet, we hebben altijd gezegd als het niet gaat.........
Maar waarom dan al die leugens?
En niet alleen over school hoor. Zo heeft ze ons bv weken lang voorgehouden dat ze nu een goede baan had als secretaresse, terwijl ze er nooit gewerkt had.
Alles komt natuurlijk een keer uit, dus weer trammelant in de tent.
Jullie zullen wel begrijpen dat het vertrouwen volledig weg is.
Ze woont al ongeveer 1 1/2 jaar samen. Heeft ook een baby van 10 maanden. Ook over de zwangerschap heeft ze in het begin vreselijk gelogen.
Het is dus eigenlijk over van alles, ook over dingen waarom ik echt niet begrijp dat ze daar over liegt.
Nu heeft ze van de week een afspraak gemaakt bij de huisarts omdat ze volgens eigen zeggen ook wel begrijpt dat dit niet normaal is. Nu heeft ze een nummer van Mediant gekregen om daar een afspraak mee te maken.
Je zou toch denken dat ze nu volwassen is en haar eigen leven leeft, dus niet meer hoeft te liegen.
We zijn nu op een punt dat ik begin te denken of het misschien niet beter is om maar geen contact meer te zoeken want we worden telkens weer met de neus op de feiten gedrukt. Maar we zin zo gek met ons kleinkind en als we met haar geen contact meer hebben, zien we ons kleinkind niet meer en dat zou ik echt vreselijk vinden.
Nogmaals, we zijn niet op zoek naar oplossingen via dit topic maar ik vind het wel eens fijn alles van me af te schrijven.
Ik had haar namelijk net weer aan de telefoon en ze heeft net gisteren te horen gekregen dat ze de laatste toets om het diploma te behalen weer niet heeft gehaald, dus geen diploma.
Toen ik haar vroeg of ze dit niet jammer vond zei ze dat het eigenlijk niets kon schelen omdat ze met deze opleiding toch niets wou doen. Ze zit nu alles met alles vanaf de Middelbare 10 jaar op school en niets afgemaakt. Ik zei dus dat ze dan maar een baan moest gaan zoeken. Ze heeft geen enkel inkomen en leven nu van het inkomen van vriend wat ook niet zoveel is.
En daar maak ik me dan weer zorgen over.
Maar ze zei dus dat ze niet ging werken omdat wij dat willen.
Ook over de verzorging van baby maak ik me zorgen. Ze is nog teveel in haar oude leventje, uitgaan, lekker naar de stad met vriendinnen enz. Ze was ook niet van plan zwanger te raken.
Ik heb het idee dat ze zich tegen anderen beter voor wil doen dan ze is.
Nou, dit is nog maar een klein stukje van het verhaal en toch een heel stuk. Reacties zijn welkom.
Ik verwacht op dit topic geen oplossing maar ik wil wel graag eens mijn probleem van me af praten.
Mijn dochter is zoals de titel al zegt volwassen (nu 22) maar we hebben als sinds ze een jaar of 14 is problemen met haar.
Het grootste probleem is wel dat ze echt overal over liegt.
Toen ze naar de middelbare school ging was het nog een gewoon leuk kind. Ging van groep 8 naar Havo/Vwo klas en ging van de 1e naar de 2e klas zonder problemen.
Toen begon de ellende. Ik kan niet alles vertellen maar ik zal een klein beetje vertellen. Het begon met rapporten vervalsen, post van school ondervangen. We kwamen er natuurlijk achter aan het eind van het schooljaar.
Ik zal julllie alle ellende besparen maar we zijn nu 10, 12 jaar verder en er is nog niets veranderd.
Het mag een wonder heten dat ze uiteindelijk op een ROC de volwassen Mavo heeft gehaald, (2 jaar in 1). Het is dus geen kwestie van niet kunnen, werd ons ook door alle mentoren gezegd. Daarna verschillende MBO opleidingen, geen afgemaakt. Een jaar dit, vond er niets meer aan, een jaar weer wat anders, weer niet afgemaakt. En het ergste is wel dat wij dus telkens weer dachten dat het nu eindelijk goed ging, weer leugen op leugen.
Roep nu niet gelijk dat wij misschien te veeleisend waren (heb ik namelijk mezelf ook wel eens afgevraagd) maar echt niet, we hebben altijd gezegd als het niet gaat.........
Maar waarom dan al die leugens?
En niet alleen over school hoor. Zo heeft ze ons bv weken lang voorgehouden dat ze nu een goede baan had als secretaresse, terwijl ze er nooit gewerkt had.
Alles komt natuurlijk een keer uit, dus weer trammelant in de tent.
Jullie zullen wel begrijpen dat het vertrouwen volledig weg is.
Ze woont al ongeveer 1 1/2 jaar samen. Heeft ook een baby van 10 maanden. Ook over de zwangerschap heeft ze in het begin vreselijk gelogen.
Het is dus eigenlijk over van alles, ook over dingen waarom ik echt niet begrijp dat ze daar over liegt.
Nu heeft ze van de week een afspraak gemaakt bij de huisarts omdat ze volgens eigen zeggen ook wel begrijpt dat dit niet normaal is. Nu heeft ze een nummer van Mediant gekregen om daar een afspraak mee te maken.
Je zou toch denken dat ze nu volwassen is en haar eigen leven leeft, dus niet meer hoeft te liegen.
We zijn nu op een punt dat ik begin te denken of het misschien niet beter is om maar geen contact meer te zoeken want we worden telkens weer met de neus op de feiten gedrukt. Maar we zin zo gek met ons kleinkind en als we met haar geen contact meer hebben, zien we ons kleinkind niet meer en dat zou ik echt vreselijk vinden.
Nogmaals, we zijn niet op zoek naar oplossingen via dit topic maar ik vind het wel eens fijn alles van me af te schrijven.
Ik had haar namelijk net weer aan de telefoon en ze heeft net gisteren te horen gekregen dat ze de laatste toets om het diploma te behalen weer niet heeft gehaald, dus geen diploma.
Toen ik haar vroeg of ze dit niet jammer vond zei ze dat het eigenlijk niets kon schelen omdat ze met deze opleiding toch niets wou doen. Ze zit nu alles met alles vanaf de Middelbare 10 jaar op school en niets afgemaakt. Ik zei dus dat ze dan maar een baan moest gaan zoeken. Ze heeft geen enkel inkomen en leven nu van het inkomen van vriend wat ook niet zoveel is.
En daar maak ik me dan weer zorgen over.
Maar ze zei dus dat ze niet ging werken omdat wij dat willen.
Ook over de verzorging van baby maak ik me zorgen. Ze is nog teveel in haar oude leventje, uitgaan, lekker naar de stad met vriendinnen enz. Ze was ook niet van plan zwanger te raken.
Ik heb het idee dat ze zich tegen anderen beter voor wil doen dan ze is.
Nou, dit is nog maar een klein stukje van het verhaal en toch een heel stuk. Reacties zijn welkom.
vrijdag 9 november 2007 om 20:18
Ik ben een 23 jarige meid. Ik ben gedurende mijn pubertijd ook niet bepaald de gemakkelijkste persoon geweest naar mijn ouders toe (understatement).
Hen heb ik veel verweten destijds, maar nu zie ik in dat mijn ouders helemaal geen veeleisende mensen waren, maar gewoon t beste met me voor hadden.
Daarom wil ik jou ook even op t hart drukken dat je absoluut niet veeleisend bent oid in je verlangen dat je dochter haar school afmaakt en goed leven krijgt.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je t zwaar hebt en dat je t liefst je handen ervanaf trekt, maar mijn advies is om gewoon rustig te blijven en je dochter al dan niet expliciet de juiste kant op te sturen. En maar op haar blijven inpraten, adviezen geven etc.
Wat ik wel opmerkelijk vind....je gaf aan dat ze bijna over alles loog. Maar nu heeft ze wel toegegeven dat ze haar tentamen niet had gehaald. DAt is toch wel weer positief, i.p.v. dat ze ook hierover had gelogen.
Ik wens je heel erg veel sterkte en succes en ik ben ervan overtuigd dat het wel goed zal komen.
Nu heeft ze een baby en moet nog wennen aan alle verantwoordelijkheid, maar wellicht zal dit snel komen, naarmate het kindje ouder wordt.
Hen heb ik veel verweten destijds, maar nu zie ik in dat mijn ouders helemaal geen veeleisende mensen waren, maar gewoon t beste met me voor hadden.
Daarom wil ik jou ook even op t hart drukken dat je absoluut niet veeleisend bent oid in je verlangen dat je dochter haar school afmaakt en goed leven krijgt.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je t zwaar hebt en dat je t liefst je handen ervanaf trekt, maar mijn advies is om gewoon rustig te blijven en je dochter al dan niet expliciet de juiste kant op te sturen. En maar op haar blijven inpraten, adviezen geven etc.
Wat ik wel opmerkelijk vind....je gaf aan dat ze bijna over alles loog. Maar nu heeft ze wel toegegeven dat ze haar tentamen niet had gehaald. DAt is toch wel weer positief, i.p.v. dat ze ook hierover had gelogen.
Ik wens je heel erg veel sterkte en succes en ik ben ervan overtuigd dat het wel goed zal komen.
Nu heeft ze een baby en moet nog wennen aan alle verantwoordelijkheid, maar wellicht zal dit snel komen, naarmate het kindje ouder wordt.
vrijdag 9 november 2007 om 20:32
Als er psychische problemen zitten achter al dat falen en liegen zou ze eerder je steun kunnen gebruiken dan je afwijzing. Steun in de zin van er gewoon zijn, proberen degene die onder al die leugens zit een warm familienest te bieden.
Knap frustrerend om als dochter eigenlijk afgeschreven te worden terwijl je moeder haar kleinkind niet zou willen missen.
Makkelijk is het zeker niet. Jouw feiten zijn dat je een dochter hebt die moeilijk in het leven staat. Laten vallen kan altijd nog als ze drugs gebruikt, steelt, of dat soort dingen.
Lees eens wat over persoonlijkheidsstoornissen. Misschien herken je wat.
Knap frustrerend om als dochter eigenlijk afgeschreven te worden terwijl je moeder haar kleinkind niet zou willen missen.
Makkelijk is het zeker niet. Jouw feiten zijn dat je een dochter hebt die moeilijk in het leven staat. Laten vallen kan altijd nog als ze drugs gebruikt, steelt, of dat soort dingen.
Lees eens wat over persoonlijkheidsstoornissen. Misschien herken je wat.
vrijdag 9 november 2007 om 22:17
Tuurlijk hebben ouders het beste met hun kinderen voor, maar het stelt je wel een beetje (of heel veel) teleur als ze niet aan je verwachtingspatroon voldoen en dat laat je bewust of onbewust dan ook merken. En om teveel teleurstellingen te voorkomen gaan ze dan de zaak verdraaien. Ik heb dat zelf ook meegemaakt met mijn ouders, al gaat het de laatste tijd steeds beter, maar nog steeds verzwijg ik zaken of geef er een andere draai aan. Gewoon omdat ik geen zin heb dat ze steeds hun oordeel klaar heb, ik denk dan laat mij dat lekker zelf ondervinden. En ik moet zeggen dat het nu steeds beter gaat. Dus mijn advies is om niet te (ver)oordelend te reageren als ze iets verteld, ik snap ook dat dat als moeder heel moeilijk is omdat je weet dat ze fout bezig is maar laat het haar zelf ondervinden.
vrijdag 9 november 2007 om 22:19
vrijdag 9 november 2007 om 22:31
Sluit me bij mamzelle en fibi aan....
Laat "het" los, niet je dochter maar haar problemen. Want dat is wat het zou moeten zijn, haar probleem, niet de jouwe. Ik heb zelf een zoon van 20. Het is een lange tijd heel erg moeilijk met hem geweest....drugs, stelen enz. Op een gegeven moment heb ik hem op straat gezet, om hem duidelijk te maken dat hij eerst zijn problemen moest oplossen, voordat ik weer verder met hem kon. Hij ging voor mijn deur op de betonnen vloer liggen slapen....en dat gaat door merg en been, maar ik heb hem niet binnengelaten. Uiteindelijk is dat het beste geweest wat ik kon doen. Nu gaat het heel erg goed met hem. Belangrijk is en blijft dat ik niet zijn problemen ga proberen op te lossen. Ik benader hem positief en geef hem advies. Hij moet zelf weten wat hij met het advies doet. Maar als persoon zal ik hem nooit en nimmer afwijzen, alleen zijn gedrag. En dat weet hij en voelt hij. En dat motiveert hem om het "beter" te doen.
Laat "het" los, niet je dochter maar haar problemen. Want dat is wat het zou moeten zijn, haar probleem, niet de jouwe. Ik heb zelf een zoon van 20. Het is een lange tijd heel erg moeilijk met hem geweest....drugs, stelen enz. Op een gegeven moment heb ik hem op straat gezet, om hem duidelijk te maken dat hij eerst zijn problemen moest oplossen, voordat ik weer verder met hem kon. Hij ging voor mijn deur op de betonnen vloer liggen slapen....en dat gaat door merg en been, maar ik heb hem niet binnengelaten. Uiteindelijk is dat het beste geweest wat ik kon doen. Nu gaat het heel erg goed met hem. Belangrijk is en blijft dat ik niet zijn problemen ga proberen op te lossen. Ik benader hem positief en geef hem advies. Hij moet zelf weten wat hij met het advies doet. Maar als persoon zal ik hem nooit en nimmer afwijzen, alleen zijn gedrag. En dat weet hij en voelt hij. En dat motiveert hem om het "beter" te doen.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 9 november 2007 om 22:54
Zou je echt geen contact meer met haar willen of is dat meer een dreigement naar haar toe van als je het niet anders doet dan willen we geen contact meer, laat haar gewoon haar gang gaan en steun haar als ze erom vraagt. Ik heb destijds ook een mail van ouders gehad als dsat is wat jij wil dan moet je dat doen maar het doet ons zoveel verdiret dat we dan geen contact meer willen. Ik vond dat erg moeilijk omdaar mee om te gaan en heb toen teruggemaild als je wilt dat ik gelukkig ben dan laat je me gaan ik ben gelukkig met hem maar wil ook het contact met jullie niet verliezen, julli emoeten accepteren dat ik met hem gelukkig ben en dat is toich waar het om draait dat je kind gelukkig is en niet dat het volgens jullie verwachtingspatroon is. Ik was destijds ook boos om die mail en zag het echt als een chantagemiddel maar ben tich mijn eigen weg gegaan. Nu is het contact met ouders weer prima, al vertel ik ze nog steeds niet alles.
vrijdag 9 november 2007 om 23:04
Ik denk dat het een goede stap is dat ze naar Mediant gaat (van belang is dat ze inderdaad gaat....). Een onderzoek om eerst uit te vinden of er inderdaad geen psychische of psychiatrische factoren hier aan ten grondslag liggen. Is ze al eerder onderzocht/ heeft ze al eerder gesprekken gehad met bijvoorbeeld iemand van Mediant?
Ik kan me voorstellen dat het enorm moeilijk is; je eigen grenzen in de gaten houden.
Sterkte!
Ik kan me voorstellen dat het enorm moeilijk is; je eigen grenzen in de gaten houden.
Sterkte!
vrijdag 9 november 2007 om 23:20
ashanti, is jouw dochter een adoptiekind? Jouw verhaal doet me namelijk sterk denken aan het verhaal van iemand die ik ken, die geadopteerd is. Zij is een adoptiekind met een hechtingsstoornis. Veel gedragingen die jij in je eerste posting omschrijft, komen erg overeen met het gedrag dat de jonge vrouw die ik ken vertoont.
zaterdag 10 november 2007 om 09:30
Hoi,
Allereerst bedankt voor jullie reacties.
Eipa-ANa, bedankt voor je bemoedigende woorden. En ja, over het tentamen heeft ze inderdaad niet gelogen, dat is wel een pluspunt.
Ik ben natuurlijk niet echt van plan om haar te laten vallen, dat is denk ik meer een dreigement uit onmacht.
Er is hier ook iemand die vraagt of er nog wel iets positiefs of leuks is aan haar. Maar weet je, als iemand je in je ogen keer op keer weer voorliegt en bedonderd kun je er op dat moment weinig leuks in zien.
Tuurlijk houden we heel veel van haar, het blijft je kind wat er ook gebeurd!!
Ik denk inderdaad wel dat het een gedragsstoornis is. Ze is ooit eens naar een paar gesprekken geweest met iemand van Mediant, dat was toen ze een jaar of 16 was. Maar na een paar gesprekken was het afgelopen.
Als het goed is hoort ze de komende week wanneer ze kan komen, hoop maar dat ze gaat en dat hun iets kunnen betekenen voor haar.
Ik besef me ook wel dat ik me misschien wat te veel met haar "bemoei".
Ik probeer haar dan allerlei adviezen te geven van probeer dit eens, of is dat niet wat voor je. Ik heb haar pas geleden nog gevraagd of ze het vervelend vond dat ik haar ideeën geeft over wat ze kan gaan doen. Dan zegt ze dat ze dat niet vervelend vindt maar juist fijn. Maar vervolgens doet ze er niets mee.
Mijn man zegt ook steeds tegen mij, laat het haar zelf uitzoeken, het is haar probleem, niet de jouwe (zoals hier ook al wordt gezegd).
Over dat liegen over die baan: ze moest dus op gesprek via het uitzendbureau bij een bedrijf. Naar dat gesprek is ze wel geweest. Maar de keus is dus niet op haar gevallen. Kan gebeuren, ik ben het ook wel eens niet geworden tijdens een sollicitatie. Maar dan begint het dus, dan zegt ze dat ze is aangenomen.Gaat vervolgens een heel verhaal verzinnen over wat ze daar allemaal doet en hoeveel ze wel niet verdient.
ZO ging het dus ook altijd op school, hele verhalen verzinnen die naar mijn mening dan niet echt nodig zijn, bijvoorbeeld hoe een mentor haar vertelt hoe goed het wel niet gaat en of ze niet nog extra lessen erbij wil volgen.
Ik denk dus echt dat ze zich veel beter voor wil doen. Ik heb haar ook al heel vaak gezegd dat ze dat tegenover haar eigen familie echt niet hoeft te doen.
Nou, weer een heel verhaal. Vind het fijn om al jullie reacties te lezen hoor!!
Allereerst bedankt voor jullie reacties.
Eipa-ANa, bedankt voor je bemoedigende woorden. En ja, over het tentamen heeft ze inderdaad niet gelogen, dat is wel een pluspunt.
Ik ben natuurlijk niet echt van plan om haar te laten vallen, dat is denk ik meer een dreigement uit onmacht.
Er is hier ook iemand die vraagt of er nog wel iets positiefs of leuks is aan haar. Maar weet je, als iemand je in je ogen keer op keer weer voorliegt en bedonderd kun je er op dat moment weinig leuks in zien.
Tuurlijk houden we heel veel van haar, het blijft je kind wat er ook gebeurd!!
Ik denk inderdaad wel dat het een gedragsstoornis is. Ze is ooit eens naar een paar gesprekken geweest met iemand van Mediant, dat was toen ze een jaar of 16 was. Maar na een paar gesprekken was het afgelopen.
Als het goed is hoort ze de komende week wanneer ze kan komen, hoop maar dat ze gaat en dat hun iets kunnen betekenen voor haar.
Ik besef me ook wel dat ik me misschien wat te veel met haar "bemoei".
Ik probeer haar dan allerlei adviezen te geven van probeer dit eens, of is dat niet wat voor je. Ik heb haar pas geleden nog gevraagd of ze het vervelend vond dat ik haar ideeën geeft over wat ze kan gaan doen. Dan zegt ze dat ze dat niet vervelend vindt maar juist fijn. Maar vervolgens doet ze er niets mee.
Mijn man zegt ook steeds tegen mij, laat het haar zelf uitzoeken, het is haar probleem, niet de jouwe (zoals hier ook al wordt gezegd).
Over dat liegen over die baan: ze moest dus op gesprek via het uitzendbureau bij een bedrijf. Naar dat gesprek is ze wel geweest. Maar de keus is dus niet op haar gevallen. Kan gebeuren, ik ben het ook wel eens niet geworden tijdens een sollicitatie. Maar dan begint het dus, dan zegt ze dat ze is aangenomen.Gaat vervolgens een heel verhaal verzinnen over wat ze daar allemaal doet en hoeveel ze wel niet verdient.
ZO ging het dus ook altijd op school, hele verhalen verzinnen die naar mijn mening dan niet echt nodig zijn, bijvoorbeeld hoe een mentor haar vertelt hoe goed het wel niet gaat en of ze niet nog extra lessen erbij wil volgen.
Ik denk dus echt dat ze zich veel beter voor wil doen. Ik heb haar ook al heel vaak gezegd dat ze dat tegenover haar eigen familie echt niet hoeft te doen.
Nou, weer een heel verhaal. Vind het fijn om al jullie reacties te lezen hoor!!
zaterdag 10 november 2007 om 10:25
Beste Ashanti,
Ik heb met opzet niet gesproken over een mogelijke stoornis; dit moet mijns inziens eerst onderzocht worden door een deskundige. (Dat ben ik niet; wel ben ik maatschappelijk werkster). Indien dit naar voren komt kan een deskundige jou (jullie) eveneens handvatten geven "hoe er mee om te gaan". Ik hoop dat jij eveneens hierin advies krijgt van een deskundige. Sommige dingen kun je nu eenmaal niet alleen uitvinden. Zeker niet in een situatie waarin "mogelijk" sprake is van een stoornis.
Weten is meer. Heb je zelf al eens overwogen hierover met een deskundige te praten? (zie handvatten).
Goed weekend!
Ik heb met opzet niet gesproken over een mogelijke stoornis; dit moet mijns inziens eerst onderzocht worden door een deskundige. (Dat ben ik niet; wel ben ik maatschappelijk werkster). Indien dit naar voren komt kan een deskundige jou (jullie) eveneens handvatten geven "hoe er mee om te gaan". Ik hoop dat jij eveneens hierin advies krijgt van een deskundige. Sommige dingen kun je nu eenmaal niet alleen uitvinden. Zeker niet in een situatie waarin "mogelijk" sprake is van een stoornis.
Weten is meer. Heb je zelf al eens overwogen hierover met een deskundige te praten? (zie handvatten).
Goed weekend!
zaterdag 10 november 2007 om 15:20
Ashanti, dit is niet bedoeld om je aan te vallen! Ik snap dat je je hier aan vast houdt, maar je dochter en je andere kind zijn twee totaal verschillende personen, ongeacht de opvoeding. Dat neemt niet weg dat ik me kan indenken dat het hardstikke moeilijk voor je moet zijn om weinig vertrouwen in je dochter te hebben.
Als ik het verhaal over je dochter zo lees, dan komt er gelijk een ding bij me op: faalangst! Ik heb in grote lijnen hetzelfde meegemaakt als jij nu met je dochter meemaakt, maar dan ben ik de dochter in dit verhaal.
Op de basisschool was ik een goede leerling en ging met vlag en wimpel door naar havo/vwo brugklas. Mijn vader heeft toen een opmerking gemaakt, die overigens niet negatief bedoeld was, maar ik ben compleet en finaal ingestort achteraf gezien. Aan het begin van mijn brugklasjaar zei mijn vader tegen mij dat ik waarschijnlijk, net als hij, naar het gymnasium zou gaan. Nu wilde ik dit ook graag, maar dit heeft onbewust de lat voor mij zo hoog gelegd, dat ik een pracht van een faalangst ontwikkelde. Hoe hard ik ook leerde en hoe hard ik mijn best ook deed, mijn cijfers holden achteruit. Niemand begreep waarom en ik was nog te jong om het zelf onder woorden te brengen. Ik werd steeds nerveuzer voor een proefwerk of een overhoring en die nervositeit resulteerde dus in slechte cijfers. Alles en iedereen is er toen bij gehaald om te kijken wat er met me aan de hand was, wat voor mij erg moeilijk was. Ik had het gevoel dat ik mijn ouders, en mijn vader in het bijzonder, teleurstelde. Het gevolg hiervan was dat ik me zo schaamde en zo graag wilde dat ze trots op me waren, dat ik begon te liegen. Zo heb ik onder andere de handtekening van mijn moeder vervalst (had een slecht rapport), ik loog over cijfers, ik loog over vriendinnen, kortom: ik loog over alles. Dit kwam uit aan het einde van het jaar en mijn god, ik schaamde me diep! Na een hoop gehakketak heb ik mijn havo gehaald, maar de schade was behoorlijk. Ik had een negatief zelfbeeld en een minderwaardigheidscomplex waar je u tegen zegt.
Na een jaar HBO ben ik naar de universiteit gegaan. Daar ben ik mezelf enorm tegen gekomen (kwam daarvoor vaak weg met leugentjes) en heb ingezien dat het zo niet langer kon. Ik ben in therapie gegaan en heb op aanraden van mijn therapeute mijn ouders een brief geschreven waarin ik onder andere uitlegde dat het me speet dat ik me al die jaren zo gedragen had, maar dat ik alleen maar wilde dat ze trots op me waren. Mijn ouders zijn zich rot geschrokken; ze hadden geen idee dat dat ene kleine opmerkinkje van mijn vader zo'n impact op me heeft gehad.
Overigens heb ik de universiteit niet afgemaakt. De reden? Juist! Ik had voor een studie gekozen die me helemaal niet lag, maar die mijn ouders wel trots maakte! (dacht ik)
De therapie heeft mij goed geholpen, zowel voor mijn zelfbeeld als voor de relatie met mijn ouders. Misschien kan je eens met je dochter gaan praten of zij enig idee heeft waarom ze zo liegt. Ze zal het niet doen omdat ze zo trots op zichzelf is! Nee, ik denk juist het tegenover gestelde. Misschien hebben jij, je man, de decaan, een vriendin of wie dan ook iets tegen haar gezegd wat had vreselijk onzeker heeft gemaakt. Dit zegt niet dat je geen goede moeder bent! Je had goede intenties, maar je weet niet of zij (on)bewust denkt dat jullie een bepaald verwachtingspatroon van haar hebben waarvan zij het gevoel heeft dat ze daar niet aan kan voldoen.
Ik wens jou en je dochter heel veel sterkte!
zaterdag 10 november 2007 om 15:38
Clairedelune, je hebt gelijk dat je sommige dingen niet alleen kunt uitvinden. Mijn man en ik hadden het er van de week nog over dat als er uitkomt dat ze een bepaalde stoornis heeft, ze er waarschijnlijk niets aan kan doen. Maar het is moeilijk om dan toch positief te blijven. van de week had ik mijn mening een goed gesprek met haar. Toen zei ze dus dat ze niet zo lekker in haar vel zat (ook mede hierdoor heefft ze een gesprek met huisarts gehad). Ik zie toen tegen haar dat ze misschien afleiding moest zoeken in de vorm van school of een leuke parttime baan omdat ze mijns inziens niet iemand is die de hele dag thuis kan zitten met een baby. Dat was ze op dat moment helemaal met me eens. Vervolgens gisteren had ik haar aan de telefoon, ze had een sollicitatiegesprek gehad en ze zou aan het eind van de week hier iets over horen. Ik vroeg haar dus, heb je al iets gehoord over de sollicitatie?
Nee, nog niets gehoord. En zei er heel boos achteraan: ik ga echt niet naar school of werken omdat jullie het willen hoor! Snap je er nog niets van?
Twijfel ook alweer of dat sollicitatiegesprek echt heeft plaatsgevonden.
Aan de andere kant, ze kan er zo gedetailleerd over praten dat je er echt in gelooft, maar daar zijn we al heel vaak mee op de koffie gekomen.
Mijn man zegt steeds: als je 10% van wat ze vertelt gelooft zit je redelijk goed.
Spitsmuisje,
Bedankt voor je verhaal. Dus ook jij hebt zo'n periode meegemaakt?
Tja, faalangst. Ook hier heb ik wel aan gedacht, zij zelf trouwens liet het van de week ook nog vallen. Het eerste brugjaar ging het heel erg goed, daarna begon het. En ook dat afhaken wat ze steeds halverwege het schooljaar doet.
Ze begint altijd heel enthousiast aan iets. Deze laatste opleiding dus ook, in het begin roept ze steeds: dit is het!! Hier had ik veel eerder voor moeten kiezen. En dan na een half tot driekwart jaar geeft ze de brui eraan (zonder dat ze daar dus iets over verteld). Ze gaat "gewoon" naar school.
Laat mij gewoon de hele dag oppassen alsof ze ook echt naar school is geweest of heeft gewerkt. En dan pas als ze er echt niet meer onderuit kan komt de leugen weer uit met als gevolg weer ruzie in de tent.
Fijn dat jullie zo meedenken.
Nee, nog niets gehoord. En zei er heel boos achteraan: ik ga echt niet naar school of werken omdat jullie het willen hoor! Snap je er nog niets van?
Twijfel ook alweer of dat sollicitatiegesprek echt heeft plaatsgevonden.
Aan de andere kant, ze kan er zo gedetailleerd over praten dat je er echt in gelooft, maar daar zijn we al heel vaak mee op de koffie gekomen.
Mijn man zegt steeds: als je 10% van wat ze vertelt gelooft zit je redelijk goed.
Spitsmuisje,
Bedankt voor je verhaal. Dus ook jij hebt zo'n periode meegemaakt?
Tja, faalangst. Ook hier heb ik wel aan gedacht, zij zelf trouwens liet het van de week ook nog vallen. Het eerste brugjaar ging het heel erg goed, daarna begon het. En ook dat afhaken wat ze steeds halverwege het schooljaar doet.
Ze begint altijd heel enthousiast aan iets. Deze laatste opleiding dus ook, in het begin roept ze steeds: dit is het!! Hier had ik veel eerder voor moeten kiezen. En dan na een half tot driekwart jaar geeft ze de brui eraan (zonder dat ze daar dus iets over verteld). Ze gaat "gewoon" naar school.
Laat mij gewoon de hele dag oppassen alsof ze ook echt naar school is geweest of heeft gewerkt. En dan pas als ze er echt niet meer onderuit kan komt de leugen weer uit met als gevolg weer ruzie in de tent.
Fijn dat jullie zo meedenken.
zaterdag 10 november 2007 om 15:40
P.S. we hebben natuurlijk al heel vaak aan haar gevraagd waarom ze zo liegt. Het enige antwoord wat ze hierop geeft is " ik zou het niet weten".
Vooral omdat we zo bang waren dat we teveel van haar verwachtten hebben we ook regelmatig gezegd dat het ons niet uitmaakt wat ze doet, doen wat je leuk vindt! Maar probeer wel iets af te maken waar je altijd op terug kunt vallen.
Vooral omdat we zo bang waren dat we teveel van haar verwachtten hebben we ook regelmatig gezegd dat het ons niet uitmaakt wat ze doet, doen wat je leuk vindt! Maar probeer wel iets af te maken waar je altijd op terug kunt vallen.
zaterdag 10 november 2007 om 18:28
Ashanti, volgens mij zit daar nu net de kneep. Aan de ene kant zeg je dat ze vooral moet doen wat ze leuk vindt, aan de andere kant moet ze het wel afmaken. Mijns inziens is dit een dubbele boodschap, ook al begrijp ik heel goed dat je het niet zo bedoelt!
Misschien zou je de vraag waarom ze zo veel liegt ook anders kunnen formuleren. Je zou bijvoorbeeld kunnen zeggen (niet vragen!) dat je DENKT dat ze vaak niet de waarheid vertelt en dat je dat vervelend vindt. Vroeger, toen ik nog een heel klein muisje was, deed ik wel eens iets dat niet mocht van mijn ouders. (op het behang tekenen ofzo). Als mijn ouders dan vroegen wie het gedaan had, zeiden mijn zusje en ik standaard "Ik niet!". Waarom? Bang om op ons kop te krijgen. Op een gegeven moment heeft mijn moeder het anders geformuleerd. Ze vroeg niets, maar zei luchtig dat ze zag dat er op het behang getekend was. Vervolgens zei ze dat het hardstikke mooi was, maar dat het op een papiertje veel mooier was. Ze kon het dan voor altijd bewaren en dat kon niet als het op het behang zat. Begrijp je wat ik bedoel? In het kort (vind het zelf wat vaag overkomen): niets vragen, maar alleen maar een feit constateren. Er vervolgens ook niet te lang op doorgaan, want dat wekt ook weerstand op. Je zou kunnen proberen om het gedrag alleen maar te benoemen en vervolgens in een zin te zeggen wat JIJ vindt. Bijvoorbeeld: "Ik denk dat wat jij gister hebt gezegd niet helemaal de waarheid is. Dit vind ik vervelend." Het woord "liegen" zou ik vermijden, want ik vind persoonlijk dat dat een erg negatieve betekenis heeft. (ook al liegt ze heel veel!)
Over het niet afmaken van haar opleidingen kan ik weinig zinnigs zeggen, ook al heb ik er zelf ook heel veel ervaring mee. Het zou kunnen zijn dat de opleidingen die ze tot nu toe gedaan heeft erg weinig uitdaging bieden op cognitief niveau. Ze is slim en het lijkt me erg demotiverend om onder je niveau te werken. Misschien zou ze beter een jaartje helemaal niets kunnen doen, geen opleiding, geen werk (mits het financieel haalbaar is natuurlijk), maar alleen maar aan zichzelf werken. Het zou goed kunnen dat ze een gedragsstoornis heeft, maar het is (denk ik) prettig om daarmee aan de slag te gaan en verder niet veel aan je hoofd te hebben.
Ik leef erg met je mee en hoop zo dat er een goede oplossing voor jou en je dochter komt! Het lijkt me vreselijk om als moeder weinig vertrouwen te hebben in je kind!
zaterdag 10 november 2007 om 19:07
Spitsmuisje,
Ik vind dat je een ontzettende goede kijk op alles hebt. Daar heb ik echt iets aan. Ik snap wat je bedoelt over de dubbele boodschap, van doen wat je leuk vindt en vervolgens wel willen dat ze iets afmaakt.
Maar weet je, je wilt zo graag het beste voor je kinderen, een goede opleiding waar ze dan vervolgens een leuke baan mee krijgen.
Zo werkt het dus niet altijd.
Een jaar niets doen werkt denk ik niet zo voor haar. Ten eerste op het financiele gebied. Vriend werkt wel maar verdient nou ook weer niet zoveel. Ze heeft nu geen studiefinanciering meer en ook geen enkel inkomen dus. En wel de zorg voor een baby. Dus ik denk dat ze wat dat betreft wel wat zal moeten ondernemen. Ten tweede geeft ze zelf aan dat ze gek wordt van de hele dag thuiszitten.
Ik heb toen gezegd dat ze gewoon maar moet aanpakken wat ze kan krijgen, bv via uitzendbureau.
Dat is ze op het moment als we het erover hebben volledig met me eens.
Toen ze vorige week het sollicitatiegesprek had belde ze me 's avonds en zei dat ze zich nu een stuk beter voelde, het gevoel dat er eindelijk weer eens wat stond te gebeuren. Vervolgens hoort ze maar niets en mag ik er ook niet meer naar vragen.
Wat me ook erg opvalt is dat ze me met alles "naar de mond praat".
Net of ze alleen maar zegt wat zij denkt dat we graag willen horen.
Ze heeft dus afgelopen week gebeld met Mediant en die zullen haar komende week terugbellen voor een afspraak. (hoop dat dit wel zo is).....
Fijne avond en fijne zondag.
Ik vind dat je een ontzettende goede kijk op alles hebt. Daar heb ik echt iets aan. Ik snap wat je bedoelt over de dubbele boodschap, van doen wat je leuk vindt en vervolgens wel willen dat ze iets afmaakt.
Maar weet je, je wilt zo graag het beste voor je kinderen, een goede opleiding waar ze dan vervolgens een leuke baan mee krijgen.
Zo werkt het dus niet altijd.
Een jaar niets doen werkt denk ik niet zo voor haar. Ten eerste op het financiele gebied. Vriend werkt wel maar verdient nou ook weer niet zoveel. Ze heeft nu geen studiefinanciering meer en ook geen enkel inkomen dus. En wel de zorg voor een baby. Dus ik denk dat ze wat dat betreft wel wat zal moeten ondernemen. Ten tweede geeft ze zelf aan dat ze gek wordt van de hele dag thuiszitten.
Ik heb toen gezegd dat ze gewoon maar moet aanpakken wat ze kan krijgen, bv via uitzendbureau.
Dat is ze op het moment als we het erover hebben volledig met me eens.
Toen ze vorige week het sollicitatiegesprek had belde ze me 's avonds en zei dat ze zich nu een stuk beter voelde, het gevoel dat er eindelijk weer eens wat stond te gebeuren. Vervolgens hoort ze maar niets en mag ik er ook niet meer naar vragen.
Wat me ook erg opvalt is dat ze me met alles "naar de mond praat".
Net of ze alleen maar zegt wat zij denkt dat we graag willen horen.
Ze heeft dus afgelopen week gebeld met Mediant en die zullen haar komende week terugbellen voor een afspraak. (hoop dat dit wel zo is).....
Fijne avond en fijne zondag.
Hier was het ook 'maar één' opmerking waardoor ik destijds heel faalangstig ben geworden. Mijn vader is leraar geweest en dwong me destijds om citotoetsen thuis te oefenen, want als ik dat niet deed "Dan werd ik zo'n dom kassameisje." 
zaterdag 10 november 2007 om 22:16
zaterdag 10 november 2007 om 22:21
Maar nu on topic:
Muisje...ik vind dat jij hele verstandige dingen zegt, alleen probeer eens vanuit 't perspectief van Ashanti te kijken. Ze wil natuurlijk dat haar dochter een opleiding afmaakt, dat ze iets nuttigs doet in haar leven. Want laten we wel wezen...zonder redelijke diploma --> slechter toekomstperspectief.
Ashatni, ik vind dat je toch echt op je dochter moet inpraten en eventueel met voorbeelden aan komen zetten van anderen die ook in de goot zaten en er boven op zijn gekomen...dat het haar ook moet lukken (uiteraard dit even indekken......haar niet t idee geven dat ze in de goot zit
)
Stimuleer haar en zorg ervoor dat je op haar blijft inpraten. Dit is haar enige kans nog om te veranderen....Als ze ouder wordt leert ze zich een bepaalde houding/levensstijl aan die niet gemakkelijk eruit te krijgen is.
EN ik vind het top dat je je zo druk maakt om haar en op haar kind past als ze opleiding wilt doen/lessen gaat volgen.
Ik kan me in jouw situatie heel goed indenken. Ik leef erg met je mee en ik hoop dat je je dochter ff wakker krijgt zodat ze inziet dat ze fout bezig is en haar leven anders gaat organiseren.
Succes Ashanti
Muisje...ik vind dat jij hele verstandige dingen zegt, alleen probeer eens vanuit 't perspectief van Ashanti te kijken. Ze wil natuurlijk dat haar dochter een opleiding afmaakt, dat ze iets nuttigs doet in haar leven. Want laten we wel wezen...zonder redelijke diploma --> slechter toekomstperspectief.
Ashatni, ik vind dat je toch echt op je dochter moet inpraten en eventueel met voorbeelden aan komen zetten van anderen die ook in de goot zaten en er boven op zijn gekomen...dat het haar ook moet lukken (uiteraard dit even indekken......haar niet t idee geven dat ze in de goot zit
)Stimuleer haar en zorg ervoor dat je op haar blijft inpraten. Dit is haar enige kans nog om te veranderen....Als ze ouder wordt leert ze zich een bepaalde houding/levensstijl aan die niet gemakkelijk eruit te krijgen is.
EN ik vind het top dat je je zo druk maakt om haar en op haar kind past als ze opleiding wilt doen/lessen gaat volgen.
Ik kan me in jouw situatie heel goed indenken. Ik leef erg met je mee en ik hoop dat je je dochter ff wakker krijgt zodat ze inziet dat ze fout bezig is en haar leven anders gaat organiseren.
Succes Ashanti
zondag 11 november 2007 om 14:18
Iepa-ana, bedankt voor je lieve woorden. En inderdaad, we willen zo graag dat ze een diploma haalt omdat iedereen wel weet, zonder diploma een slecht toekomstperspectief.
En we hopen inderdaad dat ze een keer wakker wordt en inziet! Maar daar hopen we dus al 8 jaar op. En het is nog niet gebeurd.
Maar we geven de moed niet op!!
Nogmaals bedankt voor jullie reacties. !!
En we hopen inderdaad dat ze een keer wakker wordt en inziet! Maar daar hopen we dus al 8 jaar op. En het is nog niet gebeurd.
Maar we geven de moed niet op!!
Nogmaals bedankt voor jullie reacties. !!
zondag 11 november 2007 om 23:23
@lepa tuurlijk vanuit ashanti haar oogpunt zijn haar reacties logisch en begrijpelijk, echter geeft ashanti juist met dit topic aan dat ze tegen een erg groot probleem aanloopt, zelfs zover dat ze overweegt haar dochter te laen voor wat het is....lijkt me dan dus verstandig om op een andere manier er in te gaan staan anders weet je sowieso zeker dat er niets veranderd
Hi Ashanti,
Ik ben het met spitsmuisje eens, alle tips die ze gegeven heeft lijkt mij erg reikend naar beter contact met je dochter.
Zonder diploma kan je ook een eind komen hoor, ik heb mijn diploma´s keurig op zak, mijn vriend heeft er letterlijk geen een, maar heeft een hogere functie en betere betaalde baan dan dat ik heb en heeft op een paar maanden na altijd werk gehad.
En ik begrijp je punt uiteraard, scholing geeft doorgaans meer kansen, maar laat haar zelf haar weg zoeken en beoordeel haar daar niet op.
Ze is een volwassen vrouw, heeft zelfs al haar eigen gezin en hoe zij aan hun inkomsten komen is ook hun verantwoordelijkheid.
Hoe moeilijk het ook is met al je eigen emoties, probeer je dochter dusdanig te benaderen dat ze ook al liegt ze de boel bij elkaar en probeerd ze zich misschien ook voor te doen als iemand die ze gewoon niet is, dat wat ze ook doet dat jou liefde voor haar toch niet kapot te krijgen is....wanneer ze dit zal voelen zal de noodzaak om te liegen wegvallen, tenminste als het liegen al niet zo ingesleten is dat het een moeilijk af te leren gewoonte is...ze doet het immers al zo lang.
Ik denk dat de meerwaarde ook ligt in haar geestelijke gezondheid dan in haar opleiding of baan keuze.
Hulp hierbij zoeken is een goed plan en hoop ook dat je dochter dit echt zal doen.....maar ik denk toch ook dat jij er ook niet verkeerd aan zal doen om hier iets mee te gaan doen, immers als je kleinkind er niet was had je je dochter ws al afgeschreven, dus om zelf nu een gedrags verandering aan te meten om je dochter beter te kunnen bereiken en om haar gedrag naar jullie toe op die manier proberen te verbeteren, zal je eerst je eigen balast en emoties ergens kwijt moeten en mee om kunnen gaan.
Ik hoop dat je je weg kan vinden en je dochter ophoud met liegen!
Groetjes daysha
.
Hi Ashanti,
Ik ben het met spitsmuisje eens, alle tips die ze gegeven heeft lijkt mij erg reikend naar beter contact met je dochter.
Zonder diploma kan je ook een eind komen hoor, ik heb mijn diploma´s keurig op zak, mijn vriend heeft er letterlijk geen een, maar heeft een hogere functie en betere betaalde baan dan dat ik heb en heeft op een paar maanden na altijd werk gehad.
En ik begrijp je punt uiteraard, scholing geeft doorgaans meer kansen, maar laat haar zelf haar weg zoeken en beoordeel haar daar niet op.
Ze is een volwassen vrouw, heeft zelfs al haar eigen gezin en hoe zij aan hun inkomsten komen is ook hun verantwoordelijkheid.
Hoe moeilijk het ook is met al je eigen emoties, probeer je dochter dusdanig te benaderen dat ze ook al liegt ze de boel bij elkaar en probeerd ze zich misschien ook voor te doen als iemand die ze gewoon niet is, dat wat ze ook doet dat jou liefde voor haar toch niet kapot te krijgen is....wanneer ze dit zal voelen zal de noodzaak om te liegen wegvallen, tenminste als het liegen al niet zo ingesleten is dat het een moeilijk af te leren gewoonte is...ze doet het immers al zo lang.
Ik denk dat de meerwaarde ook ligt in haar geestelijke gezondheid dan in haar opleiding of baan keuze.
Hulp hierbij zoeken is een goed plan en hoop ook dat je dochter dit echt zal doen.....maar ik denk toch ook dat jij er ook niet verkeerd aan zal doen om hier iets mee te gaan doen, immers als je kleinkind er niet was had je je dochter ws al afgeschreven, dus om zelf nu een gedrags verandering aan te meten om je dochter beter te kunnen bereiken en om haar gedrag naar jullie toe op die manier proberen te verbeteren, zal je eerst je eigen balast en emoties ergens kwijt moeten en mee om kunnen gaan.
Ik hoop dat je je weg kan vinden en je dochter ophoud met liegen!
Groetjes daysha
.
