Psyche
alle pijlers
problemen van oorlogsgeneratie doorgegeven in gezin?
zondag 15 januari 2023 om 00:40
Ik zoek al een tijdje, maar kom er met Google niet snel uit.
Ik vraag me af of het kan dat een familie door ervaring van de grootouders (na de oorlog ca 15 jaar oud) generatie op generatie niet doorheeft dat ze altijd weigeren hulp te vragen: dat ze feitelijk niet eens willen toegeven als iets niet lukt, en dat ze ieder vorm van tegenslag of ellende zo hard mogelijk negeren.
Er is geen sprake van gewelddadigheid of grote angsten uit de oorlog oid. Na de oorlog had iedereen shit meegemaakt, dus was er voor pubers niemand die de moeite nam om naar ze te luisteren, en hun rottige ervaringen te erkennen, ook al ging er familie dood. Er was niemand die zich in hen inleefde.
Copingstrategie werd: "gewoon doorgaan", gecombineerd met altijd dankbaar zijn, zorg dat je ALTIJD anderen van nut bent (overdreven gericht op behulpzaamheid) en vooral naar de goede dingen kijken. Meeleven met successen van anderen of met hoe schattig kindertjes zijn, werd uitgebreid benadrukt.
Maar als iemand tegenslag heeft, gaan ze daar geen gesprek over aan: er wordt zo veel mogelijk van weggekeken. Beperking of ziekte van familiesleden worden daardoor onderschat: er mag geen aandacht voor gevraagd worden, en niemand houdt er rekening mee. Er is altijd wel iemand te noemen die iets ergers had. Verder inleven gaat niet.
Ik heb het idee dat ik dat patroon van nabij zie. Niet mijn eigen familie. Ik kom met die mensen nooit in gesprek over dingen die je soms gewoon even wilt ventileren. Ik dacht steeds dat het aan mij lag, maar inmiddels betrap ik ze op gebeurtenissen en feiten verdraaien: dat ze het zich niet voor de geest kunnen halen als het te confronterend is, en dan de feiten gewoon deels negeren of bewust rooskleuriger interpreteren.
Als je per ongeluk te lang doorgaat over iets waar ze zichzelf voor proberen af te schermen, kunnen ze onverwacht kwaad uit de hoek komen: gaslighting waarbij ze ineens met een persoonlijke aanval van onderwerp veranderen.
Juist omdat het verder van die hele vriendelijke, meelevende types lijken, is dat een hele rare ervaring. Ik zou ze zeker geen narcisten noemen ofzo; ze cijfers zichzelf juist eerder weg. Maar het lijkt wel of ze samen zo hard mogelijk een blinde vlek in stand houden.
Herkent iemand dit soort patronen?
Als ik zoek op oorlogstrauma, kom ik alleen voorbeelden tegen van mensen met erge kampervaringen enzo, die daarna aggressie of heel angstig zijn.
Ik vraag me af of het kan dat een familie door ervaring van de grootouders (na de oorlog ca 15 jaar oud) generatie op generatie niet doorheeft dat ze altijd weigeren hulp te vragen: dat ze feitelijk niet eens willen toegeven als iets niet lukt, en dat ze ieder vorm van tegenslag of ellende zo hard mogelijk negeren.
Er is geen sprake van gewelddadigheid of grote angsten uit de oorlog oid. Na de oorlog had iedereen shit meegemaakt, dus was er voor pubers niemand die de moeite nam om naar ze te luisteren, en hun rottige ervaringen te erkennen, ook al ging er familie dood. Er was niemand die zich in hen inleefde.
Copingstrategie werd: "gewoon doorgaan", gecombineerd met altijd dankbaar zijn, zorg dat je ALTIJD anderen van nut bent (overdreven gericht op behulpzaamheid) en vooral naar de goede dingen kijken. Meeleven met successen van anderen of met hoe schattig kindertjes zijn, werd uitgebreid benadrukt.
Maar als iemand tegenslag heeft, gaan ze daar geen gesprek over aan: er wordt zo veel mogelijk van weggekeken. Beperking of ziekte van familiesleden worden daardoor onderschat: er mag geen aandacht voor gevraagd worden, en niemand houdt er rekening mee. Er is altijd wel iemand te noemen die iets ergers had. Verder inleven gaat niet.
Ik heb het idee dat ik dat patroon van nabij zie. Niet mijn eigen familie. Ik kom met die mensen nooit in gesprek over dingen die je soms gewoon even wilt ventileren. Ik dacht steeds dat het aan mij lag, maar inmiddels betrap ik ze op gebeurtenissen en feiten verdraaien: dat ze het zich niet voor de geest kunnen halen als het te confronterend is, en dan de feiten gewoon deels negeren of bewust rooskleuriger interpreteren.
Als je per ongeluk te lang doorgaat over iets waar ze zichzelf voor proberen af te schermen, kunnen ze onverwacht kwaad uit de hoek komen: gaslighting waarbij ze ineens met een persoonlijke aanval van onderwerp veranderen.
Juist omdat het verder van die hele vriendelijke, meelevende types lijken, is dat een hele rare ervaring. Ik zou ze zeker geen narcisten noemen ofzo; ze cijfers zichzelf juist eerder weg. Maar het lijkt wel of ze samen zo hard mogelijk een blinde vlek in stand houden.
Herkent iemand dit soort patronen?
Als ik zoek op oorlogstrauma, kom ik alleen voorbeelden tegen van mensen met erge kampervaringen enzo, die daarna aggressie of heel angstig zijn.
krakje wijzigde dit bericht op 15-01-2023 10:36
8.58% gewijzigd
zondag 15 januari 2023 om 10:07
Bij mijn familie werken de trauma’s van de oorlog generaties door.
Ik denk dat het wat specifiek anders maakt bij deze trauma’s t.o.v. andere trauma’s, dat er óók een collectief geheugen is. Dat meer mensen het, elk op hun eigen specifieke manier, hebben meegemaakt of meegekregen. En dat er momenten aan te wijzen zijn waarop er een nieuwe lading bovenop kwam.(bijvoorbeeld in 1965, bij de publicaties van Jacques Presser).
Verder is het bij de oorlog natuurlijk ‘makkelijk’ om een oorzaak van de trauma’s aan te wijzen. En zijn het, ook al zijn er enorm veel verschillen, herkenbare en inmiddels geaccepteerde trauma’s.
Ik weet niet of het uiteindelijk uitmaakt of trauma’s die generaties lang doorwerken in de tweede Wereldoorlog ontstaan zijn. Dát trauma’s generaties (kunnen) doorwerken lijkt mij evident.
Ik denk dat het wat specifiek anders maakt bij deze trauma’s t.o.v. andere trauma’s, dat er óók een collectief geheugen is. Dat meer mensen het, elk op hun eigen specifieke manier, hebben meegemaakt of meegekregen. En dat er momenten aan te wijzen zijn waarop er een nieuwe lading bovenop kwam.(bijvoorbeeld in 1965, bij de publicaties van Jacques Presser).
Verder is het bij de oorlog natuurlijk ‘makkelijk’ om een oorzaak van de trauma’s aan te wijzen. En zijn het, ook al zijn er enorm veel verschillen, herkenbare en inmiddels geaccepteerde trauma’s.
Ik weet niet of het uiteindelijk uitmaakt of trauma’s die generaties lang doorwerken in de tweede Wereldoorlog ontstaan zijn. Dát trauma’s generaties (kunnen) doorwerken lijkt mij evident.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 15 januari 2023 om 10:22
Deze manier van met problemen omgaan is toch ook vooral iets van een bepaalde generatie? Mijn familie komt van buiten Europa, een heel andere beleving van de Tweede Wereldoorlog gehad, zaten er niet middenin. Zoals wij nu ook niet in Ukraine of Syrië zitten.
Maar daar is de oudere generatie ook niet het type mensen om problemen of verdriet te bespreken, en daar was het ook gewoon doorgaan. Dat was de tijdgeest.
En ja, hoe wij nu leven heeft natuurlijk ook effect op volgende generaties. Dat zal altijd zo blijven. Misschien vindt men later wel dat wij teveel in zaken bleven hangen, je weet het niet.
Maar daar is de oudere generatie ook niet het type mensen om problemen of verdriet te bespreken, en daar was het ook gewoon doorgaan. Dat was de tijdgeest.
En ja, hoe wij nu leven heeft natuurlijk ook effect op volgende generaties. Dat zal altijd zo blijven. Misschien vindt men later wel dat wij teveel in zaken bleven hangen, je weet het niet.
anoniem_64099e414652c wijzigde dit bericht op 15-01-2023 10:24
7.96% gewijzigd
zondag 15 januari 2023 om 10:24
Wat mij betreft geldt dat niet alleen voor (oorlogs)trauma, maar eigenlijk voor alles wat je van je ouders meekrijgt: in je volwassen leven ga je kijken wat je ervan waardevol vindt en wat niet.
En dan probeer je dat soort patronen te doorbreken, wat soms lukt en soms niet.
En soms sla je door naar de andere kant, waardoor lijkt alsof je het patroon doorbreekt, maar je in feite dat toch weer doorgeeft.
Waarna jouw kinderen daar weer een manier voor moeten vinden om ermee om te gaan.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zondag 15 januari 2023 om 10:31
Misschien dit alles gewoon even loskoppelen van de oorlog.krakje schreef: ↑15-01-2023 09:46Er worden een boel dingen genoemd die wat extra lezen vergen. Bedankt voor de leestips: dat zal ik eens bekijken.
Ik zie vooral dat ze schijnbaar succesvol functioneren, maar als iemand in die familie beperkingen of problemen heeft die niet weggaan, dat het een hele negatieve omgeving is voor zo iemand. Dat geldt voor 3 generaties.
Tot iemand aan toe die met psychische problemen overging tot zelfdoding: iedereen hoopte dat het vanzelf wel over zou gaan en er werd over gezwegen, waardoor die persoon geen hulp kon vragen, en het zelf ook niet kon zien voor wat het was.
Maar ook constant voorbij gaan aan hoe iemand met diabetes belemmerd wordt, en die persoon daarmee onder druk zetten om zichzelf te verwaarlozen om de anderen te ontzien. Uiteraard heel subtiel: die druk wordt zeker niet concreet uitgesproken, maar je ziet de verwachting...
Dat er mensen nu door die zelfdoding nieuwe trauma's hebben, die OOK weer niet benoemd worden.
Ik vind niet dat je in zulke dingen moet gaan "roeren", maar als problemen van kwetsbare kleinkinderen steeds verbloemd en afgezwakt worden, waardoor ze te weinig hulp en begeleiding krijgen (GGZ wordt op afstand gehouden), dan vind ik het lastig worden.
Feitelijk zie ik meerdere mensen uit die familie over hun grenzen heen gaan om aan een plaatje te blijven voldoen ipv realistisch zichzelf te accepteren. Dat geeft problemen die anderen in hun omgeving beïnvloeden (ook buiten de familie).
Als die mensen er omheen voor zichzelf wel hun problemen willen benoemen, worden ze afgeremd door de familiepatronen.
zondag 15 januari 2023 om 10:31
Het is van nu om veel meer bij dingen stil te staan. Vroeger werden in de meeste gezinnen dingen niet besproken maar ging men door. De tijdsgeest.
Overigens vind ik dat jij niet mag gaan roeren in dit soort dingen en dat het niet aan jou is om dingen te bespreken. Ieder mens heeft het recht om zelf zijn leven te leven en om zelf te bepalen of hij hulp wil voor zijn problemen.
Je ziet het vaker. Iemand komt in een nieuwe familie terecht, deze is heel anders dan het eigen gezin, en men meent dan te weten wat er aan scheelt en hoe mensen moeten veranderen, en gaat zich met dingen bemoeien. Niet doen.
Overigens vind ik dat jij niet mag gaan roeren in dit soort dingen en dat het niet aan jou is om dingen te bespreken. Ieder mens heeft het recht om zelf zijn leven te leven en om zelf te bepalen of hij hulp wil voor zijn problemen.
Je ziet het vaker. Iemand komt in een nieuwe familie terecht, deze is heel anders dan het eigen gezin, en men meent dan te weten wat er aan scheelt en hoe mensen moeten veranderen, en gaat zich met dingen bemoeien. Niet doen.
zondag 15 januari 2023 om 10:40
Okee!
Ik heb het "woest worden" afgezwakt tot boos worden. Het is meer dat het vrij woest overkomt als mensen die altijd heel mild lijken, geïrriteerd of boos doen "over je toon" of op een andere manier ineens emoties neerleggen die je automatisch laten inbinden. Het duurde lang voor ik doorkreeg dat het altijd zo gaat, en dat "die toon" maar gewoon iets is dat aangegrepen word.
Als jij die patronen herkent (en die vraag geldt voor meer mensen), kun jij je er dan ook genoeg van losmaken, en hoe kwam bij jou het inzicht om op jezelf te betrekken, aangezien ik vooral zie dat het letterlijk een blinde vlek is?
Ik vind het moeilijk om een grens te trekken naar problemen die naar anderen buiten die familie (zoals ikzelf) worden doorgeschoven omdat ze voor zichzelf ergens omheen moeten draaien.
Je wilt niet in hun problemen roeren, maar als je dingen niet mag benoemen, kan je ook niet aangeven dat ze hun problemen niet bij mij moeten neerleggen, of verwachten dat ik me aan hun ongezonde grenzen confomeer omdat dat voor hen beter voelt.
krakje wijzigde dit bericht op 15-01-2023 11:04
28.59% gewijzigd
zondag 15 januari 2023 om 11:02
zondag 15 januari 2023 om 11:06
krakje schreef: ↑15-01-2023 10:40Okee!
Ik heb het "woest worden" afgezwakt tot boos worden. Het is meer dat het vrij woest overkomt als mensen die altijd heel mild lijken, geïrriteerd of boos doen "over je toon" of op een andere manier ineens emoties neerleggen die je automatisch laten inbinden.
Als jij die patronen herkent (en die vraag geldt voor meer mensen), kun jij je er dan ook genoeg van losmaken, en hoe kwam bij jou het inzicht om op jezelf te betrekken?
Ik zie dat het moeilijk is om een grens te trekken naar problemen die naar anderen buiten die familie (zoals ikzelf) worden doorgeschoven omdat ze voor zichzelf ergens omheen moeten draaien.
Je wilt niet in hun problemen roeren, maar als je dingen niet mag benoemen, kan je ook niet aangeven dat ze hun emotionele shit niet bij mij moeten neerleggen in hun afleidingspogingen.
Is het niet gewoon de wisselwerking tussen jullie? Zij zijn milde mensen schrijf je, maar als bepaalde onderwerpen wordt, verandert hun toon. Ik neem aan dat je zelf kan aanvoelen wanneer dat is.
Bedenk dat elk mens zijn issues heeft en niet alles met een ander wil en kan bespreken. Jij voelt niet wat een ander voelt.
En het zal misschien niet zo zijn, maar jij komt op mij over als een nieuwkomer die zal zeggen hoe het is. En dat werkt niet. En wordt nooit goed opgepakt.
Hun emotionele shit hoeft niet bij jou neergelegd te worden. Kan je die dingen niet afkappen?
Beter is het om hier een paar voorbeelden te noemen, zodat we weten waar het over gaat.
zondag 15 januari 2023 om 11:14
Dit!
Daarnaast: het kan ook zijn dat je voor bepaalde dingen niet bij de mensen met trauma's terecht kan. Dan bespreek je die dingen maar met anderen.
zondag 15 januari 2023 om 11:47
Mwoa...
Als je partner bij alle zaken die jij wilt oplossen aan de rem hangt omdat er "niets aan de hand is", is grenzen stellen best lastig.
Zeker als zijn gezondheid zijn copingstrategie niet mee volledig kan bijbenen, terwijl zijn familie blijft verwachten dat hij gezond doet en bijspringt, en hij thuis instort en niet kan helpen om zaken echt op orde te krijgen.
Dat je iedere keer in een discussie beland waarbij je partner het "probleem" zelf al gaat betwisten zodat de je de uitgedachte praktische oplossing nooit op tafel kan leggen.
En dat je partner bij de intake voor je kind bij de GGZ (waar we al 2 jaar geleden terecht hadden moeten komen als er niet "door iemand" op de rem was getrapt: nu belemmert zijn verlatingsangst zijn ontwikkeling aanzienlijk) automatisch begint om dingen die je op tafel legt af te zwakken (terwijl je kind ineens ook zijn klep niet meer open wil doen en zegt dat alles wel goed gaat).
Dat vind ik best lastige momenten om te weten hoe ik "niet confronterend" zorg dat ik niet ondergesneeuwd raakt door hun bagage.
Ik ben niet nieuw in de familie maar heb 27 jaar geprobeerd een band met ze op te bouwen en bij te dragen.
Toen mijn man een maand in het ziekenhuis belandde en ik thuis zat met dat overdreven angstige kind, gingen zij gezellig om het ziekenhuisbed heen staan en gaven mijn man een iPad.
Niemand wilde horen hoe moeizaam het voor mij was om ballen omhoog te blijven houden: pas na twee weken lieten ze een bloemetje bij mij bezorgen, nadat ik herhaaldelijk gemopperd had tegen mijn man. Mijn zoon heeft van niemand post gehad.
Ik deed zelf eerst nog pogingen om ze betrokken te houden, maar de facebookpagina die ik inrichtte en bijhield voor zijn vrienden (zodat ik op 1 centrale plek de info kon neerleggen), negeerden ze. "Ze konden wel onderling via de familie app dingen aan elkaar melden".
Mijn man was über dankbaar dat hij in het ziekenhuis eindelijk wel "gezien" werd door zijn familieleden, en ging helemaal op in de "familiewarmte". Hij heeft zich nooit ingeleefd in hoe het voor mij en zijn zoon was in die tijd.
Wij moesten van hem op onhandige tijdstippen op bezoek komen zodat er tijd overbleef voor MEER bezoek: hij was zo blij met alle aandacht. Terwijl hij daar helemaal de energie niet voor had: hij ging ook lopen zorgen voor kamergenoten en raakte zo uitgeput, dat ik met veel moeite en hulp van onze huisarts toch een privekamer voor hem wist te regelen. Waar diezelfde avond zijn moeder onaangekondigd binnen liep zonder met mij of iemand anders af te stemmen! Ik vond het erg vervelend en het voelde stiekem, maar ik moest dus achter zijn rug de verpleegkundigen inseinen om hem af te remmen, omdat hij zijn grenzen niet meer kon voelen.
Dit was een heftige periode, waarbij de patronen door de omstandigheden zulke ongebruikelijke reflexen veroorzaakten dat ik toen pas doorkreeg hoe het ongeveer werkte.
Ik heb een paar keer geprobeerd om wat emotionele steun te krijgen van zijn familieleden, maar dat viel iedere keer dood op tafel, waarbij iedereen fluitend de andere kant op keek tot ik me terugtrok.
Ik tegen schoonmoeder via een appje: "mijn zoon is zo bang dat hij me niet uit het oog durft te laten. Toen de hond vannacht om 3 uur diarree had, en ik zei dat ik even alleen met haar naar buiten ging, is hij in paniek, huilend met alleen een pyjamabroek aan door onze straat gaan rennen tot ik terug kwam".
Schoonmoeder: "Wat leuk he, dat er nu sneeuw ligt? Je man zal wel een mooi uitzicht hebben in zijn ziekenhuiskamer!".
Sindsdien ben ik uit de familie app gestapt en blijf ik thuis voor de hond zorgen als ze een familiebijeenkomst hebben, om mezelf de teleurstelling te besparen.
Maar ik wil na jaren ploeteren nu wel mijn huishouden op orde, kind onder dak bij de juiste hulp, en een echtgenoot die voor zichzelf kan zorgen en verantwoordelijkheid neemt voor wat hem belemmert.
Ik heb eigen dingen om aan te werken.
zondag 15 januari 2023 om 14:48
krakje schreef: ↑15-01-2023 11:47Mwoa...
Als je partner bij alle zaken die jij wilt oplossen aan de rem hangt omdat er "niets aan de hand is", is grenzen stellen best lastig.
Misschien ziet hij werkelijk geen probleem?
Zeker als zijn gezondheid zijn copingstrategie niet mee volledig kan bijbenen, terwijl zijn familie blijft verwachten dat hij gezond doet en bijspringt, en hij thuis instort en niet kan helpen om zaken echt op orde te krijgen.
Dat lijkt me erg lastig. Als je ziek bent, een aandoening hebt ben je ziek. Vervelend dat ze niet accepteren. Maar het is aan je partner zelf om dit in te zien en het hen kenbaar te maken.
Dat je iedere keer in een discussie beland waarbij je partner het "probleem" zelf al gaat betwisten zodat de je de uitgedachte praktische oplossing nooit op tafel kan leggen.
En dat je partner bij de intake voor je kind bij de GGZ (waar we al 2 jaar geleden terecht hadden moeten komen als er niet "door iemand" op de rem was getrapt: nu belemmert zijn verlatingsangst zijn ontwikkeling aanzienlijk) automatisch begint om dingen die je op tafel legt af te zwakken (terwijl je kind ineens ook zijn klep niet meer open wil doen en zegt dat alles wel goed gaat).
Dat vind ik best lastige momenten om te weten hoe ik "niet confronterend" zorg dat ik niet ondergesneeuwd raakt door hun bagage.
Bagage klinkt erg zwaar. Zonder te willen ontkennen wat je zegt, maar is het niet een andere mening hebben over iets en dingen anders zien? Lastig lijkt het me als je kind hulp nodig heeft en de ander dat niet wil of ziet.
Ik ben niet nieuw in de familie maar heb 27 jaar geprobeerd een band met ze op te bouwen en bij te dragen.
Toen mijn man een maand in het ziekenhuis belandde en ik thuis zat met dat overdreven angstige kind, gingen zij gezellig om het ziekenhuisbed heen staan en gaven mijn man een iPad.
Niemand wilde horen hoe moeizaam het voor mij was om ballen omhoog te blijven houden: pas na twee weken lieten ze een bloemetje bij mij bezorgen, nadat ik herhaaldelijk gemopperd had tegen mijn man. Mijn zoon heeft van niemand post gehad.
Wat ik nu schrijf bedoel ik absoluut niet naar, maar als hij ziek is of was, dan is het vrij normaal dat hij aandacht krijgt. Het is een bekend probleem dat de partner, die het ook zwaar heeft, over het hoofd wordt gezien. Ik denk niet dat je moet proberen om dan steeds aandacht voor jezelf te vragen, want zo werkt het niet. Ik vind het best bijzonder dat je hierover moppert tegen je man.
Ik deed zelf eerst nog pogingen om ze betrokken te houden, maar de facebookpagina die ik inrichtte en bijhield voor zijn vrienden (zodat ik op 1 centrale plek de info kon neerleggen), negeerden ze. "Ze konden wel onderling via de familie app dingen aan elkaar melden".
Mijn man was über dankbaar dat hij in het ziekenhuis eindelijk wel "gezien" werd door zijn familieleden, en ging helemaal op in de "familiewarmte". Hij heeft zich nooit ingeleefd in hoe het voor mij en zijn zoon was in die tijd.
Wij moesten van hem op onhandige tijdstippen op bezoek komen zodat er tijd overbleef voor MEER bezoek: hij was zo blij met alle aandacht. Terwijl hij daar helemaal de energie niet voor had: hij ging ook lopen zorgen voor kamergenoten en raakte zo uitgeput, dat ik met veel moeite en hulp van onze huisarts toch een privekamer voor hem wist te regelen. Waar diezelfde avond zijn moeder onaangekondigd binnen liep zonder met mij of iemand anders af te stemmen! Ik vond het erg vervelend en het voelde stiekem, maar ik moest dus achter zijn rug de verpleegkundigen inseinen om hem af te remmen, omdat hij zijn grenzen niet meer kon voelen.
Maar hij was de zieke toch? Hoeveel verwacht je dan van iemand die ziek in het ziekenhuis ligt. Het lijkt of heb je veel bevestiging nodig, maar dat lijken me de verkeerde momenten om dat te vragen. En met bezoek is het fijn dat het op elkaar afgestemd is, maar in de praktijk werkt dat niet altijd. Sommige mensen zijn niet in staat om daarbij over na te denken.
Dit was een heftige periode, waarbij de patronen door de omstandigheden zulke ongebruikelijke reflexen veroorzaakten dat ik toen pas doorkreeg hoe het ongeveer werkte.
Ik heb een paar keer geprobeerd om wat emotionele steun te krijgen van zijn familieleden, maar dat viel iedere keer dood op tafel, waarbij iedereen fluitend de andere kant op keek tot ik me terugtrok.
Hier gaat duidelijk wat mis. Natuurlijk kun je vertellen dat je het zwaar hebt, je man vast ook, maar wat verwacht je precies?
Ik tegen schoonmoeder via een appje: "mijn zoon is zo bang dat hij me niet uit het oog durft te laten. Toen de hond vannacht om 3 uur diarree had, en ik zei dat ik even alleen met haar naar buiten ging, is hij in paniek, huilend met alleen een pyjamabroek aan door onze straat gaan rennen tot ik terug kwam".
Schoonmoeder: "Wat leuk he, dat er nu sneeuw ligt? Je man zal wel een mooi uitzicht hebben in zijn ziekenhuiskamer!".
Sindsdien ben ik uit de familie app gestapt en blijf ik thuis voor de hond zorgen als ze een familiebijeenkomst hebben, om mezelf de teleurstelling te besparen.
Maar ik wil na jaren ploeteren nu wel mijn huishouden op orde, kind onder dak bij de juiste hulp, en een echtgenoot die voor zichzelf kan zorgen en verantwoordelijkheid neemt voor wat hem belemmert.
Ik heb eigen dingen om aan te werken.
Dit heeft naar mijn idee niets met oorlogstrauma's te maken, maar meer met verschillend in het leven staan en andere gedachten en meningen hebben. Maak dingen niet te groot en haal er niet te veel bij. En verwacht niet te veel van anderen. Een ander is jou niet, voelt niet wat jij voelt, net zomin jij hen bent. Laat je verwachtingen los en richt je op jezelf en je gezin.
zondag 15 januari 2023 om 15:30
Heb je niet gewoon een topic nodig waar je het over je frustratie kunt hebben zonder dat alle betrokkenen in hokjes ingedeeld moeten worden?
Het komt op mij over alsof er een soort polarisatie optreed. Hoe harder iemand zegt dat het wel meeviel hoe harder jij erkenning wil dat het niet zo meeviel. En vice versa. Best begrijpelijk maar wel lastig om zo een team te vormen.
Weet dat je gewoon mag vragen om wat je nodig hebt, hulp of een knuffel of wat dan ook. Dan reageert nog steeds niet iedereen zoals je hoopt maar kun je misschien wel je verwachtingen bijstellen van de mensen die niet thuis geven en voortaan die tijd investeren in iets waar je wel blij van wordt. Nu doe je wel iets vergelijkbaars door niet meer mee te gaan naar familieaangelegenheden maar je baalt volgens mij zelf erg van je zelf opgelegde afwezigheidsstraf? Verder klink je ook alsof je niet veel ruimte laat voor een ander om iets om zijn of haar manier te beleven en aan te pakken. Je wordt niet gelukkiger van de controle proberen te houden hoor... Misschien helpt het om hier eens met een professional over te praten, je hebt kennelijk ook zo je coping mechanismen en misschien wil je eens een andere aanpak uitproberen.
Het komt op mij over alsof er een soort polarisatie optreed. Hoe harder iemand zegt dat het wel meeviel hoe harder jij erkenning wil dat het niet zo meeviel. En vice versa. Best begrijpelijk maar wel lastig om zo een team te vormen.
Weet dat je gewoon mag vragen om wat je nodig hebt, hulp of een knuffel of wat dan ook. Dan reageert nog steeds niet iedereen zoals je hoopt maar kun je misschien wel je verwachtingen bijstellen van de mensen die niet thuis geven en voortaan die tijd investeren in iets waar je wel blij van wordt. Nu doe je wel iets vergelijkbaars door niet meer mee te gaan naar familieaangelegenheden maar je baalt volgens mij zelf erg van je zelf opgelegde afwezigheidsstraf? Verder klink je ook alsof je niet veel ruimte laat voor een ander om iets om zijn of haar manier te beleven en aan te pakken. Je wordt niet gelukkiger van de controle proberen te houden hoor... Misschien helpt het om hier eens met een professional over te praten, je hebt kennelijk ook zo je coping mechanismen en misschien wil je eens een andere aanpak uitproberen.
Lorem Ipsum
zondag 15 januari 2023 om 15:59
zondag 15 januari 2023 om 18:20
Je zit zelf ook in een bepaald patroon zo te zien.
Dit niet als oordeel, ik herken het volledig. Ik ben ook een tijd aan het roeren geweest in andermans familie, terwijl ik feitelijk zelf niet in staat was om mijn grenzen aan te geven en voor mezelf te kiezen.
Onthoud dat je anderen niet kunt veranderen. Alleen aan jezelf en jouw keuzes kan je iets doen. Dus het heeft geen enkele zin om je druk te maken over wat anderen doen, en waarom ze dat doen. Dit wil je nu niet horen maar het is echt de enige manier om beter uit deze situatie te komen.
Dit niet als oordeel, ik herken het volledig. Ik ben ook een tijd aan het roeren geweest in andermans familie, terwijl ik feitelijk zelf niet in staat was om mijn grenzen aan te geven en voor mezelf te kiezen.
Onthoud dat je anderen niet kunt veranderen. Alleen aan jezelf en jouw keuzes kan je iets doen. Dus het heeft geen enkele zin om je druk te maken over wat anderen doen, en waarom ze dat doen. Dit wil je nu niet horen maar het is echt de enige manier om beter uit deze situatie te komen.
maandag 16 januari 2023 om 14:47
Welke afwezigheidsstraf?turquasi schreef: ↑15-01-2023 15:30Heb je niet gewoon een topic nodig waar je het over je frustratie kunt hebben zonder dat alle betrokkenen in hokjes ingedeeld moeten worden?
Het komt op mij over alsof er een soort polarisatie optreed. Hoe harder iemand zegt dat het wel meeviel hoe harder jij erkenning wil dat het niet zo meeviel. En vice versa. Best begrijpelijk maar wel lastig om zo een team te vormen.
Weet dat je gewoon mag vragen om wat je nodig hebt, hulp of een knuffel of wat dan ook. Dan reageert nog steeds niet iedereen zoals je hoopt maar kun je misschien wel je verwachtingen bijstellen van de mensen die niet thuis geven en voortaan die tijd investeren in iets waar je wel blij van wordt. Nu doe je wel iets vergelijkbaars door niet meer mee te gaan naar familieaangelegenheden maar je baalt volgens mij zelf erg van je zelf opgelegde afwezigheidsstraf? Verder klink je ook alsof je niet veel ruimte laat voor een ander om iets om zijn of haar manier te beleven en aan te pakken. Je wordt niet gelukkiger van de controle proberen te houden hoor... Misschien helpt het om hier eens met een professional over te praten, je hebt kennelijk ook zo je coping mechanismen en misschien wil je eens een andere aanpak uitproberen.
Ik heb besloten dat het prima is als ik niet ga; dat ik dan heerlijk een heeel klein beetje tijd voor mezelf heb.
Er wordt niemand gestraft: ik haal weinig vreugde uit die bijeenkomsten. Als ik thuis kom heb ik altijd vooral het gevoel hoeveel ik tekort geschoten ben omdat je met iedereen steeds van de hak op de tak moet springen, en ze dus sowieso alleen successen willen horen.
Ik ben nog steeds in iedereen geïnteresseerd, maar als ze iets met me willen, moeten ze dat maar laten horen.
Ik ga er niet meer tussen zitten voor de beleefdheid; that's it. En omdat ze er niet van houden als ik zeg dat ik het altijd lastige, overprikkelend momenten vind, zeg ik dat ik thuis moet blijven voor de hond, wat ook waar is. Ik ontzie ze daarmee nog steeds, maar niet meer ten kosten van mezelf.
Verder zei ik al dat ik mijn eigen dingen heb om mee te dealen, en dat doe ik ook. Met goede begeleiding. Ik ben volledig bereid om naar mijn eigen triggers en andere punten te kijken in de dynamiek. Het helpt dan wel als belemmerend gedrag van anderen benoemd mag worden.
Nu ik meer op discussies reflecteer, zie ik dat ik vaak dingen op tafel wil leggen die ik lastig vind, om te kijken wat we kunnen veranderen. Constructief dus.
Maar voor ik het weet, zit ik ineens in een discussie waarin het over allerlei loze bijzaken gaat, en over mij en mijn toon ofzo.
Ik zit dan zo neutraal mogelijk te formuleren en ben heel de-escalerend bezig. Mijn man is dan snel boos of geïrriteerd. Ik dacht dus best een tijd dat ik te veeleisend was. Maar nu merk ik dat ik helemaal geen eisen stel: het enige wat ik doe, is vragen of we ergens naar kunnen kijken: wat er gebeurt, hoe dat komt, en of het anders kan.
Ik merk dat dat, zonder iemand er bij, een gesprek nooit verder komt. Met een ander er bij doet mijn man nooit zo boos of geïrriteerd. Wel probeert hij dus dingen af te zwakken.
Ik probeer bij de intakes voor mijn zoon dingen op tafel te leggen waarvan ik hoop dat de professionals zelf een mening willen vormen: wat gebeurt er nu? Is het erg?
Mijn man gaat daar dan doorheen met argumenten waarom het per definitie geen probleem is.
maandag 16 januari 2023 om 14:54
maandag 16 januari 2023 om 16:31
Ik zou stoppen met praten over schoonfamilie.
Wat ik wel wel zou aanraden is boos worden op je man die door extreem conflictvermijdend gedrag zijn verantwoordelijkheid als vader van en man van niet neemt. Als een gewone volwassene die het niet pikt. Stop met vragen om erkenning, stop met proberen te verklaren. Stop met goedkeuring zoeken (over zaken waar je wel degelijk zelf een oordeel over hebt en feitelijk dus afkeurt).
En aan jou om je niet tot slachtoffer te maken van de situatie. Zoek steun, erkenning en lol bij vrienden, bij je eigen familie. Je gaat bij de ijzerhandel ook niet langs om brood.
Erkenning van schoonfamilie ga je niet krijgen, zit er niet in.
Het is gedrag wat ik in mijn omgeving gezien heb. Geloof jezelf, maak mot met man en laat schoonfamilie voor wat het is.
Wat ik wel wel zou aanraden is boos worden op je man die door extreem conflictvermijdend gedrag zijn verantwoordelijkheid als vader van en man van niet neemt. Als een gewone volwassene die het niet pikt. Stop met vragen om erkenning, stop met proberen te verklaren. Stop met goedkeuring zoeken (over zaken waar je wel degelijk zelf een oordeel over hebt en feitelijk dus afkeurt).
En aan jou om je niet tot slachtoffer te maken van de situatie. Zoek steun, erkenning en lol bij vrienden, bij je eigen familie. Je gaat bij de ijzerhandel ook niet langs om brood.
Erkenning van schoonfamilie ga je niet krijgen, zit er niet in.
Het is gedrag wat ik in mijn omgeving gezien heb. Geloof jezelf, maak mot met man en laat schoonfamilie voor wat het is.
maandag 16 januari 2023 om 21:18
Edit: ik begreep je verkeerd. Ik dacht dat je met "ze" de hulpverleners bedoelde, maar ik denk dat je verwijst naar mijn gezin. Daar zal ik zo even op in gaan in een andere post.
Hieronder mijn oorspronkelijke reactie van toen ik dacht dat je de hulpverleners bedoelde die geen probleem zouden zien (wat ik een voorbarige conclusie vond: slecht gelezen van me!)
We hebben het nu concreet over een intake: dan moeten ze dus inventariseren wat voor behandelteam passend is, en wat zoon nodig heeft.
We zijn nog helemaal niet bij "Zij zien geen probleem". We zijn bij het punt: "wat zijn eigenlijk de problemen die er spelen en wat is de prioriteit bij behandeling"?
Ik zeg niet wat volgens mij een oorzaak of diagnose is, maar ik leg dingen op tafel waarvan ik het idee heb dat die bij ons anders zijn dan bij andere gezinnen. En ik noem dingen waarvan ik me kan voorstellen dat ze mijn zoons ontwikkeling belemmeren.
Het lijkt me fijn dat als zoon (door allerlei mogelijk uiteenlopende oorzaken) moeite heeft met eten, iemand ons vraagt "wat eet hij nou precies: kunnen jullie dat eens bijhouden?" Zodat we kunnen zien of het nog OK is, of er een kans bestaat dat hij bepaalde bouwstoffen tekort komt, of hij ruimte heeft om eerst aan andere zaken te werken voordat we dat punt oppakken (omdat hij misschien beter eet als hij beter in zijn vel zit) etc.
Als ze op basis van een formulier vragen of er een eetprobleem is, en ik zeg dat er wel naar gekeken mag worden, zegt mijn man dat onze zoon s'avonds hele grote borden eten naar binnen werkt dus dat het gewoon goed is.
Ik zou zeggen: laat die conclusie over aan de deskundigen. Weeg die "hele grote borden" maar eens. Wees eerlijk dat hij amper ontbijt en daarna pas bij het avondeten weer iets eet. Dat hij ook kritischer wordt op het avondeten.
Dit is maar een voorbeeld, maar het speelt al een tijd. Ik heb ooit een verwijzing voor zoon gekregen voor een diëtist die zich richt op dit soort kinderen en ik was de discussie zat, dus ik stelde voor dat mijn man zelf met haar ging praten.
Na 3 gesprekken paste mijn man wat dingen aan die ik allang had gezegd (zoon kreeg van hem steeds alleen water mee naar school, maar krijgt nu bv chocolademelk zodat hij iets van energie drinkt). Maar mijn man heeft al die gesprekken al weer stopgezet en doet nu alsof hij alles heeft afgestemd terwijl we veel adviezen helemaal niet hebben doorgevoerd (meerdere eetmomenten tussendoor) en zoon daarna slechter is gaan eten.
Ik snap dus niet waarom hij zulke dingen te rooskleurig inschat. Hij is niet zo overtuigd van zijn gelijk dat hij meewerkt om het te bewijzen door gewoon een paar weken te helpen om alles te noteren.
Hij blijft gokken en zelf interpreter: dan geeft hij weer een eigen "samenvatting" door, waarvan ik niet waar iedereen bij is meteen de discussie aan wil gaan hoe hij daarbij komt.
Zo'n discussie tussen ons op zo'n moment kost ook gewoon te veel tijd: vaak mag je blij zijn als ze bij die besprekingen een half uur of drie kwartier voor je hebben, dus dan kan je pas weer over 3 weken verder praten ofzo.
krakje wijzigde dit bericht op 16-01-2023 21:52
5.24% gewijzigd
maandag 16 januari 2023 om 21:25
Dat heb ik dus ook gedaan.hanke321 schreef: ↑16-01-2023 16:31Ik zou stoppen met praten over schoonfamilie.
Wat ik wel wel zou aanraden is boos worden op je man die door extreem conflictvermijdend gedrag zijn verantwoordelijkheid als vader van en man van niet neemt. Als een gewone volwassene die het niet pikt. Stop met vragen om erkenning, stop met proberen te verklaren. Stop met goedkeuring zoeken (over zaken waar je wel degelijk zelf een oordeel over hebt en feitelijk dus afkeurt).
En aan jou om je niet tot slachtoffer te maken van de situatie. Zoek steun, erkenning en lol bij vrienden, bij je eigen familie. Je gaat bij de ijzerhandel ook niet langs om brood.
Erkenning van schoonfamilie ga je niet krijgen, zit er niet in.
Het is gedrag wat ik in mijn omgeving gezien heb. Geloof jezelf, maak mot met man en laat schoonfamilie voor wat het is.
Het was me duidelijk genoeg geworden dat ik niet ga krijgen wat ik fijn zou vinden.
Ik verwijt ze dat dus ook niet meer: ik houd afstand. Dat is de enige manier om niet steeds in conflict te kunnen tussen hun patronen niet benoemd maar wel bij mezelf blijven; ik heb geen zin om het toneelstukje mee te spelen.
maandag 16 januari 2023 om 21:51
Terugkomend op dat het lastig discussiëren is als mijn man geen probleem ziet terwijl ik ergens over wil praten...
Natuurlijk irriteert hem dat.
Maar het irriteert mij ook, want het probleem dat hij zo comfortabel niet ziet, is MIJN probleem doordat hij geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen zaken. Dan is het er niet over willen hebben de beste manier om de situatie comfortabel te houden.
Terwijl ik klaar ben met de eigenaar van alle vervolgproblemen zijn, en wil dat er aan de oorzaak gewerkt wordt.
Het nare is dat hij zich heel erg aangevallen voelt als ik een grens trek: hij kan het niet in perspectief plaatsen dat we gewoon iets aan het verbeteren zijn waardoor we allebei meer energie overhouden.
Als ik boos wordt, dan gaat hij wel heel kort even (conflictvermijdend als hij is) 1 of 2 klussen afmaken waar ik over struikel, maar hij snapt niet WAAROM dat een echt probleem is, en wijt het aan mijn "grillen".
Hij wordt dan een beetje slachtoffer en gaat weer over zijn broze grenzen heen om even iets af te krijgen. Het goede inhoudelijke gesprek is er dan nog steeds niet, en we blijven gewoon op de oude weg doorrommelen. Hij vergeet meer dan handig is, gaat geregeld over zijn grenzen, en maakt geen afspraken hoe we dingen prioriteren en waar we SAMEN aan gaan werken.
Ik heb het idee dat ik dit patroon wel moet aankaarten bij hulpverleners voor onze zoon. Want anders gaan zij met ons in gesprek, en komen met suggesties waarvan ik nu al kan voorspellen dat een groot gedeelte niet uitgevoerd gaat worden. Voor hen is het lastig grip kijken als er "ja" gezegd wordt, maar steeds geheel onvoorzien maar een deel wordt uitgevoerd. En ik heb zelf ook geen zin meer in zo'n omslachtig traject.
Het kan best zijn dat we een aantal dingen niet zelf kunnen. Dat als zoon intensiever geholpen wordt, hij veel sneller weer op de been is. Dan heb je bv een ambulante begeleider nodig die ook thuis aan dingen werkt met hem.
Mijn man vind dat we alles zelf moeten doen, en hij trekt alles naar zich toe: "ik ga wel met hem oefenen". Maar mijn man wordt geregeld zelf niet lekker, en dan staan alle plannen ineens weer stil.
Dan helpt het als je realistischer bent dat je niet alles kunt, en dat je ruimte maakt voor een ander om in te stappen.
Natuurlijk irriteert hem dat.
Maar het irriteert mij ook, want het probleem dat hij zo comfortabel niet ziet, is MIJN probleem doordat hij geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen zaken. Dan is het er niet over willen hebben de beste manier om de situatie comfortabel te houden.
Terwijl ik klaar ben met de eigenaar van alle vervolgproblemen zijn, en wil dat er aan de oorzaak gewerkt wordt.
Het nare is dat hij zich heel erg aangevallen voelt als ik een grens trek: hij kan het niet in perspectief plaatsen dat we gewoon iets aan het verbeteren zijn waardoor we allebei meer energie overhouden.
Als ik boos wordt, dan gaat hij wel heel kort even (conflictvermijdend als hij is) 1 of 2 klussen afmaken waar ik over struikel, maar hij snapt niet WAAROM dat een echt probleem is, en wijt het aan mijn "grillen".
Hij wordt dan een beetje slachtoffer en gaat weer over zijn broze grenzen heen om even iets af te krijgen. Het goede inhoudelijke gesprek is er dan nog steeds niet, en we blijven gewoon op de oude weg doorrommelen. Hij vergeet meer dan handig is, gaat geregeld over zijn grenzen, en maakt geen afspraken hoe we dingen prioriteren en waar we SAMEN aan gaan werken.
Ik heb het idee dat ik dit patroon wel moet aankaarten bij hulpverleners voor onze zoon. Want anders gaan zij met ons in gesprek, en komen met suggesties waarvan ik nu al kan voorspellen dat een groot gedeelte niet uitgevoerd gaat worden. Voor hen is het lastig grip kijken als er "ja" gezegd wordt, maar steeds geheel onvoorzien maar een deel wordt uitgevoerd. En ik heb zelf ook geen zin meer in zo'n omslachtig traject.
Het kan best zijn dat we een aantal dingen niet zelf kunnen. Dat als zoon intensiever geholpen wordt, hij veel sneller weer op de been is. Dan heb je bv een ambulante begeleider nodig die ook thuis aan dingen werkt met hem.
Mijn man vind dat we alles zelf moeten doen, en hij trekt alles naar zich toe: "ik ga wel met hem oefenen". Maar mijn man wordt geregeld zelf niet lekker, en dan staan alle plannen ineens weer stil.
Dan helpt het als je realistischer bent dat je niet alles kunt, en dat je ruimte maakt voor een ander om in te stappen.
maandag 16 januari 2023 om 22:39
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
