Psyche
alle pijlers
problemen van oorlogsgeneratie doorgegeven in gezin?
zondag 15 januari 2023 om 00:40
Ik zoek al een tijdje, maar kom er met Google niet snel uit.
Ik vraag me af of het kan dat een familie door ervaring van de grootouders (na de oorlog ca 15 jaar oud) generatie op generatie niet doorheeft dat ze altijd weigeren hulp te vragen: dat ze feitelijk niet eens willen toegeven als iets niet lukt, en dat ze ieder vorm van tegenslag of ellende zo hard mogelijk negeren.
Er is geen sprake van gewelddadigheid of grote angsten uit de oorlog oid. Na de oorlog had iedereen shit meegemaakt, dus was er voor pubers niemand die de moeite nam om naar ze te luisteren, en hun rottige ervaringen te erkennen, ook al ging er familie dood. Er was niemand die zich in hen inleefde.
Copingstrategie werd: "gewoon doorgaan", gecombineerd met altijd dankbaar zijn, zorg dat je ALTIJD anderen van nut bent (overdreven gericht op behulpzaamheid) en vooral naar de goede dingen kijken. Meeleven met successen van anderen of met hoe schattig kindertjes zijn, werd uitgebreid benadrukt.
Maar als iemand tegenslag heeft, gaan ze daar geen gesprek over aan: er wordt zo veel mogelijk van weggekeken. Beperking of ziekte van familiesleden worden daardoor onderschat: er mag geen aandacht voor gevraagd worden, en niemand houdt er rekening mee. Er is altijd wel iemand te noemen die iets ergers had. Verder inleven gaat niet.
Ik heb het idee dat ik dat patroon van nabij zie. Niet mijn eigen familie. Ik kom met die mensen nooit in gesprek over dingen die je soms gewoon even wilt ventileren. Ik dacht steeds dat het aan mij lag, maar inmiddels betrap ik ze op gebeurtenissen en feiten verdraaien: dat ze het zich niet voor de geest kunnen halen als het te confronterend is, en dan de feiten gewoon deels negeren of bewust rooskleuriger interpreteren.
Als je per ongeluk te lang doorgaat over iets waar ze zichzelf voor proberen af te schermen, kunnen ze onverwacht kwaad uit de hoek komen: gaslighting waarbij ze ineens met een persoonlijke aanval van onderwerp veranderen.
Juist omdat het verder van die hele vriendelijke, meelevende types lijken, is dat een hele rare ervaring. Ik zou ze zeker geen narcisten noemen ofzo; ze cijfers zichzelf juist eerder weg. Maar het lijkt wel of ze samen zo hard mogelijk een blinde vlek in stand houden.
Herkent iemand dit soort patronen?
Als ik zoek op oorlogstrauma, kom ik alleen voorbeelden tegen van mensen met erge kampervaringen enzo, die daarna aggressie of heel angstig zijn.
Ik vraag me af of het kan dat een familie door ervaring van de grootouders (na de oorlog ca 15 jaar oud) generatie op generatie niet doorheeft dat ze altijd weigeren hulp te vragen: dat ze feitelijk niet eens willen toegeven als iets niet lukt, en dat ze ieder vorm van tegenslag of ellende zo hard mogelijk negeren.
Er is geen sprake van gewelddadigheid of grote angsten uit de oorlog oid. Na de oorlog had iedereen shit meegemaakt, dus was er voor pubers niemand die de moeite nam om naar ze te luisteren, en hun rottige ervaringen te erkennen, ook al ging er familie dood. Er was niemand die zich in hen inleefde.
Copingstrategie werd: "gewoon doorgaan", gecombineerd met altijd dankbaar zijn, zorg dat je ALTIJD anderen van nut bent (overdreven gericht op behulpzaamheid) en vooral naar de goede dingen kijken. Meeleven met successen van anderen of met hoe schattig kindertjes zijn, werd uitgebreid benadrukt.
Maar als iemand tegenslag heeft, gaan ze daar geen gesprek over aan: er wordt zo veel mogelijk van weggekeken. Beperking of ziekte van familiesleden worden daardoor onderschat: er mag geen aandacht voor gevraagd worden, en niemand houdt er rekening mee. Er is altijd wel iemand te noemen die iets ergers had. Verder inleven gaat niet.
Ik heb het idee dat ik dat patroon van nabij zie. Niet mijn eigen familie. Ik kom met die mensen nooit in gesprek over dingen die je soms gewoon even wilt ventileren. Ik dacht steeds dat het aan mij lag, maar inmiddels betrap ik ze op gebeurtenissen en feiten verdraaien: dat ze het zich niet voor de geest kunnen halen als het te confronterend is, en dan de feiten gewoon deels negeren of bewust rooskleuriger interpreteren.
Als je per ongeluk te lang doorgaat over iets waar ze zichzelf voor proberen af te schermen, kunnen ze onverwacht kwaad uit de hoek komen: gaslighting waarbij ze ineens met een persoonlijke aanval van onderwerp veranderen.
Juist omdat het verder van die hele vriendelijke, meelevende types lijken, is dat een hele rare ervaring. Ik zou ze zeker geen narcisten noemen ofzo; ze cijfers zichzelf juist eerder weg. Maar het lijkt wel of ze samen zo hard mogelijk een blinde vlek in stand houden.
Herkent iemand dit soort patronen?
Als ik zoek op oorlogstrauma, kom ik alleen voorbeelden tegen van mensen met erge kampervaringen enzo, die daarna aggressie of heel angstig zijn.
krakje wijzigde dit bericht op 15-01-2023 10:36
8.58% gewijzigd
dinsdag 17 januari 2023 om 08:11
Ik lees uit je posts TO dat je toch denkt in goed en fout, Jouw manier is goed, die van je man is fout.
Terwijl er een emotioneel beladen situaties is waarin het niet goed gaat met jullie kind. Jij gaat daar op manier A mee om, je man op manier B. Geen goed of fout, gewoon verschillend. Jullie proberen allebei op je eigen manier controle te krijgen over de situatie, je man door het (te) klein te houden, jij door een een overload aan informatie en gesprekken.
Hiermee geven jullie waarschijnlijk ook verschillende signalen naar jullie kind. Dus het is handig om hier wat aan te doen. Wat hier boven wordt genoemd, verdeel de taken en hou je bij je eigen stuk, zou een goede manier kunnen zijn.
Jullie zouden daarnaast kunnen kijken naar mogelijk om meer begrip voor elkaar manier van omgaan met moeilijke situaties, maar zeker als je ergens midden in zit, lukt dat niet altijd. Misschien kan dat pas later, als het wat meer achter de rug is.
Terwijl er een emotioneel beladen situaties is waarin het niet goed gaat met jullie kind. Jij gaat daar op manier A mee om, je man op manier B. Geen goed of fout, gewoon verschillend. Jullie proberen allebei op je eigen manier controle te krijgen over de situatie, je man door het (te) klein te houden, jij door een een overload aan informatie en gesprekken.
Hiermee geven jullie waarschijnlijk ook verschillende signalen naar jullie kind. Dus het is handig om hier wat aan te doen. Wat hier boven wordt genoemd, verdeel de taken en hou je bij je eigen stuk, zou een goede manier kunnen zijn.
Jullie zouden daarnaast kunnen kijken naar mogelijk om meer begrip voor elkaar manier van omgaan met moeilijke situaties, maar zeker als je ergens midden in zit, lukt dat niet altijd. Misschien kan dat pas later, als het wat meer achter de rug is.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
