Psyche
alle pijlers
Psyche en werkeloos.
zondag 14 maart 2010 om 19:30
Psyche en werkeloos. Ik heb het maar even kort samengevat. Op andere topics wordt vooral gepraat over het solliciteren, de afwijzingen, nieuwe banen.
Maar ik ben benieuwd hoe bij jullie (partners) gaat met de psyche als je je baan kwijt bent.
Mijn vriend is al ruim een jaar zonder werk. Hij gaat er redelijk positief mee om maar heeft natuurlijk ook zijn mindere periodes. Dan moet hij zich weer helemaal oppeppen om gemotiveerd te blijven. Ik zelf voel me af en toe schuldig als ik met leuke verhalen thuis kom over mijn werk. Terwijl hij zegt dat hij dat gewoon graag wil horen. Hij praat me dat schuldgevoel echt niet aan. Maar soms zegt ie ook wel een beetje moedeloos: "wanneer ben ik aan de beurt voor een leuke baan?".
Werkeloosheid raakt beiden. Ieder op zijn eigen manier.
(Even voor de duidelijkheid: ik hoef geen tips over solliciteren! Alleen ervaringen over bovengenoemde, gewoon uit belangstelling.)
Maar ik ben benieuwd hoe bij jullie (partners) gaat met de psyche als je je baan kwijt bent.
Mijn vriend is al ruim een jaar zonder werk. Hij gaat er redelijk positief mee om maar heeft natuurlijk ook zijn mindere periodes. Dan moet hij zich weer helemaal oppeppen om gemotiveerd te blijven. Ik zelf voel me af en toe schuldig als ik met leuke verhalen thuis kom over mijn werk. Terwijl hij zegt dat hij dat gewoon graag wil horen. Hij praat me dat schuldgevoel echt niet aan. Maar soms zegt ie ook wel een beetje moedeloos: "wanneer ben ik aan de beurt voor een leuke baan?".
Werkeloosheid raakt beiden. Ieder op zijn eigen manier.
(Even voor de duidelijkheid: ik hoef geen tips over solliciteren! Alleen ervaringen over bovengenoemde, gewoon uit belangstelling.)
zondag 14 maart 2010 om 21:13
Toch een tip: waarom doet vriend ondertussen niet de een of andere vorm van vrijwilligerswerk? Hij heeft dan in elk geval iets te doen behalve brievenschrijven, huishouden en navelstaren, en hij houdt daarmee het collegagevoel en werkritme.
Hier wat dat betreft geen positieve berichten. Het hakt er behoorlijk in om langs de zijlijn te staan, zowel voor mezelf als destijds voor ex. Voor mij was het een verademing om (serieus) vrijwilligerswerk te doen, gaf me toch een gevoel van ertoe te doen.
Met afwijzingsbrieven of telefoontjes heb ik nog steeds moeite. Ik ben nu in een omstandigheid dat ik die niet hoef te krijgen.
Hier wat dat betreft geen positieve berichten. Het hakt er behoorlijk in om langs de zijlijn te staan, zowel voor mezelf als destijds voor ex. Voor mij was het een verademing om (serieus) vrijwilligerswerk te doen, gaf me toch een gevoel van ertoe te doen.
Met afwijzingsbrieven of telefoontjes heb ik nog steeds moeite. Ik ben nu in een omstandigheid dat ik die niet hoef te krijgen.
zondag 14 maart 2010 om 21:19
Hier andersom, ik was werkzoekend en vriend niet. Maar je hebt gelijk, ook voor de partner is het zwaar, die staat redelijk ''machteloos''.
En elke goedbedoelde tip heb je dan vaak allang gehoord en gedaan als werkzoekende....
Een jaar zonder werk, dat is wel erg lang! Of bedoel je dit misschien exclusief tijdelijke uitzendbaantjes?
Ik vond 2 maanden al zwaar, maar een jaar? Dan zou ik gillend gek worden, en mijn partner ook.
En elke goedbedoelde tip heb je dan vaak allang gehoord en gedaan als werkzoekende....
Een jaar zonder werk, dat is wel erg lang! Of bedoel je dit misschien exclusief tijdelijke uitzendbaantjes?
Ik vond 2 maanden al zwaar, maar een jaar? Dan zou ik gillend gek worden, en mijn partner ook.
maandag 15 maart 2010 om 20:53
dinsdag 16 maart 2010 om 19:16
Dank voor de reacties. Zoals gezegd ben ik niet op zoek naar tips. Dat is niet om vervelend te doen maar dat hoort op een ander topic thuis. Dus daar ga ik nu even niet op in.
(En inderdaad Limara, alle goedbedoelde tips heb je tot in de treure al gehoord!)
Op dit moment gaat het weer wat moeilijker. Even een dip na een periode van relatief positief zijn. Frustrerend ook dat je zo ontzettend veel moeite moet doen om een baan te vinden.
Ik kan hem ook zo moeilijk oppeppen want ook daarin is alles al gezegd. En ik begrijp ook dat het soms moeilijk wordt. Terecht dat je dan ook je sombere buien hebt. Die kan ik niet zomaar wegvegen. Ik zeg dan maar niet teveel, luisteren en hopen dat het snel weer over gaat.
(En inderdaad Limara, alle goedbedoelde tips heb je tot in de treure al gehoord!)
Op dit moment gaat het weer wat moeilijker. Even een dip na een periode van relatief positief zijn. Frustrerend ook dat je zo ontzettend veel moeite moet doen om een baan te vinden.
Ik kan hem ook zo moeilijk oppeppen want ook daarin is alles al gezegd. En ik begrijp ook dat het soms moeilijk wordt. Terecht dat je dan ook je sombere buien hebt. Die kan ik niet zomaar wegvegen. Ik zeg dan maar niet teveel, luisteren en hopen dat het snel weer over gaat.
vrijdag 19 maart 2010 om 21:01
Hallo Canto,
Herkenbaar, ik ben zelf ruim een anderhalf jaar werkloos en mijn man nu bijna een jaar. We solliciteren ons helemaal suf (beiden 40+), maar ja....te oud. Het is zo frustrerend, goede opleiding, veel werkervaring, en toch niet aan de slag komen. Financieel wordt het ook problematisch, ik heb geen ww meer en met 70% van 1 inkomen redden we het niet. Volgens het UWV zijn we moeilijker bemiddelbaar omdat we behoren tot de oudere werknemers, en dan moet je tot 67 door! Omdat je allebei in dezelfde ellende zit is het nog moeilijker, om depressief van te worden.
Herkenbaar, ik ben zelf ruim een anderhalf jaar werkloos en mijn man nu bijna een jaar. We solliciteren ons helemaal suf (beiden 40+), maar ja....te oud. Het is zo frustrerend, goede opleiding, veel werkervaring, en toch niet aan de slag komen. Financieel wordt het ook problematisch, ik heb geen ww meer en met 70% van 1 inkomen redden we het niet. Volgens het UWV zijn we moeilijker bemiddelbaar omdat we behoren tot de oudere werknemers, en dan moet je tot 67 door! Omdat je allebei in dezelfde ellende zit is het nog moeilijker, om depressief van te worden.
vrijdag 26 maart 2010 om 12:57
Jeetje, Xlong, met zijn 2-tjes thuis da's nog extra lastig. Ja en dan moeten we ook nog langer gaan werken. Is op dit moment erg tegenstrijdig. Fijn dat het UWV ook nog eens bevestigt dat jullie moeilijk bemiddelbaar zijn...
Hoe gaan jullie er in het dagelijkse leven mee om? Want je blijft zo maar in dezelfde sfeer zitten. Ik zelf kan nog wat afstand nemen als ik naar mijn werk ga. (Alhoewel het toch altijd op de achtergrond speelt.) Maar als je thuis komt 'is het er nog.'
Hoe gaan jullie er in het dagelijkse leven mee om? Want je blijft zo maar in dezelfde sfeer zitten. Ik zelf kan nog wat afstand nemen als ik naar mijn werk ga. (Alhoewel het toch altijd op de achtergrond speelt.) Maar als je thuis komt 'is het er nog.'
dinsdag 30 maart 2010 om 22:00
We doen allebei vrijwilligerswerk van betekenis, dat levert wel afleiding en contacten op (alleen geen geld dus de geldzorgen blijven). Ook de school van onze kinderen vraagt regelmatig om hulp bij allerlei activiteiten, en daar hebben we nu tijd voor.
Ik wordt zolangzamerhand wel depressief van al dat gesolliciteer en de voortdurende afwijzingen, op deze leeftijd met jonge kinderen heb je gewoon een baan nodig, maar het lijkt wel of we afgeschreven zijn. (Ik geef eerlijk toe dat ik er moeite mee had toen ik 40 werd, in de 30 had ik dat helemaal niet, maar het klinkt nu meteen zo "middelbaar"). Als je tegen je pensioen aanzit kun je misschien een paar jaar overbruggen maar wij moeten nog 25 jaar mee. Zoals je al zei, werkloosheid raakt je beiden, bij ons gaat het letterlijk dubbelop.
Ik wordt zolangzamerhand wel depressief van al dat gesolliciteer en de voortdurende afwijzingen, op deze leeftijd met jonge kinderen heb je gewoon een baan nodig, maar het lijkt wel of we afgeschreven zijn. (Ik geef eerlijk toe dat ik er moeite mee had toen ik 40 werd, in de 30 had ik dat helemaal niet, maar het klinkt nu meteen zo "middelbaar"). Als je tegen je pensioen aanzit kun je misschien een paar jaar overbruggen maar wij moeten nog 25 jaar mee. Zoals je al zei, werkloosheid raakt je beiden, bij ons gaat het letterlijk dubbelop.
