Psyche
alle pijlers
Psycholoog inschakelen?
vrijdag 30 juni 2017 om 00:51
Hallo iedereen,
Ik ben net nieuw hier en hoop ook wat van mij af te kunnen schrijven en wellicht wat adviezen in ontvangst te nemen.
Het zit namelijk zo: ik heb veel problemen in de omgang met mannen. Om het zo maar even kort te zeggen, het wordt onderstaand nog breder uitgelegd.
Achtergrond informatie
Dit is (denk ik) gekomen door het feit dat mijn vader mij voor mijn neus heeft verlaten, zonder een woord te zeggen. Ik heb mijn moeder naderhand huilend op bed gevonden, terwijl zij mij overstuur duidelijk probeert te maken dat mijn vader is vreemd gegaan.
Mijn relaties zijn net zo gegaan, het waren vreemdgangers, hadden bindingsangst, suïcidaal (heeft mij twee maanden laten denken dat ik verantwoordelijk was voor zijn dood. Kreeg naderhand een slap excuus dat het zijn broer was die dat allemaal had getypt) en/of kraakten mijn lichaam af. Net zo goed zijn er dingen met mij mis, mijn problemen zijn ook niet voor de poes. Maar om even duidelijkheid te scheppen: deze zijn gaan groeien na deze toxische relaties.
Mijn psychologische hersenspinsels
Ik durft op het moment eigenlijk geen relatie meer aan, ook al zou ik dat wel graag willen. Maar dan op de manier zoals ik het bij mijn vrienden zie. Ook al weet ik dondersgoed dat zij hun problemen hebben, weet ik ook dat hun mannen hen in elk geval nooit zouden behandelen zoals ik werd behandeld.
Dit is niet alleen een vertrouwenskwestie van mij naar een potentiële partner, maar ook het feit dat ik mijzelf helemaal gek praat. Ik ben obsessief bezig met het achterhalen van wat deze partner nou PRECIES van mij denkt. En natuurlijk geloof ik er helemaal niets van, totdat ik bewijs heb hoe hij over mij praat tegen zijn vrienden, familie of via social media/What'sapp. Dus zonder dat hij perse weet dat ik weet wat hij over mij gezegd heeft. Dit levert ook achterdochtige gevoelens op, ik moet namelijk bevestiging hebben en zoek achter elke afwijzing wel wat groters. Ik begrijp dat dit een erg hinderlijke en ongezonde manier is van doen!
Mijn 'dagelijkse' struggles
Ik ben een gamer, en praat en game op dagelijkse basis met een paar jongens die ik online heb ontmoet. Nu is het zo dat ik mij af en toe expres buitengesloten voel door een bepaalde jongen. Wij hebben voorheen vele gesprekken gehad en hebben ons zeer vermaakt in deze gesprekken. Overigens zijn het geen seksueel getinte gesprekken o.i.d. maar ging het voornamelijk over games en anime. De laatste tijd is de groep verdeeld en zijn er vaak maar drie of vier aanwezig in het kanaal waar wij altijd met elkaar praten. Dit kanaal heeft een subkanaal wat op slot is, hier kunnen alleen de admins in. Ik merk dat deze jongen daar altijd met zijn vriend gaat zitten, en mij er niet langer bij betrekt ook al was het vaak gezellig met z'n drietjes.
We gingen van elkaar dagelijks. naar elkaar een keertje in de week spreken, waarin hij dan wek het initiatief neemt om mij in zijn kanaal te plaatsen zodat we even kunnen praten. Komt daar toevallig iemand anders bij, dan verandert er toch wat in zijn houding, hij plaagt mij meer op een negatievere manier. Ik krijg het gevoel dat ik niet langer welkom ben. Dan bericht ik hem prive en krijg ik een liedje toegestuurd: ''im lonely". Dit doet hij wel vaker, voorheen vroeg ik of hij bij ons kwam om te kletsen kreeg ik "The sound of silence" toegestuurd, Hierop reageerde ik met "that sounds sad", waarop ik weer een liedje kreeg: "Mad world".
Nu merk ik dat dit dezelfde gevoelens opwekt als bij mijn relaties (veel achterdocht). Ik houdt me in, maar ben wel veel bezig met het feit dat ik er niet langer 'bij' schijn te horen. De signalen tussen acties en wat er in een privébericht wordt gestuurd te samen met ons verleden, maken mij horendol. Ik spring heen en weer van "ik wil weten wat er aan de hand is en ik wordt er niet meer bij betrokken, naar laat het alsjeblieft los".
Emoties en hulpvraag
Ik merk dat dit mij emotioneel raakt, ik wordt er verdrietig en boos van. Het feit dat ik op zo'n situatie al zo reageer vind ik heftig en niet normaal. Ik hecht me eerst niet aan mensen, en dan ineens slaat het om en ben ik zo gehecht dat ik bevestiging nodig heb d.m.v hun gedragingen jegens mij.
Nogmaals: Ik vind dit ongezondl gedrag van mijzelf! Ik wil hiermee aan de slag, anders wordt het met relaties nooit wat. Een psycholoog is een optie, maar heeft iemand misschien ervaring met iets gelijkmatig? Ik kan mij namelijk zo slecht voorstellen hoe zo'n sessie er dan uit zou komen te zien, gezien ik geen relatie heb op het moment. Hoe kan ik dan aan mijn problemen werken?
Allemaal bedankt voor het lezen, het is nogal veel maar ik waardeer het zeer!
Ik ben net nieuw hier en hoop ook wat van mij af te kunnen schrijven en wellicht wat adviezen in ontvangst te nemen.
Het zit namelijk zo: ik heb veel problemen in de omgang met mannen. Om het zo maar even kort te zeggen, het wordt onderstaand nog breder uitgelegd.
Achtergrond informatie
Dit is (denk ik) gekomen door het feit dat mijn vader mij voor mijn neus heeft verlaten, zonder een woord te zeggen. Ik heb mijn moeder naderhand huilend op bed gevonden, terwijl zij mij overstuur duidelijk probeert te maken dat mijn vader is vreemd gegaan.
Mijn relaties zijn net zo gegaan, het waren vreemdgangers, hadden bindingsangst, suïcidaal (heeft mij twee maanden laten denken dat ik verantwoordelijk was voor zijn dood. Kreeg naderhand een slap excuus dat het zijn broer was die dat allemaal had getypt) en/of kraakten mijn lichaam af. Net zo goed zijn er dingen met mij mis, mijn problemen zijn ook niet voor de poes. Maar om even duidelijkheid te scheppen: deze zijn gaan groeien na deze toxische relaties.
Mijn psychologische hersenspinsels
Ik durft op het moment eigenlijk geen relatie meer aan, ook al zou ik dat wel graag willen. Maar dan op de manier zoals ik het bij mijn vrienden zie. Ook al weet ik dondersgoed dat zij hun problemen hebben, weet ik ook dat hun mannen hen in elk geval nooit zouden behandelen zoals ik werd behandeld.
Dit is niet alleen een vertrouwenskwestie van mij naar een potentiële partner, maar ook het feit dat ik mijzelf helemaal gek praat. Ik ben obsessief bezig met het achterhalen van wat deze partner nou PRECIES van mij denkt. En natuurlijk geloof ik er helemaal niets van, totdat ik bewijs heb hoe hij over mij praat tegen zijn vrienden, familie of via social media/What'sapp. Dus zonder dat hij perse weet dat ik weet wat hij over mij gezegd heeft. Dit levert ook achterdochtige gevoelens op, ik moet namelijk bevestiging hebben en zoek achter elke afwijzing wel wat groters. Ik begrijp dat dit een erg hinderlijke en ongezonde manier is van doen!
Mijn 'dagelijkse' struggles
Ik ben een gamer, en praat en game op dagelijkse basis met een paar jongens die ik online heb ontmoet. Nu is het zo dat ik mij af en toe expres buitengesloten voel door een bepaalde jongen. Wij hebben voorheen vele gesprekken gehad en hebben ons zeer vermaakt in deze gesprekken. Overigens zijn het geen seksueel getinte gesprekken o.i.d. maar ging het voornamelijk over games en anime. De laatste tijd is de groep verdeeld en zijn er vaak maar drie of vier aanwezig in het kanaal waar wij altijd met elkaar praten. Dit kanaal heeft een subkanaal wat op slot is, hier kunnen alleen de admins in. Ik merk dat deze jongen daar altijd met zijn vriend gaat zitten, en mij er niet langer bij betrekt ook al was het vaak gezellig met z'n drietjes.
We gingen van elkaar dagelijks. naar elkaar een keertje in de week spreken, waarin hij dan wek het initiatief neemt om mij in zijn kanaal te plaatsen zodat we even kunnen praten. Komt daar toevallig iemand anders bij, dan verandert er toch wat in zijn houding, hij plaagt mij meer op een negatievere manier. Ik krijg het gevoel dat ik niet langer welkom ben. Dan bericht ik hem prive en krijg ik een liedje toegestuurd: ''im lonely". Dit doet hij wel vaker, voorheen vroeg ik of hij bij ons kwam om te kletsen kreeg ik "The sound of silence" toegestuurd, Hierop reageerde ik met "that sounds sad", waarop ik weer een liedje kreeg: "Mad world".
Nu merk ik dat dit dezelfde gevoelens opwekt als bij mijn relaties (veel achterdocht). Ik houdt me in, maar ben wel veel bezig met het feit dat ik er niet langer 'bij' schijn te horen. De signalen tussen acties en wat er in een privébericht wordt gestuurd te samen met ons verleden, maken mij horendol. Ik spring heen en weer van "ik wil weten wat er aan de hand is en ik wordt er niet meer bij betrokken, naar laat het alsjeblieft los".
Emoties en hulpvraag
Ik merk dat dit mij emotioneel raakt, ik wordt er verdrietig en boos van. Het feit dat ik op zo'n situatie al zo reageer vind ik heftig en niet normaal. Ik hecht me eerst niet aan mensen, en dan ineens slaat het om en ben ik zo gehecht dat ik bevestiging nodig heb d.m.v hun gedragingen jegens mij.
Nogmaals: Ik vind dit ongezondl gedrag van mijzelf! Ik wil hiermee aan de slag, anders wordt het met relaties nooit wat. Een psycholoog is een optie, maar heeft iemand misschien ervaring met iets gelijkmatig? Ik kan mij namelijk zo slecht voorstellen hoe zo'n sessie er dan uit zou komen te zien, gezien ik geen relatie heb op het moment. Hoe kan ik dan aan mijn problemen werken?
Allemaal bedankt voor het lezen, het is nogal veel maar ik waardeer het zeer!
anoniem_349810 wijzigde dit bericht op 30-06-2017 01:25
0.92% gewijzigd
vrijdag 30 juni 2017 om 01:15
Allereerst: Wat een duidelijke, overzichtelijke OP. Een oase in de woestijn van alinealoze topicdiarree. Hulde!
Dan ontopic: Ja, dit vind ik bij uitstek een situatie voor de psycholoog. Niet alleen het gedeelte 'ik wil een relatie aangaan', maar alles eromheen. Het gamen en de waarde die je aan die jongen hecht, het vinden van je moeder in tranen, in de steek zijn gelaten door je vader, je onzekerheid... Alles.
Aangezien je om ervaringen vraagt: Ik zit in een traject voor een hechtingsstoornis (niet oorspronkelijk daarmee gekomen, maar dit kwam er ook nog uit rollen). Het is zonder twijfel de beste beslissing ooit. Ik kan nu voor het eerst zeggen dat ik andere mannen aantrek en ook anders omga met relaties en mannen. De therapie (psycho-analytisch) vond ik eerst heel heftig, het is heel confronterend. Maar het helpt écht.
Dan ontopic: Ja, dit vind ik bij uitstek een situatie voor de psycholoog. Niet alleen het gedeelte 'ik wil een relatie aangaan', maar alles eromheen. Het gamen en de waarde die je aan die jongen hecht, het vinden van je moeder in tranen, in de steek zijn gelaten door je vader, je onzekerheid... Alles.
Aangezien je om ervaringen vraagt: Ik zit in een traject voor een hechtingsstoornis (niet oorspronkelijk daarmee gekomen, maar dit kwam er ook nog uit rollen). Het is zonder twijfel de beste beslissing ooit. Ik kan nu voor het eerst zeggen dat ik andere mannen aantrek en ook anders omga met relaties en mannen. De therapie (psycho-analytisch) vond ik eerst heel heftig, het is heel confronterend. Maar het helpt écht.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
vrijdag 30 juni 2017 om 01:39
Bedankt! ik wilde het zo overzichtelijk mogelijk houden, en niet all over the place haha.LaFolie schreef: ↑30-06-2017 01:15Allereerst: Wat een duidelijke, overzichtelijke OP. Een oase in de woestijn van alinealoze topicdiarree. Hulde!
Dan ontopic: Ja, dit vind ik bij uitstek een situatie voor de psycholoog. Niet alleen het gedeelte 'ik wil een relatie aangaan', maar alles eromheen. Het gamen en de waarde die je aan die jongen hecht, het vinden van je moeder in tranen, in de steek zijn gelaten door je vader, je onzekerheid... Alles.
Aangezien je om ervaringen vraagt: Ik zit in een traject voor een hechtingsstoornis (niet oorspronkelijk daarmee gekomen, maar dit kwam er ook nog uit rollen). Het is zonder twijfel de beste beslissing ooit. Ik kan nu voor het eerst zeggen dat ik andere mannen aantrek en ook anders omga met relaties en mannen. De therapie (psycho-analytisch) vond ik eerst heel heftig, het is heel confronterend. Maar het helpt écht.
Ik hecht meer waarde aan hem dan ik zou willen toegeven. Hij is de enige die zich echt van mij lijkt terug te trekken, en ik begrijp niet helemaal waarom. Helaas is het ook geen jongen om daar over in gesprek te gaan. Overigens is het het internet. Klaarblijkelijk moeten wij gamers ons niet bezig houden met gevoel over het internet.
Wat betreft de therapie: ik ben er wel klaar voor om eens flink geconfronteerd te worden! dit gedrag maakt mij namelijk moe. Klein vraagje: Nu je de therapie hebt ondergaan/ondergaat, merk je ook een verbetering in energie? Daar heb ik namelijk zo'n gebrek aan, misschien dat piekeren die energie erg opslokt?
vrijdag 30 juni 2017 om 06:35
Je hoeft niet een relatie te hebben om aan problemen te kunnen werken! Je hebt genoeg (vriendschappelijke) relaties toch als je per se over relaties ook wil praten? Ik vind het ook een prima reden om naar een psycholoog te stappen en hulp te vragen. Denk ook niet dat je daar überhaupt welke relatie dan ook voor nodig hebt.
Piekeren slokt inderdaad veel energie op. Sowieso is niet lekker in je vel zitten vrij vermoeiend vind ik altijd. Dus wellicht dat als je daarmee aan de slag gaat je ook meer energie krijgt.
Grappig wel overigens; ik game ook vrij veel en heb ook wel vriendschappen via gamen maar ik voel het nooit zo dat ik niet over gevoel mag praten of er niet mee bezig mag zijn of iets dergelijks. Juist niet, dat gevoel heb ik in het echt veel sterker!
Grappig hoe dat toch zo anders kan worden ervaren kennelijk.
Piekeren slokt inderdaad veel energie op. Sowieso is niet lekker in je vel zitten vrij vermoeiend vind ik altijd. Dus wellicht dat als je daarmee aan de slag gaat je ook meer energie krijgt.
Grappig wel overigens; ik game ook vrij veel en heb ook wel vriendschappen via gamen maar ik voel het nooit zo dat ik niet over gevoel mag praten of er niet mee bezig mag zijn of iets dergelijks. Juist niet, dat gevoel heb ik in het echt veel sterker!
Grappig hoe dat toch zo anders kan worden ervaren kennelijk.
vrijdag 30 juni 2017 om 07:27
Outoftheblue schreef: ↑30-06-2017 01:39
Wat betreft de therapie: ik ben er wel klaar voor om eens flink geconfronteerd te worden! dit gedrag maakt mij namelijk moe. Klein vraagje: Nu je de therapie hebt ondergaan/ondergaat, merk je ook een verbetering in energie? Daar heb ik namelijk zo'n gebrek aan, misschien dat piekeren die energie erg opslokt?
Dat weet ik niet, vind ik moeilijk. Ik ben in eerste instantie namelijk in behandeling (gegaan) voor een chronische recidiverende depressie. Dat was de nummer 1 energievreter dus vind het lastig om te zeggen of dit andere traject daar ook nog aan heeft toegedragen!
Wel merk ik dat het daten minder slopend/destructief gaat. En dat zal ongetwijfeld wel energie opleveren.
Ook is het fijn om wekelijks je verhaal kwijt te kunnen en je gedachtes uit te dagen/te laten uitdagen. Dat vermindert het piekeren voor mij aanzienlijk.
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
vrijdag 30 juni 2017 om 08:11
Het zou kunnen dat een psycholoog je op weg zou kunnen helpen.
Wat je niet hebt geleerd lijkt wel is om te kunnen denken: wat een idioot en om dan afstand te nemen.
Alsof je je niet goed genoeg voelt om afstand te durven nemen en juist bevestiging gaat zoeken bij de mensen die die juist niet of te grillig willen geven.
Dat je juist aandacht zoekt bij mensen die je naar beneden halen of niet voor vol aanzien.
Daar heb ik zelf wel ervaring mee.
Het beste helpt het voor mij om 1 of 2 goede vrienden te hebben die dat spelletje niet spelen en die gewoon oprechte vrienden kunnen zijn.
En om anders dan maar een tijdje alleen te zijn.
En om te beseffen dat de meeste mensen veel verknipter zijn dan ik.
Dat niet iedereen goede bedoelingen heeft. Dat het dus helemaal niet aan mij ligt.
Dat uitgangspunt maakt me sterker.
Ik zelf heb nooit een psycholoog gevonden die mij daarbij kon helpen.
De gedachte: fack it helpt mij meer. En dus 1 of 2 oprechte vrienden.
Maar misschien kom jij een psycholoog tegen waarmee je wel een goede klik hebt.
Wat je niet hebt geleerd lijkt wel is om te kunnen denken: wat een idioot en om dan afstand te nemen.
Alsof je je niet goed genoeg voelt om afstand te durven nemen en juist bevestiging gaat zoeken bij de mensen die die juist niet of te grillig willen geven.
Dat je juist aandacht zoekt bij mensen die je naar beneden halen of niet voor vol aanzien.
Daar heb ik zelf wel ervaring mee.
Het beste helpt het voor mij om 1 of 2 goede vrienden te hebben die dat spelletje niet spelen en die gewoon oprechte vrienden kunnen zijn.
En om anders dan maar een tijdje alleen te zijn.
En om te beseffen dat de meeste mensen veel verknipter zijn dan ik.
Dat niet iedereen goede bedoelingen heeft. Dat het dus helemaal niet aan mij ligt.
Dat uitgangspunt maakt me sterker.
Ik zelf heb nooit een psycholoog gevonden die mij daarbij kon helpen.
De gedachte: fack it helpt mij meer. En dus 1 of 2 oprechte vrienden.
Maar misschien kom jij een psycholoog tegen waarmee je wel een goede klik hebt.
