Psyche
alle pijlers
Psychose: wie ook?
dinsdag 8 april 2008 om 14:28
Ik had nooit verwacht dat het mij zou overkomen. Ik wist ook niet eens wat het was totdat het mij overkomen was: een psychose. In april 2007 begon ik vol goede moed en met veel enthousiasme aan mijn nieuwe baan als communicatieadviseur. Al snel viel de baan erg tegen. Er waren achterlijke deadlines, projecten liepen niet, de hele afdeling ging gebukt onder stress. En bovendien was mijn directe collega een man die loog en weinig uitvoerde.
Ik raakte overstuur en vertelde de nieuwe manager wat ik ervan dacht. Ik vertelde vooral over mijn directe collega en zijn gedrag. Toen besliste de manager dat ik maar een andere baan moest gaan zoeken. Voor mij een nieuwe bron van stress aangezien mijn partner net een eigen bedrijf was begonnen. Ik zorgde op dat moment voor het hoofdinkomen.
Toen werd ik ziek op 11 juni 2007. Ik had een psychose en werd opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis. 10 Dagen bracht ik door in de isoleercel, daarna sloegen de medicijnen aan en knapte ik zeer snel weer op. Na 7 weken was ik thuis. Alleen toen begon voor mij het moeilijkste deel: het wachten totdat ik weer aan het werk mocht. Thuis had ik namelijk afgesproken dat ik 6 maanden thuis zou blijven. Voor mij een onooglijk lange periode. Maar goed, ik ben de tijd doorgekomen en ben nu weer voorzichtig aan het werk gegaan. Maar elke dag ben ik wel met het 'ziek zijn' bezig.
Ik wil nu graag in contact treden met andere vrouwen die ook een psychose gehad hebben. Wat zijn jullie ervaringen, waar loop je tegen aan?
Ik raakte overstuur en vertelde de nieuwe manager wat ik ervan dacht. Ik vertelde vooral over mijn directe collega en zijn gedrag. Toen besliste de manager dat ik maar een andere baan moest gaan zoeken. Voor mij een nieuwe bron van stress aangezien mijn partner net een eigen bedrijf was begonnen. Ik zorgde op dat moment voor het hoofdinkomen.
Toen werd ik ziek op 11 juni 2007. Ik had een psychose en werd opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis. 10 Dagen bracht ik door in de isoleercel, daarna sloegen de medicijnen aan en knapte ik zeer snel weer op. Na 7 weken was ik thuis. Alleen toen begon voor mij het moeilijkste deel: het wachten totdat ik weer aan het werk mocht. Thuis had ik namelijk afgesproken dat ik 6 maanden thuis zou blijven. Voor mij een onooglijk lange periode. Maar goed, ik ben de tijd doorgekomen en ben nu weer voorzichtig aan het werk gegaan. Maar elke dag ben ik wel met het 'ziek zijn' bezig.
Ik wil nu graag in contact treden met andere vrouwen die ook een psychose gehad hebben. Wat zijn jullie ervaringen, waar loop je tegen aan?
dinsdag 8 april 2008 om 14:39
Ik heb zelf geen ervaring met psychoses maar heb het wel in mijn omgeving meegemaakt. Voor mensen met psychische stoornissen is er een stichting: http://www.stichtingpandora.nl/ misschien dat je daar wat lotgenoten vindt. Succes 
dinsdag 8 april 2008 om 14:45
Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar wel van heel dichtbij...mn twee jaar oudere zus. Inmiddels is het alweer een aantal jaar geleden...maar toch...
Hoe gaat het nu met werken? Succes! Mijn zus heeft een aantal jaar nog medicatie geslikt, maar nu...ze heeft een baan, opleiding afgerond, huis, vriend, etc...het is niet altijd een makkelijke weg, maar je bent op weg! Succes!
Hoe gaat het nu met werken? Succes! Mijn zus heeft een aantal jaar nog medicatie geslikt, maar nu...ze heeft een baan, opleiding afgerond, huis, vriend, etc...het is niet altijd een makkelijke weg, maar je bent op weg! Succes!
dinsdag 8 april 2008 om 15:56
Beste Roosje,
Met werken gaat het wel aardig. De ellende is dat ik nu op een plaats zit die ik niet zo leuk vindt. Dus ik ga niet echt super gemotiveerd naar mijn werk.
Heeft je oudere zus nu nog last van haar eerdere psychose? Of veel angst dat het weer gebeurd? Hoe lang heeft het bij haar geduurd voordat ze er helemaal bovenop was?
Ik ben bang dat ik straks niet meer op mijn oude niveau kan of durf te handelen uit angst voor een nieuwe psychose.
En ik moet ook inderdaad nog 6 maanden medicijnen slikken die je vlak maken :-((. Maarja, niets aan te doen.
Met werken gaat het wel aardig. De ellende is dat ik nu op een plaats zit die ik niet zo leuk vindt. Dus ik ga niet echt super gemotiveerd naar mijn werk.
Heeft je oudere zus nu nog last van haar eerdere psychose? Of veel angst dat het weer gebeurd? Hoe lang heeft het bij haar geduurd voordat ze er helemaal bovenop was?
Ik ben bang dat ik straks niet meer op mijn oude niveau kan of durf te handelen uit angst voor een nieuwe psychose.
En ik moet ook inderdaad nog 6 maanden medicijnen slikken die je vlak maken :-((. Maarja, niets aan te doen.
dinsdag 8 april 2008 om 16:47
ik heb zelf een paar keer een psychose van de speed gehad, maar die gingen vanzelf na een paar nachten slapen weer weg.
maar ik ben daardoor wel heel erg angstig geworden, van de zomer, nadat ik een paar maanden met mijn medicijnen was gestopt, was het zo erg dat ik ook dacht dat ik weer psychotisch zou worden, maar deep down wist ik allemaal wel dat ik al die idiote theorietjes zelf verzon. toen ik weer met mijn medicijnen begon ging alles weer beter, en dacht ik steeds vaker "waar haal ik het toch vandaan".
als ik jouw verhaal lees lijkt het alsof jouw psychose door stress werd veroorzaakt, maar dat zal wel niet. was je depressief of ben je schizofreen, of heb je alleen "maar" deze ene psychose gehad. welke medicijnen heb je?
maar ik ben daardoor wel heel erg angstig geworden, van de zomer, nadat ik een paar maanden met mijn medicijnen was gestopt, was het zo erg dat ik ook dacht dat ik weer psychotisch zou worden, maar deep down wist ik allemaal wel dat ik al die idiote theorietjes zelf verzon. toen ik weer met mijn medicijnen begon ging alles weer beter, en dacht ik steeds vaker "waar haal ik het toch vandaan".
als ik jouw verhaal lees lijkt het alsof jouw psychose door stress werd veroorzaakt, maar dat zal wel niet. was je depressief of ben je schizofreen, of heb je alleen "maar" deze ene psychose gehad. welke medicijnen heb je?
dinsdag 8 april 2008 om 21:41
Mijn zus heeft uiteindelijk een depressie gekregen na haar psychose...ze viel na de behandeling in het ziekenhuis in een soort gat. Wij gingen allemaal naar school, mijn moeder werk, ... en werken lukte in het begin niet bij haar. Ze heeft toen een tijdje dagbehandeling gehad en daarna heeft ze nog ruim een half jaar in woon/zorgboerderij gewoond.
Dat heeft voor haar heel veel goeds gedaan. Ze is toen gaan studeren, heeft haar opleiding afgerond en werkt nu.
Ik vind het lastig om in te schatten hoe groot haar angst is, om weer terug te vallen. Maar ik kan wel zeggen, dat ik die angst soms heb. In periodes dat ze neigt te stoppen met haar werk (wat tot nog toe 2 x voor gekomen is). Iedereen heeft wel eens een dipje, maar bij haar associeer ik dat meteen met toen...wat misschien niet helemaal eerlijk is, maar ik ook niet zomaar uit kan zetten...
Maar aan de andere kant, ik ben supertrots op wie ze is. Hoe ze zich heeft weten te redden, want makkelijk was het niet. Dat ze nu werkt. Dat ze verder gaat. Dat ze is wie ze is!
Sterkte en vooral veel succes! Ga ervoor en luister goed naar jezelf!
Dat heeft voor haar heel veel goeds gedaan. Ze is toen gaan studeren, heeft haar opleiding afgerond en werkt nu.
Ik vind het lastig om in te schatten hoe groot haar angst is, om weer terug te vallen. Maar ik kan wel zeggen, dat ik die angst soms heb. In periodes dat ze neigt te stoppen met haar werk (wat tot nog toe 2 x voor gekomen is). Iedereen heeft wel eens een dipje, maar bij haar associeer ik dat meteen met toen...wat misschien niet helemaal eerlijk is, maar ik ook niet zomaar uit kan zetten...
Maar aan de andere kant, ik ben supertrots op wie ze is. Hoe ze zich heeft weten te redden, want makkelijk was het niet. Dat ze nu werkt. Dat ze verder gaat. Dat ze is wie ze is!
Sterkte en vooral veel succes! Ga ervoor en luister goed naar jezelf!
woensdag 9 april 2008 om 17:32
Ha Courtney,
Ik denk dat de psychose bij mij ook puur door de stress is ontstaan, het is ook maar eenmalig gebeurd. Ik was en ben gelukkig niet depressief. Ik heb wel een periode veel huilbuien gehad. Voor zover ik weet ben ik niet schizofreen. Dat zal misschien nog moeten blijken als ik van de medicijnen af ben. Maar ik ga er gewoon van uit dat ik als gezonde hollandse meid weer verder kan. Ik gebruik momenteel Risperdal (ook wel Rispiridon genaamd). Welke gebruik jij?
Ik denk dat de psychose bij mij ook puur door de stress is ontstaan, het is ook maar eenmalig gebeurd. Ik was en ben gelukkig niet depressief. Ik heb wel een periode veel huilbuien gehad. Voor zover ik weet ben ik niet schizofreen. Dat zal misschien nog moeten blijken als ik van de medicijnen af ben. Maar ik ga er gewoon van uit dat ik als gezonde hollandse meid weer verder kan. Ik gebruik momenteel Risperdal (ook wel Rispiridon genaamd). Welke gebruik jij?
donderdag 10 april 2008 om 10:08
lijkt me heel eng als stress een trigger is voor psychose, dan wordt je bang voor stress en dan krijg je nog meer stress.
ik hoop dat voor je dat het bij deze ene keer blijft.
ik slik anafranil en dat is echt mijn wondermiddel, zonder dat ben ik een angstige slapeloze onzekere stresskip, met ben ik gewoon een drukke, stoere, relaxte meid
ik hoop dat voor je dat het bij deze ene keer blijft.
ik slik anafranil en dat is echt mijn wondermiddel, zonder dat ben ik een angstige slapeloze onzekere stresskip, met ben ik gewoon een drukke, stoere, relaxte meid
donderdag 10 april 2008 om 22:07
Ja, door verkeerde medicatie. Het engste en ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Zal niet zo snel meer gebeuren, want slik een antipsychoticum. Waar ik tegenaan loop is uit een diep dal kruipen, verloren vriendschappen en ernstige schaamte (ook vanwege littekens). Kan voor de rest ook geen tips geven, behalve dan een goede psychiater zoeken. Dat kan echt een wereld van verschil maken. Succes!
zaterdag 12 april 2008 om 23:12
Al wat jaartjes geleden heb ik zelf ook een psychose gehad.
Bij mij trad de psychose op door een combinatie van verschillende
factoren.
Toen ik 13 was heb ik een ongeluk gehad, waardoor mijn voortanden gebroken waren. Toen ik 17 was, werd ik hieraan geopereerd. Mijn voortanden werden vervangen door implantaten.
Ik zat op de havo, hoewel ik makkelijk vwo of gymnasium had kunnen doen. Ik was meer geinteresseerd in feesten en drugs dan ik was in studeren en mijn best doen op school.
Ik kreeg een relatie met een vriendje die van huis was weggelopen.
Hij was ontzettend introvert, vertelde totaal niet wat hem was
overkomen. In die tijd gebruikte in veel drugs, echt vanalles door
elkaar heen. Veel blowen, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat.
In de weekenden vaak speed, xtc, paddo's, echt van alles.
Toen mijn ouders 3 weken met vakantie waren, en wij bij mij thuis
flink de boel op stelten hadden gezet, is het behoorlijk uit de hand
gelopen.
De operatie aan mijn gebit, verkeerde vriendje, en teveel drugs door
elkaar heen hebben ervoor gezorgd dat ik een psychose heb gekregen.
Ik zat in mijn examenjaar, maar ben toen in oktober van school gegaan. Vanaf die tijd, tot een half jaar later, is een periode waarvan ik mij amper meer iets van kan herinneren. Ik heb achteraf van vrienden en mijn familie gehoord wat voor rare dingen ik in die tijd heb uitgehaald. Het heeft voor mij heel lang geduurd voordat ik er weer bovenop ben gekomen.
Ik was in die periode helemaal in mijzelf gekeerd. Ik had mijn eigen fantasie-wereld gecre-eerd. Een wereld waarin ik wel kon overleven. Ik had vooral moeite om mensen weer in vertrouwen te nemen.
Maar, zoals ik al zei, het is inmiddels al ruim 10 jaar geleden. Achteraf gezien was het beter geweest als ik in die tijd wel goede hulp had gekregen, om het allemaal goed te verwerken.
Bij mij trad de psychose op door een combinatie van verschillende
factoren.
Toen ik 13 was heb ik een ongeluk gehad, waardoor mijn voortanden gebroken waren. Toen ik 17 was, werd ik hieraan geopereerd. Mijn voortanden werden vervangen door implantaten.
Ik zat op de havo, hoewel ik makkelijk vwo of gymnasium had kunnen doen. Ik was meer geinteresseerd in feesten en drugs dan ik was in studeren en mijn best doen op school.
Ik kreeg een relatie met een vriendje die van huis was weggelopen.
Hij was ontzettend introvert, vertelde totaal niet wat hem was
overkomen. In die tijd gebruikte in veel drugs, echt vanalles door
elkaar heen. Veel blowen, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat.
In de weekenden vaak speed, xtc, paddo's, echt van alles.
Toen mijn ouders 3 weken met vakantie waren, en wij bij mij thuis
flink de boel op stelten hadden gezet, is het behoorlijk uit de hand
gelopen.
De operatie aan mijn gebit, verkeerde vriendje, en teveel drugs door
elkaar heen hebben ervoor gezorgd dat ik een psychose heb gekregen.
Ik zat in mijn examenjaar, maar ben toen in oktober van school gegaan. Vanaf die tijd, tot een half jaar later, is een periode waarvan ik mij amper meer iets van kan herinneren. Ik heb achteraf van vrienden en mijn familie gehoord wat voor rare dingen ik in die tijd heb uitgehaald. Het heeft voor mij heel lang geduurd voordat ik er weer bovenop ben gekomen.
Ik was in die periode helemaal in mijzelf gekeerd. Ik had mijn eigen fantasie-wereld gecre-eerd. Een wereld waarin ik wel kon overleven. Ik had vooral moeite om mensen weer in vertrouwen te nemen.
Maar, zoals ik al zei, het is inmiddels al ruim 10 jaar geleden. Achteraf gezien was het beter geweest als ik in die tijd wel goede hulp had gekregen, om het allemaal goed te verwerken.
anoniem_34365 wijzigde dit bericht op 12-04-2008 23:13
Reden: tekst stond niet goed
Reden: tekst stond niet goed
% gewijzigd
zaterdag 12 april 2008 om 23:59
Mijn moeder heeft een psychose, een manie (aangewakkerd door medicatie) en een paar depressies gehad. Het was heel heftig, vooral de manie. Maar nu heeft de juiste medicatie (en het eerste jaar heel veel therapie) en daarmee kan ze prima functioneren; ze werkt ook gewoon weer. Ik was laatst voor mijn werk op cursus over psychiatrie en die docent vertelde dat het echt iedereen kan gebeuren.
Drugs kunnen psychoses uitlokken. Het schijnt bij bijv cocaine gevaarlijker te zijn omdat je er in kunt blijven hangen. Het is ook bekend bij bepaalde malariamedicatie.
Heb je ook therapie? Erover praten kan ontzettend helpen, dan kun je ook je angsten voor herhaling bespreekbaar maken.
Drugs kunnen psychoses uitlokken. Het schijnt bij bijv cocaine gevaarlijker te zijn omdat je er in kunt blijven hangen. Het is ook bekend bij bepaalde malariamedicatie.
Heb je ook therapie? Erover praten kan ontzettend helpen, dan kun je ook je angsten voor herhaling bespreekbaar maken.
maandag 14 april 2008 om 10:37
Beste noledam,
Da's niet niks om 6 maanden met een psychose rond te lopen. Ik vond twee weken al lang. Maar gelukkig had ik heel snel hulp. Heb je ook medicatie gekregen uiteindelijk om er weer uit te komen? Hoe lang duurde het bij jou voordat je weer helemaal op je oude niveau was?
En ben je nooit bang geweest dat het nog een keer zou gebeuren? Ik wil zelf bijvoorbeeld graag kinderen. En nu is er ook zoiets als een kraambedpsychose. En ik ben natuurlijk weer bang dat ik zoiets krijg. Bij mij kwam het immers niet door de drugs, maar puur door de stress die ik zelf ervaarde.
Leef je nu nog anders door die psychose? Werk je minder of op een lager niveau dan je eigenlijk zou kunnen?
Da's niet niks om 6 maanden met een psychose rond te lopen. Ik vond twee weken al lang. Maar gelukkig had ik heel snel hulp. Heb je ook medicatie gekregen uiteindelijk om er weer uit te komen? Hoe lang duurde het bij jou voordat je weer helemaal op je oude niveau was?
En ben je nooit bang geweest dat het nog een keer zou gebeuren? Ik wil zelf bijvoorbeeld graag kinderen. En nu is er ook zoiets als een kraambedpsychose. En ik ben natuurlijk weer bang dat ik zoiets krijg. Bij mij kwam het immers niet door de drugs, maar puur door de stress die ik zelf ervaarde.
Leef je nu nog anders door die psychose? Werk je minder of op een lager niveau dan je eigenlijk zou kunnen?
maandag 14 april 2008 om 10:41
Kunnen psychoses ook veroorzaakt worden door malariamedicatie? Dat wist ik niet. Ik heb ook therapie gehad. Het eerste half jaar drie keer per week, nu nog ongeveer 1 keer per maand. Ik vind het alleen moeilijk om te bepalen of het echt wat voor je doet. Je kan je ei kwijt, dat is wel prettig. Maar echt antwoorden hebben ze niet.
Zo ben ik ook benieuwd naar cijfers: hoeveel procent krijgt ooit een tweede psychose? Daar kan niemand in het hulpverleningscircuit me aan helpen. Heeft iemand hier daar een antwoord op?
Zo ben ik ook benieuwd naar cijfers: hoeveel procent krijgt ooit een tweede psychose? Daar kan niemand in het hulpverleningscircuit me aan helpen. Heeft iemand hier daar een antwoord op?
maandag 14 april 2008 om 11:52
Heel begrijpelijk dat je met al die vragen zit, misschien is het boek 'Leven met een psychotische stoornis' wel iets voor jou?
Want verder vind ik het lastig zo een antwoord te geven, er zijn zoveel factoren die meespelen in het ontstaan en terugkeren van een psychose. Daarom is het belangrijk voor jezelf na te gaan waarom het toen gebeurde en wat voor jou de belangrijkste risicofactoren zijn. Dan kan je kijken of je deze kan vermijden of er op een andere manier mee om leren gaan. Zou je dat niet aan je hulpverlener kunnen vragen? Dat jullie een soort risico-kwestbaarheid en beschermings-analyse maken, zodat je een houvast hebt.
Verwerking is ook heel belangrijk (en moeilijk), een deel komt de angst misschien ook omdat het zo moeilijk te plaatsen is.
Want verder vind ik het lastig zo een antwoord te geven, er zijn zoveel factoren die meespelen in het ontstaan en terugkeren van een psychose. Daarom is het belangrijk voor jezelf na te gaan waarom het toen gebeurde en wat voor jou de belangrijkste risicofactoren zijn. Dan kan je kijken of je deze kan vermijden of er op een andere manier mee om leren gaan. Zou je dat niet aan je hulpverlener kunnen vragen? Dat jullie een soort risico-kwestbaarheid en beschermings-analyse maken, zodat je een houvast hebt.
Verwerking is ook heel belangrijk (en moeilijk), een deel komt de angst misschien ook omdat het zo moeilijk te plaatsen is.
dinsdag 15 april 2008 om 09:40
he, wat vervelend. ik heb ook 3 jaar zo'n therapie gehad, heel frusterend. ik ben daar toen mee gestopt.
maar later kreeg ik heel erge angst en dwang en toen ben ik therapie gaan doen bij HSK, dat is niet alleen praten maar ook huiswerk en oefeningen doen. nu we klaar zijn met de angst en dwang gaan we heel gericht kijken en zoeken naar wat ik verder echt wil, heel concreet. zo heb ik een vaag idee dat ik ergens anders wil gaan werken, en dan moet ik echt aantoonbare sollicitatiebrieven aan haar laten zien. en ook op sociaal vlak moet ik concrete dingen doen. ze is echt streng, maar dat heb ik ook nodig.
dinsdag 22 april 2008 om 11:07
Ook ik heb een psychose gehad, die tot stand is gekomen door mijn werk. ff het lange verhaal vertellen.
In april 2006 veranderde ik van werk, omdat ik een grote kinderwens had en de afstand naar de vorige baan te ver was om te combineren met een kind. Ik werkte op dat nieuwe bedrijf en daar werden vele overuren gedaan, op een keer ging mijn collega op vakantie en zat ik met haar werk ook nog. Toen ze terug kwam van vakantie kwam er enkel uit dat ze ook geen overuren meer wilde doen. (ik deed enkel overuren als ze met vakantie was) Dus na 3 weken overuren doen, kwam ik eigenlijk in conflict met haar. Ik begon altijd om 8 u te werken en stopte om 17 u . Zij begon meestal om 9 u en werkte dan tot 18 u. Het meeste van het werk kwam altijd op mijn nek terrecht, terwijl ze altijd maar zat te babbelen met collega's. Na haar melding ging ik met de baas spreken, ik was overstressed, moest van mijn baas een paar dagjes vrij nemen. Ik meldde hem dat ik graag mijn ontslag wou. Hij kon dat echter maar geven in september.
Ondertussen was ik zwanger geraakt en meldde ik dat ik mijn baan wou houden. Per september kreeg ik een nieuwe job binnen het zelfde bedrijf nl afleveringsbewijzen opzoeken, waarmee ik zware dozen moest heffen, dit was zogzegd om mij geen meer stress te geven. Na 5 maanden zwangerschap, werd dat te zwaar voor me, ik liet een briefje van de dokter schrijven. Mijn baas wou me nog enkel klassement laten doen !! Waardoor ik in conflict kwam met mijn baas, en hem zei dat ik mijn oude baan terug wou . Die wou hij niet terug geven, en hij schold me uit voor incompetent. Ik kon het allemaal psychisch niet meer aan en ben op ziektewet gegaan. Ik kreeg angst en paniekaanvallen als ik zaken in orde moest brengen voor de ziektewet. Dierf niet meer alleen zijn, was bang om later alleen te zijn met de baby. Op 37 weken is mijn bevalling ingeleid ik beviel van een gezonde zoon. Terug thuisgekomen krijg ik kraamhulp maar de aanvallen hielden maar niet op . Na een week kreeg ik een psychose en werd ik opgenomen zonder kind in een psychiatrisch ziekenhuis. 2 weken kon ik mijn zoontje maar amper 1 uurtje per dag zien. Een ware nachtmerrie. Toen werd ik overgeplaatst naar een ziekenhuis voor vrouwen met een postnatale depressie. Ik ben daar 4 maanden gebleven. Ondertussen ging het bedrijf waarvoor ik werkte failliet. (ik blij ! moest ik niet teruggaan) In augustus vorig jaar begon ik weer werk te zoeken maar heb wat tegenslagen gehad, bij twee bedrijven werd ik zonder kans om mij in te werken binnen de week ontslagen. Nu is het april en ik zoek nog steeds werk.
Ik neem antidepressiva en antipsychotica die moet ik zeker nog een jaar nemen.
In april 2006 veranderde ik van werk, omdat ik een grote kinderwens had en de afstand naar de vorige baan te ver was om te combineren met een kind. Ik werkte op dat nieuwe bedrijf en daar werden vele overuren gedaan, op een keer ging mijn collega op vakantie en zat ik met haar werk ook nog. Toen ze terug kwam van vakantie kwam er enkel uit dat ze ook geen overuren meer wilde doen. (ik deed enkel overuren als ze met vakantie was) Dus na 3 weken overuren doen, kwam ik eigenlijk in conflict met haar. Ik begon altijd om 8 u te werken en stopte om 17 u . Zij begon meestal om 9 u en werkte dan tot 18 u. Het meeste van het werk kwam altijd op mijn nek terrecht, terwijl ze altijd maar zat te babbelen met collega's. Na haar melding ging ik met de baas spreken, ik was overstressed, moest van mijn baas een paar dagjes vrij nemen. Ik meldde hem dat ik graag mijn ontslag wou. Hij kon dat echter maar geven in september.
Ondertussen was ik zwanger geraakt en meldde ik dat ik mijn baan wou houden. Per september kreeg ik een nieuwe job binnen het zelfde bedrijf nl afleveringsbewijzen opzoeken, waarmee ik zware dozen moest heffen, dit was zogzegd om mij geen meer stress te geven. Na 5 maanden zwangerschap, werd dat te zwaar voor me, ik liet een briefje van de dokter schrijven. Mijn baas wou me nog enkel klassement laten doen !! Waardoor ik in conflict kwam met mijn baas, en hem zei dat ik mijn oude baan terug wou . Die wou hij niet terug geven, en hij schold me uit voor incompetent. Ik kon het allemaal psychisch niet meer aan en ben op ziektewet gegaan. Ik kreeg angst en paniekaanvallen als ik zaken in orde moest brengen voor de ziektewet. Dierf niet meer alleen zijn, was bang om later alleen te zijn met de baby. Op 37 weken is mijn bevalling ingeleid ik beviel van een gezonde zoon. Terug thuisgekomen krijg ik kraamhulp maar de aanvallen hielden maar niet op . Na een week kreeg ik een psychose en werd ik opgenomen zonder kind in een psychiatrisch ziekenhuis. 2 weken kon ik mijn zoontje maar amper 1 uurtje per dag zien. Een ware nachtmerrie. Toen werd ik overgeplaatst naar een ziekenhuis voor vrouwen met een postnatale depressie. Ik ben daar 4 maanden gebleven. Ondertussen ging het bedrijf waarvoor ik werkte failliet. (ik blij ! moest ik niet teruggaan) In augustus vorig jaar begon ik weer werk te zoeken maar heb wat tegenslagen gehad, bij twee bedrijven werd ik zonder kans om mij in te werken binnen de week ontslagen. Nu is het april en ik zoek nog steeds werk.
Ik neem antidepressiva en antipsychotica die moet ik zeker nog een jaar nemen.
dinsdag 22 april 2008 om 17:06
Hoi Smaakchick,
Zoals je hier al leest, zijn er erg veel verschillende verhalen en uitkomsten. Ik heb in 2000 (toen was ik 30) een psychose gehad. Eerst was ik depressief, toen manisch (in de basis kwam dit overigens ook door werk-stress). Dat laatste duurde maar heel kort: ik denk een paar weken, en vandaaruit werd ik psychotisch. Ben enkele maanden opgenomen geweest (binnen enkele weken na de 1e opname werd ik nl. nogmaals psychotisch)
Mijn diagnose is dus manisch-depressieve stoornis. Ben sinds die tijd, al 8 jaar dus, 'stabiel op medicatie' zoals dat heet (lithium). Het hele 'gedoe' en deze diagnose hebben ondanks alle bijkomende moeilijkheden voor mij positief uitgepakt, vind ik: het heeft me eigenlijk gestimuleerd om eindelijk eens wat van mijn leven te maken en goed op mezelf (en vooral m'n ritme en geestelijk welzijn) te letten. In de afgelopen 8 jaar heb ik m'n proefschrift afgeschreven, ben getrouwd, een paar keer een nieuwe (leukere) baan gekregen en een geweldige dochter gekregen. Ik ben over enkele weken uitgerekend van de 2e...
(wat ik overigens wel weer erg spannend vind, omdat al die grote veranderingen en hormonale schommelingen rond een bevalling een behoorlijke trigger kunnen zijn)
De volgende 'leefregels' heb ik wel het 1 en ander aan gehad. Misschien heb je er ook wat aan? Ten eerste: zet je gezondheid (incl. slaapritme) op 1. Ten tweede: als het soms een tijd niet goed gaat, kijk dan bv. een half jaar terug, ipv dat je bedenkt dat het vorige week nog goed ging en nu weer slecht. Op de lange termijn kun je beter inzien dat je echt vooruit gaat.
Veel succes in je nieuwe baan, en met dealen met alles
(het is inderdaad heel wat en voor mij nog steeds HET keerpunt uit m'n leven, naast het positieve 'keerpunt' van de geboorte van m'n dochter)
Zoals je hier al leest, zijn er erg veel verschillende verhalen en uitkomsten. Ik heb in 2000 (toen was ik 30) een psychose gehad. Eerst was ik depressief, toen manisch (in de basis kwam dit overigens ook door werk-stress). Dat laatste duurde maar heel kort: ik denk een paar weken, en vandaaruit werd ik psychotisch. Ben enkele maanden opgenomen geweest (binnen enkele weken na de 1e opname werd ik nl. nogmaals psychotisch)
Mijn diagnose is dus manisch-depressieve stoornis. Ben sinds die tijd, al 8 jaar dus, 'stabiel op medicatie' zoals dat heet (lithium). Het hele 'gedoe' en deze diagnose hebben ondanks alle bijkomende moeilijkheden voor mij positief uitgepakt, vind ik: het heeft me eigenlijk gestimuleerd om eindelijk eens wat van mijn leven te maken en goed op mezelf (en vooral m'n ritme en geestelijk welzijn) te letten. In de afgelopen 8 jaar heb ik m'n proefschrift afgeschreven, ben getrouwd, een paar keer een nieuwe (leukere) baan gekregen en een geweldige dochter gekregen. Ik ben over enkele weken uitgerekend van de 2e...
(wat ik overigens wel weer erg spannend vind, omdat al die grote veranderingen en hormonale schommelingen rond een bevalling een behoorlijke trigger kunnen zijn)
De volgende 'leefregels' heb ik wel het 1 en ander aan gehad. Misschien heb je er ook wat aan? Ten eerste: zet je gezondheid (incl. slaapritme) op 1. Ten tweede: als het soms een tijd niet goed gaat, kijk dan bv. een half jaar terug, ipv dat je bedenkt dat het vorige week nog goed ging en nu weer slecht. Op de lange termijn kun je beter inzien dat je echt vooruit gaat.
Veel succes in je nieuwe baan, en met dealen met alles
(het is inderdaad heel wat en voor mij nog steeds HET keerpunt uit m'n leven, naast het positieve 'keerpunt' van de geboorte van m'n dochter)
woensdag 23 april 2008 om 10:28
hoi,
een vriendin van mij heeft twee jaar geleden ook een psychose gehad en inmiddels haar leven weer goed op de rails. Ze heeft een nieuwe baan, volgt een opleiding en gaat met vrienden op stap. Ze leidt dus gewoon weer een leuk leven. Wel neemt ze veel rust, stress kan ze absoluut niet meer tegen. Ze gaat iedere dag rond 10.00 naar bed en zorgt heel goed voor zichzelf, anders trekt ze het niet.
Behalve een overgevoeligheid voor stress heeft ze er verder niets aan over gehouden.
groet,
Marah
een vriendin van mij heeft twee jaar geleden ook een psychose gehad en inmiddels haar leven weer goed op de rails. Ze heeft een nieuwe baan, volgt een opleiding en gaat met vrienden op stap. Ze leidt dus gewoon weer een leuk leven. Wel neemt ze veel rust, stress kan ze absoluut niet meer tegen. Ze gaat iedere dag rond 10.00 naar bed en zorgt heel goed voor zichzelf, anders trekt ze het niet.
Behalve een overgevoeligheid voor stress heeft ze er verder niets aan over gehouden.
groet,
Marah
vrijdag 25 april 2008 om 08:01
Ik heb geen medicatie gekregen. Ik weet niet precies hoe het kwam, maar op een gegeven moment was het gewoon over. In april zei een vriendin dat ze haar school af ging maken, dat heb ik toen ook gedaan. Daarna ben ik hbo gaan doen. Ik heb wel een keer een gesprek bij de riagg gehad, maar ik vond het niks op dat moment. Ik deed vooral waar ik zelf zin in had in die tijd, dus is het bij 1 keer gebleven. Achteraf gezien was het beter geweest als ik wel in therapie was gegaan. Gewoon, om dingen op een rijtje te zetten.
Anderhalf jaar na die psychose kwam ik mijn huidige vriend tegen. Dat was in het begin lastig, om iemand echt weer in vertrouwen te nemen! Gelukkig was hij ontzettend lief als ik het er moeilijk mee had. Ik heb hem al vrij snel het hele verhaal verteld. En inmiddels heb ik er minder moeite mee, gaat allemaal prima op dit moment.
Ik ben absoluut niet bang dat het nog een keer gebeurd. Ik weet nou wat het is. Mocht het ooit gebeuren dat er van alles misgaat in mijn leven, zal ik veel eerder ingrijpen om een psychose te voorkomen.
Geen idee of ik anders leef. En of ik onder mijn niveau werk is ook lastig te zeggen. Ik weet natuurlijk niet hoe het gelopen zou zijn als ik die hele psychose niet had gehad. Maar in mijn huidige functie heb ik het naar mijn zin. Ik krijg ook de nodige vrijheid om dingen op te zetten/uit te werken. En qua werk moet je ook groeien denk ik. Dat heeft gewoon wat tijd nodig, daar maak ik me geen zorgen over.
