Psyche
alle pijlers
psychotherapie
vrijdag 19 februari 2010 om 08:55
Ik heb via de psychologe die heeft vastgesteld dat mijn zoontje een autistische stoornis heeft het advies gekregen voor mezelf een afspraak te maken met een psychotherapeut, omdat ze het idee heeft dat ik het niet langer trek zo en te hoge eisen aan mezelf stel en dreig mezelf voorbij te lopen.
Heeft iemand ervaring met psychotherapie?
Heeft iemand ervaring met psychotherapie?
vrijdag 19 februari 2010 om 22:15
Omdat ik het zo rot vind dat dit topic heel de dag helemaal geen reacties heeft gehad en steeds meer naar onderen verdwijnt, wil ik even reageren. Al heb ik niet een direct antwoord op je vraag.
Ik denk dat het altijd goed is om met een professioneel iemand te praten als je jezelf dreigt voorbij te lopen. Ik heb in mijn familie ook twee autistische achterneefjes en ik weet hoe zwaar het voor hun ouders is.
Wat verwacht je zelf van de therapie. Wat zou je willen?
Ik hoop dat er iemand zal reageren die je vraag beter kan beantwoorden.
Heel veel sterkte in ieder geval!
groetjes van Annemeike
Ik denk dat het altijd goed is om met een professioneel iemand te praten als je jezelf dreigt voorbij te lopen. Ik heb in mijn familie ook twee autistische achterneefjes en ik weet hoe zwaar het voor hun ouders is.
Wat verwacht je zelf van de therapie. Wat zou je willen?
Ik hoop dat er iemand zal reageren die je vraag beter kan beantwoorden.
Heel veel sterkte in ieder geval!
groetjes van Annemeike
zaterdag 20 februari 2010 om 08:51
Ik heb geen flauw idee wat ik kan verwachten van een psychotherapeut...
Ik ga gewoon een afspraak maken, want het is echt noodzakelijk, temeer omdat ik de laatste tijd allerlei lichamelijke klachten heb ontwikkeld; hyperventilatie, afvallen en ik had al sinds een paar jaar fybromialgie.
Ik ben vreselijk moe en doe de opvoeding van mijn zoontje vrijwel alleen.
Ik hoop dat een aantal gesprekken wat oplevert en ik ben bezig te scheiden van mijn man.
Ik ga gewoon een afspraak maken, want het is echt noodzakelijk, temeer omdat ik de laatste tijd allerlei lichamelijke klachten heb ontwikkeld; hyperventilatie, afvallen en ik had al sinds een paar jaar fybromialgie.
Ik ben vreselijk moe en doe de opvoeding van mijn zoontje vrijwel alleen.
Ik hoop dat een aantal gesprekken wat oplevert en ik ben bezig te scheiden van mijn man.
zaterdag 20 februari 2010 om 17:57
Misschien kun je beter eerst een afspraak met de huisarts maken, zodat die je kan doorverwijzen. Misschien is een psycholoog of een maatschappelijk werker ook wel genoeg. Psychotherapie kan flink wat overhoop halen en dat is misschien niet nodig.
Sterkte!
Sterkte!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 20 februari 2010 om 18:58
Wellicht kun je inderdaad eerst naar je huisarts. Hij of zij is gewend mensen door te verwijzen voor psychische problematiek en kan je vast goed op weg helpen.
Daarbij kan ik me aansluiten bij Elmervrouw, psychotherapie kan veel overhoop halen en maakt klachten in eerste instantie soms erger. Als ik lees wat er allemaal aan de hand is op dit moment is het de vraag of je nog meer overhoop wilt halen met allerlei heftige emoties.
Misschien is iemand die je praktisch op gang kan helpen ook wel heel fijn. En bij maatschappelijk werk kun je in ieder geval je hart luchten.
Overigens wil ik hiermee niet zeggen dat je het niet moet doen. Ik denk vooral dat je goed moet overwegen waar jij op dit moment het meest bij gebaat bent.
Veel sterkte!
Daarbij kan ik me aansluiten bij Elmervrouw, psychotherapie kan veel overhoop halen en maakt klachten in eerste instantie soms erger. Als ik lees wat er allemaal aan de hand is op dit moment is het de vraag of je nog meer overhoop wilt halen met allerlei heftige emoties.
Misschien is iemand die je praktisch op gang kan helpen ook wel heel fijn. En bij maatschappelijk werk kun je in ieder geval je hart luchten.
Overigens wil ik hiermee niet zeggen dat je het niet moet doen. Ik denk vooral dat je goed moet overwegen waar jij op dit moment het meest bij gebaat bent.
Veel sterkte!
dinsdag 23 februari 2010 om 22:01
Hi Koalagirl,
Ik heb wel wat ervaren en dat wil ik graag met je delen.
- therapie of hulp in wat voor vorm dan ook kan alleen maar helpen als jij daar ook aan toe bent.Dat is wat lastig als je idd "hoge eisen" aan jezelf stelt.
- dat jij hulp kunt / mag gebruiken lijkt mij een overbodige vraag. Opvoeden van kinderen is (ook al krijg je er zoveel voor terug) toch best lastig; het is altijd een proces van vallen en opstaan, jouw kindje heeft daarbij autisme, wat het nog zwaarder maakt dan wanneer er geen sprake is van de spreekwoordelijke rugzak.
- welke hulp jij nodig hebt, kan alleen jij bepalen. Je zult het soms moeten vragen,maar altijd moeten kunnen accepteren wil het voor jou iets opleveren.
- misschien is psychotherapie een oplossing, misschien wat gesprekken met een bmw-er of misschien dekt een aantal tips van de psycholoog van je zoon ook de lading.
- maar wat ook kan helpen is een lieve oma, buurvrouw, tante, vriendin, zus etc etc waar jouw zoon bv 1x per maand kan logeren, zodat jij 1 dag per maand volledig aan jezelf kan denken.
- misschien een goede vriend(in) waarbij je af en toe of regelmatig even je hart kan luchten genoeg.
- hulp in de huishouding / schoonmaak? zodat je daar even niet ooknog eens druk over hoeft te maken....
Lang verhaal, maar a ik denk dus dat psych gelijk heeft dat je af en toe wat hulp kan gebruiken b dat dit psychotherapie zou moeten zijn lijkt me wat kort door de bocht.
Hoop dat je hier iets mee kan. Overigens heb ik nog wel een ander tipje voor je (wellicht overbodig). vrienden -van vrienden met zoontje met autisch achtige aandoening (PDD/ asperger weet niet precies) hebben een zogenaamde hulphond.
De ontwikkeling (bijvoorbeeld spraak) en gedrag van het mannetje is enorm vooruit gegaan onder invloed van de hond. De ouders kwamen bij toeval ( op bezoek bij mensen met hele lieve zachtaardige hond) erachter dat de jongen honden superleuk vond. Nu hebben ze dus zo'n hulphond en dat heeft zoveel positiefs gebracht.
Heel veel sterkte & geluk gewenst!
groetjes PI
Ik heb wel wat ervaren en dat wil ik graag met je delen.
- therapie of hulp in wat voor vorm dan ook kan alleen maar helpen als jij daar ook aan toe bent.Dat is wat lastig als je idd "hoge eisen" aan jezelf stelt.
- dat jij hulp kunt / mag gebruiken lijkt mij een overbodige vraag. Opvoeden van kinderen is (ook al krijg je er zoveel voor terug) toch best lastig; het is altijd een proces van vallen en opstaan, jouw kindje heeft daarbij autisme, wat het nog zwaarder maakt dan wanneer er geen sprake is van de spreekwoordelijke rugzak.
- welke hulp jij nodig hebt, kan alleen jij bepalen. Je zult het soms moeten vragen,maar altijd moeten kunnen accepteren wil het voor jou iets opleveren.
- misschien is psychotherapie een oplossing, misschien wat gesprekken met een bmw-er of misschien dekt een aantal tips van de psycholoog van je zoon ook de lading.
- maar wat ook kan helpen is een lieve oma, buurvrouw, tante, vriendin, zus etc etc waar jouw zoon bv 1x per maand kan logeren, zodat jij 1 dag per maand volledig aan jezelf kan denken.
- misschien een goede vriend(in) waarbij je af en toe of regelmatig even je hart kan luchten genoeg.
- hulp in de huishouding / schoonmaak? zodat je daar even niet ooknog eens druk over hoeft te maken....
Lang verhaal, maar a ik denk dus dat psych gelijk heeft dat je af en toe wat hulp kan gebruiken b dat dit psychotherapie zou moeten zijn lijkt me wat kort door de bocht.
Hoop dat je hier iets mee kan. Overigens heb ik nog wel een ander tipje voor je (wellicht overbodig). vrienden -van vrienden met zoontje met autisch achtige aandoening (PDD/ asperger weet niet precies) hebben een zogenaamde hulphond.
De ontwikkeling (bijvoorbeeld spraak) en gedrag van het mannetje is enorm vooruit gegaan onder invloed van de hond. De ouders kwamen bij toeval ( op bezoek bij mensen met hele lieve zachtaardige hond) erachter dat de jongen honden superleuk vond. Nu hebben ze dus zo'n hulphond en dat heeft zoveel positiefs gebracht.
Heel veel sterkte & geluk gewenst!
groetjes PI
woensdag 24 februari 2010 om 11:36
woensdag 24 februari 2010 om 19:10
@ koalagirl; fijn dat je op de wachtlijst staan en dat je binnenkort gaat beginnen met therapie. Is het een lange wachtlijst?
@allen: Ik ga waarschijnlijk binnenkort beginnen met psychotherapie. Als ik heel eerlijk ben begrijp ik niet wat pschotherapie nou precies inhoud. Ik weet dat het zwaar kan zijn, maar waarom precies?
Stel je hebt een nare ervaring, hoe ga je daar dan mee om binnen die psychotherapie? Leer je er mee te leven? Of leer je er niet meer naar om te kijken, of het niet meer als 'erg` te ervaren? Ik ben heel benieuwd naar wat meer ervaringen en uitleg.
@allen: Ik ga waarschijnlijk binnenkort beginnen met psychotherapie. Als ik heel eerlijk ben begrijp ik niet wat pschotherapie nou precies inhoud. Ik weet dat het zwaar kan zijn, maar waarom precies?
Stel je hebt een nare ervaring, hoe ga je daar dan mee om binnen die psychotherapie? Leer je er mee te leven? Of leer je er niet meer naar om te kijken, of het niet meer als 'erg` te ervaren? Ik ben heel benieuwd naar wat meer ervaringen en uitleg.
donderdag 25 februari 2010 om 21:51
Lieveranoniemm, eigenlijk zijn alle opties mogelijk die je benoemt. Het is soms afhankelijk van de achtergrond van de psychotherapeut of van het doel dat je samen stelt binnen de therapie.
De meeste mensen die in therapie gaan voelen zich niet goed. Belangrijkste doel is dat je je weer wat beter gaat voelen. Daarvoor hoef je als persoon niet zozeer te veranderen. Waar het om gaat is dat je leert omgaan met dat wat maakt dat je je niet goed voelt. En dat kan dus op verschillende manieren.
Helpt dit een beetje of krijg je hierdoor juist alleen maar meer vragen?
De meeste mensen die in therapie gaan voelen zich niet goed. Belangrijkste doel is dat je je weer wat beter gaat voelen. Daarvoor hoef je als persoon niet zozeer te veranderen. Waar het om gaat is dat je leert omgaan met dat wat maakt dat je je niet goed voelt. En dat kan dus op verschillende manieren.
Helpt dit een beetje of krijg je hierdoor juist alleen maar meer vragen?
