Psyche
alle pijlers
Puber met mood swings
maandag 13 juni 2022 om 16:15
Ik twijfelde waar ik het moest zetten.
Als achtergrond info: mijn dochter is 17 en zit momenteel niet zo lekker in haar vel. Ze heeft last van mood swings, negatieve gedachten, nachtmerries. Het loopt wat moeizaam op school door redenen (pesten). Dat hangt natuurlijk allemaal samen. We zijn bezig met hulp zoeken, maar het duurt allemaal best wel lang qua de juiste ondersteuning vinden. Dat aspect komt wel goed, maar heeft zijn tijd nodig.
We wonen met zijn tweetjes (ik ben gescheiden) en sinds kort is ze het overgrote gedeelte van de tijd bij mij. Ik merk dat ik zelf nu ook de hele tijd "aan" sta. Peilen hoe de vlag erbij hangt. Zij blij ik ook blij - zij down ik bezorgd. Ergens natuurlijk logisch, maar toch zou ik graag willen leren om niet telkens haar energie over te nemen. Ze is dus erg sfeerbepalend, maar niet met opzet. Als ze zich zou misdragen, zou ik wel grenzen kunnen stellen. Maar ze loopt met de ziel onder de arm en ik zie haar daarmee worstelen.
Volgens mij is dit niet zozeer een probleem vanuit mijn dochter, maar meer vanuit mijn aard. Ik hoef dus ook geen advies voor haar issues. Maar ik wil zelf leren om mijn eigen bubbel beter te beschermen - Ik herken het bij mij namelijk van vroeger uit relaties of ook wel in mindere mate van werkrelaties. Graag advies dus over hoe je niet altijd mee wordt getrokken in de sfeer of emotie van een ander.
Als achtergrond info: mijn dochter is 17 en zit momenteel niet zo lekker in haar vel. Ze heeft last van mood swings, negatieve gedachten, nachtmerries. Het loopt wat moeizaam op school door redenen (pesten). Dat hangt natuurlijk allemaal samen. We zijn bezig met hulp zoeken, maar het duurt allemaal best wel lang qua de juiste ondersteuning vinden. Dat aspect komt wel goed, maar heeft zijn tijd nodig.
We wonen met zijn tweetjes (ik ben gescheiden) en sinds kort is ze het overgrote gedeelte van de tijd bij mij. Ik merk dat ik zelf nu ook de hele tijd "aan" sta. Peilen hoe de vlag erbij hangt. Zij blij ik ook blij - zij down ik bezorgd. Ergens natuurlijk logisch, maar toch zou ik graag willen leren om niet telkens haar energie over te nemen. Ze is dus erg sfeerbepalend, maar niet met opzet. Als ze zich zou misdragen, zou ik wel grenzen kunnen stellen. Maar ze loopt met de ziel onder de arm en ik zie haar daarmee worstelen.
Volgens mij is dit niet zozeer een probleem vanuit mijn dochter, maar meer vanuit mijn aard. Ik hoef dus ook geen advies voor haar issues. Maar ik wil zelf leren om mijn eigen bubbel beter te beschermen - Ik herken het bij mij namelijk van vroeger uit relaties of ook wel in mindere mate van werkrelaties. Graag advies dus over hoe je niet altijd mee wordt getrokken in de sfeer of emotie van een ander.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
maandag 13 juni 2022 om 16:21
Er wordt hulp geregeld voor je dochter, maar ben je ook hulp aan het regelen voor jezelf? Het kan heel fijn om hierbij ondersteuning te krijgen.
Wanneer je samen woont, is het heel moeilijk om je niet in de sfeer van de ander mee te laten slepen. Zeker wanneer die ander zo in je hart zit als je dochter.
Daar zijn geen simpele tips voor denk ik. Ik heb ze tenminste nooit gevonden. Het is een heftige tijd, pak alle hulp die je pakken kan.
Wanneer je samen woont, is het heel moeilijk om je niet in de sfeer van de ander mee te laten slepen. Zeker wanneer die ander zo in je hart zit als je dochter.
Daar zijn geen simpele tips voor denk ik. Ik heb ze tenminste nooit gevonden. Het is een heftige tijd, pak alle hulp die je pakken kan.
maandag 13 juni 2022 om 16:36
Ja misschien heb je wel gelijk Lemonsqueezy. Maar tegelijk denk ik dan dat ik het wel zelf nog aan kan. Het einde van mijn draagkracht is nog niet bereikt. Misschien hebben anderen dringender of meer hulp nodig.
Vraag is natuurlijk of je moet wachten tot de boot bijna gezonken is voor je gaat hozen. Misschien is het juist verstandig om tijdig in te grijpen.
Vraag is natuurlijk of je moet wachten tot de boot bijna gezonken is voor je gaat hozen. Misschien is het juist verstandig om tijdig in te grijpen.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
maandag 13 juni 2022 om 16:42
Neem zelf ook hulp en probeer los te laten en een beetje je eigen leven te leiden. Het is echt niet simpel hoor ik zit in dezelfde situatie met mijn 2e dochter die aan depressie en paniekaanvallen leidt en alleen ervoor staan is echt best zwaar. Voel je vooral niet schuldig over wat dan ook, je doet wat je kunt. Geniet van de goede momenten om je op te laden en leuke dingen te doen alleen of samen en probeer af en toe op de moeilijke momenten als je denkt dat het toch eventje gaat en je dochter eventjes alleen kan zijn na haar gesteund te hebben, 5 minuutjes of zo voor jezelf te nemen. Ik bel wel eens even een vriendin, ga even op mijn kamer zitten met een kopje thee of wat muziek luisteren. Daarnaast probeer ik mijn bezorgdheid een beetje los te laten of igg niet te laten merken en als we te bezorgd zijn voelen ze dat weer en dat werkt soms averechts. Vaak zijn ze toch sterker en zelfredzamer dan we denken en dan kun je haar daar ook weer in prijzen dat je haar sterk en krachtig vindt. Heel veel sterkte iig
maandag 13 juni 2022 om 17:12
Ik herken dit heel erg. Onze dochter kreeg problemen op haar 15e. Ik had en heb een hele hechte band met haar, dus ik voelde direct aan hoe het met haar ging. En als het met haar goed ging, dan ging het met mij goed, maar als het met haar slecht ging, ging het met mij slecht. Het heeft jarenlang een flinke wissel op mij getrokken, compleet met burnouts etc.
Wat mij deels geholpen heeft, is dat zij voor haar studie op haar 18e 170 km verderop ging wonen, waardoor ik niet dagelijks werd geconfronteerd met hoe het met haar ging, hoewel ik zelfs op afstand door haar app-gedrag precies voelde hoe het met haar ging. Daarnaast heeft mijn man op een gegeven moment bepaalde problemen van mij overgenomen, zodat zij wist dat zij met bepaalde zaken hem moest appen of bellen, zodat niet langer alles op mijn bordje kwam.
Zelf heb ik moeten leren om dingen los te laten en me dus ook niet meer druk te maken over dingen waar anderen haar mee hielpen. Dat is erg lastig en ik merk dat ik zelfs nu nog af en toe moet leren om afstand te nemen. Wij zijn inmiddels 7 jaar verder en onze dochter is inmiddels gegroeid in volwassenheid en nu kunnen we dingen ook beter met haar bespreken. Ze zal altijd kwetsbaar blijven met issues, maar samen hebben we hier wel een weg in weten te vinden. Het heeft alleen dus wel heel wat jaren tijd gekost. Gun jezelf en je dochter dus ook die tijd. Probeer je eigen grenzen te bewaken.
Wat mij deels geholpen heeft, is dat zij voor haar studie op haar 18e 170 km verderop ging wonen, waardoor ik niet dagelijks werd geconfronteerd met hoe het met haar ging, hoewel ik zelfs op afstand door haar app-gedrag precies voelde hoe het met haar ging. Daarnaast heeft mijn man op een gegeven moment bepaalde problemen van mij overgenomen, zodat zij wist dat zij met bepaalde zaken hem moest appen of bellen, zodat niet langer alles op mijn bordje kwam.
Zelf heb ik moeten leren om dingen los te laten en me dus ook niet meer druk te maken over dingen waar anderen haar mee hielpen. Dat is erg lastig en ik merk dat ik zelfs nu nog af en toe moet leren om afstand te nemen. Wij zijn inmiddels 7 jaar verder en onze dochter is inmiddels gegroeid in volwassenheid en nu kunnen we dingen ook beter met haar bespreken. Ze zal altijd kwetsbaar blijven met issues, maar samen hebben we hier wel een weg in weten te vinden. Het heeft alleen dus wel heel wat jaren tijd gekost. Gun jezelf en je dochter dus ook die tijd. Probeer je eigen grenzen te bewaken.
maandag 13 juni 2022 om 17:23
Ik heb te lang gewacht met hulp zoeken vind ik nu achteraf, dacht dat ik het allemaal wel aan kon, hulp voor dochter moest natuurlijk eerst rond, vond dat ik het wel moest kunnen zo alleen want ik ben immers haar moeder maar de boog is steeds sneller gespannen en dat komt het er zijn voor je kind ook niet ten goede, ik heb nog twee andere dochters en wilde ook dat het voor hen niet te "belastend" werd, zo ben je 24 uur per dag in de paraat stand zonder uitlaat en dat gaat niet goed en dan duurt het langer er weer boven op te komen en omdat we er alleen voor staan kunnen we het ons niet permitteren zelf er onder door te gaan. Ik zou zeggen als je denkt hulp te kunnen gebruiken doe het dan, ongeacht anderen meer of dringerder hulp nodig hebben in jouw ogen, dat is ook maar relatief, voor jou en je dochter is het belangrijk dat jullie er zo goed mogelijk door en uit komen.belgali schreef: ↑13-06-2022 16:36Ja misschien heb je wel gelijk Lemonsqueezy. Maar tegelijk denk ik dan dat ik het wel zelf nog aan kan. Het einde van mijn draagkracht is nog niet bereikt. Misschien hebben anderen dringender of meer hulp nodig.
Vraag is natuurlijk of je moet wachten tot de boot bijna gezonken is voor je gaat hozen. Misschien is het juist verstandig om tijdig in te grijpen.
maandag 13 juni 2022 om 17:55
Geef ajb op tijd aan dat je hulp nodig hebt.belgali schreef: ↑13-06-2022 16:36Ja misschien heb je wel gelijk Lemonsqueezy. Maar tegelijk denk ik dan dat ik het wel zelf nog aan kan. Het einde van mijn draagkracht is nog niet bereikt. Misschien hebben anderen dringender of meer hulp nodig.
Vraag is natuurlijk of je moet wachten tot de boot bijna gezonken is voor je gaat hozen. Misschien is het juist verstandig om tijdig in te grijpen.
Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten, en inmiddels 4 jaar verder, en de hulp is nooit echt lekker van de grond gekomen.
Ik vermoed ook deels omdat ik als moeder nog draagkracht had.
Maar zeker ook omdat er enorme wachtlijsten zijn.
Mijn dochter gaat weer de goede kant op, ik hang (wederom) tegen een burn-out aan.
We gaan maar door, en zeker wanneer we gewend zijn door te gaan, en er alleen voor te staan.
Denk aan jezelf, je dochter heeft je nodig, maar wel een moeder die goed in haar vel blijft zitten.
Dat uitzetten tja ik heb werkelijk geen idee hoe dat moet, ik stond en sta eigenlijk ook altijd aan.
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
maandag 13 juni 2022 om 18:55
Helemaal uitzetten kan ook niet natuurlijk. Dat bedoel ik ook niet.
Ik heb gelukkig een goede vriendin waarmee ik veel kan delen. Maar ze vroeg me hoe ik me voelde en ik wist geen antwoord. Het gaat al lang niet meer over mijn gevoelens besefte ik. Ik zou het niet weten. Het gaat goed op de goede dagen van mijn dochter en het gaat niet goed op haar mindere dagen. Of binnen de dag schommel ik ook mee op haar golven.
Ik heb echt wel wat aan jullie lotgenoten ervaringen. Al is het maar alleen om te weten dat ik hierin niet alleen sta en dat jullie het snappen.
Ik heb gelukkig een goede vriendin waarmee ik veel kan delen. Maar ze vroeg me hoe ik me voelde en ik wist geen antwoord. Het gaat al lang niet meer over mijn gevoelens besefte ik. Ik zou het niet weten. Het gaat goed op de goede dagen van mijn dochter en het gaat niet goed op haar mindere dagen. Of binnen de dag schommel ik ook mee op haar golven.
Ik heb echt wel wat aan jullie lotgenoten ervaringen. Al is het maar alleen om te weten dat ik hierin niet alleen sta en dat jullie het snappen.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
maandag 13 juni 2022 om 19:12
Ja, dat altijd aanstaan is slopend. Zelfs nu het met onze dochter realtief goed gaat, merk ik dat ik nog steeds aansta. Als jongste dochter belt tijdens mijn werk, laat ik hem wel eens gaan. Als oudste dochter belt, neem ik altijd op.Ladylola2022 schreef: ↑13-06-2022 17:55
Dat uitzetten tja ik heb werkelijk geen idee hoe dat moet, ik stond en sta eigenlijk ook altijd aan.
Ik heb altijd een antenne uitstaan naar oudste dochter, terwijl ik van jongste dochter denk dat zij zich wel redt.
Het lijkt wel of dat nooit stopt.
maandag 13 juni 2022 om 19:15
maandag 13 juni 2022 om 19:28
Je staat hier zeker niet alleen in! Heel herkenbaar juist.
Maar zoals je merkt hebben zelfs de 'ervaringsdeskundigen' niet de gouden tip, daarvoor zijn de situaties te persoonlijk.
Wel het gedeelde advies: zorg ook goed voor jezelf, vraag ondersteuning daarbij, trap niet in de valkuil dat je het allemaal wel alleen kan.
En ja, het wordt beter!
maandag 13 juni 2022 om 19:43
Ik heb in de schoenen van je dochter gestaan Belgali, en al waren (en zijn) mijn ouders wel gewoon samen zou ik achteraf gezien zeggen dat mijn moeder best wat meer ondersteuning en hulp van professionals had kunnen gebruiken.
Nu is mijn pubertijd al meer dan 20 jaar geleden en de hulpverlening was toen anders, maar schroom/schaam je in ieder geval niet in het vragen voor hulp voor jezelf. Misschien kan de praktijkondersteuner van je huisarts al fijn voor je zijn als luisterend oor. Of hier van je af schrijven.
Nu is mijn pubertijd al meer dan 20 jaar geleden en de hulpverlening was toen anders, maar schroom/schaam je in ieder geval niet in het vragen voor hulp voor jezelf. Misschien kan de praktijkondersteuner van je huisarts al fijn voor je zijn als luisterend oor. Of hier van je af schrijven.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
maandag 13 juni 2022 om 19:51
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook "fijn" vind te lezen dat ik niet de enige ben.belgali schreef: ↑13-06-2022 18:55Helemaal uitzetten kan ook niet natuurlijk. Dat bedoel ik ook niet.
Ik heb gelukkig een goede vriendin waarmee ik veel kan delen. Maar ze vroeg me hoe ik me voelde en ik wist geen antwoord. Het gaat al lang niet meer over mijn gevoelens besefte ik. Ik zou het niet weten. Het gaat goed op de goede dagen van mijn dochter en het gaat niet goed op haar mindere dagen. Of binnen de dag schommel ik ook mee op haar golven.
Ik heb echt wel wat aan jullie lotgenoten ervaringen. Al is het maar alleen om te weten dat ik hierin niet alleen sta en dat jullie het snappen.
Wij zitten nu net in het traject dat de hulp gestart is, nouja, de gesprekken om te kijken waar haar angsten vandaan komen. Ik heb wekelijks een gesprek over hoe ik er mee kan/moet gaan. We zitten nu in de fase dat het eigenlijk alleen maar slechter gaat, daar hebben ze ook wel voor gewaarschuwd. Nu hopen dat we de lft naar boven kunnen vinden. Maar het continue aan staan vind ik heftig. Heb inmiddels wel geleerd dat ik het om somige momenten los moet laten. Voor mezelf omdat je op je tenen gaat lopen maar ook voor haar.
maandag 13 juni 2022 om 21:13
Ook dat is herkenbaar.duet schreef: ↑13-06-2022 19:12Ja, dat altijd aanstaan is slopend. Zelfs nu het met onze dochter realtief goed gaat, merk ik dat ik nog steeds aansta. Als jongste dochter belt tijdens mijn werk, laat ik hem wel eens gaan. Als oudste dochter belt, neem ik altijd op.
Ik heb altijd een antenne uitstaan naar oudste dochter, terwijl ik van jongste dochter denk dat zij zich wel redt.
Het lijkt wel of dat nooit stopt.
En nu mijn zoon (ik heb twee dochters 20/17) in de puberteit komt, vooralsnog is hij heel gehoorzaam. Hou ik mijn hart vast, oftewel ik voel al een soort onrust. Bij mijn nu 17 jarige, is het ook rond 13 begonnen. Maar mijn 20 jarige is altijd rustig geweest. Ik weet dus dat het ook allemaal mee kan vallen.
Maar dat al jaren eeuwige aanstaan, ik weet niet heel goed meer hoe ik kan ontspannen. Ja wanneer ik bij mijn vriend ben (we latten) en dan is er nog soms spanning, hoewel het nu al een tijd echt goed met mijn dochter gaat, denk ik dat dat zorgen maken nooit helemaal weg zal gaan.
Mijn oudste is wel ondergesneeuwd in de heftigste periode met jongste dochter, probeer daar wel voor te waken. Ze redden zich wel, maar ik hoor nu weleens terug dat ze me juist uit de luwte hield, omdat ik al zoveel sores had om haar zusje, en dat wil je ook niet.
People sometimes ask, why do you always choose the hardest road. Who says there was an easier way?
dinsdag 14 juni 2022 om 10:22
Waar ik ook advies kan in gebruiken is: wanneer ben je de strenge ouder. Namelijk: je moet gewoon naar school want je moet je diploma ten slotte halen. En wanneer ben je de begripvolle ouder.
Ik heb ook voor alles begrip en ik snap dat ze echt obstakels heeft zowel extern (dat pesten) als intern (haar eigen manier van prikkelverwerking), maar ik wil haar ook niet 100% faciliteren. Want ja, soms is het leven kut, maar ook dan zal je moeten doorzetten om iets te bereiken of overheen te komen. Je moet niet in de slachtoffer rol blijven hangen bedoel ik.
Ik vind het lastig om daar een balans in te vinden merk ik. Ik ben niet haar hulpverlener, maar haar moeder. En ik wil best ondersteunen, maar soms kan dat misschien ook met wat "tough love". Dus toch even pushen/dwingen dan. Maar dan toch constant de zorg dat je te ver gaat of te veel eist.
Is dat ook herkenbaar ?
Nu verder moet ik zeggen dat ze eigenlijk nog steeds een heel fijn mens is. Ze is op heel veel vlakken ook goed bezig (al ziet ze dat zelf minder). Dus ik maak me in die zin niet zo zeer zorgen dat het nooit meer goed komt - maar meer: hoe leer ik haar omgaan met dit soort problemen. Want de gevoeligheid zal blijven, maar ze zal er wel een weg moeten in vinden.
Ik heb ook voor alles begrip en ik snap dat ze echt obstakels heeft zowel extern (dat pesten) als intern (haar eigen manier van prikkelverwerking), maar ik wil haar ook niet 100% faciliteren. Want ja, soms is het leven kut, maar ook dan zal je moeten doorzetten om iets te bereiken of overheen te komen. Je moet niet in de slachtoffer rol blijven hangen bedoel ik.
Ik vind het lastig om daar een balans in te vinden merk ik. Ik ben niet haar hulpverlener, maar haar moeder. En ik wil best ondersteunen, maar soms kan dat misschien ook met wat "tough love". Dus toch even pushen/dwingen dan. Maar dan toch constant de zorg dat je te ver gaat of te veel eist.
Is dat ook herkenbaar ?
Nu verder moet ik zeggen dat ze eigenlijk nog steeds een heel fijn mens is. Ze is op heel veel vlakken ook goed bezig (al ziet ze dat zelf minder). Dus ik maak me in die zin niet zo zeer zorgen dat het nooit meer goed komt - maar meer: hoe leer ik haar omgaan met dit soort problemen. Want de gevoeligheid zal blijven, maar ze zal er wel een weg moeten in vinden.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
dinsdag 14 juni 2022 om 13:00
Wat voor mij herkenbaar is, is dat wij ook door schade en schande hebben moeten leren dat wij ouders zijn en geen hulpverleners. Onze dochter heeft al jarenlang heel veel professionele hulpverlening gehad en toen het, terwijl ze toen al op afstand van ons woonde, toch weer een keer helemaal mis liep en zij op dat moment op een ellenlange wachtlijst stond voor traumatherapie, zijn wij als ouders daar uit nood in gesprongen. Het resultaat was dat dochter enorm op ons ging leunen, mijn man was meer van de tough love, ik was juist de (te) begripvolle ouder. Dit klapte dus en dochter heeft ons 2 maanden niet willen zien. Wij zijn als ouders beide in een burn out terecht gekomen. Het is uiteindelijk wel goed gekomen, we hebben er allemaal heel veel van geleerd en ook onze verwachtingen naar elkaar kunnen uitspreken. Wij hebben toen ook aangegeven dat wij geen hulpverleners kunnen en willen zijn, maar gewoon ouders. Dochter was het hier ook roerend mee eens. Het heeft overigens daarna nog meer dan een jaar geduurd voordat zij met haar traumatherapie kon starten en nu, weer een jaar later, is zij nog steeds onder behandeling.belgali schreef: ↑14-06-2022 10:22Waar ik ook advies kan in gebruiken is: wanneer ben je de strenge ouder. Namelijk: je moet gewoon naar school want je moet je diploma ten slotte halen. En wanneer ben je de begripvolle ouder.
Ik heb ook voor alles begrip en ik snap dat ze echt obstakels heeft zowel extern (dat pesten) als intern (haar eigen manier van prikkelverwerking), maar ik wil haar ook niet 100% faciliteren. Want ja, soms is het leven kut, maar ook dan zal je moeten doorzetten om iets te bereiken of overheen te komen. Je moet niet in de slachtoffer rol blijven hangen bedoel ik.
Ik vind het lastig om daar een balans in te vinden merk ik. Ik ben niet haar hulpverlener, maar haar moeder. En ik wil best ondersteunen, maar soms kan dat misschien ook met wat "tough love". Dus toch even pushen/dwingen dan. Maar dan toch constant de zorg dat je te ver gaat of te veel eist.
Is dat ook herkenbaar ?
Nu verder moet ik zeggen dat ze eigenlijk nog steeds een heel fijn mens is. Ze is op heel veel vlakken ook goed bezig (al ziet ze dat zelf minder). Dus ik maak me in die zin niet zo zeer zorgen dat het nooit meer goed komt - maar meer: hoe leer ik haar omgaan met dit soort problemen. Want de gevoeligheid zal blijven, maar ze zal er wel een weg moeten in vinden.
Jongste dochter is inderdaad vaker ondergesneeuwd in dit soort periodes en zij verwijt mij dat ook openlijk. Door haar autisme kan zij zich moeilijk verplaatsen in onze situatie als ouders met een zorgenkind en ziet zij alleen wat zij zelf te kort komt. Begrip voor onze situatie kan zij moeilijk opbrengen. Naast de zorgen om oudste dochter ben ik daarom tegelijkertijd bezig om jongste dochter voortdurend in quality time te compenseren voor het tekort aan aandacht dat zij heeft gehad en nog steeds voelt. Een andere manier van steeds aan staan, maar even vermoeiend.
dinsdag 14 juni 2022 om 13:04
Nog een aanvulling: Mijn beide dochters zijn inmiddels bijna volwassen en zijn in de afgelopen jaren uitgegroeid tot 2 hele leuke, fijne jonge vrouwen. En ze ontwikkelen nog steeds verder. Daarom heb ik ook wel het vertrouwen dat het goed komt.
Ik merk wel dat zo'n moeilijke periode toch een soort litteken bij je achterlaat, het gaat nooit meer helemaal over.
Ik merk wel dat zo'n moeilijke periode toch een soort litteken bij je achterlaat, het gaat nooit meer helemaal over.
dinsdag 14 juni 2022 om 13:32
Dit herken ik heel erg.duet schreef: ↑14-06-2022 13:04Nog een aanvulling: Mijn beide dochters zijn inmiddels bijna volwassen en zijn in de afgelopen jaren uitgegroeid tot 2 hele leuke, fijne jonge vrouwen. En ze ontwikkelen nog steeds verder. Daarom heb ik ook wel het vertrouwen dat het goed komt.
Ik merk wel dat zo'n moeilijke periode toch een soort litteken bij je achterlaat, het gaat nooit meer helemaal over.
Zelfs nu ze ouder is en het heel goed gaat, blijven de emoties van toen toch altijd een beetje sluimerend aanwezig. Het blijft een valkuil om daar niet weer in te schieten zodra er iets even minder goed gaat. Maar het verdiept misschien ook wel de blijdschap wanneer ik zie hoe goed het nu met haar gaat en hoeveel ze zelf ook geleerd heeft van die periode.
dinsdag 14 juni 2022 om 14:06
Met zijn tweeën kan je nog een beetje good cop/bad cop spelen. Ik probeer deze twee rollen dan ook nog als een soort jongleur door mekaar te spelen. Het is me nu wel duidelijk dat ik daar wat ondersteuning bij mag zoeken.duet schreef: ↑14-06-2022 13:00Het resultaat was dat dochter enorm op ons ging leunen, mijn man was meer van de tough love, ik was juist de (te) begripvolle ouder. Dit klapte dus en dochter heeft ons 2 maanden niet willen zien. Wij zijn als ouders beide in een burn out terecht gekomen. Het is uiteindelijk wel goed gekomen, we hebben er allemaal heel veel van geleerd en ook onze verwachtingen naar elkaar kunnen uitspreken.
Echt jammer om te lezen dat er tijd dus helemaal geen contact is geweest. Gelukkig is het nog allemaal relatief goed gekomen dus. Dat is ook fijn om te lezen.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
dinsdag 14 juni 2022 om 14:07
Dat is toch iets moois waar ik dan graag naar uit kijk. Zoals eerder gezegd: ik heb daar ook wel vertrouwen in op de langere termijn. Alleen nu ik er zo midden in zit, vliegt het me soms toch wel aan.LemonSqueezy schreef: ↑14-06-2022 13:32Dit herken ik heel erg.
Zelfs nu ze ouder is en het heel goed gaat, blijven de emoties van toen toch altijd een beetje sluimerend aanwezig. Het blijft een valkuil om daar niet weer in te schieten zodra er iets even minder goed gaat. Maar het verdiept misschien ook wel de blijdschap wanneer ik zie hoe goed het nu met haar gaat en hoeveel ze zelf ook geleerd heeft van die periode.
Vandaar dat jullie verhalen me wel goed doen.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
