Psyche
alle pijlers
Puberen terwijl je in de 30 bent....?
zondag 3 mei 2009 om 20:22
In mijn tiener jaren heb ik nooit last gehad van pubergedrag. Geen dwarsheid of afzetten tegen ouders etc. Eigenlijk een heel voorbeeldig kind dat netjes deed wat iedereen verlangde.
Nu merk ik de laatste tijd dat ik steeds meer me afzet tegen mijn ouders en niet meer "op een lijn zit". Waarbij mijn eigen moeder me meldt dat ik "haar kind niet meer ben..."(whatever it means..).
Is het mogelijk dat ik alsnog puber-neigingen heb tegenover mijn ouders?
Of is het gewoon volwassenschap en op eigen benen willen staan zonder bemoeizuchtige ouders..?
Nu merk ik de laatste tijd dat ik steeds meer me afzet tegen mijn ouders en niet meer "op een lijn zit". Waarbij mijn eigen moeder me meldt dat ik "haar kind niet meer ben..."(whatever it means..).
Is het mogelijk dat ik alsnog puber-neigingen heb tegenover mijn ouders?
Of is het gewoon volwassenschap en op eigen benen willen staan zonder bemoeizuchtige ouders..?
zondag 3 mei 2009 om 20:43
Ik heb iemand ooit horen zeggen dat je alle ontwikkelingsfases niet kunt overslaan. Op een of andere manier ga je er alsnog door. Is dat niet op je 14e dan komt het wel op je 30e. Ik herken er wel iets van. Ik had bijvoorbeeld in mijn laatste relatie erg de 'nee-fase' doorleeft. Als ik iets niet wilde dan werd het een keiharde 'nee'. De relatie daarvoor was ik de meegaandheid zelve. De nee-fase had ik nodig om mezelf te herdefenieren. Weer weten wat ik wil, waar ik sta en hoe ik dat invulling wil geven.
Herken je hier iets van ten opzichte van je ouders?
Herken je hier iets van ten opzichte van je ouders?
zondag 3 mei 2009 om 21:56
Herkenbaar. Mijn ouders hadden moeite hun kinderen los te laten, ook werd het niet op prijs gesteld als wij onze eigen wil uitten.
Ik ben mij pas werkelijk los gaan maken, en mijn eigen wil gaan ontwikkelen en uiten, toen ik al over de 30 was (ik ben nu 37).
Ik heb toen ook een periode gehad dat ik op alles "nee" zei, en me overal tegen afzette. Niet alleen tegen mijn ouders, maar ook tegen andere dingen.
Het was een onderdeel van mijzelf leren kennen, het bepalen van mijn eigen identiteit en op eigen benen gaan staan.
Ik ben mij pas werkelijk los gaan maken, en mijn eigen wil gaan ontwikkelen en uiten, toen ik al over de 30 was (ik ben nu 37).
Ik heb toen ook een periode gehad dat ik op alles "nee" zei, en me overal tegen afzette. Niet alleen tegen mijn ouders, maar ook tegen andere dingen.
Het was een onderdeel van mijzelf leren kennen, het bepalen van mijn eigen identiteit en op eigen benen gaan staan.
maandag 4 mei 2009 om 00:09
Erg herkenbaar! Ik heb ook nooit echt gepuberd toen ik er de leeftijd voor had. Mijn vader overleed toen ik 7 was en mijn moeder kon het niet zo heel goed aan allemaal. Mijn broertje was al lastig en er was gewoon geen ruimte voor mij om ook nog eens lastig te zijn.
Daarnaast is het ook zo dat mijn moeder nog steeds heel veel wil bellen en alles wil weten en bespreken. Ze kan gewoon heel moeilijk accepteren dat ze niet meer moeder hoeft te zijn op de oude manier. Ik ben heel lang veel te meegaand gebleven, omdat ik heel bang was dat zij het anders niet zou trekken. Maar ik had er echt last van, het ergerde me en opeens moest ik me ertegen verzetten. Niet op redelijke wijze, maar puberaal: zeg jij a, dan vind ik b. . dat kwam echt uit mijn tenen .
Ik moest echt uit mijn oude rol in het gezin breken om mijn eigen plek te veroveren. Speelt nog steeds, vrees ik en ik ben 32 Gelukkig heb ik het er inmiddels met mijn moeder over kunnen hebben toen zij er iets over zei. Gek genoeg is de emotionele ramp ook gewoon uitgebleven, hoewel mijn moeder vreselijk aan mijn gedrag moet wennen.
Daarnaast is het ook zo dat mijn moeder nog steeds heel veel wil bellen en alles wil weten en bespreken. Ze kan gewoon heel moeilijk accepteren dat ze niet meer moeder hoeft te zijn op de oude manier. Ik ben heel lang veel te meegaand gebleven, omdat ik heel bang was dat zij het anders niet zou trekken. Maar ik had er echt last van, het ergerde me en opeens moest ik me ertegen verzetten. Niet op redelijke wijze, maar puberaal: zeg jij a, dan vind ik b. . dat kwam echt uit mijn tenen .
Ik moest echt uit mijn oude rol in het gezin breken om mijn eigen plek te veroveren. Speelt nog steeds, vrees ik en ik ben 32 Gelukkig heb ik het er inmiddels met mijn moeder over kunnen hebben toen zij er iets over zei. Gek genoeg is de emotionele ramp ook gewoon uitgebleven, hoewel mijn moeder vreselijk aan mijn gedrag moet wennen.
maandag 4 mei 2009 om 07:17
Ik herken het ook wel. Heb ook nooit echt gepuberd, was altijd heel braaf en kwam nog thuis ook, als zij vonden dat het 0.00 moest zijn (terwijl iedereen tot 2.00 mocht blijven bijv).
Mijn moeder is nog steeds opletterig met hoeveel ik eet (MOET gezond eten van haar), dus ben ik vaak te vinden bij BK/McDonalds enzo.
En sinds ik weet dat ze mijn kapsels niet respecteert, doe ik dat gerust ook extreem. Want ik wil gewoon af en toe eens een apart kapsel.
Zij "treitert" mij, ik "treiter" terug. Totdat ze een keer gaat snappen dat ze niet meer dingen voor mij kan bepalen.
Mijn moeder is nog steeds opletterig met hoeveel ik eet (MOET gezond eten van haar), dus ben ik vaak te vinden bij BK/McDonalds enzo.
En sinds ik weet dat ze mijn kapsels niet respecteert, doe ik dat gerust ook extreem. Want ik wil gewoon af en toe eens een apart kapsel.
Zij "treitert" mij, ik "treiter" terug. Totdat ze een keer gaat snappen dat ze niet meer dingen voor mij kan bepalen.
maandag 4 mei 2009 om 16:56
Hoi,
Ik denk dat het deels ook door mijn ouders komt zoals ook hier is eerder geschreven. Ik ben heel beschermd opgevoed en mijn ouders willen nog steeds alles regelen en beheersen.
Mijn ma voornamelijk. Dit is ook heel herkenbaar naar mijn andere zus toe die zelfs nog ouder is. Ook daar blijft ze de toon voeren maar zij vind dit juist wel lekker en makkelijk.
Ik denk dat mijn ma heel moeilijk kan verwerken dat ik nu zelf volwassen ben en eigen beslissingen neem. Terwijl ik vaker denk, dop je eigen boontjes maar daar heb je zelf al werk genoeg mee.
Op andere vlakken zet ik me helemaal niet af alleen bij mijn ouders dus.
Heb ook al vaker gedacht het bespreekbaar te maken, maar kan eigenlijk al de reactie van te voren bedenken. Ik ben veranderd en ik doe moeilijk.
Het komt onze relatie helaas niet ten goede vrees ik...
Vraag me dus ook af of dit een tijdelijk iets zal zijn, of dat ik hen gewoon voorbij gegroeid ben en zij door hun leeftijd zijn stil komen te staan.
Ik denk dat het deels ook door mijn ouders komt zoals ook hier is eerder geschreven. Ik ben heel beschermd opgevoed en mijn ouders willen nog steeds alles regelen en beheersen.
Mijn ma voornamelijk. Dit is ook heel herkenbaar naar mijn andere zus toe die zelfs nog ouder is. Ook daar blijft ze de toon voeren maar zij vind dit juist wel lekker en makkelijk.
Ik denk dat mijn ma heel moeilijk kan verwerken dat ik nu zelf volwassen ben en eigen beslissingen neem. Terwijl ik vaker denk, dop je eigen boontjes maar daar heb je zelf al werk genoeg mee.
Op andere vlakken zet ik me helemaal niet af alleen bij mijn ouders dus.
Heb ook al vaker gedacht het bespreekbaar te maken, maar kan eigenlijk al de reactie van te voren bedenken. Ik ben veranderd en ik doe moeilijk.
Het komt onze relatie helaas niet ten goede vrees ik...
Vraag me dus ook af of dit een tijdelijk iets zal zijn, of dat ik hen gewoon voorbij gegroeid ben en zij door hun leeftijd zijn stil komen te staan.
maandag 4 mei 2009 om 17:36
Flatscreen, ik denk dat je moeder even door dit loslaatproces heen moet. Ze heeft nog steeds een dikke vinger in de pap bij haar andere dochter en wil hetzelfde bij jou bereiken. Dat haar dat niet lukt moet haar toch enorm frustreren, lijkt me.
Mijn schoonmoeder is precies net zo: bij haar jongste kan ze de boel nog lekker regelen maar bij haar zoon (mijn man) niet. Hij heeft, toen hij het ouderlijk huis verliet om bij mij te komen wonen, heel duidelijk aangegeven dat wij onze eigen boontjes prima konden doppen en dat vond zijn moeder echt niet leuk. Gevolg was dan ook een chagrijnig gezicht en afkeurende opmerkingen bij elke ontmoeting.
Mijn man heeft voet bij stuk gehouden en stukje bij beetje kwam er een klein beetje respect van haar naar ons. Een heel pietepeuterig klein beetje hoor, niet teveel. Sinds haar jongste de boel flink in de soep heeft laten lopen (qua leven en relaties) mag mijn man op iets meer respect rekenen. Dit uit zich met de woorden van moeder tot zoon: "godzijdank hebben wij dat gedonder niet met jou en Setter". Wij vinden dit nogal een dubieuze eer, zo over de rug van jongste. Maar hee, zo is schonemoeders nou eenmaal en haar verander je toch niet.
Voor wat betreft het gepuber: dat herken ik ook wel. Toen ik 32 was had mijn vriendje geen zin meer in zijn subwoofer en bijbehorende versterker, dus die kreeg ik in mijn auto. Ik was als een kind zo blij! Ik kopieerde allerlei nummers met zware basgeluiden naar cd's en zo stuiterde ik wel 2 jaar lang iedere ochtend van huis naar werk en weer terug.
Ook ik heb nooit gepuberd toen ik de puberleeftijd had omdat dat bij ons thuis domweg niet mogelijk was. Eén oudere broer met ADHD en een narcistische moeder die ging menopauzeren toen ik 12 was, was wel genoeg. Ik ben inmiddels 40 en heb de schade ruimschoots ingehaald.
Mijn schoonmoeder is precies net zo: bij haar jongste kan ze de boel nog lekker regelen maar bij haar zoon (mijn man) niet. Hij heeft, toen hij het ouderlijk huis verliet om bij mij te komen wonen, heel duidelijk aangegeven dat wij onze eigen boontjes prima konden doppen en dat vond zijn moeder echt niet leuk. Gevolg was dan ook een chagrijnig gezicht en afkeurende opmerkingen bij elke ontmoeting.
Mijn man heeft voet bij stuk gehouden en stukje bij beetje kwam er een klein beetje respect van haar naar ons. Een heel pietepeuterig klein beetje hoor, niet teveel. Sinds haar jongste de boel flink in de soep heeft laten lopen (qua leven en relaties) mag mijn man op iets meer respect rekenen. Dit uit zich met de woorden van moeder tot zoon: "godzijdank hebben wij dat gedonder niet met jou en Setter". Wij vinden dit nogal een dubieuze eer, zo over de rug van jongste. Maar hee, zo is schonemoeders nou eenmaal en haar verander je toch niet.
Voor wat betreft het gepuber: dat herken ik ook wel. Toen ik 32 was had mijn vriendje geen zin meer in zijn subwoofer en bijbehorende versterker, dus die kreeg ik in mijn auto. Ik was als een kind zo blij! Ik kopieerde allerlei nummers met zware basgeluiden naar cd's en zo stuiterde ik wel 2 jaar lang iedere ochtend van huis naar werk en weer terug.
Ook ik heb nooit gepuberd toen ik de puberleeftijd had omdat dat bij ons thuis domweg niet mogelijk was. Eén oudere broer met ADHD en een narcistische moeder die ging menopauzeren toen ik 12 was, was wel genoeg. Ik ben inmiddels 40 en heb de schade ruimschoots ingehaald.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 4 mei 2009 om 17:42
Als je altijd netjes in de maat hebt gelopen, kan ik me voorstellen dat je juist nu je ouder bent af gaat zetten tegen je ouders. Je moeder is dat zo te lezen helemaal niet gewend van je. Maar het lijkt me heel normaal hoe je reageert. En misschien beter voor jou!
Tijd om helemaal los te komen. Je moeders mening hoeft jouw keuzes niet te beïnvloeden. Weg met de bemoeizucht, tijd voor gelijkwaardigheid.
Tijd om helemaal los te komen. Je moeders mening hoeft jouw keuzes niet te beïnvloeden. Weg met de bemoeizucht, tijd voor gelijkwaardigheid.
maandag 4 mei 2009 om 18:00
Pubergedrag heb ik ook nooit gehad, maar (en dan ben ik zelfs nog ouder dan jullie) nu wel, en het werd tijd ook. Eindelijk eens wat minder voorbeeldig en braaf. Ik beschouw het als een teken van genezing (eindelijk mezelf aan het worden) en draag mijn tattoo als ereteken. Wat zou mijn moeder ervan gruwelen, als ze het zag..! De gedachte alleen al bezorgt me binnenpretjes. Ik heb het helemaal gehad met al die aangeleerde braafheid.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 4 mei 2009 om 19:14
maandag 4 mei 2009 om 19:17
quote:Brummetje schreef op 04 mei 2009 @ 07:17:
Ik herken het ook wel. Heb ook nooit echt gepuberd, was altijd heel braaf en kwam nog thuis ook, als zij vonden dat het 0.00 moest zijn (terwijl iedereen tot 2.00 mocht blijven bijv).
Mijn moeder is nog steeds opletterig met hoeveel ik eet (MOET gezond eten van haar), dus ben ik vaak te vinden bij BK/McDonalds enzo.
En sinds ik weet dat ze mijn kapsels niet respecteert, doe ik dat gerust ook extreem. Want ik wil gewoon af en toe eens een apart kapsel.
Zij "treitert" mij, ik "treiter" terug. Totdat ze een keer gaat snappen dat ze niet meer dingen voor mij kan bepalen.
Brum, jij bent gewoon nog een puber met puberaal gedrag.
Een puber van 24.
Hou jij eerst maar eens een paar jaar een baan zodat je zelfstandig kan gaan wonen.. En pas dan kan je misschien echt meepraten over dit onderwerp...
Ik herken het ook wel. Heb ook nooit echt gepuberd, was altijd heel braaf en kwam nog thuis ook, als zij vonden dat het 0.00 moest zijn (terwijl iedereen tot 2.00 mocht blijven bijv).
Mijn moeder is nog steeds opletterig met hoeveel ik eet (MOET gezond eten van haar), dus ben ik vaak te vinden bij BK/McDonalds enzo.
En sinds ik weet dat ze mijn kapsels niet respecteert, doe ik dat gerust ook extreem. Want ik wil gewoon af en toe eens een apart kapsel.
Zij "treitert" mij, ik "treiter" terug. Totdat ze een keer gaat snappen dat ze niet meer dingen voor mij kan bepalen.
Brum, jij bent gewoon nog een puber met puberaal gedrag.
Een puber van 24.
Hou jij eerst maar eens een paar jaar een baan zodat je zelfstandig kan gaan wonen.. En pas dan kan je misschien echt meepraten over dit onderwerp...
zaterdag 9 mei 2009 om 10:51
ik ben 43 en moest vanaf me 10 zorgen voor mijn zus ivm ziekte van mijn moeder.dus hele puberteit veel te volwassen geweest eigenlijk.in mijn huwelijk ook altijd braaf gedaan wat en hoe er van me verlangd werd door manlief ,ouders en schoonouders.Tot ik 10 jaar geleden ging scheiden,en echt mijn puberjaren over gedaan heb en alles heb gedaan wat god verboden heeft zeg maar (smile)....Na de dood van mijn moeder(61 dus veel te jong) weer een beetje met de pootjes op aarde geland,maar nog meer in gaan zien dat het leven maar tijdelijk is,en geniet van elke dag...en niet te veel stil staan bij de zorgen van morgen..........
