Psyche
alle pijlers
Quarter life crisis of begin van een psychische stoornis?
maandag 20 maart 2017 om 17:28
Hi allen,
Ben hier terecht gekomen op aanraden van mijn psych en hoop jullie meningen/ervaringen te horen! Ben momenteel bezig met therapie voor mijn eetstoornis en hoewel ik al veel minder bezig ben met eten, zijn mijn angsten en emoties verergerd. Ik lig afgelopen tijd 's nachts vaak wakker met angstige gevoelens en 'bijna' paniekaanvallen. Er razen dan allerlei gedachten door mijn hoofd waar ik maar geen grip op kan krijgen. Het zijn gedachten als 'wat stelt het leven precies voor?' 'Wat is mijn doel in het leven?' of 'Kom ik hier ooit weer uit? Wat als dat niet lukt?' en 'Begin ik gek te worden?'. Dit tezamen met hele nare gevoelens.. machteloosheid en veel verdriet met name. Na zo'n nachtje ben ik de dagen erop ontzettend wazig en erg teruggetrokken (ik herken mezelf dan nauwelijks). Nu ben ik iemand die emoties liever voor zichzelf houdt, omdat ik niet wil dat anderen denken dat ik kwetsbaar en onzeker ben, dus struggle ik hier heel erg mee in mijn hoofd. Doordat ik zo alleen met die gedachten ben, heb ik het idee dat het niet zomaar een quarter life crisis is, maar misschien wel het begin van een psychische stoornis. Mijn psych is van mening dat het goed zou zijn als ik mijn gevoelens en gedachten met anderen probeer te delen. Dus hierbij mijn vraag aan jullie; herkennen jullie dit en is dit iets waar ik me druk om moet maken? Begin ik echt gek te worden en zou dit het begin van een psychische stoornis kunnen zijn of hoort dit bij mijn leeftijd (24)?
Hoor het heel graag
Ben hier terecht gekomen op aanraden van mijn psych en hoop jullie meningen/ervaringen te horen! Ben momenteel bezig met therapie voor mijn eetstoornis en hoewel ik al veel minder bezig ben met eten, zijn mijn angsten en emoties verergerd. Ik lig afgelopen tijd 's nachts vaak wakker met angstige gevoelens en 'bijna' paniekaanvallen. Er razen dan allerlei gedachten door mijn hoofd waar ik maar geen grip op kan krijgen. Het zijn gedachten als 'wat stelt het leven precies voor?' 'Wat is mijn doel in het leven?' of 'Kom ik hier ooit weer uit? Wat als dat niet lukt?' en 'Begin ik gek te worden?'. Dit tezamen met hele nare gevoelens.. machteloosheid en veel verdriet met name. Na zo'n nachtje ben ik de dagen erop ontzettend wazig en erg teruggetrokken (ik herken mezelf dan nauwelijks). Nu ben ik iemand die emoties liever voor zichzelf houdt, omdat ik niet wil dat anderen denken dat ik kwetsbaar en onzeker ben, dus struggle ik hier heel erg mee in mijn hoofd. Doordat ik zo alleen met die gedachten ben, heb ik het idee dat het niet zomaar een quarter life crisis is, maar misschien wel het begin van een psychische stoornis. Mijn psych is van mening dat het goed zou zijn als ik mijn gevoelens en gedachten met anderen probeer te delen. Dus hierbij mijn vraag aan jullie; herkennen jullie dit en is dit iets waar ik me druk om moet maken? Begin ik echt gek te worden en zou dit het begin van een psychische stoornis kunnen zijn of hoort dit bij mijn leeftijd (24)?
Hoor het heel graag
maandag 20 maart 2017 om 17:31
maandag 20 maart 2017 om 17:35
Overigens, ik herken het wel. Ik ben nu ook aan het vechten tegen een eetstoornis, en ik heb ook momenten waarop ik met paniekaanvallen in bed lig, bang ben om dood te gaan en weet ik niet wat. Ik ben 23
Maar het beste is toch om dit gewoon met je psych te bespreken. Die kan het beste zien of dit iets is wat weer overwaait.
Maar het beste is toch om dit gewoon met je psych te bespreken. Die kan het beste zien of dit iets is wat weer overwaait.
maandag 20 maart 2017 om 17:36
Ik denk dat je psych niet bedoelt dat je hier moet vragen of je een psychische stoornis hebt, dat kunnen (en mogen) wij niet beantwoorden.
Toen ik ongeveer jouw leeftijd had had ik ook vaak zulke gedachtes, over de zin van het leven en ik was ook bang dat ik gek zou worden. Ik was heel labiel en had het idee geen controle te hebben over mijn gevoelens. Heb ook al lang een eetstoornis. Daarmee kon ik oa die gevoelens negeren. Het was een hele heftige tijd en het heeft een hele tijd geduurd voordat dit, met behulp van een goede therapeut, langzaam beter werd. Voor mij was het heel belangrijk in dat proces om aan de slag te gaan met de oorzaken van mijn gevoelens/gedachtes en die lagen al jaren daarvoor. Ik moest een hoop rottigheid verwerken. Maar langzaam ging het wel steeds beter en nu heb ik niet meer zulke gedachtes en angsten. Ben veel stabieler geworden.
Goed van je dat je al op jonge leeftijd hulp hebt gezocht! Een eetstoornis behandelen (en alles wat daar onder zit) is lastig en meestal langdurig, maar het is echt de moeite waard! Heel veel succes gewenst.
Toen ik ongeveer jouw leeftijd had had ik ook vaak zulke gedachtes, over de zin van het leven en ik was ook bang dat ik gek zou worden. Ik was heel labiel en had het idee geen controle te hebben over mijn gevoelens. Heb ook al lang een eetstoornis. Daarmee kon ik oa die gevoelens negeren. Het was een hele heftige tijd en het heeft een hele tijd geduurd voordat dit, met behulp van een goede therapeut, langzaam beter werd. Voor mij was het heel belangrijk in dat proces om aan de slag te gaan met de oorzaken van mijn gevoelens/gedachtes en die lagen al jaren daarvoor. Ik moest een hoop rottigheid verwerken. Maar langzaam ging het wel steeds beter en nu heb ik niet meer zulke gedachtes en angsten. Ben veel stabieler geworden.
Goed van je dat je al op jonge leeftijd hulp hebt gezocht! Een eetstoornis behandelen (en alles wat daar onder zit) is lastig en meestal langdurig, maar het is echt de moeite waard! Heel veel succes gewenst.
maandag 20 maart 2017 om 17:37
Ik vind het niet raar dat deze gevoelens naar boven komen nu je minder bezig bent met eten. Mijn aanname is dat je deze gevoelens daarmee hebt onderdrukt of dat je jezelf onbewust 'test' door deze gevoelens nu naar boven te laten komen (onbewust!) omdat het nu zo goed gaat met de omgang met je eetstoornis (volg je het nog?). Ik vind de gedachten en gevoelens op zich niet raar. Dat je er bang van wordt is natuurlijk niet fijn. Hoe ervaar je het praten over deze gevoelens? Helpt dat om de angst te verminderen? Ik kan zelf nl. enorm piekeren en me afsluiten maar als ik mijn gedachten deel, dan is mijn angst altijd meteen al stukken minder.
maandag 20 maart 2017 om 17:43
quote:Cadance schreef op 20 maart 2017 @ 17:37:
Ik vind het niet raar dat deze gevoelens naar boven komen nu je minder bezig bent met eten. Mijn aanname is dat je deze gevoelens daarmee hebt onderdrukt of dat je jezelf onbewust 'test' door deze gevoelens nu naar boven te laten komen (onbewust!) omdat het nu zo goed gaat met de omgang met je eetstoornis (volg je het nog?). Ik vind de gedachten en gevoelens op zich niet raar. Dat je er bang van wordt is natuurlijk niet fijn. Hoe ervaar je het praten over deze gevoelens? Helpt dat om de angst te verminderen? Ik kan zelf nl. enorm piekeren en me afsluiten maar als ik mijn gedachten deel, dan is mijn angst altijd meteen al stukken minder.Ik begrijp het helemaal! Dank hiervoor. Met mijn psych praat ik er wel over, maar helaas vind ik het gewoon nog heel lastig dit te delen met de mensen die dicht bij me staan. Ben bang dat ze me hierdoor misschien kunnen afwijzen, gezien ik die gevoelens al best vaak heb en ik geen 'last' voor hen wil zijn..
Ik vind het niet raar dat deze gevoelens naar boven komen nu je minder bezig bent met eten. Mijn aanname is dat je deze gevoelens daarmee hebt onderdrukt of dat je jezelf onbewust 'test' door deze gevoelens nu naar boven te laten komen (onbewust!) omdat het nu zo goed gaat met de omgang met je eetstoornis (volg je het nog?). Ik vind de gedachten en gevoelens op zich niet raar. Dat je er bang van wordt is natuurlijk niet fijn. Hoe ervaar je het praten over deze gevoelens? Helpt dat om de angst te verminderen? Ik kan zelf nl. enorm piekeren en me afsluiten maar als ik mijn gedachten deel, dan is mijn angst altijd meteen al stukken minder.Ik begrijp het helemaal! Dank hiervoor. Met mijn psych praat ik er wel over, maar helaas vind ik het gewoon nog heel lastig dit te delen met de mensen die dicht bij me staan. Ben bang dat ze me hierdoor misschien kunnen afwijzen, gezien ik die gevoelens al best vaak heb en ik geen 'last' voor hen wil zijn..
maandag 20 maart 2017 om 17:50
quote:Renaissance schreef op 20 maart 2017 @ 17:36:
Ik denk dat je psych niet bedoelt dat je hier moet vragen of je een psychische stoornis hebt, dat kunnen (en mogen) wij niet beantwoorden.
Toen ik ongeveer jouw leeftijd had had ik ook vaak zulke gedachtes, over de zin van het leven en ik was ook bang dat ik gek zou worden. Ik was heel labiel en had het idee geen controle te hebben over mijn gevoelens. Heb ook al lang een eetstoornis. Daarmee kon ik oa die gevoelens negeren. Het was een hele heftige tijd en het heeft een hele tijd geduurd voordat dit, met behulp van een goede therapeut, langzaam beter werd. Voor mij was het heel belangrijk in dat proces om aan de slag te gaan met de oorzaken van mijn gevoelens/gedachtes en die lagen al jaren daarvoor. Ik moest een hoop rottigheid verwerken. Maar langzaam ging het wel steeds beter en nu heb ik niet meer zulke gedachtes en angsten. Ben veel stabieler geworden.
Goed van je dat je al op jonge leeftijd hulp hebt gezocht! Een eetstoornis behandelen (en alles wat daar onder zit) is lastig en meestal langdurig, maar het is echt de moeite waard! Heel veel succes gewenst.Dankjewel! Ik ben nu al een aantal maandjes bezig en zie ook veel verbetering wat betreft het eten. Toch heel lastig als dit soort gevoelens en gedachten telkens naar boven komen. Vind het wel ontzettend fijn voor je dat die gevoelens bij jou zijn verdwenen! Hoop op soortgelijke resultaten
Ik denk dat je psych niet bedoelt dat je hier moet vragen of je een psychische stoornis hebt, dat kunnen (en mogen) wij niet beantwoorden.
Toen ik ongeveer jouw leeftijd had had ik ook vaak zulke gedachtes, over de zin van het leven en ik was ook bang dat ik gek zou worden. Ik was heel labiel en had het idee geen controle te hebben over mijn gevoelens. Heb ook al lang een eetstoornis. Daarmee kon ik oa die gevoelens negeren. Het was een hele heftige tijd en het heeft een hele tijd geduurd voordat dit, met behulp van een goede therapeut, langzaam beter werd. Voor mij was het heel belangrijk in dat proces om aan de slag te gaan met de oorzaken van mijn gevoelens/gedachtes en die lagen al jaren daarvoor. Ik moest een hoop rottigheid verwerken. Maar langzaam ging het wel steeds beter en nu heb ik niet meer zulke gedachtes en angsten. Ben veel stabieler geworden.
Goed van je dat je al op jonge leeftijd hulp hebt gezocht! Een eetstoornis behandelen (en alles wat daar onder zit) is lastig en meestal langdurig, maar het is echt de moeite waard! Heel veel succes gewenst.Dankjewel! Ik ben nu al een aantal maandjes bezig en zie ook veel verbetering wat betreft het eten. Toch heel lastig als dit soort gevoelens en gedachten telkens naar boven komen. Vind het wel ontzettend fijn voor je dat die gevoelens bij jou zijn verdwenen! Hoop op soortgelijke resultaten
maandag 20 maart 2017 om 18:02
Gewoon doorzetten ZzZa, het is een weg met 3 stappen vooruit, 2 stappen achteruit. Soms lijkt het hopeloos en telkens maar weer met al die emoties en rare gedachtes aan de slag moeten is gewoon vaak vervelend. Met mij gaat het nu een stuk beter, maar eten blijft een issue en in merk dat het in tijden van stress bijv. moeilijker wordt om goede keuzes te blijven maken. En tja, ik blijf de neiging hebben om dingen weg te willen eten. Maar het lukt wel steeds beter om gezonde keuzes te maken.
Bij mij, in mijn eerste therapie, werden de gevoelens zo heftig dat ik ze niet meer tegen kon houden. Toen ben ik op een stoel gaan zitten en heb tegen mezelf gezegd "laat maar komen, wat er nu ook komt, ik laat het gewoon komen". En toen zat ik daar in wat wel een vloedgolf leek. Maar toen die vloedgolf weg was, was ik er nog gewoon, het had me niet weggevaagd ofzo. Dat heeft me wel geleerd om wat meer op mijn kracht te vertrouwen en dat die emoties ook weer verdwijnen.
Bij mij, in mijn eerste therapie, werden de gevoelens zo heftig dat ik ze niet meer tegen kon houden. Toen ben ik op een stoel gaan zitten en heb tegen mezelf gezegd "laat maar komen, wat er nu ook komt, ik laat het gewoon komen". En toen zat ik daar in wat wel een vloedgolf leek. Maar toen die vloedgolf weg was, was ik er nog gewoon, het had me niet weggevaagd ofzo. Dat heeft me wel geleerd om wat meer op mijn kracht te vertrouwen en dat die emoties ook weer verdwijnen.
maandag 20 maart 2017 om 18:08
quote:ZzZa93 schreef op 20 maart 2017 @ 17:43:
[...]
Ik begrijp het helemaal! Dank hiervoor. Met mijn psych praat ik er wel over, maar helaas vind ik het gewoon nog heel lastig dit te delen met de mensen die dicht bij me staan. Ben bang dat ze me hierdoor misschien kunnen afwijzen, gezien ik die gevoelens al best vaak heb en ik geen 'last' voor hen wil zijn..
Ja ik snap het. Dan moet je mensen in vertrouwen gaan nemen en je kwetsbaar opstellen. Ik heb daar ook een tijdje over gedaan en ik kan inmiddels wel een aantal mensen vertrouwen. Je hoeft je kwetsbaarheid ook niet aan iedereen te tonen hoor. Is er iemand in je omgeving waarvan je het idee hebt dat je met jouw gevoelens bij hem of haar terecht kunt? Dan is dat mss een volgende stap als dat goed voelt voor je. En je bent iemand niet zo snel tot last hoor. Dat idee had ik ook altijd. Maar het werkt echt niet zo. Veel mensen voelen zich hetzelfde. En door te delen is de last al een stuk lichter. Maar ik realiseer me dat dat een hele stap is.
Knap van je dat je dit topic hebt geopend!
[...]
Ik begrijp het helemaal! Dank hiervoor. Met mijn psych praat ik er wel over, maar helaas vind ik het gewoon nog heel lastig dit te delen met de mensen die dicht bij me staan. Ben bang dat ze me hierdoor misschien kunnen afwijzen, gezien ik die gevoelens al best vaak heb en ik geen 'last' voor hen wil zijn..
Ja ik snap het. Dan moet je mensen in vertrouwen gaan nemen en je kwetsbaar opstellen. Ik heb daar ook een tijdje over gedaan en ik kan inmiddels wel een aantal mensen vertrouwen. Je hoeft je kwetsbaarheid ook niet aan iedereen te tonen hoor. Is er iemand in je omgeving waarvan je het idee hebt dat je met jouw gevoelens bij hem of haar terecht kunt? Dan is dat mss een volgende stap als dat goed voelt voor je. En je bent iemand niet zo snel tot last hoor. Dat idee had ik ook altijd. Maar het werkt echt niet zo. Veel mensen voelen zich hetzelfde. En door te delen is de last al een stuk lichter. Maar ik realiseer me dat dat een hele stap is.
Knap van je dat je dit topic hebt geopend!
maandag 20 maart 2017 om 18:49
quote:Renaissance schreef op 20 maart 2017 @ 18:02:
Gewoon doorzetten ZzZa, het is een weg met 3 stappen vooruit, 2 stappen achteruit. Soms lijkt het hopeloos en telkens maar weer met al die emoties en rare gedachtes aan de slag moeten is gewoon vaak vervelend. Met mij gaat het nu een stuk beter, maar eten blijft een issue en in merk dat het in tijden van stress bijv. moeilijker wordt om goede keuzes te blijven maken. En tja, ik blijf de neiging hebben om dingen weg te willen eten. Maar het lukt wel steeds beter om gezonde keuzes te maken.
Bij mij, in mijn eerste therapie, werden de gevoelens zo heftig dat ik ze niet meer tegen kon houden. Toen ben ik op een stoel gaan zitten en heb tegen mezelf gezegd "laat maar komen, wat er nu ook komt, ik laat het gewoon komen". En toen zat ik daar in wat wel een vloedgolf leek. Maar toen die vloedgolf weg was, was ik er nog gewoon, het had me niet weggevaagd ofzo. Dat heeft me wel geleerd om wat meer op mijn kracht te vertrouwen en dat die emoties ook weer verdwijnen.Dankjewel, je hebt me een hoop om over na te denken meegegeven. Vind het ontzettend mooi en sterk van je dat je jezelf hebt toegelaten die gevoelens binnen te laten en te confronteren.
Gewoon doorzetten ZzZa, het is een weg met 3 stappen vooruit, 2 stappen achteruit. Soms lijkt het hopeloos en telkens maar weer met al die emoties en rare gedachtes aan de slag moeten is gewoon vaak vervelend. Met mij gaat het nu een stuk beter, maar eten blijft een issue en in merk dat het in tijden van stress bijv. moeilijker wordt om goede keuzes te blijven maken. En tja, ik blijf de neiging hebben om dingen weg te willen eten. Maar het lukt wel steeds beter om gezonde keuzes te maken.
Bij mij, in mijn eerste therapie, werden de gevoelens zo heftig dat ik ze niet meer tegen kon houden. Toen ben ik op een stoel gaan zitten en heb tegen mezelf gezegd "laat maar komen, wat er nu ook komt, ik laat het gewoon komen". En toen zat ik daar in wat wel een vloedgolf leek. Maar toen die vloedgolf weg was, was ik er nog gewoon, het had me niet weggevaagd ofzo. Dat heeft me wel geleerd om wat meer op mijn kracht te vertrouwen en dat die emoties ook weer verdwijnen.Dankjewel, je hebt me een hoop om over na te denken meegegeven. Vind het ontzettend mooi en sterk van je dat je jezelf hebt toegelaten die gevoelens binnen te laten en te confronteren.
maandag 20 maart 2017 om 18:54
quote:Cadance schreef op 20 maart 2017 @ 18:08:
[...]
Ja ik snap het. Dan moet je mensen in vertrouwen gaan nemen en je kwetsbaar opstellen. Ik heb daar ook een tijdje over gedaan en ik kan inmiddels wel een aantal mensen vertrouwen. Je hoeft je kwetsbaarheid ook niet aan iedereen te tonen hoor. Is er iemand in je omgeving waarvan je het idee hebt dat je met jouw gevoelens bij hem of haar terecht kunt? Dan is dat mss een volgende stap als dat goed voelt voor je. En je bent iemand niet zo snel tot last hoor. Dat idee had ik ook altijd. Maar het werkt echt niet zo. Veel mensen voelen zich hetzelfde. En door te delen is de last al een stuk lichter. Maar ik realiseer me dat dat een hele stap is.
Knap van je dat je dit topic hebt geopend!Heel erg bedankt voor je gedachte en advies hierover. Het is voor mij zeker nog een hele stap, maar vind het wel ontzettend fijn dat ik hier een eerste stap kon nemen. Hoop erg dat ik dit spoedig, zonder angst, met mijn naasten kan delen en ik zulke reacties kan ontvangen!
[...]
Ja ik snap het. Dan moet je mensen in vertrouwen gaan nemen en je kwetsbaar opstellen. Ik heb daar ook een tijdje over gedaan en ik kan inmiddels wel een aantal mensen vertrouwen. Je hoeft je kwetsbaarheid ook niet aan iedereen te tonen hoor. Is er iemand in je omgeving waarvan je het idee hebt dat je met jouw gevoelens bij hem of haar terecht kunt? Dan is dat mss een volgende stap als dat goed voelt voor je. En je bent iemand niet zo snel tot last hoor. Dat idee had ik ook altijd. Maar het werkt echt niet zo. Veel mensen voelen zich hetzelfde. En door te delen is de last al een stuk lichter. Maar ik realiseer me dat dat een hele stap is.
Knap van je dat je dit topic hebt geopend!Heel erg bedankt voor je gedachte en advies hierover. Het is voor mij zeker nog een hele stap, maar vind het wel ontzettend fijn dat ik hier een eerste stap kon nemen. Hoop erg dat ik dit spoedig, zonder angst, met mijn naasten kan delen en ik zulke reacties kan ontvangen!
maandag 20 maart 2017 om 18:56
quote:ZzZa93 schreef op 20 maart 2017 @ 18:54:
[...]
Heel erg bedankt voor je gedachte en advies hierover. Het is voor mij zeker nog een hele stap, maar vind het wel ontzettend fijn dat ik hier een eerste stap kon nemen. Hoop erg dat ik dit spoedig, zonder angst, met mijn naasten kan delen en ik zulke reacties kan ontvangen!
[...]
Heel erg bedankt voor je gedachte en advies hierover. Het is voor mij zeker nog een hele stap, maar vind het wel ontzettend fijn dat ik hier een eerste stap kon nemen. Hoop erg dat ik dit spoedig, zonder angst, met mijn naasten kan delen en ik zulke reacties kan ontvangen!
maandag 20 maart 2017 om 19:25
maandag 20 maart 2017 om 19:31
Cognitieve Gedrags Therapie........een fijne manier om met oa die gedachten om te gaan.
En wat eerder geschreven is.......bij een eetstoornis is het vaak zo dat wanneer aan de linkerkant wat druk wegebt er aan de rechterkant druk opgevoerd wordt. Een eetstoornis heeft een functie voor je. Wanneer je die aanpakt is het belangrijk om te leren welke functie dit is en hoe deze op andere, gezonde en constructieve wijze vorm te geven.
En wat eerder geschreven is.......bij een eetstoornis is het vaak zo dat wanneer aan de linkerkant wat druk wegebt er aan de rechterkant druk opgevoerd wordt. Een eetstoornis heeft een functie voor je. Wanneer je die aanpakt is het belangrijk om te leren welke functie dit is en hoe deze op andere, gezonde en constructieve wijze vorm te geven.
maandag 20 maart 2017 om 19:46
Ik denk dat het heel normaal is dat je nu deze gedachtes hebt. Bezig zijn met eten (overeten of juist sterk lijnen) kan een manier zijn om emoties en gedachtes uit te bannen. Nu het beter gaat met eten is er ook meer ruimte voor deze negatieve gedachtes en gevoelens. Ik denk dat het super goed is dat je hiermee nu aan de slag gaat, onder meer door meer open te zijn over je gevoel.
Die negativiteit was er natuurlijk al, maar werd onderdrukt. Nu kun je echt met jezelf aan de slag
Heel veel sterkte en succes!
Die negativiteit was er natuurlijk al, maar werd onderdrukt. Nu kun je echt met jezelf aan de slag
Heel veel sterkte en succes!
dinsdag 21 maart 2017 om 00:19
Had ik vorig jaar door mijn oer saaie werk. Is dit het? Wat als....? Hoe zie ik mijzelf binnen jaar of twee?
Deze vragen hielpen mij, maakten me niet bang. Het zette me tot persoonlijke ontwikkeling en nu achteraf ben ik opgelucht.
Het "ben ik nou gek"? Heb ik soms voordat ik ongesteld moet worden. Dan ben ik klunzig en huil ik al om een bambi film haha...
Deze vragen hielpen mij, maakten me niet bang. Het zette me tot persoonlijke ontwikkeling en nu achteraf ben ik opgelucht.
Het "ben ik nou gek"? Heb ik soms voordat ik ongesteld moet worden. Dan ben ik klunzig en huil ik al om een bambi film haha...
anoniem_6467163ebd321 wijzigde dit bericht op 21-03-2017 00:20
Reden: bla
Reden: bla
% gewijzigd
vrijdag 24 maart 2017 om 17:03
Hey lieve ZzZa93,
Je weet misschien wel wie ik ben als je deze naam ziet, maar ik vind het super knap dat je hier je verhaal deelt en naar ervaringen van anderen vraagt. Als ik het zo lees is het verre van een makkelijke periode voor jou... Ben je minder bezig met eten, heb je last van nachtmerries en paniekaanvallen... Het gevoel dat je op die manier 'de controle' over je eigen 'denken' niet meer hebt, lijkt mij een heel naar gevoel.
Stapje voor stapje ga je de goede weg op en af en toe val je misschien wel weer dieper terug, maar uiteindelijk kom jij hier wel uit. Je verhaal delen op dit forum is zo'n stap. Als jij er klaar voor bent kan je er met je omgeving over spreken.. die staan hoe dan ook voor je klaar.. maar alles op jouw tempo. xxxxxxx
Fijn om de reacties op dit forum te lezen, zo te zien ben je niet de enige. Dat moet wat steun en hoop geven. Kusje
Je weet misschien wel wie ik ben als je deze naam ziet, maar ik vind het super knap dat je hier je verhaal deelt en naar ervaringen van anderen vraagt. Als ik het zo lees is het verre van een makkelijke periode voor jou... Ben je minder bezig met eten, heb je last van nachtmerries en paniekaanvallen... Het gevoel dat je op die manier 'de controle' over je eigen 'denken' niet meer hebt, lijkt mij een heel naar gevoel.
Stapje voor stapje ga je de goede weg op en af en toe val je misschien wel weer dieper terug, maar uiteindelijk kom jij hier wel uit. Je verhaal delen op dit forum is zo'n stap. Als jij er klaar voor bent kan je er met je omgeving over spreken.. die staan hoe dan ook voor je klaar.. maar alles op jouw tempo. xxxxxxx
Fijn om de reacties op dit forum te lezen, zo te zien ben je niet de enige. Dat moet wat steun en hoop geven. Kusje
vrijdag 24 maart 2017 om 19:37
Ik herken het, ik vraag me af waarom we leven als we toch dood gaan? Waarom we werken en moeite doen? Het voelt alsof het voor niks is. Ik kan er uren over na denken en raak soms ook in paniek als ik denk aan dat ik dood ga. Ik weet niet of ik je hier echt mee help en of het een beetje hetzelfde is als jou gedachtes?
zondag 26 maart 2017 om 14:27
Dit komt over als iets wat veel mensen meemaken als ze stoppen met een verslaving. Mensen kunnen namelijk een verslaving hebben om juist dit soort emoties niet te hoeven voelen. Emoties wegdrinken, wegeten, wegsporten, weggamen, wegseksen, etc.
Juist als je stopt worden die emoties de eerste periode juist erger. De eerste 3 weken als ik stop met roken denk ik dit in ieder geval bekant de hele dag en zit ik met regelmaat te huilen als een puur hoopje ellende.
Maar dit hoort bij het proces. En gaat over. Wat het kan vergemakkelijken is afleiding zoeken. Je moet die tijd die je eerst vulde met eten en aan eten denken natuurlijk niet leeg laten maar met iets anders gezonders vervangen.
Keep it up. Je kunt nu niks eigenlijk. Je kunt pas écht zeggen of je een of andere stoornis hebt wanneer je helemaal van je eetproblemen af bent en je hier nog steeds last van hebt. Geef jezelf die tijd en ruimte. Heb geduld. Dit soort gedachten hebben mag gewoon. Het is vaak ook een goed teken; er gebeurd iets met je. Je bent dus aan het veranderen.
Wat mij overigens helpt als ik in deze loop vastzit; bedenken hoe raar en bijzonder het toch eigenlijk is dat wij mensen dit gewoon überhaupt allemaal kunnen denken
En dan begin ik altijd al een beetje van binnen te grinniken, hoe idioot dat eigenlijk is, wie maakt er nou een dier en geeft hem de kracht om zichzelf depri te kunnen denken, wat een idioot :')
Of wat Snoekbaars over 1 jaar wel niet zal denken als hij dit nu zou zien, die lacht zich een ongeluk om hoe aanstellerig Snoekbaars nu doet, want toekomstige Snoekbaars heeft alles op orde en kan zich helemaal niet meer verplaatsen in dergelijk depri gefilosofeer omdat het al zo lang geleden is dat hij dat deed.
Juist als je stopt worden die emoties de eerste periode juist erger. De eerste 3 weken als ik stop met roken denk ik dit in ieder geval bekant de hele dag en zit ik met regelmaat te huilen als een puur hoopje ellende.
Maar dit hoort bij het proces. En gaat over. Wat het kan vergemakkelijken is afleiding zoeken. Je moet die tijd die je eerst vulde met eten en aan eten denken natuurlijk niet leeg laten maar met iets anders gezonders vervangen.
Keep it up. Je kunt nu niks eigenlijk. Je kunt pas écht zeggen of je een of andere stoornis hebt wanneer je helemaal van je eetproblemen af bent en je hier nog steeds last van hebt. Geef jezelf die tijd en ruimte. Heb geduld. Dit soort gedachten hebben mag gewoon. Het is vaak ook een goed teken; er gebeurd iets met je. Je bent dus aan het veranderen.
Wat mij overigens helpt als ik in deze loop vastzit; bedenken hoe raar en bijzonder het toch eigenlijk is dat wij mensen dit gewoon überhaupt allemaal kunnen denken
En dan begin ik altijd al een beetje van binnen te grinniken, hoe idioot dat eigenlijk is, wie maakt er nou een dier en geeft hem de kracht om zichzelf depri te kunnen denken, wat een idioot :') Of wat Snoekbaars over 1 jaar wel niet zal denken als hij dit nu zou zien, die lacht zich een ongeluk om hoe aanstellerig Snoekbaars nu doet, want toekomstige Snoekbaars heeft alles op orde en kan zich helemaal niet meer verplaatsen in dergelijk depri gefilosofeer omdat het al zo lang geleden is dat hij dat deed.
zondag 26 maart 2017 om 15:27
'wat stelt het leven precies voor?' 'Wat is mijn doel in het leven?' of 'Kom ik hier ooit weer uit? Wat als dat niet lukt?' en 'Begin ik gek te worden?'. Dit tezamen met hele nare gevoelens.. machteloosheid en veel verdriet met name.
Deze vragen heb ik me ook jaren lang afgevraagd en vooral het antwoord aan mezelf gegeven dat ik niets waard ben, het leven ook niet en dat ik er vast nooit uit zou komen, gek zijn wist ik zeker, want ik hoorde nergens bij (volgens mijn hoofd). Ik blowde het allemaal weg en spacete mijn dagen door.
Tot het besef kwam dat ik ook leuke dingen kon doen in die zinloze, betekenisloze, doelloze tijd. Dan is de tijd dat ik hier rondhuppel in ieder geval een beetje leuk geweest. Dus ben ik dingen gaan doen waarvan ik wel blij werd. Ik hoefde niet te wachten op het moment van sterven, zal er vanzelf wel komen. Alles waaraan ik me ergerde heb ik uit mijn leven gegooid, ik ben een eigen zaakje begonnen in vrolijkheid, ik breng m'n tijd door met gezellige leuke mensen en realiseer me nog van tijd tot tijd dat mijn aanwezigheid hier op aarde voor niemand echt betekenis heeft dan voor mezelf. Zinloos, ja, leuk, zeker!
Ik ben overigens ergens voor mijn 25e begonnen met spacen, vanuit een depressie. Ik ben ermee opgehouden rond mijn 30e. Die depressie kwam voort uit een ellendige jeugd. Ik noem die periode ook mijn quarter life crisis.
Overigens: ik heb verschillende ggz behandelingen geprobeerd, iedere keer kwamen ze weer aan met het labeltje, lieten me geloven dat er daadwerkelijk iets mis met mee was en er werd van alles uitvergroot, waar ik vervolgens weer compleet van in paniek raakte, want 'zie je wel, ik ben niet normaal'. (ik ben alleen behandelingen begonnen, nooit iets afgemaakt daar, werd alleen maar pissig van die "behandelaarstechnieken") Terwijl ik gewoon even tijd nodig had om mezelf te vinden, ontdekken en waarderen, zonder dat er aan me getrokken werd. Inmiddels weet ik dat er niets mis met me is, dat ik bepaalde zaken moeilijk vind, maar dat ik er wel doorheen kom. Ik had geen labeltje nodig, omdat het me alleen maar zou vertellen dat ik 'gek' zou zijn. Ik had gewoon een goede, niet veroordelende vriend nodig en het vertrouwen dat het leven geen doffe ellende hoeft te zijn (dat was alleen het voorbeeld van mijn mammie).
Mijn tip: laat die gedachten van tijd tot tijd even een week, dag of uur toe en ga daarna iets doen waar je echt blij van wordt.
Deze vragen heb ik me ook jaren lang afgevraagd en vooral het antwoord aan mezelf gegeven dat ik niets waard ben, het leven ook niet en dat ik er vast nooit uit zou komen, gek zijn wist ik zeker, want ik hoorde nergens bij (volgens mijn hoofd). Ik blowde het allemaal weg en spacete mijn dagen door.
Tot het besef kwam dat ik ook leuke dingen kon doen in die zinloze, betekenisloze, doelloze tijd. Dan is de tijd dat ik hier rondhuppel in ieder geval een beetje leuk geweest. Dus ben ik dingen gaan doen waarvan ik wel blij werd. Ik hoefde niet te wachten op het moment van sterven, zal er vanzelf wel komen. Alles waaraan ik me ergerde heb ik uit mijn leven gegooid, ik ben een eigen zaakje begonnen in vrolijkheid, ik breng m'n tijd door met gezellige leuke mensen en realiseer me nog van tijd tot tijd dat mijn aanwezigheid hier op aarde voor niemand echt betekenis heeft dan voor mezelf. Zinloos, ja, leuk, zeker!
Ik ben overigens ergens voor mijn 25e begonnen met spacen, vanuit een depressie. Ik ben ermee opgehouden rond mijn 30e. Die depressie kwam voort uit een ellendige jeugd. Ik noem die periode ook mijn quarter life crisis.
Overigens: ik heb verschillende ggz behandelingen geprobeerd, iedere keer kwamen ze weer aan met het labeltje, lieten me geloven dat er daadwerkelijk iets mis met mee was en er werd van alles uitvergroot, waar ik vervolgens weer compleet van in paniek raakte, want 'zie je wel, ik ben niet normaal'. (ik ben alleen behandelingen begonnen, nooit iets afgemaakt daar, werd alleen maar pissig van die "behandelaarstechnieken") Terwijl ik gewoon even tijd nodig had om mezelf te vinden, ontdekken en waarderen, zonder dat er aan me getrokken werd. Inmiddels weet ik dat er niets mis met me is, dat ik bepaalde zaken moeilijk vind, maar dat ik er wel doorheen kom. Ik had geen labeltje nodig, omdat het me alleen maar zou vertellen dat ik 'gek' zou zijn. Ik had gewoon een goede, niet veroordelende vriend nodig en het vertrouwen dat het leven geen doffe ellende hoeft te zijn (dat was alleen het voorbeeld van mijn mammie).
Mijn tip: laat die gedachten van tijd tot tijd even een week, dag of uur toe en ga daarna iets doen waar je echt blij van wordt.
