Psyche
alle pijlers
Quarter-life crisis?
dinsdag 23 mei 2017 om 16:03
Ik plaats dit bericht, omdat ik enerzijds van me af wil schrijven en aan de andere kant op zoek ben naar mensen die dit misschien herkennen. Ik heb al vaker wat geplaatst hier over mijn klachten, maar ik wil toch nog een keer wat kwijt.
Ik heb wel een verleden van onrustigheid en gepieker, maar ik was eigenlijk juist de laatste tijd weer heel erg aan het genieten van mijn leven. Tot een paar maanden geleden, toen ik begon met het zoeken naar een appartement in de stad, het zoeken naar een nieuwe opleiding en het schrijven van mijn scriptie.
Ik heb ook een goed leven. Heb een nieuw appartement gevonden in ga hierin voor het eerst op mezelf wonen met twee vriendinnen. Hier heb ik heel veel zin in maar vind ik ook heel eng. Het proces van het zoeken naar een appartement was echt slopend. Na mijn stage (wat ik 4 dagen in de week doe en zo op terug kom) hadden we bijna elke avond wel een bezichtiging die uiteindelijk elke keer weer tegenviel. Gelukkig nu wel wat gevonden, maar nu komt dus de stress over het op mezelf wonen. Kan ik wel zelfstandig functioneren? En wat nou als ik ga piekeren? Dan is er niemand in de buurt om me te troosten.
Het tweede stress punt is dus mijn stage. Ik loop stage bij een groot bedrijf en iedereen waar ik het aan vertel zegt “WOW, wat super gaaf! Het is zeker super leuk?” En dan antwoord ik met ja, maar eigenlijk HAAT ik mijn stage. Ik heb niemand van mijn eigen leeftijd hier en het gaat hier alleen maar over werk, werk en nog eens werk. Misschien dat het aan mijn leeftijd ligt, maar ik word er gewoon harstikke depressief van.
Daarnaast ben ik ook bezig met mijn afstudeerscriptie. Naja ik hoef hier niet veel over uit te leggen, dat zorgt ook voor de nodige stress. En dan ben ik nog eens perfectionistisch én lui, dus je kan je voorstellen hoe dit proces verloopt…
Met deze combinatie vind ik het gewoon heel moeilijk om me te ontspannen de laatste tijd en alles positief in te blijven zien. Ik pieker heel veel en deze week heeft het er zelfs toe geleid dat ik paniek aanvallen kreeg. Ook nu lijkt het weer alsof ik er elk moment een kan krijgen, terwijl ik op kantoor zit. Ik pieker gewoon echt aan een stuk door en ik word er helemaal gek van.
Ik heb al een afspraak gemaakt met de huisarts en de psycholoog.
Op dit Forum ben ik op zoek naar lotgenoten, want ik heb het gevoel dat iedereen van zijn leven kan genieten behalve ik. En dan treed ook nog een schuldgevoel op, omdat ik waarschijnlijk een leven heb waar mensen jaloers op zijn en ik kan er niet blij mee zijn…
Misschien is het de leeftijd (ik ben 21)? Door alle veranderingen en keuzes op het moment. Misschien heb ik wel een angst stoornsi en kom ik er nooit meer vanaf? Ik ben gewoon bang dat als ik dalijk met mijn vriendinnen in dat huis woon, ik een wrak ben en alleen maar zit te panieken...
Ik heb wel een verleden van onrustigheid en gepieker, maar ik was eigenlijk juist de laatste tijd weer heel erg aan het genieten van mijn leven. Tot een paar maanden geleden, toen ik begon met het zoeken naar een appartement in de stad, het zoeken naar een nieuwe opleiding en het schrijven van mijn scriptie.
Ik heb ook een goed leven. Heb een nieuw appartement gevonden in ga hierin voor het eerst op mezelf wonen met twee vriendinnen. Hier heb ik heel veel zin in maar vind ik ook heel eng. Het proces van het zoeken naar een appartement was echt slopend. Na mijn stage (wat ik 4 dagen in de week doe en zo op terug kom) hadden we bijna elke avond wel een bezichtiging die uiteindelijk elke keer weer tegenviel. Gelukkig nu wel wat gevonden, maar nu komt dus de stress over het op mezelf wonen. Kan ik wel zelfstandig functioneren? En wat nou als ik ga piekeren? Dan is er niemand in de buurt om me te troosten.
Het tweede stress punt is dus mijn stage. Ik loop stage bij een groot bedrijf en iedereen waar ik het aan vertel zegt “WOW, wat super gaaf! Het is zeker super leuk?” En dan antwoord ik met ja, maar eigenlijk HAAT ik mijn stage. Ik heb niemand van mijn eigen leeftijd hier en het gaat hier alleen maar over werk, werk en nog eens werk. Misschien dat het aan mijn leeftijd ligt, maar ik word er gewoon harstikke depressief van.
Daarnaast ben ik ook bezig met mijn afstudeerscriptie. Naja ik hoef hier niet veel over uit te leggen, dat zorgt ook voor de nodige stress. En dan ben ik nog eens perfectionistisch én lui, dus je kan je voorstellen hoe dit proces verloopt…
Met deze combinatie vind ik het gewoon heel moeilijk om me te ontspannen de laatste tijd en alles positief in te blijven zien. Ik pieker heel veel en deze week heeft het er zelfs toe geleid dat ik paniek aanvallen kreeg. Ook nu lijkt het weer alsof ik er elk moment een kan krijgen, terwijl ik op kantoor zit. Ik pieker gewoon echt aan een stuk door en ik word er helemaal gek van.
Ik heb al een afspraak gemaakt met de huisarts en de psycholoog.
Op dit Forum ben ik op zoek naar lotgenoten, want ik heb het gevoel dat iedereen van zijn leven kan genieten behalve ik. En dan treed ook nog een schuldgevoel op, omdat ik waarschijnlijk een leven heb waar mensen jaloers op zijn en ik kan er niet blij mee zijn…
Misschien is het de leeftijd (ik ben 21)? Door alle veranderingen en keuzes op het moment. Misschien heb ik wel een angst stoornsi en kom ik er nooit meer vanaf? Ik ben gewoon bang dat als ik dalijk met mijn vriendinnen in dat huis woon, ik een wrak ben en alleen maar zit te panieken...
dinsdag 23 mei 2017 om 16:26
Eerlijk? Je moet gewoon een schop onder je kont hebben en niet zo moeilijk doen. Het klinkt misschien hard, maar jij en jouw eigen gedachtes zitten je vooral dwars. Je kunt moeilijk stoppen met je opleiding en niet op jezelf gaan wonen omdat je liever lui dan moe bent en je niet weet of je op eigen benen kunt staan. Ga wat aan die gedachtes doen met een prof als het nodig is en blijf ondertussen gewoon doorgaan met leven (uit huis gaan, studeren etc.).
dinsdag 23 mei 2017 om 16:32
Kleine meid, mijn leven is ook 1 grote schijtzooi hoor. Je hoeft toch niet alles maar positief in te zien?
En jij bent de baas over je gepieker, stop er mee.
Zelfstandig functioneren is niet zo moeilijk, je gaat zelfs met anderen samenwonen. Meteen alleen is veel kutter.
Sta je altijd in hoogste staat van paraatheid? En voor wie eigenlijk?
En jij bent de baas over je gepieker, stop er mee.
Zelfstandig functioneren is niet zo moeilijk, je gaat zelfs met anderen samenwonen. Meteen alleen is veel kutter.
Sta je altijd in hoogste staat van paraatheid? En voor wie eigenlijk?
anoniem_345425 wijzigde dit bericht op 23-05-2017 16:51
1.02% gewijzigd
dinsdag 23 mei 2017 om 17:01
Hi Skull, ik snap je laatste deel niet zo. Laatste staat van paraatheid?Skull schreef: ↑23-05-2017 16:32Kleine meid, mijn leven is ook 1 grote schijtzooi hoor. Je hoeft toch niet alles maar positief in te zien?
En jij bent de baas over je gepieker, stop er mee.
Zelfstandig functioneren is niet zo moeilijk, je gaat zelfs met anderen samenwonen. Meteen alleen is veel kutter.
Sta je altijd in hoogste staat van paraatheid? En voor wie eigenlijk?
dinsdag 23 mei 2017 om 17:09
Dat je tegen dingen op ziet ok maar omdat nu onder de noemer van depressiviteit te plaatsen vind ik beetje ver gaan en geen recht doen aan mensen die hier echt last van hebben. Sorry maar wat iemand al eerder zei, schop onder je kont. Je zeurt, alles is negatief en je zit je onnodig dingen aan te praten, dan is het niet zo raar dat je alles negatief benaderd. Dus ja erg cliché maar tel je zegeningen en maak er wat van. Leven is niet altijd leuk op je 21e niet en daarna ook niet dus als je niet wat aan je mindset gaat doen dan wordt het ook niks.
dinsdag 23 mei 2017 om 17:11
Je hebt ook gelijk en dat vind ik zelf ook. Alleen het lukt me niet zelf. Vandaar dat ik ook schrijf dat ik zelf die hulp al heb opgezocht. Ik vraag me alleen af of er misschien leeftijdsgenoten zijn met deze zelfde struggle.Lady_Vintage schreef: ↑23-05-2017 16:26Eerlijk? Je moet gewoon een schop onder je kont hebben en niet zo moeilijk doen. Het klinkt misschien hard, maar jij en jouw eigen gedachtes zitten je vooral dwars. Je kunt moeilijk stoppen met je opleiding en niet op jezelf gaan wonen omdat je liever lui dan moe bent en je niet weet of je op eigen benen kunt staan. Ga wat aan die gedachtes doen met een prof als het nodig is en blijf ondertussen gewoon doorgaan met leven (uit huis gaan, studeren etc.).
Maar je hebt gelijk, misschien loopt mijn leven gewoon te erg op rolletjes om te kunnen beseffen hoe het is om ECHT iets mee te maken en me daar rot over te voelen.
dinsdag 23 mei 2017 om 17:13
Vervelend dat je zoveel last van piekeren hebt! Ik kan me goed voorstellen dat al die veranderingen spannend zijn en dat je extra druk ervaart door je opleiding en stage. Het is heel normaal om spanning te ervaren als je voor het eerst op jezelf gaat wonen. Kijk alleen uit dat je niet doorslaat in het piekeren en de angst voor een paniekaanval, daarvan wordt het juist erger. Goed idee om naar een psycholoog te gaan, wellicht kan doe je helpen om te leren minder te piekeren.
Veel plezier met op jezelf gaan en succes met je scriptie!
Veel plezier met op jezelf gaan en succes met je scriptie!
dinsdag 23 mei 2017 om 18:01
Tja, op jezelf gaan wonen is voor veel mensen spannend. Dat verander je niet, ook niet als je nu nog een paar jaar wacht. Maar je gaat met vriendinnen wonen, dus je hieft in elk geval niet bang te zijn dat je op je kamertje zit te verpieteren zonder contacten. En als je een keer echt troost nodig hebt,zijn die vriendinnen er toch ook?
Wat betreft je stage snap ik het probleem niet helemaal. Het gaat alleen om werk? Ja, dat is toch ook wat je daar komt doen, werken? Het kan best zijn dat je er nu achter komt dat deze bedrijfscultuur niet bij jou past, dat is prima. Mooi dat je daar tijdens een stage achter komt en niet tijdens een baan. Die stage houdt vanzelf weer een keer op. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk is het leuk als je het er super gezellig zou hebben en zo, maar dat gaat nou eenmaal niet altijd. En als er echt iets naars gebeurd, is dat ook vervelend (pesten, uitgescholden worden, weet ik het). Maar als het enige probleem is dat ze niet van jou leeftijd zijn en dat het alleen om werk gaat, zou ik mezelf maar gewoon even goed voorhouden dat dit niet voor eeuwig is.
Wat betreft je stage snap ik het probleem niet helemaal. Het gaat alleen om werk? Ja, dat is toch ook wat je daar komt doen, werken? Het kan best zijn dat je er nu achter komt dat deze bedrijfscultuur niet bij jou past, dat is prima. Mooi dat je daar tijdens een stage achter komt en niet tijdens een baan. Die stage houdt vanzelf weer een keer op. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk is het leuk als je het er super gezellig zou hebben en zo, maar dat gaat nou eenmaal niet altijd. En als er echt iets naars gebeurd, is dat ook vervelend (pesten, uitgescholden worden, weet ik het). Maar als het enige probleem is dat ze niet van jou leeftijd zijn en dat het alleen om werk gaat, zou ik mezelf maar gewoon even goed voorhouden dat dit niet voor eeuwig is.
dinsdag 23 mei 2017 om 18:50
Begin in ieder geval met te stoppen je leven als een struggle te zien. Behalve dat je nieuwe dingen spannend vindt en dat je moet aanpoten....wat voor verschrikkelijke dingen gebeuren er nou eigenlijk dat je je zo rot moet voelen? Echt, je lijdt het meest door wat je jezelf aandoet.labradoodleowner schreef: ↑23-05-2017 17:11Je hebt ook gelijk en dat vind ik zelf ook. Alleen het lukt me niet zelf. Vandaar dat ik ook schrijf dat ik zelf die hulp al heb opgezocht. Ik vraag me alleen af of er misschien leeftijdsgenoten zijn met deze zelfde struggle.
Maar je hebt gelijk, misschien loopt mijn leven gewoon te erg op rolletjes om te kunnen beseffen hoe het is om ECHT iets mee te maken en me daar rot over te voelen.
dinsdag 23 mei 2017 om 22:11
Ja, maar daarom denk ik dus dat er wat mis met mij is. Dat ik altijd pieker over verandering terwijl deze veranderingen niet eens heel vervelende veranderingen zijn.Lady_Vintage schreef: ↑23-05-2017 18:50Begin in ieder geval met te stoppen je leven als een struggle te zien. Behalve dat je nieuwe dingen spannend vindt en dat je moet aanpoten....wat voor verschrikkelijke dingen gebeuren er nou eigenlijk dat je je zo rot moet voelen? Echt, je lijdt het meest door wat je jezelf aandoet.
dinsdag 23 mei 2017 om 22:15
woow... wat een heftige negatieve reacties hier!! Oke, je mag je mening hebben, maar zo negatief reageren... heeft zij toch helemaal niks aan, ze gaat er echt niet minder door piekeren!! Dit meisje is 21, alles komt bij haar op hetzelfde moment (op jezelf wonen, fulltime stage, afstuderen), dat is ook best pittig en zorgt voor veel druk! En voor alle mensen die hier zo negatief reageren, super dat jullie er wel zonder al te veel problemen door zijn gekomen! Maar ieder mens is anders. Accepteer dat.
Even ter verduidelijking voor al die mensen die hier zo 'onwetend en gevoelloos' reageren, een depressie kan ook ontstaan als je leven op rolletjes loopt. Het hoeft dus niet alleen te ontstaan bij mensen die iets verschrikkelijks hebben meegemaakt. Als je er niks van af weet, ga dan ook niet reageren op dit soort topics. Een depressie is juist iets wat ook veel voorkomt bij succesvolle, intelligente mensen!
labradoodleowner, laat je niet te veel afschrikken door de negatieve reacties! Piekeren kan heel naar zijn, zeker als het je leven gaat beheersen en je het dus niet van je af kan zetten. Knap dat je de stap hebt gezet om naar de huisarts te gaan! Ik hoop dat de psycholoog samen met jou er aan kan werken om je gedachten wat rustiger te krijgen en je weer wat meer van het leven kan genieten. Over mijn depressie houd ik een blog bij, http://lachendmeisje.blogspot.nl , misschien herken je dingen (:
Even ter verduidelijking voor al die mensen die hier zo 'onwetend en gevoelloos' reageren, een depressie kan ook ontstaan als je leven op rolletjes loopt. Het hoeft dus niet alleen te ontstaan bij mensen die iets verschrikkelijks hebben meegemaakt. Als je er niks van af weet, ga dan ook niet reageren op dit soort topics. Een depressie is juist iets wat ook veel voorkomt bij succesvolle, intelligente mensen!
labradoodleowner, laat je niet te veel afschrikken door de negatieve reacties! Piekeren kan heel naar zijn, zeker als het je leven gaat beheersen en je het dus niet van je af kan zetten. Knap dat je de stap hebt gezet om naar de huisarts te gaan! Ik hoop dat de psycholoog samen met jou er aan kan werken om je gedachten wat rustiger te krijgen en je weer wat meer van het leven kan genieten. Over mijn depressie houd ik een blog bij, http://lachendmeisje.blogspot.nl , misschien herken je dingen (:
dinsdag 23 mei 2017 om 22:23
Zelfstandig wonen is een proces. Al deze twijfels en vragen horen erbij.
Later zul je denken "waar maakte ik me druk om" .....
Heb je steun van ouders of familie?
Dit kan helpen door te ontspannen of relativeren. Ik denk dat je vooral mist iemand die zegt dat je goed bezig bent en door gaat!
Daarnaast hoe is je sexleven en sport? Hormonen doen ook veel op je 21e ....
Later zul je denken "waar maakte ik me druk om" .....
Heb je steun van ouders of familie?
Dit kan helpen door te ontspannen of relativeren. Ik denk dat je vooral mist iemand die zegt dat je goed bezig bent en door gaat!
Daarnaast hoe is je sexleven en sport? Hormonen doen ook veel op je 21e ....
dinsdag 23 mei 2017 om 22:26
Dank voor je serieuze reactie! Ik vind inderdaad bepaalde reacties wel wat heftig. Alsof je niet mag piekeren over dingen die je spannend vind omdat je verder een goed leven hebt.tLachendeMeisje schreef: ↑23-05-2017 22:15woow... wat een heftige negatieve reacties hier!! Oke, je mag je mening hebben, maar zo negatief reageren... heeft zij toch helemaal niks aan, ze gaat er echt niet minder door piekeren!! Dit meisje is 21, alles komt bij haar op hetzelfde moment (op jezelf wonen, fulltime stage, afstuderen), dat is ook best pittig en zorgt voor veel druk! En voor alle mensen die hier zo negatief reageren, super dat jullie er wel zonder al te veel problemen door zijn gekomen! Maar ieder mens is anders. Accepteer dat.
Even ter verduidelijking voor al die mensen die hier zo 'onwetend en gevoelloos' reageren, een depressie kan ook ontstaan als je leven op rolletjes loopt. Het hoeft dus niet alleen te ontstaan bij mensen die iets verschrikkelijks hebben meegemaakt. Als je er niks van af weet, ga dan ook niet reageren op dit soort topics. Een depressie is juist iets wat ook veel voorkomt bij succesvolle, intelligente mensen!
labradoodleowner, laat je niet te veel afschrikken door de negatieve reacties! Piekeren kan heel naar zijn, zeker als het je leven gaat beheersen en je het dus niet van je af kan zetten. Knap dat je de stap hebt gezet om naar de huisarts te gaan! Ik hoop dat de psycholoog samen met jou er aan kan werken om je gedachten wat rustiger te krijgen en je weer wat meer van het leven kan genieten. Over mijn depressie houd ik een blog bij, http://lachendmeisje.blogspot.nl , misschien herken je dingen (:
Aan de andere kant vind ik het ook wel fijn om even die schop onder mn kont te krijgen, ik vind het namelijk soms moeilijk te realiseren wat ik heb en dat ik daar best wel eens mee stil mag staan.
Ik heb even op je blog gekeken en ik herken wel wat dingen! Alleen denk ik toch dat ik meer neig naar angst klachten dan naar depressieve klachten.
dinsdag 23 mei 2017 om 22:30
Dank voor deze reactie! Ik hoop inderdaad dat ik dat denk na een aantal jaar en erom kan lachen... Ik kan nu alleen maar denken aan de eerste ochtend dat ik daar wakker word en van ellende niet weet wat ik moet gaan doen.Ilovefairytales schreef: ↑23-05-2017 22:23Zelfstandig wonen is een proces. Al deze twijfels en vragen horen erbij.
Later zul je denken "waar maakte ik me druk om" .....
Heb je steun van ouders of familie?
Dit kan helpen door te ontspannen of relativeren. Ik denk dat je vooral mist iemand die zegt dat je goed bezig bent en door gaat!
Daarnaast hoe is je sexleven en sport? Hormonen doen ook veel op je 21e ....
Ik heb veel steun van mijn ouders, vriendinnen en van mijn lieve vriend. Ik kan soms wel een masker dragen waardoor het voor hun moeilijk te zien is of ik me goed voel of niet goed voel, waardoor ik me weer onbegrepen voel omdat ik steun nodig heb... Stom he.
Sport... Altijd heel veel gehockeyd maar ben daar twee jaar geleden mee gestopt. Ik merk wel dat sporten me goed doet maar door de drukte van de afgelopen tijd komt het er eigenlijk amper van... En seksleven... Ik heb nu al een aantal jaar met mijn vriend dus dat seksleven is ook niet altijd meer even spannend, vooral niet als ik gestresst ben natuurlijk. Ik heb me wel al vaker afgevraagd of het hormonen kunnen zijn, daarvoor ga ik maandag ook naar de dokter. Ik voel me namelijk ALTIJD de week na mjjn menstruatie goed. Ik slik ook de pil dus misschien maar eens proberen daarmee te stoppen...
dinsdag 23 mei 2017 om 22:48
Ik snap je 'schop onder de kont'. Maar dat gaat je angstklachten niet oplossen helaas. Ik zelf had ook angstklachten, dit bleek voort te komen uit mij add, dus daar kan ik je verder geen advies in geven. Een bezoekje aan de huisarts/pscholoog kan nooit kwaad. Ook zij kunnen je een schop onder je kont geven haha! en wellicht oefeningen meegeven om je angsten wat te verminderen. Succes!!
dinsdag 23 mei 2017 om 22:53
Klopt! Moet wel goedkomen zo. Nu weer lekker mediteren en dan slapen. Hopen op een goede dag morgen! DankjeweltLachendeMeisje schreef: ↑23-05-2017 22:48Ik snap je 'schop onder de kont'. Maar dat gaat je angstklachten niet oplossen helaas. Ik zelf had ook angstklachten, dit bleek voort te komen uit mij add, dus daar kan ik je verder geen advies in geven. Een bezoekje aan de huisarts/pscholoog kan nooit kwaad. Ook zij kunnen je een schop onder je kont geven haha! en wellicht oefeningen meegeven om je angsten wat te verminderen. Succes!!
woensdag 24 mei 2017 om 00:10
Kan ook PMS zijn?labradoodleowner schreef: ↑23-05-2017 22:30Dank voor deze reactie! Ik hoop inderdaad dat ik dat denk na een aantal jaar en erom kan lachen... Ik kan nu alleen maar denken aan de eerste ochtend dat ik daar wakker word en van ellende niet weet wat ik moet gaan doen.
Ik heb veel steun van mijn ouders, vriendinnen en van mijn lieve vriend. Ik kan soms wel een masker dragen waardoor het voor hun moeilijk te zien is of ik me goed voel of niet goed voel, waardoor ik me weer onbegrepen voel omdat ik steun nodig heb... Stom he.
Sport... Altijd heel veel gehockeyd maar ben daar twee jaar geleden mee gestopt. Ik merk wel dat sporten me goed doet maar door de drukte van de afgelopen tijd komt het er eigenlijk amper van... En seksleven... Ik heb nu al een aantal jaar met mijn vriend dus dat seksleven is ook niet altijd meer even spannend, vooral niet als ik gestresst ben natuurlijk. Ik heb me wel al vaker afgevraagd of het hormonen kunnen zijn, daarvoor ga ik maandag ook naar de dokter. Ik voel me namelijk ALTIJD de week na mjjn menstruatie goed. Ik slik ook de pil dus misschien maar eens proberen daarmee te stoppen...
Ja hormonen doen veel ! En je bent 21, er gebeurt nog van alles zowieso in je lichaam.
Nee, het is niet stom. Ik herken het ook dat open stellen toen ik jonger was. Ik voelde me te trots of raar om het te doen. Maar het is juist heel belangrijk, hoe oud je ook bent.
Enige voordeel bij mij was een harde opvoeding. Waardoor je zelfstandig wordt heel snel, je hebt geen keus.
Wellicht ben je op een bepaald manier opgevoed of te beschermend? Hierover kan ik niet oordelen. Maar dit heeft zeker invloed op hoe "zelfstandig" je later wordt.
woensdag 24 mei 2017 om 14:53
Er verandert een hoop in je leven. Ook ten goede maar positieve stress (van bv op jezelf gaan wonen) is nog steeds een vorm van stress. Geef jezelf wat tijd en ruimte om aan je nieuwe leven te wennen. Grote veranderingen brengen altijd spanning met zich mee.
En wat betreft je stage: prima dat je nu leert dat die bedrijfscultuur niet bij je past. Bedenk dat je het niet leuk hoeft te vinden en dat je straks kan kiezen voor een heel ander type bedrijf. Je hoeft ook tegen andere mensen niet te zeggen dat je het leuk vind. Laat maar eens horen dat je vind dat het niet bij je past. Kan toch. Niet iedereen past op elke plek en dat is helemaal niet erg!
En wat betreft je stage: prima dat je nu leert dat die bedrijfscultuur niet bij je past. Bedenk dat je het niet leuk hoeft te vinden en dat je straks kan kiezen voor een heel ander type bedrijf. Je hoeft ook tegen andere mensen niet te zeggen dat je het leuk vind. Laat maar eens horen dat je vind dat het niet bij je past. Kan toch. Niet iedereen past op elke plek en dat is helemaal niet erg!
woensdag 24 mei 2017 om 15:19
Dank voor je reactie! Het komt inderdaad door de veranderingen. DIt maakt me onrustig merk ik. Het gaat vaak goed met me maar als het te druk en onrustig word in mijn leven ga ik piekeren.moringa schreef: ↑24-05-2017 14:53Er verandert een hoop in je leven. Ook ten goede maar positieve stress (van bv op jezelf gaan wonen) is nog steeds een vorm van stress. Geef jezelf wat tijd en ruimte om aan je nieuwe leven te wennen. Grote veranderingen brengen altijd spanning met zich mee.
En wat betreft je stage: prima dat je nu leert dat die bedrijfscultuur niet bij je past. Bedenk dat je het niet leuk hoeft te vinden en dat je straks kan kiezen voor een heel ander type bedrijf. Je hoeft ook tegen andere mensen niet te zeggen dat je het leuk vind. Laat maar eens horen dat je vind dat het niet bij je past. Kan toch. Niet iedereen past op elke plek en dat is helemaal niet erg!
Wat op mijn stage ook niet meewerkt, is dat ik vaak niks te doen heb. Mijn opleiding sluit niet helemaal aan op de afdeling waar ik zit waardoor ze soms geen opdrachten voor me hebben.
woensdag 24 mei 2017 om 15:28
Hoi labradoodleowner,
Stoer dat je hier op zo'n jonge leeftijd al mee aan de gang gaat. Ik ben het helemaal eens met tLachendeMeisje, Negatieve reacties heeft niemand wat aan. (Goeie link trouwens, tLM. mooi dat je je leven zo durft te delen en een inspiratie wilt zijn voor andere)
Ik wil een paar puntjes aanhalen. Je brein is nog in ontwikkeling tot je 24-25 jaar bent. Net als bij de ontwikkeling van je spieren kun je nu nog niet alles 'tillen'. Omdat het voor jou belangrijk is en je nog niet de kans hebt gehad om je volledig te ontwikkelen zul je beter je best moeten doen dan mensen die deze ontwikkeling wel al door gemaakt hebben en bovendien meer tijd hebben gehad om ervaring op te doen.
Ik ben van mening dat de mensen die niet stomweg doen wat er van ze verwacht word, zonder zich af te vragen (piekeren) of dat wel is wat ze met hun leven willen ook de mensen zijn die het, het verste schoppen. Misschien vraag je wel gewoon om aandacht, heb je een schop onder je kont nodig, maak je je druk om niks. Wat ik of andere er van vinden is totaal niet belangrijk. Het is veel interessanter om na te denken over waarom je deze dingen doet of wilt. Het is jouw proces en je zult je eigen weg hierin moeten vinden. Je hoeft het niet alleen te doen, daar zijn professionals met ervaring voor. Vind een mentor, vriend, zwager, coach of iemand om het samen mee te doen.
Bedankt voor je bericht, Blijf in jezelf geloven! (Ps. Als je bij de huisarts bent geweest en die je verteld dat je meer moet bewegen of vaker naar buiten moet en de psycholoog je niet helpt, mag je me een berichtje sturen. We hebben allemaal zo onze talenten en je hebt niet met iedereen een klik)
Stoer dat je hier op zo'n jonge leeftijd al mee aan de gang gaat. Ik ben het helemaal eens met tLachendeMeisje, Negatieve reacties heeft niemand wat aan. (Goeie link trouwens, tLM. mooi dat je je leven zo durft te delen en een inspiratie wilt zijn voor andere)
Ik wil een paar puntjes aanhalen. Je brein is nog in ontwikkeling tot je 24-25 jaar bent. Net als bij de ontwikkeling van je spieren kun je nu nog niet alles 'tillen'. Omdat het voor jou belangrijk is en je nog niet de kans hebt gehad om je volledig te ontwikkelen zul je beter je best moeten doen dan mensen die deze ontwikkeling wel al door gemaakt hebben en bovendien meer tijd hebben gehad om ervaring op te doen.
Ik ben van mening dat de mensen die niet stomweg doen wat er van ze verwacht word, zonder zich af te vragen (piekeren) of dat wel is wat ze met hun leven willen ook de mensen zijn die het, het verste schoppen. Misschien vraag je wel gewoon om aandacht, heb je een schop onder je kont nodig, maak je je druk om niks. Wat ik of andere er van vinden is totaal niet belangrijk. Het is veel interessanter om na te denken over waarom je deze dingen doet of wilt. Het is jouw proces en je zult je eigen weg hierin moeten vinden. Je hoeft het niet alleen te doen, daar zijn professionals met ervaring voor. Vind een mentor, vriend, zwager, coach of iemand om het samen mee te doen.
Bedankt voor je bericht, Blijf in jezelf geloven! (Ps. Als je bij de huisarts bent geweest en die je verteld dat je meer moet bewegen of vaker naar buiten moet en de psycholoog je niet helpt, mag je me een berichtje sturen. We hebben allemaal zo onze talenten en je hebt niet met iedereen een klik)
woensdag 24 mei 2017 om 15:35
Ik denk dat je geen quarter-life crisis hebt, maar gewoon een beetje moeite hebt met volwassen worden. Ineens al die verantwoordelijkheden moeten dragen en zelfstandig moeten functioneren is best eng. Geef het de tijd en je zult waarschijnlijk merken dat je vanzelf hierin groeit. Hulp erbij zoeken als je het echt er moeilijk mee hebt is een prima plan.
woensdag 24 mei 2017 om 16:57
Wat betreft je stage: ik zou voor nu proberen te accepteren dat het loopt zoals het loopt. Moet je nog lang? In oeder geval komt er aan die stage vanzelf een eind en kan je daarna vol frisse moed aan iets beginnen wat hopelijk beter bij je past.labradoodleowner schreef: ↑24-05-2017 15:19Dank voor je reactie! Het komt inderdaad door de veranderingen. DIt maakt me onrustig merk ik. Het gaat vaak goed met me maar als het te druk en onrustig word in mijn leven ga ik piekeren.
Wat op mijn stage ook niet meewerkt, is dat ik vaak niks te doen heb. Mijn opleiding sluit niet helemaal aan op de afdeling waar ik zit waardoor ze soms geen opdrachten voor me hebben.
Wat je ook nog kan doen om de tijd korter te maken: zelf klusjes oppakken / initiatief nemen. Ook al heeft het geen zak met je studie te maken, het is wel een manier om op een prettige manier je stage tijd door te komen. Is voor het bedrijf fijn en voor jou ook. Zet m op!
