Psyche
alle pijlers
Quarterlifecrisis
vrijdag 11 juli 2008 om 16:30
Ik lees er de laatste tijd steeds vaker over in kranten en op internet: de quarterlifecrisis. Mensen van begin 20 tot begin 30 die een en al onrust zijn. En hoe meer ik er over lees, hoe meer ik ervan herken in mezelf...
Waar zal ik eens beginnen...? Ik voel me eigenlijk al een goed jaar heel erg onrustig vanbinnen. Weet niet wat ik wil, vraag me vaak af 'is dit het nou?', ben niet helemaal tevreden met mezelf en het leven dat ik leid. Heb ik destijds wel de goede keuzes gemaakt?
Ik ben nu 29, woon samen, heb 2 kids en een leuke (parttime) baan. Maar steeds vaker denk ik, ik wil niet samenwonen, geen relatie, geen kinderen, ik wil een fulltime baan! Ik ben aan meerdere studies begonnen maar heb er niet een voltooid omdat ik toch steeds weer ging twijfelen. Uiteindelijk vond ik het echt weer niets voor mij. Toen leerde ik op een gegeven moment een leuke jongen kennen, ging hartstikke goed met ons, was helemaal stapelverliefd, gingen samenwonen en na een paar jaar voelde het als een goeie stap om aan kinderen te beginnen. En daar heb ik natuurlijk nog steeds geen spijt van, ben gek op ze. Maar er zit gewoon zoveel in me dat ik wil doen en dat gewoon niet kan met mijn vriend en mijn kinderen. Ze voelen vaak als een last. Vreselijk vind ik dat. Om dat te denken bedoel ik. Wat voor moeder en vriendin ben ik als ik zoiets denk? Maar ik voel me zo opgesloten.
Ik stel me vaak voor hoe een leven zonder mijn vriend zou zijn. Stel dat we uit elkaar zouden gaan. Lekker onze eigen gang gaan. Als vrienden uit elkaar. Geen ruzie over de kids, geen moeilijkheden, geen gedoe. Je wilt tenslotte niet dat je kinderen er de dupe van worden. Maar als ik me dat voorstel, hoe mijn leven er dan zou kunnen uitzien, dan word ik zooooo gelukkig! En tegelijkertijd voel ik me zo schuldig, want mijn vriend is eigenlijk een fantastische vent. Hij heeft zoveel geduld met me. En toch... Misschien hoort dit eerder bij 'relaties' maar ik vraag me vaak af... Ik hou van hem, maar ik hou van hem zoals ik van mijn broer hou. Het is niet meer die allesomvattende verliefdheid zoals de eerste jaren. Hij doet me eigenlijk niet veel meer. Nu de verliefdheid is overgewaaid vraag ik me steeds vaker af of we wel bij elkaar passen. Als je verliefd bent maakt het allemaal geen zak uit. Maar nu... We lijken zo totaal niet op elkaar. Hebben compleet andere interesses. Het enige wat ik voor mijn gevoel nog deel met hem zijn onze kinderen. En dan vraag ik me af of dit het nog waard is. We verdienen allebei beter dan dit toch? Moet je bij elkaar blijven en ervoor vechten alleen omdat je kinderen hebt? Elke poging die we doen voelt geforceerd. Zo wil ik niet nog 40 of 50 jaar verder. Mijn vriend zegt dat ie dat de kinderen niet aan wilt doen, gescheiden ouders. Maar dat hoeft toch geen probleem te zijn? Als je als ouders goed met elkaar om blijft gaan gaat dat heus wel goed! Waar heeft een kind meer aan, een stel ongelukkige ouders die bij elkaar in hetzelfde huis wonen en naar de buitenwereld doen alsof ze heel gelukkig zijn of ouders die helaas niet meer samen zijn maar wel ontzettend gelukkig zijn? Ik vind dit zo moeilijk...
Nou, van quarterlifecrisis naar een scheiding... Heeft me in elk geval goed gedaan om dit even van me af te kunnen typen. En nog even dit: AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARGH!!!!!!!!
Dat lucht helemaal op
Ik word echt helemaal gek van mezelf en mijn gedachten. Het is zo'n rommeltje in mijn hoofd....
Waar zal ik eens beginnen...? Ik voel me eigenlijk al een goed jaar heel erg onrustig vanbinnen. Weet niet wat ik wil, vraag me vaak af 'is dit het nou?', ben niet helemaal tevreden met mezelf en het leven dat ik leid. Heb ik destijds wel de goede keuzes gemaakt?
Ik ben nu 29, woon samen, heb 2 kids en een leuke (parttime) baan. Maar steeds vaker denk ik, ik wil niet samenwonen, geen relatie, geen kinderen, ik wil een fulltime baan! Ik ben aan meerdere studies begonnen maar heb er niet een voltooid omdat ik toch steeds weer ging twijfelen. Uiteindelijk vond ik het echt weer niets voor mij. Toen leerde ik op een gegeven moment een leuke jongen kennen, ging hartstikke goed met ons, was helemaal stapelverliefd, gingen samenwonen en na een paar jaar voelde het als een goeie stap om aan kinderen te beginnen. En daar heb ik natuurlijk nog steeds geen spijt van, ben gek op ze. Maar er zit gewoon zoveel in me dat ik wil doen en dat gewoon niet kan met mijn vriend en mijn kinderen. Ze voelen vaak als een last. Vreselijk vind ik dat. Om dat te denken bedoel ik. Wat voor moeder en vriendin ben ik als ik zoiets denk? Maar ik voel me zo opgesloten.
Ik stel me vaak voor hoe een leven zonder mijn vriend zou zijn. Stel dat we uit elkaar zouden gaan. Lekker onze eigen gang gaan. Als vrienden uit elkaar. Geen ruzie over de kids, geen moeilijkheden, geen gedoe. Je wilt tenslotte niet dat je kinderen er de dupe van worden. Maar als ik me dat voorstel, hoe mijn leven er dan zou kunnen uitzien, dan word ik zooooo gelukkig! En tegelijkertijd voel ik me zo schuldig, want mijn vriend is eigenlijk een fantastische vent. Hij heeft zoveel geduld met me. En toch... Misschien hoort dit eerder bij 'relaties' maar ik vraag me vaak af... Ik hou van hem, maar ik hou van hem zoals ik van mijn broer hou. Het is niet meer die allesomvattende verliefdheid zoals de eerste jaren. Hij doet me eigenlijk niet veel meer. Nu de verliefdheid is overgewaaid vraag ik me steeds vaker af of we wel bij elkaar passen. Als je verliefd bent maakt het allemaal geen zak uit. Maar nu... We lijken zo totaal niet op elkaar. Hebben compleet andere interesses. Het enige wat ik voor mijn gevoel nog deel met hem zijn onze kinderen. En dan vraag ik me af of dit het nog waard is. We verdienen allebei beter dan dit toch? Moet je bij elkaar blijven en ervoor vechten alleen omdat je kinderen hebt? Elke poging die we doen voelt geforceerd. Zo wil ik niet nog 40 of 50 jaar verder. Mijn vriend zegt dat ie dat de kinderen niet aan wilt doen, gescheiden ouders. Maar dat hoeft toch geen probleem te zijn? Als je als ouders goed met elkaar om blijft gaan gaat dat heus wel goed! Waar heeft een kind meer aan, een stel ongelukkige ouders die bij elkaar in hetzelfde huis wonen en naar de buitenwereld doen alsof ze heel gelukkig zijn of ouders die helaas niet meer samen zijn maar wel ontzettend gelukkig zijn? Ik vind dit zo moeilijk...
Nou, van quarterlifecrisis naar een scheiding... Heeft me in elk geval goed gedaan om dit even van me af te kunnen typen. En nog even dit: AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARGH!!!!!!!!
Dat lucht helemaal op
Ik word echt helemaal gek van mezelf en mijn gedachten. Het is zo'n rommeltje in mijn hoofd....
vrijdag 11 juli 2008 om 16:43
@Sarah, wat een verhaal. Ik vraag me alleen af of je 'lijdt' aan een quarterlifecrisis of dat je gewoon ongelukkig bent in je relatie. Het komt bij mij meer over als het tweede. En dan ga je aan alles twijfelen volgens mij.....
Dat onrustige gevoel dat je beschrijft herken ik wel. Ik word volgende week 25, net afgestudeerd, net vrijgezel....en ik vraag me af wat ik nou wil. Gelukkig liggen voor mij nog alle opties open. Ik heb geen vriend, heb gestudeerd en heb geen kinderen. Jij bent 29, hebt kinderen en een vriend, maar dat wil niet zeggen dat je niet meer voor jezelf kan kiezen. Als je ongelukkig bent in je relatie stop er dan mee. De kinderen komen er wel overheen. Het is waar wat je zegt liever 2 gelukkige, gescheiden ouders dan 2 ongelukkige getrouwde ouders (ik spreek uit ervaring). En ga weer studeren! Je bent pas 29 joh! Eerst wel even goed nadenken over wat je wil natuurlijk, zodat je niet een verkeerde keuze maakt. En ik geloof dat je heel veel van je kinderen houdt, maar dat ze nu voelen als een belemmering. Maar dat maak je er denk ik zelf van. Als je weer gaat studeren en een full-time baan wilt, kan dat gewoon. Het zal alleen iets langer duren voor je het bereikt, dan als je geen kinderen zou hebben. Je moet je situatie zoals die nu is niet als excuus gebruiken om niets te veranderen aan je leven. Ik denk dat je misschien bang bent voor het onbekende???
Dat onrustige gevoel dat je beschrijft herken ik wel. Ik word volgende week 25, net afgestudeerd, net vrijgezel....en ik vraag me af wat ik nou wil. Gelukkig liggen voor mij nog alle opties open. Ik heb geen vriend, heb gestudeerd en heb geen kinderen. Jij bent 29, hebt kinderen en een vriend, maar dat wil niet zeggen dat je niet meer voor jezelf kan kiezen. Als je ongelukkig bent in je relatie stop er dan mee. De kinderen komen er wel overheen. Het is waar wat je zegt liever 2 gelukkige, gescheiden ouders dan 2 ongelukkige getrouwde ouders (ik spreek uit ervaring). En ga weer studeren! Je bent pas 29 joh! Eerst wel even goed nadenken over wat je wil natuurlijk, zodat je niet een verkeerde keuze maakt. En ik geloof dat je heel veel van je kinderen houdt, maar dat ze nu voelen als een belemmering. Maar dat maak je er denk ik zelf van. Als je weer gaat studeren en een full-time baan wilt, kan dat gewoon. Het zal alleen iets langer duren voor je het bereikt, dan als je geen kinderen zou hebben. Je moet je situatie zoals die nu is niet als excuus gebruiken om niets te veranderen aan je leven. Ik denk dat je misschien bang bent voor het onbekende???
vrijdag 11 juli 2008 om 16:47
Klinkt mij ook meer in de oren naar een "minder" leuke relatie dan een quarterlife crisis.
Misschien zit jullie relatie gewoon even in een dipje en moet je er met je partner eens over praten.
Wellicht kunnen jullie er samen uitkomen en tot een zeer goede oplossing komen waarbij jullie je allebei prettig en gelukkig (zeer belangrijk) voelen.
Vind het overigens wel heel erg sneu voor je dat je je zo voelt. Dan sta je niet elke dag "lekker" in het leven
Misschien zit jullie relatie gewoon even in een dipje en moet je er met je partner eens over praten.
Wellicht kunnen jullie er samen uitkomen en tot een zeer goede oplossing komen waarbij jullie je allebei prettig en gelukkig (zeer belangrijk) voelen.
Vind het overigens wel heel erg sneu voor je dat je je zo voelt. Dan sta je niet elke dag "lekker" in het leven
