Psyche
alle pijlers
"Drunkorexia"
maandag 31 maart 2008 om 20:57
"Als Bridget Jones het spoor compleet was kwijt geraakt, was ze mij geworden"
De afgelopen twee jaar heb ik meer alcohol dan eten naar binnen gewerkt. Ik stil mijn honger en vooral de drang naar eten met een flesje wijn, als mijn lichaam tegen de avond schrééuwt om eten neem ik een slok en voel de onrust en wanhoop smelten als ijs in een brandend vuur.
Al maanden vecht ik ertegen, schaam ik me, verberg ik me.
Therapieen die ik in ga zijn net zo snel weer afgelopen omdat ik naast mijn eetstoornis niet durf te praten over dat ene waarschijnlijk net zo ernstig en gevaarlijke probleem.
Ik heb het geluk dat ik normaal overkom voor mijn omgeving. Niemand zal vermoeden waar ik me in mijn werkelijke gedachten mee bezig houdt. Die eetstoornis. Ja dat is bekend. Hoewel daar ook vast niet zal vermoeden hoe gevaarlijk en vreselijk het voor me is. Ik ben niet te dun, eigenlijk best normaal.
Boulimie is een kloteziekte. Het is geen wonder dat ik het gekregen heb. Ik ben een meester in dingen verbergen. En geen eetstoornis zo makkelijk te verbergen als boulimia. Als echte kasteleinsdochter ook niet verwonderlijk dat ik er dan een drankprobleem bij ontwikkel. Om mezelf rustig te krijgen. Een alternatief voor .... voor wat eigenlijk?
Je kunt er om lachen, denken dat ik een levensgenieter ben. Dat ik het voor elkaar heb en gelukkig ben. Extreem geniet van wat het leven me te bieden heeft.
Maar een fles rose per dag is geen lachertje meer. Het is verdomme link. En ik weet het, ik kan er niet mee stoppen.
"Drunkorexia" lees ik in de Viva. De nieuwste gevaarlijke "trend" onder vrouwen in Amerika. Ik ben goddomme een trendsetter.
Wat ik lees doe ik al maanden. Niet eten, wel eten, overgeven en veel drinken.
Ik schrik.. al was het geen verrassing. Dit is niet goed. En ik ben niet de enige.
Over twee weken ga ik weer in therapie. Hopelijk voor de allerlaatste keer. "Drunkorexia...." Het klinkt absurd. Maar jammer genoeg zijn er genoeg meisjes zoals mij die vechten met zichzelf.
Het is voor mij in ieder geval een openbaring. En daarom zal ik binnenkort voor het eerst in maanden aan mijn therapeut gaan vertellen wat er verder speelt.
Nu vraag ik me toch af of dit een weinig voorkomend verschijnsel is. Vandaar mijn topic hier. Zijn er meer forummers die dit herkennen? Ik zou er graag verder over willen praten en meningen horen. De schaamte is er nog steeds heel erg, ik ga dit nooit aan mijn directe omgeving vertellen.
De afgelopen twee jaar heb ik meer alcohol dan eten naar binnen gewerkt. Ik stil mijn honger en vooral de drang naar eten met een flesje wijn, als mijn lichaam tegen de avond schrééuwt om eten neem ik een slok en voel de onrust en wanhoop smelten als ijs in een brandend vuur.
Al maanden vecht ik ertegen, schaam ik me, verberg ik me.
Therapieen die ik in ga zijn net zo snel weer afgelopen omdat ik naast mijn eetstoornis niet durf te praten over dat ene waarschijnlijk net zo ernstig en gevaarlijke probleem.
Ik heb het geluk dat ik normaal overkom voor mijn omgeving. Niemand zal vermoeden waar ik me in mijn werkelijke gedachten mee bezig houdt. Die eetstoornis. Ja dat is bekend. Hoewel daar ook vast niet zal vermoeden hoe gevaarlijk en vreselijk het voor me is. Ik ben niet te dun, eigenlijk best normaal.
Boulimie is een kloteziekte. Het is geen wonder dat ik het gekregen heb. Ik ben een meester in dingen verbergen. En geen eetstoornis zo makkelijk te verbergen als boulimia. Als echte kasteleinsdochter ook niet verwonderlijk dat ik er dan een drankprobleem bij ontwikkel. Om mezelf rustig te krijgen. Een alternatief voor .... voor wat eigenlijk?
Je kunt er om lachen, denken dat ik een levensgenieter ben. Dat ik het voor elkaar heb en gelukkig ben. Extreem geniet van wat het leven me te bieden heeft.
Maar een fles rose per dag is geen lachertje meer. Het is verdomme link. En ik weet het, ik kan er niet mee stoppen.
"Drunkorexia" lees ik in de Viva. De nieuwste gevaarlijke "trend" onder vrouwen in Amerika. Ik ben goddomme een trendsetter.
Wat ik lees doe ik al maanden. Niet eten, wel eten, overgeven en veel drinken.
Ik schrik.. al was het geen verrassing. Dit is niet goed. En ik ben niet de enige.
Over twee weken ga ik weer in therapie. Hopelijk voor de allerlaatste keer. "Drunkorexia...." Het klinkt absurd. Maar jammer genoeg zijn er genoeg meisjes zoals mij die vechten met zichzelf.
Het is voor mij in ieder geval een openbaring. En daarom zal ik binnenkort voor het eerst in maanden aan mijn therapeut gaan vertellen wat er verder speelt.
Nu vraag ik me toch af of dit een weinig voorkomend verschijnsel is. Vandaar mijn topic hier. Zijn er meer forummers die dit herkennen? Ik zou er graag verder over willen praten en meningen horen. De schaamte is er nog steeds heel erg, ik ga dit nooit aan mijn directe omgeving vertellen.
maandag 31 maart 2008 om 21:09
Voor mij is het ook geen onbekende term. Kwam erachter hoe snel je afvalt bij weinig eten, maar wel veel stappen en veel zuipen. Dit was in een periode na breuk met een ex en was van korte duur. De 10 kilo's zitten er inmiddels weer helemaal aan 
Beetje raar dat dit fenomeen nu pas ontdekt wordt. Iedereen kent het toch?
Maar kent iedereen ook de risico's voor Korsakov?
Je verbaast je erover hoe veel steeds jongere mensen worden opgenomen met dit syndroom.
Dus: denk na en grijp eens in.
Beetje raar dat dit fenomeen nu pas ontdekt wordt. Iedereen kent het toch?
Maar kent iedereen ook de risico's voor Korsakov?
Je verbaast je erover hoe veel steeds jongere mensen worden opgenomen met dit syndroom.
Dus: denk na en grijp eens in.
maandag 31 maart 2008 om 22:11
mijn moeder heeft anorexia (1 boterham en een paar stukjes kaas per dag) en is alcoholist (2 flessen sherry per dag), allebei de ziekten heeft ze nu al bijna meer dan 40 jaar. Mijn zus en ik staan er versteld van dat ze nog (hard gezegd maar zo is het wel) geen kanker heeft of leveraandoeningen of idd korsakow.
hopelijk helpt je therapie, wellicht kun je medicatie krijgen om niet meer te willen drinken zoals Refusal.
sterkte gr suzanne
hopelijk helpt je therapie, wellicht kun je medicatie krijgen om niet meer te willen drinken zoals Refusal.
sterkte gr suzanne
maandag 31 maart 2008 om 22:12
26..
Het valt niet aan me te zien dat ik een probleem heb want ik ben niet extreem mager. Heb maat 38, soms 40. Ook wel dunner geweest en meer gedronken, overgegeven en raar gedaan.
En vaker periodes gehad waarin ik extreem destructief gedrag vertoonde. Daar ben ik steeds wel weer overheen gegroeid. Toch weet ik wel dat dit terug blijft komen tot ik de oorzaak heb aangepakt.
Nogmaals, mijn leven is best normaal afgezien van deze zwarte kant. Als ik in mijn omgeving zou zeggen dat dit topic van mij afkomstig is zouden ze geschokt zijn. Alles stiekem..
Ik lees vaker topics van leeftijdsgenoten die met vergelijkbare zaken rondlopen. Het pakt alleen zo rot uit bij me. En zeker ben ik er van overtuigd dat het goed komt. Hoe dan ook, ik sta niet toe me verder te verliezen. Ik ben de grens nu alleen al zo vaak overgegaan dat ik me afvraag of ik hem ooit nog wel terug kan vinden. Hopelijk kom ik er oersterk uit.
Het valt niet aan me te zien dat ik een probleem heb want ik ben niet extreem mager. Heb maat 38, soms 40. Ook wel dunner geweest en meer gedronken, overgegeven en raar gedaan.
En vaker periodes gehad waarin ik extreem destructief gedrag vertoonde. Daar ben ik steeds wel weer overheen gegroeid. Toch weet ik wel dat dit terug blijft komen tot ik de oorzaak heb aangepakt.
Nogmaals, mijn leven is best normaal afgezien van deze zwarte kant. Als ik in mijn omgeving zou zeggen dat dit topic van mij afkomstig is zouden ze geschokt zijn. Alles stiekem..
Ik lees vaker topics van leeftijdsgenoten die met vergelijkbare zaken rondlopen. Het pakt alleen zo rot uit bij me. En zeker ben ik er van overtuigd dat het goed komt. Hoe dan ook, ik sta niet toe me verder te verliezen. Ik ben de grens nu alleen al zo vaak overgegaan dat ik me afvraag of ik hem ooit nog wel terug kan vinden. Hopelijk kom ik er oersterk uit.
dinsdag 1 april 2008 om 10:32
Zomerfreak, ik denk dat je al heel wat gewonnen hebt als je het juist wel aan je omgeving vertelt. Hoe langer je hier eenzaam meer blijft worstelen, hoe erger het wordt. Ik denk dat je diep van binnen wel weet dat je hier niet alleen uitkomt en dat schaamte en alles binnenhouden je probleem alleen groter maakt. Misschien wel mede oorzaak is. Als je niet zoveel binnen houdt maar je kwetsbaarder durft op te stellen dan heb je misschien wel minder drang te drinken.
Begin met 'kleine' stappen ( die toch al heel groot zijn). Vertel het je therapeut en misschien heb je wel een goede vriendin of iemand anders die je vertrouwt.
Ik vraag me trouwens af of je omgeving niets doorheeft. Ik ken zelf iemand die teveel dronk. Geen echt naaste vriendin maar iemand uit een clubje waar ik bij zit. Niemand durfde er echt over te beginnen maar we hadden het wel door. Ik vond het juist fijn en ook dapper van haar toen ze het met ons deelde en aan een oplossing ging werken. Mensen die je dierbaar zijn zullen je echt niet veroordelen.
Een probleem wordt niet beter door het voor je te houden en er met schaamte naar te kijken.
Begin met 'kleine' stappen ( die toch al heel groot zijn). Vertel het je therapeut en misschien heb je wel een goede vriendin of iemand anders die je vertrouwt.
Ik vraag me trouwens af of je omgeving niets doorheeft. Ik ken zelf iemand die teveel dronk. Geen echt naaste vriendin maar iemand uit een clubje waar ik bij zit. Niemand durfde er echt over te beginnen maar we hadden het wel door. Ik vond het juist fijn en ook dapper van haar toen ze het met ons deelde en aan een oplossing ging werken. Mensen die je dierbaar zijn zullen je echt niet veroordelen.
Een probleem wordt niet beter door het voor je te houden en er met schaamte naar te kijken.
dinsdag 1 april 2008 om 11:27
Hoi Zomerfreak,
Ik herken zoveel in jou verhaal. Ik heb precies hetzelfde gehad. Ik had een combinatie van boulimia en alcoholverslaving. Ik had er nog nooit over gelezen. Drunkorexia heb ik nog nooit van gehoord. Terwijl ik het toch jaren gehad heb. Meer dan 6 jaar. Ik leefde naar de buitenwereld toe een volkomen normaal leven. Ik had een goede baan, een relatie die ik naar de buitenwereld goed hield. Ook ik had een zwarte kant "een geheime kant". Waar niemand van af wist. Op een gegeven moment kon ik niet meer en ben ik helemaal ingestort.
Het duurde voor mij een tijdje voor dat ik de juiste therapeut had gevonden. Ik vertelde ook niet helemaal de waarheid tegen de huisarts en therapeut. Omdat ik mij zo schaamde. Ik ben 4 weken naar een kliniek geweest. Daarna heb ik het pas aan mijn familie durven te vertellen. Ik ben zelfhulpgroepen gaan zoeken. Via AA, NA en Hé. Dan merk je dat je niet alleen bent met dit probleem.
Het is een heel lang verhaal om hier te vertellen maar ik ben er nu weer bovenop. Ik gebruikte drinken en eten om met mijn emoties om te gaan. Eerst moest ik met ondersteuning stoppen met mijn boulimia aanvallen en te veel drinken. 1 fles wijn per dag dronk ik ook en als je hiermee doorgaat wordt je echt ziek net als ik. Toen ik hiermee gestopt was moest ik opnieuw met mijn emoties leren omgaan. Stapje voor stapje, ook met een aantal terugvallen, ging het steeds beter. Totdat ik er helemaal afstand van kon nemen.
nu ben ik op een punt gekomen dat ik weer van mijn leven geniet. Zonder eet en/of drinkprobleem. Ik had nooit verwacht dat ik hier uit zo komen maar het kan echt. Ik moest er voor vechten maar ik heb er hele mooie dingen voor teruggekregen.
Ik vind het heel erg knap dat je hulp zoekt en hier je verhaal vertelt. Dit is je eerste stap naar genezing. Mocht je vragen hebben dan kan je ze altijd aan mij stellen. Misschien kan ik je wat tips geven. Veel succes!!!
Ik herken zoveel in jou verhaal. Ik heb precies hetzelfde gehad. Ik had een combinatie van boulimia en alcoholverslaving. Ik had er nog nooit over gelezen. Drunkorexia heb ik nog nooit van gehoord. Terwijl ik het toch jaren gehad heb. Meer dan 6 jaar. Ik leefde naar de buitenwereld toe een volkomen normaal leven. Ik had een goede baan, een relatie die ik naar de buitenwereld goed hield. Ook ik had een zwarte kant "een geheime kant". Waar niemand van af wist. Op een gegeven moment kon ik niet meer en ben ik helemaal ingestort.
Het duurde voor mij een tijdje voor dat ik de juiste therapeut had gevonden. Ik vertelde ook niet helemaal de waarheid tegen de huisarts en therapeut. Omdat ik mij zo schaamde. Ik ben 4 weken naar een kliniek geweest. Daarna heb ik het pas aan mijn familie durven te vertellen. Ik ben zelfhulpgroepen gaan zoeken. Via AA, NA en Hé. Dan merk je dat je niet alleen bent met dit probleem.
Het is een heel lang verhaal om hier te vertellen maar ik ben er nu weer bovenop. Ik gebruikte drinken en eten om met mijn emoties om te gaan. Eerst moest ik met ondersteuning stoppen met mijn boulimia aanvallen en te veel drinken. 1 fles wijn per dag dronk ik ook en als je hiermee doorgaat wordt je echt ziek net als ik. Toen ik hiermee gestopt was moest ik opnieuw met mijn emoties leren omgaan. Stapje voor stapje, ook met een aantal terugvallen, ging het steeds beter. Totdat ik er helemaal afstand van kon nemen.
nu ben ik op een punt gekomen dat ik weer van mijn leven geniet. Zonder eet en/of drinkprobleem. Ik had nooit verwacht dat ik hier uit zo komen maar het kan echt. Ik moest er voor vechten maar ik heb er hele mooie dingen voor teruggekregen.
Ik vind het heel erg knap dat je hulp zoekt en hier je verhaal vertelt. Dit is je eerste stap naar genezing. Mocht je vragen hebben dan kan je ze altijd aan mij stellen. Misschien kan ik je wat tips geven. Veel succes!!!
dinsdag 1 april 2008 om 20:26
Allemaal heel erg bedankt voor de reacties, sommige best heftig zoals die van suuz1981. En dan die van Speedy! Echt heel erg bedankt en ik kom er nog op terug. Annetd, je hebt zo gelijk. Ik zou het als een verlossing voelen dit te vertellen.. Maar ik durf het echt niet. En ik verberg een gedeelte van mijn drinkgedrag niet. Iedereen weet dat ik een halve zool ben wat dat betreft en mijn grens dikwijls opzoek. Maar dat het zo zorgwekkend is heeft vast niemand door. Ik ben een kei in dingen verbergen en stiekem doen helaas. (voor mij vaak juist een voordeel, als je het vanuit een ander oogpunt bekijkt) Ik heb het wel eens voorzichtig aangegeven. Durf aan mijn vrienden wel te zeggen dat mijn eet en drinkgewoontes me zorgen baren. Niemand gaat er ooit echt op in. Dan zeggen ze dat het wel meevalt en ik hartstikke sterk ben en alle problemen ga overwinnen. Heerlijk hoor, dat ik zo gezien wordt. Maar wel vreselijk eenzaam zo. Mijn vriendje zag het net toen ik thuis kwam. Het was helemaal mis en zei (nadat ik honderd keer met monalisa smile gezegd had dat het wel goed ging, ik alleen een beetje met mezelf in gevecht was) Jij jankt van binnen! Ik zie het,
Meestal voel ik me vreselijk onrustig en wanhopig omdat ik niet weet wat te doen. Het moment om thuis te komen, als ik toch voor mijn vriend even langs de winkel ga om eten te halen. Hij heeft ook de hele dag gewerkt en ik wil hem niet opschepen met mijn rare eetgewoontes. Altijd rond etenstijd. Dat ik niet weet hoe te zeggen dat ik eigenlijk niks hoef. Mijn vriendje hopeloos zie kijken omdat hij weet dat ik honger heb en met mezelf in gevecht ben.
De reacties hier zijn fijn om te lezen. En juist door dit soort ervaringen en reacties hoop ik er het beste uit te halen en mezelf met de neus op de feiten te drukken. Het is ook heel erg gevaarlijk en ziek. Met vlagen begrijp ik het en stort ik half in omdat het zo slecht gaat. 10 minuten later kan ik me weer heel sterk voelen en juist sterk omdat ik niet eet.
Soms kan ik niet wachten op therapie, de andere keer wil ik het juist niet omdat ik ziek een soort van eigen realiteit creeer. Die ik niet kan los laten.
Speedy, welke therapie heb je gevolgd? Wat bedoel je met "als je hiermee doorgaat wordt je echt ziek net als ik"
Ik wil graag met je verder praten, heel graag zelfs! Ik weet ook dat ik met mijn emoties moet leren omgaan.
Meestal voel ik me vreselijk onrustig en wanhopig omdat ik niet weet wat te doen. Het moment om thuis te komen, als ik toch voor mijn vriend even langs de winkel ga om eten te halen. Hij heeft ook de hele dag gewerkt en ik wil hem niet opschepen met mijn rare eetgewoontes. Altijd rond etenstijd. Dat ik niet weet hoe te zeggen dat ik eigenlijk niks hoef. Mijn vriendje hopeloos zie kijken omdat hij weet dat ik honger heb en met mezelf in gevecht ben.
De reacties hier zijn fijn om te lezen. En juist door dit soort ervaringen en reacties hoop ik er het beste uit te halen en mezelf met de neus op de feiten te drukken. Het is ook heel erg gevaarlijk en ziek. Met vlagen begrijp ik het en stort ik half in omdat het zo slecht gaat. 10 minuten later kan ik me weer heel sterk voelen en juist sterk omdat ik niet eet.
Soms kan ik niet wachten op therapie, de andere keer wil ik het juist niet omdat ik ziek een soort van eigen realiteit creeer. Die ik niet kan los laten.
Speedy, welke therapie heb je gevolgd? Wat bedoel je met "als je hiermee doorgaat wordt je echt ziek net als ik"
Ik wil graag met je verder praten, heel graag zelfs! Ik weet ook dat ik met mijn emoties moet leren omgaan.
dinsdag 1 april 2008 om 21:31
Hoi Zomerfreak,
Wat goed dat je hier je hele probleem eens neerzet!
Dat zal een eenzame worsteling voor je, zeker als je vrienden zeggen dat jij zo sterk bent dat je er wel bovenop komt. Leuk bedoeld, maar ze gaan niet in op wat jij voelt, zo is er nog geen ruimte voor jou om over je gevoelens te praten.
Geef het maar gewoon aan bij therapie. Veel mensen met eetstoornissen misbruiken drank of drugs om zichzelf te verdoven en eten bijv uit de weg te gaan. Ik weet niet of het drinken vaak ook weer eetbuien uitlokt? Want in dat geval is het helemaal belangrijk dit aan je therapeut te vertellen, omdat het gevolgen kan hebben voor het soort behandeling dat je gaat volgen.
Toen ik in een esklinkiel zat, is er een vrouw weggegaan naar een andere behandelunit omdat haar alcoholprobleem te groot was. Een ander was eerst via de AA aan haar alcoholprobleem wezen werken en kwam nu voor een behandeling voor haar anorexia en nog een andere vrouw heeft in beide gedragsproblemen weinig kunnen vernaderen omdat ze het nodig had tegen haar eenzaamheid en angst voor gevoelens, maar dat is allemaal tien jaar geleden of langer inmiddels.
In ieder geval wilde ik je hiermee laten zien dat er zoveel vaker meerder problemen en/ of verslavingen spelen. Bijv automutilatie, speedgebruik of juist softdrugsgebruik: ik heb gezien in de kliniek dat ze daar dan een contract over afsloten met de client in kwestie. Ook mensen met ernstig suicidale neigingen kregen een contract hierover.
Schaam je dus maar niet, je laat alleen zien dat je moeite hebt met je leven en de gevoelens die je hebt zijn zo lastig te hanteren voor je dat je ervan wegvlucht door drank, eten en misschien ook nog wel andere dingen. Wees er juist eerlijk en open over zodat je de hulp kunt krijgen die je wilt. Maar het is jouw beslissing of je die wilt of niet.
Even nog over dingen verbergen: het lijkt een mooie oplossing, maar eigenlijk geef je jezelf daarmee de boodschap (steeds opnieuw) zoals ik ben, dat mag niet gezien worden door anderen: maw: ik mag er niet zijn zoals ik ben. Dat is een hele verdrietige manier van leven!! Ik wens je veel goede hulp en sterkte voor de komende tijd!
PS: je bent altijd welkom op het es-topic, daar schrijf ik ook.
Je kunt als je wilt daar gewoon jouw problemen met eten/drinken eens kwijt, als je wilt. Je hoeft je er in ieder geval zeker niet voor te schamen; we lopen geen van allen graag te koop met de dingen die ons kwetsbaar maken en waar we mee worstelen, maar schaamte is hierover echt onnodig. Wees maar mild naar jezelf en naar je behoefte aan dit soort gedrag.
Groetjes KK
Wat goed dat je hier je hele probleem eens neerzet!
Dat zal een eenzame worsteling voor je, zeker als je vrienden zeggen dat jij zo sterk bent dat je er wel bovenop komt. Leuk bedoeld, maar ze gaan niet in op wat jij voelt, zo is er nog geen ruimte voor jou om over je gevoelens te praten.
Geef het maar gewoon aan bij therapie. Veel mensen met eetstoornissen misbruiken drank of drugs om zichzelf te verdoven en eten bijv uit de weg te gaan. Ik weet niet of het drinken vaak ook weer eetbuien uitlokt? Want in dat geval is het helemaal belangrijk dit aan je therapeut te vertellen, omdat het gevolgen kan hebben voor het soort behandeling dat je gaat volgen.
Toen ik in een esklinkiel zat, is er een vrouw weggegaan naar een andere behandelunit omdat haar alcoholprobleem te groot was. Een ander was eerst via de AA aan haar alcoholprobleem wezen werken en kwam nu voor een behandeling voor haar anorexia en nog een andere vrouw heeft in beide gedragsproblemen weinig kunnen vernaderen omdat ze het nodig had tegen haar eenzaamheid en angst voor gevoelens, maar dat is allemaal tien jaar geleden of langer inmiddels.
In ieder geval wilde ik je hiermee laten zien dat er zoveel vaker meerder problemen en/ of verslavingen spelen. Bijv automutilatie, speedgebruik of juist softdrugsgebruik: ik heb gezien in de kliniek dat ze daar dan een contract over afsloten met de client in kwestie. Ook mensen met ernstig suicidale neigingen kregen een contract hierover.
Schaam je dus maar niet, je laat alleen zien dat je moeite hebt met je leven en de gevoelens die je hebt zijn zo lastig te hanteren voor je dat je ervan wegvlucht door drank, eten en misschien ook nog wel andere dingen. Wees er juist eerlijk en open over zodat je de hulp kunt krijgen die je wilt. Maar het is jouw beslissing of je die wilt of niet.
Even nog over dingen verbergen: het lijkt een mooie oplossing, maar eigenlijk geef je jezelf daarmee de boodschap (steeds opnieuw) zoals ik ben, dat mag niet gezien worden door anderen: maw: ik mag er niet zijn zoals ik ben. Dat is een hele verdrietige manier van leven!! Ik wens je veel goede hulp en sterkte voor de komende tijd!
PS: je bent altijd welkom op het es-topic, daar schrijf ik ook.
Je kunt als je wilt daar gewoon jouw problemen met eten/drinken eens kwijt, als je wilt. Je hoeft je er in ieder geval zeker niet voor te schamen; we lopen geen van allen graag te koop met de dingen die ons kwetsbaar maken en waar we mee worstelen, maar schaamte is hierover echt onnodig. Wees maar mild naar jezelf en naar je behoefte aan dit soort gedrag.
Groetjes KK
dinsdag 1 april 2008 om 22:39
Ik herken heel veel in je verhaal. Ik schrijf hieronder samengevat hoe het mij is verlopen. Ik hoop dat het een beetje duidelijk is. Ook hoop ik dat het bij jou niet zo ver komt.
Ik ben toen (nu ben ik gelukkig helemaal hersteld) geestelijk en lichamelijk echt ziek geworden. Ik isoleerde mij helemaal en raakte ook iedereen kwijt. Terwijl ik altijd een hele spontane meid was en niemand wist van mijn problemen. Ook ik had nog steeds een normaal postuur. Ik zat zo vast in deze circle van niet eten en drinken dat mijn lichaam enorm vitamine tekort had. Ik was ook elke vorm van realiteit verloren. Ik kon helemaal niks meer. Ik werd met spoed opgenomen in een ziekenhuis en heb op de IC gelegen. Zelfs toen was ik niet eerlijk over mijn problemen.
Daarom is het heel belangrijk dat je nu vitamine; fruit etc gaat eten of in tabletvorm in gaat nemen Volgens mij is vitamine B heel erg belangrijk. Andere moet je natuurlijk ook hebben. Lukt het niet met eten neem dan alsjeblieft een vitaminne tablet(ten).
Probeer de alcohol te laten staan of tenminste te minderen.
Om de juiste hulp te zoeken heb ik veel moeite mee gehad. Ook omdat ik zo vast hierin zat en omdat er lange wachtlijsten in Nedeland zijn.
Nu weet ik dat het belangrijk is dat je een therapeut zoek die ervaring heeft in eetproblemathiek en andere verslavingen. Ook hier had ik moeite mee omdat ik niet wou toegeven dat ik verslaafd was anders had ik sneller de juiste therapeut gevonden.
Je kan alvast informatie op internet vinden of boeken of mensen lezen die deze problemen gehad hebben. Of op dit forum alles van je af schrijven.
Ik weet nu ook dat Boulimia een eetverslaving is en dat het niet zo raar was dat ik overstapte en/of afwisselde met drank en op een gegeven moment ook een verslaving met drank ontwikkelde.
Bij mij heeft het heel lang geduurt voordat ik er eerlijk over kon zijn hiermee heb ik mezelf nog meer pijn gedaan. Je hebt het hier opgeschreven. Je kan het uitprinten en misschien aan je vriend, hele goede vriendin of je huisarts laten lezen. Ik heb het op een gegeven moment ook opgeschreven en aan mijn therapeut gegeven. Vertellen kon ik niet... Ik schaamde me zo
Op een gegeven moment werd mijn therapie te duur voor mij en moest ik het wel aan mijn moeder vertellen omdat ik het niet meer kon betalen. Ik kreeg het ook niet meer vergoed van de verzekering Mijn moeder schok enorm maar heeft mij wel financieel ondersteunt. Ze wist van niks. Dankzij haar hulp kon ik met hulp van mijn therapeut toen laten opnemen in een kliniek.
Zij behandelde via het Minasota model (ik hoop dat ik het goed schrijf, sorry), 12 stappen model. Daar leerde ik dat ik ziek was en dat mijn lichaam uit balans was. Eerst moest de alcohol weg omdat die het meest schadelijk was. Ik moest accepteren dat ik met eten nog weleens zou terugvallen. Ik was zo uit balans dat ik nooit kon stoppen voordat ik alle onderliggende emoties leerde herkennen en leerde mee om te gaan. Daar haalde ze de verslaving weg en moest ik minimaal drie keer per dag eten (liefs 6 x per dag). Veel groepsgesprekken en individuele therapie. Ik ontmoette daar veel verschillende mensen uit verschillende niveaus van de samenleving. Dit was enorm moeilijk maar ik had veel steun. Ook de controle vond ik moeilijk maar ik had die 28 dagen nodig om weer regelmaat te krijgen zonder eetaanvallen of te drinken. Het loslaten vond ik moeilijk omdat het een manier van leven was geworden.
Na 4 weken kon ik naar huis maar toen begon het werk pas. Ik heb best veel terugvallen gehad maar nooit opgegeven. Ik moest echt mijn emoties leren herkennen omdat ik ze altijd weggestopt heb met eten en drinken. Ik heb veel steun gehad aan Hé helpdesk voor eetstoornissen. Ik ben nog steeds lid van een zelfhulpgroep en ga naar een Aftercare groep van deze clinic. Ook ben ik in het begin veel naar de AA en Na geweest. Gewoon om de eerste tijd door te komen. Nu ga ik niet meer zo vaak omdat ik het soms best heftig vind en het niet helemaal overeenkomt met mijn probleem. Je leert in een zelfhulpgroep of therapiegroep om over je problemen te praten. Ik was in het begin helemaal niet open en vertelde zeker niet alles. Ik heb het tempo zelf bepaald maar op een gegeven werd ik steeds eerlijk en viel er een last van mij af.
Ik werd ook steeds sterker en kreeg ik weer lol in het leven. Ik leerde nieuwe kwaliteiten van mezelf kennen. Ik ben nog steeds met deze ontdekkingstocht bezig.
Ik weet zeker dat je heel erg sterk bent want je moet heel erg sterk zijn om dit vol te kunnen houden. Niemand doet dit voor z'n lol. Dat je dit overkomt kan je niks aan doen maar je kan wel aan je herstel gaan werken. Volgens mij als je al je energie gebruikt om je herstel te vinden die je nu in het drinken etc. steekt kom je er zeker uit. Is mij ook gelukt dus waarom zou het jou niet lukken. Gun je zelf een leven.
Ook ik vind het fijn om hierover te schrijven. Dit helpt mee ook om weer verder te gaan.
Ik ben toen (nu ben ik gelukkig helemaal hersteld) geestelijk en lichamelijk echt ziek geworden. Ik isoleerde mij helemaal en raakte ook iedereen kwijt. Terwijl ik altijd een hele spontane meid was en niemand wist van mijn problemen. Ook ik had nog steeds een normaal postuur. Ik zat zo vast in deze circle van niet eten en drinken dat mijn lichaam enorm vitamine tekort had. Ik was ook elke vorm van realiteit verloren. Ik kon helemaal niks meer. Ik werd met spoed opgenomen in een ziekenhuis en heb op de IC gelegen. Zelfs toen was ik niet eerlijk over mijn problemen.
Daarom is het heel belangrijk dat je nu vitamine; fruit etc gaat eten of in tabletvorm in gaat nemen Volgens mij is vitamine B heel erg belangrijk. Andere moet je natuurlijk ook hebben. Lukt het niet met eten neem dan alsjeblieft een vitaminne tablet(ten).
Probeer de alcohol te laten staan of tenminste te minderen.
Om de juiste hulp te zoeken heb ik veel moeite mee gehad. Ook omdat ik zo vast hierin zat en omdat er lange wachtlijsten in Nedeland zijn.
Nu weet ik dat het belangrijk is dat je een therapeut zoek die ervaring heeft in eetproblemathiek en andere verslavingen. Ook hier had ik moeite mee omdat ik niet wou toegeven dat ik verslaafd was anders had ik sneller de juiste therapeut gevonden.
Je kan alvast informatie op internet vinden of boeken of mensen lezen die deze problemen gehad hebben. Of op dit forum alles van je af schrijven.
Ik weet nu ook dat Boulimia een eetverslaving is en dat het niet zo raar was dat ik overstapte en/of afwisselde met drank en op een gegeven moment ook een verslaving met drank ontwikkelde.
Bij mij heeft het heel lang geduurt voordat ik er eerlijk over kon zijn hiermee heb ik mezelf nog meer pijn gedaan. Je hebt het hier opgeschreven. Je kan het uitprinten en misschien aan je vriend, hele goede vriendin of je huisarts laten lezen. Ik heb het op een gegeven moment ook opgeschreven en aan mijn therapeut gegeven. Vertellen kon ik niet... Ik schaamde me zo
Op een gegeven moment werd mijn therapie te duur voor mij en moest ik het wel aan mijn moeder vertellen omdat ik het niet meer kon betalen. Ik kreeg het ook niet meer vergoed van de verzekering Mijn moeder schok enorm maar heeft mij wel financieel ondersteunt. Ze wist van niks. Dankzij haar hulp kon ik met hulp van mijn therapeut toen laten opnemen in een kliniek.
Zij behandelde via het Minasota model (ik hoop dat ik het goed schrijf, sorry), 12 stappen model. Daar leerde ik dat ik ziek was en dat mijn lichaam uit balans was. Eerst moest de alcohol weg omdat die het meest schadelijk was. Ik moest accepteren dat ik met eten nog weleens zou terugvallen. Ik was zo uit balans dat ik nooit kon stoppen voordat ik alle onderliggende emoties leerde herkennen en leerde mee om te gaan. Daar haalde ze de verslaving weg en moest ik minimaal drie keer per dag eten (liefs 6 x per dag). Veel groepsgesprekken en individuele therapie. Ik ontmoette daar veel verschillende mensen uit verschillende niveaus van de samenleving. Dit was enorm moeilijk maar ik had veel steun. Ook de controle vond ik moeilijk maar ik had die 28 dagen nodig om weer regelmaat te krijgen zonder eetaanvallen of te drinken. Het loslaten vond ik moeilijk omdat het een manier van leven was geworden.
Na 4 weken kon ik naar huis maar toen begon het werk pas. Ik heb best veel terugvallen gehad maar nooit opgegeven. Ik moest echt mijn emoties leren herkennen omdat ik ze altijd weggestopt heb met eten en drinken. Ik heb veel steun gehad aan Hé helpdesk voor eetstoornissen. Ik ben nog steeds lid van een zelfhulpgroep en ga naar een Aftercare groep van deze clinic. Ook ben ik in het begin veel naar de AA en Na geweest. Gewoon om de eerste tijd door te komen. Nu ga ik niet meer zo vaak omdat ik het soms best heftig vind en het niet helemaal overeenkomt met mijn probleem. Je leert in een zelfhulpgroep of therapiegroep om over je problemen te praten. Ik was in het begin helemaal niet open en vertelde zeker niet alles. Ik heb het tempo zelf bepaald maar op een gegeven werd ik steeds eerlijk en viel er een last van mij af.
Ik werd ook steeds sterker en kreeg ik weer lol in het leven. Ik leerde nieuwe kwaliteiten van mezelf kennen. Ik ben nog steeds met deze ontdekkingstocht bezig.
Ik weet zeker dat je heel erg sterk bent want je moet heel erg sterk zijn om dit vol te kunnen houden. Niemand doet dit voor z'n lol. Dat je dit overkomt kan je niks aan doen maar je kan wel aan je herstel gaan werken. Volgens mij als je al je energie gebruikt om je herstel te vinden die je nu in het drinken etc. steekt kom je er zeker uit. Is mij ook gelukt dus waarom zou het jou niet lukken. Gun je zelf een leven.
Ook ik vind het fijn om hierover te schrijven. Dit helpt mee ook om weer verder te gaan.
dinsdag 1 april 2008 om 22:44
Zomerfreak, ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het kan zijn om dingen die je lang binnen hebt gehouden te delen met anderen. Ik heb ook zo geleefd. Geen drank of eetproblemen gehad maar wel een flinke depressie. Wat een gevecht met mezelf was dat om meer naar buiten te komen met mezelf en wat er werkelijk in me leefde.
Ik heb ook vaak gedacht, dat durf ik echt niet te zeggen tegen anderen. bv dingen die ik vroeger heb meegemaakt maar ook emoties waarvan ik vond dat ze niet hoorden, zoals woede.
Ook voor je omgeving is het wennen. Je merkt nu dat je vrienden er niet op ingaan als je dingen voorzichtig aangeeft. Dat kan zijn om je te voorzichtig bent ze toch niet echt kunnen aanvoelen hoe diep het werkelijk zit. Het kan ook zijn omdat je zelf veel dingen inhoudt dat je ook vrienden om je heen hebt verzameld die niet zo makkelijk kunnen praten over gevoelens en problemen. Maar er zijn altijd mensen in je omgeving die er wel voor openstaan. Goed zoeken! En zo te lezen is er bij je vriend wel een opening. De volgende keer dat hij zegt; jij jankt van binnen, zeg je 'ja, dat klopt' . Eerste stapje gezet...
Ik heb ook vaak gedacht, dat durf ik echt niet te zeggen tegen anderen. bv dingen die ik vroeger heb meegemaakt maar ook emoties waarvan ik vond dat ze niet hoorden, zoals woede.
Ook voor je omgeving is het wennen. Je merkt nu dat je vrienden er niet op ingaan als je dingen voorzichtig aangeeft. Dat kan zijn om je te voorzichtig bent ze toch niet echt kunnen aanvoelen hoe diep het werkelijk zit. Het kan ook zijn omdat je zelf veel dingen inhoudt dat je ook vrienden om je heen hebt verzameld die niet zo makkelijk kunnen praten over gevoelens en problemen. Maar er zijn altijd mensen in je omgeving die er wel voor openstaan. Goed zoeken! En zo te lezen is er bij je vriend wel een opening. De volgende keer dat hij zegt; jij jankt van binnen, zeg je 'ja, dat klopt' . Eerste stapje gezet...
dinsdag 1 april 2008 om 23:26
Wauw, ik wil echt even zeggen dat ik het enorm respecteer dat jullie je meningen advies hier voor me neerzetten. Ik heb er heel veel aan!
Speedy, wat een heftig verhaal van je zeg, kanjer dat je er bovenop gekomen bent. Het inspireert mij enorm nu mijn probleem aan te pakken en niet te wachten tot het verder escaleert. Het probleem onderdrukken en mijn behoeften bevredigen kost inderdaad vreselijk veel energie en ik zou het ook positief kunnen omdraaien. Dat zegt mijn vriend ook wel eens, omdat ik zo'n perfectionist ben kan ik het ook de andere kant uit laten gaan. De juiste kant dus. Mijn huisarts heeft ongeveer een jaar geleden ene bloedtest afgenomen en vroeg me toen al naar mijn drinkgedrag. In Therapie gingen ze er ook wel op in, omdat ze wisten dat ik met drinken mijn emoties probeerde te onderdrukken. Maar toch stond ik er niet voor open omdat ik me er zo voor schaamde. Als ik je verhaal zo lees Speedy, en het traject wat je bent doorgelopen om er bovenop te komen, realiseer ik me wel dat ik er nu aan moet gaan werken voordat het te laat is. Wat je zegt over verslavingen, eetverslaving en dat afwisselen met drank herken ik heel erg. En ik schrik van je verhaal. Dat zal wel goed zijn om de realiteit onder ogen te zien. Dankjewel dat je dit helemaal hebt opgeschreven! Hoe oud ben jij dan als ik dat mag vragen?
Kopjekoffie, ook heel erg bedankt! Wat je zegt is ook zo waar, ik zal de ernst zelf onder ogen moeten zien, en ik ben blij dat er toch een link is tussen eet en drankprobleem. Op die manier durf ik het dan ook wel te vertellen bij mijn therapeut. Ik heb wel eens meegeschreven op het anorexia/boulinia topic. Verder lees ik daar regelmatig stiekem mee dus ik ken je daar wel van. De schaamte is wel een beetje weggenomen nu. Ik zal voor mezelf en het leven moeten kiezen. Ik heb het ook best wel goed, lijkt wel of ik bewust problemen zoek en mijn grens. En als ik niet laat zien wie ik echt ben kan ik ook niet verwachten dat mensen dat zomaar raden.
En dat is inderdaad ook wat annetd zegt, niet makkelijk voor andere mensen om er over te praten. Vooral niet als ik er omheen draai.
Op dit moment merk ik dat vooral mijn vriend er moeite mee heeft. Hij wil zo graag weten wat er in mijn hoofd zit. En weet niet hoe hij me kan helpen. Vandaag heb ik gezegd dat ik het een beetje moeilijk had en hij zich er niet te veel van moet aantrekken. Dat zeg ik meestal. "laat me maar even"
Als hij dan vraagt wat ik voel en denk zoek ik alleen maar uitwegen om het te bagataliseren. "Het is allemaal niet zo erg, het is een stom probleem waar ik zelf mee zit, maak je geen zorgen, het gaat zo wel over en ik zou me niet zo moeten aanstellen over een stomme boterham en kop soep"
Is natuurlijk niet zo simpel.. Voor mij een enorm probleem. Ik ben heel erg blij met mijn vriendje, want die zegt dat dan ook. Maar toch blijf ik totaal gesloten en betrek hem er bewust niet in omdat ik denk dat hij het niet gaat trekken.
Ik begon ook te huilen toen hij zei dat ik jankte van binnen. Dan houd ik het toch niet tegen. Maar in mijn hoofd klinkt het dan als volgt "Niet aanstellen, kom op zomerfreak, je bent een grote meid en je gaat het wel redden!" (het zinnetje niet aanstellen komt dan vooral naar voren)
Maar echt keibedankt, ik vind het superlief dat jullie je verhalen zo allemaal met me delen!
Speedy, wat een heftig verhaal van je zeg, kanjer dat je er bovenop gekomen bent. Het inspireert mij enorm nu mijn probleem aan te pakken en niet te wachten tot het verder escaleert. Het probleem onderdrukken en mijn behoeften bevredigen kost inderdaad vreselijk veel energie en ik zou het ook positief kunnen omdraaien. Dat zegt mijn vriend ook wel eens, omdat ik zo'n perfectionist ben kan ik het ook de andere kant uit laten gaan. De juiste kant dus. Mijn huisarts heeft ongeveer een jaar geleden ene bloedtest afgenomen en vroeg me toen al naar mijn drinkgedrag. In Therapie gingen ze er ook wel op in, omdat ze wisten dat ik met drinken mijn emoties probeerde te onderdrukken. Maar toch stond ik er niet voor open omdat ik me er zo voor schaamde. Als ik je verhaal zo lees Speedy, en het traject wat je bent doorgelopen om er bovenop te komen, realiseer ik me wel dat ik er nu aan moet gaan werken voordat het te laat is. Wat je zegt over verslavingen, eetverslaving en dat afwisselen met drank herken ik heel erg. En ik schrik van je verhaal. Dat zal wel goed zijn om de realiteit onder ogen te zien. Dankjewel dat je dit helemaal hebt opgeschreven! Hoe oud ben jij dan als ik dat mag vragen?
Kopjekoffie, ook heel erg bedankt! Wat je zegt is ook zo waar, ik zal de ernst zelf onder ogen moeten zien, en ik ben blij dat er toch een link is tussen eet en drankprobleem. Op die manier durf ik het dan ook wel te vertellen bij mijn therapeut. Ik heb wel eens meegeschreven op het anorexia/boulinia topic. Verder lees ik daar regelmatig stiekem mee dus ik ken je daar wel van. De schaamte is wel een beetje weggenomen nu. Ik zal voor mezelf en het leven moeten kiezen. Ik heb het ook best wel goed, lijkt wel of ik bewust problemen zoek en mijn grens. En als ik niet laat zien wie ik echt ben kan ik ook niet verwachten dat mensen dat zomaar raden.
En dat is inderdaad ook wat annetd zegt, niet makkelijk voor andere mensen om er over te praten. Vooral niet als ik er omheen draai.
Op dit moment merk ik dat vooral mijn vriend er moeite mee heeft. Hij wil zo graag weten wat er in mijn hoofd zit. En weet niet hoe hij me kan helpen. Vandaag heb ik gezegd dat ik het een beetje moeilijk had en hij zich er niet te veel van moet aantrekken. Dat zeg ik meestal. "laat me maar even"
Als hij dan vraagt wat ik voel en denk zoek ik alleen maar uitwegen om het te bagataliseren. "Het is allemaal niet zo erg, het is een stom probleem waar ik zelf mee zit, maak je geen zorgen, het gaat zo wel over en ik zou me niet zo moeten aanstellen over een stomme boterham en kop soep"
Is natuurlijk niet zo simpel.. Voor mij een enorm probleem. Ik ben heel erg blij met mijn vriendje, want die zegt dat dan ook. Maar toch blijf ik totaal gesloten en betrek hem er bewust niet in omdat ik denk dat hij het niet gaat trekken.
Ik begon ook te huilen toen hij zei dat ik jankte van binnen. Dan houd ik het toch niet tegen. Maar in mijn hoofd klinkt het dan als volgt "Niet aanstellen, kom op zomerfreak, je bent een grote meid en je gaat het wel redden!" (het zinnetje niet aanstellen komt dan vooral naar voren)
Maar echt keibedankt, ik vind het superlief dat jullie je verhalen zo allemaal met me delen!
dinsdag 1 april 2008 om 23:34
Verder is het met drinken voor mijn gevoel nog wel terug te draaien. Geluk voel ik meer als ik niet gedronken heb. Ik kan nu nog zonder maar weet goed dat ik op het randje zit. En ik er nu mee moet ophouden, nu ik nog weet van mezelf dat ik zonder alcohol ook heel blij kan zijn. Het gaat alleen meestal fout rond etenstijd. De strijd die ik dan voer met mezelf krijg ik alleen met alcohol onderdrukt.
Deze week begin ik ook weer met Yogalessen, hopelijk doet me dat goed. Ik heb het eerder gedaan een aantal jaren geleden. In ieder geval om te proberen te ontspannen ook al lopen mijn gedachten over.
Deze week begin ik ook weer met Yogalessen, hopelijk doet me dat goed. Ik heb het eerder gedaan een aantal jaren geleden. In ieder geval om te proberen te ontspannen ook al lopen mijn gedachten over.
woensdag 2 april 2008 om 13:00
Hoi Zomerfreak,
Wat goed at je Yogalessen gaat volgen. Heb ik ook gedaan. Ook een Reiki cursus gevolgd en aan meditatie gedaan. Het duurde even maar naar een tijdje heeft dit mij zeker geholpen om mijzelf te ontspannen.
Ik ben 32 jaar. Mijn eetprobleem startte in mijn puberteit. Toen ik ongeveer 16 was ontwikkelde ik boulimia. Drinken kwam erbij toen ik 23/24 was. Daarvoor was het geen probleem. Toen mijn relatie slecht ging en mijn vader overleed werd dit steeds heftiger. Ook ik merkte dat als ik dronk geen eetlust meer had. Het leek net of ik meer rust kreeg. Ik wist toen echt niet dat ik eigenlijk langzaam mijzelf aan het vermoorden was. Toen ik 28 was werd ik ziek en kwam ik thuis te zitten. Burn out/overspannenheid. In deze periode verbrak mijn vorige relatie. Ik kwam erachter dat mijn exvriend mij bestolen had. Ik dacht dat het toen beter zal gaan maar het ging alleen maar slechter. Toen begon ik echt elke dag te drinken afwisselend met eetbuien. Was echt een nachtmerrie. Ik kon niet meer stoppen.
Het gekke was dat ik altijd wist dat het niet goed was en soms mijzelf ook tegen kon verzetten en normaal kon functioneren. Ik kon ook een paar dagen niet drinken hoewel dat wel steeds moeilijker werd.
Nu weet ik als je het niet laat behandelen het steeds erger kan worden. Iedereen is anders. Bij sommige duurt het jaren of misschien wel 40 jaar voordat het verkeert gaat. Maar op deze manier leven is gewoon geen leven. Bij ander barst de bom eerder. Je bent al je uithoudingsvermogen aan het steken wat je eigenlijk in je herstel moet stoppen. Ik zeg het een beetje simpel maar ik was ook bang om alles te vertellen etc. Ik geloofde ook niet dat ik ooit hiervan kon herstellen. Ik dacht dat ik knettergek geworden was. Nu weet ik dat ik me niet hoefte te schamen. Maar toen ik het vertelde hoorde ik toch dat mijn schoonzus en mijn nieuwe vriend (waarbij ik eigenlijk nooit drinkte) iets was opgevallen. Ze durfde het alleen niet aan mij te vragen. Niemand aan wie ik het vertelde heeft raar gereageerd. Allemaal positief. Stapje voor stapje heb ik dit gedaan.
Als mensen zien dat je er echt van af wilt komen dan ondersteunen ze je echt wel. Denk hoe je zelf zou reageren als iemand je dit zou vertellen.
Nu het positieve van alles is dat mijn nieuwe vriend mij enorm gesteund heeft. Hem heb ik alles verteld. We wonen nu samen. We kennen elkaar nu 2 jaar. We zijn echt ons leventje aan het opbouwen. Ik ben nu net zwanger. Ik heb al een hele tijd geen terugvallen meer gehad. Niet met eten en al een hele lange tijd niet met drinken. Ik heb mijn up en downs natuurlijk net als ieder ander mens. Het zal altijd een zwak punt van mij blijven.
Ook kwam ik er achter dat ik met mijn gezond eetpatroon (wat enorm eng voor mij was) net zo zwaar qua gewicht bleef als in mijn periode van overgeven, niet eten en drinken. Je lichaam herstelt ook best snel als je op tijd erbij bent. Na een paar maanden begon mijn lichaam te herstellen. Ik moet alleen mijn tanden nog laten herstellen omdat deze schade hebben ogelopen. Ik heb geen zwart gebit maar mijn glazuur is aan het afbrokkelen
Nog een vraagje werk je en heb je hobby's?
Wat goed at je Yogalessen gaat volgen. Heb ik ook gedaan. Ook een Reiki cursus gevolgd en aan meditatie gedaan. Het duurde even maar naar een tijdje heeft dit mij zeker geholpen om mijzelf te ontspannen.
Ik ben 32 jaar. Mijn eetprobleem startte in mijn puberteit. Toen ik ongeveer 16 was ontwikkelde ik boulimia. Drinken kwam erbij toen ik 23/24 was. Daarvoor was het geen probleem. Toen mijn relatie slecht ging en mijn vader overleed werd dit steeds heftiger. Ook ik merkte dat als ik dronk geen eetlust meer had. Het leek net of ik meer rust kreeg. Ik wist toen echt niet dat ik eigenlijk langzaam mijzelf aan het vermoorden was. Toen ik 28 was werd ik ziek en kwam ik thuis te zitten. Burn out/overspannenheid. In deze periode verbrak mijn vorige relatie. Ik kwam erachter dat mijn exvriend mij bestolen had. Ik dacht dat het toen beter zal gaan maar het ging alleen maar slechter. Toen begon ik echt elke dag te drinken afwisselend met eetbuien. Was echt een nachtmerrie. Ik kon niet meer stoppen.
Het gekke was dat ik altijd wist dat het niet goed was en soms mijzelf ook tegen kon verzetten en normaal kon functioneren. Ik kon ook een paar dagen niet drinken hoewel dat wel steeds moeilijker werd.
Nu weet ik als je het niet laat behandelen het steeds erger kan worden. Iedereen is anders. Bij sommige duurt het jaren of misschien wel 40 jaar voordat het verkeert gaat. Maar op deze manier leven is gewoon geen leven. Bij ander barst de bom eerder. Je bent al je uithoudingsvermogen aan het steken wat je eigenlijk in je herstel moet stoppen. Ik zeg het een beetje simpel maar ik was ook bang om alles te vertellen etc. Ik geloofde ook niet dat ik ooit hiervan kon herstellen. Ik dacht dat ik knettergek geworden was. Nu weet ik dat ik me niet hoefte te schamen. Maar toen ik het vertelde hoorde ik toch dat mijn schoonzus en mijn nieuwe vriend (waarbij ik eigenlijk nooit drinkte) iets was opgevallen. Ze durfde het alleen niet aan mij te vragen. Niemand aan wie ik het vertelde heeft raar gereageerd. Allemaal positief. Stapje voor stapje heb ik dit gedaan.
Als mensen zien dat je er echt van af wilt komen dan ondersteunen ze je echt wel. Denk hoe je zelf zou reageren als iemand je dit zou vertellen.
Nu het positieve van alles is dat mijn nieuwe vriend mij enorm gesteund heeft. Hem heb ik alles verteld. We wonen nu samen. We kennen elkaar nu 2 jaar. We zijn echt ons leventje aan het opbouwen. Ik ben nu net zwanger. Ik heb al een hele tijd geen terugvallen meer gehad. Niet met eten en al een hele lange tijd niet met drinken. Ik heb mijn up en downs natuurlijk net als ieder ander mens. Het zal altijd een zwak punt van mij blijven.
Ook kwam ik er achter dat ik met mijn gezond eetpatroon (wat enorm eng voor mij was) net zo zwaar qua gewicht bleef als in mijn periode van overgeven, niet eten en drinken. Je lichaam herstelt ook best snel als je op tijd erbij bent. Na een paar maanden begon mijn lichaam te herstellen. Ik moet alleen mijn tanden nog laten herstellen omdat deze schade hebben ogelopen. Ik heb geen zwart gebit maar mijn glazuur is aan het afbrokkelen
Nog een vraagje werk je en heb je hobby's?
woensdag 2 april 2008 om 13:10
zomerfreak, ik heb niet alles gelezen, want ik zit op mijn werk, maar het is zoooooo herkenbaar. ik dronk en gebruikte speed en heroine omdat het lekker was en om dun te blijven. Daarnaast lette ik heel erg op mijn eten en deed ik een soort van sport (met mijn stonede kop een beetje met gewichten stoeien).
Toen ik in therapie ging ben ik met alles gestopt, drank, drugs, lijnen, sporten (en rondneuken, maar da's een ander verhaal)
ik heb 6 hele hele moeilijke jaren gehad, ik kwam 15 kilo aan, ook door de medicijnen, en ik had jarenlang het gevoel dat ik als een zombie leefde. ik werkte, sliep at en winkelde, maar ik "voelde" niks. Na een enorme angst stoornis, ben ik aan een nieuwe therapie begonnen. en langzaam kom ik weer tot mezelf, ik let weer op mijn eten (ben 16 kilo afgevallen), sport een beetje, rook en drink niet en gebruik geen drugs. ik voel me voor het eerst van mijn leven (39) gelukkig.
kortom, stop asjeblief zo snel mogelijk met dit gedrag. ik weet niet hoe lang je zo leeft (bij mij duurde het 15 jaar) maar hoe langer je er mee doorgaat, hoe moeilijker het wordt er mee te stoppen. en als je stopt, ga er dan vanuit dat je misschien wel jaren nodig hebt om te "genezen". heeeel heeeel veel sterkte met het nemen van het juiste besluit
Toen ik in therapie ging ben ik met alles gestopt, drank, drugs, lijnen, sporten (en rondneuken, maar da's een ander verhaal)
ik heb 6 hele hele moeilijke jaren gehad, ik kwam 15 kilo aan, ook door de medicijnen, en ik had jarenlang het gevoel dat ik als een zombie leefde. ik werkte, sliep at en winkelde, maar ik "voelde" niks. Na een enorme angst stoornis, ben ik aan een nieuwe therapie begonnen. en langzaam kom ik weer tot mezelf, ik let weer op mijn eten (ben 16 kilo afgevallen), sport een beetje, rook en drink niet en gebruik geen drugs. ik voel me voor het eerst van mijn leven (39) gelukkig.
kortom, stop asjeblief zo snel mogelijk met dit gedrag. ik weet niet hoe lang je zo leeft (bij mij duurde het 15 jaar) maar hoe langer je er mee doorgaat, hoe moeilijker het wordt er mee te stoppen. en als je stopt, ga er dan vanuit dat je misschien wel jaren nodig hebt om te "genezen". heeeel heeeel veel sterkte met het nemen van het juiste besluit
woensdag 2 april 2008 om 15:06
Hoi zomerfreak,
Het komt mij ook heel erg bekend voor, en ik denk dat het fijn is dat je nu merkt dat je niet de enige bent die ermee worstelt.
Ik heb een eetstoornis, die afwisselt in anorexia en boulimia. Als ik in de boulima zit, zuip ik er ook vaak veel teveel bij. Ik heb altijd problemen gehad met alcohol, in de zin dat ik niet kon stoppen als ik ging stappen o.i.d Doordat ik zo onzeker ben vond en vind ik drinken vaak een manier om me zekerder te voelen. Maar de laatste tijden, eigenlijk sinds mijn moeder overleden is, drink ik ook alleen samen met vreetbuien. Ik doe dat alleen, midden in de nacht, als mijn vriend ligt te slapen, hij weet er ook niks van. Soms gaan er 2 flessen wijn doorheen, en voel ik me zalig. Geen remmingen, voel me super!! Maar ja..natuurlijk niet de manier!
Ik heb wel therapie, en niet alleen voor mijn drankprobleem, maar ook voor m'n eetstoornis en andere dingen. Mijn therapeut zegt dat ik verslavingsgevoelig ben, klopt ook wel. Ik moet ook nooit aan drugs beginnen oid, ik ben dan zo verslaafd. Maar hij zet me wel aan het denken. Ik vind het erg dat ik door de alcohol aankom, hij zegt dat ik m'n lichaam verneuk door zo door te gaan. Ik zelf zie dit dus niet zo, ik denk alleen in de vorm van aankomen..
De laatste weken ging het steeds slechter met alcohol, nu gaat het iets beter maar het trekt nog steeds erg. Ik heb me voorgenomen niet meer te drinken, niet op een feestje, niet bij een etentje..want van 1 glas wordt het een hele fles.En als ik alleen ben en het trekt heel erg, ga ik sporten...het helpt iets, maar makkelijk is het niet.
Ik hoop dat je hulp gaat zoeken, want dat heb je echt nodig. In je eentje gaat dit heel moeilijk.
Sterkte!!
Knuffel, Anne
Het komt mij ook heel erg bekend voor, en ik denk dat het fijn is dat je nu merkt dat je niet de enige bent die ermee worstelt.
Ik heb een eetstoornis, die afwisselt in anorexia en boulimia. Als ik in de boulima zit, zuip ik er ook vaak veel teveel bij. Ik heb altijd problemen gehad met alcohol, in de zin dat ik niet kon stoppen als ik ging stappen o.i.d Doordat ik zo onzeker ben vond en vind ik drinken vaak een manier om me zekerder te voelen. Maar de laatste tijden, eigenlijk sinds mijn moeder overleden is, drink ik ook alleen samen met vreetbuien. Ik doe dat alleen, midden in de nacht, als mijn vriend ligt te slapen, hij weet er ook niks van. Soms gaan er 2 flessen wijn doorheen, en voel ik me zalig. Geen remmingen, voel me super!! Maar ja..natuurlijk niet de manier!
Ik heb wel therapie, en niet alleen voor mijn drankprobleem, maar ook voor m'n eetstoornis en andere dingen. Mijn therapeut zegt dat ik verslavingsgevoelig ben, klopt ook wel. Ik moet ook nooit aan drugs beginnen oid, ik ben dan zo verslaafd. Maar hij zet me wel aan het denken. Ik vind het erg dat ik door de alcohol aankom, hij zegt dat ik m'n lichaam verneuk door zo door te gaan. Ik zelf zie dit dus niet zo, ik denk alleen in de vorm van aankomen..
De laatste weken ging het steeds slechter met alcohol, nu gaat het iets beter maar het trekt nog steeds erg. Ik heb me voorgenomen niet meer te drinken, niet op een feestje, niet bij een etentje..want van 1 glas wordt het een hele fles.En als ik alleen ben en het trekt heel erg, ga ik sporten...het helpt iets, maar makkelijk is het niet.
Ik hoop dat je hulp gaat zoeken, want dat heb je echt nodig. In je eentje gaat dit heel moeilijk.
Sterkte!!
Knuffel, Anne
woensdag 2 april 2008 om 23:32
Hoi weer allemaal,
Vanavond heb ik mijn eerste yogales weer gehad. Het was heel erg fijn. Voel me nu erg ontspannen.
Ik verbaas me over de reacties en vrouwen die in een zelfde soort situatie gezeten hebben. Normaal is het natuurlijk niet maar ik krijg er wel een beter gevoel bij wetende dat er meer mensen zijn die hier tegen aan lopen. Anne, Courtney en Speedy.. Ontzettend bedankt voor jullie verhalen en openheid. Wat een kanjers zijn jullie dan, om hier beter uit te komen uiteindelijk. Vaak voel ik de angst dat het nooit goedkomt. Ik zo altijd met dit soort problemen worstel, hoe het zich dan ook uit.
Voor mijn eetstoornis had ik ook al een probleem met blowen. (wel zo ineens mee gestopt omdat ik er klaar mee was) En hopelijk gaat dat ook nu weer gebeuren. Paniekstoornis gehad, wietverslaving, drankverslaving, anorexia, boulimia..
Wat anne zegt, over drank en dat je er van aankomt. Dat is ook het enige waar ik aan denk. één biertje is een boterham met kaas?
En nooit realiseer ik me hoe ziek ik er van wordt en hoe slecht het is.
Ik kom morgen weer terug en ga verder in op jullie reacties. Right now, my yoga teacher has brought me to sleep.. zzzzzzz
Vanavond heb ik mijn eerste yogales weer gehad. Het was heel erg fijn. Voel me nu erg ontspannen.
Ik verbaas me over de reacties en vrouwen die in een zelfde soort situatie gezeten hebben. Normaal is het natuurlijk niet maar ik krijg er wel een beter gevoel bij wetende dat er meer mensen zijn die hier tegen aan lopen. Anne, Courtney en Speedy.. Ontzettend bedankt voor jullie verhalen en openheid. Wat een kanjers zijn jullie dan, om hier beter uit te komen uiteindelijk. Vaak voel ik de angst dat het nooit goedkomt. Ik zo altijd met dit soort problemen worstel, hoe het zich dan ook uit.
Voor mijn eetstoornis had ik ook al een probleem met blowen. (wel zo ineens mee gestopt omdat ik er klaar mee was) En hopelijk gaat dat ook nu weer gebeuren. Paniekstoornis gehad, wietverslaving, drankverslaving, anorexia, boulimia..
Wat anne zegt, over drank en dat je er van aankomt. Dat is ook het enige waar ik aan denk. één biertje is een boterham met kaas?
En nooit realiseer ik me hoe ziek ik er van wordt en hoe slecht het is.
Ik kom morgen weer terug en ga verder in op jullie reacties. Right now, my yoga teacher has brought me to sleep.. zzzzzzz
donderdag 10 april 2008 om 23:12
Ik heb ook jarenlang veel te veel gedronken, maar stom genoeg kon ik er in 1 keer mee stoppen. Ik heb vanalles genomen, maar -puur toevallig- ben ik niet verslavingsgevoelig. Ik zou naar een goede psych gaan als ik jou was en een doelgerichte therapie zoeken. Schamen hoef je je niet, want een psychiater ziet wel 'ergere' gevallen. Yoga is een goed plan! Ik dronk vooral om te kunnen slapen, dan is yoga een veel beter alternatief natuurlijk. Succes en je komt er echt wel vanaf!
