Psyche
alle pijlers
Radeloos
woensdag 22 januari 2025 om 04:39
Hi allemaal,
Oke ik ga iets vertellen waarop ik waarschijnlijk veel kritiek ga krijgen. Toch wil ik dit heel graag delen, omdat ik helemaal vastloop.
Voordat ik zwanger raakte, leefde ik een heel zelfdestructief leven met veel feesten en middelen gebruiken. Dit stopte uiteraard toen ik wist dat ik zwanger was. En toch.. ja ik heb hier heel veel spijt van.. heb ik 1 keer tijdens mijn zwangerschap naar een middel gegrepen (3mmc). Ik voelde me meteen zo schuldig dat ik het zelf meteen tegen de verloskundige heb verteld en sinds toen liep ik medisch in het ziekenhuis.
Dit is me natuurlijk enige tijd blijven achtervolgen. Inmiddels zit ik al 5 maanden in een moeder-kind huis met m’n dochter. Ik doe 2 urinecontroles per week.
Maar mijn familie heeft van deze informatie blijkbaar lucht gekregen, nota bene van mn moeder. Zelfs toen mn dochter geboren werd, heb ik van niemand een berichtje ontvangen. Niemand heeft ooit nog iets tegen me gezegd.
De laatste tijd merk ik dat ik er zo doorheen zit, die eenzaamheid.. leuke of moeilijke momenten kan ik met niemamd delen. M’n vader is al overleden en m’n moeder wil geen contact en is zelf zwaar verslaafd.
T voelt zo egoïstisch om te zeggen dat ik me gebroken en verslagen voel, want ik heb tenslotte een dochter. Toch maak ik me zorgen, omdat ik mezelf beetje bij beetje begin te verliezen. Ik heb het aangegeven bij m’n psycholoog, maar ik heb vaak het idee dat ik alles eerst zou moeten overdrijven voordat ze me serieus nemen.. ze ziet de ernst er niet van in ben ik bang. Ik ben echt radeloos.. tips zijn welkom
Oke ik ga iets vertellen waarop ik waarschijnlijk veel kritiek ga krijgen. Toch wil ik dit heel graag delen, omdat ik helemaal vastloop.
Voordat ik zwanger raakte, leefde ik een heel zelfdestructief leven met veel feesten en middelen gebruiken. Dit stopte uiteraard toen ik wist dat ik zwanger was. En toch.. ja ik heb hier heel veel spijt van.. heb ik 1 keer tijdens mijn zwangerschap naar een middel gegrepen (3mmc). Ik voelde me meteen zo schuldig dat ik het zelf meteen tegen de verloskundige heb verteld en sinds toen liep ik medisch in het ziekenhuis.
Dit is me natuurlijk enige tijd blijven achtervolgen. Inmiddels zit ik al 5 maanden in een moeder-kind huis met m’n dochter. Ik doe 2 urinecontroles per week.
Maar mijn familie heeft van deze informatie blijkbaar lucht gekregen, nota bene van mn moeder. Zelfs toen mn dochter geboren werd, heb ik van niemand een berichtje ontvangen. Niemand heeft ooit nog iets tegen me gezegd.
De laatste tijd merk ik dat ik er zo doorheen zit, die eenzaamheid.. leuke of moeilijke momenten kan ik met niemamd delen. M’n vader is al overleden en m’n moeder wil geen contact en is zelf zwaar verslaafd.
T voelt zo egoïstisch om te zeggen dat ik me gebroken en verslagen voel, want ik heb tenslotte een dochter. Toch maak ik me zorgen, omdat ik mezelf beetje bij beetje begin te verliezen. Ik heb het aangegeven bij m’n psycholoog, maar ik heb vaak het idee dat ik alles eerst zou moeten overdrijven voordat ze me serieus nemen.. ze ziet de ernst er niet van in ben ik bang. Ik ben echt radeloos.. tips zijn welkom
woensdag 22 januari 2025 om 05:24
Het gevoel hebben te moeten overdrijven om serieus genomen te worden, kun je ook gewoon zeggen tegen jouw psycholoog. Over jezelf egoïstisch te voelen als je benoemt wat je voelt: nergens voor nodig. Je bent (buiten je dochter) niemand wat verschuldigd. Juist goed dat je je openstelt. Schiet helemaal niemand iets mee op als jij jezelf op de kop gaat geven. Ook niet Truus1234 online die vindt dat je alleen maar dankbaar mag zijn want zij *hier willekeurig jankverhaal dat geen bal met jou te maken heeft*.
Van het moeder-kind huis in onze regio weet ik dat ze een soort buddytraject hebben voor jonge moeders. Zeg maar voor de gezelligheid, kopje koffie/thee en uitstapjes met kinderen. Wellicht hebben ze dat bij jou ook?
Ik denk (correct me if I’m wrong) dat je nog in de fase van stabiliseren zit. Vanwege de urinecontroles en mijn idee dat jouw dochter ook pas vijf maanden oud is. Dat is ook los van andere problemen best een pittige tijd en van tijd tot tijd ook eenzaam. Je moet net als ieder ander nog in die rol groeien (en ben je net gewend dan zit kind ineens weer in een nieuwe fase
).
Ik hoop dat je je snel beter gaat voelen en je de hulp krijgt die je wenst.
Van het moeder-kind huis in onze regio weet ik dat ze een soort buddytraject hebben voor jonge moeders. Zeg maar voor de gezelligheid, kopje koffie/thee en uitstapjes met kinderen. Wellicht hebben ze dat bij jou ook?
Ik denk (correct me if I’m wrong) dat je nog in de fase van stabiliseren zit. Vanwege de urinecontroles en mijn idee dat jouw dochter ook pas vijf maanden oud is. Dat is ook los van andere problemen best een pittige tijd en van tijd tot tijd ook eenzaam. Je moet net als ieder ander nog in die rol groeien (en ben je net gewend dan zit kind ineens weer in een nieuwe fase
).Ik hoop dat je je snel beter gaat voelen en je de hulp krijgt die je wenst.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
