Psyche
alle pijlers
Reacties omgeving, familie etc
dinsdag 19 mei 2009 om 16:23
Hoi allemaal,
sinds een aantal weken ben ik gezegend met een overspannenheid + depressie. Ik ben hard aan het werk om hiermee om te leren gaan en ben ook niet heel gesloten over dit onderwerp naar anderen toe (familie, vrienden). Het valt me alleen op dat het kennelijk voor sommigen toch wel moeilijk is om hiermee om te gaan: ik hoor echt helemaal niets van mijn schoonouders bijvoorbeeld terwijl ze weten wat er aan de hand is.
Heeft iemand een soortgelijke ervaring en hoe ben je daar mee omgegaan?
Ik hoef echt niet doodgeknuffeld te worden ineens, maar íets van je laten horen of een kaartje, gewoon het gevoel dat iemand aan je denkt en je niet in de steek laat...
sinds een aantal weken ben ik gezegend met een overspannenheid + depressie. Ik ben hard aan het werk om hiermee om te leren gaan en ben ook niet heel gesloten over dit onderwerp naar anderen toe (familie, vrienden). Het valt me alleen op dat het kennelijk voor sommigen toch wel moeilijk is om hiermee om te gaan: ik hoor echt helemaal niets van mijn schoonouders bijvoorbeeld terwijl ze weten wat er aan de hand is.
Heeft iemand een soortgelijke ervaring en hoe ben je daar mee omgegaan?
Ik hoef echt niet doodgeknuffeld te worden ineens, maar íets van je laten horen of een kaartje, gewoon het gevoel dat iemand aan je denkt en je niet in de steek laat...
dinsdag 19 mei 2009 om 16:25
dinsdag 19 mei 2009 om 16:26
Het kan voor mensen moeilijk zijn te weten wat je nodig hebt. Bij een gebroken been stuur je een kaartje met "wanneer mag ik het gips komen tekenen?"
Dit is abstracter. en misschien ook wel enger.
Vertel ze wat je nodig hebt!
Succes.
Dit is abstracter. en misschien ook wel enger.
Vertel ze wat je nodig hebt!
Succes.
\"Float down a river forever and ever, Emily, Emily There is no other day Let\'s try it another way\" see.emily.play1@gmail.com
dinsdag 19 mei 2009 om 17:43
Vaak geen onwil maar:
Wat moet ik zeggen,
Als ik er niet over praat, dan is het er niet.
Misschien vindt ze het wel lastig/vervelend er over te praten
Wil ze er niet over praten
Allemaal redenen voor anderen om er niet over te praten
Geen idee hoe oud je schoonouders zijn, of ze nog va de generatie zijn dat alle ziektes die met de geest te maken hebben eng en gek zijn.
Wat moet ik zeggen,
Als ik er niet over praat, dan is het er niet.
Misschien vindt ze het wel lastig/vervelend er over te praten
Wil ze er niet over praten
Allemaal redenen voor anderen om er niet over te praten
Geen idee hoe oud je schoonouders zijn, of ze nog va de generatie zijn dat alle ziektes die met de geest te maken hebben eng en gek zijn.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
dinsdag 19 mei 2009 om 17:55
Mensen doen dat nu eenmaal niet, is mijn ervaring. Waarschijnlijk is het geen onwil of onverschilligheid, maar weten ze ofwel niet goed hoe ze met de situatie om moeten gaan (want zit jij wel te wachten op steunbetuigingen?) ofwel ze zien niet goed in wat er nu zo erg is (ja, je bent thuis, maar verder is het een ver-van-hun-bed-show).
Twee opties: of je vertelt ze wat je graag wil, met het risico dat er allerlei drama's van komen (als je overspannen bent ben je niet de redelijkste persoon op aarde), ofwel je accepteert dat dit iets is waar je alleen doorheen moet. Verwacht geen steun, dan valt het ook niet tegen.
Twee opties: of je vertelt ze wat je graag wil, met het risico dat er allerlei drama's van komen (als je overspannen bent ben je niet de redelijkste persoon op aarde), ofwel je accepteert dat dit iets is waar je alleen doorheen moet. Verwacht geen steun, dan valt het ook niet tegen.
dinsdag 19 mei 2009 om 18:52
Hier zit ik met burn-out thuis. Mijn ouders weten heb en iedereen op mijn werk en een vriendin van me. Dus niet mijn schoonfamilie. Wel het forum. En wat heb ik lieve reacties van dit forum gehad. Kaartjes, boekjes, mensen die langkomen of willen komen gewoon ter steun. Daar ben ik superblij mee.
Op mijn werk (daar ga ik nu heen als therapeutisch gebeuren) reageert ook iedereen superlief en mijn ouders natuurlijk ook.
Misschien is het omdat ik juist niets verwachtte, zeker niet van het forum en mijn werk en daarom zo positief verrast ben. Ligt daar niet jouw probleem, dat je bepaalde verwachtingen hebt waar mensen niet aan voldoen? Ik denk dat je je af moet vragen waar die verwachtingen vandaan komen en wat je zelf kan doen om ze waar te maken. Soms hebben mensen gewoon geen clue of ze je nou juist met rust moeten laten of juist extra moeten bellen en is het gewoon goed het voor ze uit te spellen. Gewoon zeggen: ik zou het heel erg waarderen als je me belt/langskomt etc. Zeg wat je nodig hebt, anders gebeurt het sowieso niet. Of, als je dat niet wil, verwacht dan ook niet, dan valt het altijd mee.
Veel sterkte in ieder geval.
We kunnen wel samen een lotgenoten groepje starten hier: Overspannen april 2009
Op mijn werk (daar ga ik nu heen als therapeutisch gebeuren) reageert ook iedereen superlief en mijn ouders natuurlijk ook.
Misschien is het omdat ik juist niets verwachtte, zeker niet van het forum en mijn werk en daarom zo positief verrast ben. Ligt daar niet jouw probleem, dat je bepaalde verwachtingen hebt waar mensen niet aan voldoen? Ik denk dat je je af moet vragen waar die verwachtingen vandaan komen en wat je zelf kan doen om ze waar te maken. Soms hebben mensen gewoon geen clue of ze je nou juist met rust moeten laten of juist extra moeten bellen en is het gewoon goed het voor ze uit te spellen. Gewoon zeggen: ik zou het heel erg waarderen als je me belt/langskomt etc. Zeg wat je nodig hebt, anders gebeurt het sowieso niet. Of, als je dat niet wil, verwacht dan ook niet, dan valt het altijd mee.
Veel sterkte in ieder geval.
We kunnen wel samen een lotgenoten groepje starten hier: Overspannen april 2009
dinsdag 19 mei 2009 om 20:44
quote:Parnell schreef op 19 mei 2009 @ 17:55:
Twee opties: of je vertelt ze wat je graag wil, met het risico dat er allerlei drama's van komen (als je overspannen bent ben je niet de redelijkste persoon op aarde), ofwel je accepteert dat dit iets is waar je alleen doorheen moet. Verwacht geen steun, dan valt het ook niet tegen.En ik ben, bij schoonfamilie, begonnen met optie 1, heb snoeihard het deksel op mijn neus gekregen, en ben toen noodgedwongen maar overgestapt op optie 2.
Twee opties: of je vertelt ze wat je graag wil, met het risico dat er allerlei drama's van komen (als je overspannen bent ben je niet de redelijkste persoon op aarde), ofwel je accepteert dat dit iets is waar je alleen doorheen moet. Verwacht geen steun, dan valt het ook niet tegen.En ik ben, bij schoonfamilie, begonnen met optie 1, heb snoeihard het deksel op mijn neus gekregen, en ben toen noodgedwongen maar overgestapt op optie 2.
dinsdag 19 mei 2009 om 22:09
Ik ben begin dit jaar opgenomen geweest wegens een depressie. Ik heb aan mijn schoonmoeder gevraagd of ze wilde komen, maar dit deed ze niet. Ik heb haar het adres gemaild waar ik verbleef, maar heb geen kaart gekregen.
Van andere mensen wel veel steun ervaren gelukkig. Mensen schikken hiervan idd en weten niet of en hoe ze moeten reageren.
Van andere mensen wel veel steun ervaren gelukkig. Mensen schikken hiervan idd en weten niet of en hoe ze moeten reageren.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
dinsdag 19 mei 2009 om 22:48
Ik heb twee jaar geleden hetzelfde meegemaakt. Van mensen waarvan ik het totaal niet verwachtte kreeg ik ineens een lief kaartje, vage kenissen belden of mailden om te vragen hoe het ging etc. Aan de andere kant zijn er ook altijd mensen die gewoon niet goed weten hoe ze moeten reageren of het niet kunnen begrijpen. Ergens snapte ik dat ook wel weer, je kunt je niet voorstellen hoe het voelt tot je het zelf meemaakt. Ik was er altijd van overtuigd dat je jezelf altijd wel een schop onder je kont kon geven, en weer verder kon gaan. Tot ik er hardhandig achter kwam dat dat dus niet altijd zo is. Je snapt zelf meestal al nauwelijks wat er aan de hand is, dus anderen weten ook niet altijd wat ze er mee aan moeten.
Wat bij mij wel hielp wat zelf duidelijk zijn: ik heb meteen tegen mijn teamgenootjes gezegd dat ik het niet meer trok en dus niet meer kon komen, in plaats van zomaar weg te blijven. Ik maakte afspraken met vrienden onder het voorbehoud dat als het niet ging, ik af zou zeggen of naar huis zou gaan etc. Juist doordat ik duidelijk en open was, hadden mensen meer gevoel voor wat wel en niet ging, en dat ik er best over wilde praten (en dat ze dus ook konden vragen hoe het met me ging).
Ik weet dat het (zeker nu) niet makkelijk is, maar besef dat mensen je niet per se in de steek laten, maar het gewoon niet weten of durven. Het is echt geen persoonlijke afwijzing.
En een paar mensen hebben nou eenmaal een enorm bord voor hun kop (een collega van mij maakte laatst de opmerking dat 'hij ook wel eens lekker overspannen wilde zijn, dan kon hij fijn iedere dag met de hond wandelen'. Hoewel ik allang weer helemaal beter ben, schoot dat even goed in het verkeerde keelgat....). Dat is jammer, maar het zij zo, daar houden zij altijd meer last van van jij.
Wat bij mij wel hielp wat zelf duidelijk zijn: ik heb meteen tegen mijn teamgenootjes gezegd dat ik het niet meer trok en dus niet meer kon komen, in plaats van zomaar weg te blijven. Ik maakte afspraken met vrienden onder het voorbehoud dat als het niet ging, ik af zou zeggen of naar huis zou gaan etc. Juist doordat ik duidelijk en open was, hadden mensen meer gevoel voor wat wel en niet ging, en dat ik er best over wilde praten (en dat ze dus ook konden vragen hoe het met me ging).
Ik weet dat het (zeker nu) niet makkelijk is, maar besef dat mensen je niet per se in de steek laten, maar het gewoon niet weten of durven. Het is echt geen persoonlijke afwijzing.
En een paar mensen hebben nou eenmaal een enorm bord voor hun kop (een collega van mij maakte laatst de opmerking dat 'hij ook wel eens lekker overspannen wilde zijn, dan kon hij fijn iedere dag met de hond wandelen'. Hoewel ik allang weer helemaal beter ben, schoot dat even goed in het verkeerde keelgat....). Dat is jammer, maar het zij zo, daar houden zij altijd meer last van van jij.
woensdag 20 mei 2009 om 16:38
Goh jee, ik word echt even stil van jullie reacties! Heel erg bedankt hiervoor.
Inderdaad Zwieber, het heeft met verwachtingen te maken. En hoe je zelf misschien zou reageren in een soortgelijke situatie.
Van de sportclub ontving ik inderdaad diverse kaartjes, helemaal niet verwacht. Mijn werk reageerde niet of amper, mijn moeder juist heel veel.
Mijn schoonouders zijn 63 en 65 jaar. Weet niet of het dan generatiegebonden is, bij mijn ouders is het redelijk bespreekbaar.
En dat je niet superrelativerend of redelijk bent klopt ook helemaal. Ik stond al jankend beneden toen ik mijn mail had geopend en iets las waarvan ik dacht o jee...
Lotgenotenclub lijkt me goed idee trouwens!
Inderdaad Zwieber, het heeft met verwachtingen te maken. En hoe je zelf misschien zou reageren in een soortgelijke situatie.
Van de sportclub ontving ik inderdaad diverse kaartjes, helemaal niet verwacht. Mijn werk reageerde niet of amper, mijn moeder juist heel veel.
Mijn schoonouders zijn 63 en 65 jaar. Weet niet of het dan generatiegebonden is, bij mijn ouders is het redelijk bespreekbaar.
En dat je niet superrelativerend of redelijk bent klopt ook helemaal. Ik stond al jankend beneden toen ik mijn mail had geopend en iets las waarvan ik dacht o jee...
Lotgenotenclub lijkt me goed idee trouwens!
zaterdag 23 mei 2009 om 22:10
Hoi Cha,
Ik zit nu een jaar thuis met een burn-out gekoppeld met een depressie en post-traumatische stress stoornis. Ben herstellende.
Ook mij viel het op dat vooral van schoonfamilie en vrienden kant niemand ooit aan me vroeg hoe het nu ging. En ik werd daar best boos over. Vooral omdat ik zelf een attent persoon ben. Denk altijd aan verjaardagen, bel iemand als deze ziek is, enz.
Het heeft inderdaad met verwachtingen te maken. Ook zit je meer thuis en heb je meer tijd om over dit soort dingen na te denken. Verder speelt mee dat de wereld gewoon doordraait terwijl jij je ellendig voelt. Dit is logisch, maar voelt wrang.
Ik heb het op een dag geuit naar die mensen. En kreeg voor mijn gevoel "smoesjes" terug. Ze dachten dat het al beter met me ging? Vráág het eens, zou ik zeggen.
Ik heb van niemand gehoord dat ze niet wisten hoe ze moesten reageren.
Ik ben er eerlijk gezegd wat harder door geworden en minder spontaan.
Vooral mijn schoonfamilie heeft me best teleurgesteld.
Duidelijkheid is wél belangrijk. Als jij bijvoorbeeld door je stoerder voor te doen dan dat je je voelt, dan kunnen mensen ook niet weten hoe je er echt aan toe bent. Stel jezelf wel open, maar niet te kwetsbaar op.
Ik zit nu een jaar thuis met een burn-out gekoppeld met een depressie en post-traumatische stress stoornis. Ben herstellende.
Ook mij viel het op dat vooral van schoonfamilie en vrienden kant niemand ooit aan me vroeg hoe het nu ging. En ik werd daar best boos over. Vooral omdat ik zelf een attent persoon ben. Denk altijd aan verjaardagen, bel iemand als deze ziek is, enz.
Het heeft inderdaad met verwachtingen te maken. Ook zit je meer thuis en heb je meer tijd om over dit soort dingen na te denken. Verder speelt mee dat de wereld gewoon doordraait terwijl jij je ellendig voelt. Dit is logisch, maar voelt wrang.
Ik heb het op een dag geuit naar die mensen. En kreeg voor mijn gevoel "smoesjes" terug. Ze dachten dat het al beter met me ging? Vráág het eens, zou ik zeggen.
Ik heb van niemand gehoord dat ze niet wisten hoe ze moesten reageren.
Ik ben er eerlijk gezegd wat harder door geworden en minder spontaan.
Vooral mijn schoonfamilie heeft me best teleurgesteld.
Duidelijkheid is wél belangrijk. Als jij bijvoorbeeld door je stoerder voor te doen dan dat je je voelt, dan kunnen mensen ook niet weten hoe je er echt aan toe bent. Stel jezelf wel open, maar niet te kwetsbaar op.
zaterdag 23 mei 2009 om 22:17
Ook mijn ervaring is dat mensen, vooral ouderen (generatiekloof?) niet weten hoe ze moeten reageren. Ernaar vragen komt al helemaal niet in ze op. Durven ze niet. Misschien is het handiger als jíj het voortouw neemt en uitspreekt, zakelijk (als je dat kunt), hoe jouw wereld nu in elkaar steekt en ook hoe anderen je eventueel zouden kunnen helpen, als ze dat willen.
Ook als je uitspreekt wat je van anderen verwacht moet je er rekening mee houden dat zij dat niet na kunnen, willen of durven komen. Dat is niet leuk om te weten, maar wel de realiteit...
Heel veel sterkte in elk geval.
(f)
Ook als je uitspreekt wat je van anderen verwacht moet je er rekening mee houden dat zij dat niet na kunnen, willen of durven komen. Dat is niet leuk om te weten, maar wel de realiteit...
Heel veel sterkte in elk geval.
(f)
zaterdag 23 mei 2009 om 22:42
Herkenbaar. Ik heb in een jaar tijd welgeteld 2 kaartjes gekregen. Terwijl ik ook juist altijd degene was die altijd aan anderen dacht. Dat is er nu wel een beetje af.
Mijn ervaring is ook dat je, als je eenmaal je verhaal verteld hebt aan iemand, diegene denkt dat het wel oke is zo. Die heeft ooh en aah geroepen en dan is het klaar. Jij kruipt intussen elke dag huilend door het huis en hebt een jaar nodig om er een beetje bovenop te komen. Ik ben nu 2 jaar verder en er helemaal klaar mee. Ik heb weinig medeleven gekregen in de tijd dat ik er heel slecht aan toe was.
Je leert je vrienden wel kennen en dat is dan wel weer meegenomen.
Mijn ervaring is ook dat je, als je eenmaal je verhaal verteld hebt aan iemand, diegene denkt dat het wel oke is zo. Die heeft ooh en aah geroepen en dan is het klaar. Jij kruipt intussen elke dag huilend door het huis en hebt een jaar nodig om er een beetje bovenop te komen. Ik ben nu 2 jaar verder en er helemaal klaar mee. Ik heb weinig medeleven gekregen in de tijd dat ik er heel slecht aan toe was.
Je leert je vrienden wel kennen en dat is dan wel weer meegenomen.
zondag 24 mei 2009 om 10:09
maandag 25 mei 2009 om 14:23
Ik probeer er niet boos over te zijn en het gewoon niet meer te verwachten. Maar ik voelde me best wel gekwetst dat een simpel 'hoe is het met je' er niet vanaf kan. Van iemand die je toch zeer regelmatig ziet!
Gister belde schoonmoeder maar ze vraagt er niet naar bij mijn man. Het gaat over de zon (fel he), naar het strand gaan, aardbeien enzovoorts..!
Gister belde schoonmoeder maar ze vraagt er niet naar bij mijn man. Het gaat over de zon (fel he), naar het strand gaan, aardbeien enzovoorts..!
maandag 25 mei 2009 om 14:39
Mensen die niet weten hoe ze ergens op moeten/kunnen reageren gaan vaak ontwijken helaas.
Het enige dat je kunt doen is zelf, als je dat wilt en kunt, aangeven wat je graag van anderen zou zien. Helaas kun je ook daarin heel erg teleurgesteld worden, genoeg mensen die toch eigenlijk niet zoveel met je hebben als het niet goed gaat.
Wat iemand anders al zei je leert je echte vrienden wel kennen in zo'n periode.
Sterkte in elk geval
Het enige dat je kunt doen is zelf, als je dat wilt en kunt, aangeven wat je graag van anderen zou zien. Helaas kun je ook daarin heel erg teleurgesteld worden, genoeg mensen die toch eigenlijk niet zoveel met je hebben als het niet goed gaat.
Wat iemand anders al zei je leert je echte vrienden wel kennen in zo'n periode.
Sterkte in elk geval
maandag 25 mei 2009 om 15:30
Cha,
Het hadden exact mijn woorden kunnen zijn
Ik heb ook zo'n schoonma....
Sunemom,
je heb gelijk, dat is de beste manier. Dat bedoel ik met open opstellen. Maar je stelt jezelf dan ook tegelijkertijd kwetsbaar op.
Ik heb dit gedaan. Ik heb op een gegeven open en eerlijk tegen mijn schoonfamilie gezegd dat ik dit bij ze miste. Zeggen en schrijven hebben ze daarna één keer gevraagd hoe het ging. Vervolgens weer nooit meer.
Ik heb nu dezelfde houding naar hen aangenomen, met het verschil dat ik wél beleefd ben. Mijn schoonmoeder moet het ziekenhuis in binnenkort. Ik bel nu regelmatig om te vragen hoe de aanloop hiernaar toe gaat. Je hebt namelijk ook nog zoiets als beleefd zijn....
Het hadden exact mijn woorden kunnen zijn
Ik heb ook zo'n schoonma....
Sunemom,
je heb gelijk, dat is de beste manier. Dat bedoel ik met open opstellen. Maar je stelt jezelf dan ook tegelijkertijd kwetsbaar op.
Ik heb dit gedaan. Ik heb op een gegeven open en eerlijk tegen mijn schoonfamilie gezegd dat ik dit bij ze miste. Zeggen en schrijven hebben ze daarna één keer gevraagd hoe het ging. Vervolgens weer nooit meer.
Ik heb nu dezelfde houding naar hen aangenomen, met het verschil dat ik wél beleefd ben. Mijn schoonmoeder moet het ziekenhuis in binnenkort. Ik bel nu regelmatig om te vragen hoe de aanloop hiernaar toe gaat. Je hebt namelijk ook nog zoiets als beleefd zijn....
donderdag 4 juni 2009 om 09:40
Mijn ervaring is dat de reacties zeer wisselend zijn. Ben er zelf wel open over dat ik een burnout heb. Als ik de balans opmaak ben ik vooral positief verrast door de reacties en kaartjes en cadeautjes. Maar de steun komt vaak uit onverwachte hoek, waar je het niet direct verwacht. Ook niet iedereen is in staat het te begrijpen. Mijn schoonouders zijn juist een enorme steun voor mij. Mijn schoonvader snapt er dan wel niets van en ik praat er ook niet met hem over, maar hij accepteert het gewoon. Dus als ik zeg dat ik iets niet kan, dan is dat OK. En als ik hem vraag iets voor me te doen, dan doet hij dat met plezier. Ik vind juist totaal geen steun bij mijn eigen ouders. Daar heb ik het best moeilijk mee gehad. Ik vond het zo frustrerend. Mijn vader was op een bepaald moment al 10 maanden niet bij ons geweest, ik was zelf in de tussentijd 4 x bij hun geweest. Mijn vader heeft er nooit naar gevraagd. Nu kan ik het van hem op de één of andere manier wel hebben, omdat hij nu eenmaal nooit ergens naar vraagt, maar ik bij hem wel het gevoel het dat hij me accepteert zoals ik ben en het dus goed is. Mijn moeder echter die vraagt er wel naar en praat er wel over, maar dan op zo'n oordelende manier. Zij was er zelf zeer gefrustreerd over dat ik een burnout heb en ik had gewoon last van haar frustraties. Ik heb toen ook echt mijn verwachtingen bij moeten stellen en nu gaat het iets beter, maar blijft lastig. Met iedereen die langskomt spreek ik van tevoren af hoe lang ze blijven en iedereen heeft daar begrip voor. Behalve weer mijn moeder, die zei, ja dan ga je maar naar bed en blijven wij nog wel met rosalie-lief praten. Terwijl het er helemaal niet om gaat dat ik dan naar bed ga, maar ik wil dan gewoon weer rust. En niet in mijn eigen huis, mezelf moeten gaan opsluiten in de slaapkamer.
Ik heb op een bepaald moment moeten concluderen dat contact met haar eerder averechts werkte, want ik had er totaal geen steun aan, dus toen heb ik het contact even op een laag pitje gezet. En ik heb me vooral gericht op de mensen waar ik wel steun van kreeg. Het ging toch in de eerste plaats om mijn eigen herstel.
Ik heb op een bepaald moment moeten concluderen dat contact met haar eerder averechts werkte, want ik had er totaal geen steun aan, dus toen heb ik het contact even op een laag pitje gezet. En ik heb me vooral gericht op de mensen waar ik wel steun van kreeg. Het ging toch in de eerste plaats om mijn eigen herstel.
