Regressietherapie

Ik ging naar een psychotherapeut rond mijn 18de en hij deed ook regressietherapie, meerdere sessies gedaan. Ik vond het erg effectief, ik heb er nu 12 jaar later nog steeds veel aan. Ik ging naar hem toe omdat ik veel had meegemaakt en wilde leren hoe ermee om te gaan, het een plek te geven.



Ik was verbaasd over hoeveel wij ons herinneren wat we ons niet lijken te herinneren. En door de afstand die je kunt nemen tijdens zo'n sessie (je gaat soms helemaal in de ervaring en dan kun je weer een stap terug doen) zie je het in een ander perspectief. Dat werkt heel helend.



Dus hier heel positief. Nu een vraagje terug, waarom ben jij erin geinteresseerd? Waar loop je op vast of wat krijg je niet goed verwerkt?

Ik vind het een vette afrader. Onder hypnose worden mensen de vreselijkste dingen aangepraat, die ze vervolgens geloven. Baat het niet dan schaadt het zeker. Ik raad je de volgende website aan, deze vrouw heeft een boek over haar regressie therapie geschreven en je mag dat boek gratis downloaden:



http://members.home.nl/cjh.hendriks/boek.html



Succes.

Het interessante ervan is dat er geen trance oid opgewekt wordt naar mijn weten, je ontspant, focust op de blokkade en je gaat vanzelf terug. Ik vond het niet eng, ik wil altijd graag weten hoe dingen zitten dus ik had zoiets van: kom maar op!



Je ervaart de pijn, de woede, al dat soort emoties opnieuw maar wel minder rauw. En daarnaast word je er niet door overweldigd zoals toen maar kun je afstand nemen, je therapeut houdt dat in de gaten. Ik heb zelf persoonlijk het idee dat het een hele fijne en goede therapie is wanneer je telkens tegen dezelfde blokkade op loopt, of dezelfde soort situatie ed. Maar ik weet dat het niet een geschikte therapie is voor iedereen, dat schat de therapeut in, of het zal werken voor je of niet.



Het werkt voor mij nu nog steeds heel positief door doordat ik bepaalde dingen heel helder kon zien van mijzelf, bepaalde "zielseigenschappen", drijfveren, verlangens. Het heeft me inzicht gegeven in bepaalde wezenlijke stukken van mijzelf. Die waren en zijn niet afhankelijk van omstandigheden maar zijn gewoon. Dus dat geldt nu nog steeds net zo goed. Ik geloof dat ik nu enorm vaag klink maar goed haha.

Hypnotherapie is weer wat anders dan regressietherapie. Oa Hans ten Dam heeft jarenlang onderzoek gedaan naar de noodzaak voor hypnose ed en dat bleek er helemaal niet te zijn. Er kan je dus niets aangepraat worden. Wel wordt er gekeken of je de juiste mentale stabiliteit hebt voor de therapie, dat geeft al aan dat het niet voor iedereen geschikt is.

Ik heb Speijertherapie (ik weet niet of ik het goed schrijf) gedaan. Dit is ook een vorm van regressie.

Ik heb er heel veel aan gehad.



"We" deden eerst een ontspanningsoefening en daarna vroeg de therapeut me vanalles over vroeger. Bij mij was de eerste vraag bijvoorbeeld: "Je staat voor de deur van je ouderlijk huis. Stap maar naar binnen. Wat zie je? Loop eens door. Wat voel je nu?"

En echt raar maar waar; ik voelde opeens van alles en moest zo huilen.



Het fijnste aan deze therapie vond ik dat ik na afloop van iedere sessie even geknuffeld werd en heel veel begrip kreeg voor de gevoelens van vroeger.

Tijdens het napraten kregen alle gevoelens een plekje en een link met mijn gedrag van nu.



Onder hypnose ben je idd niet. Je kunt gewoon even stoppen, een grapje maken o.i.d.



Echt heel apart vond ik de hergeboorte. Toen ik dat later met mijn moeder besprak, vertelde ik dingen die ik helemaal niet kon weten maar die wel klopten.

Ik voelde me vreselijk benauwd in de baarmoeder en wilde er uit, maar dat lukte niet. Mijn moeder vertelde me dat ze helemaal niet durfde te persen en dat heeft een hele tijd geduurd.



Als je het gevoel hebt dat je het moet doen, moet je het zeker doen. Als je je prettig voelt bij de therapeut en je durft je te geven, kan het je heel veel opleveren!

Heb je herinneringen die heel levendig zijn, dus inclusief emotie, kleuren, geuren, temperatuur enz? Die je dus even meenemen naar dat moment? Daar lijkt het in feite op (of is in zekere zin precies hetzelfde).



Wanneer je bijv een blokkade ervaart en je een aardig idee hebt wat de blokkade gevoelsmatig is merk je vaak dat daar een fysieke lading aan vast zit, bijv een bal in je maag, gespannen kaak, je wordt plots hees. Daarmee kun je al terug. Wanneer iemand je dan vraagt: ga eens terug naar de eerste keer dat je dit zo ervoer en je bent voldoende ontspannen, ga je zo de herinnering in.



Door de juiste vragen van een therapeut kun je daar dan omheen, doorheen, krijg je meer inzicht. Dit is iig hoe ik het ervoer.

Ik denk niet dat je je hier druk om moet maken. Bij mij gebeurde het gewoon. Toen ze de eerste keer begon met die ontspanningsoefening kon ik me eerst niet goed overgeven. Ik dacht: "Jaja het zal wel" Maar toen we bijna op het einde waren was ik echt ontspannen. De therapeut stelde vragen en ik zag en voelde alles echt.



Bij mij begon ze met vragen te stellen van dingen die ik echt nog wist. (Hoe de deur van ons huis er uit zag, hoe de gang er uit zag, welke kleuren, wat er op de vloer lag)



Ik kon precies beschrijven hoe ik me voelde toen ik daar in mijn oude gang stond. Ik kreeg een brok in mijn keel, begon met een zachte stem te praten. Voelde me eenzaam en verdrietig.



Op momenten dat ik me angstig voelde, maakte ik me klein of kromde ik mijn tenen.



De therapeut vroeg steeds dingen als: Wat voel je nu? Wie is er bij je? Hoe kijkt diegene naar je?



En zelf graaf je niet echt, dat doet de therapeut voor je!



Ik heb het ervaren als heel erg heftig, maar ben nu veel vrijer! (Klinkt ws wel wat zweverig! )