Psyche
alle pijlers
reizen met angst
dinsdag 27 oktober 2009 om 11:37
ik ga binnekort 3 maanden reizen, maar heb last van angst en paniek. Ik heb moeite met slikken, denk dan dat ik stik, en soms paniek anvallen. Ik heb al heel veel geprobeerd, maar het gaat niet over. Nu heb ik een tijdje geleden besloten dat ik het niet meer mijn leven wil laten beheersen en de dingen ga doen die ik wilde doen. Dus ook deze reis. Ik ga samen met iemand die ik vertrouw en die ook weet heeft van mijn problemen, maar wil niet tot last zijn. Nu ben ik bang dat ik in het vliegtuig paniekerig wordt, of het niet goed lukt met eten daar. Ik wil ook heel graag genieten van mijn reis en niet alleen maar met angst bezig zijn. Heeft iemand tips of ervaring hiermee?
dinsdag 27 oktober 2009 om 11:42
Pennylane, als je je nu daar al druk over maakt, weet je zeker dat het gaat gebeuren! Je wordt je reisgenoot tot last en je krijgt aanvallen in het vliegtuig. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar laat het leven over je komen. Je kan het sturen, niet bepalen! Denk aan de leuke dingen die je gaat doen, lees een goed reisboek, neem lekkere snoepjes mee. Ga er voor en hou op met miepen! Heel erg veel plezier.
Volg je hart. Dat klopt.
dinsdag 27 oktober 2009 om 11:48
Oh je hebt al therapieen gehad...
Heb jij helpende gedachten voor jezelf wanneer je paniek voelt opkomen? Om jezelf bij de realiteit te houden bedoel ik. Die zou je in een schrift kunnen schrijven en lezen wanneer het nodig is.
Bijv. Een mens slikt (geen idee) 5 (?) keer per uur, dat zo is de mens gemaakt. Ik ga er niet door stikken.
Of neem een ontspanningsoefening mee op je IPod waar je naar kan luisteren.
Heb jij helpende gedachten voor jezelf wanneer je paniek voelt opkomen? Om jezelf bij de realiteit te houden bedoel ik. Die zou je in een schrift kunnen schrijven en lezen wanneer het nodig is.
Bijv. Een mens slikt (geen idee) 5 (?) keer per uur, dat zo is de mens gemaakt. Ik ga er niet door stikken.
Of neem een ontspanningsoefening mee op je IPod waar je naar kan luisteren.
dinsdag 27 oktober 2009 om 12:31
Gaat de gene met wie je reist mee als begeleider, of gaat die ook 'lekker op vakantie' en weet die van je problemen?
Ik vind dat nogal een verschil, voor beide kanten.
Als je nu al zo angstig bent heb je kans dat je het reisplezier van je vriend/vriendin dusdanig negatief beïnvloed dat die niet het plezier aan de reis beleefd wat hij/zij verwacht.
Wat anderen ook al zeggen: misschien eerst maar een vakantie van 2 weken geprobeerd, om te kijken hoe dat zou gaan.
En om nu 3 maanden onder de '-pam' te reizen lijkt me ook niet echt je-van-het.
Maar het is jouw keuze. Sterkte, ook voor je reisgenoot.
Ik vind dat nogal een verschil, voor beide kanten.
Als je nu al zo angstig bent heb je kans dat je het reisplezier van je vriend/vriendin dusdanig negatief beïnvloed dat die niet het plezier aan de reis beleefd wat hij/zij verwacht.
Wat anderen ook al zeggen: misschien eerst maar een vakantie van 2 weken geprobeerd, om te kijken hoe dat zou gaan.
En om nu 3 maanden onder de '-pam' te reizen lijkt me ook niet echt je-van-het.
Maar het is jouw keuze. Sterkte, ook voor je reisgenoot.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
dinsdag 27 oktober 2009 om 12:39
Wat knap dat je dit gaat doen!
Wat bij mij vaak helpt: opschrijven waarom ik zo paniekerig word (waar ben ik bang voor) en er over praten met degene die je mee hebt. Ik denk ook vaak dat ik iedereen tot last ben, maar je hebt er echt helemaal niks aan als je je zo voelt. Mijn vriend wordt juist boos op me als ik er niks over zeg. Hij vindt het verschikkelijk als ik me de hele middag rot voel omdat ik hem niet tot last wil zijn. Dan ben ik juist een last! Hij wil dat we ons beide prettig voelen, in plaats van ik me rot om hem dan te sparen. Als hij het niet wil horen, kan hij dat zelf aangeven. Niet mijn verantwoordelijkheid. Je kunt daar natuurlijk afspraken over maken met je reisgenoot.
Wat je verder inderdaad kunt doen zijn kalmerende tabletten op de momenten dat het echt spannend is.
Dit is zoiets groots om te doen, dat kun je van te voren niet helemaal verhelpen. Ik heb zelf een angsthiërarchie gemaakt, en dit stond bij mij op punt 20: het aller-engste. Ik denk dat je misschien wel een kans hebt om er aan te wennen. Als je lang genoeg in een situatie zit, en je merkt dat er niks kan gebeuren, dan verminderd de angst. Maar goed, daar zou ik niet al mijn pijlen op richten. Het is mij in ieder geval wel eens gebeurt. Na een busreisje was ik angsten vrij. Later is het helaas wel weer terug gekomen, maar ik kan er nu goed mee omgaan.
Wat bij mij vaak helpt: opschrijven waarom ik zo paniekerig word (waar ben ik bang voor) en er over praten met degene die je mee hebt. Ik denk ook vaak dat ik iedereen tot last ben, maar je hebt er echt helemaal niks aan als je je zo voelt. Mijn vriend wordt juist boos op me als ik er niks over zeg. Hij vindt het verschikkelijk als ik me de hele middag rot voel omdat ik hem niet tot last wil zijn. Dan ben ik juist een last! Hij wil dat we ons beide prettig voelen, in plaats van ik me rot om hem dan te sparen. Als hij het niet wil horen, kan hij dat zelf aangeven. Niet mijn verantwoordelijkheid. Je kunt daar natuurlijk afspraken over maken met je reisgenoot.
Wat je verder inderdaad kunt doen zijn kalmerende tabletten op de momenten dat het echt spannend is.
Dit is zoiets groots om te doen, dat kun je van te voren niet helemaal verhelpen. Ik heb zelf een angsthiërarchie gemaakt, en dit stond bij mij op punt 20: het aller-engste. Ik denk dat je misschien wel een kans hebt om er aan te wennen. Als je lang genoeg in een situatie zit, en je merkt dat er niks kan gebeuren, dan verminderd de angst. Maar goed, daar zou ik niet al mijn pijlen op richten. Het is mij in ieder geval wel eens gebeurt. Na een busreisje was ik angsten vrij. Later is het helaas wel weer terug gekomen, maar ik kan er nu goed mee omgaan.
dinsdag 27 oktober 2009 om 12:44
Wat dapper dat je gaat! Ik zou zeker oxazepam nemen voor in het vliegtuig. Wat mij tegenwoordig helpt als ik met de trein moet (wat ik heel eng vind) is zorgen voor voldoende afleiding. Half uurtje lezen, half uurtje sudoku o.i.d., half uurtje muziekje etc. Door de reis op te delen in blokjes wordt het overzichtelijk en ben je meer bezig met je activiteiten dan met het reizen zelf.
dinsdag 27 oktober 2009 om 12:45
quote:himalaya schreef op 27 oktober 2009 @ 12:31:
Gaat de gene met wie je reist mee als begeleider, of gaat die ook 'lekker op vakantie' en weet die van je problemen?
Ik vind dat nogal een verschil, voor beide kanten.
Als je nu al zo angstig bent heb je kans dat je het reisplezier van je vriend/vriendin dusdanig negatief beïnvloed dat die niet het plezier aan de reis beleefd wat hij/zij verwacht.
Wat anderen ook al zeggen: misschien eerst maar een vakantie van 2 weken geprobeerd, om te kijken hoe dat zou gaan.
En om nu 3 maanden onder de '-pam' te reizen lijkt me ook niet echt je-van-het.
Maar het is jouw keuze. Sterkte, ook voor je reisgenoot.
mee eens!
Zelfs als je beiden super goed in je vel zit al reiservaring hebt denk ik dat je als je 3 maanden met elkaar op moet trekken dat af en toe flinke spanningen zal opleveren (de een wil uitslapen, de ander trekt er liefst bij zonsopgang al op uit e.d.)
Laat staan als je psychisch niet echt lekker in je vel zit, zelf geen reiservaring hebt en dus helemaal niet in kan schatten wat te verwachten. Best heftig om dan zo lang met 'n reisgenoot op pad te gaan.
Gaat de gene met wie je reist mee als begeleider, of gaat die ook 'lekker op vakantie' en weet die van je problemen?
Ik vind dat nogal een verschil, voor beide kanten.
Als je nu al zo angstig bent heb je kans dat je het reisplezier van je vriend/vriendin dusdanig negatief beïnvloed dat die niet het plezier aan de reis beleefd wat hij/zij verwacht.
Wat anderen ook al zeggen: misschien eerst maar een vakantie van 2 weken geprobeerd, om te kijken hoe dat zou gaan.
En om nu 3 maanden onder de '-pam' te reizen lijkt me ook niet echt je-van-het.
Maar het is jouw keuze. Sterkte, ook voor je reisgenoot.
mee eens!
Zelfs als je beiden super goed in je vel zit al reiservaring hebt denk ik dat je als je 3 maanden met elkaar op moet trekken dat af en toe flinke spanningen zal opleveren (de een wil uitslapen, de ander trekt er liefst bij zonsopgang al op uit e.d.)
Laat staan als je psychisch niet echt lekker in je vel zit, zelf geen reiservaring hebt en dus helemaal niet in kan schatten wat te verwachten. Best heftig om dan zo lang met 'n reisgenoot op pad te gaan.
dinsdag 27 oktober 2009 om 12:46
quote:pennylane schreef op 27 oktober 2009 @ 11:37:
ik ga binnekort 3 maanden reizen, maar heb last van angst en paniek. Ik heb moeite met slikken, denk dan dat ik stik, en soms paniek anvallen. Ik heb al heel veel geprobeerd, maar het gaat niet over. Nu heb ik een tijdje geleden besloten dat ik het niet meer mijn leven wil laten beheersen en de dingen ga doen die ik wilde doen. Dus ook deze reis. Ik ga samen met iemand die ik vertrouw en die ook weet heeft van mijn problemen, maar wil niet tot last zijn. Nu ben ik bang dat ik in het vliegtuig paniekerig wordt, of het niet goed lukt met eten daar. Ik wil ook heel graag genieten van mijn reis en niet alleen maar met angst bezig zijn. Heeft iemand tips of ervaring hiermee?
Ik denk niet dat de paniek alleen toe zal slaan tijdens de vlucht als ik dit zo lees. En om de ander, die waarschijnlijk ook een leuke vakantie wil, niet tot last te zijn zou ik eerst een kortere periode hebben geprobeerd.
Kijken hoe het gaat met vliegen, een andere omgeving, andere gewoontes, ander eten, ander ritme, onverwachte gebeurtenissen, vreemde taal en cultuur etc.
Degene met wie ze reist 'weet heeft van de problemen', maar dat is toch nog wel anders als 'weten hoe er mee om te gaan, te helpen en/of het aan zien komen'. De paniekaanvallen drukken toch een stempel op de vakantie, van allebei.
Persoonlijk zou ik niet 3 maanden met iemand met paniekaanvallen/slik-en-stik fobieën op reis willen als mijn intentie is dat ik als mede-reiziger ga en niet als verzorger.
Aan de andere kant zou ik, als ik TO was, een vriendin niet 3 maanden willen opzadelen met mijn (grote) kans op paniekaanvallen etc.
ik ga binnekort 3 maanden reizen, maar heb last van angst en paniek. Ik heb moeite met slikken, denk dan dat ik stik, en soms paniek anvallen. Ik heb al heel veel geprobeerd, maar het gaat niet over. Nu heb ik een tijdje geleden besloten dat ik het niet meer mijn leven wil laten beheersen en de dingen ga doen die ik wilde doen. Dus ook deze reis. Ik ga samen met iemand die ik vertrouw en die ook weet heeft van mijn problemen, maar wil niet tot last zijn. Nu ben ik bang dat ik in het vliegtuig paniekerig wordt, of het niet goed lukt met eten daar. Ik wil ook heel graag genieten van mijn reis en niet alleen maar met angst bezig zijn. Heeft iemand tips of ervaring hiermee?
Ik denk niet dat de paniek alleen toe zal slaan tijdens de vlucht als ik dit zo lees. En om de ander, die waarschijnlijk ook een leuke vakantie wil, niet tot last te zijn zou ik eerst een kortere periode hebben geprobeerd.
Kijken hoe het gaat met vliegen, een andere omgeving, andere gewoontes, ander eten, ander ritme, onverwachte gebeurtenissen, vreemde taal en cultuur etc.
Degene met wie ze reist 'weet heeft van de problemen', maar dat is toch nog wel anders als 'weten hoe er mee om te gaan, te helpen en/of het aan zien komen'. De paniekaanvallen drukken toch een stempel op de vakantie, van allebei.
Persoonlijk zou ik niet 3 maanden met iemand met paniekaanvallen/slik-en-stik fobieën op reis willen als mijn intentie is dat ik als mede-reiziger ga en niet als verzorger.
Aan de andere kant zou ik, als ik TO was, een vriendin niet 3 maanden willen opzadelen met mijn (grote) kans op paniekaanvallen etc.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
dinsdag 27 oktober 2009 om 12:51
quote:himalaya schreef op 27 oktober 2009 @ 12:46:
[...]
Aan de andere kant zou ik, als ik TO was, een vriendin niet 3 maanden willen opzadelen met mijn (grote) kans op paniekaanvallen etc.
De kans zit er dan idd in dat het einde vriendschap is.
Hoor wel vaker van mensen die in 't dagelijkse leven goede vrienden waren dat toen ze samen op reis gingen, elkaar niet trokken. En dan hebben we 't nog over mensen zonder psychische problemen.
Probeer idd 'ns een weekje weg met elkaar, ipv gelijk 3 maanden.
[...]
Aan de andere kant zou ik, als ik TO was, een vriendin niet 3 maanden willen opzadelen met mijn (grote) kans op paniekaanvallen etc.
De kans zit er dan idd in dat het einde vriendschap is.
Hoor wel vaker van mensen die in 't dagelijkse leven goede vrienden waren dat toen ze samen op reis gingen, elkaar niet trokken. En dan hebben we 't nog over mensen zonder psychische problemen.
Probeer idd 'ns een weekje weg met elkaar, ipv gelijk 3 maanden.
dinsdag 27 oktober 2009 om 13:49
Ik vind het wel dapper van je hoor, dat je zo in het diepe wilt springen, maar leg je de lat voor jezelf nu niet erg hoog? Of bestaat er een mogelijkheid vóór je lange reis nog een weekje weg te gaan, kijken hoedat bevalt?
Ik begrijp dat de reis al gepland staat en is geboekt? Is er desnoods niet een mogelijkheid de resi in 2-en te splitsen? Jij 4/6 weken en een andere vriendin, moeder, zus weet ik wie de resterende weken?
ga in ieder geval even langs je huisarts en leg hem/ haar probleem voor, die kan je vast iets meegeven voor onderweg aan rustgevende middelen.
Ik begrijp dat de reis al gepland staat en is geboekt? Is er desnoods niet een mogelijkheid de resi in 2-en te splitsen? Jij 4/6 weken en een andere vriendin, moeder, zus weet ik wie de resterende weken?
ga in ieder geval even langs je huisarts en leg hem/ haar probleem voor, die kan je vast iets meegeven voor onderweg aan rustgevende middelen.
dinsdag 27 oktober 2009 om 14:06
Ik was geloof ik niet zo duidelijk over mijn reispartner, dat is mijn vriend met wie ik al tig jaar samen ben. Ik ga ook voor hem zo lang mee, omdat hij dit ook heel graag wil. Ik heb geen kans meer om eerder nog weg te gaan. Ik heb zelf het idee, ik ga er niet dood aan (eerder aan een giftige spin of vliegtuig crash haha), ik ga dus zowiezo, ik ben al heeeel lang bezig met het vechten tegen die angst, ik ben er wel een beetje klaar mee, dus ga gewoon maar weer leven. Ik zou alleen willen weten hoe het mezelf zo makkelijk mogelijk maak. (ik heb wel ervaring met reizen hoor, maar toen had ik nog geen paniekaanvallen). Ik denk dat wat kalmerends voor zo nodig misschien wel een idee is.
dinsdag 27 oktober 2009 om 14:26
Mijn ervaring is ook dat je het moet accepteren en niet dat je de strijd er mee aan moet gaan. Vanaf het moment dat ik het accepteerde werd het allemaal veel makkelijker. Toen kon ik het uit gaan zoeken, en er mee om leren gaan. Ik ben nu bijna nooit meer angstig, maar als ik het wel een keer heb...kan gebeuren.
Maar als je er midden in zit, dan wil je het helemaal niet accepteren. Dan is het alsof je je er aan over geeft. Maar uiteindelijk is dat de eerste stap naar verbetering.
Maar als je er midden in zit, dan wil je het helemaal niet accepteren. Dan is het alsof je je er aan over geeft. Maar uiteindelijk is dat de eerste stap naar verbetering.
