Psyche
alle pijlers
relatie met ouders in eigen relatie herhalen..
dinsdag 29 juli 2008 om 12:16
Hoi Mede-forummers,
Laatste tijd ben ik met iets bezig, waar ik maar moeilijk verandering in kan aanbrengen en ik vraag me af of er meerdere mensen zijn die dit herkennen en misschien hun ervaringen eens willen delen hier?
Het gaat erom dat ik vanuit thuis bepaalde voor mij nog steeds dringende behoeften aan veiligheid zoals bijvoorbeeld geruststelling of zorg en steun niet genoeg voldaan heb kunnen krijgen. Ook omdat er dingen zijn gebeurd die ik niet durfde/kon vertellen aan mijn ouders, maar dat even terzijde.
Nu zit ik dus met mijn inmiddels langdurige relatie in de knoop.
Ik blijf bij hem proberen te halen wat ik denk nodig te hebben gehad van mijn ouders, met als gevolg dat ik me gevangen voel door mijn eigen afhankelijkheid. Ook is er zo veel te weinig ruimte voor leuke dingen en ook voor hem, omdat ik altijd bezig ben die basisbehoeften vervuld te krijgen door bevestiging te vragen, altijd overstuur te zijn als hij maar iets van een kritische opmerking heeft, etc....Leuk wordt het er dus niet door..
Ik weet dat ik hiermee riskeer vreselijk egoistisch over te komen en dat is dit ook, goed bedoeld voor mezelf maar egoistisch om een ander mee op te zadelen. Het punt is dat ik maar moeilijk weet hoe je nou een punt zet achter alles wat je bij je ouders had willen kunnen halen? Iemand daar ideeen over? Zou echt welkom zijn...Want als we samen verder willen dan zal ik echt iets moeten veranderen hierin, want hier heb ik zo langzamerhand echt mijn buik van vol...Zo is de relatie voor geen van twee houdbaar. Ja, ook voor mij niet, al ben ik hierin het meest verantwoordelijk, het is vreselijk uitputtend.
Laatste tijd ben ik met iets bezig, waar ik maar moeilijk verandering in kan aanbrengen en ik vraag me af of er meerdere mensen zijn die dit herkennen en misschien hun ervaringen eens willen delen hier?
Het gaat erom dat ik vanuit thuis bepaalde voor mij nog steeds dringende behoeften aan veiligheid zoals bijvoorbeeld geruststelling of zorg en steun niet genoeg voldaan heb kunnen krijgen. Ook omdat er dingen zijn gebeurd die ik niet durfde/kon vertellen aan mijn ouders, maar dat even terzijde.
Nu zit ik dus met mijn inmiddels langdurige relatie in de knoop.
Ik blijf bij hem proberen te halen wat ik denk nodig te hebben gehad van mijn ouders, met als gevolg dat ik me gevangen voel door mijn eigen afhankelijkheid. Ook is er zo veel te weinig ruimte voor leuke dingen en ook voor hem, omdat ik altijd bezig ben die basisbehoeften vervuld te krijgen door bevestiging te vragen, altijd overstuur te zijn als hij maar iets van een kritische opmerking heeft, etc....Leuk wordt het er dus niet door..
Ik weet dat ik hiermee riskeer vreselijk egoistisch over te komen en dat is dit ook, goed bedoeld voor mezelf maar egoistisch om een ander mee op te zadelen. Het punt is dat ik maar moeilijk weet hoe je nou een punt zet achter alles wat je bij je ouders had willen kunnen halen? Iemand daar ideeen over? Zou echt welkom zijn...Want als we samen verder willen dan zal ik echt iets moeten veranderen hierin, want hier heb ik zo langzamerhand echt mijn buik van vol...Zo is de relatie voor geen van twee houdbaar. Ja, ook voor mij niet, al ben ik hierin het meest verantwoordelijk, het is vreselijk uitputtend.
dinsdag 29 juli 2008 om 12:25
Ik herken dit wel. Ik heb het echt mega heel erg vreselijk giga extreem (gehad) en ben in therapie gegaan. Het bleek dat ik een afhankelijkheidsstoornis heb ik de hele dag door bevestiging vraag van mijn partner. Dat is echt vreselijk. Het is nu gelukkig minder erg als in het begin en de therapie is voor mij zowel een hell als een openbaring.
Ik ben er achter gekomen dat ik bevstiging, een eigen leven en mijn eigen keuzes van huis uit niet "mag" maken en als ik dingen anders doe dan zij zouden willen is er afkeuring. Daarom ben ik zo bang als mijn partner mij afkeurd, me kritiek geeft, dingen "fout of anders" doe etc. Niet leuk voor hem, en ook niet voor mij. Het lijkt of je zo mega egoistisch bent maar vaak is dat juist het tegenovergestelde.
Ik heb de tip gekregen om bewust me te gaan realiseren dat je die bevestiging NOOIT meer krijgt. Niet van je ouders, niet van je partner, van niemand. Voor mij is het een hele lange moeilijke weg. Ik heb er (vandaag even extreem) mijn buik vol van maar het lukt me nog niet alles te veranderen.
Ik wil zeker niet zeggen dat jij een persoonlijkheidsstoornis hebt, maar ik herken wel wat jij schrijft. Bij mij zal het nooit overgaan, maar ik kan er wel mee leren leven en dat is echt zo. Het gaat al iets gemakkelijker.
Sterkte!
Ik ben er achter gekomen dat ik bevstiging, een eigen leven en mijn eigen keuzes van huis uit niet "mag" maken en als ik dingen anders doe dan zij zouden willen is er afkeuring. Daarom ben ik zo bang als mijn partner mij afkeurd, me kritiek geeft, dingen "fout of anders" doe etc. Niet leuk voor hem, en ook niet voor mij. Het lijkt of je zo mega egoistisch bent maar vaak is dat juist het tegenovergestelde.
Ik heb de tip gekregen om bewust me te gaan realiseren dat je die bevestiging NOOIT meer krijgt. Niet van je ouders, niet van je partner, van niemand. Voor mij is het een hele lange moeilijke weg. Ik heb er (vandaag even extreem) mijn buik vol van maar het lukt me nog niet alles te veranderen.
Ik wil zeker niet zeggen dat jij een persoonlijkheidsstoornis hebt, maar ik herken wel wat jij schrijft. Bij mij zal het nooit overgaan, maar ik kan er wel mee leren leven en dat is echt zo. Het gaat al iets gemakkelijker.
Sterkte!
dinsdag 29 juli 2008 om 13:20
Ik herken je verhaal ook wel, kopje koffie, in therapietaal noemt men zoiets emotionele verwaarlozing, oftewel een Borderlinestoornis, ik zeg niet dat jij dat hebt, maar je zal je eens moeten laten testen, waar die gevoelens dan vandaan komen, dan kan je er nl. echt iets concreets mee doen, want er komen misschien heel wat adviezen op je berichtje, maar ik denk dat je het beste (eerst) professionele hulp moet gaan zoeken en daarna moet gaan kijken wat anderen ermee doen of hebben gedaan.
Ik herken in ieder geval heel erg veel in je verhaal en ik weet niet of het nu echt zo egoistisch is dat jij gevoelens wilt inhalen, jij hebt bepaalde emoties nu eenmaal nooit ervaren en misschien heb je wel nooit liefde, aandacht en affectie gehad en daar ben je emotioneel blijven hangen en voor een buitenstaander is jouw gedrag misschien egoistisch, omdat hij of zij jouw gedrag vergelijkt met zijn of haar gedrag, maar een ander heeft misschien wel veiligheid ed gehad, of gaat er anders mee om, maar ik vind jou in ieder geval niet egoistisch, omdat ik heel erg goed begrijp waar deze gevoelens vandaan komen, maar ik adviseer je wel om eens een afspraak bij een psycholoog te gaan maken.
Heel veel sterkte.
Ik herken in ieder geval heel erg veel in je verhaal en ik weet niet of het nu echt zo egoistisch is dat jij gevoelens wilt inhalen, jij hebt bepaalde emoties nu eenmaal nooit ervaren en misschien heb je wel nooit liefde, aandacht en affectie gehad en daar ben je emotioneel blijven hangen en voor een buitenstaander is jouw gedrag misschien egoistisch, omdat hij of zij jouw gedrag vergelijkt met zijn of haar gedrag, maar een ander heeft misschien wel veiligheid ed gehad, of gaat er anders mee om, maar ik vind jou in ieder geval niet egoistisch, omdat ik heel erg goed begrijp waar deze gevoelens vandaan komen, maar ik adviseer je wel om eens een afspraak bij een psycholoog te gaan maken.
Heel veel sterkte.
dinsdag 29 juli 2008 om 13:57
Ik zou het liever willen omdraaien. Hoe zou je je relatie met je ouders NIET kunnen herhalen in de relatie met je vriend? Je bent kind van je ouders, je hebt dezelfde genen en neemt door je opvoeding hun gedrag over.
Volgens het boek 'Hoe overleef ik mijn familie' van John Cleese en Robyn Skinner (een aanrader trouwens!) zoeken mensen een partner met vergelijkbare familie-"problemen". Het is ook niet verwonderlijk dat je "fouten" (als ze dat zijn) uit het verleden blijft herhalen in je relatie.
Maar je bent je van je "fouten" bewust, en dat is geweldig. Dat betekent dat je dit gedrag uiteindelijk kunt veranderen - of (in verminderde vorm, want je zult er door je opvoeding altijd tenminste een beetje last van houden) accepteren. Veel succes en sterkte!
Volgens het boek 'Hoe overleef ik mijn familie' van John Cleese en Robyn Skinner (een aanrader trouwens!) zoeken mensen een partner met vergelijkbare familie-"problemen". Het is ook niet verwonderlijk dat je "fouten" (als ze dat zijn) uit het verleden blijft herhalen in je relatie.
Maar je bent je van je "fouten" bewust, en dat is geweldig. Dat betekent dat je dit gedrag uiteindelijk kunt veranderen - of (in verminderde vorm, want je zult er door je opvoeding altijd tenminste een beetje last van houden) accepteren. Veel succes en sterkte!
dinsdag 29 juli 2008 om 14:21
Ho, ho.... Iemand die emotioneel verwaarloosd is hoeft nog geen borderliner te zijn Josefientje. Vaak is het wel zo dat als iemand als borderliner gediagnosticeerd wordt vaak emotioneel verwaarloosd is.
Kopje koffie, als je slim bent ga je op zoek naar hulp. Je blijft zelf in een negatieve spiraal zitten en hier kom je niet alleen uit. Het zou zonde zijn als je relatie met je vriend eraan onder door gaat en bovendien zou het leven voor jou een stuk makkelijker worden als je er mee om leert gaan.
Sterkte!
Kopje koffie, als je slim bent ga je op zoek naar hulp. Je blijft zelf in een negatieve spiraal zitten en hier kom je niet alleen uit. Het zou zonde zijn als je relatie met je vriend eraan onder door gaat en bovendien zou het leven voor jou een stuk makkelijker worden als je er mee om leert gaan.
Sterkte!
dinsdag 29 juli 2008 om 16:37
Hoi bosaapje, lolle, halfvol en josefientje12 (wat een namen allemaal ;-)!)
Nou is het niet zo dat ik een onbekende ben in therapieland, integendeel, maar een aantal maanden geleden is mijn psychotherapeut uit de running geraakt door Joost mag weten wat, waardoor mijn therapie stilligt en vervanging vind je niet zomaar bij de eerste de beste (althans ik niet, ik was echt errug in mijn nopjes met deze goede therapeut)
Vandaar dat ik op het moment zelf aan het modderen ben.
Borderlineachtige persoonlijkheidstrekken heb ik ook, maar daar kun je ook nog alle kanten mee uit. Dat wat Josefientje schrijft over die verwaarlozing herken ik zeker, al heb ik daar absoluut zelf een aandeel in omdat ik zelf mijn mond niet open heb gedaan over gebeurtenissen, maar daarnaast was er ook een groot onvermogen van mijn ouders dat ze zich niet bewust waren...en nou ja,...jammer..
Wat Lolle schrijft, maakt mijn hersens even aan het kraken, want ik herken totaal niet dat mijn vriend uit een gelijksoortige familie komt. Tegenovergesteld zelfs, bijna in alles zowat; van weinig materialisme tot duidelijk gestructureerde burgerlijkheid (dus weten waar je aan toe bent, heerlijk!!) en respectvol naar elkaars gevoelens zijn en echt luisteren en uit laten praten en geen ongevraagde en dwingende adviezen geven.....allemaal dingen waar ik echt heel goed op gedij terwijl dat in mijn gezin van herkomst dus omgekeerd geldt.
Begrijp me niet verkeerd, het zijn allemaal mensen waarvan ik heel veel houd, maar het was een situatie waarin ik wel en niet thuishoorde. Ik had/heb behoeften die daar niet aan bod konden komen...enzovoorts..blabla.
Ik vond het heel goed om te horen van halfvol dat jou verteld is dat je jezelf goed voor moet houden dat je die dingen NOOIT meer zult krijgen..dat is waar het om gaat voor mij, het is voorbij, gaat niet meer goedkomen..punt..Nou ja, punt, dan komt het verdriet dus wat soms lijkt alsof dat bodemloos is.
Ik vind het rot dat je vandaag weer een extreme bevestiging-nodig-hebben-dag hebt, althans dat lees ik uit je verhaal.
Hier heb je wat virtuele zakdoekjes voor je tranen
..Sterkte
(ik vind sterkte niet het passende woord, maar wat je dan wel zegt weet ik niet, ik ben zelf nogal allergisch voor die zgn bemoedigende woorden; sterkte: duh..sterkte helpt hier niet bij ..tjonge wat een k*twoord )
Ik heb lange tijd gedacht dat ik gelukkig zou zijn als ik maar weer klein was, maar dat denk ik nu niet meer zo, meer als ik dat weer over zou moeten doen, zou ik weer in die h*l belanden. Ik weet niet hoe ik dan zou moeten overleven met de kennis van nu dat een verslaving niet helpt en dat je uiteindelijk nog de confrontatie met die weggestopte gevoelens aan zult moeten. In contact met mijn gevoel zijn was te pijnlijk, maar wat het alternatief zou zijn?
Ook een therapeut kan je hier maar weinig concreet advies in geven heb ik gemerkt, dus of dat nu DE oplossing zou zijn, weet ik niet. Ga er wel weer heen zodra dat weer kan, maar die man kan mij niet zeggen: ja, precies nu dus even stoppen met wat je aan het doen bent, want je verziekt hiermee je relatie.. ook nog even aan lolle: ik herhaal misschien wel wat mijn ouders deden, maar waar ik nu meer mee zit is dat ik maar blijf vragen binnen mijn relatie om wat ik toen heb gemist, alsof ik altijd dat nog maar wil inhalen...die drang is bijna een dwang eigenlijk.
Maar hoe dan ook, bedankt voor jullie input, vind ik erg fijn!!
Groetjes KK
Nou is het niet zo dat ik een onbekende ben in therapieland, integendeel, maar een aantal maanden geleden is mijn psychotherapeut uit de running geraakt door Joost mag weten wat, waardoor mijn therapie stilligt en vervanging vind je niet zomaar bij de eerste de beste (althans ik niet, ik was echt errug in mijn nopjes met deze goede therapeut)
Vandaar dat ik op het moment zelf aan het modderen ben.
Borderlineachtige persoonlijkheidstrekken heb ik ook, maar daar kun je ook nog alle kanten mee uit. Dat wat Josefientje schrijft over die verwaarlozing herken ik zeker, al heb ik daar absoluut zelf een aandeel in omdat ik zelf mijn mond niet open heb gedaan over gebeurtenissen, maar daarnaast was er ook een groot onvermogen van mijn ouders dat ze zich niet bewust waren...en nou ja,...jammer..
Wat Lolle schrijft, maakt mijn hersens even aan het kraken, want ik herken totaal niet dat mijn vriend uit een gelijksoortige familie komt. Tegenovergesteld zelfs, bijna in alles zowat; van weinig materialisme tot duidelijk gestructureerde burgerlijkheid (dus weten waar je aan toe bent, heerlijk!!) en respectvol naar elkaars gevoelens zijn en echt luisteren en uit laten praten en geen ongevraagde en dwingende adviezen geven.....allemaal dingen waar ik echt heel goed op gedij terwijl dat in mijn gezin van herkomst dus omgekeerd geldt.
Begrijp me niet verkeerd, het zijn allemaal mensen waarvan ik heel veel houd, maar het was een situatie waarin ik wel en niet thuishoorde. Ik had/heb behoeften die daar niet aan bod konden komen...enzovoorts..blabla.
Ik vond het heel goed om te horen van halfvol dat jou verteld is dat je jezelf goed voor moet houden dat je die dingen NOOIT meer zult krijgen..dat is waar het om gaat voor mij, het is voorbij, gaat niet meer goedkomen..punt..Nou ja, punt, dan komt het verdriet dus wat soms lijkt alsof dat bodemloos is.
Ik vind het rot dat je vandaag weer een extreme bevestiging-nodig-hebben-dag hebt, althans dat lees ik uit je verhaal.
Hier heb je wat virtuele zakdoekjes voor je tranen
..Sterkte(ik vind sterkte niet het passende woord, maar wat je dan wel zegt weet ik niet, ik ben zelf nogal allergisch voor die zgn bemoedigende woorden; sterkte: duh..sterkte helpt hier niet bij ..tjonge wat een k*twoord )
Ik heb lange tijd gedacht dat ik gelukkig zou zijn als ik maar weer klein was, maar dat denk ik nu niet meer zo, meer als ik dat weer over zou moeten doen, zou ik weer in die h*l belanden. Ik weet niet hoe ik dan zou moeten overleven met de kennis van nu dat een verslaving niet helpt en dat je uiteindelijk nog de confrontatie met die weggestopte gevoelens aan zult moeten. In contact met mijn gevoel zijn was te pijnlijk, maar wat het alternatief zou zijn?
Ook een therapeut kan je hier maar weinig concreet advies in geven heb ik gemerkt, dus of dat nu DE oplossing zou zijn, weet ik niet. Ga er wel weer heen zodra dat weer kan, maar die man kan mij niet zeggen: ja, precies nu dus even stoppen met wat je aan het doen bent, want je verziekt hiermee je relatie.. ook nog even aan lolle: ik herhaal misschien wel wat mijn ouders deden, maar waar ik nu meer mee zit is dat ik maar blijf vragen binnen mijn relatie om wat ik toen heb gemist, alsof ik altijd dat nog maar wil inhalen...die drang is bijna een dwang eigenlijk.
Maar hoe dan ook, bedankt voor jullie input, vind ik erg fijn!!
Groetjes KK
anoniem_54464 wijzigde dit bericht op 29-07-2008 16:40
Reden: een kleine aanvulling
Reden: een kleine aanvulling
% gewijzigd
