Psyche
alle pijlers
Relatie met PTSS er
donderdag 6 april 2017 om 17:32
Hallo allemaal,
Ik hoop dat er mensen zijn die mij advies kunnen geven.
Ik heb een aantal maanden geleden een hele leuke lieve man ontmoet. Al binnen korte tijd had ik een "raar" gevoel bij hem, gewoon een intuïtie dingetje.
Ik heb een soort van het contact verbroken en later toch weer contact met hem opgenomen omdat ik hem niet los kon laten.
Na 2 maanden vertelde hij mij dat hij PTSS heeft en hiervoor in behandeling is. Hij is ex militair.
In mijn onwetendheid naar PTSS heb ik een aantal dingen verkeer aangepakt en hem om bevestiging gevraagd.
Sinds kort heb ik mijzelf verdiept in de materie en kwam ik erachter dat ik veel teveel van hem heb verwacht.
Ik heb dit tegen hem verteld en mijn excuses hiervoor aangeboden. Waarna we eigenlijk besloten hebben om het contact te verbreken.
Hij wil mij niet opzadelen met zijn problemen en mij meesleuren hierin. Ik weet dat ik het wel aan kan maar hij wil zich focussen op zichzelf en hij wil dat ik plezier maak en leef.
Ik ben er kapot van en vraag mezelf af of het wel de juiste beslissing is om hem te laten gaan? Het voelt alsof ik hem in de steek laat te midden van al zijn shit.
Zijn er ervaringsdeskundige die hierin advies kunnen geven.
Naar hem luisteren en hem met rust laten? Of mezelf niet af laten schepen door zijn schuldgevoel?
Ik weet inmiddels dat PTSS ers zich graag isoleren maar dat dit niet de juiste oplossing is.
Ik hoor graag van jullie!
Ik hoop dat er mensen zijn die mij advies kunnen geven.
Ik heb een aantal maanden geleden een hele leuke lieve man ontmoet. Al binnen korte tijd had ik een "raar" gevoel bij hem, gewoon een intuïtie dingetje.
Ik heb een soort van het contact verbroken en later toch weer contact met hem opgenomen omdat ik hem niet los kon laten.
Na 2 maanden vertelde hij mij dat hij PTSS heeft en hiervoor in behandeling is. Hij is ex militair.
In mijn onwetendheid naar PTSS heb ik een aantal dingen verkeer aangepakt en hem om bevestiging gevraagd.
Sinds kort heb ik mijzelf verdiept in de materie en kwam ik erachter dat ik veel teveel van hem heb verwacht.
Ik heb dit tegen hem verteld en mijn excuses hiervoor aangeboden. Waarna we eigenlijk besloten hebben om het contact te verbreken.
Hij wil mij niet opzadelen met zijn problemen en mij meesleuren hierin. Ik weet dat ik het wel aan kan maar hij wil zich focussen op zichzelf en hij wil dat ik plezier maak en leef.
Ik ben er kapot van en vraag mezelf af of het wel de juiste beslissing is om hem te laten gaan? Het voelt alsof ik hem in de steek laat te midden van al zijn shit.
Zijn er ervaringsdeskundige die hierin advies kunnen geven.
Naar hem luisteren en hem met rust laten? Of mezelf niet af laten schepen door zijn schuldgevoel?
Ik weet inmiddels dat PTSS ers zich graag isoleren maar dat dit niet de juiste oplossing is.
Ik hoor graag van jullie!
donderdag 6 april 2017 om 17:41
quote:Waarna we eigenlijk besloten hebben om het contact te verbreken.
Hij wil mij niet opzadelen met zijn problemen en mij meesleuren hierin. Ik weet dat ik het wel aan kan maar hij wil zich focussen op zichzelf en hij wil dat ik plezier maak en leef.
Met of zonder PTSS: luister als iemand zegt alleen verder te willen gaan. Mannen zijn vaak niet zo moeilijk te duiden. Hij wil niet, hij wil zich focussen op zichzelf. Daar is je antwoord.
quote:Sinds kort heb ik mijzelf verdiept in de materie en kwam ik erachter dat ik veel teveel van hem heb verwacht.quote:Ik weet inmiddels dat PTSS ers zich graag isoleren maar dat dit niet de juiste oplossing is.
Je had je misschien beter niet kunnen verdiepen in PTSS.
Sowieso bestaat er niet 'een PTSS'er', je hébt PTSS.
Daarnaast bestaan er net zoveel variaties in PTSS als dat er mensen zijn.
Je scheert nu van alles over één kam en doet allerlei aannames die niet hoeven te kloppen.
Dat laatste is overigens nog een prima reden om niet met elkaar verder te gaan.
Hij wil mij niet opzadelen met zijn problemen en mij meesleuren hierin. Ik weet dat ik het wel aan kan maar hij wil zich focussen op zichzelf en hij wil dat ik plezier maak en leef.
Met of zonder PTSS: luister als iemand zegt alleen verder te willen gaan. Mannen zijn vaak niet zo moeilijk te duiden. Hij wil niet, hij wil zich focussen op zichzelf. Daar is je antwoord.
quote:Sinds kort heb ik mijzelf verdiept in de materie en kwam ik erachter dat ik veel teveel van hem heb verwacht.quote:Ik weet inmiddels dat PTSS ers zich graag isoleren maar dat dit niet de juiste oplossing is.
Je had je misschien beter niet kunnen verdiepen in PTSS.
Sowieso bestaat er niet 'een PTSS'er', je hébt PTSS.
Daarnaast bestaan er net zoveel variaties in PTSS als dat er mensen zijn.
Je scheert nu van alles over één kam en doet allerlei aannames die niet hoeven te kloppen.
Dat laatste is overigens nog een prima reden om niet met elkaar verder te gaan.
donderdag 6 april 2017 om 18:00
donderdag 6 april 2017 om 18:00
Je hebt een stoornis, je bent geen stoornis. En ik vind het eerlijk gezegd vreemd, dat van alles wat je over PTSS leest, je eruit pikt dat de gemiddelde PTSS'er zich graag isoleert. Ik vind dat sowieso een gekke manier van beschrijven, je doet het niet "graag" namelijk, het is angst en zelfbescherming. Verder draait deze info vooral om het waarom met jou niet zou werken, en niet zozeer wat de stoornis nu ECHT inhoud voor iemand.
Ik denk eigenlijk dat deze man gelijk heeft in het afstand nemen.
Ik denk eigenlijk dat deze man gelijk heeft in het afstand nemen.
donderdag 6 april 2017 om 18:00
donderdag 6 april 2017 om 18:01
donderdag 6 april 2017 om 18:10
Het is ook nogal arrogant om te denken dat wanneer iemand je niet wil dat dat dus komt omdat hij psychisch niet in orde is. Ipv dat iemand gewoon niet wil omdat hij het onvoldoende vindt klikken. Nee de ander moet wel gek zijn want anders zou hij jou wel willen. Dat is best een arrogante instelling. Net zoiets als: omdat hij mij niet wil moet hij wel lijden aan bindingsangst.
Ik zou zeggen accepteer de afwijzing, lik je wonden en ga opzoek naar iemand die jou wel wil.
Focus je wat minder op de problemen van een ander en zoek iemand met wie je het ongecompliceerd leuk kunt hebben.
Dikke kans dat het dan wel wat wordt.
Ik zou zeggen accepteer de afwijzing, lik je wonden en ga opzoek naar iemand die jou wel wil.
Focus je wat minder op de problemen van een ander en zoek iemand met wie je het ongecompliceerd leuk kunt hebben.
Dikke kans dat het dan wel wat wordt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 6 april 2017 om 19:33
Als PTSS'er herken ik me ergens wel in zijn opmerkingen; ik heb ze ook gemaakt.
Ik wou namelijk niemand tot last zijn, en mijn 'moeilijk doen' niet jouw leven laten beïnvloeden. In het begin van een relatie wordt bij mij de PTSS vaak erger, omdat ik mezelf stress opleg; ik wil leuk/energiek zijn tegenover jou, dit lukt niet altijd, ik durf nog niet de waarheid te vertellen over mijn PTSS want ik ben bang dat je dan meteen wegloopt en verzin smoesjes 'kan toch niet komen heb hoofdpijn', mensen gaan dat merken/zich aan irriteren/ongewenst voelen op den duur, ik voel me daardoor schuldig en krijg nog meer stress en PTSS verschijnselen aaargh... en dan wordt er over gepraat en zeg ik ook dergelijke dingen... ik wil aan mezelf werken en rust en ik wil jou niet tot last zijn.
Maar dat is heel dom. Die rust kan namelijk mét een relatie ook; als je gewend aan elkaar bent. Dan heb je zelfs méér rust. En een last hoef je niet te zijn.
Met mijn laatste partners ging het prima. Het was iemand die heel goed haar eigen plan kon trekken en een goed sociaal leven had; dus als ik op het laatste moment niet kon; geen probleem, die vermaakt zich wel. Kon ik niet mee naar een groepsding dan spoorde ik haar aan om alleen te gaan, ik red mezelf wel. Het was sowieso een makkelijk persoon; hadden we iets met zijn tweeën buiten de deur gepland en kon ik niet naar buiten; no problemo! Gaan we toch gewoon bankhangen, film kijken en thuisbezorgen!
Uit mijn persoonlijke ervaring heb ik gemerkt dat:
- Het belangrijk is dat je als PTSS'er niet verwacht dat de ander continu je hand vasthoud. Tenzij het even héééél erg is mag dat best. Maar als je het zelf thuis prima red, maar de activiteit niet, laat je partner dan gaan en lol hebben zónder jaloezie.
- Communiceer duidelijk als PTSS'er
- Luister als partner duidelijk. Zich terugtrekken hoeft geen slecht teken te zijn. Bij stevige spierpijn raden ze ook niet aan om een marathon te gaan lopen; soms is rust gewoon nodig. Die adrenaline die bij PTSS komt kijken in je lichaam put je op alle vlakken uit.
- Trek het als partner niet persoonlijk aan. Kan je partner niet; mooie kans om iets met je vrienden/jezelf te doen (sommige koppels hebben er ruzie over wanneer/hoevaak je zonder je partner iets kan/mag/moet gaan doen, bij jou geen issue!)
- Voorkom lange termijn plannen. Veel PTSS'ers kunnen beter beantwoorden of ze morgen iets mee kunnen gaan doen dan over 2 weken, aangezien ze niet weten hoe ze zich dan voelen. Dit voorkomt teleurstellingen aan beiden kanten.
- Doe alsof er niks is. Er als partner goedbedoeld continu over willen praten, het benoemen, willen helpen e.d. kan het juist verergeren. Afleiding is fijner. Als je partner heeft laten merken dat hij er op dit exacte moment veel last van heeft; probeer er dan niet over te praten. Heb het over doodnormale dagelijkse dingen. Dat praten kan wanneer het gezakt is nog.
Ik denk dat het helemaal niet gecompliceerd hoeft te zijn. Het is maar hoe je het zelf wilt maken (en hij). Allen die ik ken met PTSS hebben in ieder geval een goede relatie. Komen soms op het laatste moment niet opdagen, maar niet vaker dan die ene vriend/in die vaker hoofdpijn/buikkrampen/moeheid/geenoppas/etc. heeft dan gemiddeld.
Overigens voor de geintreseerden; PTSS is niet zoals in films. Het is niet iemand die je nadat en ballon kapot klapt je in een rage je in elkaar ramt omdat hij denkt dat hij weer in Vietnam is en jij de vijand... Het gros heeft last van een verhoogd adrenaline niveau waardoor alle zintuigen continu op scherp staan (sneller last van prikkels), je sneller schrikt, je hartslag sneller is (daardoor moeilijker in slaap valt bijvoorbeeld), soms (meesten niet) herbelevingen in dromen en automatische reacties (ik vloog vaak achter de bank als de deurbel ging, mij voor de grap laten schrikken is ook écht geen goed plan want dan kan ik je helaas wel slaan. Nadat ik achter de bank vandaan ben gekomen. Omdat je een eikel bent. Want door jouw 'leuke grapje' is mijn adrenaline nóg meer omhoog geschoten en dat duurt weer dagen voordat het daalt en kan ik weer stukken minder de komen dagen...moet ik weer trillend op mijn werk staan zuuuucht).
Eigenlijk is het niet moeilijker dan iemand daten met migraine/darmproblemen/lyme/zware ongesteldheid/angststoornis/burn-out/depressie etc. Soms kunnen ze gewoon even niet de 100% kracht geven om alles te doen wat ze willen; maar over het algemeen prima functionerende mensen.
Ik wou namelijk niemand tot last zijn, en mijn 'moeilijk doen' niet jouw leven laten beïnvloeden. In het begin van een relatie wordt bij mij de PTSS vaak erger, omdat ik mezelf stress opleg; ik wil leuk/energiek zijn tegenover jou, dit lukt niet altijd, ik durf nog niet de waarheid te vertellen over mijn PTSS want ik ben bang dat je dan meteen wegloopt en verzin smoesjes 'kan toch niet komen heb hoofdpijn', mensen gaan dat merken/zich aan irriteren/ongewenst voelen op den duur, ik voel me daardoor schuldig en krijg nog meer stress en PTSS verschijnselen aaargh... en dan wordt er over gepraat en zeg ik ook dergelijke dingen... ik wil aan mezelf werken en rust en ik wil jou niet tot last zijn.
Maar dat is heel dom. Die rust kan namelijk mét een relatie ook; als je gewend aan elkaar bent. Dan heb je zelfs méér rust. En een last hoef je niet te zijn.
Met mijn laatste partners ging het prima. Het was iemand die heel goed haar eigen plan kon trekken en een goed sociaal leven had; dus als ik op het laatste moment niet kon; geen probleem, die vermaakt zich wel. Kon ik niet mee naar een groepsding dan spoorde ik haar aan om alleen te gaan, ik red mezelf wel. Het was sowieso een makkelijk persoon; hadden we iets met zijn tweeën buiten de deur gepland en kon ik niet naar buiten; no problemo! Gaan we toch gewoon bankhangen, film kijken en thuisbezorgen!
Uit mijn persoonlijke ervaring heb ik gemerkt dat:
- Het belangrijk is dat je als PTSS'er niet verwacht dat de ander continu je hand vasthoud. Tenzij het even héééél erg is mag dat best. Maar als je het zelf thuis prima red, maar de activiteit niet, laat je partner dan gaan en lol hebben zónder jaloezie.
- Communiceer duidelijk als PTSS'er
- Luister als partner duidelijk. Zich terugtrekken hoeft geen slecht teken te zijn. Bij stevige spierpijn raden ze ook niet aan om een marathon te gaan lopen; soms is rust gewoon nodig. Die adrenaline die bij PTSS komt kijken in je lichaam put je op alle vlakken uit.
- Trek het als partner niet persoonlijk aan. Kan je partner niet; mooie kans om iets met je vrienden/jezelf te doen (sommige koppels hebben er ruzie over wanneer/hoevaak je zonder je partner iets kan/mag/moet gaan doen, bij jou geen issue!)
- Voorkom lange termijn plannen. Veel PTSS'ers kunnen beter beantwoorden of ze morgen iets mee kunnen gaan doen dan over 2 weken, aangezien ze niet weten hoe ze zich dan voelen. Dit voorkomt teleurstellingen aan beiden kanten.
- Doe alsof er niks is. Er als partner goedbedoeld continu over willen praten, het benoemen, willen helpen e.d. kan het juist verergeren. Afleiding is fijner. Als je partner heeft laten merken dat hij er op dit exacte moment veel last van heeft; probeer er dan niet over te praten. Heb het over doodnormale dagelijkse dingen. Dat praten kan wanneer het gezakt is nog.
Ik denk dat het helemaal niet gecompliceerd hoeft te zijn. Het is maar hoe je het zelf wilt maken (en hij). Allen die ik ken met PTSS hebben in ieder geval een goede relatie. Komen soms op het laatste moment niet opdagen, maar niet vaker dan die ene vriend/in die vaker hoofdpijn/buikkrampen/moeheid/geenoppas/etc. heeft dan gemiddeld.
Overigens voor de geintreseerden; PTSS is niet zoals in films. Het is niet iemand die je nadat en ballon kapot klapt je in een rage je in elkaar ramt omdat hij denkt dat hij weer in Vietnam is en jij de vijand... Het gros heeft last van een verhoogd adrenaline niveau waardoor alle zintuigen continu op scherp staan (sneller last van prikkels), je sneller schrikt, je hartslag sneller is (daardoor moeilijker in slaap valt bijvoorbeeld), soms (meesten niet) herbelevingen in dromen en automatische reacties (ik vloog vaak achter de bank als de deurbel ging, mij voor de grap laten schrikken is ook écht geen goed plan want dan kan ik je helaas wel slaan. Nadat ik achter de bank vandaan ben gekomen. Omdat je een eikel bent. Want door jouw 'leuke grapje' is mijn adrenaline nóg meer omhoog geschoten en dat duurt weer dagen voordat het daalt en kan ik weer stukken minder de komen dagen...moet ik weer trillend op mijn werk staan zuuuucht).
Eigenlijk is het niet moeilijker dan iemand daten met migraine/darmproblemen/lyme/zware ongesteldheid/angststoornis/burn-out/depressie etc. Soms kunnen ze gewoon even niet de 100% kracht geven om alles te doen wat ze willen; maar over het algemeen prima functionerende mensen.
donderdag 6 april 2017 om 19:40
Iemand met PTSS hoeft niet gered te worden, nee is gewoon nee, kan prima grenzen aangeven. En ja we (ook ik heb PTSS) onze gebruiksaanwijzing (zoals iedereen) maar (in iedergeval de meesten) willen als normaal behandeld worden (behalve die schrik grapjes want ook ik word heel kwaad) door onze vrienden of familie en we voelen heel goed aan wanneer een vriend/vriendin/partner hier wel of niet mee om kan gaan. Juist de voorzichtigheid van een ander maakt het vaak nog lastiger dan de bedoelling is. Een partner van iemand met PTSS moet heel stevig in z'n schoenen staan.
Hij heeft voorzichzelf gekozen. Respecteer dat.
Hij heeft voorzichzelf gekozen. Respecteer dat.
