Restverschijnselen burnout

Gelukkig heb ik hier geen last van.
Maar ik had ook geen angsten, somberheid en dwanggedachten.
Ik was wel ontzettend moe.
Wel merk ik dat het met 2 kinderen in de basisschool leeftijd erg druk is.
Mijn mindset is anders geworden.
Je kan niet perfect zijn. Nee vandaag een keer geen vriendjes te spelen, en nee vandaag een keer niet stofzuigen, een dag een keer poffertjes eten zodat ik niet hoef te koken.
Ik ga het mezelf niet meer moeilijk maken zodat ik uitgeput ben aan het einde van de dag.

Net als jij ook zo'n 6 jaar geleden de grootste klap gehad. Mijn geheugen is blijvend slechter geworden. Mijn mindset is voor mezelf wel prettiger geworden, waardoor ik minder energie verspil. Toch heeft dit niet kunnen voorkomen dat ik momenteel weer flink op de rem moet trappen. Prikkelverwerking is ruk, veel hoofdpijn en concentratieproblemen. Slapen gaat gelukkig weer beter. Heel frustrerend maar het is niet anders.
Weer terug naar de basis, rust pakken (slapen, mediteren) en vooral accepteren. Goed voor jezelf zorgen.
Bij mij werkt een nieuwe baan met chaotische structuur, zooi en alleen maar deadlines niet. Nog bedenken hoe ik verder moet. Denk dat ik stukloop op een combinatie van hectische baan en aard van het beestje, namelijk gevoelig voor prikkels, nog steeds alles perfect willen doen etc. Moet ik minder uren maken of is een andere werkomgeving al voldoende? Ben er nog niet uit. Hoeft ook niet. Eerst beter worden.
Heb je naast de psych nog andere hulpmiddelen om uit je hoofd te komen? Ik heb zelf baat bij een psychosomatische fysiotherapeut. Volg ook weer meditatie filmpjes. Probeer gezond te eten, beetje wandelen, schrijven.

Ik ben zelf nog maar een maand of 6-8 uit mijn burnout. Ik heb sindsdien een zware griep gehad met dubbele longontsteking. Zelf toen wilde mijn mij nog inplannen op het werk. Er is geen inzicht bij de werkgever over wat wel en niet kan. Zodra ik ergens kritiek op heb is het: ja maar jij was ziek alsof je daarmee gediskwalificeerd bent ofzo??

Ik ben niet zo zeer somber maar ik heb nog wel regelmatig last van vermoeidheid en migraine. Voor mijn stemming gebruik ik geen medicijnen alleen incidenteel een aminozuur. Ik ben sneller ziek en dan dus meteen echt goed ziek.
Ik moet regelmatig een rustdag of halve dag in lassen om bij te komen. Laatst ben ik uitgegaan maar dat gaat helemaal niet. Ik kan niet tegen rookprikkels en laat opblijven daar word ik niet lekker van. Mijn conditie is slecht, is ben snel kortademig. Ik loop, fiets en sport maar het kost meer moeite dan voor mijn burnout. Ik kan geen HIIT aan. Ik denk er nog wel over om nog een foto te laten maken van mijn longen want ik heb soms het gevoel dat er nog steeds iets zit.

Ik moet mijn grenzen bewaken op het werk en ik raak snel uit balans van conflicterende functie eisen. Zo wordt er heel erg gehamerd op kwaliteit (daar doe ik ook veel voor) terwijl er aan de andere kant wordt gevraagd om zwaar ondermaats te werken voor de snelheid. Ik houd nu wel meer aan mijn eigen keuze vast maar ik kan niet goed tegen de weerstand die hierdoor ontstaat.

Ik hoop dat het op lange termijn nog beter wordt al denk ik dat een paar dingen zal moeten accepteren. Vooral minder hard zijn voor mezelf.

Ik ben alleen. Ik zou echt geen baan en een gezin met meerdere kleine kinderen draaiende kunnen houden...dat zijn al 2-3 voltijd banen bij elkaar. Ik kan niet goed tegen drukte, lawaai en lichtprikkels...soms is het lastig met mijn nichtje van 2 die super leuk vind. Ik houd het maar kort vol. Op het werk heb ik een rustige kamer en ik kan daar best wel wat werk verzetten.

Ben al heel lang ongeveer dezelfde. Af en toe toch nog ineens een teleurstelling die als een donderslag bij heldere hemel kwam en dat doet dan even pijn maar dat heeft op mijn gewone dagelijkse leven geen echte invloed want of je nu iemand die je nieteens zo goed kende nog verder moet uitsluiten heeft geen praktische gevolgen. Bovendien heeft elk nadeel zijn voordeel.

Misschien pijnlijk dat (bijvoorbeeld) iemand minder om je blijkt te geven dan je dacht, maar het spaart ook tijd die je niet meer aan die persoon hoeft te besteden. En zekerheid is ook best fijn.

Geen medicijnen hier behalve inhibin tegen de kramp. Ik begin er ook niet meer aan.

Hou ninosz.hier hetzelfde.mijn 1e burn out 10 jaar geledenen 6 jaar geleden opnieuw stevig raak. Veel angst en paniek gehad. Inmiddels zijn onze kinderen groter, ben ik van baan gewisseld zodat ik geen targets meer heb, werk ik ook nog eens minder uren. Maar toch nog steeds last. Gevoelig voor prikkels. ..snel duizelig en daardoor angstig.
Kan bijna geen stress aan. Als alles 'normaal' gaat, is t nog wel te doen. Als er iets is (ook al is t leuk als bv vakantie zoals nu) komt t extra hard. Ik heb er jaren tegen gevochten. .Maar nooit langdurig gewonnen. Probeer nu te accepteren dat dit t is. Dat ik mijn oude ik niet meer ga worden. Dat ik die mag missen.
Soms ben ik daar verdrietig om, juist omdat ik altijd alles kon oplossen en aan kon.

Ik ken iemand die jaren gleden een BO heeft gehad.Nog steeds moet hij alles opschrijven, anders vergeet hij het.

Ninosz, ben je (weer) een soortgelijk leven aan het leven?
Heb je nog hetzelfde werk, werk-uren, verhoudingen werk-huishouden-"me-time" en wat je aan bezigheden doet (misschien minder vaak)?
Ik lees namelijk een beetje dat je je burnout als een soort tijdelijke zwakte/ziekte beschouwde en dat als je maar weer op krachten komt, je weer beter bent en weer alles aan kan wat je daarvoor kon.

Ik denk dat het iets anders betekent, namelijk dat hoe je voorheen leefde dus niet goed voor je lijf en/of body was en stelselmatig teveel energie kostte en je niet merkte of die signalen negeerde dat je teveel van jezelf vergde op die manier.
Totdat al je mentale en fysieke kracht "op" raakte.

En dat ligt denk ik dan dus niet aan dat er een gebrek aan kracht in jou was/is, maar dat jij dat (drukke) leven als "goed", krachtig en normaal beschouwt: zo wil jij (kunnen) zijn, dat is jouw streven, zo ken je jezelf, dat is jouw maatstaf, daar wil jij aan voldoen en als dat niet lukt, zie jij jezelf als zwak/falen/ niet goed (genoeg).
Als een terugval dus, en niet hoe je wilt zijn.

Ik zie het eerder als een dikke vette waarschuwing die je gekregen hebt (en hoogstwaarschijnlijk eerdere, mildere signalen negeerde en "gewoon" doorging?) dat deze leefwijze(n) en levensinstellingen (die jij als "de juiste" beschouwde, bijv de juiste werkmentaliteit van hard werken) je (kracht/energie) op de langere termijn onderuit halen, want spendeert/weggeeft en je grenzen (al dan niet ongemerkt) overschreidt en geen energie "bijlaadt".
Het treft meestal mensen die hoge eisen aan zichzelf stellen, en niet alleen op gebied van werken, maar ook op andere vlakken.

Het probleem is misschien dat je de oorzaak dan ook zoekt bij jezelf: je belastbaarheid waar iets aan "mankeert" (in periodes, bij vlagen verzwakt bent) en niet dat overbelasting de oorzaak is.
Je belastbaarheid wordt gevormd door je vermogens, capaciteiten, en jje mentale en fysieke conditie.
Dat laatste is niet een vast gegeven idd: door div oorzaken kan je in een goede, krachtige conditie zijn of in een slechtere conditie raken, als er veel beroep doet/wordt gedaan op je (veer)kracht, maar idd ook door tijdelijke oorzaken als een fikse griep, vermoeidheid maar ook verwerken van vanalles wat je meemaakt. Niet niet alleen je werk, huishouden en andere bezigheden , maar mentaal bijv ook door hoe verantwoordelijk je je voelt voor eea, verplichtingen, en niet zichtbare factoren zoals lichamelijk herstel na ziekte (wat ongemerkt ook doorgaat) en mentaal herstel van tegenvallers en zelfs van leuke ervaringen (trouwen of nieuw huis staan bijv ook in de stress top 10 ergens bovenaan! Waarvan vermoedelijk de mate van stress samenhangt met hoe "perfect" je dat huis of die bruiloft wil hebben).

Je eigen belastbaarheid speelt dus zeker wel een rol, maar is niet de oorzaak: je verzwakt je eigen kracht als het ware door leefwijzen en levensinstellingen/visies/opvattingen die (stelselmatig) een hoog beroep doen op je mentale en/of fysieke vermogens.

Als die zo uitgeput zijn geweest is het logisch dat dat niet alleen maar tijd kost en vanzelf bijtrekt (met rust), maar aktief opgeladen moet worden (een lege batterij tijd geven en niet gebruiken om zo te kunnen opladen werkt ook nog steeds niet als je hem niet (regelmatig) aan de lader legt).

Als je jezelf (je eigen staat waarin je verkeert, als wel/niet energie -genoeg- hebben) beschouwt als zwak als je je oude "kunnen" als maatstaf blijft nemen en liefst zoveel mogelijk op de oude voet doorgaat gebeurt het dus dat logischerwijs na een poosje de batterij weer leeg raakt. Daarmee is er niks mis met die oplaadbare batterij (jouw vermogen/power), maar dit is hoe een oplaadbare batterij werkt.

Het lijkt zo simpel, maar heb je echt onderzocht bij jezelf destijds wat energie kostte en waarvan/waaraan je energie krijgt/ oplaadt/bijlaadt?
Het is vaak een opeenstapeling van werk-privé en fysieke-mentale factoren, vanalles bij elkaar opgeteld wat een keer de druppel bereikt, waardoor de emmer overloopt.

Je hebt professionele hulp gezocht voor het mentale deel en dat ook opgevolgd, dat is zeker een vorm van "goed voor jezelf zorgen" en een blijk van zorgzaamheid (willen leren) naar jezelf.
Toch zit burnout naar mijn idee niet alleen tussen de oren: oa langdurige stress heeft altijd een uitwerking op je lijf, en tasten dus je fysieke kracht ook aan of halen die zelfs onderuit.

Een tijdlang merk je dat misschien niet zo, maar als je wel stresshormonen extra aanmaakt (vaak niet alleen door werk, maar een combi met veeleisendheid/veel prikkels en verantwoordelijkheidsgevoel ook op andere vlakken) en intussen tekorten aan allerlei andere "voedingsstoffen" oploopt die noodzakelijk zijn voor goed en krachtig functioneren van brains en body, ontstaat er een kéér een nijpend tekort.

Ik stond daar zelf ook nooit zo bij stil, en ik was mentaal "onoverwinnelijk sterk" totdat een dierbaar iemand mij wees op het fysieke aspect, wat bij mij idd sterk ondergeschikt aan het mentale was.
Wat doe jij aan fysieke in- en ontspanning, om jezelf energieker te maken?
(een goede fysieke conditie draagt net zo goed bij aan wat je aankunt en ik denk zomaar dat voor burnout "vatbare" mensen meer "in hun hoofd zitten" dan "in hun lijf" (en daardoor fysieke signalen langere tijd geeneens opmerken/voelen?).

Ik denk ook dat ten onrechte wordt gedacht dat alleen maar rust nemen voldoende is om te herstellen. Niks/ zo min mogelijk aan je kop hebben, en dat "niksdoen" en vooral niks "moeten" alles oplost. Want je bent dan al zover gekomen dat zelfs leuke dingen belastend zijn, uitgaan, gezellig moeten zijn, sociale bijeenkomsten, de buitenwereld met geluiden en drukte enz.
En als je weer enigszins hersteld voelt, je dus weer denkt dat je moet "aan kunnen" wat je daarvoor aankon, terwijl dat alleen maar zo léék, op korte termijn, en intussen ongemerkt vanalles aan je "knaagde" ook al dacht je prima te functioneren.

Heb je werk waarin je vooral met "hoofdzaken" bezig bent (waaronder bijv leidinggeven, regelen en organiseren ook valt)?
Misschien kantoor, zittend beroep, beeldscherm, mobiele bereikbaar- en beschikbaarheid, mails, vergaderingen, presentaties enz?
Of juist zwaar werk (fysiek, mentaal belastend en/of werkdruk, onregelmatige uren, overwerk enz zoals de zorg daar bijv een combi van is)?
Prestatiedrang, hangt er een bepaalde status aan die voor eoa druk zorgt, ook al vind je je werk echt leuk en haal je er veel voldoening uit (of waaraan je jezelf kunt bewijzen wat je kent en kunt, resultaatgericht, succes/falen?)

Tegenover deze teleurstelling in je eigen kracht (je zwakker vinden dan je zou willen zijn = dus tegen jezelf zeggen: ik ben niet krachtig (genoeg) of niet goed (genoeg)) zijn er bepaalde strategieen waaraan je je zelfvertrouwen zou ontlenen (of altijd aan kon ontlenen), weet je welke dat zijn?
Aan wat voor dingen meet jij af dat je jezelf kunt bewijzen dat je wél "krachtig" bent/ weer zou zijn, of jezelf "geslaagd/succesvol" kunt vinden?
Maw: op welke manieren/gebieden vecht jij tegen jezelf niet als "zwakkeling" te hoeven beschouwen?

Wat in jouw doen en laten draagt bij aan een goede/gezonde fysieke conditie en wat haalt dat misschien stelselmatig onderuit?
Denk daarbij niet alleen aan fysieke inspanning, maar ook aan welke manieren je doet of laat om te kunnen ontspannen, oa waar je van geniet, echt van tot rust komt, je een goede connectie met je lijf hebt (en dus bijdraagt aan je lekker in dat lijf voelen, oa juist leuk en opwindend is, naar uit kunt kijken, hoe zit het met plezier en genot, bijv seks is zo'n sterke connectie tussen mind en lijf, maar ook ontspanningsoefeningen, een warm bad, je spieren oefenen in eoa sport of yoga oid wat bewust maakt van onbewuste automatische processen zoals hartslag en ademhaling en andere fysiek voelbare dingen die je anders niet zou opmerken).

Ik denk dat kritisch kijken naar je prioriteiten in die strategieen die je helpen om je zelfverzekerder/ "beter" (als in ziek-zwak of gezond) / sterk(er) te voelen.
En misschien zijn sommige daarvan niet meer dan verzachten of verdoven of overrulen van dat "ik ben -nog steeds- niet goed genoeg naar mijn zin/ zwak/ niet zo krachtig als ik wil zijn"-gevoel?
Wat staat bij jou hoog op de lijst als het gaat om levensdoelen en rollen die je bekleedt die je "identiteit" vormen en die jij als "goed" of succesvol mens belangrijk vindt in het leven, die je zelfvertrouwen geven dat je "iemand" bent die iets voorstelt, bereikt heeft of wil bereiken of trots op jezelf kunt voelen?

Hoeveel tijd/aandacht krijgen liefde, lust, (zelf)compassie, voelen iha, beweging, jezelf voeden met en genieten van kwalitatief goed/gezond eten en drinken, maar ook wat je "inneemt" aan info van buitenaf via media (krant, tv, internet) en social media?

Het is imo echt een samenspel van fysieke en mentale factoren, van werk/privé, van tijd/aandacht in/voor anderen en "me-time" en is best lastig te onderscheiden wat nou fysiek en mentaal is, omdat mentaal dus ook bijbehorende chemische stoffen aanmaakt die je stemming positief en negatief beinvloeden en andersom bepaalde fysieke kwalen je mentaal ook beinvloeden.

Welke strategieen hanteer jij om "je hoofd ff uit te schakelen"?
Of om jezelf ff niet te (hoeven) beoordelen in sterk-zwak of goed-slecht of wat je wel/niet waard bent (op dat moment, in die periodes)?
Hoe kun jij eea van je af laten glijden?
Dringen zich bepaalde gedachten/gevoelens aan je op als je echt met jezelf alleen bent?

Ik denk dat burnout je in "overlevings-staat" brengt (vechten, vluchten, bevriezen en op zijn ergst is het dan bevriezen: tot stilstand gedwóngen worden).
Nu je daar eenmaal uit bent is het zaak dat je niet blijft vechten (tegen die zelfveroordeling dat je jezelf "zwak" vindt als je mind/body grenzen stelt), en ook niet van vlucht ("gewoon doorgaan, dan is het er niet"), maar als je "maatje" gaat accepteren: het heeft een nuttige functie, het is niet je vijand, het is je waarschuwingssysteem die het goed met jouw welzijn voor heeft, dus juist je "maatje".
Misschien juist een sterke kant van je, je intuitie die andere info over jou heeft dan je zelf kunt weten/bedenken met alleen je brein.
Je lijf geeft namelijk ook boodschappen naar het brein en niet alleen andersom, hoe het ervoor staat met ál je cellen en mechanismen/hormonen/stoffen.

Als je dat ter harte gaat nemen neem je jezelf en wat jij nodig hebt voor je welzijn serieus. Vergelijk je vooral niét met anderen: iedereen's aanleg en gesteldheid is verschillend, en ook hun belasting is niet de jouwe, en wat anderen lijken aan te kunnen is -net als bij jou eerder- soms ook maar tijdelijk, je weet (nog) niet of die vriendin/buurvrouw/ stoere vrouwen in de media die jij misschien als voorbeeld neemt van mensen die het "beter" doen dan jij, enz op den duur niet ook zichzelf aan het uithollen zijn, en tzt ook hun emmer zal overlopen.

Je eigen hoge standaard kan onbewust beinvloed zijn door het beeld wat jij je gevormd hebt wat jij als "krachtig" beschouwt, en kan goed zijn dat je "stoer" (wat meer een imago is) verwart met "kracht".
Verhelderend kunnen sommige boeken van Jan Geurtz zijn, oa "Verslaafd aan liefde" maakt onderscheid tussen kern-eigenschappen (kern van wie je wezenlijk bent, je natuur is) en "eigenwaarde-eigenschappen" (be- of veroordelen van wat je jezelf wel/niet "waard" vindt, verdient, vindt dat je wel/niet verdiend hebt en dat draait meer om vanuit welke "diepte" in jezelf je leeft of doet (en laat) wat je doet.

Misschien kun je meer focussen op (eigen)liefde en betekent eea wel dat je teveel hecht aan vanalles wat onder eigenwaarde (oa zelfbeeld, beeld wie/wat je naar buiten toe wilt zijn) valt?
Welke rol speelt liefde (niet zozeer partnerliefde, maar algemener, waaronder dus eigenliefde, liefde van en voor anderen, voor het leven, plezier en onbevangen) een rol van betekenis in je leven? Hoeveel % van je tijd en aandacht gaat daarheen?
Naar levendig voelen, zinvol, zingeving, vervulling, voldoening, ertoe doen, gevoel dat je een verschil maakt voor jezelf en omgeving/buitenwereld en de mensen in/ met jouw bestaan?

Misschien wat minder kijken naar wat je (nog) niet bent, kunt, ontbreekt, maar wat er allemaal fijn en goed aan jou en jouw leven is, en nog zou kunnen toevoegen aan extra's (of weglaten/minderen wat niet toevoegt)?

Lang verhaal weer, ik weet het.
Het zijn dingen die mij direct of indirect ook raken of van belang zijn.

Iemand die een close rol in mijn leven speelt worstelt zich momenteel uit burnout, heeft zowel fysiek als mentaal de koe bij de horens gepakt en die combi lijkt goed aan te slaan!
Begon met fysieke klachten en die zijn deels verklaard en aangepakt (torenhoge bloeddruk oa, zijn bij jou ook fysieke (mede)oorzaken onderzocht eigenlijk?), maar daarmee waren verschijnselen als duizeligheid niet weg.

Ze is onder begeleiding van een fysio gaan sporten, heeft social media-aktiviteiten zeer beperkt, en sociale leven op een laag pitje (dat ging niet, soort paniekaanvallen, geen prikkels kunnen verdragen, buitenzijn was al problematisch, naar de winkel gaan al teveel enz).
Zelfreflectie op afgelopen jaren, waar ze zich allemaal verantwoordelijk voor had gevoeld, zichzelf "oplegde" en in allerlei aspecten (zowel werk als andere dingen, zelfs van anderen "overnam", en allemaal "onder controle" moest houden van zichzelf. Ongezondere manieren van ontspanning aangewend.

Zich meer gaan verdiepen in gezond eten, recepten, zelf brood bakken, whatever. De ene verandering zette andere veranderingen in gang, stap voor stap.
Merkbare verbeteringen in conditie gaven/geven moed, hoop en uitzicht op herstel, een uitweg uit die ongewenste situatie en dat het voelbare vruchten afwerpt (dus motivatie voor nog meer veranderingen/stapjes ten goede).

iig een opgaande lijn, en dat voelt al heel anders dan in een vicieuze cirkel zitten, het idee alleen al dat je zelf invloed hebt kan al een stuk beter voelen, dan je overgeleverd voelen aan iets wat schijnbaar buiten je om gaat, en buiten je eigen wil om.
Valkuil is denk ik als je daar stopt (met die in- en ontspanningen die die opgaande lijn veroorzaakten) en denkt dat je "er weer bent" en weer de oude bent (en de oude gewoontes weer oppakt).
Niet alles kun je zelf onder controle hebben/houden, er zijn automatische en onbewuste processen in brein en lijf, maar als je al tenminste iéts doet met het gedeelte wat je wél zelf kunt beinvloeden en merkbare effecten van ervaart voelt dat stukken beter dan die eerdere machteloosheid.

Her)ken het zelf ook, zowel de vicieuze cirkel, die door stress, zelfveroordeling, angst en gevoel van "zwakte", jezelf volledig identificeren met je gewoontes (die daardoor alleen maar in stand blijven (en je doen "stilstaan"). Je hoéft die niet te accepteren als "zo ben ik nu eenmaal (geworden)", al kan het heel lastig zijn om uit dat soort overtuigingen over jezelf (je negatieve geloof) te "breken". Of bij te stellen naar een realistischer (of liefdevoller, milder, compassievoller?) kijk op jezelf.

Weer in jezelf/ je kracht geloven is oa dus een kwestie wat je over jezelf gelooft (of wijsmaakt en herhaalt).
Al die kleine vooruitgangen helpen je om weer in je krachtige zelf te geloven, hoe klein ook en op welk gebied ook: alles wat bijdraagt is vooruitgang, hoe klein de verandering/verbetering ook lijkt, het kan een sneeuwbal-effect hebben, zo kan ook een klein steentje in het water gooien steeds grotere rimpelingen veroorzaken.

Een beetje zoals: "als je altijd blijft doen wat je al deed, zul je blijven ervaren wat je al ervaren hebt".
Een aanradertje vind ik "Coach jezelf naar succes" (wat een breder begrip van succesvol mens belicht op een heldere en humorvolle manier). Een boekje van 8 euro wat je blik kan veranderen op eea, van Talane Miedaner (nieuwe uitgave).

Succes!

@Suzy65 je teksten heb ik op me in laten werken. Confronterend.

Toen ik met vallen en opstaan uit m'n zware burn out kwam, had ik een soort halleluja gevoel. Wat was het fijn om weer te voelen, lichaam en gedachten op dezelfde lijn. Veel energie te hebben. Meer levenskwaliteit omdat ik had gewerkt aan bepaalde gedragspatronen (extreme aanpassing). In privé leven veel aangepast maar in mijn werk eigenlijk niet.
Nu overspannen, weer die wazige hoofdpijn en prikkelfilter die stuk is. Ergens neem ik mezelf dat kwalijk, dat ik er weer ben ingetuind en dus dat harde oordelen over mezelf. Blijkbaar nog niet op de goede weg en dat weet ik ook wel. Ik weet waar de schoen wringt. Er ontstaan ideeen om het anders te gaan doen. Dit is voor mij een signaal om het werkende leven anders in te richten. Maar ja, ik vind het soms moeilijk dat ik niet meer de snelste medewerker ben of mijn geheugen een klap heeft gehad. Het maakt me onzeker 'kan ik dan bijna niks meer aan?', dat soort gedachten. Ook die gedachten kloppen niet maar damn wat lastig die oordelen. Ik weet dat het goedkomt maar momenteel nog niet helemaal in reine met mezelf. Alles aan het herlezen wat me destijds heeft geholpen.

Gajacat, niet jezelf mee om de oren slaan, hoor.
Met alle wijsheid en open ogen kun je nog steeds in die valkuilen stappen (been there). Dus ook de reeds bekende!

Bedenk dat het een teken van "overlevingsmodus" is wanneer je niet goed kunt nadenken (mist in je hoofd) en emoties afgezwakt zijn of afwezig lijken (afgestompt).
Dat alles wordt buiten werking gesteld als je amygdala het als het ware van je overneemt en het voor het zeggen krijgt.

Je weet nu dat dat niet betekent dat gedachten en gevoelens echt "weg" of ver weg zijn, het is alleen zo dat andere hersengebieden het (tijdelijk) overnemen.
Bij angst, dreigend gevaar en daadwerkelijk gevaar wordt je brein én lichaam in gereedheid gebracht (oa adrenaline aangemaakt) om de energie te bundelen op snel te kunnen handelen (wegrennen, klimmen, vechten, eoa actie kunt nemen) en worden de langere hersenroutes (afwegen of het wel een goed idee is, wat je erbij voelt, enz) uitgeschakeld, zodat je binnen fracties van seconden kunt "beslissen".

In normale angst/dreigend gevaar-situaties gaat dat ook weer vrij snel voor,bij als die situatie eenmaal voorbij is. Na de eerste shock (bijv bij het zien of meemaken van een ongeluk) ga je soms pas eea realiseren en trillen en emotioneel worden enzo.
Het zijn van die akties waarvan je later niet kunt uitleggen waarom je zo reageerde, bijv zo onlogisch (als een kip zonder kop).

Tegenwoordig hebben we te maken met vaak andere vormen van dreiging en gevaar dan een ongeluk of aanval van een leeuw.
Zijn dan meer situaties zoals dreigingen inkomen, werk, partner, woning te verliezen, en bijv niet opgewassen voelen tegen situaties op werk of mentaal "aangevallen" voelen door commentaar/kritiek op je functioneren, persoonlijkheid, kennis, vaardigheden, zeker als het gaat om "manco's" waar je zelf al niet zo zeker van bent of idd niet zo goed in bent.

Langdurig in zo'n modus betekent dat je mind & body niet meer ontspannen, en je dus spanningen vasthoudt, als het ware "onder stroom staat" of statisch bent.
Dat is zelfs voor de levensduur van apparaten niet goed, laat staan voor de mens.

Zolang de bron van die stress niet weg/voorbij is, kun je hooguit "st(r)oom afblazen" maar dat blijft dweilen met de kraan open.
Daarom helpt een vakantie ook niet, als je daarna weer terugkeert naar je stressvolle bestaan of baan en een pauze in een destructieve relatie of wat die bron ook maar moge zijn niet. En mindfulness (alleen dat) ook niet, als dat louter een oogje dichtdoen is (dan is het zoiets als leren net te doen alsof het er niet is).

Het is ook afhankelijk van wát het is: heb je er invloed op, is er iets aan te doen of te veranderen?
Soms voél je je wel gevangen zitten in een situatie en onmachtig om er iets aan te doen, maar ligt er een oplossing buiten de lijntjes.
Lastige is dat door angst dus allerlei helpende mechanismen op non-aktief staan, waardoor niet alleen je rationele en emotionele denken verminderd wordt, maar ook idd zoals in jouw geval je geheugen, het creatief denken (in allerlei potentiele oplossingen en mogelijkheden), of eea in ruimer perspectief kunnen zien dan deze situatie zoals ie is.

Daarom is het in de greep van angst en stress voor veel mensen juist zo onmogelijk om dan te stoppen met destructieve gewoontes en zelfs verslavingen (bijv iedereen kent wel het beeld van mensen aan het zuurstof op een ziekenhuisbed buitengereden zijn om toch te kunnen roken of mensen wiens leven acuut wordt bedreigd door zware obesitas en alleen geopereerd kunnen worden als ze direct afvallen, en dat lukt niet. Buitenstaanders die niet in die overlevingsmodus zitten kunnen daar meestal met hun verstand niet bij (vandaar alle onbegrip en voor/veroordelingen).

Daarom ook werkt onbegrip en "schop onder de kont" niet (op een forum of in eigen omgeving, maar ook sommige bedrijfsartsen), ook al is dat met de beste bedoelingen om je "wakker te schudden".
Wat vaak beter helpt is ook niet "meehuilen", maar ofwel (dáárin) gespecialiseerde professionals die dat wel begrijpen (en dat je uit die modus moet zien te komen allereerst) ofwel lotgenoten, als die er weer uitgekomen zijn tenminste, want je kunt elkaar ook onbewust tegenhouden door die herkenning en je daarin wentelen en denken "wat een opluchting, gelukkig ben ik niet de enige".

Je kunt misschien juist ipv jezelf "stom" te vinden dat je hier weer beland bent, steun halen uit dat je al eens hebt meegemaakt dat je dit doorstaan hebt en het voorbijgaand was, iets tijdelijks waar je weer uit opgekrabbeld bent, dus wéét dat je daartoe in staat bent. Dat het kán, en dat jij het kan!

Dat is het enige voordeel tov mensen die dit voor het eerst meemaken, en misschien heb je het zelfs eerder herkend/gemerkt dan de vorige keer.
Wie er middenin zit weet dat van zichzelf nog niet en moet maar eea aannemen van (ook nog eens tegenstrijdige) meningen (of kennis/ervaringen/ "succesvolle methodes enz) van anderen.

Belangrijk is om te proberen rustig te worden en te blijven, manieren te weten om iig je lijf alvast in een relaxte staat te krijgen. Angst is namelijk een op zichzelf staande "emotie" (die niet tot de emotionele hersengebieden behoort, dus eigenlijk geen emotie is, maar een mechanisme en die is het tegengestelde van ergens vertrouwen in krijgen. Daartegen kun je een beroep doen op moed en hoop, geloof (een positief geloof in verandering, in een ander scenario voor te kunnen stellen en wat daarvoor nodig zou zijn).

Het is krachtig om de hulpmiddelen die je daarbij van dienst kunnen zijn, waardoor het sneller of gemakkelijker wordt (dan alleen doen/proberen) in te schakelen, en juist geen teken van zwakte!
Anderen die zich niet (of niet meer) in zo'n staat of situatie bevinden kunnen namelijk vaak wel het ruimere verband en perspectief zien, wat je zelf niet ziet als je er middenin zit.

Probeer ook te relativeren voor jezelf hoe "erg" iets nou eigenlijk is (en of jij dat vooral zélf vindt/jou opvalt omdat je dat van jezelf verwacht of is het iets wat van anderen ook verwacht wordt onder soortelijke omstandigheden, leeftijd, energie enz?). Is het idd heel erg belangrijk?
Je weet al waar de schoen wringt, dan ben je iig op het spoor van in welke richting je de oplossing zoeken moet, dat is al heel wat.

En soms kost dat tijd: de snelste eerste beste "paniekerige" oplossing/mogelijkheid hoeft niet de slimste/beste te zijn, dus ook aarzelen en uitstellen kan soms een betere oplossing geven als je eea (weer) beter kunt overzien en overwegen.

Hi, ben nu voorzichtig beetje uit de BO aan het komen.
Lees veel over hooggevoeligheid/HSP waarbij prikkels gewoon veel heftiger binnen komen. Reden van mijn BO dan ook in het te weinig op mijn eigen behoeften focussen.

Psych en natuurgeneeskundige helpen me balans te vinden zonder medicatie maar wel met exta magnesium, gewoon overal te krijgen maar helpt bij vermoeidheid. Geeft ook af en toe een 'reset' waardoor ik energie krijg.

Ik was altijd al gevoeliger (dus ook voor opbranden/burnout) maar leer de positieve kanten er juist van en mijn eigen grenzen. Je bent niet zwak, je was veel te lang niet jezelf, denk ik. Misschien tijd om te kijken waar er toch energie weglekt en daar iets aan doen.

Succes, blijft een leerproces.

In 2013 ben ik volledig onderuit gegaan en werd er een burnout en een zware depressie gediagnosticeerd. Na diverse therapieën, een opname binnen de ggz bleef ik worstelen met de restverschijnselen van deze burn- out. Nog steeds heb ik een slechte concentratie, ben erg prikkelgevoelig en werk slechts een paar uurtjes per week binnen een functie die veel " lager " is dan waarvoor ik ben opgeleid. Het verschil met een paar maanden geleden is dat ik nu eindelijk geaccepteerd lijk te hebben dat het is zoals het is en heb ik mijn verzet tegen de burn-out opgegeven. En langzaam, heel langzaam kom ik weer een beetje tot rust en kan ik op momenten weer genieten van de kleine dingen in mijn leven. Knokken tegen mijn burn-out heeft me al die tijd niks opgeleverd en me alleen maar verder in de put geholpen. Acceptatie, de spreekwoordelijke lat heel erg laag leggen en heel goed luisteren naar de signalen van mijn lichaam, lijken nu zijn vruchten af te gaan werpen. Voor mij zit daar dus de oplossing om uiteindelijk uit dat diepe dal te klimmen.