Psyche
alle pijlers
Ritme
donderdag 19 november 2009 om 23:45
Binnen een maand ben ik allebei mijn ouders verloren.
Ik kan mn ritme niet terug vinden, tot midden in de nacht ben ik wakker, en daardoor slaap ik elke dag uit.
ik vind het moeilijk mijn ritme weer terug te vinden, ik ben van mezelf niet lui.
Maar het gevoel "waarom zou ik opstaan"overheerst.
Ook het gevoel" waarom leef ik nog" is sterk aanwezig,
ik denk dat ik depresief ben!
Ik kan mn ritme niet terug vinden, tot midden in de nacht ben ik wakker, en daardoor slaap ik elke dag uit.
ik vind het moeilijk mijn ritme weer terug te vinden, ik ben van mezelf niet lui.
Maar het gevoel "waarom zou ik opstaan"overheerst.
Ook het gevoel" waarom leef ik nog" is sterk aanwezig,
ik denk dat ik depresief ben!
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
donderdag 19 november 2009 om 23:57
Allereerst een
Ik herken het wel. Mijn moeder is een jaar geleden overleden, (mijn vader leeft overigens nog wel) maar ook ik merk dat ik nog steeds niet mezelf ben. Rouw heeft tijd nodig, maar als je zelf denkt dat je depressief bent, is het misschien tijd om hulp te zoeken bij de rouwverwerking?
Heel veel sterkte!
Ik herken het wel. Mijn moeder is een jaar geleden overleden, (mijn vader leeft overigens nog wel) maar ook ik merk dat ik nog steeds niet mezelf ben. Rouw heeft tijd nodig, maar als je zelf denkt dat je depressief bent, is het misschien tijd om hulp te zoeken bij de rouwverwerking?
Heel veel sterkte!
vrijdag 20 november 2009 om 00:06
Je hoeft niet gelijk depressief te zijn. Je kunt ook "gewoon" in een rouwperiode zitten.(maar misschien is daar weinig verschil tussen wat gevoel betreft)
Lijkt me heel normaal, met twee verliezen in 1 maand.
Heb je geen werk waardoor je je ritme weer krijgt?
zoals lokee zegt, rouwverwerkingsgroep misschien, Denk dat je huisarts wel een adres heeft, of anders de kerk, als je gelovig bent
sterkte en gecondoleerd
Lijkt me heel normaal, met twee verliezen in 1 maand.
Heb je geen werk waardoor je je ritme weer krijgt?
zoals lokee zegt, rouwverwerkingsgroep misschien, Denk dat je huisarts wel een adres heeft, of anders de kerk, als je gelovig bent
sterkte en gecondoleerd
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 20 november 2009 om 00:40
Dat maakt het waarschijnlijk extra zwaar. Behalve dat je je ouders kwijt bent, val je ook nog eens in een "gat". Dat wat je deed ben je kwijt. Het "zorgen voor" is weggevallen en laat een grote leegte achter. Je hebt ineens weer tijd voor je eigen gevoelens en het doet pijn.
Neem de tijd om je eigen pijn te verwerken.
(ik heb vooral meegelezen, niet gereageerd, maar volgens mij was jij degene die een heel respectvol topic heeft geschreven over zelfdoding?)
Ik kan me voorstellen dat je misschien bang bent voor een erfelijk aspect in depressies?
Als je daar inderdaad bang voor bent, probeer dan hulp te vinden.(ik heb verder geen advies waar je hulp zou kunnen vinden, maar misschien iemand anders wel)
Misschien sla ik de plank ook wel volledig mis; in dat geval sorry.
Neem de tijd om je eigen pijn te verwerken.
(ik heb vooral meegelezen, niet gereageerd, maar volgens mij was jij degene die een heel respectvol topic heeft geschreven over zelfdoding?)
Ik kan me voorstellen dat je misschien bang bent voor een erfelijk aspect in depressies?
Als je daar inderdaad bang voor bent, probeer dan hulp te vinden.(ik heb verder geen advies waar je hulp zou kunnen vinden, maar misschien iemand anders wel)
Misschien sla ik de plank ook wel volledig mis; in dat geval sorry.
vrijdag 20 november 2009 om 10:38
Geen wonder dat je in een gat gevallen bent, diaantje, dat zou ieder ander ook gebeuren. Ik denk dat het sowieso verstandig is om hulp te zoeken, en ik denk dat de enige manier om weer op tijd je bed uit te komen is zorgen dat je iets te doen hebt 's ochtends.
Ontbijten met een vriendin? Paardrijles? Vrijwilligerswerk? Ik noem maar wat. Maar ik zou in elk geval beginnen met een bezoekje aan de huisarts. Heel veel sterkte!
Ontbijten met een vriendin? Paardrijles? Vrijwilligerswerk? Ik noem maar wat. Maar ik zou in elk geval beginnen met een bezoekje aan de huisarts. Heel veel sterkte!
vrijdag 20 november 2009 om 10:48
hmz... het valt niet mee he, het leven weer op te pakken. Ik denk dat dat heel normaal is. Wat je schrijft lijkt inderdaad erg op een depressie. En dat je depressief word na dit alles is heel begrijpelijk. Heb je hulp? Anders zou ik toch eens even met de huisarts gaan praten. Misschien is het wel fijn als je wat hulp krijgt bij de verwerking. Je hoeft het echt niet alleen te doen. In elk geval een hele dikke knuffel!
zaterdag 21 november 2009 om 16:54
Ow lieve Diaantje, het is ook niet zo raar he... maar je voelt je er zelf niet prettig bij dus is het wel tijd om jezelf een schop onder je kont te geven en actie te gaan ondernemen om weer in een bepaald ritme te komen. Een bezoekje aan de huisarts zou denk ik ook geen kwaad kunnen. Je bent zo sterk geweest al die tijd omdat je wel moest... nu moet het weer, voor jezelf! Ik weet niet of je enigszins het gevoel hebt dat je ouders een beetje 'meekijken over je schouder' maar probeer het dan ook voor hun te doen! Ik weet zeker dat ze het vreselijk zouden vinden als hun zorgzame meid zichzelf zou verwaarlozen. Heel veel sterkte je kan het!!
zaterdag 21 november 2009 om 17:10
Hey Diaantje, wat rot dat je je nu zo voelt.
Zijn er nog mensen in je leven die nu dichtbij je staan? Een partner? Kinderen? Vrienden? Buren?
Als die er zijn, is het misschien goed hen te laten weten dat het niet goed gaat. Misschien kunnen ze iets voor je betekenen. Of alleen al luisteren.
Of het rouw heet of depressie... ik weet niet of dat veel uitmaakt nu.
Ben je bekend met hulpverlenende instanties? Heb je daar al eens gelopen? Soms kunnen zij je helpen weer een ritme te krijgen. Bijv. dat er iedere ochtend iemand langskomt en dat ze verwachten dat je dan wel opgestaan en aangekleed bent, en dan kunnen ze bijv. gaan wandelen.
Of dagbesteding regelen ergens. Hoewel daar soms erg 'zieke' mensen zitten en daar moet je wel tegen kunnen.
Blijf vooral schrijven hier, wie weet wat voor goede tips je krijgt.
Zijn er nog mensen in je leven die nu dichtbij je staan? Een partner? Kinderen? Vrienden? Buren?
Als die er zijn, is het misschien goed hen te laten weten dat het niet goed gaat. Misschien kunnen ze iets voor je betekenen. Of alleen al luisteren.
Of het rouw heet of depressie... ik weet niet of dat veel uitmaakt nu.
Ben je bekend met hulpverlenende instanties? Heb je daar al eens gelopen? Soms kunnen zij je helpen weer een ritme te krijgen. Bijv. dat er iedere ochtend iemand langskomt en dat ze verwachten dat je dan wel opgestaan en aangekleed bent, en dan kunnen ze bijv. gaan wandelen.
Of dagbesteding regelen ergens. Hoewel daar soms erg 'zieke' mensen zitten en daar moet je wel tegen kunnen.
Blijf vooral schrijven hier, wie weet wat voor goede tips je krijgt.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
