Psyche
alle pijlers
Rot voelen door moeder
maandag 31 mei 2010 om 22:36
Dit kan je doen door wanneer je iets vertelt wat voor jou van belang is en zij praat er overheen of doet het af als "niet belangrijk" om het te herhalen en erbij te zeggen dat het voor jou wel belangrijk is. Net zo lang tot dat jij haar aandacht hebt.
Een ander punt is om je zelfvertrouwen uit jezelf te halen en niet afhankelijk te laten zijn van je moeder.Is niet makkelijk maar in jouw situatie wel een voorwaarde voor een gelukkige toekomst.
Probeer je eigewaarde uit jezelf te halen.
Een ander punt is om je zelfvertrouwen uit jezelf te halen en niet afhankelijk te laten zijn van je moeder.Is niet makkelijk maar in jouw situatie wel een voorwaarde voor een gelukkige toekomst.
Probeer je eigewaarde uit jezelf te halen.
wees jezelf, er zijn genoeg anderen.
maandag 31 mei 2010 om 23:00
accepteren dat dit je moeder is, en dat ze niet gaat veranderen. Je kan wel iets meer afstand nemen en beter leren omgaan met teleurstellingen.
Zoek je liefde en lieve aandacht uit mensen die het wel kunnen geven en zoek bij je moeder de dingen die zij wel kan geven.
Je post deed me wel denken aan 4 jaar geleden. Mijn moeder riep door de telefoon een week voor mijn trouwdag: 'hoe kun je mij dit aandoen!!??"
Ik kan er nu hartelijk om lachen en vertel het wel eens als anekdote om anderen duidelijk te maken hoe mijn moeder denkt.
Zoek je liefde en lieve aandacht uit mensen die het wel kunnen geven en zoek bij je moeder de dingen die zij wel kan geven.
Je post deed me wel denken aan 4 jaar geleden. Mijn moeder riep door de telefoon een week voor mijn trouwdag: 'hoe kun je mij dit aandoen!!??"
Ik kan er nu hartelijk om lachen en vertel het wel eens als anekdote om anderen duidelijk te maken hoe mijn moeder denkt.
maandag 31 mei 2010 om 23:01
Het is heel verdrietig dat je moeder haar eigen emoties centraal stelt, ik denk niet dat je dat kan veranderen.
Om te voorkomen dat je in een moeilijke periode nog erger teleurgesteld raakt, zou je er verstandig aan doen de hoop op begrip van je moeder op te geven. Dat is iets dat je wel kan veranderen. Accepteer dat ze niet de moeder is die jij graag had gewild.
Om te voorkomen dat je in een moeilijke periode nog erger teleurgesteld raakt, zou je er verstandig aan doen de hoop op begrip van je moeder op te geven. Dat is iets dat je wel kan veranderen. Accepteer dat ze niet de moeder is die jij graag had gewild.
dinsdag 1 juni 2010 om 00:09
Bij mijn moeder is het juist zo dat ze met mijn dingen aan de haal gaat, Zij heeft er ook last van en dat is logisch maar daardoor vraagt ze nooit eens: hoe gaat het eigenlijk met jou? of: gaat het wel? Punt is dat als ik bijvoorbeeld zou zeggen dat het niet goed gaat. of iets dergelijks dat ze dan ervan uit gaat dat dat door haar komt, al heeft het geen fluit met haar te maken. En dat is moeilijk maar het is nou eenmaal zo, ik begin er nu mee te leren leven. Mensen spreken mij ook altijd aan met: Je moeder heeft het zo moeilijk met..., Het gaat niet goed met je moeder... etc. Ik voelde me altijd erg verantwoordelijk daarvoor maar zie nu dat dat helemaal niet mijn verantwoordelijkheid was. Toch kan ik het af en toe nu los laten gelukkig.
Ze is verder wel heel lief, dat maakt het ook zo lastig. Ik richt me nu op dingen waarin ze wél wat voor mij betekent en ik voor haar, meer de praktische dingen. En dat dan positief benoemen, dat helpt wel. Ik heb er trouwens wel met haar over gepraat, maar dat heeft lang geduurd en heeft als nadeel dat het ook heel pijnlijk kan zijn, dus denk er eerst even over na hoe en of je het wilt. Zolang je het maar bij jezelf houdt.
Beetje onduidelijk verhaal van mij, sorry.
Ze is verder wel heel lief, dat maakt het ook zo lastig. Ik richt me nu op dingen waarin ze wél wat voor mij betekent en ik voor haar, meer de praktische dingen. En dat dan positief benoemen, dat helpt wel. Ik heb er trouwens wel met haar over gepraat, maar dat heeft lang geduurd en heeft als nadeel dat het ook heel pijnlijk kan zijn, dus denk er eerst even over na hoe en of je het wilt. Zolang je het maar bij jezelf houdt.
Beetje onduidelijk verhaal van mij, sorry.
dinsdag 1 juni 2010 om 11:03
Zo'n moeder heb ik ook.
En je vraagt of het zin heeft om het erover te hebben? Ik denk het niet. Ze zal zeggen: wat doe ik toch verkeerd?...
Ze begrijpen het gewoon niet, want ze zitten op een heel andere golflengte. Of zoiets.
Ik heb nu geen contact meer met mijn moeder, omdat ik er niet meer tegen kon. Even kort door de bocht gezegd.
En je vraagt of het zin heeft om het erover te hebben? Ik denk het niet. Ze zal zeggen: wat doe ik toch verkeerd?...
Ze begrijpen het gewoon niet, want ze zitten op een heel andere golflengte. Of zoiets.
Ik heb nu geen contact meer met mijn moeder, omdat ik er niet meer tegen kon. Even kort door de bocht gezegd.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 1 juni 2010 om 11:13
Ik heb met gevoelens ten aanzien van mijn moeder helderheid gekregen door familieopstellingen. Daardoor kun je inzicht krijgen in de binding die jullie met elkaar hebben, en wat de oorzaak is van de gevoelens die ze bij je oproept. Misschien heb je er wat aan als je een familieopsteller in je buurt opzoekt. (ik had in 1 sessie al meer duidelijk dan in een half jaar bij de psycholoog).
dinsdag 1 juni 2010 om 23:33
ik heb ook zo'n exemplaar in de aanbieding, dus ruilen heeft geen zin. Mijn moeder heeft ook alleen maar ruimte voor haar eigen ellende, op alles en iedereen en totaal gebrek aan belangstelling of enthousiasme. Ik heb al jaren geleden emotioneel afstand gedaan, maar het bliijft toch elke keer een beetje teleurstellend.
Onder andere door therapie merk ik dat ik een heel naar gevoel naar haar toe heb waar ik me dan ook wel weer naar over voel.
Pas geleden is er ook iets gebeurd... merk dat ik het steeds moeilijker vind om aardig / normaal te doen en ben zo bang dat ik een keer enorm uit mijn stekker ga tegen haar
Tja jouw moeder is wie ze is en de kans dat ze zal veranderen of uberhaupt inziet wat ze doet of heeft aangericht. Probeer je boosheid een plekje te geven en sowieso weet dat je ook best boos mag zijn. Heb je enig idee waar haar houding vandan komt?
Overmatig bekritiseren komt vaak voort uit eigen onzekerheid / minderwaardigheid en zo ontstaat een vicieus cirkeltje.
Maar jij bent je moeder niet, heb gedeald met je issues en zal het doorbreken. Wat je met je moeder moet doen? ik weet het niet.
Zelf zou ik het liefste een tijdje geen contact willen, maar pff dat durf ik al helemaal niet te zeggen...
Onder andere door therapie merk ik dat ik een heel naar gevoel naar haar toe heb waar ik me dan ook wel weer naar over voel.
Pas geleden is er ook iets gebeurd... merk dat ik het steeds moeilijker vind om aardig / normaal te doen en ben zo bang dat ik een keer enorm uit mijn stekker ga tegen haar
Tja jouw moeder is wie ze is en de kans dat ze zal veranderen of uberhaupt inziet wat ze doet of heeft aangericht. Probeer je boosheid een plekje te geven en sowieso weet dat je ook best boos mag zijn. Heb je enig idee waar haar houding vandan komt?
Overmatig bekritiseren komt vaak voort uit eigen onzekerheid / minderwaardigheid en zo ontstaat een vicieus cirkeltje.
Maar jij bent je moeder niet, heb gedeald met je issues en zal het doorbreken. Wat je met je moeder moet doen? ik weet het niet.
Zelf zou ik het liefste een tijdje geen contact willen, maar pff dat durf ik al helemaal niet te zeggen...
dinsdag 8 juni 2010 om 19:17
Tjonge, net schreef ik bij een ander topic al wat over mijn moeder. Maar deze klopt beter. Want mijn moeder zet inderdaad ook alleen haar eigen emoties centraal. De mijne doen er niet toe. (Als je zelf iets vertelde, dan begon zij meteen over zichzelf of zei dingen als: je moet je er maar overheen zetten.) Dat heeft echt wel totj schade bij mij geleid. Ik was alleen maar gefocust op haar emoties (toen ik thuiswoonde) en heb niet geleerd met de mijne goed om te gaan.
Ik houd haar nu al jarenlang zoveel mogelijk op afstand. Ik wil zo weinig mogelijk contact. Als ik weleens een poging doe tot 'echt' contact, dan probeert ze de situatie binnen NO TIME weer zo te draaien zoals het vroeger was: dat het weer gaat over hoe zij zich voelt en dat ik op wat voor manier dan ook in haar emotionele behoeften mag voorzien.
Als ik wat te afstandelijk ben of reageer naar haar mening, werkt ze op mijn (schuld)gevoel door heel emotioneel en dramatisch te gaan doen. En het werkt ook nog, want ik ga me inderdaad schuldig voelen.
Het is heel lastig om heldere grenzen richting haar aan te geven, omdat het allemaal meer gaat om een 'houding' die ze aanneemt. Ik heb echter wel geprobeerd vanalles aan de orde te stellen en grenzen aan te geven. Maar dat leidt dan alleen maar tot meer emotie van haar kant en opmerkingen als dat ik een ondankbare dochter ben ...etcetera...
Wat ik nu heb gedaan en doe is het contact minimaliseren. En ik vind het t belangrijkst dat ik niet meega in wat zij wil. Ik ben er ook. Dus ik neem nu al best wel een behoorlijke tijd mijn schuldgevoelens op de koop toe. Het wordt daadwerkelijk iets minder. Maar leuk is het niet.
Ik houd haar nu al jarenlang zoveel mogelijk op afstand. Ik wil zo weinig mogelijk contact. Als ik weleens een poging doe tot 'echt' contact, dan probeert ze de situatie binnen NO TIME weer zo te draaien zoals het vroeger was: dat het weer gaat over hoe zij zich voelt en dat ik op wat voor manier dan ook in haar emotionele behoeften mag voorzien.
Als ik wat te afstandelijk ben of reageer naar haar mening, werkt ze op mijn (schuld)gevoel door heel emotioneel en dramatisch te gaan doen. En het werkt ook nog, want ik ga me inderdaad schuldig voelen.
Het is heel lastig om heldere grenzen richting haar aan te geven, omdat het allemaal meer gaat om een 'houding' die ze aanneemt. Ik heb echter wel geprobeerd vanalles aan de orde te stellen en grenzen aan te geven. Maar dat leidt dan alleen maar tot meer emotie van haar kant en opmerkingen als dat ik een ondankbare dochter ben ...etcetera...
Wat ik nu heb gedaan en doe is het contact minimaliseren. En ik vind het t belangrijkst dat ik niet meega in wat zij wil. Ik ben er ook. Dus ik neem nu al best wel een behoorlijke tijd mijn schuldgevoelens op de koop toe. Het wordt daadwerkelijk iets minder. Maar leuk is het niet.
vrijdag 11 juni 2010 om 23:36
Ik heb zelf ervaren dat het enorm moeilijk is om te accepteren dat ze zo is en dat ze niet zal veranderen. Ik merk dat ik jaren lang bezig ben geweest met me aan te passen, woorden af te wegen en enorm rekening met haar te houden, en waarom, omdat ik graag een normale moeder wou. Iets wat iedereen wil toch? Mijn moeder zal wel luisteren naar wat ik wil vertellen, alleen het gevaarlijke als ik iets vertel is dat ze er later me de grond mee inboort of met mijn verhaal ervan door gaat en het zelf erger heeft meegemaakt.
Ik denk dat je voor jezelf erachter moet komen wat je van haar verwacht en dan of het reeel is.
Ik ben zelf tot het punt gekomen dat ik er genoeg van heb, heb trekt me leeg. Mijn moeder is me dierbaar, omdat ze mijn moeder is, als ze verder weg had gestaan was het anders geweest (klinkt hard). Maar mijn leven is mij ook dierbaar, dus kies ik voor mijzelf.
Maar ik hoop dat het bij jou niet zover hoeft te komen, misschien helpt het wel als je haar confronteerd?
Ik denk dat je voor jezelf erachter moet komen wat je van haar verwacht en dan of het reeel is.
Ik ben zelf tot het punt gekomen dat ik er genoeg van heb, heb trekt me leeg. Mijn moeder is me dierbaar, omdat ze mijn moeder is, als ze verder weg had gestaan was het anders geweest (klinkt hard). Maar mijn leven is mij ook dierbaar, dus kies ik voor mijzelf.
Maar ik hoop dat het bij jou niet zover hoeft te komen, misschien helpt het wel als je haar confronteerd?
