Rouw op je dak

3 weken geleden is een van mijn ouders (64 jaar) overleden. Het ging in de tijd van zorgen en de dagen van het regelwerk wel oke met me. En de week erna ook. Ik had verwacht dat het verdriet echt enorm zou zijn zoals bijv. de hele dag in bed liggen en huilen. Maar dat is niet zo en het verdriet blijkt maar momentjes te zijn. Ik ben vooral doodmoe van alles, van het zorgen in de laatste weekjes, van de ruim 2 maanden nachten van 4-5 uur per nacht slapen en ja... van wat precies, geen idee.

Op mijn werk ben ik de komende maand 3 ipv 5 dagen ingeroosterd dus dat is fijn. Mijn vriend is iemand die juist veel werkt, veel sport en het liefst elke avond iets doet met vrienden. En ik lig juist het liefste elke avond op de bank. Moe.. domme tv programmas kijken, teveel snoepen, alcohol drinken - met mate, maar toch is dit niet iets wat ik door de week wil doen. Het is natuurlijk voor hem anders omdat schoonouder verliezen minder heftig is dan ouder verliezen.

Maar door mijn "hang-gedrag" voel ik mezelf eigenlijk nog slechter want ik word er niet echt slanker en fitter van. Voel me nutteloos dus zoek ik maniertjes om mijn gedrag te veranderen naar dat van mn vriend maar dat lukt me niet. Op mn werk en in huis doe ik wat nodig is maar extra taken boeien me niet. Ben gewoon dood moe.

Mn omgeving zegt dat ik door moet gaan met de dagelijkse dingen. Als een houvast. Kost me kneiter veel energie maar t lukt wel. Vriendinnen appen veel, sommigen komen langs maar heb weinig zin om eea te ondernemen.

En dan wil ik mezelf die "ik mag even zielig zijn" periode gunnen. Maar hoe lang dan.. wanneer wordt het 'gevaarlijk' dat ik niet een of andere depressie ontwikkel? 3 weken is toch nog kort..maar wanneer moet ik weer "normaal" kunnen doen zonder snoep en wijn en lamlendige bank-hang-avonden..

Ik ben al begonnen met meeschrijven in een rouw-topic maar zoek vooral ervaringsverhalen over de eerste weken. Bedankt alvast

Vandaag 5km gelopen.. het begin is gemaakt.

Ik denk dat deur uitgaan het grootste probleem is denk ik nu. Want thui s doe ik eigenlijk best veel. Heb een wasje of 4 weggevouwen vorige week, achterstallige administratie weggewerkt en mijn computer opnieuw ingedeeld met mapjes. De ckmplete hut gepoetst want dat is ook bijna 6 weken niet gedaan door t zorgen en niet thuis zijn. Achteraf moet ik zeggen dat dat best wat is. Maar bijv de deur uit naar de winkel vind ik vooral zwaar.

zazamaenade schreef: ↑

01-07-2018 15:04

Weet je wat je er zwaar aan vindt ?
Het idee dat mensen aan je zien dat je het moeilijk hebt, alle indrukken die van buiten op je af komen terwijl je al vol zit, of nog wat anders ?
Mij helpt het altijd wel om daar even bij stil te staan, zodat ik mezelf daarin kan helpen, door een zonnebril op te doen, of op een rustige tijd te gaan winkelen, noem maar op.

Ja precies, een vol hoofd na al die "drukte"op straat terwijl het helemaal niet druk is.

Ook wat Ladyday zegt, die platte toestand dat iedereen doorgaat met vooral onbenulligheden en ikzelf met mn ziel onder mn arm loop naar mijn idee en dat ik het wel wil uitschreeuwen dat iedereen effe moet beseffen wat ie thuis wel niet heeft (ouders/gezin/vrienden/familie) en niet moet zeiken over onzin. Al zal die zgn. onzin er bij mij ook vast een x weer insluipen....

Zonnebril gaat idd standaard mee, dat is dan het voordeel van dit weertje buiten.

gsleutel schreef: ↑

01-07-2018 23:22

Wat een hoop 'moeten' schrijf je iones... En dat staat los van het rouwen? Ik weet niet of je zelf een (of beide) ouder(s) bent verloren maar echt, je hele basis wordt onder je vandaan geslagen. Die enorme vermoeidheid, niks kunnen, niks willen. Dat is écht anders dan de vermoeidheid na een dag werken. Da is rouw. En dat kun je niet 'oplossen' met druk van buitenaf. Met afspraken waar je hoofd niet naar staat. Met extra prikkels. Met nog meer moeten!

@TO, heb je genoten van het wandelen? Of was het een moetje, omdat het 'zo hoort' en anderen zeggen dat het goed voor je is?

Post van iones kan ik weinig mee, ik heb niet het idee dat ik me aanstel en een schop onder mn hol nodig heb.
Het actieve hangerige met chips en wijn heeft plaatsgemaakt door het hangerige met veel huilbuien. Die waren er de eerste 3 weken niet maar nu (week 5) elke dag wel een paar keer. En mijn vader ook ineens dus toevallig - of niet? - dat we dit tegelijk krijgen. We huilen om elke scheet, een lief kaatje wat alsnog bezorgd wordt of een mooi liedje op de radio.

Ik was geneigd om alle leuke dingen buiten de deur uit de agenda te schrappen want door die moeheid was alles teveel. maar ben erachter dat elke avond niks doen ook weinig oplevert. Dus ik ben hier en daar al naar een verjaardag of etentje geweest, wel met de mededeling dat ik t niet laat maak. En naar huis ga als t genoeg geweest is. Heb er van tevoren eigenlijk geen zin in maar als ik er ben blijkt t toch wel gezellig te zijn.

Vind het nog lastig omgaan met mensen die dichtbij me staan en die dan toch t laten afweten of even snel vragen hoe t gaat maar mn antwoord maar half afluisteren en weer over iets anders beginnen. Vraag dan niks als je geen tijd of zin hebt om te luisteren.... en warempel zijn er anderen (kennissen/collega's) die wat verder af staan, waar er dan een aantal bij zijn die verrassend fijn voor me klaar staan. Meestal omdat ze iets soortgelijks meegemaakt hebben. Ik vind het dan ook lastig om van hen te horen dat je na tig jaar nog steeds verdriet hebt. Dat ik denk pffff wanneer wordt het minder dan...?? maar daar heeft weer niemand echt antwoord op.