Psyche
alle pijlers
Rouw
woensdag 7 februari 2024 om 00:45
Nieuw profiel aangemaakt want ik weet mijn oude niet, maar eigenlijk maakt het ook niet uit want ben altijd alleen een meelezer geweest en alleen af en toe sporadisch een bericht.
Ik maak een eigen topic aan omdat ik zo gauw niks geschikts zag en ook nergens wil inbreken.
Mijn leven staat op z’n kop. Afgelopen maand ben ik mijn moeder verloren. Maar ze was meer dan dat. M’n beste vriendin en degene waarbij ik met alles terecht kon. En ik voel me verloren.
Ik ben introvert en vind het heel lastig om mezelf te laten zien. Ik heb een kleine vriendinnengroep en wel wat directie familie.
Iedereen zegt dat ze er voor me zijn en ik weet dat ze er ook echt zijn, maar het lukt mij niet om hen dat stukje te laten zien wat ik wel kwijt kon mijn moeder.
Ik weet niet perse wat ik wil met dit topic, maar misschien herkent iemand iets uit mijn verhaal en ik zou graag van anderen horen hoe jullie omgaan met het verlies van iemand die zo’n groot deel uit heeft gemaakt van jouw leven.
Ik maak een eigen topic aan omdat ik zo gauw niks geschikts zag en ook nergens wil inbreken.
Mijn leven staat op z’n kop. Afgelopen maand ben ik mijn moeder verloren. Maar ze was meer dan dat. M’n beste vriendin en degene waarbij ik met alles terecht kon. En ik voel me verloren.
Ik ben introvert en vind het heel lastig om mezelf te laten zien. Ik heb een kleine vriendinnengroep en wel wat directie familie.
Iedereen zegt dat ze er voor me zijn en ik weet dat ze er ook echt zijn, maar het lukt mij niet om hen dat stukje te laten zien wat ik wel kwijt kon mijn moeder.
Ik weet niet perse wat ik wil met dit topic, maar misschien herkent iemand iets uit mijn verhaal en ik zou graag van anderen horen hoe jullie omgaan met het verlies van iemand die zo’n groot deel uit heeft gemaakt van jouw leven.
woensdag 7 februari 2024 om 19:58
Gecondoleerd, TO en een dikke 
Ik begin maar met de dooddoener: iedereen gaat er anders mee om, en alle manieren zijn goed. Rouw is zo'n ontzettend intiem, intens en persoonlijk proces (meestal).
Wat mij hielp is uithuilen (heel hard, heel lang en heel vaak), lief voor mezelf zijn (rouw vreet energie), rusten/ontspannen/doen waar ik zin in heb. En verder is het enige wat hielp tijd... Het verdriet slijt mettertijd een klein beetje (maar kan ook na jaren ineens weer enorm heftig zijn) en tegelijkertijd mis ik het een beetje: in dat enorme verdriet en gemis van het eerste jaar voelde ik me ook heel erg verbonden met mijn overleden ouder. Dat was eens intens soort liefde, warmte en verbintenis die met het verdriet helaas een beetje gesleten is. Ik kan het niet goed omschrijven.
Geef toe aan wat je voelt, wees lief voor jezelf, en praat van je af met naasten, of kom hier van je afschrijven. Het is ontzettend moeilijk en kut, en je verliest een heel belangrijk persoon maar je bent niet alleen (ook al voelt dat soms zo wel zo in je rouw).
Nogmaals een dikke
Ik begin maar met de dooddoener: iedereen gaat er anders mee om, en alle manieren zijn goed. Rouw is zo'n ontzettend intiem, intens en persoonlijk proces (meestal).
Wat mij hielp is uithuilen (heel hard, heel lang en heel vaak), lief voor mezelf zijn (rouw vreet energie), rusten/ontspannen/doen waar ik zin in heb. En verder is het enige wat hielp tijd... Het verdriet slijt mettertijd een klein beetje (maar kan ook na jaren ineens weer enorm heftig zijn) en tegelijkertijd mis ik het een beetje: in dat enorme verdriet en gemis van het eerste jaar voelde ik me ook heel erg verbonden met mijn overleden ouder. Dat was eens intens soort liefde, warmte en verbintenis die met het verdriet helaas een beetje gesleten is. Ik kan het niet goed omschrijven.
Geef toe aan wat je voelt, wees lief voor jezelf, en praat van je af met naasten, of kom hier van je afschrijven. Het is ontzettend moeilijk en kut, en je verliest een heel belangrijk persoon maar je bent niet alleen (ook al voelt dat soms zo wel zo in je rouw).
Nogmaals een dikke
zondag 25 februari 2024 om 15:54
Ik ben echt verbaasd dat er niet meer mensen op dit topic reageren!
Gecondoleerd to
Ik heb dezelfde band met mijn moeder maar die leeft nog. Ben heel bang voor de dag dat zij overlijdt. En hoe ik daar mee om zal gaan. Het zal een gat zijn met een groot gemis. Ik ben er bang voor.
Hoe gaat het nu met je?
Gecondoleerd to
Ik heb dezelfde band met mijn moeder maar die leeft nog. Ben heel bang voor de dag dat zij overlijdt. En hoe ik daar mee om zal gaan. Het zal een gat zijn met een groot gemis. Ik ben er bang voor.
Hoe gaat het nu met je?
donderdag 7 maart 2024 om 03:17
Het duurde even. Was ergens vergeten dat ik hier wat had gepost. En nu opeens dacht ik er weer aan. En daarna was ik mijn zoveelste inlog op Viva vergeten omdat ik eigenlijk alleen een meelezer ben..
Ergens is het raar dat ik ‘maar’ 3 reacties heb gehad. Maar voor jullie drie, dankjewel. Ik heb er toch veel aan.
Rouw is iets raars. Het is heel goed. Eigenlijk iets te goed. Mijn moeder was voor mij, als introvert , mijn veilige haven, mijn beste vriendin, mijn alles.
Naast mijn man, mijn vriendinnen, mijn eigen leven.
Opeens mist er een deel, iets waar ik qua gevoel niet bij kon.
Het ging eigenlijk wel, je wil door. Dus weer aan het werk, je pakt alles weer op en hup. Je hebt je leven weer terug.
En ineens, er is niks, maar ineens op een normale woensdagavond. Het gebeurt eigenlijk helemaal niets.
Maar van af dat ene moment kan ik niet meer stoppen met huilen. Ik, als introvert, ik laat aan niemand ooit iets merken - behalve dus aan mijn moeder - en nu kan ik niet stoppen. Niet stoppen met huilen.
Iedereen zegt dat ze het mooi vinden dat ik mijn emoties zo kan tonen. Maar ik wil helemaal niet huilen. In ieder geval niet zoooo letterlijk.
Rouw is heel lastig, ik weet niet goed waar ik het kwijt moet
Ergens is het raar dat ik ‘maar’ 3 reacties heb gehad. Maar voor jullie drie, dankjewel. Ik heb er toch veel aan.
Rouw is iets raars. Het is heel goed. Eigenlijk iets te goed. Mijn moeder was voor mij, als introvert , mijn veilige haven, mijn beste vriendin, mijn alles.
Naast mijn man, mijn vriendinnen, mijn eigen leven.
Opeens mist er een deel, iets waar ik qua gevoel niet bij kon.
Het ging eigenlijk wel, je wil door. Dus weer aan het werk, je pakt alles weer op en hup. Je hebt je leven weer terug.
En ineens, er is niks, maar ineens op een normale woensdagavond. Het gebeurt eigenlijk helemaal niets.
Maar van af dat ene moment kan ik niet meer stoppen met huilen. Ik, als introvert, ik laat aan niemand ooit iets merken - behalve dus aan mijn moeder - en nu kan ik niet stoppen. Niet stoppen met huilen.
Iedereen zegt dat ze het mooi vinden dat ik mijn emoties zo kan tonen. Maar ik wil helemaal niet huilen. In ieder geval niet zoooo letterlijk.
Rouw is heel lastig, ik weet niet goed waar ik het kwijt moet
donderdag 7 maart 2024 om 04:44
Hoi, goed dat je schrijft over je emoties.
Ik wilde in eerste instantie reageren op je topic maar kon het nog niet, was er nog niet klaar voor.
Het lijkt me heel moeilijk voor je, zo’n groot gemis. Je beste maatje, waarbij je jezelf kan zijn.
Mijn moeder leeft nog. Ook al wonen we niet dicht bij elkaar, ze is een groot deel van mijn leven en langere tijd kon ik de gedachte niet aan, hoe het zou zijn als ze dood was. Onoverkomelijk was dat. Dan begon ik te huilen en dat kwam diep van binnen. Dat heb ik nu nog wel.
Ik begrijp je overspoelende emoties, de kraan die niet dicht gaat. Alles wat in de diepte zat komt naar de oppervlakte.
Dat lijkt me heel moeilijk voor je en tegelijkertijd is het denk ik een natuurlijk proces.
Ik wilde in eerste instantie reageren op je topic maar kon het nog niet, was er nog niet klaar voor.
Het lijkt me heel moeilijk voor je, zo’n groot gemis. Je beste maatje, waarbij je jezelf kan zijn.
Mijn moeder leeft nog. Ook al wonen we niet dicht bij elkaar, ze is een groot deel van mijn leven en langere tijd kon ik de gedachte niet aan, hoe het zou zijn als ze dood was. Onoverkomelijk was dat. Dan begon ik te huilen en dat kwam diep van binnen. Dat heb ik nu nog wel.
Ik begrijp je overspoelende emoties, de kraan die niet dicht gaat. Alles wat in de diepte zat komt naar de oppervlakte.
Dat lijkt me heel moeilijk voor je en tegelijkertijd is het denk ik een natuurlijk proces.
donderdag 7 maart 2024 om 05:05
Dankjewel
Het is eigenlijk al e preoces om überhaupt te erkennen datrouw bepaalde gevoelens opwekt.
Ik heb het letterlijk tegen m’n moeder gezegd. Ik kan het niet verwoorden.
En nu na 2 maanden, lukt het eigenlijk nog steeds niet.
Ik weet meer dan duizend dingen heb die ik wil zeggen, maar als ik het moet verwoorden val ik nog steeds stil
Daar voel me me schuldig over. Ook al heb ik het letterlijk uitgesproken. Ik heb de kans gehad, Vanaf het moment dat werd uitgesproken dat de doktor niks meer kon doen, tot haar laatste zucht. De woorden kwamen gewoon niet. En nu kan ik ze nog steeds niet uiten.
Ergens weet ik dat ze het weet/heeft geweten, wist en het goed is. Maar toch voelt het als ik tekort schiet
Maar ik het gevoel ergens kwijt, ik weet alleen niet waar.
Het is eigenlijk al e preoces om überhaupt te erkennen datrouw bepaalde gevoelens opwekt.
Ik heb het letterlijk tegen m’n moeder gezegd. Ik kan het niet verwoorden.
En nu na 2 maanden, lukt het eigenlijk nog steeds niet.
Ik weet meer dan duizend dingen heb die ik wil zeggen, maar als ik het moet verwoorden val ik nog steeds stil
Daar voel me me schuldig over. Ook al heb ik het letterlijk uitgesproken. Ik heb de kans gehad, Vanaf het moment dat werd uitgesproken dat de doktor niks meer kon doen, tot haar laatste zucht. De woorden kwamen gewoon niet. En nu kan ik ze nog steeds niet uiten.
Ergens weet ik dat ze het weet/heeft geweten, wist en het goed is. Maar toch voelt het als ik tekort schiet
Maar ik het gevoel ergens kwijt, ik weet alleen niet waar.
donderdag 7 maart 2024 om 05:55
Ik moest ook even een nieuwe inlog maken maar gecondoleerd met het verlies van je moeder! Ja je leven staat behoorlijk op de kop. Iedereen is er voor je en iedereen wilt alles voor je doen maar daar krijg jij je moeder niet mee terug en wordt het gemis niet minder.
Ik ben onlangs ook mijn moeder plotseling na een paar weken ziektebed verloren. Veel te jong en mijn band met mijn moeder is niet te vergelijken met die van jou maar man o man wat mis ik haar ontzettend. In het begin leefde ik in een soort roes want er moest van alles geregeld worden, vervolgens stortte ik me op mijn werk en toen kwam de klap
.
Neem de tijd to, probeer er toch over te praten en de mooie herinneringen te koesteren. Ik denk dat ze trots is dat je haar dochter bent! Ik kreeg als tip van de huisarts om te gaan wandelen in de natuur. Heerlijk vind ik dat en dan schreeuw ik naar mijn moeder om te vragen hoe het gaat en te zeggen dat ik haar mis. Dan hoopte ik maar dat niemand het hoorde en dan moest ik tussen mijn tranen door er ook om lachen. Ik ben ook door verwezen naar de praktijkondersteuner en vond het ook wel fijn om daar mijn verhaal kwijt te kunnen, ik vertelde volgens mij elke keer hetzelfde maar fijn dat ik mijn verhaal kwijt kon.
Ik ben onlangs ook mijn moeder plotseling na een paar weken ziektebed verloren. Veel te jong en mijn band met mijn moeder is niet te vergelijken met die van jou maar man o man wat mis ik haar ontzettend. In het begin leefde ik in een soort roes want er moest van alles geregeld worden, vervolgens stortte ik me op mijn werk en toen kwam de klap
.Neem de tijd to, probeer er toch over te praten en de mooie herinneringen te koesteren. Ik denk dat ze trots is dat je haar dochter bent! Ik kreeg als tip van de huisarts om te gaan wandelen in de natuur. Heerlijk vind ik dat en dan schreeuw ik naar mijn moeder om te vragen hoe het gaat en te zeggen dat ik haar mis. Dan hoopte ik maar dat niemand het hoorde en dan moest ik tussen mijn tranen door er ook om lachen. Ik ben ook door verwezen naar de praktijkondersteuner en vond het ook wel fijn om daar mijn verhaal kwijt te kunnen, ik vertelde volgens mij elke keer hetzelfde maar fijn dat ik mijn verhaal kwijt kon.
vrijdag 8 maart 2024 om 00:20
Ah, TO wat erg voor je. In de eerste plaats heel veel sterkte! Het valt niet mee maar ik denk dat je al op de goede weg bent. Ik herken dat stomgeslagen gevoel wel van toen mijn vader overleed. Het kost soms ook tijd voor je ergens woorden aan kan geven of soms komt het opeens met iets wat je eraan doet denken. En misschien ben jij geen persoon die dingen in woorden uitdrukt. Ben je b.v. creatief en kun je daar iets in kwijt? Soms duurt het even voor je jouw manier vindt omdat je systeem je nog beschermt om niet alles in één keer te laten komen. Daarvoor zijn ook geen vaste regels hoe lang iets kan duren. Probeer je niet al te schuldig te voelen. Jouw moeder is heus trots en zeker niet boos op dat je nu geen woorden kunt vinden.
Heel veel sterkte
Heel veel sterkte
maandag 11 maart 2024 om 20:43
Gecondoleerd met het verlies van je moeder, TO! Ik weet helaas hoe veel pijn dit kan doen— mijn moeder is 5 weken geleden plotseling overleden. Je zit eerst in een roes met van alles regelen en de uitvaart. Mijn ervaring is dat de echte verwerking nu pas begint. Er zijn dagen dat ik de draad van alles (werk, gezin, vrienden) wel weer goed kan oppakken. Maar ook dagen dat het helemaal niet zo is— en het gat dat ze heeft achtergelaten zo veel pijn doet. Vallen en opstaan dit proces. Vandaag zou ze 78 zijn geworden. De eerste verjaardag dat ze er niet meer is— wat is dat toch moeilijk.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
