Psyche
alle pijlers
rouw
dinsdag 13 oktober 2009 om 21:16
Beste,
Een jaar geleden heb ik mijn moeder verloren na een lang ziektebed, ze is veelste vroeg overleden. Te vroeg omdat ze nog veelste jong was, te vroeg omdat ik nog zoveel van haar zou willen leren en met haar zou willen genieten van het leven.
De kleine dingen, de levensvragen, de onbezorgde momenten, alles wil ik nog met haar delen. Dat dit niet kan doet me veel verdriet, het verdriet lijkt op het moment te veel voor mij alleen om te verwerken.
Ik wil het graag een plekje geven en daar heb ik hulp voor gezocht maar ik lijk niet verder te komen.
Dat is ook de reden waarom ik dit topic open, misschien dat er meer mensen zijn met deze gevoelens en kunnen we elkaar helpen?
Liefs
Een jaar geleden heb ik mijn moeder verloren na een lang ziektebed, ze is veelste vroeg overleden. Te vroeg omdat ze nog veelste jong was, te vroeg omdat ik nog zoveel van haar zou willen leren en met haar zou willen genieten van het leven.
De kleine dingen, de levensvragen, de onbezorgde momenten, alles wil ik nog met haar delen. Dat dit niet kan doet me veel verdriet, het verdriet lijkt op het moment te veel voor mij alleen om te verwerken.
Ik wil het graag een plekje geven en daar heb ik hulp voor gezocht maar ik lijk niet verder te komen.
Dat is ook de reden waarom ik dit topic open, misschien dat er meer mensen zijn met deze gevoelens en kunnen we elkaar helpen?
Liefs
donderdag 15 oktober 2009 om 17:22
quote:tjikkie schreef op 13 oktober 2009 @ 21:52:
Je schrijft dat het teveel is voor je om alleen te verwerken. Begrijp ik daar uit dat je geen partner hebt die je steunt, geen broer of zus of vader om je verdriet mee te delen?
Er zijn gelukkig veel lieve mensen om mij heen, 2 broers, vader, vriend, vriendinnen die mij willen helpen waar ik zeer dankbaar voor ben!
Het afgelopen jaar zijn zij er ook zeker voor mij geweest maar ik kan het geen plaats geven, het gevoel. Zij zijn hier ook doorheen gegaan en ik dacht zelf er ook mee om te kunnen gaan, totdat ik ben ingestort.
Ik zoek naar een oplossing om dit te kunnen verwerken, het heeft tijd nodig dat weet ik maar het lijkt of ik mezelf verlies en de wereld draait door...
Liefs
Je schrijft dat het teveel is voor je om alleen te verwerken. Begrijp ik daar uit dat je geen partner hebt die je steunt, geen broer of zus of vader om je verdriet mee te delen?
Er zijn gelukkig veel lieve mensen om mij heen, 2 broers, vader, vriend, vriendinnen die mij willen helpen waar ik zeer dankbaar voor ben!
Het afgelopen jaar zijn zij er ook zeker voor mij geweest maar ik kan het geen plaats geven, het gevoel. Zij zijn hier ook doorheen gegaan en ik dacht zelf er ook mee om te kunnen gaan, totdat ik ben ingestort.
Ik zoek naar een oplossing om dit te kunnen verwerken, het heeft tijd nodig dat weet ik maar het lijkt of ik mezelf verlies en de wereld draait door...
Liefs
donderdag 15 oktober 2009 om 19:05
Wanneer je denkt dat je er zelf niet meer uitkomt, is het wellicht verstandig hulp te zoeken. Je hoeft van jezelf niet te verwachten dat je na een jaar de oude bent, als je dat ooit al weer wordt. Dit is waarschijnlijk een van de meest ingrijpende gebeurtenissen van je leven, dus het is echt niet gek dat je daar na een jaar nog niet goed mee om kunt gaan.
Veel blijven praten helpt, dat kan met bekenden, of juist met een onbekend (proffessioneel) iemand.
Veel blijven praten helpt, dat kan met bekenden, of juist met een onbekend (proffessioneel) iemand.
donderdag 15 oktober 2009 om 19:08
Hoi Nic,
je verhaal heeft me aangegrepen. Het is herkenbaar, want ik ben 8,5 maand geleden mijn moeder verloren na een ziekbed van maar 4 maanden. Ze was 57. Ik mis haar verschrikkelijk, het is niet in woorden te omschrijven. Mijn vader had tot mijn verbazing na 4 maanden alweer een nieuwe liefde. Daar kan ik weinig steun meer bij vinden. Met mijn broer heb ik slecht contact, altijd al gehad, hij heeft een persoonlijkheidsstoornis. Gelukkig heb ik een lieve vriend, en lieve vrienden om me heen. Ook met de jongste zus van mijn moeder kan ik veel bespreken en verwerken. Maar verwerken is toch uiteindelijk iets dat je alleen moet doen, hoeveel mensen je ook om je heen hebt.
Ik geloof wel dat we elkaar kunnen steunen, aangezien we een soortgelijk iets hebben meegemaakt.
Tot die tijd, wens ik je alle kracht die je nodig hebt.
Liefs
je verhaal heeft me aangegrepen. Het is herkenbaar, want ik ben 8,5 maand geleden mijn moeder verloren na een ziekbed van maar 4 maanden. Ze was 57. Ik mis haar verschrikkelijk, het is niet in woorden te omschrijven. Mijn vader had tot mijn verbazing na 4 maanden alweer een nieuwe liefde. Daar kan ik weinig steun meer bij vinden. Met mijn broer heb ik slecht contact, altijd al gehad, hij heeft een persoonlijkheidsstoornis. Gelukkig heb ik een lieve vriend, en lieve vrienden om me heen. Ook met de jongste zus van mijn moeder kan ik veel bespreken en verwerken. Maar verwerken is toch uiteindelijk iets dat je alleen moet doen, hoeveel mensen je ook om je heen hebt.
Ik geloof wel dat we elkaar kunnen steunen, aangezien we een soortgelijk iets hebben meegemaakt.
Tot die tijd, wens ik je alle kracht die je nodig hebt.
Liefs
zondag 18 oktober 2009 om 11:51
Hoi Lizzious, bedankt voor je berichtje! Jouw verhaal komt inderdaad veel overeen met het mijne. En ook ik heb niet veel contact met mijn broers, mijn vader heeft sinds een paar maanden ook een nieuwe vriendin.
Fijn dat je een vriend en vrienden om je heen hebt die je steunen, dat voelt altijd goed.
Deze mensen zijn zo speciaal en ik ben blij dat zij er voor mij zijn!
Soms vraag ik me hoe het verwerken moet, ja ik praat over haar en over mijn gevoelens met anderen, halen daarbij mooie herinneringen op maar het lijkt of dat niet genoeg is omdat het pijnlijke gevoel blijft en niet minder wordt.
Ook begeleiding van een psycholoog heeft er geen verandering in gebracht. De ene week gaat het beter dan de andere maar ik ga door met hulp van alle lieve mensen om mij heen.
Heb jij ervaring met rouwverwerkingsgroepen?Ik heb er over nagedacht maar weet niet goed of ik er op mijn plaats zal zijn....
Liefs Nic
Fijn dat je een vriend en vrienden om je heen hebt die je steunen, dat voelt altijd goed.
Deze mensen zijn zo speciaal en ik ben blij dat zij er voor mij zijn!
Soms vraag ik me hoe het verwerken moet, ja ik praat over haar en over mijn gevoelens met anderen, halen daarbij mooie herinneringen op maar het lijkt of dat niet genoeg is omdat het pijnlijke gevoel blijft en niet minder wordt.
Ook begeleiding van een psycholoog heeft er geen verandering in gebracht. De ene week gaat het beter dan de andere maar ik ga door met hulp van alle lieve mensen om mij heen.
Heb jij ervaring met rouwverwerkingsgroepen?Ik heb er over nagedacht maar weet niet goed of ik er op mijn plaats zal zijn....
Liefs Nic
zondag 18 oktober 2009 om 11:56
ik weet hoe moeilijk het is.
Mijn vader is bijna 6 jaar teru overleden, en ik ben voor mij vader blij dat hij toen verlost is van verder lijden. Maar het gemis blijft het enen moment gelukki minder sterk dan het andere moment maar toch blijven er altijd momenten die je graag had willen delen.
Heel veel sterkte!
Mijn vader is bijna 6 jaar teru overleden, en ik ben voor mij vader blij dat hij toen verlost is van verder lijden. Maar het gemis blijft het enen moment gelukki minder sterk dan het andere moment maar toch blijven er altijd momenten die je graag had willen delen.
Heel veel sterkte!
zondag 18 oktober 2009 om 12:09
Hoi Tjikkie, bedankt voor je berichtje, wat vervelend dat je omgeving zo weinig steun biedt, ik hoop dat je het hier kan vinden!
De rest gaat inderdaad weer over tot de orde van de dag en dat is logisch maar het zou fijn zijn als ze bij belangrijke momenten stil staan zonder dat je er om hoeft te vragen.
Ook ik huil niet graag bij anderen maar op het moment huil ik zonder dat ik tegen kan houden en het lucht wel op!
Wat jij doet, op sommige dagen tijd voor jezelf en het toelaten, zou ik inderdaad ook vaker moeten doen.Overdag aan het werk, zorgt wel voor afleiding maar daar kan ik me op het moment moeilijk concentreren. Heb jij ook wel afleiding?
Waarschijnlijk omdat de dag eraan zit te komen dat het een jaar geleden is dat ik er nu veel meer moeite mee heb....
Hulp van een psycholoog heb ik ook gezocht maar nog weinig vooruitgang mee geboekt.
Vandaag is een betere dag en als ik deze berichtjes van jullie zie voelt het helemaal een stuk beter, het is fijn als mensen met je meeleven!Ik hoop dat dit jou ook kan helpen!
Liefs Nic
De rest gaat inderdaad weer over tot de orde van de dag en dat is logisch maar het zou fijn zijn als ze bij belangrijke momenten stil staan zonder dat je er om hoeft te vragen.
Ook ik huil niet graag bij anderen maar op het moment huil ik zonder dat ik tegen kan houden en het lucht wel op!
Wat jij doet, op sommige dagen tijd voor jezelf en het toelaten, zou ik inderdaad ook vaker moeten doen.Overdag aan het werk, zorgt wel voor afleiding maar daar kan ik me op het moment moeilijk concentreren. Heb jij ook wel afleiding?
Waarschijnlijk omdat de dag eraan zit te komen dat het een jaar geleden is dat ik er nu veel meer moeite mee heb....
Hulp van een psycholoog heb ik ook gezocht maar nog weinig vooruitgang mee geboekt.
Vandaag is een betere dag en als ik deze berichtjes van jullie zie voelt het helemaal een stuk beter, het is fijn als mensen met je meeleven!Ik hoop dat dit jou ook kan helpen!
Liefs Nic
