Psyche
alle pijlers
Rouwen... hoe doe je dat??
dinsdag 29 augustus 2017 om 21:50
Hi dames, ik heb wat advies nodig..
Twee weken geleden is mijn moeder overleden na een kort ziekbed. Niet helemaal onverwacht dus, al ging het hele proces wel erg snel. Ik kijk heel positief terug op die laatste weken: heel intens, liefdevol en belangrijk. Ook heel mooie uitvaart gehad.
Maar nu... Ik ben inmiddels sinds een week weer aan het werk en heb een druk gezin dat veel aandacht vraagt. Dat voelt ook goed, vind het wel fijn om weer normale dingen te doen en kan me ook best goed concentreren op het werk.
En tegelijk heb ik de hele tijd zo'n onbestemd gevoel: zou ik niet wat meer bezig moeten zijn met mn moeder? Op welke manier dan? Hoe rouw je eigenlijk?? Of pak je gewoon je leven op met af en toe een moeilijk moment?
Om eerlijk te zijn: ik denk dat ik tot nu toe het echte verdriet en besef dat ze dood is nog niet toelaat. Bang dat ik dan niet meer kan stoppen met huilen en instort.
Heb erg behoefte aan tips en ervaring! Dank alvast
Twee weken geleden is mijn moeder overleden na een kort ziekbed. Niet helemaal onverwacht dus, al ging het hele proces wel erg snel. Ik kijk heel positief terug op die laatste weken: heel intens, liefdevol en belangrijk. Ook heel mooie uitvaart gehad.
Maar nu... Ik ben inmiddels sinds een week weer aan het werk en heb een druk gezin dat veel aandacht vraagt. Dat voelt ook goed, vind het wel fijn om weer normale dingen te doen en kan me ook best goed concentreren op het werk.
En tegelijk heb ik de hele tijd zo'n onbestemd gevoel: zou ik niet wat meer bezig moeten zijn met mn moeder? Op welke manier dan? Hoe rouw je eigenlijk?? Of pak je gewoon je leven op met af en toe een moeilijk moment?
Om eerlijk te zijn: ik denk dat ik tot nu toe het echte verdriet en besef dat ze dood is nog niet toelaat. Bang dat ik dan niet meer kan stoppen met huilen en instort.
Heb erg behoefte aan tips en ervaring! Dank alvast
dinsdag 29 augustus 2017 om 22:01
Het komt zoals het komt...
Gecondoleerd to.
Vorig jaar is mijn vader overleden en net als jij heb ik de laatste weken als heel warm en bijzonder ervaren.
Het leven met een gezin gaat door....
Het afgelopen jaar heb ik wel van tijd tot tijd dat een moment me overvalt. Ik kan er altijd goed over praten, maar soms word ik emotioneel. Niet altijd.
Of soms het gevoel dat ik hem had willen bellen om iets te vertellen of om advies te vragen.
Maar echt het diepe verdriet probeer ik te voorkomen...dat slijt wel hoop ik. Ik moet toch door, voor mijn kinderen.
Sterkte!
Gecondoleerd to.
Vorig jaar is mijn vader overleden en net als jij heb ik de laatste weken als heel warm en bijzonder ervaren.
Het leven met een gezin gaat door....
Het afgelopen jaar heb ik wel van tijd tot tijd dat een moment me overvalt. Ik kan er altijd goed over praten, maar soms word ik emotioneel. Niet altijd.
Of soms het gevoel dat ik hem had willen bellen om iets te vertellen of om advies te vragen.
Maar echt het diepe verdriet probeer ik te voorkomen...dat slijt wel hoop ik. Ik moet toch door, voor mijn kinderen.
Sterkte!
dinsdag 29 augustus 2017 om 22:03
Dat is voor iedereen anders. Ik ben bij maatschappelijk werk geweest om te praten toen mijn vader overleden was. Ik vond dat wel fijn om mijn hart te kunnen luchten bij iemand die daarvoor betaald werd zodat ik me niet schuldig hoefde te voelen over mijn negativiteit. Ik vond het nogal moeilijk dat de wereld gewoon doordraaide, terwijl mijn wereld toen stilstond. Mensen verwachten ook bizar snel dat je 'er overheen bent, kom op, het is al 3 weken geleden'. Ik heb wel een hele heftige rouw gehad, maar de maatschappelijk werkster zei toen iets van: veel rouw betekent veel liefde. Vreemd genoeg was dat een troost. En uiteindelijk is het tijd, veeeeel tijd, waardoor de scherpe randjes eraf slijten. Hoe je die tijd overleeft, maakt misschien nog niet eens zoveel uit.
dinsdag 29 augustus 2017 om 22:04
Ik ging overdag gewoon door. Kon collega's met terminale kennissen gewoon troosten. 'S avonds was ik kapot, dan kwamen de tranen vaak. En later was het vooral vlak voor het slapen, als het licht uit ging. Dan kwamen de gedachten ineens veel dichterbij.
Man deed zijn best. Hield het huishouden overeind, zorgde voor eten die eerste periode(we waren nog met 2). Kwam 's avonds/'s nachts met zakdoeken en glaasjes water indien gewenst. We woonden net samen, en die periode heeft me echt gedwongen om op hem te gaan bouwen, los van mijn ouderlijk gezin.
Na een halfjaar kwam de echte klap. Dat duurde een paar maanden. En na een jaar werd het leven langzaam weer wat normaler. Alle eerste keren zonder haar waren geweest. Mijn broertje deed het goed(hij was 20 toen onze moeder stierf..) en mijn vader had ook iemand gevonden bij wie hij steun vond(inmiddels met haar getrouwd).
Het lijk mij het beste om het over je heen te laten komen. Als je behoefte voelt om een potje te janken, gewoon doen. Ik 'bewaarde' dat soms voor wanneer ik thuis was. Ik ben niet zo van het publieke rouwen. Maar als je je prima voelt, ook goed. Collega's vroegen me vaak of ik het niet moeilijk had. Maar dat viel me juist op het werk mee. In die omgeving miste ik haar ook niet. Dat stukje ging gewoon door zoals voorheen, en dat was juist fijn. Privé vond ik het veel moeilijker. Mijn tante had bv een heel fotoboek van de gezamenlijke vakantiefoto's gemaakt, stond iedereen te sniffen samen. Dat trok ik echt niet. Ik heb ook een moeilijke periode t.o.v. mijn vader gehad. Die vond dat rouwen prima samen ging met een nieuwe relatie. Vond het voor hem heel fijn, maar dat ging voor mij veel te snel. Gelukkig gaat alles inmiddels weer goed. Er komt een tijd dat het 'ok' is dat iemand er niet meer is.
Man deed zijn best. Hield het huishouden overeind, zorgde voor eten die eerste periode(we waren nog met 2). Kwam 's avonds/'s nachts met zakdoeken en glaasjes water indien gewenst. We woonden net samen, en die periode heeft me echt gedwongen om op hem te gaan bouwen, los van mijn ouderlijk gezin.
Na een halfjaar kwam de echte klap. Dat duurde een paar maanden. En na een jaar werd het leven langzaam weer wat normaler. Alle eerste keren zonder haar waren geweest. Mijn broertje deed het goed(hij was 20 toen onze moeder stierf..) en mijn vader had ook iemand gevonden bij wie hij steun vond(inmiddels met haar getrouwd).
Het lijk mij het beste om het over je heen te laten komen. Als je behoefte voelt om een potje te janken, gewoon doen. Ik 'bewaarde' dat soms voor wanneer ik thuis was. Ik ben niet zo van het publieke rouwen. Maar als je je prima voelt, ook goed. Collega's vroegen me vaak of ik het niet moeilijk had. Maar dat viel me juist op het werk mee. In die omgeving miste ik haar ook niet. Dat stukje ging gewoon door zoals voorheen, en dat was juist fijn. Privé vond ik het veel moeilijker. Mijn tante had bv een heel fotoboek van de gezamenlijke vakantiefoto's gemaakt, stond iedereen te sniffen samen. Dat trok ik echt niet. Ik heb ook een moeilijke periode t.o.v. mijn vader gehad. Die vond dat rouwen prima samen ging met een nieuwe relatie. Vond het voor hem heel fijn, maar dat ging voor mij veel te snel. Gelukkig gaat alles inmiddels weer goed. Er komt een tijd dat het 'ok' is dat iemand er niet meer is.
dinsdag 29 augustus 2017 om 22:04
Gecondoleerd, TO. 
Als ik het antwoord op je vraag wist was ik 1,5 jaar geleden al begonnen. Ik heb vrij genomen van mijn opleiding, in de hoop dat met rust ook 'de klap' zou komen. Toen dit niet werkte ben ik bij een psycholoog gaan praten, maar ook hiermee niet begonnen met rouwen.
Op sommige momenten, heel af en toe, gebeurt er iets en dan huil ik even.
Maar het gevoel alsof ik ooit echt heb gerouwd, is er niet.
Iedereen doet 't op zijn eigen manier, denk ik.
Als ik het antwoord op je vraag wist was ik 1,5 jaar geleden al begonnen. Ik heb vrij genomen van mijn opleiding, in de hoop dat met rust ook 'de klap' zou komen. Toen dit niet werkte ben ik bij een psycholoog gaan praten, maar ook hiermee niet begonnen met rouwen.
Op sommige momenten, heel af en toe, gebeurt er iets en dan huil ik even.
Maar het gevoel alsof ik ooit echt heb gerouwd, is er niet.
Iedereen doet 't op zijn eigen manier, denk ik.
dinsdag 29 augustus 2017 om 22:27
Gecondoleerd
Mijn moeder is ongeveer een half jaar geleden overleden. ik ben vrij snel weer aan het werk gegaan, na max 1 maand. Dat voelde fijn, wel heb ik het geluk dat ik mijn werk flexibel is en dat mijn bazen achter me stonden dus ik kon ook eerder naar huis als ik daar de behoefte aan had/de dag gewoon niet meer ging. De eerste periode merkte ik dat ik vooral enorm moe was, ik kon om 9 uur in bed liggen en me nog niet uitgeslapen voelen.
Tegelijkertijd herkende ik ook dat onbestemde gevoel. Ga ik niet te hard moet ik niet vaker verdrietig zijn. Nu voelde ik me bleu en moe maar niet echt verdrietig, eerder afgestompt.
Nu is die moeheid weg maar overvallen de momenten van verdriet me. De momenten dat ik haar mis worden meer en ook intenser. Ik heb hierbij hulp gezocht (ga nu naar de praktijkondersteuner van de HA). Ik merkte namelijk ook dat het op werk slechter ging. Omdat ik gelijk was gestart en inmiddels weer volledig werkte werd er ook meer van me verwacht dat terwijl ik soms juist harder toe was aan voor me uitstaren, nadenken en rouwen.
en misschien is het inderdaad ook wel wat intothewild zegt, je verwacht een klap maar die komt niet of anders dan je verwachte. Dat betekent niet dat je minder van je dierbare houdt maar gewoon dat rouwen voor jou anders werkt.
Mijn moeder is ongeveer een half jaar geleden overleden. ik ben vrij snel weer aan het werk gegaan, na max 1 maand. Dat voelde fijn, wel heb ik het geluk dat ik mijn werk flexibel is en dat mijn bazen achter me stonden dus ik kon ook eerder naar huis als ik daar de behoefte aan had/de dag gewoon niet meer ging. De eerste periode merkte ik dat ik vooral enorm moe was, ik kon om 9 uur in bed liggen en me nog niet uitgeslapen voelen.
Tegelijkertijd herkende ik ook dat onbestemde gevoel. Ga ik niet te hard moet ik niet vaker verdrietig zijn. Nu voelde ik me bleu en moe maar niet echt verdrietig, eerder afgestompt.
Nu is die moeheid weg maar overvallen de momenten van verdriet me. De momenten dat ik haar mis worden meer en ook intenser. Ik heb hierbij hulp gezocht (ga nu naar de praktijkondersteuner van de HA). Ik merkte namelijk ook dat het op werk slechter ging. Omdat ik gelijk was gestart en inmiddels weer volledig werkte werd er ook meer van me verwacht dat terwijl ik soms juist harder toe was aan voor me uitstaren, nadenken en rouwen.
en misschien is het inderdaad ook wel wat intothewild zegt, je verwacht een klap maar die komt niet of anders dan je verwachte. Dat betekent niet dat je minder van je dierbare houdt maar gewoon dat rouwen voor jou anders werkt.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
dinsdag 29 augustus 2017 om 22:42
Dank allemaal voor jullie reacties, tis me wel duidelijk dat er geen blauwdruk bestaat hiervoor. . Maar het doet me goed om jullie ervaringen te lezen!
Dat heel moe zijn herken ik, lijkt wel of alle spanning vd afgelopen weken er nu uit komt. Daar geef ik maar gewoon zoveel mogelijk aan toe. En in theorie vind ik ook dat je af en toe best moet kunnen huilen om zoiets groots... Maar ik merk dat ik het - zelfs bij mijn over het algemeen ook erg nuchtere vriendinnen en man/ familie die me kennen als altijd sterk en in control - toch echt lastig vind om emoties te laten zíen!
Vandaar de gedachte dat ik daar misschien iets mee moet doen..
Dat heel moe zijn herken ik, lijkt wel of alle spanning vd afgelopen weken er nu uit komt. Daar geef ik maar gewoon zoveel mogelijk aan toe. En in theorie vind ik ook dat je af en toe best moet kunnen huilen om zoiets groots... Maar ik merk dat ik het - zelfs bij mijn over het algemeen ook erg nuchtere vriendinnen en man/ familie die me kennen als altijd sterk en in control - toch echt lastig vind om emoties te laten zíen!
Vandaar de gedachte dat ik daar misschien iets mee moet doen..
dinsdag 29 augustus 2017 om 22:45
Gecondoleerd TO
Mijn vader is na een ziekbed overleden. Ik heb heel intensief voor hem gezorgd. Overigens hadden wij altijd een prima band. Toen hij overleden was en alle drukte daaromtrent achter de rug was dacht ik dat ik een flinke klap zou krijgen. Maar die kwam niet en is eigenlijk nooit gekomen. Ook dacht ik dat ik van mijn vader zou gaan dromen, zoals ik dat van anderen altijd hoorde. Is ook niet gebeurd. Een psycholoog vertelde mij dat zoiets kan omdat ik tot het laatst toe heel goed contact met hem heb gehad. Alles werd tussen ons besproken, als daar behoefte aan was. Ik denk nog wel vaak aan mijn vader, zeker iedere dag wel een keer. Dat gaat met gemengde gevoelens, soms voel ik heel veel verdriet, andere keer voel ik me er lekker bij. Dus alles is anders gegaan dan dat ik verwacht had.
Mijn vader is na een ziekbed overleden. Ik heb heel intensief voor hem gezorgd. Overigens hadden wij altijd een prima band. Toen hij overleden was en alle drukte daaromtrent achter de rug was dacht ik dat ik een flinke klap zou krijgen. Maar die kwam niet en is eigenlijk nooit gekomen. Ook dacht ik dat ik van mijn vader zou gaan dromen, zoals ik dat van anderen altijd hoorde. Is ook niet gebeurd. Een psycholoog vertelde mij dat zoiets kan omdat ik tot het laatst toe heel goed contact met hem heb gehad. Alles werd tussen ons besproken, als daar behoefte aan was. Ik denk nog wel vaak aan mijn vader, zeker iedere dag wel een keer. Dat gaat met gemengde gevoelens, soms voel ik heel veel verdriet, andere keer voel ik me er lekker bij. Dus alles is anders gegaan dan dat ik verwacht had.
dinsdag 29 augustus 2017 om 23:06
Zoals Poerelie schrijft: het komt zoals het komt.
Mijn vader is twee jaar geleden compleet onverwachts overleden. Het regelen zorgde voor veel afleiding, ben na een week ook weer gaan werken (soort 'tribute' naar mijn pa, die had het echt niets gevonden als ik langer was weggebleven) en ook dat zorgde voor structuur. Ik dacht en denk nog iedere dag aan hem. Soms moet ik huilen maar steeds vaker een herinnering met een glimlach.
Ik heb drie keer een echt jankmoment gehad (als in: niet kunnen stoppen), soort dijkdoorbraakjes. Toen ik mijn nieuwe auto ging ophalen ( uitgezocht door pa, hij deed testritjes en las alles over de kandidaatauto's en de vorige twee keer ging hij altijd mee om het ding op te halen), de eerste vaderdag zonder vader waar mijn schoonvader het nodig vond om 'papa' van Stef Bos te draaien (mijn vader had zelf een bloedhekel aan dat nummer) en die keer dat ik de auto van mijn man in de vangrail had 'geparkeerd' en automatisch mijn vader belde die natuurlijk nooit meer de telefoon kon opnemen. In de laatste situatie dacht de man van Rijkswaterstaat volgens mij dat ik een monster van een man had getrouwd, ik kon alleen nog maar snikken met uithalen dat het niet mijn auto was maar die van man en dat mijn pa de telefoon nooit meer kon opnemen.
Mijn vader is twee jaar geleden compleet onverwachts overleden. Het regelen zorgde voor veel afleiding, ben na een week ook weer gaan werken (soort 'tribute' naar mijn pa, die had het echt niets gevonden als ik langer was weggebleven) en ook dat zorgde voor structuur. Ik dacht en denk nog iedere dag aan hem. Soms moet ik huilen maar steeds vaker een herinnering met een glimlach.
Ik heb drie keer een echt jankmoment gehad (als in: niet kunnen stoppen), soort dijkdoorbraakjes. Toen ik mijn nieuwe auto ging ophalen ( uitgezocht door pa, hij deed testritjes en las alles over de kandidaatauto's en de vorige twee keer ging hij altijd mee om het ding op te halen), de eerste vaderdag zonder vader waar mijn schoonvader het nodig vond om 'papa' van Stef Bos te draaien (mijn vader had zelf een bloedhekel aan dat nummer) en die keer dat ik de auto van mijn man in de vangrail had 'geparkeerd' en automatisch mijn vader belde die natuurlijk nooit meer de telefoon kon opnemen. In de laatste situatie dacht de man van Rijkswaterstaat volgens mij dat ik een monster van een man had getrouwd, ik kon alleen nog maar snikken met uithalen dat het niet mijn auto was maar die van man en dat mijn pa de telefoon nooit meer kon opnemen.
dinsdag 29 augustus 2017 om 23:27
Hoi Geestig,
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Ook bij mij een dergelijke ervaring. Mijn vader overleed een jaar geleden (op hoge leeftijd) - hij heeft een langdurig ziekbed gehad. Mijn moeder fungeerde vooral als 'mantelzorger'. Ikzelf heb een drukke baan (werk voor mezelf, dus van "vrij nemen = luxe, was geen sprake noodgedwongen), een (licht) autistisch kind en (te) weinig tijd gehad om echt veel te betekenen (ik bezocht hem tweemaal per week, maar telkens circa een uur).
Vlak voor zijn overlijden verwachtte ik ook een klap te krijgen. Maar toen mijn vader eenmaal overleed gebeurde dat niet (en dit is nog steeds niet gebeurd). Ik vermoed dat dit komt doordat mijn vader 'gewoon' op hoge leeftijd is overleden, dat ik hier een soort "vrede" mee heb; wat niet wegneemt dat er vooral schuldgevoel over zijn laatste levensjaren overheerst bij mij (te weinig echt betrokken geweest bij het reilen en zeilen van mijn ouders, vanwege mijn eigen 'drukke leven'). Echte rouw is er eigenlijk niet werkelijk geweest - en dat accepteer ik 'dan maar' van mezelf.
Kortstondig heb ik nog een psycholoog bezocht hiervoor. Hij raadde mij aan een persoonlijke brief aan mijn vader te schrijven, verder voor niemand bedoeld om te lezen. Misschien is dit een idee voor jou?
Succes.
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Ook bij mij een dergelijke ervaring. Mijn vader overleed een jaar geleden (op hoge leeftijd) - hij heeft een langdurig ziekbed gehad. Mijn moeder fungeerde vooral als 'mantelzorger'. Ikzelf heb een drukke baan (werk voor mezelf, dus van "vrij nemen = luxe, was geen sprake noodgedwongen), een (licht) autistisch kind en (te) weinig tijd gehad om echt veel te betekenen (ik bezocht hem tweemaal per week, maar telkens circa een uur).
Vlak voor zijn overlijden verwachtte ik ook een klap te krijgen. Maar toen mijn vader eenmaal overleed gebeurde dat niet (en dit is nog steeds niet gebeurd). Ik vermoed dat dit komt doordat mijn vader 'gewoon' op hoge leeftijd is overleden, dat ik hier een soort "vrede" mee heb; wat niet wegneemt dat er vooral schuldgevoel over zijn laatste levensjaren overheerst bij mij (te weinig echt betrokken geweest bij het reilen en zeilen van mijn ouders, vanwege mijn eigen 'drukke leven'). Echte rouw is er eigenlijk niet werkelijk geweest - en dat accepteer ik 'dan maar' van mezelf.
Kortstondig heb ik nog een psycholoog bezocht hiervoor. Hij raadde mij aan een persoonlijke brief aan mijn vader te schrijven, verder voor niemand bedoeld om te lezen. Misschien is dit een idee voor jou?
Succes.
dinsdag 29 augustus 2017 om 23:42
Gecondoleerd TO 
Ik heb toevallig nog niet heel lang geleden ook een topic over rouwen geopend. Ik blijf het een lastig principe vinden. En ach, misschien heb ik ook wel gewoon even te veel op mijn bordje gehad waardoor echt rouwen er gewoon niet in zit. Vorig jaar ben ik moeder geworden, toen mijn dochter 5 maanden was is na een kort ziekbed (5 weken) mijn moeder (54) overleden. Ik ben daar eigenlijk heel makkelijk 'overheen gestapt', andere dingen hadden mijn aandacht nodig, ik had het goed afgesloten met m'n moeder. Toen ik begin dit jaar het idee had dat er ruimte begon te komen voor rouw begon mijn vader (51) te kwakkelen met zijn gezondheid. Ook bij hem kwam er al vrij snel de diagnose kanker, daarna hebben we nog 5 dagen gehad... In het weekend van zijn overlijden en twee maanden later ben ik verhuisd. De laatste verhuizing voelde als een keerpunt, ik had alles gedaan dat 'moest'. Fysiek heb ik afgelopen tijd wat flinke klappen gehad, ik denk omdat ik mezelf toch (niet expres) voorbij ben gelopen. Huilen of verdriet is er eigenlijk nog steeds niet (alleen gehuild bij de diagnose en begrafenis), maar ik merk aan veel dingen dat ik gewoon op ben.
Ik probeer te leven volgens het principe: is het er, dan mag het er zijn maar is het er niet dan hoef ik het niet steeds op te zoeken (en hoef ik me daar dus ook niet schuldig over te voelen. Ik zou me echt gekwetst voelen als iemand tegen mij zou zeggen 'veel verdriet, veel liefde').
Ik ga nu wel psychologische hulp zoeken. Al weet ik eigenlijk niet precies wat ik daar ga doen of zeggen... Ik merk aan mijn lijf (en mijn hoofd) dat er dingen dwars zitten, maar of daar iets aan te doen is? Ik ben eigenlijk van de nuchtere 'gewoon doorgaan, gaat wel weer over' soort. Ik weet dat afgelopen jaar bizar was, dat dat enorm z'n sporen na zou moeten laten. Maar ik heb niet het idee dat ik daar met gesprekken iets aab kan veranderen. Maar goed, daar zal zo iemand dan wel voor gestudeerd hebben...
Ik heb toevallig nog niet heel lang geleden ook een topic over rouwen geopend. Ik blijf het een lastig principe vinden. En ach, misschien heb ik ook wel gewoon even te veel op mijn bordje gehad waardoor echt rouwen er gewoon niet in zit. Vorig jaar ben ik moeder geworden, toen mijn dochter 5 maanden was is na een kort ziekbed (5 weken) mijn moeder (54) overleden. Ik ben daar eigenlijk heel makkelijk 'overheen gestapt', andere dingen hadden mijn aandacht nodig, ik had het goed afgesloten met m'n moeder. Toen ik begin dit jaar het idee had dat er ruimte begon te komen voor rouw begon mijn vader (51) te kwakkelen met zijn gezondheid. Ook bij hem kwam er al vrij snel de diagnose kanker, daarna hebben we nog 5 dagen gehad... In het weekend van zijn overlijden en twee maanden later ben ik verhuisd. De laatste verhuizing voelde als een keerpunt, ik had alles gedaan dat 'moest'. Fysiek heb ik afgelopen tijd wat flinke klappen gehad, ik denk omdat ik mezelf toch (niet expres) voorbij ben gelopen. Huilen of verdriet is er eigenlijk nog steeds niet (alleen gehuild bij de diagnose en begrafenis), maar ik merk aan veel dingen dat ik gewoon op ben.
Ik probeer te leven volgens het principe: is het er, dan mag het er zijn maar is het er niet dan hoef ik het niet steeds op te zoeken (en hoef ik me daar dus ook niet schuldig over te voelen. Ik zou me echt gekwetst voelen als iemand tegen mij zou zeggen 'veel verdriet, veel liefde').
Ik ga nu wel psychologische hulp zoeken. Al weet ik eigenlijk niet precies wat ik daar ga doen of zeggen... Ik merk aan mijn lijf (en mijn hoofd) dat er dingen dwars zitten, maar of daar iets aan te doen is? Ik ben eigenlijk van de nuchtere 'gewoon doorgaan, gaat wel weer over' soort. Ik weet dat afgelopen jaar bizar was, dat dat enorm z'n sporen na zou moeten laten. Maar ik heb niet het idee dat ik daar met gesprekken iets aab kan veranderen. Maar goed, daar zal zo iemand dan wel voor gestudeerd hebben...
woensdag 30 augustus 2017 om 10:00
Jeetje gsleutel wat een bizar jaar is het voor jou geweest dan! Goed hoor dat je er toch over gaat praten, misschien helpt het je. En anders kom je erachter dat het voor jou goed werkt om gewoon door te gaan, ook prima toch!?
Dat van die brief schrijven is ook een goed idee, ga ik eens over denken.
Ik heb net toch maar een afspraak met de huisarts gemaakt om haar te vertellen wat er speelt, en misschien heeft ze nog wel tips voor me. Kan eind vd ochtend al terecht. En toen ik net ophing met de assistente moest ik ineens heel hard huilen, misschien komt het toch wel goed met die emoties..
Dank allemaal, en jullie ook veel sterkte met jullie verlies.
Dat van die brief schrijven is ook een goed idee, ga ik eens over denken.
Ik heb net toch maar een afspraak met de huisarts gemaakt om haar te vertellen wat er speelt, en misschien heeft ze nog wel tips voor me. Kan eind vd ochtend al terecht. En toen ik net ophing met de assistente moest ik ineens heel hard huilen, misschien komt het toch wel goed met die emoties..
Dank allemaal, en jullie ook veel sterkte met jullie verlies.
woensdag 30 augustus 2017 om 17:05
Ik heb ooit eerder bij een overlijden een brief geschreven en toen merkte ik dat ik nadat ik eenmaal was begonnen met schrijven ik bleef schrijven en dat er een hoop verschillende emoties naar bovenkwamen. Boos, vrolijk, verdrietig, frustratie, spanning end. Het kan dus zeker goed zijn (maar op dit moment durf ik dat niet.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
woensdag 30 augustus 2017 om 21:01
Wat ontzettend naar voor je!
Iedereen rouwt op zijn eigen manier. De ene doet er een paar weken over, de andere jaren en bij de ene komt het verdriet eerder dan bij de ander.. Ik zou proberen om je gevoelens niet op te kroppen, want het zal er op een bepaald moment uit gaan komen. Het kan goed zijn om te schrijven, zodat je al je emoties erop los kunt laten. Daarnaast heeft het mij geholpen om structuur te behouden, dus om wel gewoon de dagelijkse bezigheden uit te blijven voeren maar wel goed te luisteren naar je lichaam.
Iedereen rouwt op zijn eigen manier. De ene doet er een paar weken over, de andere jaren en bij de ene komt het verdriet eerder dan bij de ander.. Ik zou proberen om je gevoelens niet op te kroppen, want het zal er op een bepaald moment uit gaan komen. Het kan goed zijn om te schrijven, zodat je al je emoties erop los kunt laten. Daarnaast heeft het mij geholpen om structuur te behouden, dus om wel gewoon de dagelijkse bezigheden uit te blijven voeren maar wel goed te luisteren naar je lichaam.
