Rouwverwerking

Lief zijn voor jezelf, veel huilen, proberen goed te eten en te slapen. Geef het de tijd, want dit duurt even. Hoe lang is je verlies geleden?



Veel sterkte.

Hoe lang geleden is het dat je je dierbaren verloren bent? Voor rouw staat in principe geen tijd, iedereen verwerkt het op zijn of haar manier, alleen t begrip van mensen houdt redelijk snel op. 1e maand zijn ze nog begripvol en daarna denken ze "kom op t leven gaat door" terwijl jij nog helemaal niet zo ver bent.

Als eerste gecondoleerd met je verlies.



Het enige advies wat ik je kan geven is; eten, werken & slapen. Kortom, gewoon doorgaan. Klinkt simpel maar een vast ritme houden is heel belangriijk. Neem op tijd je rust en zorg voor regelmaat. Een verlies verwerken heeft tijd nodig, soms heel veel tijd. Sterkte!

Ten eerste: en heel veel sterkte.



Wat bij mij helpt: het verdriet toe laten. Soms overvalt je het verdriet op minder gepaste plaatsen, zoals het werk. Maar over het algemeen gebeurt het thuis als ik rust heb. Dan zonder ik me even af, tissues er bij. Soms dan zit het me enorm hoog en dan is man er om naast me te zitten en er over te praten. Ik vind dat dat ook moet kunnen in een relatie.



Soms zoek ik het verdriet ook even op, dan draai ik de DVD van de uitvaart, of luister ik een bepaald nummer. Foto en een kaarsje er bij. Bij mij gaat het om mijn moeder, 7 maanden geleden.

Mijn verlies is 2,5 jaar geleden. Af en aan heb ik instortmomenten. Ik voel me dan een paar dagen niet lekker in mijn vel, idd ook ruzieachtig om niets en ineens komt het er weer uit. Niet een klein beetje, nee hele dag vol huilbuien, fotos bekijken, nog meer huilen en mezelf gigazielig voelen. Ineens is het dan weer over. Ben ik helemaal leeg en ontzettend moe. Dan kan het daarna best weer een aantal weken normaal zijn tot het zich weer aandient.

Ik doe het er mee, het moet er toch uit en accepteer het. Voordeel is wel dat ik het altijd op een vrije dag heb zodat ik me niet ziek hoef te melden. Lijkt wel dat als ik vrij ben het er dan juist uit komt. Hoort allemaal bij het rouwproces. Ik heb zelf niet de behoefte om er bij een huisarts of psycholoog oefenloos over uit te wijden. Het is er nu eenmaal en het lucht op na die uitbarsting.

Tja, het is moeilijk. ik probeer het allemaal zo goed mogelijk te doen. Ik zit volop in het rouwproces. Ik ben 30 jaar samen geweest met mijn man waarvan 25 getrouwd en we hebben 1 zoon van 23. mijn man is afgelopen 27 januari overleden. Ik leef met de dag en probeer sterk te zijn. De ene dag lukt dat veel beter dan de andere. Heb gelukkig heel veel lieve mensen om me heen.

Ik zou dat ook wel willen weten... Mijn moeder is nu 3 maanden geleden overleden. En ik modder maar wat aan...

Ik mis haar verschrikkelijk. We moeten haar huis gaan leegruimen en ik zie er als een berg tegenop.

Zolang je nog bezig ben met de afwikkelingen kan je gewoon nog geen optimale rouw hebben of verwachten. Ik had veel verdriet maar dat was het verdriet zien van mijn moeder (vader overleden)

Het besef dat zij degene is die alleen achter blijft na zolang zo een innig huwelijk maakte mij erg verdrietig. Nu na 2 jaar komt het bij mij eruit en voel ik het zo diep dat het pijn doet. Ik had verwacht dat het in de loop der tijd zou verminderen maar ik voel het gemis juist minder vaak maar veel dieper. Ik heb ook veel herinneringen die boven komen.

quote:fluffybunny schreef op 10 augustus 2016 @ 21:23:

Ik zou dat ook wel willen weten... Mijn moeder is nu 3 maanden geleden overleden. En ik modder maar wat aan...

Ik mis haar verschrikkelijk. We moeten haar huis gaan leegruimen en ik zie er als een berg tegenop.

Ach Fluffy, heb ik dat gemist. Ik herinner je topic nog. Gecondoleerd met je verlies.

Heb je de verzorging nog goed kunnen handelen?

Iedereen heeft zijn eigen manier.

Mijn ervaring is dat regelmaat belangrijk is. Maar ook om er tijd voor te nemen. Niet hard rennen en vooral niet voelen, maar ook niet op de bank blijven zitten of in bed blijven liggen en treuren, dat doet mij ook geen goed.



Ik denk dat het verstandig is, als je er zelf niet uit komt, dat je hulp inschakelt. Dus een goeie set van je om naar de huisarts te gaan.



Veel sterkte.

Jij ook Fluffybunny

Panda, tegenwoordig is er steeds meer hulp specifiek gericht op rouw, die reguliere hulpverlening niet kan bieden. Het wordt ook vaak vergoed door de zv.

Vraag er eens naar bij je huisarts of Google of het bij jou in de buurt is.



Sterkte met je verdriet!

Rouw is een van de meest persoonlijke dingen die er zijn, ieder doet het op zijn manier. Wat een richtlijn kan zijn om te zien hoever je bent zijn de rouw verwerkingsfases van kubler- ross



http://www.kublerrossvlaa ... =1_de_vijf_fasen_van_rouw



Deze zijn niet lineair maar cyclisch.



Gewoon doorgaan is voor sommigen de beste methode en het kan heel fijn zijn om deze structuur te hebben om aan vast te houden. Voor mij was het juist goed om stil te staan en alles binnen te laten komen en in een keer te verwerken.



En soms is rouw zo complex door allerlei omstandigheden dat het goed is om een derde erbij te halen. Zelf ben ik bij een psycholoog geweest, het was heel prettig om met iemand te praten die onafhankelijk was. Hij bevestigde mij in mijn verdriet en dat ik op de goede weg was.

Jee Pandabeer, jij hebt flink wat klappen achter elkaar over je heen gekregen.

Voor mij als weduwe is het begrip er veel langer geweest, nu nog na bijna drie jaar door lieve mensen om me heen. Maar ik weet dat veel mensen verwachten dat je de draad weer vrij snel kunt oppakken. Ik denk dat bij jou vooral ook het feit dat je meerdere verliezen te verwerken hebt gekregen, maakt dat je er nu doorheen zit. Je bent zowel een stukje toekomst (verwachte baby's) een stuk heden (die vriend) en een stuk verleden (je oma) kwijtgeraakt. Ouders en grootouders vormen je bron. Zij kennen je hele geschiedenis, weten hoe je als kind was. Dat kwijtraken, niet meer kunnen praten met diegene kan verdomd hard zijn, ondanks dat die persoon misschien een mooi en lang leven heeft gehad.

Ik hoop dat je huisarts iets voor je kan doen. Bij mij heeft doorverwijzing naar een psycholoog geholpen. Zij hielp me dingen onder woorden te brengen, de boel een op een rijtje te krijgen en vooral ook te ontdekken wat ik op dat moment nodig had. En dat had vooral heel veel te maken met 'doen wat goed voelt' en het verdriet er gewoon te laten zijn. Als je dat voor jezelf kunt ontdekken, kun je het waarschijnlijk ook beter naar je vriend overbrengen. Ik wens je heel veel kracht en liefde de komende tijd. Take your time.

quote:Fleet schreef op 10 augustus 2016 @ 21:33:

[...]



Ach Fluffy, heb ik dat gemist. Ik herinner je topic nog. Gecondoleerd met je verlies.

Heb je de verzorging nog goed kunnen handelen?

Dankjewel, pandabeer en Pilou ook dank.

We hebben haar goed thuis kunnen verzorgen. Na een hele heftige laatste week is ze omringd door ons rustig gestorven.

Wat heb je toch veel meegemaakt en wat is het nog recent...

Ik voelde me de eerste weken ook totaal los staan van de maatschappij en niet in staat tot communiceren.

Gun jezelf de tijd, ga lekker wandelen in de natuur, naar de sauna....

quote:Blondie456 schreef op 10 augustus 2016 @ 21:08:

Tja, het is moeilijk. ik probeer het allemaal zo goed mogelijk te doen. Ik zit volop in het rouwproces. Ik ben 30 jaar samen geweest met mijn man waarvan 25 getrouwd en we hebben 1 zoon van 23. mijn man is afgelopen 27 januari overleden. Ik leef met de dag en probeer sterk te zijn. De ene dag lukt dat veel beter dan de andere. Heb gelukkig heel veel lieve mensen om me heen.



Ach jeetje, dit heb ik gemist.

kan me nog je topic herinneren dat hij in de medische molen beland was. Is dan helaas erg snel gegaan?

Heel erg voor jou en je zoon



Sterkte

Gecondoleerd TO met het verlies van je oma. Het is een week geleden, dit heeft tijd nodig. Dat je ruzie met je vriend hebt hierover snap ik niet helemaal.

Heeft hij geen begrip voor jou of heb jij je afgereageerd op hem ?

Niemand kan van jou verlangen dat je altijd lacht. Dat kan nou eenmaal niet, rouwen heeft tijd nodig. Krop het verdriet niet op want dan kom je jezrlf ooit toch weer tegen. Sterkte!

Het verlies van een dierbare gaat altijd door merg en been. Allemaal veel sterkte met de verwerking. Ik heb vorig jaar mijn moeder verloren en huil nog steeds elke dag wel een keer. Iedereen zegt het hoort bij het leven. Maar soms is het leven ondragelijk.

[...]

Niet lullig bedoeld, maar reclame maken (spammen) mag hier niet

Op 4 meil j.l. was de crematie van mijn oma. Ze is 89 jaar geworden.
Op 6 mei j.l. is mijn moeder overleden. Zij is 63 jaar oud geworden en overleden aan de gevolgen van een uitzaaiing van borstkanker die zich had genesteld in haar longvocht.
Op 12 mei hebben we haar begraven.

Met het overlijden van mijn oma heb ik geen moeite. Daar was al niet heel veel contact mee. Daarbij heeft ze een vol leven gehad.

Met het overlijden van mijn moeder heb ik wel veel moeite. Ze was de liefste moeder en oma van mijn dochter die ik kon hebben. Ze is veel te vroeg gestorven en had maar wat graag een oud omaatje willen worden en alles meemaken van haar enigste kleindochter. Het is heel snel gegaan. Ze was al langere tijd onder behandeling voor de kanker in het AVL. Eigenlijk was het binnen een week gebeurd. Van lopen tussen de bloembollenvelden tot aan het overlijden.
Ik ben blij dat haar een lijdensweg bespaard is gebleven.

Haar begrafenis was heel erg mooi, vol met kleurige bloemen. Dat helpt.
Ook in de week tussen haar overlijden en de begrafenis zelf ben ik veel bij haar geweest. Dat helpt ook.
Een van de laatste dingen die ik heb gedaan in haar leven was, toen ze in het AVL lag, was dat ik haar mijn knuffel heb teruggegeven. Een witte hond die ik mijn hele leven al heb en die helemaal stuk is van het knuffelen. Ik heb haar verteld dat die mij mijn hele leven heeft beschermd waardoor ik altijd goed kon slapen en dat hij haar nu mag beschermen zodat ze altijd rust heeft en goed kan slapen.
Mijn oude knuffel is bij haar gebleven tot aan haar dood en is ook met haar mee begraven. Het klinkt raar, maar het feit dat mijn oude knuffel bij haar is en haar beschermd is een heel fijn idee voor mij.
Wij zijn niet gelovig van huis uit, maar mocht er een hemel zijn dan weet ik zeker dat zij daar is.

Het meest moeilijke vond ik dat ik mijn dochter van 4 moest uitleggen dat haar lieve oma overleden was en dat ze een sterretje is geworden. Dat ze altijd tegen oma kan praten maar dat oma niks meer kan terugzeggen en dat oma altijd op haar zal passen. Ze was enorm verdrietig en was bang dat ik ook zou "weggaan"/ dood zou gaan en ze alleen over zou blijven.

Na de begrafenis op zaterdag ben ik die maandag weer aan het werk gegaan. Collega's om je heen en het werk zelf geeft veel afleiding. En het is goed om ook af en toe weer te lachen. De tranen zijn op.

Werk en mijn dochter helpen mij enorm met het verwerken van het overlijden van mijn moeder. Doorgaan helpt. Daarnaast bezoek ik met regelmaat haar graf. Dat helpt ook. Om dan stil te staan en verdrietig te zijn.

In mijn speech die ik heb gehouden tijdens de ceremonie, voorafgaand aan haar begrafenis heb ik afgesloten met de woorden;
"5 mei was de laatste dag dat mijn moeder in leven was. In het vervolg zal ik op die dag haar leven vieren. Heel Nederland viert met mij mee en steekt de vlag uit."