Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
donderdag 26 januari 2017 om 19:50
Lieve mensen,
Mijn moeder is ziek.. ernstig ziek. Al een tijd. Niemand weet hoe lang ze nog heeft.
Ik merk dat ik hier steeds slechter mee om kan gaan. Als mensen in mijn omgeving vragen hoe het nu met haar gaat, springen de tranen al meteen in mijn ogen. Ook nu ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen.
Het verdriet is gewoon intens. Toch probeer ik er zoveel mogelijk over te praten omdat het toch wel oplucht.
De band die ik met mijn moeder heb is gewoon heel bijzonder. We zijn altijd dik geweest en hebben nooit problemen oid met elkaar gehad. Eigenlijk is ze mijn beste vriendin. Accepteren dat ze ziek is en waarschijnlijk niet heel lang meer heeft, is zo enorm moeilijk. Zoveel emoties komen er los. Vooral veel verdriet en boosheid.
Samen winkelen, lunchen, kopje koffie drinken, kletsen, elkaar advies geven etc.. het zit er allemaal niet meer in.
Ik ben bang dat als ze er echt niet meer is, dat ik alles en iedereen ga ontvluchten. Ik weet gewoon niet hoe ik het moet doen. Ik heb een kleine familie inclusief een broer die een enorme binnenvetter is. Wel een aantal vriendinnen die er echt voor mij zijn.
Ik heb besloten om hulp van een prof in te schakelen. Iemand die gespecialiseerd is in rouwverwerking. Ze leeft nog wel, maar ik ben al heel lang afscheid aan het nemen van de persoon die ze ooit was. Daar is gewoon niks meer van over. Heel weinig in ieder geval.
Ik ben beetje op zoek naar lotgenoten. Wie heeft ervaring met rouw verwerking?
Ik hoop dat ik er hier met iemand over kan praten die hetzelfde meemaakt of heeft meegemaakt... zou het enorm fijn vinden.
Liefs
Mijn moeder is ziek.. ernstig ziek. Al een tijd. Niemand weet hoe lang ze nog heeft.
Ik merk dat ik hier steeds slechter mee om kan gaan. Als mensen in mijn omgeving vragen hoe het nu met haar gaat, springen de tranen al meteen in mijn ogen. Ook nu ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen.
Het verdriet is gewoon intens. Toch probeer ik er zoveel mogelijk over te praten omdat het toch wel oplucht.
De band die ik met mijn moeder heb is gewoon heel bijzonder. We zijn altijd dik geweest en hebben nooit problemen oid met elkaar gehad. Eigenlijk is ze mijn beste vriendin. Accepteren dat ze ziek is en waarschijnlijk niet heel lang meer heeft, is zo enorm moeilijk. Zoveel emoties komen er los. Vooral veel verdriet en boosheid.
Samen winkelen, lunchen, kopje koffie drinken, kletsen, elkaar advies geven etc.. het zit er allemaal niet meer in.
Ik ben bang dat als ze er echt niet meer is, dat ik alles en iedereen ga ontvluchten. Ik weet gewoon niet hoe ik het moet doen. Ik heb een kleine familie inclusief een broer die een enorme binnenvetter is. Wel een aantal vriendinnen die er echt voor mij zijn.
Ik heb besloten om hulp van een prof in te schakelen. Iemand die gespecialiseerd is in rouwverwerking. Ze leeft nog wel, maar ik ben al heel lang afscheid aan het nemen van de persoon die ze ooit was. Daar is gewoon niks meer van over. Heel weinig in ieder geval.
Ik ben beetje op zoek naar lotgenoten. Wie heeft ervaring met rouw verwerking?
Ik hoop dat ik er hier met iemand over kan praten die hetzelfde meemaakt of heeft meegemaakt... zou het enorm fijn vinden.
Liefs
Yolo!
er is een topic over rouwverwerkinf zit daar zelf ook in! kijk bij mijn reacties daar staat hij tussen. je bent welkom!
donderdag 26 januari 2017 om 20:21
donderdag 26 januari 2017 om 20:26
Hoi chocoladefan,
Hier een lotgenoot. Mijn vader heeft ook kanker en ligt op dit moment op sterven. Ik herken veel in wat je zegt. M'n pa is mijn beste vriend en we hebben van zoveel dingen die we samen deden al afscheid moeten nemen. Ik ben daar ook heel boos om geweest.
Het verdriet mag er zijn en moet je ook de ruimte even. Ik ben ook met iemand gaan praten. Iemand die gespecialiseerd is in rouwverwerking kan je net wat meer handvaten geven. Wat goed dat je dat oppakt.
Je mag me altijd een berichtje sturen als je je verhaal kwijt wil of wat dan ook. Voor nu heel veel sterkte
Hier een lotgenoot. Mijn vader heeft ook kanker en ligt op dit moment op sterven. Ik herken veel in wat je zegt. M'n pa is mijn beste vriend en we hebben van zoveel dingen die we samen deden al afscheid moeten nemen. Ik ben daar ook heel boos om geweest.
Het verdriet mag er zijn en moet je ook de ruimte even. Ik ben ook met iemand gaan praten. Iemand die gespecialiseerd is in rouwverwerking kan je net wat meer handvaten geven. Wat goed dat je dat oppakt.
Je mag me altijd een berichtje sturen als je je verhaal kwijt wil of wat dan ook. Voor nu heel veel sterkte
donderdag 26 januari 2017 om 20:30
Ik vind het lastig woorden te vinden, afscheid nemen is gewoon *&÷£"€@÷&
Je bent nu nog aan het afscheid nemen, die spanning vooraf. Ik denk dat het echte rouwen (in mijn ogen verdriet een plekje geven). Ik kan me goed voorstellen dat de echte verwerking nog niet kan, juist omdat er ook nog mooie en verdrietige momenten met je moeder zijn. Diep van binnen hoop je misschien nog op een wonder.
Ikzelf heb alleen een plotseling afscheid ervaren. Ik weet dus niet hoe die aanloop is. Rouwen zelf heb ik ooit vergeleken met een zee. Je staat erin, en de golven slaan tegen je aan. In het begin zie je ze niet aankomen en zijn ze regelmatig te hoog waardoor je omvalt. Maar keer op keer krabbel je weer op. Langzaam komen er minder of lagere golven en kan je je staande houden. Je ziet sommige hogegolven aankomen waardoor je je stevig vastzet in het zand, bijvoorbeeld op de kern data. Toch val je soms ook om, dan zie je door al dat water (verdriet) even de horizon niet meer. Inmiddels heb ik ook geleerd om me soms in de zee te laten vallen, dat onderdompelen en er ruimte voor geven zorgt ervoor dat ik op andere momenten weer verder kan.
Goed dat je hulp zoekt, hier en in de echte wereld. Praten vond ik fijn, ik heb zelf via humanitas hulp gekregen maar soms ook vermoeiend omdat er zoveel emoties waren. Het is soms verwarrend omdat je boos kan zijn opiemand die je enorm mist en waar je van houdt...
Een tijdje terug was er bij kijken in de ziel een thema over rouw. Iemand daar zei:
rouw/verdriet is de prijs die je betaalt voor liefde
Die zin is mij bijgebleven en die wil ik jou ook meegeven.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
donderdag 26 januari 2017 om 20:44
Ik heb mijn beide ouders verloren. Vader 20 jaar geleden toen was ik 18. Mijn moeder 4 jaar geleden. Beide aan kanker.
Beide is anders ervaren doordat ik denk ok andere leefsitiatie had. Bij vader woonde ik thuis, moeder was ik uit huis.
Toevallig bij beide ouders zijn wij op hun laatste krachten een midweekje op vakantie geweest dat is zo dierbaar geweest. Ze waren beide opgeven en wisten niet Hoelang hetvging duren, het ging slecht maar toch gegaan (was ergens afzien) week nadien waren ze overleden. Die vakantie is zeker bij moeder zo erg dierbaar, fijn en bijzonder geweest.
Mijn moeder heeft altijd tegen me gezegd dat ik haar kind was en zij de moeder dat is ze ook tot het laatste geweest. Hoeveel pijn of verdriet ze had. Ze heeft me soms ook gewoon ontzien in haar leed door juist naar mij te vragen en te informeren zoals andere gezonde moeders zouden doen. Het hele proces naar het einde hebben we veel gepraat, gelachen wn gehuild.
En nu na aantal jaren.... ja het blijft moeilijk met bepaalde dagen of wanneer ik van vriendin hoor dat ze gezellig met moeder is wezen winkelen. Of wanneer andere vriendin verteld hoe een leuke oma haar moeder is ja dat zijn momenten dat het pijnlijk is dat er gemis is. Het verdriet wordt anders minder rauw zeg maar.
Het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben, ik sta en kijk ander naar het leven als leeftijdsgenoten al had ik best op hun manier erin willen staan ... want dat had ik ook nog een moeder.
Afijn wat ik je mee wil geven: praat! Met ieder die het maar wil horen en waar jij je verhaal tegen wil houden. Ga je verdriet niet voor je houden.
Neem de tijd voor je moeder, maak foto's van jullie samen en geniet op een manier. Van het samen zijn.
Beide is anders ervaren doordat ik denk ok andere leefsitiatie had. Bij vader woonde ik thuis, moeder was ik uit huis.
Toevallig bij beide ouders zijn wij op hun laatste krachten een midweekje op vakantie geweest dat is zo dierbaar geweest. Ze waren beide opgeven en wisten niet Hoelang hetvging duren, het ging slecht maar toch gegaan (was ergens afzien) week nadien waren ze overleden. Die vakantie is zeker bij moeder zo erg dierbaar, fijn en bijzonder geweest.
Mijn moeder heeft altijd tegen me gezegd dat ik haar kind was en zij de moeder dat is ze ook tot het laatste geweest. Hoeveel pijn of verdriet ze had. Ze heeft me soms ook gewoon ontzien in haar leed door juist naar mij te vragen en te informeren zoals andere gezonde moeders zouden doen. Het hele proces naar het einde hebben we veel gepraat, gelachen wn gehuild.
En nu na aantal jaren.... ja het blijft moeilijk met bepaalde dagen of wanneer ik van vriendin hoor dat ze gezellig met moeder is wezen winkelen. Of wanneer andere vriendin verteld hoe een leuke oma haar moeder is ja dat zijn momenten dat het pijnlijk is dat er gemis is. Het verdriet wordt anders minder rauw zeg maar.
Het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben, ik sta en kijk ander naar het leven als leeftijdsgenoten al had ik best op hun manier erin willen staan ... want dat had ik ook nog een moeder.
Afijn wat ik je mee wil geven: praat! Met ieder die het maar wil horen en waar jij je verhaal tegen wil houden. Ga je verdriet niet voor je houden.
Neem de tijd voor je moeder, maak foto's van jullie samen en geniet op een manier. Van het samen zijn.
donderdag 26 januari 2017 om 20:53
donderdag 26 januari 2017 om 21:00
