Psyche
alle pijlers
schaam me heel erg
donderdag 8 november 2007 om 15:51
Hoi Allemaal, Ik zit al een behoorlijke tijd met een probleem. Anderhalf jaar geleden ongeveer ben ik met een jongen naar bed geweest waar ik heel veel spijt van heb. En niet gewoon spijt, ik ben wel met meerdere jongens naar bed geweest, sommige dacht ik acheraf had ik beter niet kunnen doen. Maar die jongen waar het om gaat vind ik echt vreselijk dat ik daarmee sex heb gehad. Ik schaam me hier verschrikkelijk voor, het is ook vooral walging. Het was in die tijd net uit met mijn exvriendje en ik was hier zo verdrietig van dat ik gewoon niet helemaal mezelf was. Toen kwam ik dus in contact met die jongen, hij was lief voor me. En ik zocht een soort van troost bij hem. Uiteindelijk is het op sex uitgedraaid. Hij was ten eerste helemaal niet mijn type (kwa uiterlijk ook niet). Nou is dat op zich ook niet zo erg. Maar het punt is, ik ben dus ontzettend op hem afgeknapt (vooral op zijn lichaam). Toen we eenmaal in bed lagen kwam ik erachter dat hij nogal behaard was (buik, rug) gewoon vies vond ik dat. Ik kwam er dus een beetje te laat achter en heb het dus toch met hem gedaan. Achteraf voelde ik me vreselijk hierdoor. Het is nu al anderhalf jaar geleden en ik snap niet dat ik er niet overheen kan komen. Het blijft in mijn hoofd zitten. Ik denk ook de hele tijd dat als ik dit niet had gedaan, dat ik dan veel gelukkiger was. Ook schaam ik me ervoor tegenover andere mensen die het weten. Inmiddels heb ik weer een tijdje een nieuwe vriend. Het gaat verder ook heel erg goed tussen ons. Ik hou alleen steeds dat beeld van mij en die andere jongen in mijn hoofd. Ik voel me zo vies. Maar ik weet dat ik het zelf heb gedaan, en ook zelf altijd nog nee had kunnen zeggen. Toch heb ik dat tot mijn grote spijt niet gedaan. Er zijn ook wel meerdere mensen die het weten van mij en die jongen en ik schaam me daar echt heel erg voor. Zij zeggen ook tegen me dat het een grote fout van me was. en dat was het ook. Want achteraf bleek ook dat die jongen niet eens zo aardig was als hij zich voordeed. ik kende hem al een tijdje, het is weer een vriend van vrienden van mij om het zo even uit te leggen. Ik zie hem ook nog weleens, en voel me echt vreselijk als ik hem tegenkom. Nu woont hij ook nog eens in de buurt van waar mijn huidige vriend woont. Mijn huidige vriend weet met welke jongens ik voor hem ben geweest zeg maar. maar deze jongen heb ik nog niet verteld. Ik zou er graag met hem over willen praten omdat ik me er zo vreselijk over voel. Ook ben ik steeds een beetje bang dat hij er ooit achter komt en wat hij dan wel niet van mij zou denken. Het was gewoon een grote vergissing. Ik weet wel dat mensen fouten maken enz. maar ik vind het zo moeilijk om dit te verwerken. Elke dag denk ik er wel aan en dan denk ik had ik het nu maar niet gedaan, maar goed ik kan dit niet meer terug draaien helaas. Ik voel me gewoon zo vies en zo dom dat ik met hem het bed heb gedeeld. Het is gewoon zo vervelend en ik word zo moe van al dat denken. Ik kan gewoon een stuk minder van sex genieten als voordat ik met die jongen naar bed geweest was. En zie het steeds weer voor me. Is er iemand die mij advies kan geven? Ik weet niet zo goed meer wat ik moet doen. Ik vraag me af of er ooit een tijd komt dat ik dit kan accepteren dat het gebeurd is en er niet meer aan denk. Dit is zo vervelend.
Liefs Ramona
Liefs Ramona
vrijdag 9 november 2007 om 10:12
Och hemeltje, ik kan met het gevoel helemaal voorstellen. Ik zou bij zoiets ook helemaal van slag zijn, en echt hulp nodig hebben bij het verwerken van deze zeer traumatische ervaring. Ik moet zeggen, ben waarschijnlijk net zo oud als jij, dat ik ook al wat dingetjes heb meegemaakt (sommige forummers weten het wel) maar bij zoiets als dat van jou zou ik ook moeite hebben om gewoon door te gaan met het leven.
Mijn advies is: ga naar de huisarts en vraag om een (of twee) van onderstaande:
alprazolam; bromazepam; chloordiazepoxide; clobazam; clorazepinezuur; diazepam; oxazepam; lorazepam; prazepam; amitryptiline; clomipramine; doxepine; trazodon; of als je het echt niet meer aan kan; prozac of valium.
Er zijn er nog veel meer, maar ik wordt er een beetje flauw van om ze neer te typen. En, schaam je niet: er zijn nog 1,4 miljoen andere Nederlanders die een van bovenstaande slikken.
Mijn advies is: ga naar de huisarts en vraag om een (of twee) van onderstaande:
alprazolam; bromazepam; chloordiazepoxide; clobazam; clorazepinezuur; diazepam; oxazepam; lorazepam; prazepam; amitryptiline; clomipramine; doxepine; trazodon; of als je het echt niet meer aan kan; prozac of valium.
Er zijn er nog veel meer, maar ik wordt er een beetje flauw van om ze neer te typen. En, schaam je niet: er zijn nog 1,4 miljoen andere Nederlanders die een van bovenstaande slikken.
vrijdag 9 november 2007 om 12:42
Ik denk dat "er zijn ergere dingen in de wereld" en "vergeet het maar, iedereen maakt fouten" de TO niet gaan helpen. Dit is iets waar ze om een of andere reden nog steeds mee zit.
Ik weet niet hoe vertrouwd je bent met je vriend, maar misschien is het raadzaam juist wel met hem erover te praten. Ik denk dat je je, omdat je tegen je zin seks hebt gehad met die jongen, misschien misbruikt voelt (niet in de zin van "klaag hem aan, het was verkrachting", maar meer in de zin dat je eigenlijk niet wilde zonder dat hij dat wist).
Ik weet niet hoe vertrouwd je bent met je vriend, maar misschien is het raadzaam juist wel met hem erover te praten. Ik denk dat je je, omdat je tegen je zin seks hebt gehad met die jongen, misschien misbruikt voelt (niet in de zin van "klaag hem aan, het was verkrachting", maar meer in de zin dat je eigenlijk niet wilde zonder dat hij dat wist).
vrijdag 9 november 2007 om 12:55
Hoi Moontje,
Je hebt misschien meer last van het feit dat je er van walgt dat je iets gedaan hebt waar je op dat moment al geen zin meer in had, maar waarvan je het gevoel had je het moest doen, omdat je al zo ver was dat je met hem in bed lag. Dus je walgt misschien wel meer van het feit dat je over je grens bent gegaan voor je gevoel, dan dat het nu echt zo erg is dat hij behaard was enzo.
Dat je niet naar je gevoel hebt geluisterd is ook niet fijn, maar momenteel lijk je het jezelf niet te vergeven dat je dit fout hebt gedaan. Kun je niet gewoon jezelf zien als een leerling van het leven, iemand die een fout maakt en daarvan leert? Het mooie van het leven is dat we langzaam aan steeds wijzer worden, en veel leren over onszelf. Deze ervaring heeft je geleerd om volgende keer wel naar je gevoel te luisteren, en niet mee te gaan in wat er eigenlijk van je verwacht wordt (omdat je al samen in bed ligt).
Je mag gewoon fouten maken, want daarmee leer je jezelf kennen, en ben je weer verder gekomen. Deze ervaring was misschien niet prettig, maar je hebt er van geleerd, dus eruit gehaald wat nodig was, en de rest moet je zien los te laten. Focus je op de toekomst, maar neem mee wat je geleerd hebt.
Je hebt misschien meer last van het feit dat je er van walgt dat je iets gedaan hebt waar je op dat moment al geen zin meer in had, maar waarvan je het gevoel had je het moest doen, omdat je al zo ver was dat je met hem in bed lag. Dus je walgt misschien wel meer van het feit dat je over je grens bent gegaan voor je gevoel, dan dat het nu echt zo erg is dat hij behaard was enzo.
Dat je niet naar je gevoel hebt geluisterd is ook niet fijn, maar momenteel lijk je het jezelf niet te vergeven dat je dit fout hebt gedaan. Kun je niet gewoon jezelf zien als een leerling van het leven, iemand die een fout maakt en daarvan leert? Het mooie van het leven is dat we langzaam aan steeds wijzer worden, en veel leren over onszelf. Deze ervaring heeft je geleerd om volgende keer wel naar je gevoel te luisteren, en niet mee te gaan in wat er eigenlijk van je verwacht wordt (omdat je al samen in bed ligt).
Je mag gewoon fouten maken, want daarmee leer je jezelf kennen, en ben je weer verder gekomen. Deze ervaring was misschien niet prettig, maar je hebt er van geleerd, dus eruit gehaald wat nodig was, en de rest moet je zien los te laten. Focus je op de toekomst, maar neem mee wat je geleerd hebt.
vrijdag 9 november 2007 om 13:05
Moontje, ik snap je wel en ik snap je niet.
Ik ben ontmaagd door iemand die eigenlijk helemaal mijn type niet is. Ik was 'verliefd' omdat hij verliefd op mij was. Omdat ik me onzeker voelde. Omdat ik bang was nooit een vriendje te kunnen krijgen. Omdat ik er 'bij wilde horen'. Nou ja, om een heleboel redenen maar niet omdat hij zo leuk was. Hij was zacht gezegd ook niet mooi. Hij was harig, hij was te dik, hij had een ontzettend kleine piemel en hij stonk. Bovendien was hij niet al te slim, had hij totaal niet mijn gevoel voor humor, bovendien bleek later dat ie me had voorgelogen over dingen en nou ja, het was gewoon totaal mijn type niet. Maar ja, het werd wel mijn vriendje want ik heb mezelf aangepraat wél verliefd te zijn. En ik heb het ook nog eens bijna 3 maand volgehouden. Verschillende keren gesekst. En achteraf heb ik me daar ook voor geschaamd, ben ik daar verdrietig om geweest, heb ik gedacht 'hoe heb ik dát nou kunnen doen!!!' en om eerlijk te zijn snap ik het qua gevoel nog steeds niet helemáál. Maar ja, het is nu eenmaal gebeurd, ik kan daar wel lang stil blijven staan, ik kan het mezelf wel kwalijk blijven nemen, maar dat is gewoonweg een keus geweest die ik tóen heb gemaakt omdat ik tóen niet beter wist. Nu weet ik wel beter en waarom zou ik het mezelf elke dag kwalijk nemen dat ik een keus heb gemaakt waar ik nu niet meer achtersta? Ik zou nu zo'n keus niet meer maken. En natuurlijk denk ik nog wel eens weemoedig 'oh had ik dat maar niet gedaan', maar echt, het beïnvloedt mijn leven niet meer.
Dus ja, ik snap je gevoelens gedeeltelijk, maar aan de andere kant, get over it. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het, maar je kunt je keus niet ongedaan maken - je kunt alleen maar zorgen dat je het in de toekomst anders doet. Zie het als een wijze les. Je weet nu beter waar je grenzen liggen, je weet nu beter op wat voor types je wel of niet valt, je weet nu dat jezelf voor de gek houden níet werkt! Dat is goed om te weten, daar leer je van. Geef jezelf een aai over je bol, gedane zaken nemen geen keer, het is jammer maar helaas en je hebt er uiteindelijk alleen maar van geleerd...
Ik ben ontmaagd door iemand die eigenlijk helemaal mijn type niet is. Ik was 'verliefd' omdat hij verliefd op mij was. Omdat ik me onzeker voelde. Omdat ik bang was nooit een vriendje te kunnen krijgen. Omdat ik er 'bij wilde horen'. Nou ja, om een heleboel redenen maar niet omdat hij zo leuk was. Hij was zacht gezegd ook niet mooi. Hij was harig, hij was te dik, hij had een ontzettend kleine piemel en hij stonk. Bovendien was hij niet al te slim, had hij totaal niet mijn gevoel voor humor, bovendien bleek later dat ie me had voorgelogen over dingen en nou ja, het was gewoon totaal mijn type niet. Maar ja, het werd wel mijn vriendje want ik heb mezelf aangepraat wél verliefd te zijn. En ik heb het ook nog eens bijna 3 maand volgehouden. Verschillende keren gesekst. En achteraf heb ik me daar ook voor geschaamd, ben ik daar verdrietig om geweest, heb ik gedacht 'hoe heb ik dát nou kunnen doen!!!' en om eerlijk te zijn snap ik het qua gevoel nog steeds niet helemáál. Maar ja, het is nu eenmaal gebeurd, ik kan daar wel lang stil blijven staan, ik kan het mezelf wel kwalijk blijven nemen, maar dat is gewoonweg een keus geweest die ik tóen heb gemaakt omdat ik tóen niet beter wist. Nu weet ik wel beter en waarom zou ik het mezelf elke dag kwalijk nemen dat ik een keus heb gemaakt waar ik nu niet meer achtersta? Ik zou nu zo'n keus niet meer maken. En natuurlijk denk ik nog wel eens weemoedig 'oh had ik dat maar niet gedaan', maar echt, het beïnvloedt mijn leven niet meer.
Dus ja, ik snap je gevoelens gedeeltelijk, maar aan de andere kant, get over it. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het, maar je kunt je keus niet ongedaan maken - je kunt alleen maar zorgen dat je het in de toekomst anders doet. Zie het als een wijze les. Je weet nu beter waar je grenzen liggen, je weet nu beter op wat voor types je wel of niet valt, je weet nu dat jezelf voor de gek houden níet werkt! Dat is goed om te weten, daar leer je van. Geef jezelf een aai over je bol, gedane zaken nemen geen keer, het is jammer maar helaas en je hebt er uiteindelijk alleen maar van geleerd...
vrijdag 9 november 2007 om 13:31
Ben ik nog even Ramona,
Het wil ook nog weleens helpen (zonder ironie) om te lezen over wat er gebeurt in het leven van anderen. Dan valt je eigen leed mee namelijk. Het lijkt nu namelijk wel alsof je afgefakkeld wordt om wat je mee hebt gemaakt maar dat komt ook een beetje omdat je hier leest over dingen die zó veel erger zijn dan een nachtje met een tegenvallende man in bed terechtkomen, dan wordt je een beetje cynisch misschien en valt dat waar jij mee zit een beetje in het niet.
Lees je weleens op dit forum Ramona? Een uurtje lezen kan je al veel vertellen over sommige forummers namelijk. Dan zou je kunnen lezen over dappere lieve Romilda die weduwe is, Mimsey die haar man ook aan kanker verloor, Xaloy en Complicated wiens babyzoon knokt voor zijn leven. Ken je het verhaal van Manu die vermoord werd door haar agressieve man? En het verhaal van Elmervrouw wiens ex man haar twee kinderen ontvoerde en van wie ze al jaren geen taal nog teken heeft ontvangen en die anderen nu weer zo tot steun is, ondanks haar eigen verdriet? Allemaal mensen die hier op het forum hun stempel drukken en die werkelijk fantastisch door hun forumgenoten worden bijgestaan.
Leed, zorgen, verdriet, pijn, angst, het zijn allemaal emoties die je niet op een weegschaal kunt leggen maar je openstellen voor wat anderen meemaken, die desondanks, zo goed en zo kwaad als het kan, blijven functioneren zou je eigen zorgen wel wat kunnen relativeren en sorry dat ik het zeg, maar ik denk dat dat ik jouw geval hard nodig is. Alsof iemand anders (waarom vertel je dat soort dingen in hemelsnaam???) er iets over te zeggen heeft met wie jij je bed deelt. Wat kan het jou schelen wat anderen daarvan vinden? Hou je mond er over. Het gaat niemand wat aan.
Het feit dat je er zo ontzettend mee zit zegt mij dat je verschrikkelijk op jezelf gefocusd bent. Waarom denk ik dat? Omdat alleen mensen die heel erg met zichzelf bezig zijn zo'n punt maken van iets wat bijna iedereen weleens meemaakt in zijn of haar leven. Het feit ook dat je de nadruk legt op uiterlijke kenmerken van die tegenvallende man vind ik zo typerend en getuigen van oppervlakkigheid van geest. Wat maakt dat nou uit voor het verhaal? Heb jij alleen maar onbehaarde sprookjesprinsen in je bed normaal gesproken? Hij was behaard. Goh, what did the police say???? Hij was niet zo aardig. Nee, vind je het gek als duidelijk blijkt dat jij hem niet het aanzien waard vond, je had toch verder geen plannen met hem, als in voor eeuwig en altijd samen blijven, of eigenlijk wel en zit je daar soms mee? En meid, als het zo'n engerd was en je twijfelde zo, dan had je het gewoon niet met hem moeten doen. Zo simpel is het eigenlijk.
In plaats van dat de reacties je ogen nou openen en je doen inzien dat je ook kunt lachen om wat men schrijft en niet in je wiek geschoten bent maar inziet dat op de schaal van de wereldproblematiek jouw zorgen niet eens een rimpel in het water maken, ben je nog verongelijkt ook.Huppekee, doorslikken die behaarde drol en doorgaan met je leven Ramona, kom op!
Het wil ook nog weleens helpen (zonder ironie) om te lezen over wat er gebeurt in het leven van anderen. Dan valt je eigen leed mee namelijk. Het lijkt nu namelijk wel alsof je afgefakkeld wordt om wat je mee hebt gemaakt maar dat komt ook een beetje omdat je hier leest over dingen die zó veel erger zijn dan een nachtje met een tegenvallende man in bed terechtkomen, dan wordt je een beetje cynisch misschien en valt dat waar jij mee zit een beetje in het niet.
Lees je weleens op dit forum Ramona? Een uurtje lezen kan je al veel vertellen over sommige forummers namelijk. Dan zou je kunnen lezen over dappere lieve Romilda die weduwe is, Mimsey die haar man ook aan kanker verloor, Xaloy en Complicated wiens babyzoon knokt voor zijn leven. Ken je het verhaal van Manu die vermoord werd door haar agressieve man? En het verhaal van Elmervrouw wiens ex man haar twee kinderen ontvoerde en van wie ze al jaren geen taal nog teken heeft ontvangen en die anderen nu weer zo tot steun is, ondanks haar eigen verdriet? Allemaal mensen die hier op het forum hun stempel drukken en die werkelijk fantastisch door hun forumgenoten worden bijgestaan.
Leed, zorgen, verdriet, pijn, angst, het zijn allemaal emoties die je niet op een weegschaal kunt leggen maar je openstellen voor wat anderen meemaken, die desondanks, zo goed en zo kwaad als het kan, blijven functioneren zou je eigen zorgen wel wat kunnen relativeren en sorry dat ik het zeg, maar ik denk dat dat ik jouw geval hard nodig is. Alsof iemand anders (waarom vertel je dat soort dingen in hemelsnaam???) er iets over te zeggen heeft met wie jij je bed deelt. Wat kan het jou schelen wat anderen daarvan vinden? Hou je mond er over. Het gaat niemand wat aan.
Het feit dat je er zo ontzettend mee zit zegt mij dat je verschrikkelijk op jezelf gefocusd bent. Waarom denk ik dat? Omdat alleen mensen die heel erg met zichzelf bezig zijn zo'n punt maken van iets wat bijna iedereen weleens meemaakt in zijn of haar leven. Het feit ook dat je de nadruk legt op uiterlijke kenmerken van die tegenvallende man vind ik zo typerend en getuigen van oppervlakkigheid van geest. Wat maakt dat nou uit voor het verhaal? Heb jij alleen maar onbehaarde sprookjesprinsen in je bed normaal gesproken? Hij was behaard. Goh, what did the police say???? Hij was niet zo aardig. Nee, vind je het gek als duidelijk blijkt dat jij hem niet het aanzien waard vond, je had toch verder geen plannen met hem, als in voor eeuwig en altijd samen blijven, of eigenlijk wel en zit je daar soms mee? En meid, als het zo'n engerd was en je twijfelde zo, dan had je het gewoon niet met hem moeten doen. Zo simpel is het eigenlijk.
In plaats van dat de reacties je ogen nou openen en je doen inzien dat je ook kunt lachen om wat men schrijft en niet in je wiek geschoten bent maar inziet dat op de schaal van de wereldproblematiek jouw zorgen niet eens een rimpel in het water maken, ben je nog verongelijkt ook.Huppekee, doorslikken die behaarde drol en doorgaan met je leven Ramona, kom op!
vrijdag 9 november 2007 om 13:40
quote:eleonora schreef op 09 november 2007 @ 13:31:
...
Het feit dat je er zo ontzettend mee zit zegt mij dat je verschrikkelijk op jezelf gefocusd bent. Waarom denk ik dat? Omdat alleen mensen die heel erg met zichzelf bezig zijn zo'n punt maken van iets wat bijna iedereen weleens meemaakt in zijn of haar leven.
....
Of misschien betekent het wel dat TO heel onzeker is, en altijd juist bezig is met wat andere mensen van haar vinden. Ze kan het misschien niet loslaten omdat ze denkt dat andere mensen het heel erg stom vinden.
Maar ik denk eigenlijk niet dat andere mensen nog veel stilstaan bij het feit dat je met hem naar bed bent geweest. Ik denk niet dat anderen dit meenemen in hun mening over jou. Laat het los!
...
Het feit dat je er zo ontzettend mee zit zegt mij dat je verschrikkelijk op jezelf gefocusd bent. Waarom denk ik dat? Omdat alleen mensen die heel erg met zichzelf bezig zijn zo'n punt maken van iets wat bijna iedereen weleens meemaakt in zijn of haar leven.
....
Of misschien betekent het wel dat TO heel onzeker is, en altijd juist bezig is met wat andere mensen van haar vinden. Ze kan het misschien niet loslaten omdat ze denkt dat andere mensen het heel erg stom vinden.
Maar ik denk eigenlijk niet dat andere mensen nog veel stilstaan bij het feit dat je met hem naar bed bent geweest. Ik denk niet dat anderen dit meenemen in hun mening over jou. Laat het los!
vrijdag 9 november 2007 om 14:21
quote:Moontje85 schreef op 08 november 2007 @ 15:51:
Ik schaam me hier verschrikkelijk voor, het is ook vooral walging. Het was in die tijd net uit met mijn exvriendje en ik was hier zo verdrietig van dat ik gewoon niet helemaal mezelf was. Toen kwam ik dus in contact met die jongen, hij was lief voor me. En ik zocht een soort van troost bij hem. Uiteindelijk is het op sex uitgedraaid. Hij was ten eerste helemaal niet mijn type (kwa uiterlijk ook niet). Nou is dat op zich ook niet zo erg. Maar het punt is, ik ben dus ontzettend op hem afgeknapt (vooral op zijn lichaam). Toen we eenmaal in bed lagen kwam ik erachter dat hij nogal behaard was (buik, rug) gewoon vies vond ik dat. Ik kwam er dus een beetje te laat achter en heb het dus toch met hem gedaan. Achteraf voelde ik me vreselijk hierdoor.
Ook schaam ik me ervoor tegenover andere mensen die het weten. Inmiddels heb ik weer een tijdje een nieuwe vriend. Het gaat verder ook heel erg goed tussen ons. Ik hou alleen steeds dat beeld van mij en die andere jongen in mijn hoofd. Ik voel me zo vies. Maar ik weet dat ik het zelf heb gedaan, en ook zelf altijd nog nee had kunnen zeggen. Toch heb ik dat tot mijn grote spijt niet gedaan. Er zijn ook wel meerdere mensen die het weten van mij en die jongen en ik schaam me daar echt heel erg voor. Zij zeggen ook tegen me dat het een grote fout van me was. en dat was het ook.
Heb je gelijk in Herfst, dat zou ook nog kunnen. Ik heb even twee stukken uit de OP gehaald die me opvielen.
Ik zag vooral de samenhang tussen het probleem hebben met de beharing (wat gewoon een verborgen fysiek iets is wat pas aan het licht komt op het moment dat de kleding uitgaat en ook nog eens iets waar de man in kwestie werkelijk niets aan kan doen) en het feit dat er zoveel frustratie is om deze hooguit niet zo succesvolle one night stand. Alsof slapen met iemand die je fysiek niet aantrekkelijk vindt een vorm van 'verliezen' is of zo.
De man in kwestie was lief voor TO en ze belandden bij elkaar in bed. Troosten was het. Daarna blijkt het niet zo'n schat te zijn in de praktijk maar goed, het was een ONS, niet meer en niet minder.
En dan nog die 'anderen' die daar een mening over hebben en dat veroordelen, want 'zo'n man' (wat dat dan ook betekenen mag) daar doe je het niet meer en het is een grote fout van Ramona.
Dat heeft zeer zeker met die omgeving ook te maken en de onzekerheid van TO. Ik hoop dus eigenlijk dat ze door er met ons over te praten leert dat je punt een soms vergissingen begaat als mens, ook al zou je het liefst je leven in een zo'n perfect mogelijke harmonie met jezelf en je omgeving leiden. En punt twee dat je niet álles met anderen hoeft te delen en sommige dingen zelfs gewoon lekker voor jezelf moet houden, dan kunnen anderen (en de anderen in het leven van Ramona zijn blijkbaar niet mals met hun oordelen en zijn zelfs veroordelend te noemen) je ook geen schuldgevoel aanpraten want een schuldgevoel om een wipvergissing is zonde van je tijd.
Ik wens Ramona oprecht een zorgeloos bestaan en hoop dat ze zichzelf geen geweld meer aandoet door terug te blijven denken en zichzelf verwijten maken.
Datte dus.
Ik schaam me hier verschrikkelijk voor, het is ook vooral walging. Het was in die tijd net uit met mijn exvriendje en ik was hier zo verdrietig van dat ik gewoon niet helemaal mezelf was. Toen kwam ik dus in contact met die jongen, hij was lief voor me. En ik zocht een soort van troost bij hem. Uiteindelijk is het op sex uitgedraaid. Hij was ten eerste helemaal niet mijn type (kwa uiterlijk ook niet). Nou is dat op zich ook niet zo erg. Maar het punt is, ik ben dus ontzettend op hem afgeknapt (vooral op zijn lichaam). Toen we eenmaal in bed lagen kwam ik erachter dat hij nogal behaard was (buik, rug) gewoon vies vond ik dat. Ik kwam er dus een beetje te laat achter en heb het dus toch met hem gedaan. Achteraf voelde ik me vreselijk hierdoor.
Ook schaam ik me ervoor tegenover andere mensen die het weten. Inmiddels heb ik weer een tijdje een nieuwe vriend. Het gaat verder ook heel erg goed tussen ons. Ik hou alleen steeds dat beeld van mij en die andere jongen in mijn hoofd. Ik voel me zo vies. Maar ik weet dat ik het zelf heb gedaan, en ook zelf altijd nog nee had kunnen zeggen. Toch heb ik dat tot mijn grote spijt niet gedaan. Er zijn ook wel meerdere mensen die het weten van mij en die jongen en ik schaam me daar echt heel erg voor. Zij zeggen ook tegen me dat het een grote fout van me was. en dat was het ook.
Heb je gelijk in Herfst, dat zou ook nog kunnen. Ik heb even twee stukken uit de OP gehaald die me opvielen.
Ik zag vooral de samenhang tussen het probleem hebben met de beharing (wat gewoon een verborgen fysiek iets is wat pas aan het licht komt op het moment dat de kleding uitgaat en ook nog eens iets waar de man in kwestie werkelijk niets aan kan doen) en het feit dat er zoveel frustratie is om deze hooguit niet zo succesvolle one night stand. Alsof slapen met iemand die je fysiek niet aantrekkelijk vindt een vorm van 'verliezen' is of zo.
De man in kwestie was lief voor TO en ze belandden bij elkaar in bed. Troosten was het. Daarna blijkt het niet zo'n schat te zijn in de praktijk maar goed, het was een ONS, niet meer en niet minder.
En dan nog die 'anderen' die daar een mening over hebben en dat veroordelen, want 'zo'n man' (wat dat dan ook betekenen mag) daar doe je het niet meer en het is een grote fout van Ramona.
Dat heeft zeer zeker met die omgeving ook te maken en de onzekerheid van TO. Ik hoop dus eigenlijk dat ze door er met ons over te praten leert dat je punt een soms vergissingen begaat als mens, ook al zou je het liefst je leven in een zo'n perfect mogelijke harmonie met jezelf en je omgeving leiden. En punt twee dat je niet álles met anderen hoeft te delen en sommige dingen zelfs gewoon lekker voor jezelf moet houden, dan kunnen anderen (en de anderen in het leven van Ramona zijn blijkbaar niet mals met hun oordelen en zijn zelfs veroordelend te noemen) je ook geen schuldgevoel aanpraten want een schuldgevoel om een wipvergissing is zonde van je tijd.
Ik wens Ramona oprecht een zorgeloos bestaan en hoop dat ze zichzelf geen geweld meer aandoet door terug te blijven denken en zichzelf verwijten maken.
Datte dus.
maandag 12 november 2007 om 21:51
Bedankt voor jullie reacties!
eleonora, jij ook bedankt voor je reacties. Natuurlijk weet ik dat er veel ergere dingen op de wereld zijn. Ik heb zelf ook wel het een en ander van dichtbij meegemaakt (vrienden en familie). Alleen ik denk wel als er eenmaal iets in je hoofd zit (maakt niet uit wat), dat kan vanalles zijn, weegt dat ook behoorlijk wat. En dat is voor iedereen verschillend, kan inderdaad niet op de weegschaal. Iedereen heeft zo zn eigen dingen. Maar er blijven altijd ergere dingen. Dat denk ik zelf ook vaak. Ik heb het verder ook echt niet slecht, en ben verder ook heel erg tevreden hoor. Het is niet zo dat ik alleen maar aan mezelf denk ofzo, ik sta ook altijd voor andere mensen klaar. Dus dat is niet helemaal eerlijk. Alleen op een gegeven moment voel ik mezelf een beetje tot last, dan denk ik ook inderdaad pff kom op zeg er zijn ook ergere dingen en daarom wil ik mensen er niet (meer) mee lastig vallen. iedereen heeft zo zn eigen problemen.
Dat is ook de reden dat ik dit verhaal op dit forum heb geplaatst. Ik kan het gewoon niet goed los laten op een of andere manier, en eigenlijk weet ik zelf ook niet zo goed waarom. Het blijft maar in mn hoofd hangen en het gaat gewoon niet weg, ook al probeer ik echt wel te denken het is gebeurd en iedereen maakt fouten. Dus ik was gewoon benieuwd naar reacties. Ik heb dit dan ook nog nooit eerder meegemaakt. en weet niet zo goed wat er mee moet, je kan er gewoon niets mee, want het is nou eenmaal gebeurd. En de hele tijd denken dat je de tijd terug kan draaien heeft ook geen zin.
Ik kan me heel erg in het verhaal van Tangerine vinden. zo is het bij mij ook ongeveer gegaan. Ik was dus ook helemaal niet verliefd op die jongen, ik was gewoon heel erg in de war. En ik nam ook voor dat ik hem wel leuk vond en dat hij leuk was, en dat hij eindelijk een keer goede jongen was en lief en dat ik niet altijd naar uiterlijk moet kijken ect. maar ook naar de binnekant van iemand. zo goed kende ik hem ook niet (was achteraf ook beetje dom).
Ook ben ik inderdaad heel erg onzeker (altijd al geweest). Hij was een soort afleiding voor mij denk ik. maar dat is verder niet erg want hij wou mij toch ook alleen maar in bed. Het was toen net uit met mn exvriendje, en ik was zo verdrietig, en al mn vriendinnen hadden een vriend. Ik voelde me een beetje eenzaam ( ik was gewoon totaal mezelf niet). en achteraf heeft hij stoer lopen praten over ons bedavontuurtje. dit vond ik ook vreselijk. ik heb het zelf niet verteld (behalve aan vriendinnen). maar goed er zijn dus genoeg mensen die het vanhem gehoord hebben, daar kan ik verder niets aan doen.
Ik trek me inderdaad best veel aan van andere mensen (altijd al gehad), ik zou het ook niet moeten doen. maar het is zo makkelijk gezegd. Dit komt ook vast door mijn onzekerheid. En vraag me altijd af of ik het allemaal wel goed doe en of ik wel goed genoeg ben, en wat anderen wel niet van me zullen denken etc. En dan maak ik ook nog van die "fouten". Ik ben gewoon altijd zo bang om te falen. en dan gebeurd het ook nog eens. het is ook zo raar dat ik hier nu zo'n last van heb (een paar maanden nu) maar ik had er nog geen last van direkt nadat het gebeurd was. Ik ging hier later pas overnadenken van wat ik heb ik eigenlijk gedaan. Ik weet ook niet waar het ineens vandaan kwam.
Ik ben zo gaan denken sinds ik een relatie heb. Dat ik heel erg nadenk over de dingen die ik voor zijn tijd heb uitgespookt. Daarvoor dacht ik er nooit zo overna. En ik denk dat het gewoon een soort van schuldgevoel is tegenover mn huidige vriend. Ik heb nog nooit eerder echt een hele lange relatie gehad, wel wat kortere relaties enz. ik was er altijd te bang te te onzeker voor, en zodra een jongen te dicht bij me kwam, kapte ik het weer af. Maar dit keer gaat het gelukkig anders en daar ben ik ook heel erg blij mee. Ik durfde het gewoon nooit aan en was gewoon erg bang voor een relatie ook al wou ik het zo graag. Dat heeft ook vast weer met mn onzekerheid te maken. En soms voel ik me gewoon zo minderwaardig en waar dat vandaan komt dat weet ik niet zo goed eigenlijk. Ik denk dat het ook zeker te maken heeft met de dingen die ik heb gedaan. Soms ook veel te naief geweest met wat jongens betreft en vaak gekwetst. maarja dat zullen vast wel veel meer mensen hebben. En dat is vast niet de enigste reden van mn onzekerheid. ik denk ook vaak dat ik beter had moeten weten, en geef mezelf de schuld van die dingen (het is ook wel mn eigen schuld) maar toen wist ik nog niet beter.
Ik ben ook heel erg blij met mijn huidige vriend, en wou dat ik hem veel eerder had ontmoet. Gelukkig gaat het erg goed. Het enigste wat ik nog moet leren, is om meer te praten, ik prop alles op en vind het heel erg moeilijk om over mn gevoelens te praten met vriendinnen lukt het wel redelijk maar met mn vriend vind ik het wel heel erg moeilijk om zo bloot te geven en zo kwetsbaar op te stellen. Ik ben vanmelf ook niet zo'n prater. dus dat is echt iets wat ik heel erg graag zou willen, maar ik vind het zo vreselijk moeilijk, zou het er ook graag met mn vriend over willen hebben. maar ik kan het gewoon niet. en dat geld voor meerdere dingen (ook andere dingen in onze relatie). Ik klap helemaal dicht als ik moet/wil praten.
Sorry voor het lange verhaal, ik hoop dat ik het zo iets beter heb uitgelegd.
nogmaals bedankt voor de reacties. en ik zal mn best doen om me erover heen te zetten.
groetjes
eleonora, jij ook bedankt voor je reacties. Natuurlijk weet ik dat er veel ergere dingen op de wereld zijn. Ik heb zelf ook wel het een en ander van dichtbij meegemaakt (vrienden en familie). Alleen ik denk wel als er eenmaal iets in je hoofd zit (maakt niet uit wat), dat kan vanalles zijn, weegt dat ook behoorlijk wat. En dat is voor iedereen verschillend, kan inderdaad niet op de weegschaal. Iedereen heeft zo zn eigen dingen. Maar er blijven altijd ergere dingen. Dat denk ik zelf ook vaak. Ik heb het verder ook echt niet slecht, en ben verder ook heel erg tevreden hoor. Het is niet zo dat ik alleen maar aan mezelf denk ofzo, ik sta ook altijd voor andere mensen klaar. Dus dat is niet helemaal eerlijk. Alleen op een gegeven moment voel ik mezelf een beetje tot last, dan denk ik ook inderdaad pff kom op zeg er zijn ook ergere dingen en daarom wil ik mensen er niet (meer) mee lastig vallen. iedereen heeft zo zn eigen problemen.
Dat is ook de reden dat ik dit verhaal op dit forum heb geplaatst. Ik kan het gewoon niet goed los laten op een of andere manier, en eigenlijk weet ik zelf ook niet zo goed waarom. Het blijft maar in mn hoofd hangen en het gaat gewoon niet weg, ook al probeer ik echt wel te denken het is gebeurd en iedereen maakt fouten. Dus ik was gewoon benieuwd naar reacties. Ik heb dit dan ook nog nooit eerder meegemaakt. en weet niet zo goed wat er mee moet, je kan er gewoon niets mee, want het is nou eenmaal gebeurd. En de hele tijd denken dat je de tijd terug kan draaien heeft ook geen zin.
Ik kan me heel erg in het verhaal van Tangerine vinden. zo is het bij mij ook ongeveer gegaan. Ik was dus ook helemaal niet verliefd op die jongen, ik was gewoon heel erg in de war. En ik nam ook voor dat ik hem wel leuk vond en dat hij leuk was, en dat hij eindelijk een keer goede jongen was en lief en dat ik niet altijd naar uiterlijk moet kijken ect. maar ook naar de binnekant van iemand. zo goed kende ik hem ook niet (was achteraf ook beetje dom).
Ook ben ik inderdaad heel erg onzeker (altijd al geweest). Hij was een soort afleiding voor mij denk ik. maar dat is verder niet erg want hij wou mij toch ook alleen maar in bed. Het was toen net uit met mn exvriendje, en ik was zo verdrietig, en al mn vriendinnen hadden een vriend. Ik voelde me een beetje eenzaam ( ik was gewoon totaal mezelf niet). en achteraf heeft hij stoer lopen praten over ons bedavontuurtje. dit vond ik ook vreselijk. ik heb het zelf niet verteld (behalve aan vriendinnen). maar goed er zijn dus genoeg mensen die het vanhem gehoord hebben, daar kan ik verder niets aan doen.
Ik trek me inderdaad best veel aan van andere mensen (altijd al gehad), ik zou het ook niet moeten doen. maar het is zo makkelijk gezegd. Dit komt ook vast door mijn onzekerheid. En vraag me altijd af of ik het allemaal wel goed doe en of ik wel goed genoeg ben, en wat anderen wel niet van me zullen denken etc. En dan maak ik ook nog van die "fouten". Ik ben gewoon altijd zo bang om te falen. en dan gebeurd het ook nog eens. het is ook zo raar dat ik hier nu zo'n last van heb (een paar maanden nu) maar ik had er nog geen last van direkt nadat het gebeurd was. Ik ging hier later pas overnadenken van wat ik heb ik eigenlijk gedaan. Ik weet ook niet waar het ineens vandaan kwam.
Ik ben zo gaan denken sinds ik een relatie heb. Dat ik heel erg nadenk over de dingen die ik voor zijn tijd heb uitgespookt. Daarvoor dacht ik er nooit zo overna. En ik denk dat het gewoon een soort van schuldgevoel is tegenover mn huidige vriend. Ik heb nog nooit eerder echt een hele lange relatie gehad, wel wat kortere relaties enz. ik was er altijd te bang te te onzeker voor, en zodra een jongen te dicht bij me kwam, kapte ik het weer af. Maar dit keer gaat het gelukkig anders en daar ben ik ook heel erg blij mee. Ik durfde het gewoon nooit aan en was gewoon erg bang voor een relatie ook al wou ik het zo graag. Dat heeft ook vast weer met mn onzekerheid te maken. En soms voel ik me gewoon zo minderwaardig en waar dat vandaan komt dat weet ik niet zo goed eigenlijk. Ik denk dat het ook zeker te maken heeft met de dingen die ik heb gedaan. Soms ook veel te naief geweest met wat jongens betreft en vaak gekwetst. maarja dat zullen vast wel veel meer mensen hebben. En dat is vast niet de enigste reden van mn onzekerheid. ik denk ook vaak dat ik beter had moeten weten, en geef mezelf de schuld van die dingen (het is ook wel mn eigen schuld) maar toen wist ik nog niet beter.
Ik ben ook heel erg blij met mijn huidige vriend, en wou dat ik hem veel eerder had ontmoet. Gelukkig gaat het erg goed. Het enigste wat ik nog moet leren, is om meer te praten, ik prop alles op en vind het heel erg moeilijk om over mn gevoelens te praten met vriendinnen lukt het wel redelijk maar met mn vriend vind ik het wel heel erg moeilijk om zo bloot te geven en zo kwetsbaar op te stellen. Ik ben vanmelf ook niet zo'n prater. dus dat is echt iets wat ik heel erg graag zou willen, maar ik vind het zo vreselijk moeilijk, zou het er ook graag met mn vriend over willen hebben. maar ik kan het gewoon niet. en dat geld voor meerdere dingen (ook andere dingen in onze relatie). Ik klap helemaal dicht als ik moet/wil praten.
Sorry voor het lange verhaal, ik hoop dat ik het zo iets beter heb uitgelegd.
nogmaals bedankt voor de reacties. en ik zal mn best doen om me erover heen te zetten.
groetjes
dinsdag 13 november 2007 om 15:45
Lieve Ramona,
Als ik jouw posting lees dan valt mij op dat je vaak bang bent voor van alles en nog wat. Onzeker en bang kom je over. Bang dat mensen je niet goed vinden zoals je bent. Twijfels over waarom je dingen doet of gedaan hebt, bang dat je het niet goed doet. Bang, bang, bang. Dat lees ik en dat lijkt me niet goed voor jou, voor niemand niet en voor jou dus ook niet. Het ziet er niet ontspannen uit en ook niet alsof jij iemand bent die kan leren denken; men neemt mijn maar zoals ik ben anders neemt men mij maar niet.
Iets van een cursus assertiviteit, zou dat wat voor je zijn denk je? Of een therapeut die jou helpt te leren praten over wat je voelt en over je angsten?
Is dat iets waar je voor open staat?
Je bent niet de enige met dit probleem hoor. Het is al heel goed dat je hier op het forum bent komen praten. Ik hoop dat je doorgaat met werken aan je onzekerheid, dan zet je dat gebeurde met de harige man ook van je af, dat weet ik zeker.
Als ik jouw posting lees dan valt mij op dat je vaak bang bent voor van alles en nog wat. Onzeker en bang kom je over. Bang dat mensen je niet goed vinden zoals je bent. Twijfels over waarom je dingen doet of gedaan hebt, bang dat je het niet goed doet. Bang, bang, bang. Dat lees ik en dat lijkt me niet goed voor jou, voor niemand niet en voor jou dus ook niet. Het ziet er niet ontspannen uit en ook niet alsof jij iemand bent die kan leren denken; men neemt mijn maar zoals ik ben anders neemt men mij maar niet.
Iets van een cursus assertiviteit, zou dat wat voor je zijn denk je? Of een therapeut die jou helpt te leren praten over wat je voelt en over je angsten?
Is dat iets waar je voor open staat?
Je bent niet de enige met dit probleem hoor. Het is al heel goed dat je hier op het forum bent komen praten. Ik hoop dat je doorgaat met werken aan je onzekerheid, dan zet je dat gebeurde met de harige man ook van je af, dat weet ik zeker.
dinsdag 13 november 2007 om 15:52
Eens met Leo, zoals wel vaker
Ik ben ook weleens met iemand naar bed geweest die tegenviel (zijn buik was opeens dik zonder dat leuke shirtje), hij was slecht in bed en kreunde als een idioot. Och, gedane zaken nemen geen keer en het is geen strafbare actie ofzo. Vies voelen hoeft helemaal niet, een incestslachtoffer voelt zich ook vaak vies en is dat terecht? Lijkt me niet, de dader zou zich vies moeten voelen. In dit geval zijn jullie beiden 'dader' wat elkaar een beetje opheft, zou ik denken. Verder vind ik het wel erg voor die kerel hoe je over hem denkt, en zo iemand puur op uiterlijk afrekenen en 'een grote fout' laten noemen door vrienden vind ik er wel een beetje over. Ik neuk ook met iemand die mijn type niet is, maar toevallig wel goed in bed is. So what? Ik schaam mij niet hoor, en als je verdrietig bent ben je gewoon kwetsbaar. Zie het als een uhm wederdienst voor de lieve woorden die hij tegen je sprak ofzo. Hoe zou jij het vinden als iemand anderhalf jaar lang walgt van jou en je lijf? Niet zo leuk he. En je vriend hoeft niet alles te weten, maar ik denk dat zijn reactie zou zijn: who cares? en dan kun je het wellicht ook zelf relativeren. Ik heb Brad Pitt ook nog nooit in bed gehad hoor, wel lekkere kerels
Ik ben ook weleens met iemand naar bed geweest die tegenviel (zijn buik was opeens dik zonder dat leuke shirtje), hij was slecht in bed en kreunde als een idioot. Och, gedane zaken nemen geen keer en het is geen strafbare actie ofzo. Vies voelen hoeft helemaal niet, een incestslachtoffer voelt zich ook vaak vies en is dat terecht? Lijkt me niet, de dader zou zich vies moeten voelen. In dit geval zijn jullie beiden 'dader' wat elkaar een beetje opheft, zou ik denken. Verder vind ik het wel erg voor die kerel hoe je over hem denkt, en zo iemand puur op uiterlijk afrekenen en 'een grote fout' laten noemen door vrienden vind ik er wel een beetje over. Ik neuk ook met iemand die mijn type niet is, maar toevallig wel goed in bed is. So what? Ik schaam mij niet hoor, en als je verdrietig bent ben je gewoon kwetsbaar. Zie het als een uhm wederdienst voor de lieve woorden die hij tegen je sprak ofzo. Hoe zou jij het vinden als iemand anderhalf jaar lang walgt van jou en je lijf? Niet zo leuk he. En je vriend hoeft niet alles te weten, maar ik denk dat zijn reactie zou zijn: who cares? en dan kun je het wellicht ook zelf relativeren. Ik heb Brad Pitt ook nog nooit in bed gehad hoor, wel lekkere kerels
If you\'re going through hell, keep going
dinsdag 13 november 2007 om 15:52
Er komt eigenlijk maar een vraag bij mij op. Waarom?
Waarom schaam je je zo? Omdat die vent in jouw ogen (en die van je vrienden en vriendinnen) een loser was? Omdat het in jouw wereld 'not done' is om met zo'n jongen het nest in te duiken?
Omdat je er op dat moment aan hebt toegegeven? Die schaamte, is dat naar jezelf of naar je omgeving toe? Denk je dat jouw vriendenkring zich hier nog steeds mee bezighoudt?
Ramona, je zult in je leven nog veel vaker dergelijke situaties tegekomen. Schaamte, schuldgevoel, spijt... in verreweg de meeste gevallen zijn het zulke nutteloze emoties.
Zie het hele voorval als een blunder, het zal je niet gauw meer overkomen. Het is een vervelende situatie geweest maar hé, het is 1,5 jaar geleden. Laat gaan en geniet van het leven met je vriend.
Waarom schaam je je zo? Omdat die vent in jouw ogen (en die van je vrienden en vriendinnen) een loser was? Omdat het in jouw wereld 'not done' is om met zo'n jongen het nest in te duiken?
Omdat je er op dat moment aan hebt toegegeven? Die schaamte, is dat naar jezelf of naar je omgeving toe? Denk je dat jouw vriendenkring zich hier nog steeds mee bezighoudt?
Ramona, je zult in je leven nog veel vaker dergelijke situaties tegekomen. Schaamte, schuldgevoel, spijt... in verreweg de meeste gevallen zijn het zulke nutteloze emoties.
Zie het hele voorval als een blunder, het zal je niet gauw meer overkomen. Het is een vervelende situatie geweest maar hé, het is 1,5 jaar geleden. Laat gaan en geniet van het leven met je vriend.
dinsdag 13 november 2007 om 15:54
quote:mirlo schreef op 09 november 2007 @ 10:12:
Och hemeltje, ik kan met het gevoel helemaal voorstellen. Ik zou bij zoiets ook helemaal van slag zijn, en echt hulp nodig hebben bij het verwerken van deze zeer traumatische ervaring. Ik moet zeggen, ben waarschijnlijk net zo oud als jij, dat ik ook al wat dingetjes heb meegemaakt (sommige forummers weten het wel) maar bij zoiets als dat van jou zou ik ook moeite hebben om gewoon door te gaan met het leven.
Mijn advies is: ga naar de huisarts en vraag om een (of twee) van onderstaande:
alprazolam; bromazepam; chloordiazepoxide; clobazam; clorazepinezuur; diazepam; oxazepam; lorazepam; prazepam; amitryptiline; clomipramine; doxepine; trazodon; of als je het echt niet meer aan kan; prozac of valium.
Er zijn er nog veel meer, maar ik wordt er een beetje flauw van om ze neer te typen. En, schaam je niet: er zijn nog 1,4 miljoen andere Nederlanders die een van bovenstaande slikken.Mirlo, vergeet vooral lithium niet. En niet spotten met alprazolam, daar neuk en studeer ik altijd op
Och hemeltje, ik kan met het gevoel helemaal voorstellen. Ik zou bij zoiets ook helemaal van slag zijn, en echt hulp nodig hebben bij het verwerken van deze zeer traumatische ervaring. Ik moet zeggen, ben waarschijnlijk net zo oud als jij, dat ik ook al wat dingetjes heb meegemaakt (sommige forummers weten het wel) maar bij zoiets als dat van jou zou ik ook moeite hebben om gewoon door te gaan met het leven.
Mijn advies is: ga naar de huisarts en vraag om een (of twee) van onderstaande:
alprazolam; bromazepam; chloordiazepoxide; clobazam; clorazepinezuur; diazepam; oxazepam; lorazepam; prazepam; amitryptiline; clomipramine; doxepine; trazodon; of als je het echt niet meer aan kan; prozac of valium.
Er zijn er nog veel meer, maar ik wordt er een beetje flauw van om ze neer te typen. En, schaam je niet: er zijn nog 1,4 miljoen andere Nederlanders die een van bovenstaande slikken.Mirlo, vergeet vooral lithium niet. En niet spotten met alprazolam, daar neuk en studeer ik altijd op
If you\'re going through hell, keep going
dinsdag 13 november 2007 om 15:55
quote:mirlo schreef op 13 november 2007 @ 15:45:
En we zijn bij 1,4 miljoen + 1 slikkers!
Ik zweer het je, chemische vrolijkmakers, zijn hier de perfecte uitkomst. Lijntje coke doet ook wonderen (maar wordt niet vergoed).Coke is voor het plebs! Opium heeft nog enige status. Overigens is amfetamine leuker dan coke, hoef je niet zoveel van te nemen (god, ik kan het niet laten ).
En we zijn bij 1,4 miljoen + 1 slikkers!
Ik zweer het je, chemische vrolijkmakers, zijn hier de perfecte uitkomst. Lijntje coke doet ook wonderen (maar wordt niet vergoed).Coke is voor het plebs! Opium heeft nog enige status. Overigens is amfetamine leuker dan coke, hoef je niet zoveel van te nemen (god, ik kan het niet laten ).
If you\'re going through hell, keep going
woensdag 14 november 2007 om 03:58
Natuurlijk zijn er veel en veel ergere dingen in 't leven en ben je een gezegend mens als dit op dit moment je grootste zorg is. Neemt niet weg dat 't haar zorg is en dat ze er graag overheen wil komen, wat mij heel logisch lijkt.
Er zijn hier honderden topics geweest van vrouwen die danwel te dik danwel te lelijk waren en hier gru-we-lijk mee zaten en daar heb ik nooit zulke lullige reacties gelezen, terwijl ikzelf daar veel meer bij denk 'get over it'. Het is voor iedereen anders denk ik.
Wat ik zelf wel herken is met iemand verder gaan dan je eigenlijk wil. Op dat moment realiseer je het je half.... en dan ga je toch door. Waarom snap je niet eens van jezelf. Lichamelijk is het zelfs misschien wel fijn, maar psychisch voel je je er toch niet goed bij, en achteraf al helemaaaal niet. Jakkes. Hoe heb ik 't kunnen doen (en hoe heb ik er in hemelsnaam van kunnen genieten?! - waarom ben ik er in godsnaam mee doorgegaan??).
Wat ik ook hier lees (en ook herken) is dat het op een moment is dat je zelf in de war bent, of 'kwetsbaar' en dat zo iemand daar dan eigenlijk (misschien niet eens bewust hoor) misbruik van maakt, al dan niet zogenaamd de begripvolle vriend spelend (want laten we eerlijk wezen, een échte vriend hoeft dan geen seks als beloning voor lief zijn, maar okee). Want als jij zelf sterker in je schoenen had gestaan of beter in je vel had gezeten en niet zo in de war was over jezelf.... had je het nóóóit gedaan. En dát maakt diegene (voor mij dan) zo onaantrekkelijk. Ik ben met niet zo heel veel mannen naar bed geweest, maar ik ben weleens met een heel lelijke jongen geweest (niet naar bed dus). Dat vond ik toen al, eigenlijk, en 't sloeg helemaal nergens op. Maar toch walg ik niet zo van die persoon. Ik walg wél van de persoon met wie ik geweest ben toen ik dat eigenlijk niet wilde. Terwijl die echt niet lelijker is, hij is niet eens lelijk maar in mijn hoofd vind ik alles vies aan hem. Misschien omdat je eigenlijk walgt van jezelf, dat je zoiets gedaan hebt, dat jij ook zo'n type mens bent (want natuurlijk denk je altijd 'zoiets overkomt mij niet').
Misschien zijn het dingen die bijna iedereen weleens meemaakt, en ik denk dat wanneer je op onze leeftijd bent je heel veel nieuwe dingen meemaakt. Je weet nog niet zo goed waar je grenzen liggen, niet wat betreft seks maar ook niet zo goed wat betreft relaties (of vriendschappen of werk etc), want je zet net je eerste stappen op 't relatiepad. En je komt er pas achter door bij die grens in de buurt te komen. Of er dus overheen te gaan
Ikzelf heb er gelukkig geen grote problemen meer mee, maar net nadat ik 't gedaan had wel. Gat-ver-dam-me. Ik dacht er heel vaak aan. En wat ook erg was, was dat als ik geil werd, dat beeld opeens weer opdook. Weg zin. Dus dat obsesieve ermee bezig zijn (in je hoofd) herken ik ook. Misschien omdat je het dan nog aan 't verwerken bent.
Nu denk ik er eigenlijk zelden meer aan, hoewel door dit topic te lezen 't gevoel wel weer meteen terug is. Alleen nu kan ik 't ook weer wegstoppen door te denken 'dat is voorbij en ik heb mezelf vergeven voor datgene, en ik heb er van geleerd en het is geen deel van mijn leven meer'. Vroeger kreeg ik echt hysterische hartkloppingen en zweet als ik eraan dacht. Ik heb er nooit met anderen over gepraat, inderdaad ook schaamte.
Ik herken ook 't gedeelte van schuldgevoelens tegenover je vriend. Rationeel is 't misschien onzin, maar hoe heb je ooit zoiets moois als seks (of wat daarbij komt kijken) zo kunnen bedoezelen door 't met X te doen?!?! (en nogmaals dat gaat dan dus niet om X als lelijkerd, maar X is de personificatie van de ervaring die lelijk was). En die gevoelens heb ik dus helemaal niet over allerlei vreemde figuren waar ik misschien dingen mee gedaan heb zonder één spatje liefde. Het gaat niet zozeer om liefde of geen liefde, maar om iets gedaan te hebben wat je eigenlijk niet wilde. Zonder dat je daarin slachtoffer bent. Je bent eigenlijk dader, want je hebt het zélf gedaan. Gatver.
En dat je dan heel erg bezig bent met jezelf, tja, dat neem ik dan maar voor kennisgeving aan (nogmaals: al die moppies die dit of dat niet aandurven, geen seks durven hebben zonder 't licht uit, niet naar feestjes durven... zijn in mijn ogen net zo goed heel erg op zichzelf gericht, maar soit).
Waarschijnlijk ben je op deze leeftijd ook heel erg met jezelf bezig, want je bent heel erg bezig met je eigen ontwikkeling. Hoe reageer ik op dingen, waarom doe ik zulke dingen, wat zijn mijn sterke kanten en wat mijn zwakke, wat zou ik eigenlijk willen veranderen aan mijzelf. Ik herken ook dat je er eerder nooit aan dacht. Ik ben zelf 22 en zo tot ik een jaar of 19, 20 was deed ik toch niet echt aan zelfreflectie hoor, toen 'deed' ik gewoon, zonder daar echt over na te denken.
Het is natuurlijk helemaal waar wat jullie allemaal zeggen: je moet het zien als een situatie waar je van kan leren, en in die zin is het zelfs een voordeel want je kan er beter van worden. Helemaal mee eens. Maar het is wel lastig. Zeker als dit (een van) de eerste keer is dat je geconfronteerd wordt met zoiets (zo'n kant van jezelf).
Er zijn hier honderden topics geweest van vrouwen die danwel te dik danwel te lelijk waren en hier gru-we-lijk mee zaten en daar heb ik nooit zulke lullige reacties gelezen, terwijl ikzelf daar veel meer bij denk 'get over it'. Het is voor iedereen anders denk ik.
Wat ik zelf wel herken is met iemand verder gaan dan je eigenlijk wil. Op dat moment realiseer je het je half.... en dan ga je toch door. Waarom snap je niet eens van jezelf. Lichamelijk is het zelfs misschien wel fijn, maar psychisch voel je je er toch niet goed bij, en achteraf al helemaaaal niet. Jakkes. Hoe heb ik 't kunnen doen (en hoe heb ik er in hemelsnaam van kunnen genieten?! - waarom ben ik er in godsnaam mee doorgegaan??).
Wat ik ook hier lees (en ook herken) is dat het op een moment is dat je zelf in de war bent, of 'kwetsbaar' en dat zo iemand daar dan eigenlijk (misschien niet eens bewust hoor) misbruik van maakt, al dan niet zogenaamd de begripvolle vriend spelend (want laten we eerlijk wezen, een échte vriend hoeft dan geen seks als beloning voor lief zijn, maar okee). Want als jij zelf sterker in je schoenen had gestaan of beter in je vel had gezeten en niet zo in de war was over jezelf.... had je het nóóóit gedaan. En dát maakt diegene (voor mij dan) zo onaantrekkelijk. Ik ben met niet zo heel veel mannen naar bed geweest, maar ik ben weleens met een heel lelijke jongen geweest (niet naar bed dus). Dat vond ik toen al, eigenlijk, en 't sloeg helemaal nergens op. Maar toch walg ik niet zo van die persoon. Ik walg wél van de persoon met wie ik geweest ben toen ik dat eigenlijk niet wilde. Terwijl die echt niet lelijker is, hij is niet eens lelijk maar in mijn hoofd vind ik alles vies aan hem. Misschien omdat je eigenlijk walgt van jezelf, dat je zoiets gedaan hebt, dat jij ook zo'n type mens bent (want natuurlijk denk je altijd 'zoiets overkomt mij niet').
Misschien zijn het dingen die bijna iedereen weleens meemaakt, en ik denk dat wanneer je op onze leeftijd bent je heel veel nieuwe dingen meemaakt. Je weet nog niet zo goed waar je grenzen liggen, niet wat betreft seks maar ook niet zo goed wat betreft relaties (of vriendschappen of werk etc), want je zet net je eerste stappen op 't relatiepad. En je komt er pas achter door bij die grens in de buurt te komen. Of er dus overheen te gaan
Ikzelf heb er gelukkig geen grote problemen meer mee, maar net nadat ik 't gedaan had wel. Gat-ver-dam-me. Ik dacht er heel vaak aan. En wat ook erg was, was dat als ik geil werd, dat beeld opeens weer opdook. Weg zin. Dus dat obsesieve ermee bezig zijn (in je hoofd) herken ik ook. Misschien omdat je het dan nog aan 't verwerken bent.
Nu denk ik er eigenlijk zelden meer aan, hoewel door dit topic te lezen 't gevoel wel weer meteen terug is. Alleen nu kan ik 't ook weer wegstoppen door te denken 'dat is voorbij en ik heb mezelf vergeven voor datgene, en ik heb er van geleerd en het is geen deel van mijn leven meer'. Vroeger kreeg ik echt hysterische hartkloppingen en zweet als ik eraan dacht. Ik heb er nooit met anderen over gepraat, inderdaad ook schaamte.
Ik herken ook 't gedeelte van schuldgevoelens tegenover je vriend. Rationeel is 't misschien onzin, maar hoe heb je ooit zoiets moois als seks (of wat daarbij komt kijken) zo kunnen bedoezelen door 't met X te doen?!?! (en nogmaals dat gaat dan dus niet om X als lelijkerd, maar X is de personificatie van de ervaring die lelijk was). En die gevoelens heb ik dus helemaal niet over allerlei vreemde figuren waar ik misschien dingen mee gedaan heb zonder één spatje liefde. Het gaat niet zozeer om liefde of geen liefde, maar om iets gedaan te hebben wat je eigenlijk niet wilde. Zonder dat je daarin slachtoffer bent. Je bent eigenlijk dader, want je hebt het zélf gedaan. Gatver.
En dat je dan heel erg bezig bent met jezelf, tja, dat neem ik dan maar voor kennisgeving aan (nogmaals: al die moppies die dit of dat niet aandurven, geen seks durven hebben zonder 't licht uit, niet naar feestjes durven... zijn in mijn ogen net zo goed heel erg op zichzelf gericht, maar soit).
Waarschijnlijk ben je op deze leeftijd ook heel erg met jezelf bezig, want je bent heel erg bezig met je eigen ontwikkeling. Hoe reageer ik op dingen, waarom doe ik zulke dingen, wat zijn mijn sterke kanten en wat mijn zwakke, wat zou ik eigenlijk willen veranderen aan mijzelf. Ik herken ook dat je er eerder nooit aan dacht. Ik ben zelf 22 en zo tot ik een jaar of 19, 20 was deed ik toch niet echt aan zelfreflectie hoor, toen 'deed' ik gewoon, zonder daar echt over na te denken.
Het is natuurlijk helemaal waar wat jullie allemaal zeggen: je moet het zien als een situatie waar je van kan leren, en in die zin is het zelfs een voordeel want je kan er beter van worden. Helemaal mee eens. Maar het is wel lastig. Zeker als dit (een van) de eerste keer is dat je geconfronteerd wordt met zoiets (zo'n kant van jezelf).
woensdag 14 november 2007 om 04:07
[quote]Proserpina schreef op 13 november 2007 @ 15:52:
Ik schaam mij niet hoor, en als je verdrietig bent ben je gewoon kwetsbaar. Zie het als een uhm wederdienst voor de lieve woorden die hij tegen je sprak ofzo. [quote]
Misschien moeilijk te begrijpen maar voor mij was dit bijvoorbeeld juist een punt wat 't verergerde. Ikzelf was een beetje van 't padje af . Toen de persoon in kwestie mij kuste, moest ik huilen (dat geeft al aan dat ik erg van 't padje af was) en ook gezegd dat dit niet de bedoeling was. Waarom iemand dan toch verder probeert te gaan, dat snap ik niet. Waarom ik zelf niet sterker ben geweest, ook helemaal niet hoor. Die teleurstelling in jezelf is natuurlijk het ergste, want ik ben veranderd in 'n vrouw die eerst nee zegt en dan ja. Gat-ver. Maar van hem, begrijp ik 't in alle eerlijkheid ook niet. Ik begrijp dat ik hem weinig in de schoenen kan schuiven, maar echt een toffe actie van een 'leuke vriend' kan ik 't toch niet noemen. Ik vind 't toch wel een bepaald misbruik van kwetsbaarheid.
En je helpt iemand daarnaast van de regen in de drup (dus is 't geen echte hulp en dus geen echte vriend maar gewoon een egoist). Ik vraag me af wat TO liever had gehad, niet de seks maar ook niet de lieve woordjes, of dat de lieve woordjes haar zóveel goed hebben gedaan dat het de seks erna compenseert? Ik kan voor mezelf zeggen dat ik liever gehad zou hebben dat hij me niet had 'geholpen'.
Ik schaam mij niet hoor, en als je verdrietig bent ben je gewoon kwetsbaar. Zie het als een uhm wederdienst voor de lieve woorden die hij tegen je sprak ofzo. [quote]
Misschien moeilijk te begrijpen maar voor mij was dit bijvoorbeeld juist een punt wat 't verergerde. Ikzelf was een beetje van 't padje af . Toen de persoon in kwestie mij kuste, moest ik huilen (dat geeft al aan dat ik erg van 't padje af was) en ook gezegd dat dit niet de bedoeling was. Waarom iemand dan toch verder probeert te gaan, dat snap ik niet. Waarom ik zelf niet sterker ben geweest, ook helemaal niet hoor. Die teleurstelling in jezelf is natuurlijk het ergste, want ik ben veranderd in 'n vrouw die eerst nee zegt en dan ja. Gat-ver. Maar van hem, begrijp ik 't in alle eerlijkheid ook niet. Ik begrijp dat ik hem weinig in de schoenen kan schuiven, maar echt een toffe actie van een 'leuke vriend' kan ik 't toch niet noemen. Ik vind 't toch wel een bepaald misbruik van kwetsbaarheid.
En je helpt iemand daarnaast van de regen in de drup (dus is 't geen echte hulp en dus geen echte vriend maar gewoon een egoist). Ik vraag me af wat TO liever had gehad, niet de seks maar ook niet de lieve woordjes, of dat de lieve woordjes haar zóveel goed hebben gedaan dat het de seks erna compenseert? Ik kan voor mezelf zeggen dat ik liever gehad zou hebben dat hij me niet had 'geholpen'.
