Schematherapie, hoe werkt dat, ervaringen?

Ik heb een jaar lang schematherapie gedaan. Ben er helaas alleen maar slechter van geworden. Ik wist alles eigenlijk al voor ik met de therapie begon en had voor zover van toepassing al veel dingen veranderd in mijn leven en manier van naar dingen kijken. Ik heb meer soorten psychotherapie gedaan met soortgelijke ervaringen. Als je zeker weet dat je een vorm van therapie wilt gaan doen, is schematherapie toch wel iets wat ik zou aanraden omdat het een van de weinige therapieen is die een beetje de diepte in gaat. Omdat er voor mij niks nieuws aan de orde kwam vond ik het over het helemaal niet zwaar. Wel erg teleurstellend dus. Ik ben helemaal klaar met therapie. Ik hoop dat jij meer succes hebt.

Ik heb er enige ervaring mee. Geen echte therapie gevolgd, maar wel vragenlijsten ingevuld om te kijken in welk schema ik val. Toen de uitslag werd besproken werd er ook al veel duidelijk voor mij.

Sterkte met de therapie!

Wat fijn dat je kan beginnen met therapie. Wat hoop je dat het je gaat brengen?

Ik heb een jaar of 12 geleden psychotherapie gehad waarvan een deel schematherapie was. Het is praten, aan de hand van ervaringen in het heden die je modi triggeren. Door dat heel vaak te doen kom je achter bepaalde thema's en patronen die in jezelf zitten. Je gaat vooral je modi leren herkennen en je copingmechanismen. Ik had bijvoorbeeld zo'n patroon dat ik mezelf diep schuldig voelde en mezelf ook strafte door mezelf dingen te ontzeggen, daarvan raakte ik in een kindmodus, en dan ging ik weer troost zoeken (prikkels zoeken). Dat soort dingen. Er zitten oefeningen in die je samen met de therapeut doet, een soort rollenspellen. Tussentijds deed ik ook huiswerk en hield ik een dagboek bij.

Ik vond de therapie slopend, mentaal en emotioneel gezien. Paar keer het gevoel gehad dat ik niet verder kon gaan omdat er weinig van mij overbleef. Het was wel nodig maar het was niet fijn. Qua zelfvertrouwen kwam ik er met minder uit dan ik er aan begon. Beter gezegd nog steeds geen zelfvertrouwen. Ervoor had ik vooral veel vlucht-, vecht- en compensatiegedrag en toen had ik dat niet meer, nu moest ik 24/7 in mezelf aanwezig zijn zonder ontsnappingsmogelijkheid. Dat trok ik niet zo goed.

Dus ik weet niet of je er echt beter van wordt, of dat de bedoeling is? Als in, dat je je beter gaat voelen? Ik ben daarna in een soort langdurige depressie beland. Ik ben er dus eerst vooral 'minder' van geworden. Er is iets in mij afgebroken, een mooie dikke muur die ik gebouwd had alle de jaren daarvoor. Een paar illusies uit mijn jeugd gingen eraan.

Het was dus niet even therapietje en klaar. Ik denk dat ik vooral de tools heb geleerd om de therapie daarna zelf alleen voort te zetten. Je leert zelf je therapeut zijn. Er zat nog vele jaren werk aan vast. Vandaag de dag pas ik sommige dingen nog steeds toe, en nog steeds heb ik ook diezelfde patronen. Ik ga er nu alleen anders mee om, heb geleerd hoe je hulp vraagt, hoe je met innerlijke pijn kan omgaan en met je trauma's als die opspelen. Vooral veel en hard werken is mijn ervaring dus... en allesbehalve leuk. Hopelijk valt het na het lezen van dit verhaal voor jou alleen maar mee...

Alvast heel veel succes gewenst en ik hoop dat je je aan het proces kan overgeven. Ik denk dat dat belangrijk is, dat je het vertrouwen hebt dat jij er uiteindelijk een beter mens van wordt. Dat je met de juiste dingen bezig kan gaan zijn in de toekomst. En dat je ook weet dat dat niet betekent dat jij je beter zal voelen, op de korte termijn is er kans dat dat dus niet gebeurt.

O ja en de positieve noot natuurlijk niet te vergeten: als ik mijn leven vandaag vergelijk met dat van 12 jaar geleden is dat ongeveer 800% verbetering.

Ik ben een nieuwe bijtie geworden. Ik leef nu zoals ieder ander, kan alles doen wat ik wil en voel me meestal vrij om mezelf te zijn en eigen keuzes te maken. Het gaat goed, ik heb een huis, een baan, echte vrienden, familie om me heen. Dat alles was toen niet aan de orde. Ik was eenzaam en geïsoleerd en ik werd geleefd, door afhankelijkheid van relaties en verslavingen. Ik zat zo vol met onverwerkte pijn dat ik alle gevoel had uitgeschakeld.

Dus de therapie heeft wel echt mijn leven gered denk ik. Het voelde al die tijd nooit alsof het beter met me ging, omdat ik al niets had, en zelfs toen nog alles moest opgeven wat ik had. Pas als je na een poosje achterom kijkt zie je ineens hoe erg je toch stiekem wel niet gegroeid bent

Schema therapie heeft mijn leven echt significant verbeterd!

Ik herken bovenstaande. Het ging eerst slechter. Volgens mijn therapeut een goed teken, want weg coping en muurtjes, maar dichterbij mezelf. Was ook echt doodmoe ervan. Maar uiteindelijk heeft het me heel veel gebracht.

Wow, klinkt als hele duidelijke en goede doelen Droogtrommel, en alsof je heel goed weet waar je aan begint en wat je eruit wil halen. Dan moet dat ook gaan lukken zou ik denken.
Voor mij heel herkenbaar ook, je doelen, ik heb letterlijk zulke bewoordingen ook wel gebruikt. Stoer dat je het aangaat en dat je dit kan gaan doen, na wat je eerder al hebt meegemaakt met therapie.
Heb je er vertrouwen in?

Ik volg op dit moment schematherapie. Ik heb het ongeveer 1.5 jaar op individuele basis gevolgd en volg het nu sinds een maand of 3 als groepstherapie.
Ik vind schematherapie geweldig; het is de enige therapie waarbij ik kan zeggen dat ik er baat bij heb (gehad).

Het kost heel veel tijd, geduld en tranen maar ik merk zeker veranderingen op. Ik vind het soms ook zwaar maar dat hoort erbij.
Op dit moment hou ik me veel bezig met dingen die in het verleden gebeurd zijn. Ik denk vaak aan bepaalde situaties en momenten en ben er erg mee bezig. Hoort denk ik bij het verwerken.

Ik heb zowel bij de individuele therapie als nu bij de groepstherapie zowel gesprekken als oefeningen. Bijvoorbeeld de meer-stoelen-techniek.

Droogtrommel schreef: ↑

25-12-2023 00:18

Waarom eerst individuele therapie en nu groepstherapie?
Wat had je aan het een en wat heb je aan het andere?

Fijn om te lezen dat je er bij baat bij hebt. Het enige wat mij een beetje tegenstaat is dat het zo lang duurt. Patronen heb je ook jaren opgebouwd en in stand gehouden enkel als ik het dan lees dan is het toch best een tijd.

Omdat ik nog niet klaar was maar wel een beetje met het individuele stuk. In een groep krijg je toch weer andere inzichten.
Ik had met mijn 1e psycholoog een hele goede klik; ik schaamde me nergens voor en dat vertrouwen is heel erg fijn om te hebben als je therapie volgt.

Ja, het duurt lang maar je hebt er jaren over gedaan om die patronen eigen te maken dus je kunt niet verwachten dat het in 6 maanden weg is. Sommige dingen zullen waarschijnlijk ook nooit weggaan maar je kunt wel jouw manier van omgaan met die patronen aanpakken.

Wat de lengte van behandeling betreft, kun je het wel vergelijken met een beugel, denk ik. Je kunt je gebit in een maand recht laten zetten: dan heb je je tanden en kiezen los in je mond hangen of ze trekken in een paar dagen weer terug naar de oude stand.
Beter dus om je gebit langzaam in de juiste stand zien te krijgen zodat de pijn behapbaar is en het effect blijvend is.
Zo is het ook met (schema)therapie. Je moet aan de slag met moeilijke, pijnlijke dingen en je gaat nieuwe gewoontes aanleren. Om het behapbaar te houden kun je niet als een razende Roeland door je verleden gaan en om blijvend te veranderen, heb je tijd nodig en véél geduld met jezelf.
Knap hoor, dat je het aangaat! Sterkte.

Fiin dat je nog even komt updaten hier. Hoe gaat het nu?
Die boosheid dat herinner ik me ook nog goed. Heel veel boosheid, ik was soms bang van mezelf. Heb ook toen mensen afgestoten waaronder familie, eerst omdat ik ze niet wilde beschuldigen en de relatie vergiftigen met mijn woede. Later zag ik dat die relaties al lang vergiftigd waren, maar niet door mijn schuld zoals ik altijd dacht.

Klinkt alsof je het serieus aanpakt ondanks je gezonde weerzin, dat is fijn om te lezen.
Ik weet dat ik het een poos overwegend uit plichtsbesef heb volgehouden omdat alles in mij ermee wou stoppen. Ik kon geen toekomst voor me zien dus waar doe je het dan voor. Ik durfde dat alleen niet te zeggen dus bleef ik maar gaan. Maar het is grotendeels ondankbaar werk.

Sterkte deze dagen.

Ik ben ook voorstander van schematherapie. Helaas heb ik deze therapie niet af kunnen ronden. Omdat ik verhuisd ben, viel ik niet meer onder het gebied van de betreffende instantie. Maar op een gegeven moment ging het ook moeizamer, omdat het online was. Dan mis je toch veel non-verbale signalen. Bijvoorbeeld toen het slechter ging met eten en ik afviel, zag de therapeut er niks aan.
Ik zou alsnog graag verder willen gaan met schematherapie, het levert veel inzichten op en een koppeling met hoe je vroeger was en hoe je nu bent.

Maar achteraf sloot het ook weer niet helemaal aan; veel van de dingen waar ik nu last van heb, zijn pas op veel latere leeftijd, in de volwassenheid, ontstaan.

Ik heb een jaar in een groep schematherapie gehad alleen werd daar gek genoeg niet naar het ontstaan van de schema’s en modi’s gekeken en daardoor was het ook moeilijker om ze door te hebben en er anders mee om te gaan.
Nu volg ik al een jaar individuele schematherapie en begin ik echt verschil te merken.
Ik besef steeds meer dat ik vroeger verwaarloosd ben en misbruikt ben (niet seksueel ofzo) en dat dit niet ok was. Dat ik geleerd heb om elke vorm van gevoelens te onderdrukken. Niet alleen niet tonen maar bij voorkeur ook gewoon niet hebben. Daar loop ik nu nog vaak tegenaan.
En mocht ik een emotie voelen of tonen dan komt als snel de straffende kant naar boven.
Situaties worden uitgediept en het is vreselijk vermoeiend. Zo erg dat mijn man me vaak erheen brengt en blijft wachten. Ik ben meestal te moe om het stuk naar huis te fietsen.

Ikzelf heb het geluk dat ik geen druk heb voor behandel periode en dat we doorgaan tot ik of het liefst mijn therapeute en ik daar beide achter staan.
Heel voorzichtig gaan we kijken wat ikzelf eigenlijk zou willen en kunnen in mijn leven als ik minder geleid wordt door mijn actieve schema’s en modi’s.

Trouwens ik geef inmiddels vaker mijn grenzen aan en dat is voor sommige mensen wel wennen ook als ik het heel vriendelijk en positief beschrijf.