Schrijf het van mijn lijf

Beste forummers,

Mijn naam is Marieke, ben 22 & wil dit even met jullie delen in de hoop op herkenning/goede tips.

2 Jaar geleden ben ik gediagnosticeed met ADD, voor mij voel toen een hele boel op zijn plaats.

Maar, ik loop steeds tegen meer dingen aan.


Al 5 jaar kamp ik met psychische problemen. Dit uit zich vooral op allerlei vlakken. Sociaal leven, relaties, werk,..

Toen ik 16 was, had ik mijn eerste relatie. Weliswaar was dit een relatie met heel veel stress (Loog over drugs). Na 3 jaar relatie met deze jongen, had ik er genoeg van. Het was “op”, ik wilde dit niet meer.
Echter was ik heel erg geschrokken van mezelf, dat ik dit gevoel ervaarde. Dit kon niet, dit mocht niet.

Kort daarna, ben ik mijn huidige vriend tegen gekomen. Hoteldebotel helemaal tot over mijn oren verliefd.
Alleen, af en toe, kwamen deze “angstgevoelens” terug naar boven van de vorige relatie. Schrik dat het gevoel van “Het is op, ik voel niets meer voor je” terug naar boven zouden komen. Want, wat ik nu had? Kon toch niet verloren gaan?
Ik begon er steeds meer op te letten. Maar, dit ging weer over.
echter, als ik op plaatsen kwam/kom van toen in mijn vorige relatie (dorp waar ex woonde) wordt ik echter getriggerd, en voel ik de angst terug opkomen aan deze (kut) periode.
(Ja dit was echt een kutrelatie )

Dan begint het. Slecht in mijn vel zitten, piekeren (ziekelijk), (ongewild) afstand nemen van vriend, precies of ik alle “poorten naar mijn hart” afsluit en mijn gevoel me helemaal verdoofd.
Dan kán ik gewoon geen liefde meer geven aan mijn vriend.

Verder hebben we een hele goede, fijne en open relatie. Uiteraard praat ik over deze gevoelens met hem. Het uit zich niet alleen naar hem, maar ook naar anderen.
Ik werk als zorgkundige, dan voel ik ook bv geen “echt” contact met mijn patiënten. Ik doe mijn werk, maar bewaar een zekere afstand. Alsof mijn gevoel dit niet toelaat.

Naast mijn diagnose van ADD, heb ik ook erg veel last van negatieve gedachten/gevoelens, ik heb angsten, heb een slecht zelfbeeld én geen zelfvertrouwen.
Dit laatste is al jaren een probleem.

Nu ben ik sindskort begonnen met therapie bij de psycholoog.

Iedere sessie graven we dieper en dieper.

Ik heb al mijn hele leven een slechte band met mijn moeder.
Mijn moeder is dominant, en iedereen hoeft te leven naar hoe zij dit wilt.
Ik heb een jongere broer van 18, deze is ALTIJD op de eerste plaats gekomen. Naar mij werd nooit geluisterd, nooit omgekeken. Alleen mijn broee telde.
Knuffels heb ik nooit gekregen van mijn ouders. Als ik dan eens zei “Waarom krijgt hij altijd zoveel knuffels en ik niet?” Kreeg ik als antwoord “Je broer is helemaal anders dan jij”.

Ook heb ik nooit geleerd om gevoelens te uiten, alles was taboe.
Er werd niet geluisterd naar me.

Mijn moeder kon niet enkel verbaal, maar ook fysiek agressief uit de hoek komen.

Mijn broer heeft enkele jaren geleden last gehad van een dwangstoornis, voor hem werd er meteen hulp gezocht.

Als ik me erg depressief voelde, beeldde ik me dit alleen maar in. Want tjah, waarom zou ik een depressie moeten hebben? Ik heb namelijk alles wat ik moet hebben!

Ik ben erg gevoelig en door de jaren heen heb ik niet geleerd om gevoelens/gedachten te relativeren & in de doofpot gestoken.

Ik merk dat ik echt moeite heb om me te binden met anderen, intiem te zijn met vriend, alles.

Al enkele maanden voel ik me gewoon leeg. Alsof alles binnenin geblokkeerd is. Niets maakt me blij, maar ook niet verdrietig.

De psychiater heeft me nu Sertraline voorgeschreven, daar start ik dit weekend mee.

Ik hoop dat ik als jonge meid, een normaal/gelukkig leven kan leiden met alle fasen die erbij horen.

Herkent iemand dit?

Sorry voor het warrige verhaal..
Liefs Marieke

Hoofdvolmetgedachten schreef: ↑

27-06-2018 18:49

Beste forummers,

Mijn naam is Marieke, ben 22 & wil dit even met jullie delen in de hoop op herkenning/goede tips.

2 Jaar geleden ben ik gediagnosticeed met ADD, voor mij voel toen een hele boel op zijn plaats.

Maar, ik loop steeds tegen meer dingen aan.


Al 5 jaar kamp ik met psychische problemen. Dit uit zich vooral op allerlei vlakken. Sociaal leven, relaties, werk,..

Toen ik 16 was, had ik mijn eerste relatie. Weliswaar was dit een relatie met heel veel stress (Loog over drugs). Na 3 jaar relatie met deze jongen, had ik er genoeg van. Het was “op”, ik wilde dit niet meer.
Echter was ik heel erg geschrokken van mezelf, dat ik dit gevoel ervaarde. Dit kon niet, dit mocht niet.

Kort daarna, ben ik mijn huidige vriend tegen gekomen. Hoteldebotel helemaal tot over mijn oren verliefd.
Alleen, af en toe, kwamen deze “angstgevoelens” terug naar boven van de vorige relatie. Schrik dat het gevoel van “Het is op, ik voel niets meer voor je” terug naar boven zouden komen. Want, wat ik nu had? Kon toch niet verloren gaan?
Ik begon er steeds meer op te letten. Maar, dit ging weer over.
echter, als ik op plaatsen kwam/kom van toen in mijn vorige relatie (dorp waar ex woonde) wordt ik echter getriggerd, en voel ik de angst terug opkomen aan deze (kut) periode.
(Ja dit was echt een kutrelatie )

Dan begint het. Slecht in mijn vel zitten, piekeren (ziekelijk), (ongewild) afstand nemen van vriend, precies of ik alle “poorten naar mijn hart” afsluit en mijn gevoel me helemaal verdoofd.
Dan kán ik gewoon geen liefde meer geven aan mijn vriend.

Verder hebben we een hele goede, fijne en open relatie. Uiteraard praat ik over deze gevoelens met hem. Het uit zich niet alleen naar hem, maar ook naar anderen.
Ik werk als zorgkundige, dan voel ik ook bv geen “echt” contact met mijn patiënten. Ik doe mijn werk, maar bewaar een zekere afstand. Alsof mijn gevoel dit niet toelaat.

Naast mijn diagnose ADD, heb ik erg veel last van negatieve gedachten/gevoelens, ik heb angsten, heb een slecht zelfbeeld én geen zelfvertrouwen.
Dit laatste is al jaren een probleem.

Nu ben ik sindskort begonnen met therapie bij de psycholoog.

Iedere sessie graven we dieper en dieper.

Ik heb al mijn hele leven een slechte band met mijn moeder.
Mijn moeder is dominant, en iedereen hoeft te leven naar hoe zij dit wilt.
Ik heb een jongere broer van 18, deze is ALTIJD op de eerste plaats gekomen. Naar mij werd nooit geluisterd, nooit omgekeken. Alleen mijn broee telde.
Knuffels heb ik nooit gekregen van mijn ouders. Als ik dan eens zei “Waarom krijgt hij altijd zoveel knuffels en ik niet?” Kreeg ik als antwoord “Je broer is helemaal anders dan jij”.

Ook heb ik nooit geleerd om gevoelens te uiten, alles was taboe.
Er werd niet geluisterd naar me.

Mijn moeder kon niet enkel verbaal, maar ook fysiek agressief uit de hoek komen.

Mijn broer heeft enkele jaren geleden last gehad van een dwangstoornis, voor hem werd er meteen hulp gezocht.

Als ik me erg depressief voelde, beeldde ik me dit alleen maar in. Want tjah, waarom zou ik een depressie moeten hebben? Ik heb namelijk alles wat ik moet hebben!

Ik ben erg gevoelig en door de jaren heen heb ik niet geleerd om gevoelens/gedachten te relativeren & in de doofpot gestoken.

Ik merk dat ik echt moeite heb om me te binden met anderen, intiem te zijn met vriend, alles.

Al enkele maanden voel ik me gewoon leeg. Alsof alles binnenin geblokkeerd is. Niets maakt me blij, maar ook niet verdrietig.

De psychiater heeft me nu Sertraline voorgeschreven, daar start ik dit weekend mee.

Ik hoop dat ik als jonge meid, een normaal/gelukkig leven kan leiden met alle fasen die erbij horen.

Herkent iemand dit?

Sorry voor het warrige verhaal..
Liefs Marieke

iris1969 schreef: ↑

27-06-2018 19:03

Het is geen warrig verhaal hoor.

Jr hebt al heel wat meegemaakt in je leven . Het lijkt me echt heel naar voor je dat de basis in je jeugd met zo'n moeder zo onveilig is gelegd en dat je vervolgens zo'n slechte relatie kreeg (wat overigens wel vaker voorkomt), maar ik ben blij dat je nu een lieve vriend hebt en in therapie bent.

Daar doe je goed aan, want dan heb je de beste kans om iets moois van je leven te maken.

Dat je triggers krijgt als je terug bent in een omgeving waar je slechte herinneringen aan hebt is heel logisch, maar het is uiteraard wel heel naar voor je.

Heb je nu geen of minder contact met je moeder?

En heb je je emotioneel al wat losser kunnen maken van haar dominantie en voortrekkerij van je broer?

Dat laatste lijkt me overigens heel naar, want dat moet ontzettend oneerlijk hebben gevoeld

Wat een lieve reactie

Ja, mijn moeder heeft me een jaar geleden buiten gegooid. Toen ben ik MOETEN verhuizen. Ik had geen keus.
Met erg veel schrik ben ik samen met mijn vriend ingetrokken in een knus appartementje. De eerste weken heb ik alle hoeken van het huis gezien en doodsangsten ervaart, want tjah, die omgeving kende ik uiteraard niet.
We hebben samen onze weg gevonden, heb heel veel steun gevonden bij hem & zijn verder erg gelukkig. Alleen komen deze gevoelens meer een meer de kop opsteken.

Sinds ik alleen woon, hangt mijn moeder bijna elke had aan mijn deur. Letterlijk.

Door mijn ADD heb ik moeite met dingen organiseren zoals oa huishouden, afspraken,.. dan komt zij mij wat helpen met strijk /afwas. Heel leuk en lief. Maar als we éénmaal een discussie hebben, gebruikt ze dit tegen mij. Van “Nou, is dit mijn dank voor al mijn hulp elke dag?”
Oh ok..

Deze namiddag ook weer een gelijkaardige discussie gehad, waarbij ik voor alle rust en kalmte ben weg gegaan. Nu stuurt ze me terug berichten, met een soort spijt boodschap.

Het is constant aantrekken/afstoten.

Ik wordt regelmatig ook overvallen door een hevig schuldgevoel naar hen toe.
Geen idee waar dit vandaan komt.

Ik hoop dat ik hieruit raak..

Liefs