Psyche
alle pijlers
Silent treatment - nog steeds moeite mee
maandag 10 maart 2025 om 21:46
Als kind strafte mijn moeder mij vaak door me silent treatment te geven. Ik weet niet of het echt dusdanig erg was of dat het gewoon zoveel indruk op me maakte als kind, maar hoe ik het me herinner zei ze dan uren niks of alleen het hoognodige tegen me en het was gekmakend en voelde heel onveilig - de persoon waar je op dat moment afhankelijk van bent onttrekt zich opeens compleet aan je en je weet niet hoe lang dat duurt en soms wist ik zelfs niet wat ik fout had gedaan, want dat werd me dan ook niet verteld.
(Ik ben ook autistisch en er werd vroeger dan vaak gezegd "je weet heus wel wat je fout hebt gedaan", terwijl ik dat dus oprecht niet aanvoelde)
Nu als volwassene weet ik verstandlijk heus wel dat mensen het soms druk hebben, maar soms, zoals vandaag, werd ik toch weer heel erg getriggerd doordat iemand (vanuit tijdsgebrek) kortaf reageerde. Ik denk dan direct dat ik iets verkeerd heb gedaan, dat die persoon me zat is enz enz. Ik probeerde mezelf nog gerust te stellen, het te verdragen enz, enz. Maar het lukte gewoon niet en toen ben ik een beetje ontploft waardoor ik nu waarschijnlijk een kans op een leuke vriendschap heb verpest.
Ik zou dit toch heel graag een keer achter me willen laten en het echt dusdanig verwerken dat ik er geen last meer van heb. Is dat uberhaupt mogelijk? En zo ja: hoe dan? Therapie zie ik niet zo zitten, ik heb in mijn leven al heel wat therapie gehad namelijk, als dat zou helpen dan zou het me nu niet meer raken.
(Ik ben ook autistisch en er werd vroeger dan vaak gezegd "je weet heus wel wat je fout hebt gedaan", terwijl ik dat dus oprecht niet aanvoelde)
Nu als volwassene weet ik verstandlijk heus wel dat mensen het soms druk hebben, maar soms, zoals vandaag, werd ik toch weer heel erg getriggerd doordat iemand (vanuit tijdsgebrek) kortaf reageerde. Ik denk dan direct dat ik iets verkeerd heb gedaan, dat die persoon me zat is enz enz. Ik probeerde mezelf nog gerust te stellen, het te verdragen enz, enz. Maar het lukte gewoon niet en toen ben ik een beetje ontploft waardoor ik nu waarschijnlijk een kans op een leuke vriendschap heb verpest.
Ik zou dit toch heel graag een keer achter me willen laten en het echt dusdanig verwerken dat ik er geen last meer van heb. Is dat uberhaupt mogelijk? En zo ja: hoe dan? Therapie zie ik niet zo zitten, ik heb in mijn leven al heel wat therapie gehad namelijk, als dat zou helpen dan zou het me nu niet meer raken.
maandag 10 maart 2025 om 21:54
Ik heb hem laatst omgekeerd gehoord: ' ik heb ruimte nodig zodat ik een manier kan bedenken hoe met deze situatie om te gaan'.
Je bent nu ouder, misschien kun je het gedrag van je moeder zo duiden. Ik vind silent treatment ook vreselijk maar soms hebben mensen, ook ouders, even ruimte nodig.
En ik ben zelf makkelijk in deze situatie: ik ben met een collega beter geworden juist omdat ze emotioneel reageerde op iets in deze trant(was niet naar mij). Ik vind het lef en moed hebben om jezelf te durven laten zien.
Dat is hier op het forum niet zo gebruikelijk, alleen kalme mensen met rustige interacties blijkbaar, maar ik denk altijd: we zijn allemaal mensen en gelukkig is niemand perfect.
Je kunt er ook met die persoon op terugkomen. Zou ik sowieso op prijs stellen.
Je bent nu ouder, misschien kun je het gedrag van je moeder zo duiden. Ik vind silent treatment ook vreselijk maar soms hebben mensen, ook ouders, even ruimte nodig.
En ik ben zelf makkelijk in deze situatie: ik ben met een collega beter geworden juist omdat ze emotioneel reageerde op iets in deze trant(was niet naar mij). Ik vind het lef en moed hebben om jezelf te durven laten zien.
Dat is hier op het forum niet zo gebruikelijk, alleen kalme mensen met rustige interacties blijkbaar, maar ik denk altijd: we zijn allemaal mensen en gelukkig is niemand perfect.
Je kunt er ook met die persoon op terugkomen. Zou ik sowieso op prijs stellen.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
maandag 10 maart 2025 om 22:03
Interessant staaltje omdenken!Valtifest schreef: ↑10-03-2025 21:54Ik heb hem laatst omgekeerd gehoord: ' ik heb ruimte nodig zodat ik een manier kan bedenken hoe met deze situatie om te gaan'.
Je bent nu ouder, misschien kun je het gedrag van je moeder zo duiden. Ik vind silent treatment ook vreselijk maar soms hebben mensen, ook ouders, even ruimte nodig.
En ik ben zelf makkelijk in deze situatie: ik ben met een collega beter geworden juist omdat ze emotioneel reageerde op iets in deze trant(was niet naar mij). Ik vind het lef en moed hebben om jezelf te durven laten zien.
Dat is hier op het forum niet zo gebruikelijk, alleen kalme mensen met rustige interacties blijkbaar, maar ik denk altijd: we zijn allemaal mensen en gelukkig is niemand perfect.
Je kunt er ook met die persoon op terugkomen. Zou ik sowieso op prijs stellen.
Tegelijk ook mijn tip: ga de omdenken podcasts luisteren. Super goede manier van denken en zaken plaatsen
maandag 10 maart 2025 om 22:19
Als ik iets hoor over silent treatment voel ik me vaak meteen weer ongemakkelijk. Mij moeder deed het ook weleens. Kan me herinneren dat ik huilend en smekend naast haar stond en ze dan hooghartig wegkeek en deed alsof ik er helemaal niet was.
Die "omdenken" tip is vast goed bedoeld, maar kan m.i. best misplaatst zijn. Als ouder heb je zelf voor je kind gekozen. En tuurlijk kan het je weleens te veel zijn, maar dat kan je dan ook zeggen i.p.v. er een straf of manipulatie tactiek van te maken. Want dat is wat de silent treatment is.
aanvulling: kortaf reageren omdat je druk bent is niet per se silent treatment.
Die "omdenken" tip is vast goed bedoeld, maar kan m.i. best misplaatst zijn. Als ouder heb je zelf voor je kind gekozen. En tuurlijk kan het je weleens te veel zijn, maar dat kan je dan ook zeggen i.p.v. er een straf of manipulatie tactiek van te maken. Want dat is wat de silent treatment is.
aanvulling: kortaf reageren omdat je druk bent is niet per se silent treatment.
maandag 10 maart 2025 om 22:35
Ik heb mijn kinderen ook wel eens de silent treatment gegeven. Niet als bewuste ik ga je nu even lekker kut laten voelen. Maar er waren -zeker als pubers- momenten dat het me behoorlijk raakte wat ze wel of niet deden of hadden gedaan en dan was dat voor mij de meest veilige keuze om even afstand te nemen, omdat ik mijn emoties anders niet de baas zou zijn. Ik moest echt even figuurlijk in mijn hoofd eruit stappen. Ik weet niet of dat voor degenen die er zo door geraakt zijn, dat een bekend gevoel is? Nooit zelf ervaren dat iets even te scherp voelt om er op dat moment goed woorden aan te kunnen geven, maar dat je wel in de situatie moet blijven en dan die muur optrekt?
Niet dat het daarmee voor de ander niet vervelend voelt. Ik denk dat het voor iedereen op dat moment supervervelend voelt. De beste reactie die ik zo'n situatie had kunnen geven is dat ze me even met rust moesten laten. En afhankelijk van hoe heftig, kon dat ook wel eens een uur zijn. Ik ben echt wel eens zeer flink geraakt door mijn kinderen hoor.
Niet dat het daarmee voor de ander niet vervelend voelt. Ik denk dat het voor iedereen op dat moment supervervelend voelt. De beste reactie die ik zo'n situatie had kunnen geven is dat ze me even met rust moesten laten. En afhankelijk van hoe heftig, kon dat ook wel eens een uur zijn. Ik ben echt wel eens zeer flink geraakt door mijn kinderen hoor.
maandag 10 maart 2025 om 22:42
Mijn oudste (autistisch) kan soms even niet meer praten als ie te gestrest of overprikkeld is.
Ik werd vroeger regelmatig gestraft met een silent treatment en ontplof nog steeds als iemand me negeert.
Dat gaat dus regelmatig mis tussen mijn oudste en mij.
Ik vind het niet gek dat je daar last van blijft houden.
Ik werd vroeger regelmatig gestraft met een silent treatment en ontplof nog steeds als iemand me negeert.
Dat gaat dus regelmatig mis tussen mijn oudste en mij.
Ik vind het niet gek dat je daar last van blijft houden.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 10 maart 2025 om 22:44
Ik herken het zeker, dat je soms beter ff niks kunt zeggen, maar dan nog zal ik op dat moment zeggen dat ik ff niet kan reageren, of wat dan ook.NomenNesci0 schreef: ↑10-03-2025 22:35Ik heb mijn kinderen ook wel eens de silent treatment gegeven. Niet als bewuste ik ga je nu even lekker kut laten voelen. Maar er waren -zeker als pubers- momenten dat het me behoorlijk raakte wat ze wel of niet deden of hadden gedaan en dan was dat voor mij de meest veilige keuze om even afstand te nemen, omdat ik mijn emoties anders niet de baas zou zijn. Ik moest echt even figuurlijk in mijn hoofd eruit stappen. Ik weet niet of dat voor degenen die er zo door geraakt zijn, dat een bekend gevoel is? Nooit zelf ervaren dat iets even te scherp voelt om er op dat moment goed woorden aan te kunnen geven, maar dat je wel in de situatie moet blijven en dan die muur optrekt?
Niet dat het daarmee voor de ander niet vervelend voelt. Ik denk dat het voor iedereen op dat moment supervervelend voelt. De beste reactie die ik zo'n situatie had kunnen geven is dat ze me even met rust moesten laten. En afhankelijk van hoe heftig, kon dat ook wel eens een uur zijn. Ik ben echt wel eens zeer flink geraakt door mijn kinderen hoor.
Overigens vind ik eigenlijk elke (boze of over-emotionele) reactie beter dan geen reactie.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 10 maart 2025 om 22:45
Mijn moeder deed dit inderdaad ook. En ze hield dit ook echt lang vol, dus ik kan ook weinig met het omdenken hierboven, geloof ikchocolol schreef: ↑10-03-2025 22:19Als ik iets hoor over silent treatment voel ik me vaak meteen weer ongemakkelijk. Mij moeder deed het ook weleens. Kan me herinneren dat ik huilend en smekend naast haar stond en ze dan hooghartig wegkeek en deed alsof ik er helemaal niet was.
Die "omdenken" tip is vast goed bedoeld, maar kan m.i. best misplaatst zijn. Als ouder heb je zelf voor je kind gekozen. En tuurlijk kan het je weleens te veel zijn, maar dat kan je dan ook zeggen i.p.v. er een straf of manipulatie tactiek van te maken. Want dat is wat de silent treatment is.
aanvulling: kortaf reageren omdat je druk bent is niet per se silent treatment.
maandag 10 maart 2025 om 22:55
Uren niets zeggen is niet langer een afkoelen voor jezelf als ouder.
Je laat niemand, maar zeker niet een kind, zolang bungelen in onzekerheid. Dan zeg je wat je gaat doen. 'ik ga even naar buiten. Ik vind het even heel moeilijk. Zodra ik weer binnen kom, wil ik graag weer met je in gesprek, als het jou dan ook lukt'
TO,
Ik raad je toch wel therapie aan. Om te leren omgaan en handvatten te krijgen om dat gevoel van genegeerd worden een plek te kunnen geven.
Je laat niemand, maar zeker niet een kind, zolang bungelen in onzekerheid. Dan zeg je wat je gaat doen. 'ik ga even naar buiten. Ik vind het even heel moeilijk. Zodra ik weer binnen kom, wil ik graag weer met je in gesprek, als het jou dan ook lukt'
TO,
Ik raad je toch wel therapie aan. Om te leren omgaan en handvatten te krijgen om dat gevoel van genegeerd worden een plek te kunnen geven.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 11 maart 2025 om 01:28
Mijn moeder deed dit en kon wel een paar weken duren. En mijn partner doet t ook, dan raak ik helemaal buiten mezelf omdat hij me doodzwijgt. Ik haat hem voor dat. Ik vergeet dit niet , heb het al 30 jaar moeten meemaken met mijn partner en de 1e 21 jaar met mijn moeder. Let wel, ik heb een persoonlijkheidsstoornis dus hij was me vaak zat. Als ik genoeg punten heb voor een woning ben ik weg.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
