Psyche
alle pijlers
Slaapverlamming
dinsdag 29 juli 2008 om 21:22
In de nieuwste Viva, 18 t/m 24 juli wordt in "aan Viva verteld" een stuk geschreven over slaapverlamming. Vanessa Lourens vertelt dat het voor haar levende nachtmerries zijn en dat ze niet goed weet hoe ze hier mee om moet gaan.
Ik kamp met exact hetzelfde "probleem". Ook ik wist tot een klein jaar terug niet wat er in godsnaam met me aan de hand was. De angst, het weten dat het eraan komt... Je bent je er zo bewust van, net als in een heldere droom. Denken dat je opstaat maar dan toch lig je nog op bed, je niet kunnen bewegen. En dit zo 3 of 4 keer achter elkaar. Je wordt tegen gehouden door iets zwaars, het drukt je op je bed. Dood eng.
Vorig jaar ben ik gaan speuren en las ik in een forum hoe een man met dit zelfde probleem zichzelf (je lichaam) weer "wakker" kon maken. Je concentreert je op een lichaamsdeel, bij mij zijn dit de tenen. Je probeert je tenen te bewegen, als dat lukt ga je verder met je vingers. Zo ga je je lichaam af totdat je volledig bij bent. Alleen op deze manier wordt ik "wakker" en zak ik niet weer weg in die verlamming.
Ik hoop dat de mensen die hetzelfde hebben hier iets aan kunnen hebben. Bij mij heeft het geholpen. Nog steeds hoor ik die suis aankomen, maar ik weet nu hoe ik het kan laten verdwijnen. Daarmee verdwijnen bij mij ook de schimmen en tevens een stuk angst.
Groet Christine
Ik kamp met exact hetzelfde "probleem". Ook ik wist tot een klein jaar terug niet wat er in godsnaam met me aan de hand was. De angst, het weten dat het eraan komt... Je bent je er zo bewust van, net als in een heldere droom. Denken dat je opstaat maar dan toch lig je nog op bed, je niet kunnen bewegen. En dit zo 3 of 4 keer achter elkaar. Je wordt tegen gehouden door iets zwaars, het drukt je op je bed. Dood eng.
Vorig jaar ben ik gaan speuren en las ik in een forum hoe een man met dit zelfde probleem zichzelf (je lichaam) weer "wakker" kon maken. Je concentreert je op een lichaamsdeel, bij mij zijn dit de tenen. Je probeert je tenen te bewegen, als dat lukt ga je verder met je vingers. Zo ga je je lichaam af totdat je volledig bij bent. Alleen op deze manier wordt ik "wakker" en zak ik niet weer weg in die verlamming.
Ik hoop dat de mensen die hetzelfde hebben hier iets aan kunnen hebben. Bij mij heeft het geholpen. Nog steeds hoor ik die suis aankomen, maar ik weet nu hoe ik het kan laten verdwijnen. Daarmee verdwijnen bij mij ook de schimmen en tevens een stuk angst.
Groet Christine
dinsdag 29 juli 2008 om 21:33
Ik heb niet precies dezelfde ervaring maar iets anders raars, had er vorig jaar een topic over geopend, en kreeg toen ook wel wat reacties van herkenning.
Ik heb (had) namelijk heel vaak als ik op het punt sta in slaap te vallen het gevoel dat ik uit mijn lichaam gezogen wordt. Ik (mijn lichaam) lig nog in mijn bed, maar toch zie ik de kamer opeens anders, alsof ik naar het plafond gezogen wordt. Het is ook echt een gevoel alsof ik letterlijk opstijg, als ik op mijn zij lig, verandert het beeld ook, dan wordt ik richting mijn nachtkastje gezogen, bijv. Ik vond het altijd eng en probeerde het tegen te houden als ik het aan voelde komen maar dat lukt niet. Ik weet niet meer precies wat voor tips ik toen gekregen heb, maar ik heb het sindsdien niet meer gehad. Heel vreemd.
Er was ook iemand die er een naam voor had, iets met visioenen ofzo.
Ik heb (had) namelijk heel vaak als ik op het punt sta in slaap te vallen het gevoel dat ik uit mijn lichaam gezogen wordt. Ik (mijn lichaam) lig nog in mijn bed, maar toch zie ik de kamer opeens anders, alsof ik naar het plafond gezogen wordt. Het is ook echt een gevoel alsof ik letterlijk opstijg, als ik op mijn zij lig, verandert het beeld ook, dan wordt ik richting mijn nachtkastje gezogen, bijv. Ik vond het altijd eng en probeerde het tegen te houden als ik het aan voelde komen maar dat lukt niet. Ik weet niet meer precies wat voor tips ik toen gekregen heb, maar ik heb het sindsdien niet meer gehad. Heel vreemd.
Er was ook iemand die er een naam voor had, iets met visioenen ofzo.
dinsdag 29 juli 2008 om 21:40
Ik herken niet echt wat jij schrijft, TO, maar wel wat Citronella vertelt, het 'uit je lichaam gezogen worden'.
Hoewel dat bij mij dan precies andersom is, ik heb zeg maar 't gevoel dat ik als water in een putje word gezogen, draaiend en wel, net of ik in een draaikolk terecht kom en steeds dieper omlaag word getrokken.
Dit is soms zo eng dat ik niet durf te gaan slapen, of mezelf keer op keer uit de bijna-slaap ruk om dat angstaanjagende gevoel maar niet te hoeven voelen.
Hoewel dat bij mij dan precies andersom is, ik heb zeg maar 't gevoel dat ik als water in een putje word gezogen, draaiend en wel, net of ik in een draaikolk terecht kom en steeds dieper omlaag word getrokken.
Dit is soms zo eng dat ik niet durf te gaan slapen, of mezelf keer op keer uit de bijna-slaap ruk om dat angstaanjagende gevoel maar niet te hoeven voelen.
dinsdag 29 juli 2008 om 22:39
Ik herken het wel. Ik heb het 1 keer als eng ervaren en dat was toen ik op mijn buik lag, had ik echt het gevoel dat ik geen kant op kon. Ik heb het niet zo vaak, maar word nog wel eens wakker en het enige wat ik dan kan is mijn ogen opdoen. Ben me bewust van alles, hoor geluiden van bijv mijn katten maar bewegen ho maar. Bij mij houdt het op als ik flink met mijn ogen ga knipperen en dan kan ik me geleidelijk aan weer bewegen. Dit lijkt soms heel lang te duren, maar ik heb het vermoeden dat dat wel eens een kort tijdsbestek kan zijn.
Die hormoonslavernij!!
dinsdag 29 juli 2008 om 22:43
Heel herkenbaar. Heb het ook bij vlagen. Meestal voor het diepe inslapen 's avonds of 's ochtends al ik al wakker ben geweest en weer inslaap.
Ik heb het ooit met mijn ogen open gehad en zag toen allerlei zwarte schaduwen door de kamer zweven wat best wel creepy was. Het oorsuizen herken ik ook en ik voel mij dan altijd wegzakken door het bed heen. De methode van lichaamsdeel voor lichaamsdeel bewegen totdat je wakker bent pas ik ook toe....heel raar ik heb altijd het gevoel dat ik dat " moet" doen als een soort van oerkracht.
Sommige wetenschappers herleiden de klachten van mensen die zeggen door aliens ontvoerd te zijn naar het verschijnsel slaapverlamming.
Ik heb het ooit met mijn ogen open gehad en zag toen allerlei zwarte schaduwen door de kamer zweven wat best wel creepy was. Het oorsuizen herken ik ook en ik voel mij dan altijd wegzakken door het bed heen. De methode van lichaamsdeel voor lichaamsdeel bewegen totdat je wakker bent pas ik ook toe....heel raar ik heb altijd het gevoel dat ik dat " moet" doen als een soort van oerkracht.
Sommige wetenschappers herleiden de klachten van mensen die zeggen door aliens ontvoerd te zijn naar het verschijnsel slaapverlamming.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 30 juli 2008 om 00:19
woensdag 30 juli 2008 om 06:56
Heel af en toe heb ik er ook last van. En het blijft een akelige gewaarwording. De ene keer probeer ik me eraan over te geven door weer in slaap te vallen en de andere keer concentreer ik me op een lichaamsdeel dat ik probeer te bewegen. Na verloop van tijd lukt dat dan wel.
Gelukkig heb ik er maar heel af en toe last van maar soms wel meerdere keren in een kort tijdsbestek. Ben er ook niet achter of er een verband is tussen bijvoorbeeld stress en slaapverlamming.
Gelukkig heb ik er maar heel af en toe last van maar soms wel meerdere keren in een kort tijdsbestek. Ben er ook niet achter of er een verband is tussen bijvoorbeeld stress en slaapverlamming.
vrijdag 1 augustus 2008 om 11:16
Ook ik heb het gelezen over slaapverlamming.
Bij mij begon het toen ik 12, 13 jaar was.
Wist absoluut niet wat er gebeurde, maar vond het vreselijk eng !
Ben er toen mee naar de huisarts geweest en de enige duidelijke omschrijving die ik de beste man toendertijd kon geven was het geluid en tintelend gevoel en het niet kunnen bewegen.
De man keek mij aan en zei dat het kwam omdat ik op mn arm lag, waardoor mn arm ging "slapen"en dat gaf dan het tintelend gevoel.
Ben nu 40jaar, en heb er met tijden last van. Het is zeer beangstigend en vertel mn man altijd hoe ik me voelde.
Nu, eindelijk na jaren lees ik er over en voel me eigenlijk "opgelucht", Ik ben niet de enige die het heeft!
Bij mij begon het toen ik 12, 13 jaar was.
Wist absoluut niet wat er gebeurde, maar vond het vreselijk eng !
Ben er toen mee naar de huisarts geweest en de enige duidelijke omschrijving die ik de beste man toendertijd kon geven was het geluid en tintelend gevoel en het niet kunnen bewegen.
De man keek mij aan en zei dat het kwam omdat ik op mn arm lag, waardoor mn arm ging "slapen"en dat gaf dan het tintelend gevoel.
Ben nu 40jaar, en heb er met tijden last van. Het is zeer beangstigend en vertel mn man altijd hoe ik me voelde.
Nu, eindelijk na jaren lees ik er over en voel me eigenlijk "opgelucht", Ik ben niet de enige die het heeft!
zondag 3 augustus 2008 om 12:49
Ik heb hier ook last van, en als ik jullie stukken hier lees, dan word ik alweer helemaal benauwd.
Ik slaap altijd op mijn buik en soms word ik dus wakker en kan me niet bewegen. Omdat ik op mijn buik lig, benauwt het me enorm, ik ben bang te stikken. Ik probeer dan vaak mijn vriend te roepen, maar er komt geen geluid uit mijn mond, of ik fluister alleen maar heel zacht.
Door me heel sterk te concentreren, ik weet eigenlijk niet waarop, kan ik me dan uiteindelijk 'wakker maken' en weer bewegen.
Er zijn periodes dat ik het een paar keer in een maand heb, en soms weer maanden niet. Ik vind het een raar fenomeen.
Ik slaap altijd op mijn buik en soms word ik dus wakker en kan me niet bewegen. Omdat ik op mijn buik lig, benauwt het me enorm, ik ben bang te stikken. Ik probeer dan vaak mijn vriend te roepen, maar er komt geen geluid uit mijn mond, of ik fluister alleen maar heel zacht.
Door me heel sterk te concentreren, ik weet eigenlijk niet waarop, kan ik me dan uiteindelijk 'wakker maken' en weer bewegen.
Er zijn periodes dat ik het een paar keer in een maand heb, en soms weer maanden niet. Ik vind het een raar fenomeen.
zondag 3 augustus 2008 om 21:17
Ik herken het ook, bij mij komt het in vlagen voor.
In de tijd dat ik nog iemand naast me had liggen 's nachts probeerde ik altijd alarm te slaan door te roepen, maar no way dat dat lukte.
Het is raar maar ondanks dat ik slaap, weet ik nu: oh, het is weer 'ns zo laat...en weet ook dat verzetten of er tegen vechten geen zin heeft. Ik laat het gewoon voor wat het is, en dan is het op een gegeven moment net of ik niet in een kuil val, maar er juist uit, en dan ben ik wakker.
Beetje goor: vaak heb ik dan met open mond op mijn kussen gelegen (kwijl), en weet ik dat ik van wel heel ver weg kom...
In de tijd dat ik nog iemand naast me had liggen 's nachts probeerde ik altijd alarm te slaan door te roepen, maar no way dat dat lukte.
Het is raar maar ondanks dat ik slaap, weet ik nu: oh, het is weer 'ns zo laat...en weet ook dat verzetten of er tegen vechten geen zin heeft. Ik laat het gewoon voor wat het is, en dan is het op een gegeven moment net of ik niet in een kuil val, maar er juist uit, en dan ben ik wakker.
Beetje goor: vaak heb ik dan met open mond op mijn kussen gelegen (kwijl), en weet ik dat ik van wel heel ver weg kom...
woensdag 6 augustus 2008 om 00:18
o my god,de kriebels weer alsik dit lees,ik heb het ook vooral als ik moe ben.
Het is een angstaanjagend gevoel of er iets ''slechts'' bij mijn bed is.
en idd maar met mijn ogen knipperen en proberen geluid te maken wat noooooit lukt.
Gets,en ik ben voor mijn geoel ook al heel vaak bijna uit mijn lichaam getreden,maar kon het net op tijd''stoppen''.
Echt heel naar dit,ben ook erg benieuwd wat het is,volgens mij zijn wetenschappers er ook nog steeds niet uit.........
Het is een angstaanjagend gevoel of er iets ''slechts'' bij mijn bed is.
en idd maar met mijn ogen knipperen en proberen geluid te maken wat noooooit lukt.
Gets,en ik ben voor mijn geoel ook al heel vaak bijna uit mijn lichaam getreden,maar kon het net op tijd''stoppen''.
Echt heel naar dit,ben ook erg benieuwd wat het is,volgens mij zijn wetenschappers er ook nog steeds niet uit.........
woensdag 6 augustus 2008 om 16:32
Nou ja zeg, wat een herkenning! Ik wist niet dat er een woord voor bestond. Heel af en toe heb ik het ook. Ik weet dan dat ik aan het slapen ben, maar het lukt me dan niet om wakker te worden of me te bewegen. Uiteindelijk lukt het me wel, met heel veel moeite. Ik heb dit eens gehad bij mijn moeder thuis. Ik was op de bank in slaap gevallen en toen gebeurde dit. Ik weet nog dat ik probeerde geluid te maken als teken dat ze me wakker moest maken. Maar dat lukte amper. Het geluid dat ik maakte hoorde ze blijkbaar niet. En bewegen lukte al helemaal niet. En als ik al wakker werd, donderde ik gewoon weer weg. Misschien heeft het wel met oververmoeidheid te maken of zo? Vooral het feit dat ik me gewoon bewust ben van wat er gebeurt vind ik best eng. Blij te merken dat ik niet de enige ben.
woensdag 6 augustus 2008 om 22:57
Ik heb het een keer zo meegemaakt:
Ook ik was op de bank in slaap gevallen. Ik was een jaar of 15 denk ik, alleen thuis 's avonds.
Omdat ik me een beetje onveilig voelde had ik alle deuren op de knip gedaan. Was op de bank gaan liggen met de gedachte: wel wakker blijven, anders kunnen pa en ma er straks niet in.
Was toch in slaap gevallen, en hoorde 'achterin mijn slaap' dat de auto van mijn ouders aankwam, geparkeerd werd, en ze uitstapten. Op dat moment wilde ik dus opstaan om de deur open te doen, en dat lukt dus niet!
Ik dacht echt dat ik p.o. in coma was geraakt, omdat ik wel bij was, maar niks kon bewegen of geluid uitbrengen.
Paniek!!
Maar even later zakte ik weg en werd alsnog met een schok wakker. Mijn ouders waren nog helemaal niet thuis! Ik heb nog redelijk bij kunnent trekken van de angstige ervaring voordat de auto echt de straat in reed.
Daardoor is het voor mij een verklaring dat het toch echt iets is wat je droomt, ook al lijkt het nog zo echt.
Bang ben ik er allang niet meer voor, maar ik vind het nog steeds niet leuk.
Ook ik was op de bank in slaap gevallen. Ik was een jaar of 15 denk ik, alleen thuis 's avonds.
Omdat ik me een beetje onveilig voelde had ik alle deuren op de knip gedaan. Was op de bank gaan liggen met de gedachte: wel wakker blijven, anders kunnen pa en ma er straks niet in.
Was toch in slaap gevallen, en hoorde 'achterin mijn slaap' dat de auto van mijn ouders aankwam, geparkeerd werd, en ze uitstapten. Op dat moment wilde ik dus opstaan om de deur open te doen, en dat lukt dus niet!
Ik dacht echt dat ik p.o. in coma was geraakt, omdat ik wel bij was, maar niks kon bewegen of geluid uitbrengen.
Paniek!!
Maar even later zakte ik weg en werd alsnog met een schok wakker. Mijn ouders waren nog helemaal niet thuis! Ik heb nog redelijk bij kunnent trekken van de angstige ervaring voordat de auto echt de straat in reed.
Daardoor is het voor mij een verklaring dat het toch echt iets is wat je droomt, ook al lijkt het nog zo echt.
Bang ben ik er allang niet meer voor, maar ik vind het nog steeds niet leuk.
donderdag 7 augustus 2008 om 00:39
ik heb dit dus ook..
ik denk 5 keer in de maand,mijn vriend kent het nu en als ik begin te kermen ( in mijn hoofd schreeuw ik moord en brand)
dan maakt hij me wakker...
als hij er niet was geweest was ik volgens mij er nooit meer uit gekomen..
overigens zegt mijn vriend dat dit komt door over over vermoeidheid
ik denk 5 keer in de maand,mijn vriend kent het nu en als ik begin te kermen ( in mijn hoofd schreeuw ik moord en brand)
dan maakt hij me wakker...
als hij er niet was geweest was ik volgens mij er nooit meer uit gekomen..
overigens zegt mijn vriend dat dit komt door over over vermoeidheid
donderdag 7 augustus 2008 om 13:19
Ik heb hier ook weleens last van en dan krijg ik het echt benauwd. Voor mij dus herkenbaar. Ik heb ook vaak dat ik moeite heb met slikken en ademhalen(dat is echt angstig), dat ik dan als verlamd in bed lig, wakker wil worden, maar het lukt niet. Mijn vriend maakt mij wakker als hij het merkt.
Van mijn vader weet ik dat hij vaak nachtmerries had waar die niet zelf uit kon komen. Dan lag die te schreeuwen (door het hele huis te horen) en maakte ik hem wakker door even aan een voet te trekken( ik heb een tijdje alleen met mijn vader gewoond). Zelf lukte het hem niet om eruit te komen.
Van mijn vader weet ik dat hij vaak nachtmerries had waar die niet zelf uit kon komen. Dan lag die te schreeuwen (door het hele huis te horen) en maakte ik hem wakker door even aan een voet te trekken( ik heb een tijdje alleen met mijn vader gewoond). Zelf lukte het hem niet om eruit te komen.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
woensdag 13 augustus 2008 om 19:45
Wow, wat bijzonder dat ik dit nou op dit forum tegenkom. Ik heb dit zelf een aantal jaar geleden voor het eerst meegemaakt. Ik vond dit toen heel beangstigend en ben gaan zoeken op internet naar uittreding. Maar de symptomen daarvan komen niet helemaal overheen met wat ik ervaarde. Ik heb het altijd vlak voordat ik in slaap val en ik heb het idee dat ik heel diep in mijn matras gedrukt wordt, steeds dieper, totdat het moment dat ik ineens niet meer kan bewegen. Het is dan ook heel druk in mijn hoofd en ik hoor heel hard ruisen in mijn hoofd. Ik weet zeker dat het niet iets auditief is, maar echt in mijn hoofd. Daarbij kan ik echt helemaal NIETS bewegen, dus ook mijn oogleden niet. Ik heb daarbij heel erg de behoefte om te schreeuwen, omdat ik het heel beangstigend vind. Uiteraard lukt dit niet en stukje bij beetje word ik daarna wel wakker. Ik moet dan ook echt wel gaan zitten, wat drinken of een rondje lopen, want als ik binnen een minuut weer ga slapen, dan gebeurt weer hetzelfde.
Vroeger vocht ik altijd tegen het gevoel, maar het schijnt dat het dan alleen maar beangstiger is. Ik heb ooit in een topic gelezen dat je je er aan toe moet geven en dat het vanzelf weer ophoudt. Het is de eerste keer heel eng, want je hebt het idee dat je veel verder wegzakt dan de voorgaande keren,maar uiteindelijk beleef je het allemaal veel minder angstig. Ik moet daarbij wel zeggen dat ik nooit schimmen e.d. heb gezien of rare geluiden heb gehoord, ik weet niet of dit een verschil maakt
Vroeger vocht ik altijd tegen het gevoel, maar het schijnt dat het dan alleen maar beangstiger is. Ik heb ooit in een topic gelezen dat je je er aan toe moet geven en dat het vanzelf weer ophoudt. Het is de eerste keer heel eng, want je hebt het idee dat je veel verder wegzakt dan de voorgaande keren,maar uiteindelijk beleef je het allemaal veel minder angstig. Ik moet daarbij wel zeggen dat ik nooit schimmen e.d. heb gezien of rare geluiden heb gehoord, ik weet niet of dit een verschil maakt
zondag 17 augustus 2008 om 13:14
Ik heb hier ook last van sinds 2 jaar. Heb er soms dagelijks last van gehad. In het begin was ik doodsbang. Ik verzette me toen altijd maar daardoor werd het juist erger en duurde het langer voordat ik loskwam. Nu weet ik dat ik rustig moet blijven want dan gaat het vanzelf weg. Ik bid altijd als het gebeurt en dat helpt echt.
Ben er ook mee naar een parapsycholoog geweest en daarna heb ik er een maand geen last meer van gehad maar het is weer terug gekomen. Wel minder vaak.
Bij mij gebeurt het ook meestal als ik net in slaap val of `s ochtends als ik al wakker ben geweest en weer in slaap val. Ik voel ook altijd van te voren dat het eraan komt, heel raar. Ik heb het ook soms in vorm van een droom gehad en dat zijn nooit prettige dromen. Ik geloof echt dat het een slechte entiteit is die op je komt zitten en door je heen gaat lijkt wel. Ik heb nog nooit schaduwen gezien maar wel gevoelt dat iemand me vasthoudt. Zelfs een keer dat er iemand met me aan het vrijen was en dat ik geen kant op kon en bijna stikte. dat was heel akelig.
Ik heb wel het idee dat het eerder gebeurt als je vermoeid en gestresst bent. Gelukkig heb ik het nu minder vaak en ben ik er niet meer bang voor want ik weet nu wat ik moet doen en dat het weer weggaat. Hoop dat het ooit voorgoed verdwijnt!!
Ben er ook mee naar een parapsycholoog geweest en daarna heb ik er een maand geen last meer van gehad maar het is weer terug gekomen. Wel minder vaak.
Bij mij gebeurt het ook meestal als ik net in slaap val of `s ochtends als ik al wakker ben geweest en weer in slaap val. Ik voel ook altijd van te voren dat het eraan komt, heel raar. Ik heb het ook soms in vorm van een droom gehad en dat zijn nooit prettige dromen. Ik geloof echt dat het een slechte entiteit is die op je komt zitten en door je heen gaat lijkt wel. Ik heb nog nooit schaduwen gezien maar wel gevoelt dat iemand me vasthoudt. Zelfs een keer dat er iemand met me aan het vrijen was en dat ik geen kant op kon en bijna stikte. dat was heel akelig.
Ik heb wel het idee dat het eerder gebeurt als je vermoeid en gestresst bent. Gelukkig heb ik het nu minder vaak en ben ik er niet meer bang voor want ik weet nu wat ik moet doen en dat het weer weggaat. Hoop dat het ooit voorgoed verdwijnt!!
woensdag 20 augustus 2008 om 12:10
Hmm...dat wat Sanz omschrijft herken ik ook wel. Ik ervaar dat echter niet als angstig maar als ontspannend.
Ik vind het eigenlijk heerlijk als ik zo vlak voordat ik in slaap val heel zwaar wordt en "in mijn matras" in mijn matras wordt gerdrukt. Dat geruis hoor ik dan ook en hoewel ik mijn ogen dicht heb doet mijn beeld ook vreemd. Alsof het heel ver weg gaat en dan weer heel dichtbij komt en dat wordt dan ook weer in een rap tempo afgewisseld. Ik heb dan het idee dat ik in de verkeerde volgorde in slaap val. Dat je normaal bijv eerst "weg" bent en daarna je lichaam zich gaat ontspannen, maar in zo'n situatie als dit je lichaam eerst begint voordat je geest begint. Ik weet niet of dit gebeurt als ik oververmoeid ben omdat ik daar simpelweg niet op let, maar het zou me niets verbazen.
Ik vind het eigenlijk heerlijk als ik zo vlak voordat ik in slaap val heel zwaar wordt en "in mijn matras" in mijn matras wordt gerdrukt. Dat geruis hoor ik dan ook en hoewel ik mijn ogen dicht heb doet mijn beeld ook vreemd. Alsof het heel ver weg gaat en dan weer heel dichtbij komt en dat wordt dan ook weer in een rap tempo afgewisseld. Ik heb dan het idee dat ik in de verkeerde volgorde in slaap val. Dat je normaal bijv eerst "weg" bent en daarna je lichaam zich gaat ontspannen, maar in zo'n situatie als dit je lichaam eerst begint voordat je geest begint. Ik weet niet of dit gebeurt als ik oververmoeid ben omdat ik daar simpelweg niet op let, maar het zou me niets verbazen.
Die hormoonslavernij!!
zondag 9 november 2008 om 21:19
Hallo allemaal,
Vanessa Lourens hier van het gepubliceerde stuk.
@ Killer hoe merkt jouw vriend het dat je slaapverlamming hebt? En van jouw vader was iig geen slaapverlamming.
@ Connie...je kan me nu bereiken.....
@ Elis27 je kan je ook zelf verdiepen in parapsychologie, daar haal je meer uit, omdat je jezelf het best kent.
@ Perel, ik denk idd ook dat jij ECHT hebt gedroomd, voornamelijk omdat je er zo mee bezig was niet in slaap te mogen vallen omdat je de deur voor je ouders moest opendoen.
@ Citronella, jouw stuk klinkt mij meer als uittreden, mocht je dit weer eens overkomen, denk aan een ander plek in je huis en kijk wat er gebeurt, probeer niet angstig te zijn, want ook dit is een stuk van jezelf.
@ Christien, geweldig dat je schrijft over het proberen te bewegen avn je lichaam, vooral de tenen, bij mij werken de ogen het best.
Lieve mensen ik ben er nogsteeds erg mee bezig en ontdek steeds meer over slaapverlamming en wordt er steeds minder angstig onder. Ik merk wel dat er veel mensen zijn die denken dat ze het hebben en als ik dan verder met ze in contact kom het niet het geval schijnt te zijn.
Ik denk wel dat er heel wat mensen met mij eens zijn dat wanneer je (over)vermoeid bent het sneller "toeslaat".
Heel veel liefs en doe wat goed voelt!
Vanessa
Vanessa Lourens hier van het gepubliceerde stuk.
@ Killer hoe merkt jouw vriend het dat je slaapverlamming hebt? En van jouw vader was iig geen slaapverlamming.
@ Connie...je kan me nu bereiken.....
@ Elis27 je kan je ook zelf verdiepen in parapsychologie, daar haal je meer uit, omdat je jezelf het best kent.
@ Perel, ik denk idd ook dat jij ECHT hebt gedroomd, voornamelijk omdat je er zo mee bezig was niet in slaap te mogen vallen omdat je de deur voor je ouders moest opendoen.
@ Citronella, jouw stuk klinkt mij meer als uittreden, mocht je dit weer eens overkomen, denk aan een ander plek in je huis en kijk wat er gebeurt, probeer niet angstig te zijn, want ook dit is een stuk van jezelf.
@ Christien, geweldig dat je schrijft over het proberen te bewegen avn je lichaam, vooral de tenen, bij mij werken de ogen het best.
Lieve mensen ik ben er nogsteeds erg mee bezig en ontdek steeds meer over slaapverlamming en wordt er steeds minder angstig onder. Ik merk wel dat er veel mensen zijn die denken dat ze het hebben en als ik dan verder met ze in contact kom het niet het geval schijnt te zijn.
Ik denk wel dat er heel wat mensen met mij eens zijn dat wanneer je (over)vermoeid bent het sneller "toeslaat".
Heel veel liefs en doe wat goed voelt!
Vanessa
zondag 9 november 2008 om 21:38
Godzijdank ben ik niet de enige! Jullie weten niet hoe blij ik ben dat er dus meerdere mensen die dit hebben. In mijn omgeving heb ik al rondgevraagd, zelf parapsychologen geraadpleegd, niemand wist waar ik het over had. De een noemde het uittreding, de ander astrale reizen maar ik herkende mezelf er niet. Ook de beschrijvingen die sommigen op dit topic hebben gegeven, geven zoveel herkenning. Ik had namelijk moeite het goed te omschrijven.
Het begint me suizen. Het geluid wordt steeds harder en ik heb het gevoel alsof mijn ziel weggezogen wordt (waarheen weet ik niet). Ook ik wist intuitief dat ik me op een lichaamsdeel moest concentreren om 'bij' te blijven. Ik herken het ook compleet bewustzijn van alles.
De eerste keer dat het gebeurde (was een jaar of 20) was voor mij een zeer beangstigende ervaring. Ik 'greep' me toen als het ware vast aan de geluiden die uit de keuken kwamen (mijn moeder stond af te wassen). Door me geestelijk aan die geluiden vast te klampen, kwam ik langzaam terug.
Ik durde toen niet meer te slapen. Jaren later kwam het nog een stuk of 4 keer terug maar ik ben er niet meer bang voor. Ik geef me er aan toe als het er weer is en ergens ben ik ook gewoon nieuwsgierig naar wat er dan gebeurt maar dan verdwijnt het.
Mocht iemand hier meer over weten of boeken kan aanraden, ik hou me aanbevolen!
Het begint me suizen. Het geluid wordt steeds harder en ik heb het gevoel alsof mijn ziel weggezogen wordt (waarheen weet ik niet). Ook ik wist intuitief dat ik me op een lichaamsdeel moest concentreren om 'bij' te blijven. Ik herken het ook compleet bewustzijn van alles.
De eerste keer dat het gebeurde (was een jaar of 20) was voor mij een zeer beangstigende ervaring. Ik 'greep' me toen als het ware vast aan de geluiden die uit de keuken kwamen (mijn moeder stond af te wassen). Door me geestelijk aan die geluiden vast te klampen, kwam ik langzaam terug.
Ik durde toen niet meer te slapen. Jaren later kwam het nog een stuk of 4 keer terug maar ik ben er niet meer bang voor. Ik geef me er aan toe als het er weer is en ergens ben ik ook gewoon nieuwsgierig naar wat er dan gebeurt maar dan verdwijnt het.
Mocht iemand hier meer over weten of boeken kan aanraden, ik hou me aanbevolen!
zondag 9 november 2008 om 22:36
Oh, ik had het hier laatst nog over op het forum. Ik heb dit bij tijd en wijlen ook. De eerste keer was echt schrikken, wist niet wat me overkwam en wou om hulp roepen. Lukte natuurlijk niet, omdat mijn mond ook verlamd was.
De keren daarop vond ik het wel grappig, omdat ik toch wel wist dat mijn lichaam een minuut later ontwaakte.
De keren daarop vond ik het wel grappig, omdat ik toch wel wist dat mijn lichaam een minuut later ontwaakte.
maandag 10 november 2008 om 17:54
Heb het ook een paar keer gehad. De allereerste keer was ik nog heel jong, maar ik vond het toen niet eng of raar. Ik dacht alleen, oh, ik ben al wakker maar mijn lichaam slaapt nog. De tweede keer, jaren later, was het wel eng, maar toen had ik net toevallig de dag ervoor over slaapverlamming gelezen en dat daarbij ook hele enge dingen bij kwamen kijken. Gelukkig zag ik zelf geen rare figuren in de kamer, maar mijn middenrif begon wel raar te shaken. Durfde daarna een week lang niet meer te slapen.
Gelukkig las ik daarna op internet dat het vrij normaal is, althans, dat het vaak voorkomt. Het schijnt al vanaf de Middeleeuwen gedocumenteerd te zijn, dat mensen zoiets hebben. In die tijd dachten mensen dat het heksen waren die op je borst gingen zitten (vandaar die zware druk waardoor sommige mensen denken te stikken). Die stonden ook bekend als incubus of succubus. Verder denk ik ook, wat sprokkelientje schreef, dat mensen die denken door aliens ontvoerd te zijn gewoon aan slaapverlamming leden. Zo zie je dat wat mensen denken te zien ook onderhevig is aan de periode waarin ze leven. Vroeger waren het heksen, nu buitenaardse wezens of andere geesten. Mensen die "ontvoerd" zijn door aliens omschrijven ze ook altijd op de manier waarop ze door Hollywoodfilmmakers ontworpen zijn.
Gelukkig las ik daarna op internet dat het vrij normaal is, althans, dat het vaak voorkomt. Het schijnt al vanaf de Middeleeuwen gedocumenteerd te zijn, dat mensen zoiets hebben. In die tijd dachten mensen dat het heksen waren die op je borst gingen zitten (vandaar die zware druk waardoor sommige mensen denken te stikken). Die stonden ook bekend als incubus of succubus. Verder denk ik ook, wat sprokkelientje schreef, dat mensen die denken door aliens ontvoerd te zijn gewoon aan slaapverlamming leden. Zo zie je dat wat mensen denken te zien ook onderhevig is aan de periode waarin ze leven. Vroeger waren het heksen, nu buitenaardse wezens of andere geesten. Mensen die "ontvoerd" zijn door aliens omschrijven ze ook altijd op de manier waarop ze door Hollywoodfilmmakers ontworpen zijn.
