Psyche
alle pijlers
Slachtofferrol
zaterdag 16 november 2024 om 13:41
Hoi,
Zoals de titel al aangeeft merk ik dat ik vaak in een slachtofferrol zit. Ik heb veel heftige dingen meegemaakt in mijn leven en het lijkt alsof mijn brein daar vaak volledig door geconsumeerd wordt. Wat ik vooral heel vervelend is dat ik vaak over mijn “problemen” begin bij mensen ook wanneer er eigenlijk niet echt een aanleiding is begin ik over negatieve of verdrietige onderwerpen te posten. Laatst sprak ik met iemand kende haar verder niet en deze vrouw begon meteen te vertellen over haar hele heftige verleden een heel levensverhaal, tot in detail heeft ze me alles verteld. Na afloop voelde ik mij helemaal leeggezogen. Nou ben ik niet iemand die gelijk haar hele levensverhaal uitstort, maar ik besefte op dat moment dat mensen dit wellicht ook bij mij hebben als ik begin over problemen of dingen uit het verleden. Ik wil dit eigenlijk helemaal niet doen, maar het lijkt een soort automatisme. Laatst deed ik ook iets waar ik een beetje van verschoot; tijdens een gesprek met iemand haalde ik iets aan wat in het verleden was gebeurd en ik vertelde het alsof ik het op het moment zelf meemaakte. Echt heel vreemd. Ik weet niet precies waarom ik dit deed om sympathie op te wekken, of omdat ik nog teveel in het verleden leef? Herkent iemand dit? Zou graag tips ontvangen hoe ik hiervan af zou kunnen komen.
Zoals de titel al aangeeft merk ik dat ik vaak in een slachtofferrol zit. Ik heb veel heftige dingen meegemaakt in mijn leven en het lijkt alsof mijn brein daar vaak volledig door geconsumeerd wordt. Wat ik vooral heel vervelend is dat ik vaak over mijn “problemen” begin bij mensen ook wanneer er eigenlijk niet echt een aanleiding is begin ik over negatieve of verdrietige onderwerpen te posten. Laatst sprak ik met iemand kende haar verder niet en deze vrouw begon meteen te vertellen over haar hele heftige verleden een heel levensverhaal, tot in detail heeft ze me alles verteld. Na afloop voelde ik mij helemaal leeggezogen. Nou ben ik niet iemand die gelijk haar hele levensverhaal uitstort, maar ik besefte op dat moment dat mensen dit wellicht ook bij mij hebben als ik begin over problemen of dingen uit het verleden. Ik wil dit eigenlijk helemaal niet doen, maar het lijkt een soort automatisme. Laatst deed ik ook iets waar ik een beetje van verschoot; tijdens een gesprek met iemand haalde ik iets aan wat in het verleden was gebeurd en ik vertelde het alsof ik het op het moment zelf meemaakte. Echt heel vreemd. Ik weet niet precies waarom ik dit deed om sympathie op te wekken, of omdat ik nog teveel in het verleden leef? Herkent iemand dit? Zou graag tips ontvangen hoe ik hiervan af zou kunnen komen.
zaterdag 16 november 2024 om 14:26
Wat iemand hier boven al opperde: misschien is het een goed om hier eens met een professional over te praten? En te onderzoeken waar dit vandaan komt?
Het is voor mij herkenbaar in de zin dat een kennis, echt bijna iedere keer dat je haar spreekt, leegloopt over haar overleden vader. En hoeveel verdriet ze van zijn overlijden heeft. Nu is het na een sterfgeval best logisch dat het verlies je hoog zit, maar in haar geval is haar vader al in haar jeugd overleden.
Blijkbaar heeft ze na dertig jaar dat verlies nog steeds geen goede plek weten te geven. Dat is heel sneu, maar net zo sneu voor haar vind ik dat mensen haar daarom beginnen te mijden. In onze gezamenlijk kenniskring wordt al wel eens verzucht dat ze ook deze keer 'weer haar dode vader heeft meegebracht naar (bijv.) het feestje'.
Het is voor mij herkenbaar in de zin dat een kennis, echt bijna iedere keer dat je haar spreekt, leegloopt over haar overleden vader. En hoeveel verdriet ze van zijn overlijden heeft. Nu is het na een sterfgeval best logisch dat het verlies je hoog zit, maar in haar geval is haar vader al in haar jeugd overleden.
Blijkbaar heeft ze na dertig jaar dat verlies nog steeds geen goede plek weten te geven. Dat is heel sneu, maar net zo sneu voor haar vind ik dat mensen haar daarom beginnen te mijden. In onze gezamenlijk kenniskring wordt al wel eens verzucht dat ze ook deze keer 'weer haar dode vader heeft meegebracht naar (bijv.) het feestje'.
zaterdag 16 november 2024 om 14:33
Inderdaad met een professional bespreken. Het klinkt alsof je je ervaringen nog niet goed hebt kunnen verwerken en je nog niet zo bewust van je triggers bent.
Ik was ook altijd een persoon bij wie trauma gedumpt werd. Dat heeft ook met je grenzen kennen, empathie en je grenzen kunnen aangeven te maken.
Ik was empathisch ipv me bewust te zijn van wat het met mezelf deed. Als je beter in contact bent met jezelf dan kun je beter aangeven
'vind je dit nu het juiste moment dit te bespreken?'
'ik vind dit ineens wel een heftig gesprek, dit is echt teveel voor mij'
Zijn opmerkingen die ik dan maak. Die ander zit ook teveel in een eigen verhaal en realiseert dan vaak ook van: goh, ik wil dit zelf eigenlijk ook niet.
Ik had laatst een heel goed gesprek met een vreemde op meta niveau over dit mechanisme en dat eindigde dan weer in een fijn gesprek vol herkenning en we gingen beiden niet weg met zo'n gevoel van 'wat heb ik nu weer allemaal gezegd'.
In de tussentijd vind ik de insta's van mensen als Richard Doyle, drdoylesays, en Nathe postletwait een aanrader.
Ik was ook altijd een persoon bij wie trauma gedumpt werd. Dat heeft ook met je grenzen kennen, empathie en je grenzen kunnen aangeven te maken.
Ik was empathisch ipv me bewust te zijn van wat het met mezelf deed. Als je beter in contact bent met jezelf dan kun je beter aangeven
'vind je dit nu het juiste moment dit te bespreken?'
'ik vind dit ineens wel een heftig gesprek, dit is echt teveel voor mij'
Zijn opmerkingen die ik dan maak. Die ander zit ook teveel in een eigen verhaal en realiseert dan vaak ook van: goh, ik wil dit zelf eigenlijk ook niet.
Ik had laatst een heel goed gesprek met een vreemde op meta niveau over dit mechanisme en dat eindigde dan weer in een fijn gesprek vol herkenning en we gingen beiden niet weg met zo'n gevoel van 'wat heb ik nu weer allemaal gezegd'.
In de tussentijd vind ik de insta's van mensen als Richard Doyle, drdoylesays, en Nathe postletwait een aanrader.
Firm believer in: you shouldn't have bothered me to begin with.
zaterdag 16 november 2024 om 14:56
+1Lorem_Ipsum schreef: ↑16-11-2024 13:57Misschien praten met een professional om het kwijt te raken? Dingen zitten misschien nog te hoog en dan loop je leeg bij de geringste aanleiding.
zaterdag 16 november 2024 om 15:11
Misschien een rare invalshoek, maar weet je hoe bepaalde mechanismen thuis werkten bij jou? Wanneer kreeg je aandacht? Kreeg je aandacht als er positieve dingen speelden, of juist als er drama was? Kan het zijn dat door trauma en een zwaar verleden, jouw brein gewend is aan drama en aan aandacht krijgen als er drama is? En dat dat je overlevingsstrategie is geworden?
Je daar bewust van worden (hoe je brein geprogrammeerd is) is 1 dingen. Het bolgende is leren dat je niet constant arroussel hoeft te zoeken, dat geen drama best fijn is en dat echte connectie met mensen niet gemaakt wordt door drama, maar oprechte interesse in de ander (en jezelf niet slechter of zieliger voordoen dan je bent). Het verleden kun je niet veranderen. Het verandert niet door er veel over te praten. Het verandert ook niet door er constant aandacht voor te vragen.
Dus meer in het hier en nu en loslaten. Maar misschien is daar wel eerst traumatherapie of gedragstherapie (of beide) voor nodig
.
(Het is trouwens niet heel raar om, na een moeilijke jeugd, deze overlevingsstrategie te ontwikkelen. Het is alleen niet meer helpend).
Je daar bewust van worden (hoe je brein geprogrammeerd is) is 1 dingen. Het bolgende is leren dat je niet constant arroussel hoeft te zoeken, dat geen drama best fijn is en dat echte connectie met mensen niet gemaakt wordt door drama, maar oprechte interesse in de ander (en jezelf niet slechter of zieliger voordoen dan je bent). Het verleden kun je niet veranderen. Het verandert niet door er veel over te praten. Het verandert ook niet door er constant aandacht voor te vragen.
Dus meer in het hier en nu en loslaten. Maar misschien is daar wel eerst traumatherapie of gedragstherapie (of beide) voor nodig
.(Het is trouwens niet heel raar om, na een moeilijke jeugd, deze overlevingsstrategie te ontwikkelen. Het is alleen niet meer helpend).
zaterdag 16 november 2024 om 16:43
Bedankt voor de reacties.
Het “gekke” is dat ik een hoop vooruitgang boek mbt therapie. Ik heb ook niet veel last meer van de traumatische gebeurtenissen (als in flashbacks, triggers, negatieve emoties etc), maar de slachtoffer mind-set daar blijf ik een beetje in hangen. Dus ookal voel ik mezelf geen slachtoffer meer is dat wel nog hoe ik mezelf presenteer naar de buitenwereld toe. Alsof ik niet los kan breken van “het verhaal”, maar misschien moet ik mijn brein tijd geven daarvan los te komen en te wennen aan het nieuwe normaal
Het “gekke” is dat ik een hoop vooruitgang boek mbt therapie. Ik heb ook niet veel last meer van de traumatische gebeurtenissen (als in flashbacks, triggers, negatieve emoties etc), maar de slachtoffer mind-set daar blijf ik een beetje in hangen. Dus ookal voel ik mezelf geen slachtoffer meer is dat wel nog hoe ik mezelf presenteer naar de buitenwereld toe. Alsof ik niet los kan breken van “het verhaal”, maar misschien moet ik mijn brein tijd geven daarvan los te komen en te wennen aan het nieuwe normaal
zaterdag 16 november 2024 om 16:54
Dat zou goed kunnen. Ga ik even wat langer over nadenken. Goede postLucy schreef: ↑16-11-2024 15:11Misschien een rare invalshoek, maar weet je hoe bepaalde mechanismen thuis werkten bij jou? Wanneer kreeg je aandacht? Kreeg je aandacht als er positieve dingen speelden, of juist als er drama was? Kan het zijn dat door trauma en een zwaar verleden, jouw brein gewend is aan drama en aan aandacht krijgen als er drama is? En dat dat je overlevingsstrategie is geworden?
Je daar bewust van worden (hoe je brein geprogrammeerd is) is 1 dingen. Het bolgende is leren dat je niet constant arroussel hoeft te zoeken, dat geen drama best fijn is en dat echte connectie met mensen niet gemaakt wordt door drama, maar oprechte interesse in de ander (en jezelf niet slechter of zieliger voordoen dan je bent). Het verleden kun je niet veranderen. Het verandert niet door er veel over te praten. Het verandert ook niet door er constant aandacht voor te vragen.
Dus meer in het hier en nu en loslaten. Maar misschien is daar wel eerst traumatherapie of gedragstherapie (of beide) voor nodig
(Het is trouwens niet heel raar om, na een moeilijke jeugd, deze overlevingsstrategie te ontwikkelen. Het is alleen niet meer helpend).
zaterdag 16 november 2024 om 19:01
Soms kan je ook acties ondernemen die niet bij je gevoell passen, dan komt je gevoel pas later op gang.
Dus bewust iets positiefs vertellen. Ik zeg maar: deze week heb ik een leuke film gezien of ik was weg van een schilderij, dan wel van de week heb ik mooie wandeling gemaakt...etc.
Dus bewust iets positiefs vertellen of iemand een compliment maken. Mooie jurk heb je aan, geweldig gebouw met al dar glas,...etc.
Soms begint verandering met actie en niet met gevoel.
Dus bewust iets positiefs vertellen. Ik zeg maar: deze week heb ik een leuke film gezien of ik was weg van een schilderij, dan wel van de week heb ik mooie wandeling gemaakt...etc.
Dus bewust iets positiefs vertellen of iemand een compliment maken. Mooie jurk heb je aan, geweldig gebouw met al dar glas,...etc.
Soms begint verandering met actie en niet met gevoel.
zaterdag 16 november 2024 om 21:01
Ik denk dat je so wie so op de goede weg bent. Het feit dat je het herkent bij een ander, bij jezelf terugziet en bedenkt dat jij dit waarschijnlijk ook deels doet, maakt natuurlijk al dat je 10 stappen voorloopt op mensen die het niet herkennen en daar ook niet aan willen.
Wat anderen al aangeven, je zult vast nog veel werk moeten verzetten. Het is de kunst om de behoefte om erover te praten, te doen op het moment dat het kan en gepast is. Want veel mensen voelen zich idd verlegen als er zoveel informatie gedeeld wordt als ze je amper kennen en kunnen je daarom gaan mijden.
Goed iig dat je je er bewust van bent. Ik zou dat balletje eens opgooien bij je hulpverlener. Vragen hoe die er tegenaan kijkt en hoe je daar beter mee om kan leren gaan.
Wat anderen al aangeven, je zult vast nog veel werk moeten verzetten. Het is de kunst om de behoefte om erover te praten, te doen op het moment dat het kan en gepast is. Want veel mensen voelen zich idd verlegen als er zoveel informatie gedeeld wordt als ze je amper kennen en kunnen je daarom gaan mijden.
Goed iig dat je je er bewust van bent. Ik zou dat balletje eens opgooien bij je hulpverlener. Vragen hoe die er tegenaan kijkt en hoe je daar beter mee om kan leren gaan.
zondag 17 november 2024 om 10:51
Ik heb er nog even over na zitten denken en als aanvulling op mijn vorige post:
Ken je de dramadriehoek? (Slachtoffer, redder, aanklager). Kan het zijn dat je jezelf onbewust in de dramadriehoek plaatst in deze gesprekken, omdat dat is wat je kent? Dat je hoopt dat een ander je kan redden, of "de dader" (je ouders?) kan aanklagen?
Het is een veilige dynamiek die je mogelijk (her)kent van vroeger, maar niet heel gezond is.
En ik heb ook nog steeds de neiging om er soms in te stappen. Zowel in de rol van slachtoffer, maar ook in de rol van redder. En vast ook wel eens als aanklager. Het is echt oefenen om eruit te komen en te blijven en soms even een stap terug zetten om hem te (h)erkennen. Maar misschien wel helpend?
Ken je de dramadriehoek? (Slachtoffer, redder, aanklager). Kan het zijn dat je jezelf onbewust in de dramadriehoek plaatst in deze gesprekken, omdat dat is wat je kent? Dat je hoopt dat een ander je kan redden, of "de dader" (je ouders?) kan aanklagen?
Het is een veilige dynamiek die je mogelijk (her)kent van vroeger, maar niet heel gezond is.
En ik heb ook nog steeds de neiging om er soms in te stappen. Zowel in de rol van slachtoffer, maar ook in de rol van redder. En vast ook wel eens als aanklager. Het is echt oefenen om eruit te komen en te blijven en soms even een stap terug zetten om hem te (h)erkennen. Maar misschien wel helpend?
maandag 18 november 2024 om 08:29
Herkenbaar, flinke vooruitgang geboekt met therapie. Het "willen" vertellen over de ellende die was bleef nog wat hangen. Net als jij nu hebt herkende ik wel dat ik het deed. Het feit dat je het herkent is al een grote stap!
Ik ben er actief mee gestopt, mezelf heel bewust gezegd er niet meer over te praten tenzij er naar gevraagd wordt. Dat ging verbazend snel en was een verademing ook zeker voor mezelf! Ik was er wel echt klaar mee.
Succes!
Ik ben er actief mee gestopt, mezelf heel bewust gezegd er niet meer over te praten tenzij er naar gevraagd wordt. Dat ging verbazend snel en was een verademing ook zeker voor mezelf! Ik was er wel echt klaar mee.
Succes!
maandag 18 november 2024 om 08:40
Ben je slachtoffer? (dat lees ik nl niet echt) of val je uit gewoonte in een oude groef in je plaat omdat dat is wat je heel lang gedaan hebt?
Of.... heb je niks anders te vertellen? Dat kan ook hè!
Ga oefenen met luisteren. Praat dus niet zelf maar stel vragen of althans, probeer het. Vaak hebben mensen maar een klein zetje nodig om over zichzelf te vertellen. Je stapt dan uit je oude gewoonten én je kunt meekijken met hoe mensen dat doen,
Of.... heb je niks anders te vertellen? Dat kan ook hè!
Ga oefenen met luisteren. Praat dus niet zelf maar stel vragen of althans, probeer het. Vaak hebben mensen maar een klein zetje nodig om over zichzelf te vertellen. Je stapt dan uit je oude gewoonten én je kunt meekijken met hoe mensen dat doen,
...
maandag 18 november 2024 om 12:10
Wat goed dat je dat van jezelf kan zien. Ik herken het ook wel. Toen ik van een afstandje naar mijn gedrag ging kijken dacht ik wat een grote kleuter ben ik eigenlijk. Kan er inmiddels wel met humor naar kijken.
Ik probeer mijn gevoelens beter te verwerken, soms liep ik vast omdat iets me raakte maar die gevoelens drukte ik weg, daardoor ging ik als een repeterende plaat zitten ratelen en dat was onbevredigend en vermoeiend voor mezelf en anderen.
Wat ik ook veel gedaan heb is braaf alle dingen doen die moeten en dan boos worden omdat mijn leven bestaat uit dingen die moeten. Dus er zelf geen regie over nemen maar wel klagen, maar klagen mocht ik niet van mezelf dus dan stopte ik dat weg. Word je ook niet bepaald een zonnetje van.
Ik probeer mijn gevoelens beter te verwerken, soms liep ik vast omdat iets me raakte maar die gevoelens drukte ik weg, daardoor ging ik als een repeterende plaat zitten ratelen en dat was onbevredigend en vermoeiend voor mezelf en anderen.
Wat ik ook veel gedaan heb is braaf alle dingen doen die moeten en dan boos worden omdat mijn leven bestaat uit dingen die moeten. Dus er zelf geen regie over nemen maar wel klagen, maar klagen mocht ik niet van mezelf dus dan stopte ik dat weg. Word je ook niet bepaald een zonnetje van.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
