Sluimerende eetproblemen

Ik hoop hier wat herkenning in te vinden.

Ik ben nu midden dertig en heb vanaf mijn 17e eetproblemen gehad. Ik vond mezelf niet mooi, te dik. Wilde graag dunner zijn. Terugkijkend had ik een prachtig figuur maar ja... dat vond ik niet. Ik probeerde eerst om Zo weinig mogelijk te eten. Dat hield ik niet lang vol. Daarnaast ben ik een snoepkont, altijd al geweest. Het uitspugen van het eten was voor mij ideaal. Ik kon me te buiten gaan aan lekkere dingen en spuugde dit gewoon weer uit om de schade te beperken. Ik wisselde dit af met weinig eten. Op deze manier viel ik af en had ik wat ik wilde. Dit is in de loop der tijd vanzelf minder geworden maar blijft altijd sluimerend aanwezig. De laatste jaren heb ik periodes ( meestal zo in het voorjaar) dat ik vind dat ik af moet vallen. Ik stop dan met snoepen, ga gezonder eten en meer bewegen. Dat is voor mijn lijf en bouw genoeg om wat extra kilos te verliezen en weer lekker in mijn zomerkleding te zitten. Maar ik kan dit nooit normaal doen. Ik kom meteen in oude patronen. Het is bij mij alles of niks. Ben ik eenmaal ‘aan de lijn’ dan mag niks meer. Dat houd ik niet vol en neem dan soms toch iets maar dan knapt er iets. Dan is het verpest. Menig lijnpoging stokt dan ook en dan verpest ik het zelf nog veel verder door dan als een gek alles te vreten wat los en vast zit omdat het nu toch al verpest is. En soms probeer ik de schade te beperken door te spugen. Zo van oeps uitglijer, even spugen en weer door.
Het is zo doodvermoeiend. Ik wil er vanaf.
Het is zo af en toe. Ik kan maanden helemaal niet met de lijn bezig zijn en dan eet ik alles wat ik wil. Ik blijf dan redelijk op gewicht. Ik heb nl nog steeds maat 36. Maargoed na de winter zit er misschien een kilotje extra aan. Daarnaast heb ik twee kids gekregen en de boel is wat slapper en heb een klein buikje. In de winter verdoezel ik dat wat en kan ik me daar maanden niet druk om maken. Tot het moment komt dat ik weer vind dat het anders moet. Dan kom ik weer in deze vervelende modus. Alles draait dan om eten en wat ik allemaal niet van mezelf mag. Ik kijk uit naar een bepaalde deadline. Als ik zoveel kilo ben afgevallen dan mag ik dit en dit en dit. Dit kan eetbui achtige vormen aannemen. Ook las ik soms zon dag in. Dan sla ik alles in wat ik de afgelopen tijd zo heb gemist en dat vreet ik dan op. Om de volgende dag weer alle lekkernijen uit te bannen.
Het lukt me gewoon niet om altijd gezond te eten en soms iets lekkers. Een bakje chips in het weekend, taart op een verjaardag ofzo. Ik voel altijd dat ik het niet mag. Dan ben ik trots dat ik die taart heb weerstaan maar de volgende dag breekt mijn weerstand en vreet ik een hele chocoladereep op. Dan heb ik meteen weer spijt.

Als ik dan ook iets ‘slechts’ eet voel ik me ook meteen dik. Dat kan natuurlijk helemaal niet. Dat zit echt tussen mijn oren. Hoe kom ik hier toch van af. Ik vind de urgentie niet hoog genoeg om in therapie te gaan.

Ik heb in de hoogtijdagen therapie gehad. Bij twee verschillende therapeuten. Ik weet niet goed wat ik eraan gehad heb. Misschien heeft de therapie ervoor gezorgd dat het nu minder aanwezig is. Enkele maanden per jaar zeg maar. Ipv full time.

Er zijn onderliggende mechanismen zoals perfectionisme bekEnd maar er echt vanaf komen is niet gelukt. Ik ben ook niet echt een prater dus ik zie niet zo goed hoe therapie me zou kunnen helpen. Als ik weer in de laat maar gaan modus zit dan is er ook even geen eetstoornis zeg maar. Dan heeft het mijn inziens ook geen zin om te behandelen als er geen lijdenslast is.

Wat de trigger dan is... het feit dat je lijf er in zomerkleding meer zichtbaar is? Bikinis, blote benen.

Jullie reacties zetten me toch aan het denken. Het is eigenlijk nooit weg... het is er alleen in een andere vorm. Beide vormen zijn in ieder geval ongezond.
Ik ben een vreselijk slecht voorbeeld... dat raakt me. Ik heb een aanmeldingsformulier ingevuld bij een praktijk hier in de buurt en ik ga morgen de huisarts bellen. Hopelijk kan ik snel terecht.