Psyche
alle pijlers
sociaal isolement
woensdag 22 maart 2017 om 19:46
Ik durf niet naar buiten en vind mensen ontmoeten vaak heel eng, ik wil graag wat vrienden hebben maar ik weet niet hoe je vrienden maakt en hoe je goed contact maakt met anderen. Klinkt vast heel stom maar ik weet het ff niet meer, ik zit alleen maar binnen ik heb een angststoornis waardoor ik ook niet in m`n eentje naar buiten durf en heb geen sociale contacten op m`n familie en huisbaas na. Heeft iemand tips?
woensdag 22 maart 2017 om 20:12
he ;ieverd, dit doe je dan maar wel gewoon he, je hier open opstellen. Dat is al heel wat.
Die angsten om naar buiten te gaan en (misschien ook?) mensen te onmoeten zou ik niet zelf proberen op te lossen. In mijn ervaring heb je hier hulp bij nodig, je zit gewoon er te dicht op om te zien waar je de verkeerde afslag neemt
Ik kan je wel een boek aanraden: Doris Wolf: Eenzaamheid overwinnen
Een fijn geschreven, niet stigmatiserend boek, wat echt handvaten biedt en vooral inzicht kan geven in jezelf.
Ik vind het ook al goed dat je contact hebt met je familie en huisbaas, dan zit je niet in een compleet isolement, toch? Wat is het dat je mist precies?
Je kunt in ieder geval eens met je familie erover praten als je dit nog niet deed. Een stap naar professionele hulp lijkt nu wellicht heel (te) groot, maar probeer jezelf daar aan te laten wennen. Dat je iemand zal moeten gaan vertrouwen (huisarts bv en vervolgens een hulpverlener) om straks weer de deur uit te kunnen gaan en meer mensen toe te (kunnen) laten.
Die angsten om naar buiten te gaan en (misschien ook?) mensen te onmoeten zou ik niet zelf proberen op te lossen. In mijn ervaring heb je hier hulp bij nodig, je zit gewoon er te dicht op om te zien waar je de verkeerde afslag neemt
Ik kan je wel een boek aanraden: Doris Wolf: Eenzaamheid overwinnen
Een fijn geschreven, niet stigmatiserend boek, wat echt handvaten biedt en vooral inzicht kan geven in jezelf.
Ik vind het ook al goed dat je contact hebt met je familie en huisbaas, dan zit je niet in een compleet isolement, toch? Wat is het dat je mist precies?
Je kunt in ieder geval eens met je familie erover praten als je dit nog niet deed. Een stap naar professionele hulp lijkt nu wellicht heel (te) groot, maar probeer jezelf daar aan te laten wennen. Dat je iemand zal moeten gaan vertrouwen (huisarts bv en vervolgens een hulpverlener) om straks weer de deur uit te kunnen gaan en meer mensen toe te (kunnen) laten.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
woensdag 22 maart 2017 om 20:46
Ambulante organisaties om hulp vragen.
Google op ambulante organisatie, vraag hulp bij het wijkteam (google op wijkteam jou woonplaats), je hebt ook psychologen die met je gaan oefenen en ergens met je heen gaan, je huisarts kun je ook om dit soort hulp vragen. Ook telefonisch als je er niet heen durft of vraag een familielid je te brengen. Dit is niet gek om hulp te vragen. Juist dapper!
Dan gaat iemand (een professional iets met je ondernemen. Is helemaal niet gek. Het kan je door deze periode heen helpen en een goede steun in de rug zijn.
Google op ambulante organisatie, vraag hulp bij het wijkteam (google op wijkteam jou woonplaats), je hebt ook psychologen die met je gaan oefenen en ergens met je heen gaan, je huisarts kun je ook om dit soort hulp vragen. Ook telefonisch als je er niet heen durft of vraag een familielid je te brengen. Dit is niet gek om hulp te vragen. Juist dapper!
Dan gaat iemand (een professional iets met je ondernemen. Is helemaal niet gek. Het kan je door deze periode heen helpen en een goede steun in de rug zijn.
woensdag 22 maart 2017 om 20:50
Als je dan 1x in de week wat met een begeleider gaat doen, 1x in de week met psycholoog, dan nog een paar afspraken met familie (hopelijk willen die jou steunen) dan heb je meerdere sociale contacten per week en mensen met wie je samen naar buiten kunt gaan.
Als je dit te veel vind, eerst gewoon met 1x per week beginnen natuurlijk. Alles stap voor stap.
Als dit vaker lukt, komt in de toekomst wel, nieuwe mensen ontmoeten en vrienden maken.
Ik zou eerst met veilige mensen en hulpverleners oefenen.
Als je dit te veel vind, eerst gewoon met 1x per week beginnen natuurlijk. Alles stap voor stap.
Als dit vaker lukt, komt in de toekomst wel, nieuwe mensen ontmoeten en vrienden maken.
Ik zou eerst met veilige mensen en hulpverleners oefenen.
donderdag 23 maart 2017 om 13:08
Ik kan heel veel angsten best begrijpen, maar niet de angst 'om buiten te komen'.
Toch hoor ik er soms over, voornamelijk op TV.
Als je niet aan je angst werkt, durf je ook niets leuks te ondernemen.
Wat zijn je interesses?
Zoek een leuke hobby of cursus bij jou in de buurt, ik garandeer je: je zult je beter voelen.
Niets doen en afwachten is ook een keuze.
Waar ben je bang voor?
Ik kom elke dag meerdere keren buiten, al heel mijn leven lang.
Nooit iets gebeurd.
Waar woon je?
Misschien dat forummers met je in contact kunnen komen (irl).
Toch hoor ik er soms over, voornamelijk op TV.
Als je niet aan je angst werkt, durf je ook niets leuks te ondernemen.
Wat zijn je interesses?
Zoek een leuke hobby of cursus bij jou in de buurt, ik garandeer je: je zult je beter voelen.
Niets doen en afwachten is ook een keuze.
Waar ben je bang voor?
Ik kom elke dag meerdere keren buiten, al heel mijn leven lang.
Nooit iets gebeurd.
Waar woon je?
Misschien dat forummers met je in contact kunnen komen (irl).
vrijdag 24 maart 2017 om 11:22
Het klinkt niet heel stom, hoor, Nootmuskaatjes.
Het klinkt wel als iets wat voor jou heel lastig moet zijn.
Mijn ervaring met het omgaan met angsten is, dat het goed kan helpen als je stapje voor stapje dingen gaat doen die je eng vindt.
Met stapje voor stapje bedoel ik dat je begint met iets wat wel een beetje eng/moeilijk is, maar nog wel te doen.
Je kunt dan de ervaring opdoen dat je dat best kunt.
In jouw geval denk ik aan samen met iemand anders (een familielid) naar buiten gaan. Of zelf een klein stukje naar buiten lopen; even de straat op.
En dat dan langzaam opbouwen; steeds een stapje moeilijker.
En daarnaast is het goed om te bedenken dat die angst een reactie is van je lichaam en je hersenen die niet helemaal past bij de situatie.
Als je erover nadenkt, is naar buiten gaan niet erg gevaarlijk.
Maar je lijf geeft wel allemaal signalen dat dat wel zo zou zijn en in je hoofd wordt je ook gespannen.
Dat kun je een beetje negeren. Je kunt tegen jezelf zeggen dat die reacties niet realistisch zijn.
Ze zijn er wel; maar eigenlijk slaan ze nergens op.
Dat maakt het wat makkelijker om over de drempel te stappen om iets engs toch te doen.
quote:Delhi23 schreef op 23 maart 2017 @ 13:08:
Ik kan heel veel angsten best begrijpen, maar niet de angst 'om buiten te komen'.
Veel angsten zijn ook niet echt te begrijpen, als je er rationeel naar kijkt.
Ze zijn vaak onrealistisch.
Maar ze zijn er toch; ergens in een "minder verstandig" deel van je hersenen.
Het klinkt wel als iets wat voor jou heel lastig moet zijn.
Mijn ervaring met het omgaan met angsten is, dat het goed kan helpen als je stapje voor stapje dingen gaat doen die je eng vindt.
Met stapje voor stapje bedoel ik dat je begint met iets wat wel een beetje eng/moeilijk is, maar nog wel te doen.
Je kunt dan de ervaring opdoen dat je dat best kunt.
In jouw geval denk ik aan samen met iemand anders (een familielid) naar buiten gaan. Of zelf een klein stukje naar buiten lopen; even de straat op.
En dat dan langzaam opbouwen; steeds een stapje moeilijker.
En daarnaast is het goed om te bedenken dat die angst een reactie is van je lichaam en je hersenen die niet helemaal past bij de situatie.
Als je erover nadenkt, is naar buiten gaan niet erg gevaarlijk.
Maar je lijf geeft wel allemaal signalen dat dat wel zo zou zijn en in je hoofd wordt je ook gespannen.
Dat kun je een beetje negeren. Je kunt tegen jezelf zeggen dat die reacties niet realistisch zijn.
Ze zijn er wel; maar eigenlijk slaan ze nergens op.
Dat maakt het wat makkelijker om over de drempel te stappen om iets engs toch te doen.
quote:Delhi23 schreef op 23 maart 2017 @ 13:08:
Ik kan heel veel angsten best begrijpen, maar niet de angst 'om buiten te komen'.
Veel angsten zijn ook niet echt te begrijpen, als je er rationeel naar kijkt.
Ze zijn vaak onrealistisch.
Maar ze zijn er toch; ergens in een "minder verstandig" deel van je hersenen.
