Psyche
alle pijlers
Sociale fobie en leven
woensdag 6 februari 2008 om 00:56
Ik ben een 30+ vrouw met een fobie.
Mijn werk gaat niet goed momenteel door gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Ben het goed zat maar zie niet hoe de dingen kunnen veranderen.
Overweeg nu antidepressiva. Zie heel erg op tegen de bijwerkingen, maar een persoon die ik ken, maakte hetzelfde mee en kwam er met AD weer bovenop. Ik weet het anders ook niet meer. Het aan de kant staan is zo lullig. Therapie etc. heeft niet geholpen.
Wie weet hebben jullie tips...
Mijn werk gaat niet goed momenteel door gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Ben het goed zat maar zie niet hoe de dingen kunnen veranderen.
Overweeg nu antidepressiva. Zie heel erg op tegen de bijwerkingen, maar een persoon die ik ken, maakte hetzelfde mee en kwam er met AD weer bovenop. Ik weet het anders ook niet meer. Het aan de kant staan is zo lullig. Therapie etc. heeft niet geholpen.
Wie weet hebben jullie tips...
woensdag 6 februari 2008 om 10:52
Hoi Mac76,
Ik zou je wel willen helpen, maar ik zie niet helemaal wat je vraag is. Is dat: hoe moet ik met m'n sociale fobie omgaan? of is dat: zal ik aan antidepressiva gaan?
Hoe uit die sociale fobie zich? Durf je niet op mensen af te stappen? Kun je contacten niet goed onderhouden? Hoeveel vrienden heb je (die je regelmatig ziet). Ik heb bijvoorbeeld ook maar een 'handjevol contacten' die ik maximaal 1x per maand zie en ik vind dat prima zo. Misschien is het handig als je je topic nog iets verder toelicht: hoe uit die sociale fobie zich? Noem je het zelf een sociale fobie of heeft een psycholoog of zo dat gezegd?
Veel sterkte in ieder geval.
Ik zou je wel willen helpen, maar ik zie niet helemaal wat je vraag is. Is dat: hoe moet ik met m'n sociale fobie omgaan? of is dat: zal ik aan antidepressiva gaan?
Hoe uit die sociale fobie zich? Durf je niet op mensen af te stappen? Kun je contacten niet goed onderhouden? Hoeveel vrienden heb je (die je regelmatig ziet). Ik heb bijvoorbeeld ook maar een 'handjevol contacten' die ik maximaal 1x per maand zie en ik vind dat prima zo. Misschien is het handig als je je topic nog iets verder toelicht: hoe uit die sociale fobie zich? Noem je het zelf een sociale fobie of heeft een psycholoog of zo dat gezegd?
Veel sterkte in ieder geval.
woensdag 6 februari 2008 om 11:29
Hoi Mef, ik heb inderdaad geen bericht ontvangen. Misschien wil je het nogmaals naar ...... sturen?
Anoukske: Je hebt wel gelijk dat het niet helemaal duidelijk is. Ik heb het verhaal ingekort omdat er net iets te veel in stond voor mijn gevoel.
En eigenlijk weet ik ook niet hoe/ met wat jullie kunnen helpen maar ik wilde het even kwijt...
Kan contacten inderdaad vaak niet onderhouden. Sowieso kom ik door mijn onzekerheid vaak juist wat hard/ ongeïnteresseerd over (heb ik gehoord).
Ik ondervond vaak afwijzing. Daardoor ben ik enorm aan mezelf gaan twijfelen door de jaren heen. Contacten monden uit in conflicten en/of ik sluit me ervoor af. Ben ook gevoelig, snel gestrest.
Op zich zou ik niet klagen met een handjevol contacten als ik wel gewoon normaal kon functioneren in het dagelijks leven qua werk en ook een relatie kon hebben. Het minderwaardigheidsgevoel steekt echter steeds de kop op en het is zo diepgeworteld. Bij contacten (in relationele/ groepssfeer vooral, dus niet bij het doen van boodschappen of praatjes her en der) heb ik veel te maken met stress, spanningen, voortdurende twijfels in je koppie, heel bewust van je eigen bewegingen/ woorden, alert op andermans reacties op jou, verkrampen, verlies van stem(kracht) etc.
In therapie is het inderdaad een sociale fobie genoemd.
Anoukske: Je hebt wel gelijk dat het niet helemaal duidelijk is. Ik heb het verhaal ingekort omdat er net iets te veel in stond voor mijn gevoel.
En eigenlijk weet ik ook niet hoe/ met wat jullie kunnen helpen maar ik wilde het even kwijt...
Kan contacten inderdaad vaak niet onderhouden. Sowieso kom ik door mijn onzekerheid vaak juist wat hard/ ongeïnteresseerd over (heb ik gehoord).
Ik ondervond vaak afwijzing. Daardoor ben ik enorm aan mezelf gaan twijfelen door de jaren heen. Contacten monden uit in conflicten en/of ik sluit me ervoor af. Ben ook gevoelig, snel gestrest.
Op zich zou ik niet klagen met een handjevol contacten als ik wel gewoon normaal kon functioneren in het dagelijks leven qua werk en ook een relatie kon hebben. Het minderwaardigheidsgevoel steekt echter steeds de kop op en het is zo diepgeworteld. Bij contacten (in relationele/ groepssfeer vooral, dus niet bij het doen van boodschappen of praatjes her en der) heb ik veel te maken met stress, spanningen, voortdurende twijfels in je koppie, heel bewust van je eigen bewegingen/ woorden, alert op andermans reacties op jou, verkrampen, verlies van stem(kracht) etc.
In therapie is het inderdaad een sociale fobie genoemd.
woensdag 6 februari 2008 om 11:47
Tja, ik ben geen psycholoog dus ik kan alleen maar vanuit m'n eigen ervaring spreken. In ieder geval heel rot dat je daar zo'n last van hebt. Wat ik er uit haal is dat je mensen afstoot doordat jij ongeinteresseerd of hard overkomt. Maar in feite ben je dat dus helemaal niet (anders zat je er niet zo mee!). Je schreef dat je wel een handjevol contacten hebt. Misschien kun je daar eerst eens je energie insteken; gewoon een keer bellen of mailen, geinteresseerd vragen hoe het met hem/haar gaat, waar hij of zij mee bezig is, of jullie een keer wat zullen drinken. Als je priveleven ok is, dan voel je op je werk vaak ook beter, gemakkelijker, zekerder.
Ik herken het wel een beetje: in groepen of op m'n werk: gestresst raken, weinig durven te zeggen, als mensen raar reageren helemaal dichtklappen etc. Maar ik kan er wel mee omgaan omdat m;n thuissituatie gewoon super is. Daar haal ik dan weer kracht uit.
Wat bij mij ook helpt is focussen op de dingen die wel goed gaan. En daar trots op zijn! Bijvoorbeeld als ik tijdens een vergadering wel m'n mond opentrek. Vaak dacht ik alleen maar aan alles wat slecht ging: ik heb dat niet gezegd, ik stond voor lul of mn collega zal me wel heel dom vinden. Nu heb ik mezelf aangeleerd om aan de goede dingen terug te denken (ik heb wel iets toegevoegd aan het gesprek, ik ben op die persoon afgestapt, ..). De dingen die fout gingen zie ik dan als leerpuntjes en dan geef ik er een positieve draai aan.
Ik hoop voor je dat het snel beter gaat met je en dat je het leven weer wat zonniger in kan zien!
Liefs, anoukske
Ik herken het wel een beetje: in groepen of op m'n werk: gestresst raken, weinig durven te zeggen, als mensen raar reageren helemaal dichtklappen etc. Maar ik kan er wel mee omgaan omdat m;n thuissituatie gewoon super is. Daar haal ik dan weer kracht uit.
Wat bij mij ook helpt is focussen op de dingen die wel goed gaan. En daar trots op zijn! Bijvoorbeeld als ik tijdens een vergadering wel m'n mond opentrek. Vaak dacht ik alleen maar aan alles wat slecht ging: ik heb dat niet gezegd, ik stond voor lul of mn collega zal me wel heel dom vinden. Nu heb ik mezelf aangeleerd om aan de goede dingen terug te denken (ik heb wel iets toegevoegd aan het gesprek, ik ben op die persoon afgestapt, ..). De dingen die fout gingen zie ik dan als leerpuntjes en dan geef ik er een positieve draai aan.
Ik hoop voor je dat het snel beter gaat met je en dat je het leven weer wat zonniger in kan zien!
Liefs, anoukske
woensdag 6 februari 2008 om 13:03
woensdag 6 februari 2008 om 16:39
Tja, misschien dat antidepressiva je wel helpen. M'n gevoel zegt alleen dat je dat alleen moet doen als echt niets anders helpt. Het probleem is namelijk dat je er ook ooit weer vanaf moet (of wil) en afgevlakte gevoelens zijn ook niet alles. Antidepressiva gebruiken om je sociale leven op te bouwen klinkt niet echt logisch. Het lijkt me een soort vlucht uit de werkelijkheid (ik heb er verder geen ervaring mee).
Als ik me rot voel of gestressd ben, dan slik ik nog wel eens valdispert (wel de 'extra sterk' variant
), homeopatisch en werkt voor mij heel goed.
Maareh, heb je niet een hobby of zo, waardoor je bij een 'clubje' kunt aansluliten en zo mensen leert kennen en lekker bezig bent?
Als ik me rot voel of gestressd ben, dan slik ik nog wel eens valdispert (wel de 'extra sterk' variant
), homeopatisch en werkt voor mij heel goed.Maareh, heb je niet een hobby of zo, waardoor je bij een 'clubje' kunt aansluliten en zo mensen leert kennen en lekker bezig bent?
woensdag 6 februari 2008 om 16:51
mijn vriend heeft een paniekstoornis (die zich uitte in veel hyperventilatie en daarbij is hij hypochonder), hij heeft jaren van alles geprobeerd in de medische hoek aan therapieen (haptonoom, gesprekken, cursus etc), hielp steeds tijdelijk. Nu heeft ie sinds een half jaar het middel lexapro en het gaat sindsdien geweldig met hem. en ook nog weinig bijwerkingen (itt seroxat die hij ooit ook had)..
woensdag 6 februari 2008 om 21:46
2 Anoukske:
Als je een heel heftig gevoelsleven hebt, is het wel fijn om dat wat te kunnen afvlakken of iig op een lijn te brengen. Bijvoorbeeld als iemand je gekwetst heeft (een collega zeg maar) moet je dat opzij kunnen zetten en dat moet niet blijven hangen zodat je dat contact niet goed voort kan zetten. Of wanneer je net een nieuw vriendje hebt, dat je enkel maar problemen ziet en het dan 3 keer uitmaakt in een korte tijd. Ik denk dat de ad zinvol is maar zie echt op tegen de bijwerkingen. Ik probeerde het eens eerder een paar dagen, met heel heftig effect.
Hobby's genoeg maar clubjes zijn niet haalbaar. Je moest eens weten hoeveel ik heb laten schieten. In groepen ben ik echt knudde en gaat er van alles in mijn koppie om met het gevolg dat ik me afzonder of erbuiten raak.
Ik ga dit weekend beginnen met de ad.
Als je een heel heftig gevoelsleven hebt, is het wel fijn om dat wat te kunnen afvlakken of iig op een lijn te brengen. Bijvoorbeeld als iemand je gekwetst heeft (een collega zeg maar) moet je dat opzij kunnen zetten en dat moet niet blijven hangen zodat je dat contact niet goed voort kan zetten. Of wanneer je net een nieuw vriendje hebt, dat je enkel maar problemen ziet en het dan 3 keer uitmaakt in een korte tijd. Ik denk dat de ad zinvol is maar zie echt op tegen de bijwerkingen. Ik probeerde het eens eerder een paar dagen, met heel heftig effect.
Hobby's genoeg maar clubjes zijn niet haalbaar. Je moest eens weten hoeveel ik heb laten schieten. In groepen ben ik echt knudde en gaat er van alles in mijn koppie om met het gevolg dat ik me afzonder of erbuiten raak.
Ik ga dit weekend beginnen met de ad.
woensdag 6 februari 2008 om 22:33
Thx sweety 
Een familielid heeft goede resultaten van de seroxat en had soortgelijke problemen. Die heeft zijn leven nu op orde. Wel met veel vermoeidheid en andere bijwerkingen maar toch de kwaliteit van het leven is van 0 naar 95% gegaan. Dus het is het proberen wel waard. Natuurlijk was ook ik liever "normaal" maar ja we hebben nu eenmaal niet alle touwtjes in handen ;)
Een familielid heeft goede resultaten van de seroxat en had soortgelijke problemen. Die heeft zijn leven nu op orde. Wel met veel vermoeidheid en andere bijwerkingen maar toch de kwaliteit van het leven is van 0 naar 95% gegaan. Dus het is het proberen wel waard. Natuurlijk was ook ik liever "normaal" maar ja we hebben nu eenmaal niet alle touwtjes in handen ;)
donderdag 7 februari 2008 om 10:04
de mensen die ik heb meegemaakt die aan ad begonnen na een lang traject van andere mogelijkheden, zijn allemaal erg opgeknapt!
wat ik van seroxat als grootste nadeel heb gezien bij die mensen, is het aankomen door vreetbuien. dat had mn vriend ook. daarom heeft ie expliciet gevraagd om iets wat niet bekend staat om die bijwerking en dat is bijv lexapro. maar wie weet valt het bij jou allemaal wel mee!
wat ik van seroxat als grootste nadeel heb gezien bij die mensen, is het aankomen door vreetbuien. dat had mn vriend ook. daarom heeft ie expliciet gevraagd om iets wat niet bekend staat om die bijwerking en dat is bijv lexapro. maar wie weet valt het bij jou allemaal wel mee!
donderdag 7 februari 2008 om 10:55
Heb inderdaad ook al die horror verhalen gelezen over aankomen met Seroxat. Omdat die familielid er goed op reageert denk ik, misschien ik ook.
Had ooit eens een aantal dagen Citalopram en dat was zwaar pet. Wallen van hier tot..., enorme bulten in mijn gezicht, klapperkaken (zelfs nog nadat ik gestopt was), het gevoel dat je niet meer in je hoofd zat. Was echt niet te doen. Wie weet hoe het met de Seroxat gaat...Ben niet dik en als ik dikker word stop ik/ stap ik over.
Vond je het eigenlijk moeilijk om je vriend te steunen toen het nog niet zo goed ging Sweety?
Had ooit eens een aantal dagen Citalopram en dat was zwaar pet. Wallen van hier tot..., enorme bulten in mijn gezicht, klapperkaken (zelfs nog nadat ik gestopt was), het gevoel dat je niet meer in je hoofd zat. Was echt niet te doen. Wie weet hoe het met de Seroxat gaat...Ben niet dik en als ik dikker word stop ik/ stap ik over.
Vond je het eigenlijk moeilijk om je vriend te steunen toen het nog niet zo goed ging Sweety?
vrijdag 8 februari 2008 om 13:32
Hallo, ik kan wel iets vertellen over antidepressiva. Het is zeker waar dat je je in het begin behoorlijk raar kan voelen maar dat heeft ook te maken met hoe snel je naar de gewenste dosis toewerkt. Bij Seroxat heb ik echt eerst een kwart tablet genomen, een dag of 4, toen een half en zo door tot 1 tablet per dag. Ik kreeg er geen vreetbuien van en kwam hooguit 2 kilo aan. Het werkte goed bij mij, was wel voor paniekstoornis. Ik ben onlangs gestopt (na 6 jaar) om zwanger te worden en zelfs dat stoppen ging goed, ook weer heel langzaam.
Helaas heb ik nu in mijn zwangerschap een depressie gekregen en slik ik sinds een week Prozac. Ook deze ad is heel goed te doen, de bijwerkingen vallen enorm mee. Ik denk wel dat je, als je eenmaal aan de ad zit, er vaak nooit meer helemaal vanaf komt. Je hebt immers dan een betere kwaliteit van leven (meestal he) en tegenslagen raken je niet meer zo heftig. Ik weet iig zeker dat
het voor mij gewoon beter is om het leven aan te kunnen.
Succes met je beslissing of je eraan begint!
Helaas heb ik nu in mijn zwangerschap een depressie gekregen en slik ik sinds een week Prozac. Ook deze ad is heel goed te doen, de bijwerkingen vallen enorm mee. Ik denk wel dat je, als je eenmaal aan de ad zit, er vaak nooit meer helemaal vanaf komt. Je hebt immers dan een betere kwaliteit van leven (meestal he) en tegenslagen raken je niet meer zo heftig. Ik weet iig zeker dat
het voor mij gewoon beter is om het leven aan te kunnen.
Succes met je beslissing of je eraan begint!
zaterdag 9 februari 2008 om 11:58
Hoi Mac,
Ga je nu 'aan de antidepressiva'? Ik weet er heel weinig van, maar verbaas me erover dat het in dit forum de normaalste zaak van de wereld lijkt! Ik zou denken dat het echt iets is wat je als alllerrrrrlaatste zou doen. Dus als je alles al geprobeerd hebt en echt geen kant meer op kan (misschien is dat bij jou dus ook wel zo, ik kan daar niet over oordelen).
Maar hier bekruipt me het gevoel dat mensen het je gewoon aanraden zonder jou te kennen en te weten wat er echt en precies aan de hand is. En dat lijkt me gevaarlijk. Ook wat manisa zegt: je komt er vaak niet meer vanaf... Ik hoop echt voor je dat het goed komt en ik hoop dat je een andere, gezondere oplossing vind.
Heel veel sterkte
Ga je nu 'aan de antidepressiva'? Ik weet er heel weinig van, maar verbaas me erover dat het in dit forum de normaalste zaak van de wereld lijkt! Ik zou denken dat het echt iets is wat je als alllerrrrrlaatste zou doen. Dus als je alles al geprobeerd hebt en echt geen kant meer op kan (misschien is dat bij jou dus ook wel zo, ik kan daar niet over oordelen).
Maar hier bekruipt me het gevoel dat mensen het je gewoon aanraden zonder jou te kennen en te weten wat er echt en precies aan de hand is. En dat lijkt me gevaarlijk. Ook wat manisa zegt: je komt er vaak niet meer vanaf... Ik hoop echt voor je dat het goed komt en ik hoop dat je een andere, gezondere oplossing vind.
Heel veel sterkte
zaterdag 9 februari 2008 om 12:26
Hoe aardig je dit ongetwijfeld bedoelt, het is de typische reactie van iemand die het niet aan de hand heeft gehad. de reactie die je dus ook heel vaak te horen krijgt als je vertelt aan mensen dat je ad slikt. antidepressiva doen iets chemisch met je wat je op een andere manier niet zmaar kunt evenaren. mijn arts zei ooit; als iemand ijzertekort heeft, krijgt ie daar wat voor, maar bij een depressie zou t ineens heel vreemd zijn om er wat voor te krijgen. iemand met een (door arts vastgestelde) depressie (dat is dus veel meer dan 'je niet zo happy voelen') wordt niet zomaar beter. op de lange termijn soms wel, maar dan is de weg daar naartoe vaak een vreselijke.:
Hoi Mac,
Ga je nu 'aan de antidepressiva'? Ik weet er heel weinig van, maar verbaas me erover dat het in dit forum de normaalste zaak van de wereld lijkt! Ik zou denken dat het echt iets is wat je als alllerrrrrlaatste zou doen. Dus als je alles al geprobeerd hebt en echt geen kant meer op kan (misschien is dat bij jou dus ook wel zo, ik kan daar niet over oordelen).
Maar hier bekruipt me het gevoel dat mensen het je gewoon aanraden zonder jou te kennen en te weten wat er echt en precies aan de hand is. En dat lijkt me gevaarlijk. Ook wat manisa zegt: je komt er vaak niet meer vanaf... Ik hoop echt voor je dat het goed komt en ik hoop dat je een andere, gezondere oplossing vind.
Heel veel sterkte
zaterdag 9 februari 2008 om 12:33
Nee dat viel wel mee. Ik had het al meerdere keren meegemaakt bij familie en vrienden. Het lastigste vond ik dat hij zich er zo voor schaamde, hij vond het niet te accepteren dat hij als man, nog geen 30 zo iets ongrijpbaars had. Hij vertelde het dus in het begin bijna niet aan anderen, waardoor sommige mensen bepaalde dingen niet begrepen (wij konden soms niet naar feestjes omdat hij zwaar hyperventileerde maar als zij dat niet weten moet je een smoes ophangen en dat wordt op n gegeven moment lastig). en hij kwam erg aan maar sommige familieleden wisten niet vd medicatie en riepen dat ie eens wat meer moest sporten..
Toen hij een cursus deed bij de GGZ (angst de baas), kwam hij met lotgenoten in contact en dat heeft erg geholpen. Daar was hij niet 'abnormaal' en was het bespreekbaar. En op zijn werk heeft hij open kaart gespeeld en ze waren heel aardig (dan komen ook de verhalen los en blijken veel meer mensen wat te mankeren).
zaterdag 9 februari 2008 om 13:14
zaterdag 9 februari 2008 om 21:52
Aangezien topic-openster de ad al heeft liggen, is ze al bij een arts geweest. Ze heeft die stap al gehad en ik geef alleen ervaringen door die ik heb gehad. Ik snap eerlijk gezegd niet waarom er zo 'spastisch' wordt gedaan over het slikken van ad. We discussieren ook niet over de vraag of je antibiotica moet krijgen als je een oorontsteking hebt. Een depressie (mits vastgesteld door een arts) is ook een medisch probleem... Een goede arts zal ook een vragenlijst doorlopen en als je ad voorgeschreven krijgt, dan moet je na een maand terugkomen. En vaak word je ook verwezen naar een psycholoog.
Depressiviteit is iets wat zich moeilijk laat beschrijven. Iemand ziet daarbij het leven somber in, en neurotransmitters in de hersenen spelen daarbij een rol. Waar andere mensen nog hoop hebben en positieve dingen zien, dringen die eenvoudig niet door in de beleving van iemand die depressief is. Daarom heeft de omgeving soms zo weinig vat op iemand die depressief is, omdat diegene niet gedwongen kan worden om positieve dingen te zien.
Antidepressiva beïnvloeden de neurotransmissie. De meesten doen dit door de beschikbaarheid van serotonine en/of noradrenaline in de hersenen te verhogen.
Depressiviteit is iets wat zich moeilijk laat beschrijven. Iemand ziet daarbij het leven somber in, en neurotransmitters in de hersenen spelen daarbij een rol. Waar andere mensen nog hoop hebben en positieve dingen zien, dringen die eenvoudig niet door in de beleving van iemand die depressief is. Daarom heeft de omgeving soms zo weinig vat op iemand die depressief is, omdat diegene niet gedwongen kan worden om positieve dingen te zien.
Antidepressiva beïnvloeden de neurotransmissie. De meesten doen dit door de beschikbaarheid van serotonine en/of noradrenaline in de hersenen te verhogen.
zondag 10 februari 2008 om 01:07
2Sweety: Openheid is inderdaad een goed iets maar wel ontzettend moeilijk. Het is fijn dat jullie er op deze manier mee om kunnen gaan. Ik ben er zelf al eerder voor afgestraft. Uit noodzaak heb ik nu mijn huidige werkgever wel moeten inlichten. Ik schaam me aan de ene kant en aan de andere kant is het prettig dat geheim te delen.
Heb ook nog wel moeite met acceptie omdat ik er dus net een vriendje door ben kwijtgeraakt. Die zag de angst in mijn ogen en kon er niets mee.
Ik maak me zorgen over mijn toekomst en zo word je dus depressief (wat ik niet was).
Mijn problemen hebben inderdaad simpelweg te maken met een overgevoelige amygdala (angst hersengebied te snel geprikkeld) en wisselende (hormonale) emotionele buien. Daarnaast speelt opvoeding en erfelijke belasting een grote rol.
Anoukske: Alhoewel Sweety idd enkel reageerde op mijn info verzoek, heb je helemaal gelijk dat mensen niet te snel aan de ad moeten gaan. Ikzelf twijfel al jaren, want dokters komen er vrij snel mee aanzetten. Ik wilde het nu toch gaan gebruiken en heb vanavond mijn eerste dosis genomen. Toch twijfel ik nu alweer over doorgaan want als je de vele vele ervaringen op internet leest, weet je dat het niet hoeft te helpen, dat je veel bijwerkingen kan ervaren en dat je er schade aan kan overhouden. Zo heb ik ooit eens 6 dagen Citalopram gebruikt en sindsdien tot ongeveer een half jaar daarna klapperde mijn kaken nog zo nu en dan. Het punt is dat ik dolgraag een verandering in mijn leven wil zien en net als iedereen in staat wil zijn relaties te onder/behouden. Ik kan aan de ad (kan een serieuze poging wagen) of...ik moet gewoon de arena weer in en blijvend met vallen en opstaan doorgaan.
Ik denk ook dat men vaak ten onrechte vindt dat medische issues in de hersenen maar zelf moeten worden opgelost. Ad's zijn echter geen echte medicijnen maar tijdelijke oplossingen die levens kunnen redden maar ook kunnen zorgen voor een hoop ongemak en erger.
Heb ook nog wel moeite met acceptie omdat ik er dus net een vriendje door ben kwijtgeraakt. Die zag de angst in mijn ogen en kon er niets mee.
Ik maak me zorgen over mijn toekomst en zo word je dus depressief (wat ik niet was).
Mijn problemen hebben inderdaad simpelweg te maken met een overgevoelige amygdala (angst hersengebied te snel geprikkeld) en wisselende (hormonale) emotionele buien. Daarnaast speelt opvoeding en erfelijke belasting een grote rol.
Anoukske: Alhoewel Sweety idd enkel reageerde op mijn info verzoek, heb je helemaal gelijk dat mensen niet te snel aan de ad moeten gaan. Ikzelf twijfel al jaren, want dokters komen er vrij snel mee aanzetten. Ik wilde het nu toch gaan gebruiken en heb vanavond mijn eerste dosis genomen. Toch twijfel ik nu alweer over doorgaan want als je de vele vele ervaringen op internet leest, weet je dat het niet hoeft te helpen, dat je veel bijwerkingen kan ervaren en dat je er schade aan kan overhouden. Zo heb ik ooit eens 6 dagen Citalopram gebruikt en sindsdien tot ongeveer een half jaar daarna klapperde mijn kaken nog zo nu en dan. Het punt is dat ik dolgraag een verandering in mijn leven wil zien en net als iedereen in staat wil zijn relaties te onder/behouden. Ik kan aan de ad (kan een serieuze poging wagen) of...ik moet gewoon de arena weer in en blijvend met vallen en opstaan doorgaan.
Ik denk ook dat men vaak ten onrechte vindt dat medische issues in de hersenen maar zelf moeten worden opgelost. Ad's zijn echter geen echte medicijnen maar tijdelijke oplossingen die levens kunnen redden maar ook kunnen zorgen voor een hoop ongemak en erger.
zondag 10 februari 2008 om 18:13
Spastisch?? Tja, medicijnen die iets met je 'geest' doen vind ik inderdaad iets anders / heftiger dan antibiotica tegen een bacteriele infectie. Om dat nu gelijk spastisch te noemen, vind ik niet zo aardig van je Sweety.
Maar ok, het gaat hier om Mac. Mac, ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je je binnenkort beter voelt en lekkerder in je vel zit!
zondag 10 februari 2008 om 18:35
ik bedoel het helemaal niet rot, jij vraagt in ieder geval door waar de meeste mensen al stoppen. ik bedoel denk ik meer krampachtig dan spastisch.
ik snap niet zo goed dat als er iets medisch in je hoofd aan de hand is, dat dan medicatie ineens niet meer vanzelfsprekend is. tis natuurlijk lastiger te begrijpen dan een oorontsteking, maar goed, er is wel een arts die wat constateert en voorschrijft (en als het goed krijgt iemand niet zomaar ad want daar ben ik ook zeker geen voorstander van).
misschien is t voor mij ook makkelijk praten, omdat ik direct om me heen burnout, bipolaire stoornis en paniekstoornis heb gezien (en van iets meer afstand borderline). dan zie je zo ontzettend het resultaat van medicatie.
ik snap niet zo goed dat als er iets medisch in je hoofd aan de hand is, dat dan medicatie ineens niet meer vanzelfsprekend is. tis natuurlijk lastiger te begrijpen dan een oorontsteking, maar goed, er is wel een arts die wat constateert en voorschrijft (en als het goed krijgt iemand niet zomaar ad want daar ben ik ook zeker geen voorstander van).
misschien is t voor mij ook makkelijk praten, omdat ik direct om me heen burnout, bipolaire stoornis en paniekstoornis heb gezien (en van iets meer afstand borderline). dan zie je zo ontzettend het resultaat van medicatie.
