Stil persoon

Ja, heeft alles met zelfvertrouwen te maken. Zodra je dat weet te ontwikkelen komen de gesprekken ook wel.

Als je op een verjaardag bent, gewoon een gesprek met iemand aanknopen. Je kunt beginnen met de vraag waar de andere persoon de jarige van kent (vriendenkring, familie, etc) Als je geluk heb tref je iemand die makkelijk praat of ook even om een praatje verlegen zit. Het ergste dat kan gebeuren is dat het gesprek snel doodbloedt, maar dat is geen schande. Houd vooral het gevoel vast dat het je niet kan schelen hoe een ander over jou denkt, dat werkt heel bevrijdend en een gesprek voeren met een vreemde is iets dat je kunt oefenen.



De belangrijkste tip die ik kan geven is 'wees (oprecht) geïnteresseerd in wat de ander te vertellen heeft'. Dat stimuleert mensen meestal wel om meer te vertellen over zichzelf of een onderwerp dat hen bezig houdt.

misschien valt t wel mee met hoe je overkomt en vinden mensen je bescheiden of mysterieus...



ik probeer altijd te zoeken naar iets wat ik leuk vind aan iemand en maak daar dan een complimentje over, soms knoopt de persoon in kwestie er dan een heel verhaal aan vast en soms krijg je een complimentje terug...

Bedenk van te voren wat onderwerpen waar je over zou kunnen praten. En dan niet alleen van 'heb je de MJ film al gezien (om maar iets te noemen), maar ook méér vragen daarover.

Dan hoef je in ieder geval niet bang te zijn dat je stil valt. En vaak komt van een zo'n onderwerp wel weer wat anders (over andere films bijvoorbeeld).

Oefen die vragen ook, desnoods hardop. Gewoon in je eigen huis, niemand die je hoort

,

.

Eensch met Cole Turner.



Probeer uit te vinden wat iemand doet (hobby, passie, whatever) en stel daar vragen over. Mensen praten graag over zichzelf en wie weet kan je op een gegeven ogenblik 'inhaken' in het gesprek. En ook al praat je niet mee, als je vragen stelt, kom je over als iemand die interesse heeft in de ander en ook dat wordt altijd wel onthouden (dan ben je niet het stille meisje maar het geinteresseerde meisje).

Of geef iemand een compliment (goh, wat een leuk horloge heb je om.. wat is het merk?...)



Maar het is een herkenbaar gevoel. Ondanks dat ik nooit om een onderwerp verlegen zit, ben ik in grote groepen ook stil/rustig.

quote:kxs_inge schreef op 01 november 2009 @ 11:28:

Ja klopt, vroeger was ik al heel verlegen. En naarmate ik ouder ben geworden is het ook al wel een stuk minder geworden, maar toch... In een groep vind het ik gewoon lastig om me in een gesprek te wurmen en mee te volgen van anderen. Vaak hebben ze het dan ook over onderwerpen waar je dan weer als enigste niet over mee kunt praten, dat vind ik ook zo lastig.!



En hoe stiller ik dan word, hoe onzekerder. Maar ik ga proberen om wat positiever te denken over mezelf.



Net als jou was ik vroeger ook heel verlegen, nu ook veel minder. Maar het is een kwestie van hoe je het zelf aanpakt. Ik kom ook weleens op feesten waarbij mensen het over onderwerpen hebben waarvan ik denk waar hebben ze het over, snap er niks van. Door de vragen van goh leuk dat onderwerp, maar kan je het me uitleggen, snap er niks van. Daar worden mensen enthousiast van en wordt je erbij betrokken in het gesprek.



Het is een kwestie van jezelf leren, minder denken wat je gaat zeggen, maar gewoon zeggen wat je denkt.

Heeft niet zo veel met zelfvertrouwen te maken. Iedereen weet dat in groepen, (verjaardagen en zo) er vaak veel en luidruchtig gezeurd wordt, vaak door een of meerdere schreeuwers. Niet iedereen heeft zin daar aan mee te doen.

Banaal gezeur kun je gewoon achterwege laten, als je daar geen zin in hebt. Nauurlijk kun je leren een gesprekje gaande te houden, kwestie van training en technieken ontwikkelen.

'Hoe groter de groep, hoe minder de kans om een goed gesprek'.

TO, hoe oud ben je? Dat je ongemakkelijk voelen omdat je misschien denkt dat anderen denken: 'Goh, die zegt ook niks, wat een saaie piet', gaat over.

Je schrijft dat je wel goed kunt praten op een 2 persoons basis. Dat is veel belangrijker.

Draai het eens om: Er zijn veel van die luidruchtige zeurmensen die echt niet in staat zijn een goed gesprek op 2 persoons basis te voeren.

kxs_inge: In mijn reactie ging ik ervan uit dat het mogelijk was om gesprek aan te knopen met een persoon die nog niet in gesprek was. Inbreken in een lopend gesprek is wat moeilijker. Ik wil in zo'n geval geen 'stoorzender' zijn.

Ik herken het.



Pas sinds kort op mijn werk, ben ik wat opener. (En bedenk dan dat ik er al vanaf februari werk. ) Maar sinds kort doe ik mee met gesprekken en breng ik zelf af en toe ook iets in. Als het ijs bij mij gebroken is, schijn ik best grappig te zijn.



Maar een verjaardag, dan kan ik ook wel 1 op 1 met iemand praten. Maar als iedereen in gesprek is met iemand, dan word het al moeilijker voor mij om erbij te komen.

En naar iemand toestappen, dat vind ik ook heel moeilijk. Omdat ik geen idee heb wat ik moet zeggen als openingszin.



Ik heb het geaccepteerd van mezelf dat ik nooit iemand zal zijn wat op een verjaardag/feest het hoogste woord heeft. Nooit echt op iemand af durf te stappen om een gesprek te beginnen. En gewoon een heel stil persoon ben.

Hey Brummetje, had ik al gezegd dat ik het stoer vind dat je op de meeting was?

Achteraf wist ik pas wie je was, maar toen was je al weg.



Ik vind het dapper. Een paar anderen zijn niet gekomen (ook niet erg verder)... en jij bent gewoon gegaan.



Dat even ontopic.



TO, ik was vroeger heel stil. Was niet gewend dat mensen goed luisterden dus dan zei ik maar niks. Door de jaren heen heb ik veel meer 'leren' praten. Over echte onderwerpen, maar ook over koetjes en kalfjes.

Ik weet niet of anderen het erg vinden als je stil bent. Mensen die het tegenovergestelde zijn (altijd het hoogste woord) zijn soms ook best irritant, vind ik.

Uitstraling doet ook best veel, vind ik. Als ik op een verjaardag een (voor mij) onbekende zie die haar best heeft gedaan op de kleding, haar en make-up en er bij zit alsof ze op haar gemak is, ondanks dat ze meer luistert dan praat.. Dan komt dat anders over dan iemand die er heel stoffig uit ziet en meteen in een hoekje gaat zitten. Die laatste heeft dan voor mijn idee minder eigenwaarde dan die eerste.

Snap je? En dat maakt mij niet uit verder... maar denk dat het voor anderen makkelijker is op de eerste af te stappen dan op de tweede.



Ik ben zelf wel iemand die dan toch probeert een praatje te maken met het 'muurbloempje'. Alleen soms blijft iemand dan de hele avond achter je aan lopen, en dat is vervelend.

(tip: doe dat nooit )



Succes!

Het gaat er niet om hoe jij overkomt, het gaat er om dat jij een leuke tijd hebt tijdens zo'n verjaardag en dat je dus over onderwerpen kunt spreken die jou interesseren (en de ander natuurlijk ook.) Om een gesprek op gang te brengen is het vooral een kwestie van vragen stellen.



Als ik iemand niet ken vraag ik altijd: hoe ken jij de jarige? woon jij ook hier in ....? wat voor werk doe jij? Vooral als die persoon een beroep heeft waarin hij of zij nogal wat meemaakt (leraar, in de zorg werken) kun je daar veel vragen over stellen (Hebben julllie nu echt zoveel te maken met agressie op het werk, zoals je in de krant leest? Merken jullie in je bedrijfstak iets van de economische crisis?) en krijg je vaak heel boeiende antwoorden. Als je het beroep al kent kun je altijd vragen: heb je het momenteel druk op je werk?



Wat ook handig is om te vragen of iemand de laatste tijd nog een leuke film heeft gezien of een leuk boek heeft gelezen. Levert vaak leuke tips op en vaak ontstaat hierover vanzelf een langer gesprek.



En aanhaken bij actuele onderwerpen waarover iedereen wel een mening heeft kan ook interessant zijn. De huizenprijzen, moet je sparen of beleggen, wat vind je er van wat die Wilders nu toch weer gezegd heeft? Ik verzin maar wat.



En anders aanhaken bij iets wat je in het huis van de jarige ziet. Wat een leuk schilderij, waar hebben jullie dat vandaan? Hee, sparen jullie ook die Disneyfiguurtjes?



En wat natuurlijk ook kan is bedenken waar je zelf graag iets over wilt vertellen tegen mensen of iets dat jou bezighoudt en proberen het gesprek op dat onderwerp te brengen door eerst iemand anders er naar te vragen.

quote:Moonlight82 schreef op 06 november 2009 @ 14:35:

Hey Brummetje, had ik al gezegd dat ik het stoer vind dat je op de meeting was?

Achteraf wist ik pas wie je was, maar toen was je al weg.



Ik vind het dapper. Een paar anderen zijn niet gekomen (ook niet erg verder)... en jij bent gewoon gegaan.





Bedankt!

Nu is het voor mij ook makkelijker om de volgende keer te gaan.

Herken wel het e.a.a., ben ook niet ontzettend extravert en zomaar een praatje aanknopen, ligt bij mij erg aan met wie ik tegenover me heb. Bij de een gaat het wel en bij de ander niet. M.n. met dominante mensen heb ik dat ik stiller ben, maar vroeger ervaarde ik het als last en nu, nu heb ik het voor een groot gedeelte geaccepteerd

.

Jij bent jij en heel geforceerd proberen te gaan doen gaat niet werken, maar je kan proberen op bijv een verjaardag uit interesse een vraag proberen te stellen, als je iemand niet kent iets in de trant waar zij de jarige van kennen etc en meestal gaat een gesprek vanzelf lopen, en soms niet en dan probeer je het bij iemand anders. Sommige dingen kan je oefenenen en jezelf proberen aan te leren maar jij bent jij en jezelf druk op gaan leggen of heel geforceerd gaan overkomen gaat niet werken en maak je jezelf alleen maar ongelukkig door. Stel niet te hoge eisen aan jezelf en probeer wat interesse te tonen in iemand middels een vraag en dan zie je wel. Blijft lastig idd, heb het zelf ook lang ondervonden maar het gaat me beter af.



Succes.

Hoi allemaal,



Ook ik herken heel veel; Ik heb best veel contacten maar niet veel vrienden waar ik echt alles mee deel. Ik heb eigenlijk maar 1 beste vriendin. Met haar ben ik opgegroeid en we lopen ook al ruim 33 jaar samen,dus vanaf babytijd. We zijn beiden al meerdere keren verhuisd, zij woont nu in Duitsland maar het contact is altijd close gebleven,ondanks dat het contact nu vooral via telefoon, telefoon en skype loopt



Ik ben ook best verlegen en dat is eigenlijk pas ontstaan vanaf de brugklas op het LBO. Op de lagere school had ik contact met iedereen en had ik veel vriendinnen op de verjaardagsfeestje.

Op de middelbare school zat er een meisje in deklas waarvoor iedereen bang was in de zin van dat ze deden wat zij wilde. Ze zette iedereen aan tot het pesten van mij. Door deze akkefietjes ben ik ook naar een andere school gegaan.

Helaas is deze gebeurtenis me blijven achtervolgen.. Door mijn uiterlijk(bril en flinke overbeet)was ik beslist niet populair.

Ik heb me wel laten opereren aan de overbeet, nu 5 jaar geleden en ook ben ik overgestapt op lenzen dus het is al heel wat verbeterd.

Ik heb ook een paar keer meegedaan aan sociale vaardigheidstrainingen maar dat heeft ook niet echt het gewenste effect gehad.



Als ik een op een met iemand praat dan gaat het heel goed en word ik ook niet rood maar praat ik met iemand waarbij de hele kamer meeluistert dan klap ik dicht. Ik heb er ook een bloedhekel aan om een kamer vol vreemde mensen binnen te gaan. Vreselijk.

Afgelopen voorjaar had ik in mijn eentje een verjaardag van mijn oom; het was eigenlijk een klein groepje;de oom en tante die verjaardag gaven, een andere oom en tante en een zus en zwager van de "koude"kant

Toch voel ik me dan niet echt op mijn gemak, helemaal niet als ze continue aan me vragen of ik het wel naar mijn zin heb. Ik ben zeker geen gangmaker op verjaardagen. Ik praat af en toe wel mee maar ik luister vooral. Ik vind het zelf niet zo'n groot drama maar ik hoef niet continue extra aandacht omdat ik anders maar in een hoekje wegkwijn. Ik zal toch niet snel veranderen. Ik ga me bij die aandacht alleen maar ongemakkelijk voelen. Ik heb dan al snel zoiets van: laat me maar met rust"



Dat ik stil ben merk ik op het zwembad tijdens de zwemles van mijn zoontje ook; Als ik met een vrouw, echt een kletstante, alleen aan tafel zit dan praten we beiden honderduit en dan zijn de 3 kwartier zo om. Ik had al vanaf het eerste moment het gevoel dat het klikte.

Met die andere vrouwen heb ik dat niet. Dat clubje komen allemaal uit dezelfde woonplaats waardoor ze elkaar van school al kennen. Als ze samen aan tafel zitten dan heb ik minder de behoefte om mee te praten en als ik al een keer wat zeg, dan kijken ze me aan op zo'n manier van: goh, Ze kan ook nog praten!



Hoe dan ook; een gangmaker zal ik nooit worden.



Ik heb dus wel een paar 1 op 1 vrienden om af en toe mee af te spreken voor een kopje thee maar verder dan dat gaat het niet.

Als ik al iemand op bezoek krijg dan heb ik altijd het gevoel dat ze niet weten hoe snel ze weer naar huis moeten komen. Meestal met 1,5 uur dan zijn ze weer weg. Of ze komen extra laat om niet zo lang te hoeven blijven of ze bellen op het laatste moment helemaal af, en dan het liefst via hyves zodat ik het pas op het laatste moment lees.



Hierdoor is mijn zelfvertrouwen eigenlijk vreselijk gekelderd. Ik denk gewoon dat ik niet leuk en interessant genoeg ben. Ik weet ook niet wat ik hieraan kan veranderen.

Ik ben zeker niet in de mood voor therapieen.,



gelukkig heb ik een man die hetzelfde is als ik; geen vrienden, wel kennissen. We zitten dus zaterdagavond lekker knus op de bank, kinderen in bed en gaan met die banaan.



Het klinkt allemaal heel dramatisch maar ik ben met man en kinderen toch gelukkig en we kunnen samen de hele wereld aan(bij wijze van spreken dan)

Groetjes heidi