Psyche
alle pijlers
straatvrees ervaringen?
woensdag 9 september 2009 om 16:01
Nog al herkenbaar maar vooruit, ik waag het er maar op;
ik heb straatvrees (gehad?) en moet/wil daar dus (echt) vanaf.
Ik heb er hulp voor gekregen in de vorm van PIT en later thuiszorg, ik ben nu zo ver dat ik de kinderen naar school breng en haal (wat ik ook niet meer deed) en dat ik zelf een klein (gericht!) boodschapje kan doen als ik vanuit school door loop.
Zelf zomaar vanuit huis naar de winkel gaan of iets degelijks lukt dus niet erg.
Met iemand bij mij gaat t wel, dus als ik ergens heen moet dan vraag ik of er iemand mee kan en als dat niet gaat ga ik dus niet...
Het is een stom probleem, wat waarom? het slaat eigenlijk nergens op maar toch blokkeer ik hier in enorm.
Ik heb nu geen hulp meer, thuiszorg was uit eindelijk voor mijn gezins situatie en daar kunnen ze mij niet verder mee helpen en met de PIT klikte t niet erg, die wil ik liever dus ook niet terug
Ik heb een paar keer wel door gezet en dingen ondernomen maar t helpt niet het maakt t alleen maar erger omdat de drempel om weer te gaan hoger word. Ik heb een auto en kleine bekende stukjes rijden gaat goed, met een bijrijden gaat t redelijk maar alleen ben ik serieus een gevaar op de weg! Mijn hart gaat te keer als een razende (echte hart kloppingen gewoon) en ik heb t idee elk moment van mijn stokkie te kunnen gaan. Met twee kinderen in de auto stappen doe ik dus ook niet even...
Ik ben wel/niet onder behadeling, ik heb een SPVer maar dat werkt gewoon niet, hij heeft het te druk en ik ben niet asertief genoeg voor hem (ik heb ben daar wel een cursus voor aan t doen nu) en zij willen eigenlijk dat ik intern ga of in ieder geval 5 dagen en omdat ik dat absoluut niet wil vinden zij mij dwars en zitten ze niet echt te springen met andere ideeen voor mij.
Vorige behandelingen zijn nooit goed van de grond gekomen, twee behandelaars vertrokken al vrij snel nadat ik bij ze kwam en de 3e heb ik zelfs nooit gezien omdat hij al weer weg was voor die tijd. Omdat ik moeilijk buiten kom zonder hulp is de reis er heen ook niet erg makkelijk en via mail of telefoon willen ze eigenlijk niet (ook niet deels, eerste behandelaar zei wel dat t goed was maar uit eindelijk bleek dat gewoon echt niet te werken)
Ik wil hier vanaf!
Ik wil gewoon ook met mijn kinderen naar de speeltuin kunnen, ik wil boodschappen kunnen doen op de markt en als ik wat vergeten ben gewoon terug kunnen lopen.
wie heeft hier ervaring mee en heeft tips om hier mee om te gaan/vanaf te komen en hoe en waar ik het al dan niet zou moeten zoeken voor hulp?
ik heb straatvrees (gehad?) en moet/wil daar dus (echt) vanaf.
Ik heb er hulp voor gekregen in de vorm van PIT en later thuiszorg, ik ben nu zo ver dat ik de kinderen naar school breng en haal (wat ik ook niet meer deed) en dat ik zelf een klein (gericht!) boodschapje kan doen als ik vanuit school door loop.
Zelf zomaar vanuit huis naar de winkel gaan of iets degelijks lukt dus niet erg.
Met iemand bij mij gaat t wel, dus als ik ergens heen moet dan vraag ik of er iemand mee kan en als dat niet gaat ga ik dus niet...
Het is een stom probleem, wat waarom? het slaat eigenlijk nergens op maar toch blokkeer ik hier in enorm.
Ik heb nu geen hulp meer, thuiszorg was uit eindelijk voor mijn gezins situatie en daar kunnen ze mij niet verder mee helpen en met de PIT klikte t niet erg, die wil ik liever dus ook niet terug
Ik heb een paar keer wel door gezet en dingen ondernomen maar t helpt niet het maakt t alleen maar erger omdat de drempel om weer te gaan hoger word. Ik heb een auto en kleine bekende stukjes rijden gaat goed, met een bijrijden gaat t redelijk maar alleen ben ik serieus een gevaar op de weg! Mijn hart gaat te keer als een razende (echte hart kloppingen gewoon) en ik heb t idee elk moment van mijn stokkie te kunnen gaan. Met twee kinderen in de auto stappen doe ik dus ook niet even...
Ik ben wel/niet onder behadeling, ik heb een SPVer maar dat werkt gewoon niet, hij heeft het te druk en ik ben niet asertief genoeg voor hem (ik heb ben daar wel een cursus voor aan t doen nu) en zij willen eigenlijk dat ik intern ga of in ieder geval 5 dagen en omdat ik dat absoluut niet wil vinden zij mij dwars en zitten ze niet echt te springen met andere ideeen voor mij.
Vorige behandelingen zijn nooit goed van de grond gekomen, twee behandelaars vertrokken al vrij snel nadat ik bij ze kwam en de 3e heb ik zelfs nooit gezien omdat hij al weer weg was voor die tijd. Omdat ik moeilijk buiten kom zonder hulp is de reis er heen ook niet erg makkelijk en via mail of telefoon willen ze eigenlijk niet (ook niet deels, eerste behandelaar zei wel dat t goed was maar uit eindelijk bleek dat gewoon echt niet te werken)
Ik wil hier vanaf!
Ik wil gewoon ook met mijn kinderen naar de speeltuin kunnen, ik wil boodschappen kunnen doen op de markt en als ik wat vergeten ben gewoon terug kunnen lopen.
wie heeft hier ervaring mee en heeft tips om hier mee om te gaan/vanaf te komen en hoe en waar ik het al dan niet zou moeten zoeken voor hulp?
woensdag 9 september 2009 om 19:21
Ik heb er zelf (gelukkig) geen ervaring mee, maar ik wil je wel een hart onder de riem steken. Ik ken in mijn omgeving 3 mensen die dit ook hebben gehad en bij hen allemaal is het op een gegeven moment ook weer over gegaan.
Bij een van die mensen gebeurde dat min of meer noodgedwongen omdat haar echtgenoot plots de medische molen in ging met allerlei ziekenhuisopnames e.d.. Ze moest toen opeens wel voor zichzelf gaan zorgen omdat ze niemand meer had die het voor haar deed. En ook wilde ze graag haar man opzoeken in het ziekenhuis. De combinatie van factoren zorgde ervoor dat ze (met lood in haar schoenen) toch de deur uit ging, maar des te vaker ze het deed des te makkelijker het werd. Bij de andere twee gebeurde het door een verandering in hun relatie. De ene kreeg een vriend waar ze zich goed bij voelde en met wie ze samen steeds een stapje verder durfde te zetten. Bij de ander raakte het juist uit met haar vriendje, waardoor ze weer meer op zichzelf teruggewezen was.
Voor alledrie geldt dat de omstandigheden hun een duwtje in de rug gaven om de eerste stappen weer te zetten. En dat zij daarna, door het te doen en te ervaren en daarmee hun angst te overwinnen, steeds meer stapjes durfden te zetten. En geen van allen heeft daarbij begeleiding gehad van een professional.
Als ik jouw verhaal lees, dan ben jij nu ook die eerste stapjes aan het zetten. Blijf dat vooral doen en dan zul jij op een gegeven moment ook vast gaan merken dat het makkelijker gaat worden.
Bij een van die mensen gebeurde dat min of meer noodgedwongen omdat haar echtgenoot plots de medische molen in ging met allerlei ziekenhuisopnames e.d.. Ze moest toen opeens wel voor zichzelf gaan zorgen omdat ze niemand meer had die het voor haar deed. En ook wilde ze graag haar man opzoeken in het ziekenhuis. De combinatie van factoren zorgde ervoor dat ze (met lood in haar schoenen) toch de deur uit ging, maar des te vaker ze het deed des te makkelijker het werd. Bij de andere twee gebeurde het door een verandering in hun relatie. De ene kreeg een vriend waar ze zich goed bij voelde en met wie ze samen steeds een stapje verder durfde te zetten. Bij de ander raakte het juist uit met haar vriendje, waardoor ze weer meer op zichzelf teruggewezen was.
Voor alledrie geldt dat de omstandigheden hun een duwtje in de rug gaven om de eerste stappen weer te zetten. En dat zij daarna, door het te doen en te ervaren en daarmee hun angst te overwinnen, steeds meer stapjes durfden te zetten. En geen van allen heeft daarbij begeleiding gehad van een professional.
Als ik jouw verhaal lees, dan ben jij nu ook die eerste stapjes aan het zetten. Blijf dat vooral doen en dan zul jij op een gegeven moment ook vast gaan merken dat het makkelijker gaat worden.
woensdag 9 september 2009 om 20:22
hey,
ik heb hier helaas ook last van alleen is het niet zo ver gekomen als straatvrees, maar als ik er niets tegen had gedaan had ik dat zeker nu gehad.
ik ben onder behandeling van maatkracht, die zijn hierin gespecialiseerd.
zie www.maatkracht.com
hier lees je ook veel ervaringsverhalen, echt heel prettig die herkenning.
op het topic angst voor flauwvallen hebben we het ook over deze klachten!
sterkte!
ik heb hier helaas ook last van alleen is het niet zo ver gekomen als straatvrees, maar als ik er niets tegen had gedaan had ik dat zeker nu gehad.
ik ben onder behandeling van maatkracht, die zijn hierin gespecialiseerd.
zie www.maatkracht.com
hier lees je ook veel ervaringsverhalen, echt heel prettig die herkenning.
op het topic angst voor flauwvallen hebben we het ook over deze klachten!
sterkte!
donderdag 10 september 2009 om 21:18
Maatkracht zit niet echt in de buurt hier.
Kleine stapjes, tja misschien wel maar ik kom even niet verder, en het is verschrikkelijk frustrerend. Hoopte dat er mensen waren met ervaring die er niet zelf uit gekomen waren en die mij konden vertellen hoe het bij hun gegaan is.
in ieder geval bedankt voor de reacties!
Kleine stapjes, tja misschien wel maar ik kom even niet verder, en het is verschrikkelijk frustrerend. Hoopte dat er mensen waren met ervaring die er niet zelf uit gekomen waren en die mij konden vertellen hoe het bij hun gegaan is.
in ieder geval bedankt voor de reacties!
donderdag 10 september 2009 om 22:35
Giga ten eerste
Ik weet al te goed hoe je je voelt want ik heb zelf ook straatvrees gehad. Gehad gelukkig. Nadat ik een lange tijd angstig ben geweest en uiteindelijk letterlijk 2 maanden echt de straat niet op ben geweest heb ik besloten dat ik op mijn leeftijd nog écht niet voor de geraniums wilde zitten en ben samen met m'n partner naar de huisarts geweest. Sowieso is het al een hele opluchting om het eens allemaal te kunnen vertellen. De huisarts heeft me meteen een verwijzing gegeven voor de ggz. Uiteindelijk heb ik daar CGT therapie gehad, deeltijd (3-4 dagen in de week). Heel intensief dus, maar dat heeft me er wel bovenop gekregen. Een gesprekje 1x in de week had me niet geholpen, doordat ik er zo intensief mee bezig was, opdrachten moest doen, de angst doorbreken, ben ik er bovenop gekomen en nu ben ik weer helemaal de oude.
Ik zou je deze therapie zo aanraden, maar aangezien het veel dagen per week zijn en je ook kinderen hebt, weet ik niet of het wel haalbaar voor je is. Maar de hulp die je nu krijgt; een SPVer die geen tijd heeft en jou niet assertief genoeg vindt?! Wegwezen daar.
Ben je al (weer) eens bij je huisarts geweest? Misschien kan hij/zij je ook wel doorverwijzen naar een ggz instelling.
Maar besef je wel hoe goed het is wat je nu al doet? Je kinderen naar school brengen, (gericht) boodschappen doen. Weet je wel hoe trots je daar op mag zijn?
Je verteld dat je zelf wel dingen ondernomen hebt, mag ik vragen wat je toen gedaan hebt? Het kan zomaar zijn dat dat situaties waren die makkelijk leken maar gewoon te hoog gegrepen waren?
Ik ben bijvoorbeeld zelf begonnen met een stukje te fietsen, de straat uit en weer terug. Voor een ander is het niks maar voor jou misschien wel een hele opgave. Begin dus met hele kleine stapjes. Ga een stukje lopen, de straat uit en weer terug. Al is het maar 1x in de week.
Voor mij is het verleden tijd maar dat wordt het ook voor jou!
Ik weet al te goed hoe je je voelt want ik heb zelf ook straatvrees gehad. Gehad gelukkig. Nadat ik een lange tijd angstig ben geweest en uiteindelijk letterlijk 2 maanden echt de straat niet op ben geweest heb ik besloten dat ik op mijn leeftijd nog écht niet voor de geraniums wilde zitten en ben samen met m'n partner naar de huisarts geweest. Sowieso is het al een hele opluchting om het eens allemaal te kunnen vertellen. De huisarts heeft me meteen een verwijzing gegeven voor de ggz. Uiteindelijk heb ik daar CGT therapie gehad, deeltijd (3-4 dagen in de week). Heel intensief dus, maar dat heeft me er wel bovenop gekregen. Een gesprekje 1x in de week had me niet geholpen, doordat ik er zo intensief mee bezig was, opdrachten moest doen, de angst doorbreken, ben ik er bovenop gekomen en nu ben ik weer helemaal de oude.
Ik zou je deze therapie zo aanraden, maar aangezien het veel dagen per week zijn en je ook kinderen hebt, weet ik niet of het wel haalbaar voor je is. Maar de hulp die je nu krijgt; een SPVer die geen tijd heeft en jou niet assertief genoeg vindt?! Wegwezen daar.
Ben je al (weer) eens bij je huisarts geweest? Misschien kan hij/zij je ook wel doorverwijzen naar een ggz instelling.
Maar besef je wel hoe goed het is wat je nu al doet? Je kinderen naar school brengen, (gericht) boodschappen doen. Weet je wel hoe trots je daar op mag zijn?
Je verteld dat je zelf wel dingen ondernomen hebt, mag ik vragen wat je toen gedaan hebt? Het kan zomaar zijn dat dat situaties waren die makkelijk leken maar gewoon te hoog gegrepen waren?
Ik ben bijvoorbeeld zelf begonnen met een stukje te fietsen, de straat uit en weer terug. Voor een ander is het niks maar voor jou misschien wel een hele opgave. Begin dus met hele kleine stapjes. Ga een stukje lopen, de straat uit en weer terug. Al is het maar 1x in de week.
Voor mij is het verleden tijd maar dat wordt het ook voor jou!
vrijdag 11 september 2009 om 17:08
Hallo!
Mijn vriend heeft het gehad (is nu 95% ok). Hij heeft cognitieve gedragstherapie nu (en ook al eerder een ronde gehad, maar dat klikte niet en schoot niet op, dus terug naar huisarts en gevraagd om ander, neem desnoods iemand mee als je denkt niet assertief genoeg te zijn). Hij hefet bij maatkracht gelopen en is daar wel iets mee opgeschoten maar ook niet alles. Hij heeft veel gehad aan de cd-sessies van www.agorafobie.be Daarmee heeft hij echt een sprong vooruit gemaakt. Verder idd kleine stapjes. Veranderen kost een hoop energie en tijd. Máár het is de moeite waard. Je leven is zoveel leuker zonder deze angst.
sterkte
Mijn vriend heeft het gehad (is nu 95% ok). Hij heeft cognitieve gedragstherapie nu (en ook al eerder een ronde gehad, maar dat klikte niet en schoot niet op, dus terug naar huisarts en gevraagd om ander, neem desnoods iemand mee als je denkt niet assertief genoeg te zijn). Hij hefet bij maatkracht gelopen en is daar wel iets mee opgeschoten maar ook niet alles. Hij heeft veel gehad aan de cd-sessies van www.agorafobie.be Daarmee heeft hij echt een sprong vooruit gemaakt. Verder idd kleine stapjes. Veranderen kost een hoop energie en tijd. Máár het is de moeite waard. Je leven is zoveel leuker zonder deze angst.
sterkte
vrijdag 11 september 2009 om 17:28
Ik heb er ook last van (gehad). Via cognitieve therapie ben ik er voor een groot deel vanaf gekomen . Deze therapie is er opgericht om anders te gaan denken (=cognitief). Ook krijg je opdrachten om te oefenen. Zo af en toe komt de angst weer opzetten. Een van de oefeningen die ik bij de therpie heb geleerd is om het toe te laten en er naar te kijken zoals: Wat gebeurd er nu echt, is mijn angst reeel? Ook heb ik geleerd, en ervaren, dat een angstaanval weer over gaat en maar een paar minuten duurt.
Ik ben er nog niet helemaal vrij van maar heb in ieder geval de spiraal van de angst om de angst doorbroken. Ik ga nu overal naar toe en zie wel wat er gebeurd. Ik denk er steeds minder aan, ben dus minder bang.
Ik ben er nog niet helemaal vrij van maar heb in ieder geval de spiraal van de angst om de angst doorbroken. Ik ga nu overal naar toe en zie wel wat er gebeurd. Ik denk er steeds minder aan, ben dus minder bang.
zondag 13 september 2009 om 19:03
Cognitieve theraphie is inderdaad een bekende, als mijn cursus afgelopen is zal ik daar ook wel heen geslingerd worden. Ik hoopte op snellere methoden en tips
Ik ben t zo zat! t duurt al zo lang en ik ben langzaam aan veranderd in een kluizenaar.
Feit is dat mijn man alles in het begin over nam (wat niet mee geholpen heeft, maar dat is achter af) en als hij het niet deed gebeurde er niks.
Ik zit bij de GGZ en dat is gewoon een hele slechte instelling, maar geld voor een gewone therapheut is er even niet en eigenlijk vind ik na al die tijd dat GGZ wel eens echt mag komen met hulp ook. (maar ja dan moet ik dat ook gaan 'eisen' en dat valt dan weer niet mee)
Ik ben met de auto weg geweest maar dat was te hoog gegrepen door de rottige route (naar familie) die helaas niet anders kan. Verder ben ik een paar keer in de speeltuin geweest (hele tijd terug al weer) op zich ging er heen en weer naar huis redelijk (is vlak bij) maar ik heb moeite met wat te doen als ik daar ben (klinkt er suf eigenlijk :S) toen is de speeltuin verbouwd, dat heeft een tijdje geduurd en nu beloof ik al weer weken dat we gaan.... maar geweest zijn we nog niet
Ik ga dus naar school en de super, indien ik het qua tijd handig inplan kan ik naar de huisarts (die op de route ligt) maar ja daar kom je ook niet wekelijks he
Stom genoeg gaat het wel goed als er iemand bij mij is.
De angst die overheerts; dat ik raar ben (ik word dan een soort van over zelf bewust en denk dat ik raar loop en en raar uit zie, dat mensen kijken ectra; wat ze ook doen omdat ik raar ga lopen in een poging gewoon te lopen ectra... ja ik weet wat er gebeurd maar ik kan t niet stoppen) en de angst om te verdwalen, ik ben daar in echt een kneus, zo zou ik nooit weg durven als de kinderen op school zitten, de angst te verdwalen en dan niet op tijd bij school te zijn is echt heel erg.
T klinkt afschuwelijk dom ik weet het, dat is het eigenlijk ook, maar het is een gedachte die ik niet stoppen kan...
Ik ben t zo zat! t duurt al zo lang en ik ben langzaam aan veranderd in een kluizenaar.
Feit is dat mijn man alles in het begin over nam (wat niet mee geholpen heeft, maar dat is achter af) en als hij het niet deed gebeurde er niks.
Ik zit bij de GGZ en dat is gewoon een hele slechte instelling, maar geld voor een gewone therapheut is er even niet en eigenlijk vind ik na al die tijd dat GGZ wel eens echt mag komen met hulp ook. (maar ja dan moet ik dat ook gaan 'eisen' en dat valt dan weer niet mee
)Ik ben met de auto weg geweest maar dat was te hoog gegrepen door de rottige route (naar familie) die helaas niet anders kan. Verder ben ik een paar keer in de speeltuin geweest (hele tijd terug al weer) op zich ging er heen en weer naar huis redelijk (is vlak bij) maar ik heb moeite met wat te doen als ik daar ben (klinkt er suf eigenlijk :S) toen is de speeltuin verbouwd, dat heeft een tijdje geduurd en nu beloof ik al weer weken dat we gaan.... maar geweest zijn we nog niet
Ik ga dus naar school en de super, indien ik het qua tijd handig inplan kan ik naar de huisarts (die op de route ligt) maar ja daar kom je ook niet wekelijks he
Stom genoeg gaat het wel goed als er iemand bij mij is.
De angst die overheerts; dat ik raar ben (ik word dan een soort van over zelf bewust en denk dat ik raar loop en en raar uit zie, dat mensen kijken ectra; wat ze ook doen omdat ik raar ga lopen in een poging gewoon te lopen ectra... ja ik weet wat er gebeurd maar ik kan t niet stoppen) en de angst om te verdwalen, ik ben daar in echt een kneus, zo zou ik nooit weg durven als de kinderen op school zitten, de angst te verdwalen en dan niet op tijd bij school te zijn is echt heel erg.
T klinkt afschuwelijk dom ik weet het, dat is het eigenlijk ook, maar het is een gedachte die ik niet stoppen kan...
zondag 13 september 2009 om 19:22
Bij mij was het nog niet zo erg als straatvrees, maar op het laatst durfde ik ook eigenlijk het huis niet meer uit, uit angst voor flauwvallen/hyperventilatie.
Dit was een maand lang heel erg en toen ik nog in die erge periode zat ben ik naar een groot festival geweest waar het mega druk was en super benauwd en dat was zeg maar dé grote test, in mega lange drukke rijen en mensen massa's staan enzo. Nou dat ging allemaal en toen was ik trots op mezelf en had ik besloten dat als ik dat kon ik alles kon. En toen ben ik overal heengegaan waar ik absoluut niet heen wou, en dan ook zo vaak en lang mogelijk, en dit hielp echt!
ik ben er nou helemaal vanaf
Dit was een maand lang heel erg en toen ik nog in die erge periode zat ben ik naar een groot festival geweest waar het mega druk was en super benauwd en dat was zeg maar dé grote test, in mega lange drukke rijen en mensen massa's staan enzo. Nou dat ging allemaal en toen was ik trots op mezelf en had ik besloten dat als ik dat kon ik alles kon. En toen ben ik overal heengegaan waar ik absoluut niet heen wou, en dan ook zo vaak en lang mogelijk, en dit hielp echt!
ik ben er nou helemaal vanaf
