Psyche
alle pijlers
studentenpsycholoog
woensdag 25 februari 2009 om 17:13
Afgelopen maandag ben ik bij de studentenpsycholoog van mijn universiteit geweest. Ik ben faalangstig, maak me om veel dingen te druk en het is vaak één grote chaos in één mijn hoofd. We kwamen er uit dat er gewoon veel kleine dingen zijn, die los van elkaar allemaal te handlen zijn, maar die bij elkaar vaak te veel zijn in mijn hoofd.
Als ik me goed voel dan heb ik nergens last van en vraag ik me af waarom uberhaupt ben gegaan. Maar ik heb ook periodes dat ik somber en onrustig ben en dat het vaak te veel is in mijn hoofd.
Mijn probleem is nu dat de studentenpsucholoog mij niet kan helpen. Ik heb met haar maximaal 5 gesprekken en de workshops die worden aangeboden zijn eigenlijk te gespecialiseert waardoor ik daar niks mee kan. Dat zou betekenen dat ik naar een echte psycholoog zou moeten. Maar daar voel ik me eigenlijk weer te goed voor. Daarbij wil ik ook niet dat mijn ouders het weten, wat nogal lastig is omdat ik bij mijn ouders woon en zij mijn verzekering betalen.
Ik weet dus eigenlijk niet wat ik moet doen, soms denk ik dat het nuttig kan zijn en soms denk ik weer dat ik het niet nodig heb. Niet dat jullie me kunnen helpen, maar ik vind't prettig om even mijn twijvels van me af te typen.
Als ik me goed voel dan heb ik nergens last van en vraag ik me af waarom uberhaupt ben gegaan. Maar ik heb ook periodes dat ik somber en onrustig ben en dat het vaak te veel is in mijn hoofd.
Mijn probleem is nu dat de studentenpsucholoog mij niet kan helpen. Ik heb met haar maximaal 5 gesprekken en de workshops die worden aangeboden zijn eigenlijk te gespecialiseert waardoor ik daar niks mee kan. Dat zou betekenen dat ik naar een echte psycholoog zou moeten. Maar daar voel ik me eigenlijk weer te goed voor. Daarbij wil ik ook niet dat mijn ouders het weten, wat nogal lastig is omdat ik bij mijn ouders woon en zij mijn verzekering betalen.
Ik weet dus eigenlijk niet wat ik moet doen, soms denk ik dat het nuttig kan zijn en soms denk ik weer dat ik het niet nodig heb. Niet dat jullie me kunnen helpen, maar ik vind't prettig om even mijn twijvels van me af te typen.
woensdag 25 februari 2009 om 17:19
woensdag 25 februari 2009 om 17:24
mijn pa begrijptme nog een beetje. Maar m'n ma en ik zijn compleet verschillend, en ze begrijpt me werkelijk niet. En nu ze gestopt is met roken en aankomt en ook nog eens chagrijnig wordt omdat ze last heeft van schouders, krijg ik al vaak genoeg vervelende opmerkingen naar mijn hoofd.
En hoe moet ik aan mijn moeder die mij niet begrijpt dingen uitleggen waar ik mee zit die ik zelf niet eens begrijp.
En mijn pa is aleen maar bezig met vertellen van alles wat ik wle goed doe en dat ik me dus niet druk moet maken. Maar daar heb ik ook niks aan.
Eigenlijk voelt't gewoon te prife en bespreek ik het alleen met een vriendin die echt dichtbij me staat.
En hoe moet ik aan mijn moeder die mij niet begrijpt dingen uitleggen waar ik mee zit die ik zelf niet eens begrijp.
En mijn pa is aleen maar bezig met vertellen van alles wat ik wle goed doe en dat ik me dus niet druk moet maken. Maar daar heb ik ook niks aan.
Eigenlijk voelt't gewoon te prife en bespreek ik het alleen met een vriendin die echt dichtbij me staat.
woensdag 25 februari 2009 om 17:29
Als ik lees hoe je je omgang met je ouders beschrijft zou het zomaar eens kunnen dat dit ook ter sprake zou komen bij een psycholoog.
Tja een maatschappelijk werker zou natuurlijk kunnen, maar daar kun je eigenlijk alleen je verhaal kwijt. Deze kunnen je niet therapeutisch begeleiden en behandelen.
Tja een maatschappelijk werker zou natuurlijk kunnen, maar daar kun je eigenlijk alleen je verhaal kwijt. Deze kunnen je niet therapeutisch begeleiden en behandelen.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
woensdag 25 februari 2009 om 17:31
woensdag 25 februari 2009 om 17:37
Je hebt gelijk bibi_kiwi. Het zou zo moeten zijn dat een maatschappelijk werkster hier doelgericht te werk kan gaan samen met de client.
Dit komt ook zeker in de studie naar voren en de maatschappelijk werkster hebben het als het goed is in hun mars.
Ikzelf ben afgestudeerd maatschappelijk werkster en zie helaas dat dit in de praktijk te weinig gebeurd. Vaak zijn de algemeen maatschappelijk werkers meer gericht op de zeer praktische kant. Dus in dit geval idd, wellicht op jezelf wonen, hoe je dit financieel kan bewerkstelligen.
Het is idd zo dat dit zo niet zo moeten gaan en wanneer je de juiste treft kan een maatschappelijk werker idd. een hele hoop kan betekenen gezien jouw beschreven problematiek.
Dit komt ook zeker in de studie naar voren en de maatschappelijk werkster hebben het als het goed is in hun mars.
Ikzelf ben afgestudeerd maatschappelijk werkster en zie helaas dat dit in de praktijk te weinig gebeurd. Vaak zijn de algemeen maatschappelijk werkers meer gericht op de zeer praktische kant. Dus in dit geval idd, wellicht op jezelf wonen, hoe je dit financieel kan bewerkstelligen.
Het is idd zo dat dit zo niet zo moeten gaan en wanneer je de juiste treft kan een maatschappelijk werker idd. een hele hoop kan betekenen gezien jouw beschreven problematiek.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
woensdag 25 februari 2009 om 17:44
Ik herken mezelf nogal in jouw verhaal..
Ongeveer 3,5 jaar geleden ben ik daarom ook naar een studentenpsycholoog geweest. Niemand wist daarvan. Tijdens het eerste gesprek kwam het er volgens die studentenpsycholoog op neer, dat ik eerst maar moest proberen mijn rouw om twee dierbaren te verwerken. Hij dacht namelijk dat alles daar aan lag.
Dit voelde heel vreemd, omdat ik niet het idee was dat dit alles was. En rouw verwerken vind ik heel moeilijk.
Uiteindelijk heb ik het zo gelaten, maar nu ongeveer een half jaar geleden ben ik toch maar weer hulp gaan zoeken. Het begon met slaapproblemen waarmee ik naar mijn huisarts ging. Hij luisterde heel goed en kwam erachter dat er meer was dat tot o.a. slaapproblemen leidde.
Ik wilde toen ook niet dat mijn ouders er iets van zouden weten, dus hij heeft me heel goed geholpen om iemand te zoeken die me kon helpen.
Nu was bij zijn praktijk het geval dat er een psycholoog een middag in de week aan het werk was daar. Helaas kon ik daar niet terecht omdat ik op kamers zit. (Mijn huisarts heb ik nog in het dorp waar mijn ouders wonen).
Misschien kan dit bij jou wel?
Uiteindelijk heb ik samen met hem een plek gevonden waar ik terecht kon. Ik ben nog niet ver, heb nu twee intake-gesprekken gehad en een onderzoek. Verder volgt er nog een onderzoek en dan gaan ze bekijken hoe en of ze me verder kunnen helpen.
Mijn ouders weten er trouwens ook nog steeds van niet. Ik kan dit namelijk nog niet vertellen, dat voelt niet goed. Ik hoop dat het ooit zo ver komt.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat het wel verstandig is om verder hulp te zoeken, het kan in elk geval nooit kwaad.
Het enige probleem bij jou is dat je ouders je verzekering betalen. Ik betaal hem zelf dus alleen ik heb daar zicht op. Hoe je zoiets tóch kunt verbergen voor je ouders dat weet ik niet....(behalve je verzekering zelf betalen natuurlijk)
Ongeveer 3,5 jaar geleden ben ik daarom ook naar een studentenpsycholoog geweest. Niemand wist daarvan. Tijdens het eerste gesprek kwam het er volgens die studentenpsycholoog op neer, dat ik eerst maar moest proberen mijn rouw om twee dierbaren te verwerken. Hij dacht namelijk dat alles daar aan lag.
Dit voelde heel vreemd, omdat ik niet het idee was dat dit alles was. En rouw verwerken vind ik heel moeilijk.
Uiteindelijk heb ik het zo gelaten, maar nu ongeveer een half jaar geleden ben ik toch maar weer hulp gaan zoeken. Het begon met slaapproblemen waarmee ik naar mijn huisarts ging. Hij luisterde heel goed en kwam erachter dat er meer was dat tot o.a. slaapproblemen leidde.
Ik wilde toen ook niet dat mijn ouders er iets van zouden weten, dus hij heeft me heel goed geholpen om iemand te zoeken die me kon helpen.
Nu was bij zijn praktijk het geval dat er een psycholoog een middag in de week aan het werk was daar. Helaas kon ik daar niet terecht omdat ik op kamers zit. (Mijn huisarts heb ik nog in het dorp waar mijn ouders wonen).
Misschien kan dit bij jou wel?
Uiteindelijk heb ik samen met hem een plek gevonden waar ik terecht kon. Ik ben nog niet ver, heb nu twee intake-gesprekken gehad en een onderzoek. Verder volgt er nog een onderzoek en dan gaan ze bekijken hoe en of ze me verder kunnen helpen.
Mijn ouders weten er trouwens ook nog steeds van niet. Ik kan dit namelijk nog niet vertellen, dat voelt niet goed. Ik hoop dat het ooit zo ver komt.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat het wel verstandig is om verder hulp te zoeken, het kan in elk geval nooit kwaad.
Het enige probleem bij jou is dat je ouders je verzekering betalen. Ik betaal hem zelf dus alleen ik heb daar zicht op. Hoe je zoiets tóch kunt verbergen voor je ouders dat weet ik niet....(behalve je verzekering zelf betalen natuurlijk)
woensdag 25 februari 2009 om 18:56
woensdag 25 februari 2009 om 18:59
Ik dacht dat to bedoelde dat ze zich psychisch te goed voelde om naar een psycholoog te gaan. Zeg maar een te zware behandeling voor de door haar genoemde kwaal.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
woensdag 25 februari 2009 om 20:07
quote:Spinster schreef op 25 februari 2009 @ 18:17:
Waarom woon je nog thuis met 22 jaar?
Klinkt me nogal benauwd in de oren allemaal.
Ga lekker op jezelf wonen.
Geld is één ding, maar zit vaak ook gewoon goed thuis. Daarbij denk ik daar ook nog niet aan toe ben.
Volgen mij is het ook niet heel abnormaal om met je 22e nog thuis te wonen.
Waarom woon je nog thuis met 22 jaar?
Klinkt me nogal benauwd in de oren allemaal.
Ga lekker op jezelf wonen.
Geld is één ding, maar zit vaak ook gewoon goed thuis. Daarbij denk ik daar ook nog niet aan toe ben.
Volgen mij is het ook niet heel abnormaal om met je 22e nog thuis te wonen.
woensdag 25 februari 2009 om 20:08
@ ikbenik dat is inderdaad precies wat ik bedoel. Ik voel me vaak ook gewoon heel goed, maar heb ook momenten dat ik niet meer weet wie ik ben.
@Bramblecefilter Ik herken me inderdaad een beetje in jouw verhaal. Hoewel ik geen onverwerkte rouw heb, maar wel een schooljeugd waarin ik nooit echt ergens tussen paste en waardoor ik soms ook gepest werd. De SP had ook het gevoel dat ik een stoere houding aannam, terwijl ik dat gevoel zelf eigenlijk nooit heb, maar misschien zit er ook wel wat in. Ik huil snel, maar denk dat ik het onbewust wel moeilijk vind mijzelf te laten zien.
@Bramblecefilter Ik herken me inderdaad een beetje in jouw verhaal. Hoewel ik geen onverwerkte rouw heb, maar wel een schooljeugd waarin ik nooit echt ergens tussen paste en waardoor ik soms ook gepest werd. De SP had ook het gevoel dat ik een stoere houding aannam, terwijl ik dat gevoel zelf eigenlijk nooit heb, maar misschien zit er ook wel wat in. Ik huil snel, maar denk dat ik het onbewust wel moeilijk vind mijzelf te laten zien.
woensdag 25 februari 2009 om 20:22
quote:varuca schreef op 25 februari 2009 @ 20:07:
[...]
Geld is één ding, maar zit vaak ook gewoon goed thuis. Daarbij denk ik daar ook nog niet aan toe ben.
Volgen mij is het ook niet heel abnormaal om met je 22e nog thuis te wonen.Mwah, ik ken weinig mensen die met 22 nog bij hun ouders wonen hoor. Zelfs mijn 'ik woon nog lekker thuis'-ex is op z'n 22ste het huis uit gegaan. Gewoon doen, het levert je ook erg veel op.
[...]
Geld is één ding, maar zit vaak ook gewoon goed thuis. Daarbij denk ik daar ook nog niet aan toe ben.
Volgen mij is het ook niet heel abnormaal om met je 22e nog thuis te wonen.Mwah, ik ken weinig mensen die met 22 nog bij hun ouders wonen hoor. Zelfs mijn 'ik woon nog lekker thuis'-ex is op z'n 22ste het huis uit gegaan. Gewoon doen, het levert je ook erg veel op.
woensdag 25 februari 2009 om 20:27
quote:Elmira schreef op 25 februari 2009 @ 20:22:
[...]
Mwah, ik ken weinig mensen die met 22 nog bij hun ouders wonen hoor. Zelfs mijn 'ik woon nog lekker thuis'-ex is op z'n 22ste het huis uit gegaan. Gewoon doen, het levert je ook erg veel op.
Ik zit op de universiteit en daar zijn inderdaad veel mensen die al vroeg het huis uit gaan. Maar als ik kijk bij mijn neven en nichten en andere mensen die op hboniveau studeren, zij wonen vaak langer thuis.
Ik voel me vaak nog te kinds en niet sterk genoeg om op mij zelf te wonen. Daarbij heb ik't geld niet en zelfs als ik mij nu zou willen inschrijven dan heb ik een kamer tegen de tijd dat ik ben afgestudeerd.
Maar ik vind eigenlijk niet dat ik mij moet excuseren omdat ik nog thuis woon, want dat heeft niks hiermee te maken.
[...]
Mwah, ik ken weinig mensen die met 22 nog bij hun ouders wonen hoor. Zelfs mijn 'ik woon nog lekker thuis'-ex is op z'n 22ste het huis uit gegaan. Gewoon doen, het levert je ook erg veel op.
Ik zit op de universiteit en daar zijn inderdaad veel mensen die al vroeg het huis uit gaan. Maar als ik kijk bij mijn neven en nichten en andere mensen die op hboniveau studeren, zij wonen vaak langer thuis.
Ik voel me vaak nog te kinds en niet sterk genoeg om op mij zelf te wonen. Daarbij heb ik't geld niet en zelfs als ik mij nu zou willen inschrijven dan heb ik een kamer tegen de tijd dat ik ben afgestudeerd.
Maar ik vind eigenlijk niet dat ik mij moet excuseren omdat ik nog thuis woon, want dat heeft niks hiermee te maken.
woensdag 25 februari 2009 om 21:24
Natuurlijk hoef je je niet te excuseren. Misschien is het niet het goede tijdstip om zulke beslissingen te nemen. Zo'n stap is al groot daar heb je dan wel genoeg aan denk ik zonder de dingen waar je nu mee zit. Het lijkt me verstandig om te zorgen dat je eerst een beetje met de dingen waar je nu mee zit overweg kan. Als jij je nog niet klaar voelt om uit huis te gaan dan moet je dat ook vooral niet doen.
Ik begon over het maatschappelijk werk, omdat ik dat toch een stapje minder ver is. Ikbenik heeft wel gelijk dat je een beetje geluk moet hebben met de maatschappelijk werker. Deze kan je sowieso helpen om te kijken hoe/met wie je jouw problemen kan aanpakken en je eventueel doorverwijzen.
Wil je echt met je problemen aan de gang? Daar zou ik eerst eens goed over nadenken. In hoeverre beperken deze dingen je leven?
Ik begon over het maatschappelijk werk, omdat ik dat toch een stapje minder ver is. Ikbenik heeft wel gelijk dat je een beetje geluk moet hebben met de maatschappelijk werker. Deze kan je sowieso helpen om te kijken hoe/met wie je jouw problemen kan aanpakken en je eventueel doorverwijzen.
Wil je echt met je problemen aan de gang? Daar zou ik eerst eens goed over nadenken. In hoeverre beperken deze dingen je leven?
woensdag 4 maart 2009 om 16:49
Ze beperken me soms behoorlijk. Maar omdat ik vaak onbewust juist die zaken uit de weg ga heb ik het zelf vaak niet eens door.
Het is lastig, morgen heb ik die afspraak en ik ben er nog niet uit wat ik wil gaan doen. Op dagen dat ik me beroerd voel denk ja, op de andere dagen denk ik nee. Heb toch zo'n stemmetje in mijn hoofd dat zegd 'dan kom je bij de psycholoog en dan weet je niet waar je over moet praten omdat je je goed voelt'.
Breng met dit gedoe nog meer chaos en twijvel in mijn hoofd dan er al zat.
Het is lastig, morgen heb ik die afspraak en ik ben er nog niet uit wat ik wil gaan doen. Op dagen dat ik me beroerd voel denk ja, op de andere dagen denk ik nee. Heb toch zo'n stemmetje in mijn hoofd dat zegd 'dan kom je bij de psycholoog en dan weet je niet waar je over moet praten omdat je je goed voelt'.
Breng met dit gedoe nog meer chaos en twijvel in mijn hoofd dan er al zat.
woensdag 4 maart 2009 om 21:03
