Psyche
alle pijlers
Té onzeker
dinsdag 12 januari 2010 om 17:37
Ik ben even op zoek naar tips, ervaringen, herkenning...
Gister heb ik een gesprek gehad, omdat ik wilde beginnen als begeleidster van een zelfhulpgroep voor meiden met een eetstoornis. Zelf heb ik een eetstoornis gehad, maar hier ben ik door therapieen vanaf gekomen. Ik wilde mijn ervaringen positief gaan inzetten, maar het begeleiden van een zelfhulpgroep leek nog geen goed idee.
Tijdens het gesprek kwam wederom naar voren dat zij dacht dat ik heel afwachtend, onzeker en bang ben in contact met anderen. Voor het gesprek, had ik even staan praten met een vrouw die ik nog kende van een tijdje terug. Ik dacht toen dat ik normaal en gezellig meepraatte, maar in het gesprek erna bleek dat ze toen vond dat ik heel onzeker was/deed.
Elke keer komt dit punt weer naar voren; ik ben te onzeker. Alles wat ik wil doen, lukt me niet, omdat ik te onzeker ben, te weinig durf te zeggen etc. Ik ben al twee keer met een studie gestopt, omdat ik te onzeker was! (Nu studeer ik weer, maar ik ben nogsteeds bang dat ik straks opeens moet stoppen.) Er zijn al meerdere dingen niet gelukt, door dit probleem.
En nu dus gister wéér. Weer, terwijl ik zelf juist een goed gevoel had over het gesprek. Hoe ik toen praatte, is echt het meest zelfverzekerd als ik maar durf/kan zijn. Dus het was nogal rot om te horen dat zelfs dat niet goed genoeg was, want dat had ik namelijk niet verwacht!
Ik weet gewoon niet meer wat ik eraan moet doen! Ik heb al verschillende therapieen gehad, veel gepraat, positief dagboek bijgehouden etc etc. Maar het lijkt allemaal niet te werken.
Ben ik van mijn eetstoornis af, zit ik hier nog weer mee. Ik ben gewoon egt bang dat ik straks zonder studie e.d. thuis kom te zitten, want er is gewoon egt niets wat me lukt op deze manier!
Momenteel doe ik SPH en ik heb Pabo gedaan, dus ik kies opzig wel de studies waarbij je redelijk zelfverzekerd moet zijn. Maar dat zijn gewoon de enige studies/beroepen die mij aanspreken.
Ik voel me er echt heel rot over, ik zou zó graag zelfverzekerd, enthousiast etc doen. Ik wil kampen begeleiden, zelfhulpgroepen begeleiden, in een instelling met kinderen met gedragsproblemen werken!!
Heeft iemand misschien nog tips of ideeen?
Gister heb ik een gesprek gehad, omdat ik wilde beginnen als begeleidster van een zelfhulpgroep voor meiden met een eetstoornis. Zelf heb ik een eetstoornis gehad, maar hier ben ik door therapieen vanaf gekomen. Ik wilde mijn ervaringen positief gaan inzetten, maar het begeleiden van een zelfhulpgroep leek nog geen goed idee.
Tijdens het gesprek kwam wederom naar voren dat zij dacht dat ik heel afwachtend, onzeker en bang ben in contact met anderen. Voor het gesprek, had ik even staan praten met een vrouw die ik nog kende van een tijdje terug. Ik dacht toen dat ik normaal en gezellig meepraatte, maar in het gesprek erna bleek dat ze toen vond dat ik heel onzeker was/deed.
Elke keer komt dit punt weer naar voren; ik ben te onzeker. Alles wat ik wil doen, lukt me niet, omdat ik te onzeker ben, te weinig durf te zeggen etc. Ik ben al twee keer met een studie gestopt, omdat ik te onzeker was! (Nu studeer ik weer, maar ik ben nogsteeds bang dat ik straks opeens moet stoppen.) Er zijn al meerdere dingen niet gelukt, door dit probleem.
En nu dus gister wéér. Weer, terwijl ik zelf juist een goed gevoel had over het gesprek. Hoe ik toen praatte, is echt het meest zelfverzekerd als ik maar durf/kan zijn. Dus het was nogal rot om te horen dat zelfs dat niet goed genoeg was, want dat had ik namelijk niet verwacht!
Ik weet gewoon niet meer wat ik eraan moet doen! Ik heb al verschillende therapieen gehad, veel gepraat, positief dagboek bijgehouden etc etc. Maar het lijkt allemaal niet te werken.
Ben ik van mijn eetstoornis af, zit ik hier nog weer mee. Ik ben gewoon egt bang dat ik straks zonder studie e.d. thuis kom te zitten, want er is gewoon egt niets wat me lukt op deze manier!
Momenteel doe ik SPH en ik heb Pabo gedaan, dus ik kies opzig wel de studies waarbij je redelijk zelfverzekerd moet zijn. Maar dat zijn gewoon de enige studies/beroepen die mij aanspreken.
Ik voel me er echt heel rot over, ik zou zó graag zelfverzekerd, enthousiast etc doen. Ik wil kampen begeleiden, zelfhulpgroepen begeleiden, in een instelling met kinderen met gedragsproblemen werken!!
Heeft iemand misschien nog tips of ideeen?
dinsdag 12 januari 2010 om 18:18
quote:Butterfly1989 schreef op 12 januari 2010 @ 17:37:
Ik voel me er echt heel rot over, ik zou zó graag zelfverzekerd, enthousiast etc doen. Ik wil kampen begeleiden, zelfhulpgroepen begeleiden, in een instelling met kinderen met gedragsproblemen werken!! Wat lijkt jou precies leuk aan dit soort werk? Waar ben je goed in wat maakt dat je dit soort werk graag wilt doen?
Ik voel me er echt heel rot over, ik zou zó graag zelfverzekerd, enthousiast etc doen. Ik wil kampen begeleiden, zelfhulpgroepen begeleiden, in een instelling met kinderen met gedragsproblemen werken!! Wat lijkt jou precies leuk aan dit soort werk? Waar ben je goed in wat maakt dat je dit soort werk graag wilt doen?
dinsdag 12 januari 2010 om 18:50
quote:Butterfly1989 schreef op 12 januari 2010 @ 17:37:
Ik dacht toen dat ik normaal en gezellig meepraatte, maar in het gesprek erna bleek dat ze toen vond dat ik heel onzeker was/deed.
Heb je ook gevraagd waaróm ze dat vond? Dat zou voor jou namelijk veel duidelijk kunnen maken. Wat ik zou doen ik jouw situatie, is gewoon die vrouw nog eens bellen, en vragen of ze uit wil leggen wat ze dan precies zo onzeker vond aan jouw manier van doen.
Ik ken het heel goed hoor, onzekerheid, en het is een vervelende eigenschap. Je zult echt bij jezelf moeten nagaan waar het vandaan komt. Ben je (nog steeds niet) tevreden over jezelf? Als je een eetstoornis hebt gehad, heb je flink met jezelf in de knoop gezeten, en dat is niet zomaar weg, ook niet als je de eetstoornis onder controle hebt. Ik heb zelf anorexia gehad (en nog steeds wel een beetje), dus ik weet waar ik over praat. Ik heb trouwens ook de Pabo gedaan, en weet dus dat het niet 'egt', maar 'echt' is
Kortom; ga bij jezelf na waarom je nog steeds onzeker bent, en ga daar vervolgens aan werken.
Ik dacht toen dat ik normaal en gezellig meepraatte, maar in het gesprek erna bleek dat ze toen vond dat ik heel onzeker was/deed.
Heb je ook gevraagd waaróm ze dat vond? Dat zou voor jou namelijk veel duidelijk kunnen maken. Wat ik zou doen ik jouw situatie, is gewoon die vrouw nog eens bellen, en vragen of ze uit wil leggen wat ze dan precies zo onzeker vond aan jouw manier van doen.
Ik ken het heel goed hoor, onzekerheid, en het is een vervelende eigenschap. Je zult echt bij jezelf moeten nagaan waar het vandaan komt. Ben je (nog steeds niet) tevreden over jezelf? Als je een eetstoornis hebt gehad, heb je flink met jezelf in de knoop gezeten, en dat is niet zomaar weg, ook niet als je de eetstoornis onder controle hebt. Ik heb zelf anorexia gehad (en nog steeds wel een beetje), dus ik weet waar ik over praat. Ik heb trouwens ook de Pabo gedaan, en weet dus dat het niet 'egt', maar 'echt' is
Kortom; ga bij jezelf na waarom je nog steeds onzeker bent, en ga daar vervolgens aan werken.
You don't have to fit into the format
dinsdag 12 januari 2010 om 18:58
Maar meis, als jij een goed gevoel had bij dat gesprek dat je voerde, ben je dan te onzeker? Of is er iets met je communiceren? Het is goed om stil te staan bij het commentaar dat je daarover krijg, maar laat je niet naar beneden praten. Ik vind het een heel goed idee dat je een zelfhulpgroep wilt beginnen.
Nog een vraag: je zegt bang te zijn straks zonder studie thuis komen te zitten. Door je onzekerheid? Maar je dóét het nu toch? Dat is toch al heel knap van je? Ik vind het eerder dapper dat je doorgaat met de studie die je aanspreekt, ondanks het feit dat je andere studies hebt onderbroken. Misschien moet je je instelling wijzigen.
Nog een vraag: je zegt bang te zijn straks zonder studie thuis komen te zitten. Door je onzekerheid? Maar je dóét het nu toch? Dat is toch al heel knap van je? Ik vind het eerder dapper dat je doorgaat met de studie die je aanspreekt, ondanks het feit dat je andere studies hebt onderbroken. Misschien moet je je instelling wijzigen.
woensdag 13 januari 2010 om 00:24
K snap helemaal hoe je je voelt als je zegt dat dingen je niet lukken door je onzekerheid. Ik heb dit zelf heel lang gehad, en nog steeds loop ik er tegen aan hoewel het wel minder is geworden. Misschien moet je uitzoeken waar je onzekerheid vandaan komt. Wat is de achterliggender angst? Je gewicht, uiterlijk, afwijzing door anderen, etc? En hoe en wanneer is die angst ontstaan? Je geeft aan dat je verschillende terapien hebt gehad. Ik ben zelf bij een psicholoog en dat heeft mij heel veel geholpen. Misschien is het voor jezelf toch n idee om het nog eens te probeberen om ergens te gaan praten mits je er zelf voor open staat natuurlijk. Mijn ervaring dat elke persoon waarmee je praat anders is en dat het andere uitkomsten geeft.
zondag 17 januari 2010 om 22:53
Hoi Butterfly
ben zo'n 20 jaar ouder dan jij nu bent. Tot mijn 30-ste ben ik ook behoorlijk onzeker geweest. En daarna kwam ik er achter dat eigenlijk iedereen onzeker is. Vooral de mensen die zich overschreeuwen.
Wat anderen van je vinden maakt eigenlijk geen fluit uit. Het gaat er om hoe jij je voelt. Laat je niets aanpraten. Wat je ook doet, mensen hebben toch al een mening over je.
Je kunt nog wel eens naar je ambities kijken. Wat wil je in je hart nu echt. Zijn de genoemde zaken echt hetgeen je wilt? Waarom eerst niet eens lekker met de pabo opleiding aan de slag i.p.v. de hulpverlening.
Wees eerst eens tevreden met jezelf. Waar ben je al tevreden over. Focus op wat gaat goed.
het klinkt wel een beetje betweterig en makkelijk maar ik meen het echt. Ik gun het je om gelukkiger te worden.
marion
ben zo'n 20 jaar ouder dan jij nu bent. Tot mijn 30-ste ben ik ook behoorlijk onzeker geweest. En daarna kwam ik er achter dat eigenlijk iedereen onzeker is. Vooral de mensen die zich overschreeuwen.
Wat anderen van je vinden maakt eigenlijk geen fluit uit. Het gaat er om hoe jij je voelt. Laat je niets aanpraten. Wat je ook doet, mensen hebben toch al een mening over je.
Je kunt nog wel eens naar je ambities kijken. Wat wil je in je hart nu echt. Zijn de genoemde zaken echt hetgeen je wilt? Waarom eerst niet eens lekker met de pabo opleiding aan de slag i.p.v. de hulpverlening.
Wees eerst eens tevreden met jezelf. Waar ben je al tevreden over. Focus op wat gaat goed.
het klinkt wel een beetje betweterig en makkelijk maar ik meen het echt. Ik gun het je om gelukkiger te worden.
marion
maandag 18 januari 2010 om 08:27
Misschien is het een idee om een assertiviteitscursus te volgen?
Ik heb er zelf een gevolgd, en het help echt! Het is zelfs leuk om te doen en naar toe te gaan. Niet zweverig, niet raar, geen vreemde mensen of zo. Maar gewoon heel gewoon, zelfs gezellig op den duur!
Bij het maatschappelijk werk in je dorp/stad bieden ze vast zo'n cursus aan, en anders bij het GGZ.
Vaak zijn ze gratis of ze kosten heel weinig (vergoeding voor een cursus die buiten werktijden gegeven wordt bv. )
Ik zou zeggen, probeer het gewoon is! Zelfs al zeg je daarna, het is niet volledig de oplossing van mijn probleem, zelfs dan, ben je er nog mee geholpen denk ik. Je wordt er alleen maar beter van
Ik heb er zelf een gevolgd, en het help echt! Het is zelfs leuk om te doen en naar toe te gaan. Niet zweverig, niet raar, geen vreemde mensen of zo. Maar gewoon heel gewoon, zelfs gezellig op den duur!
Bij het maatschappelijk werk in je dorp/stad bieden ze vast zo'n cursus aan, en anders bij het GGZ.
Vaak zijn ze gratis of ze kosten heel weinig (vergoeding voor een cursus die buiten werktijden gegeven wordt bv. )
Ik zou zeggen, probeer het gewoon is! Zelfs al zeg je daarna, het is niet volledig de oplossing van mijn probleem, zelfs dan, ben je er nog mee geholpen denk ik. Je wordt er alleen maar beter van
