Psyche
alle pijlers
Teleurgesteld in mezelf
maandag 3 juli 2017 om 08:46
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw op deze pijler en wil graag even van me afschrijven. Heb in de afgelopen maanden 2x een miskraam gehad en dit heeft er toe geleid dat het mentaal niet helemaal goed gaat. Ik heb last van somberheid, doemdenken en paniekaanvallen. De eerste miskraam was echt een klap (bij de 10 weken echo klopte er geen hartje meer), en sindsdien ben ik het vertrouwen in de toekomst kwijt. Ik was altijd al een piekeraar en een perfectionist dus dat helpt ook niet natuurlijk. Het is alleen maar erger geworden na de tweede miskraam vorige week maandag. Ik heb me toen ziek gemeld op mijn werk. Donderdag ben ik weer gaan werken, maar na een paar uur voor me uit staren ben ik weer naar huis gegaan. Vandaag moest ik van mezelf weer gaan, maar tijdens het douchen en aankleden kreeg ik last van angstaanvallen en bevroor ik. Ik durf mijn collega's niet onder ogen te komen en vind het moeilijk om gewoon door te gaan alsof er niks aan de hand is. Ik ben dus niet gegaan en ben enorm teleurgesteld in mezelf. Ik vind eigenlijk dat ik me niet moet aanstellen, en denk dat anderen dat ook vinden. Ben nu ook bang om hierdoor mijn baan kwijt te raken. Ik heb voor morgen een afspraak bij de huisarts staan en heb al gebeld of ik niet vandaag terecht kon, maar dat kan niet. Misschien heb ik gewoon een schop onder mijn kont nodig?
Ik ben nieuw op deze pijler en wil graag even van me afschrijven. Heb in de afgelopen maanden 2x een miskraam gehad en dit heeft er toe geleid dat het mentaal niet helemaal goed gaat. Ik heb last van somberheid, doemdenken en paniekaanvallen. De eerste miskraam was echt een klap (bij de 10 weken echo klopte er geen hartje meer), en sindsdien ben ik het vertrouwen in de toekomst kwijt. Ik was altijd al een piekeraar en een perfectionist dus dat helpt ook niet natuurlijk. Het is alleen maar erger geworden na de tweede miskraam vorige week maandag. Ik heb me toen ziek gemeld op mijn werk. Donderdag ben ik weer gaan werken, maar na een paar uur voor me uit staren ben ik weer naar huis gegaan. Vandaag moest ik van mezelf weer gaan, maar tijdens het douchen en aankleden kreeg ik last van angstaanvallen en bevroor ik. Ik durf mijn collega's niet onder ogen te komen en vind het moeilijk om gewoon door te gaan alsof er niks aan de hand is. Ik ben dus niet gegaan en ben enorm teleurgesteld in mezelf. Ik vind eigenlijk dat ik me niet moet aanstellen, en denk dat anderen dat ook vinden. Ben nu ook bang om hierdoor mijn baan kwijt te raken. Ik heb voor morgen een afspraak bij de huisarts staan en heb al gebeld of ik niet vandaag terecht kon, maar dat kan niet. Misschien heb ik gewoon een schop onder mijn kont nodig?
maandag 3 juli 2017 om 08:51
Nee, ik denk dat een schop onder je kont je helemaal niet gaat helpen.
Goed dat je een afspraak hebt gemaakt met de huisarts, die kan je verder verwijzen naar iemand met wie je kunt praten over wat de miskramen met je doen en die je kan helpen je verlies (van kinderen, maar van vertrouwen in jouw lijf) te verwerken.
Heel veel sterkte, het is niet niks wat je meemaakt, probeer compassie met jezelf te hebben en lief voor jezelf te zijn, dat is veel heilzamer dan streng te zijn en jezelf op je kop te geven.
Goed dat je een afspraak hebt gemaakt met de huisarts, die kan je verder verwijzen naar iemand met wie je kunt praten over wat de miskramen met je doen en die je kan helpen je verlies (van kinderen, maar van vertrouwen in jouw lijf) te verwerken.
Heel veel sterkte, het is niet niks wat je meemaakt, probeer compassie met jezelf te hebben en lief voor jezelf te zijn, dat is veel heilzamer dan streng te zijn en jezelf op je kop te geven.
maandag 3 juli 2017 om 08:55
Allereerst een hele dikke 
Ik denk ook niet dat je een schop onder je kont nodig hebt. Ik heb zelf ook 2 miskramen gehad waarbij ook eentje met 10 weken. Die van 10 weken was echt een klap en het heeft me maanden gekost om weer een beetje mezelf terug te vinden. De eerste dagen zat ik ook alleen maar voor me uit te staren. Maar met hulp gaat het al een stuk beter.
Heel goed dat je naar de huisarts gaat, je zit momenteel in de rouw en dat moet je niet onderschatten.
Sterkte!
Ik denk ook niet dat je een schop onder je kont nodig hebt. Ik heb zelf ook 2 miskramen gehad waarbij ook eentje met 10 weken. Die van 10 weken was echt een klap en het heeft me maanden gekost om weer een beetje mezelf terug te vinden. De eerste dagen zat ik ook alleen maar voor me uit te staren. Maar met hulp gaat het al een stuk beter.
Heel goed dat je naar de huisarts gaat, je zit momenteel in de rouw en dat moet je niet onderschatten.
Sterkte!
maandag 3 juli 2017 om 09:05
Je zit midden in een rouwproces en als je nu gewoon doordendert omdat je vindt dat je je niet zo aan moet stellen, dan zou het wel eens heel lang kunnen gaan duren.
Het is niet niks wat je zo in een paar maanden meegemaakt hebt. Heel goed dat je naar de huisarts gaat, misschien kan die je ook doorverwijzen naar een psycholoog. Lijkt me helemaal niet verkeerd om wat hulp te krijgen bij het verwerken.
Voor je werk is het vervelend, maar als jij nu even wat tijd pakt om voor jezelf te zorgen, hebben ze straks weer een sterke werknemer terug. Blijf je wel gewoon aanmodderen, dan ben je en nu niet productief, en zou je wel eens voor lange tijd uit kunnen vallen.
Sterkte en zorg goed voor jezelf!
Het is niet niks wat je zo in een paar maanden meegemaakt hebt. Heel goed dat je naar de huisarts gaat, misschien kan die je ook doorverwijzen naar een psycholoog. Lijkt me helemaal niet verkeerd om wat hulp te krijgen bij het verwerken.
Voor je werk is het vervelend, maar als jij nu even wat tijd pakt om voor jezelf te zorgen, hebben ze straks weer een sterke werknemer terug. Blijf je wel gewoon aanmodderen, dan ben je en nu niet productief, en zou je wel eens voor lange tijd uit kunnen vallen.
Sterkte en zorg goed voor jezelf!
dat geeft wat perspectief.
maandag 3 juli 2017 om 09:25
Je bent niet gek, je bent niet zwak. Je hebt iets heftigs meegemaakt en daar moet je op je eigen manier meer om zien te gaan. Het is niet niks. Ik heb het zelf drie keer meegemaakt, dus ik herken er wel wat van, al ging ik er weer heel anders mee om. Maar dat geeft niet, je eigen manier is goed. Wees juist maar wat extra lief voor jezelf ipv dat je jezelf gaat schoppen!
maandag 3 juli 2017 om 10:03
Vind je van jezelf dat je alles maar moet aankunnen?
Sommige gebeurtenissen hebben een te grote impact om weg te wuiven en snel weer door te gaan.
Zie je er tegenop om alle aandacht op je gevestigd te krijgen als je weer terug naar je werk gaat?
Die drempel moet je gewoon ff nemen, wees open naar je collega's, dat zijn ook maar mensen en die maken ook kutdingen mee.
Jouw gevoel zal voor hen eerder logisch dan raar zijn.
Sterkte met je verlies.
Sommige gebeurtenissen hebben een te grote impact om weg te wuiven en snel weer door te gaan.
Zie je er tegenop om alle aandacht op je gevestigd te krijgen als je weer terug naar je werk gaat?
Die drempel moet je gewoon ff nemen, wees open naar je collega's, dat zijn ook maar mensen en die maken ook kutdingen mee.
Jouw gevoel zal voor hen eerder logisch dan raar zijn.
Sterkte met je verlies.
maandag 3 juli 2017 om 12:37
@skull: ja, om eerlijk te zijn vind ik dat ik alweer aan het werk had moeten zijn. En ik ben inderdaad bang dat mensen gaan vragen waarom ik ziek was. Ik wil anderen niet tot last zijn met mijn verdriet, want mensen weten toch niet wat ze ermee moeten. Mijn directe collega's weten er wel van en toen ik na de eerste miskraam terugkwam, negeerden ze het totaal en deden ze alsof er niks gebeurd was. Ze wisten niet wat ze moesten zeggen en dat snap ik, maar daardoor voelde ik me ontzettend eenzaam. Eigenlijk is voor mij dus geen enkele reactie goed...
maandag 3 juli 2017 om 12:45
yeti86 schreef: ↑03-07-2017 12:37@skull: ja, om eerlijk te zijn vind ik dat ik alweer aan het werk had moeten zijn. En ik ben inderdaad bang dat mensen gaan vragen waarom ik ziek was. Ik wil anderen niet tot last zijn met mijn verdriet, want mensen weten toch niet wat ze ermee moeten. Mijn directe collega's weten er wel van en toen ik na de eerste miskraam terugkwam, negeerden ze het totaal en deden ze alsof er niks gebeurd was. Ze wisten niet wat ze moesten zeggen en dat snap ik, maar daardoor voelde ik me ontzettend eenzaam. Eigenlijk is voor mij dus geen enkele reactie goed...
Je collega's staan emotioneel niet dicht bij je en weten zich geen houding te geven.
Het zou aardiger zijn als ze wel zouden reageren, maar probeer te accepteren dat het niet gaat gebeuren.
Je partner, familie en vrienden zullen toch wel empathisch reageren neem ik aan?
maandag 3 juli 2017 om 15:03
Heel herkenbaar Yeti, aan de ene kant wil je het niet negeren, maar je wilt er ook niet steeds mensen mee lastig vallen. Ik schrijf hier op het forum in een aantal topics met vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten, misschien helpt dat. En voor de rest weet de baas en enkele collega's hoe het zit, maar dat zijn mijn collega's. Voor de echte steun ga ik toch naar mijn man of mijn beste vriendinnen.
Irl maak ik er geen geheim van, maar ik hang het ook niet aan de grote klok. Maar ook dat moet groeien, nu is het nog heel vers en heb je alle tijd nodig om te rouwen, maar op den duur krijgt het een plekje.
Als je niet wilt zeggen wat je had kun je ook gewoon zeggen dat je griep had oid, maar ik snap wel dat het misschien fijner is als ze het wel weten zodat ze misschien wat rekening met je houden dat je zo verdrietig bent.
Irl maak ik er geen geheim van, maar ik hang het ook niet aan de grote klok. Maar ook dat moet groeien, nu is het nog heel vers en heb je alle tijd nodig om te rouwen, maar op den duur krijgt het een plekje.
Als je niet wilt zeggen wat je had kun je ook gewoon zeggen dat je griep had oid, maar ik snap wel dat het misschien fijner is als ze het wel weten zodat ze misschien wat rekening met je houden dat je zo verdrietig bent.
maandag 3 juli 2017 om 15:17
Rot dat je collega's het negeerden. Ik denk dat veel mensen bang zijn dat het veel te persoonlijk is om over te beginnen. Dat het brutaal en ongepast is om er naar te vragen. En uit angst om het nog erger voor je te maken, laten ze je liever met rust.yeti86 schreef: ↑03-07-2017 12:37@skull: ja, om eerlijk te zijn vind ik dat ik alweer aan het werk had moeten zijn. En ik ben inderdaad bang dat mensen gaan vragen waarom ik ziek was. Ik wil anderen niet tot last zijn met mijn verdriet, want mensen weten toch niet wat ze ermee moeten. Mijn directe collega's weten er wel van en toen ik na de eerste miskraam terugkwam, negeerden ze het totaal en deden ze alsof er niks gebeurd was. Ze wisten niet wat ze moesten zeggen en dat snap ik, maar daardoor voelde ik me ontzettend eenzaam. Eigenlijk is voor mij dus geen enkele reactie goed...
Begin je er zelf wel over?
maandag 3 juli 2017 om 17:02
Ik begrijp ook wel goed dat mensen het moeilijk vinden, ik vind het ook moeilijk. Ik heb het gevoel dat ik al begin te janken als mensen naar me kijken. En ik wil er inderdaad geen geheim van maken maar ook niet aan de grote klok hangen. Ik had gehoopt dat ik mezelf inmiddels wat meer bij elkaar geraapt had. Mensen willen over het algemeen graag horen dat het goed gaat, of in ieder geval beter. En dat kan ik nog niet zeggen. Maar ik ga het morgen toch maar proberen.
maandag 3 juli 2017 om 20:21
Huilen is geen schande he, je hoeft niet uit alle macht al je emoties constant onder controle te houden. Het is zoals het is, en je ziet wel hoe het morgen gaat. Ga heen en wees jezelf. En al ga je maar een paar uurtjes, dan heb je weer een begin gemaakt en de afleiding zal je goed doen. Er is geen script voor dit soort dingen.
We slaan ons allemaal met pijn en verdriet door dood en verlies heen, er is echt niets vreemds aan je gedrag.
We slaan ons allemaal met pijn en verdriet door dood en verlies heen, er is echt niets vreemds aan je gedrag.
dinsdag 4 juli 2017 om 08:43
Vaak hebben veel meer mensen dan je denkt ooit een miskraam gehad. Maar er wordt niet zo snel over gepraat misschien...ik heb het toen (in 2010) aan best veel mensen verteld..ik was nl al 13 weken ver maar bij de 1e echo (toen nog pas bij 13 wkn) bleek het vruchtje bij ong 6 weken gestopt met groeien. Het hartje heeft ook nooit geklopt waarschijnlijk..missed abortion noemen ze dat. Het viel me op hoeveel vrouwen ook begonnen te vertellen over hun miskraam.
donderdag 13 juli 2017 om 21:00
He skull, het gaat wel wat beter. Inmiddels ben ik bij de psycholoog geweest en zij gaf aan dat ik verschijnselen van ptss heb en ze wilt EMDR therapie met me gaan doen. Omdat ik sinds januari pas bij deze werkgever werk, en er een paar dagen later achter kwam dat ik voor het eerst zwanger was, heb ik de nare miskraam-ervaringen in mijn hoofd mogelijk gekoppeld aan mijn werk. Dat zou volgens haar ook een verklaring kunnen zijn dat ik het zo moeilijk vond om weer te gaan werken. Bovendien vindt zij ook dat ik te streng ben voor mezelf 
Ik ben wel erg blij dat ik naar de psycholoog ben gegaan, omdat ik nu wel het idee heb dat ik wat meer grip op heb op mezelf en me minder machteloos voel.
Ik ben erg benieuwd naar de EMDR therapie, ik hoor er goede verhalen over.
Ik ben wel erg blij dat ik naar de psycholoog ben gegaan, omdat ik nu wel het idee heb dat ik wat meer grip op heb op mezelf en me minder machteloos voel.
Ik ben erg benieuwd naar de EMDR therapie, ik hoor er goede verhalen over.
