Psyche
alle pijlers
Teleurstelling
woensdag 28 maart 2018 om 06:43
Een jaar geleden ben ik gecrasht en kreeg ik de stempel "burnout". Ik leerde uit mijn fouten. Ik was 36 jaar een dwangmatig perfectionist. Ik heb veel bij geleerd en ben op sommige gebieden volledig veranderd wat een zalig gevoel geeft doch steekt die perfectionist nog regelmatig zijn neus door het venster en dit vooral op gebied van mijn gevoelens. Een jaar geleden kon ik het plots niet meer aan, alles was teveel en moest mezelf verder sleuren. Sindsdien heb ik angst om te falen, angst om het niet aan te kunnen en ook angst voor mijn gevoelens. Ik mag me 90% van de dag top voelen maar owee dat ik even twijfel, me benauwd voel, heel lichte angst ervaar dan is de teleurstelling nadien zo groot. Ik spiegel mezelf vaak voor dat het maar gevoelens zijn, maar gedachten zijn. Dat je geest automatisch steeds het negatieve eerst denkt. Wat er ook gebeurd ok is. Ik functioneer opnieuw, start binnenkort terug met werken. Opbouwend weliswaar en op mijn eigen tempo. Ik heb het gevoel dat ik teveel met mezelf inzit en dat daar de perfectionist nog verstopt zit. Daaruit vloeit nog angst en stress die me wat doen wankelen, de straffende ouder die met zijn vinger wijst dat ik moet oppassen en me zegt : ben je niet teveel aan het doen? Terwijl dat helemaal niet is.
Ik kan zo moeilijk loslaten en ben snel teleurgesteld in mezelf. Zo meteen sta ik op en zal met volle zin het leven trotseren met de stille hoop dat mijn zelfvertrouwen zal groeien.
Zijn er mensen die hetzelfde ervaren zoals ik na een burnout? Vaak voel ik me alleen in mijn situatie.
Ik kan zo moeilijk loslaten en ben snel teleurgesteld in mezelf. Zo meteen sta ik op en zal met volle zin het leven trotseren met de stille hoop dat mijn zelfvertrouwen zal groeien.
Zijn er mensen die hetzelfde ervaren zoals ik na een burnout? Vaak voel ik me alleen in mijn situatie.
woensdag 28 maart 2018 om 07:55
@tox,
Ik kan zeggen dat ik in de zelfde situatie heb verkeerd,
ben er total een jaar uitgeweest, hierna met veel kleine stukjes mijn werkende leven weer opgepakt.
Wat achteraf voor mij goed heft gewerkt goede pshy,
(dat maakt echt een wereld van verschil)
en zowel sporten als praten over waarom je bepaalde keuzes maakt of heb gemaakt, denk over alles na niet of je het wel of niet.
ook niet of je het wel of niet wilt (is mooi meeggenomen)
maar of het moet,
waaorm moet alles op 100+% waarom niet op 70% en dan nog energie en leven overhouden.
sporten hielp bij mij heel veel voornamelijk buien sporten.
Ik ben nu ongeveer weer een jaar fulltime (32uur) aan het werk (ik heb er echt ook bijna een jaar overgedaan om van niks naar full time te geraken (was een zware weg waar ik mezelf nog een aantal keer ben egengekomen.
en merk eingelijk nu de laatste paar maanden dat het met full time werken, ook goed met mijn gaat,
maar het risico blijft altijd op de loer liggen maar ik herken nu veel situaties (en als die situaties zich gaan stapelen weet ik wat er weer zou kunnen gebeuren dus trap ik op tijd op de rem.
S6 je hebt nog een hele weg te gaan maar hij is te doen als je je maar aan het langzame snelheidslimiet houd.
Ik kan zeggen dat ik in de zelfde situatie heb verkeerd,
ben er total een jaar uitgeweest, hierna met veel kleine stukjes mijn werkende leven weer opgepakt.
Wat achteraf voor mij goed heft gewerkt goede pshy,
(dat maakt echt een wereld van verschil)
en zowel sporten als praten over waarom je bepaalde keuzes maakt of heb gemaakt, denk over alles na niet of je het wel of niet.
ook niet of je het wel of niet wilt (is mooi meeggenomen)
maar of het moet,
waaorm moet alles op 100+% waarom niet op 70% en dan nog energie en leven overhouden.
sporten hielp bij mij heel veel voornamelijk buien sporten.
Ik ben nu ongeveer weer een jaar fulltime (32uur) aan het werk (ik heb er echt ook bijna een jaar overgedaan om van niks naar full time te geraken (was een zware weg waar ik mezelf nog een aantal keer ben egengekomen.
en merk eingelijk nu de laatste paar maanden dat het met full time werken, ook goed met mijn gaat,
maar het risico blijft altijd op de loer liggen maar ik herken nu veel situaties (en als die situaties zich gaan stapelen weet ik wat er weer zou kunnen gebeuren dus trap ik op tijd op de rem.
S6 je hebt nog een hele weg te gaan maar hij is te doen als je je maar aan het langzame snelheidslimiet houd.
woensdag 28 maart 2018 om 08:11
Cognitieve gedragstherapie.
Later kreeg ik de stempel Psychische decompensatie ipv burnout doordat mijn arts me thuis schreef. Ik ging voorafgaand meerdere malen langs haar. Ik had onstoken ogen en was volgens haar opgebrand. Ik zocht ander werk en kreeg een fantastische aanbieding 3/5 ipv fulltime, gedeelde verantwoordelijkheid met een directe collega, mooi betaald voor 3/5de. Ik voelde me super en was klaar om ontslag te geven op men andere werkplek. Ging nog even langs mijn arts om een weekje extra thuis te laten schrijven. Ik vertelde haar enthousiast van mijn plannen en vroeg nog eens naar mijn ogen te kijken. Ga je niet te snel vroeg ze, je lijkt opgebrand. Enkele dagen latet schoot ik in paniek en kon ik de dingen niet meer aan. Ik twijfelde zo hard aan mezelf. Ik kreeg voor alles angst en liet de jobaanbieding vallen. Weken en maanden gingen voorbij en ik cancelde meer en meer. Zelfs mij vakantie omdat het leek dat ik het niet aankon. Toen ik terug bij mijn arts kwam na mijn eerste crash deed ze alsof ze gelijk had. Zie je wel en schreef me paroxetine voor. Wat een hel van een product wat ik nu afbouw. Zaterdag naar 9mg gegaan. Ongeveer na 5 a 6 maanden vond ik de psychologe waar ik me goed bij voel. Ik kwam er ook achter dat mijn ogen geen vermoeidheid waren maar allergie. Toen ik dat vertelde aan mijn arts bleef ze oppervlakkig... momenteel ben ik vooral aan het focussen op mijn afbouw van paroxetine, therapie om met mijn angsten en twijfels om te gaan. Ik heb geen angst om iets te ondernemen, ik voel me fysiek beter dan ooit want hiervoor trainde ik me pleuris en nu ben ik in het reine met mijn lichaam. Omdat het ongeveer een jaar geleden is ervaar ik veel conditionering, herken ik veel dingen en zijn er triggers in de vorm van kleuren, geuren, licht etc. Waarbij mijn hsp een nadeel is. Want ik heb nu eenmaal een fotografisch geheugen, merk meer dingen op dan andere mensen wat mijn herstel complexer maakt....
Mijn schip dobbert niet meer stuurloos op een woeste zee. Ik zit terug aan het stuur en vaar richting een haven. Maar onderweg ervaar ik heel wat demonen. Ze kunnen me niets maken maar staan wel te roepen en te brullen. Mijn lichaam reageert er nog vaak gespannen op maar blijf kalm. Mentaal probeer ik me voor te houden dat die haven niet de bestemming moet zijn maar me moet focussen op mij reis ernaartoe. Ik onderneem en neem len leven in handen doch heb ik angst om opnieuw pijn, teleurstelling en schuldgevoelens te voele ... hehe dat is er ook weer af
Later kreeg ik de stempel Psychische decompensatie ipv burnout doordat mijn arts me thuis schreef. Ik ging voorafgaand meerdere malen langs haar. Ik had onstoken ogen en was volgens haar opgebrand. Ik zocht ander werk en kreeg een fantastische aanbieding 3/5 ipv fulltime, gedeelde verantwoordelijkheid met een directe collega, mooi betaald voor 3/5de. Ik voelde me super en was klaar om ontslag te geven op men andere werkplek. Ging nog even langs mijn arts om een weekje extra thuis te laten schrijven. Ik vertelde haar enthousiast van mijn plannen en vroeg nog eens naar mijn ogen te kijken. Ga je niet te snel vroeg ze, je lijkt opgebrand. Enkele dagen latet schoot ik in paniek en kon ik de dingen niet meer aan. Ik twijfelde zo hard aan mezelf. Ik kreeg voor alles angst en liet de jobaanbieding vallen. Weken en maanden gingen voorbij en ik cancelde meer en meer. Zelfs mij vakantie omdat het leek dat ik het niet aankon. Toen ik terug bij mijn arts kwam na mijn eerste crash deed ze alsof ze gelijk had. Zie je wel en schreef me paroxetine voor. Wat een hel van een product wat ik nu afbouw. Zaterdag naar 9mg gegaan. Ongeveer na 5 a 6 maanden vond ik de psychologe waar ik me goed bij voel. Ik kwam er ook achter dat mijn ogen geen vermoeidheid waren maar allergie. Toen ik dat vertelde aan mijn arts bleef ze oppervlakkig... momenteel ben ik vooral aan het focussen op mijn afbouw van paroxetine, therapie om met mijn angsten en twijfels om te gaan. Ik heb geen angst om iets te ondernemen, ik voel me fysiek beter dan ooit want hiervoor trainde ik me pleuris en nu ben ik in het reine met mijn lichaam. Omdat het ongeveer een jaar geleden is ervaar ik veel conditionering, herken ik veel dingen en zijn er triggers in de vorm van kleuren, geuren, licht etc. Waarbij mijn hsp een nadeel is. Want ik heb nu eenmaal een fotografisch geheugen, merk meer dingen op dan andere mensen wat mijn herstel complexer maakt....
Mijn schip dobbert niet meer stuurloos op een woeste zee. Ik zit terug aan het stuur en vaar richting een haven. Maar onderweg ervaar ik heel wat demonen. Ze kunnen me niets maken maar staan wel te roepen en te brullen. Mijn lichaam reageert er nog vaak gespannen op maar blijf kalm. Mentaal probeer ik me voor te houden dat die haven niet de bestemming moet zijn maar me moet focussen op mij reis ernaartoe. Ik onderneem en neem len leven in handen doch heb ik angst om opnieuw pijn, teleurstelling en schuldgevoelens te voele ... hehe dat is er ook weer af
woensdag 28 maart 2018 om 09:24
Dat wat een mens diep van binnen motiveert wordt door je "ik" uiterst belangrijk gevonden en is maar heel moeilijk te beïnvloeden. Vaak heeft het sociale deel van je ik met je zelfwaardering en de waardering door de maatschappij te maken en als je het "goed" doet kan dit een sterk gevoel van waardering of juist een gevoel van totale verwerping veroorzaken. En dan is er nog je lichamelijke, door zinnen gemotiveerde ik die zijn eigen plaats opeist en vooral graag wil dat je aan je trekken komt wat betreft eten, macht en seks.
Die twee kunnen bij sommige mensen behoorlijk tegen elkaar tekeer gaan, allebei voor zichzelf opkomend, waardoor uiterste zelfbeheersing en extreme uitspattingen elkaar opvolgen.
Moet zeggen dat ik uiteraard graag wil dat ze ander zich verantwoordelijk en betrouwbaar gedraagt, maar alleen tot op zekere hoogte. Als hij echt overdreven moralistisch gaat doen en aan iedereen deze eisen gaat stellen vind ik hem vooral stierlijk vervelend.
Weet niet of je er iets aan hebt.
Sterkte en succes. Ik denk dat therapie nooit kwaad kan.
Die twee kunnen bij sommige mensen behoorlijk tegen elkaar tekeer gaan, allebei voor zichzelf opkomend, waardoor uiterste zelfbeheersing en extreme uitspattingen elkaar opvolgen.
Moet zeggen dat ik uiteraard graag wil dat ze ander zich verantwoordelijk en betrouwbaar gedraagt, maar alleen tot op zekere hoogte. Als hij echt overdreven moralistisch gaat doen en aan iedereen deze eisen gaat stellen vind ik hem vooral stierlijk vervelend.
Weet niet of je er iets aan hebt.
Sterkte en succes. Ik denk dat therapie nooit kwaad kan.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 28 maart 2018 om 09:34
mmm ok is het een stuk meer las wat ik had ik was gewoon total opgebrand thuis dingen met mijn vrouw in haar gezondheid en op werk hoop gelazer
(waar ik niks aan kon doen, was in het verleden zo gegroeid en nu gingen ze anders ernaar kijken en kreeg ik de wind werkgerelateerd van voren) wat je je toch ook aantrekt
en denken en doorgaan want je kan alles wel, ...
tot dat die dag kwam dat ik mijn bed niet meer uitkwam me ziekgemeld heb en een week of 1.5 later (na doktersbezoek) zelf naar de bedrijfsarts ging met de uitkomst burnout (of iets wat hier heel erg dicht bij zat of op leek, dat zou de tijd moeten uitwijzen)
eerst dacht ik over 2-3 weken lukt alles wel weer 2-3 weken warden maanden.
voordat er met pshy en sporten enigsinds iets voortkwam uit mij,
(je Eigen gedrag, je Eigen zogenoemde trots blijft je zelf in de weg zitten)
toen ik dat kon loslaten ging ik met hele kleine stapjes vooruit, inmiddels denk ik dat ik er voor meer als 90% vanaf ben (functioneer normaal, ben weer blij vrolijk krijg meer energie, heb wat dingne in mijn(ons) leven aangepast en moet zeggen dit lijkt echt goed te werken.
S6
(waar ik niks aan kon doen, was in het verleden zo gegroeid en nu gingen ze anders ernaar kijken en kreeg ik de wind werkgerelateerd van voren) wat je je toch ook aantrekt
en denken en doorgaan want je kan alles wel, ...
tot dat die dag kwam dat ik mijn bed niet meer uitkwam me ziekgemeld heb en een week of 1.5 later (na doktersbezoek) zelf naar de bedrijfsarts ging met de uitkomst burnout (of iets wat hier heel erg dicht bij zat of op leek, dat zou de tijd moeten uitwijzen)
eerst dacht ik over 2-3 weken lukt alles wel weer 2-3 weken warden maanden.
voordat er met pshy en sporten enigsinds iets voortkwam uit mij,
(je Eigen gedrag, je Eigen zogenoemde trots blijft je zelf in de weg zitten)
toen ik dat kon loslaten ging ik met hele kleine stapjes vooruit, inmiddels denk ik dat ik er voor meer als 90% vanaf ben (functioneer normaal, ben weer blij vrolijk krijg meer energie, heb wat dingne in mijn(ons) leven aangepast en moet zeggen dit lijkt echt goed te werken.
S6
