Psyche
alle pijlers
Terug in therapie...
dinsdag 7 februari 2017 om 00:15
Het was een enorme stap om te nemen, maar ik ben terug in therapie. Ik ben begonnen met de VERS-training (training die gericht is op emotieregulatie). Ik heb zo'n last van mezelf en het is zo doodvermoeiend. Ik weet niet goed waarom ik dit topic open ook eigenlijk. Donderdag zie ik mijn individueel behandelaar voor het eerst. En hoewel ik de VERS-groep tot nu toe niet zo fijn vind (er is ontzettend veel negativiteit binnen de groep, ik voel me naderhand echt leeggezogen) ben ik vastberaden er álles uit te halen en dit keer niet te stoppen met therapie voordat ik denk écht klaar te zijn. Ik wil ook eindelijk aan de gang met dingen uit het verleden die me nog steeds zo boos maken. Ik wil alles aanpakken. Geen half werk dit keer.
Ik ben net gestopt met studie en zit wéér thuis omdat ik het psychisch niet aan kon. Ik ben zo intens verdrietig. Ik vond mijn studie echt super, alleen zodra ik stress heb, gaat het helemaal fout. De combinatie met ADD werkt ook bepaald niet mee. Ik wil zo graag mijn leven opbouwen, een diploma halen, mijn uitkering vaarwel zeggen en een baan vinden... Sommige mensen zeggen dat ik misschien moet accepteren dat het er nooit inzit. Maar ik wil dat niet, ik wil vechten voor mijn toekomst. Ik ben nog niet eens 30, ik kan toch niet nu al zeggen dat 'dit het is' en meer er niet inzit? Ik heb al zoveel onvoorstelbare dingen bereikt in de afgelopen jaren en ik heb nog zoveel dromen.
Het is ook moeilijk dat school niet meewerkte. Deeltijd was geen optie (want de enige deeltijdopleiding van deze studie was veel te ver weg) en onbelemmerd studeren mocht pas na het eerste jaar (als ik bewezen door omstandigheden mijn P niet had gehaald). Hoe ik dan het eerste jaar door moest komen hadden ze ook geen antwoord op.
Het doel van dit topic ontbreekt dus een beetje. Ik wilde het gewoon even kwijt denk ik. Misschien zijn er anderen met succesverhalen? Ik zou ze graag horen.
Ik ben net gestopt met studie en zit wéér thuis omdat ik het psychisch niet aan kon. Ik ben zo intens verdrietig. Ik vond mijn studie echt super, alleen zodra ik stress heb, gaat het helemaal fout. De combinatie met ADD werkt ook bepaald niet mee. Ik wil zo graag mijn leven opbouwen, een diploma halen, mijn uitkering vaarwel zeggen en een baan vinden... Sommige mensen zeggen dat ik misschien moet accepteren dat het er nooit inzit. Maar ik wil dat niet, ik wil vechten voor mijn toekomst. Ik ben nog niet eens 30, ik kan toch niet nu al zeggen dat 'dit het is' en meer er niet inzit? Ik heb al zoveel onvoorstelbare dingen bereikt in de afgelopen jaren en ik heb nog zoveel dromen.
Het is ook moeilijk dat school niet meewerkte. Deeltijd was geen optie (want de enige deeltijdopleiding van deze studie was veel te ver weg) en onbelemmerd studeren mocht pas na het eerste jaar (als ik bewezen door omstandigheden mijn P niet had gehaald). Hoe ik dan het eerste jaar door moest komen hadden ze ook geen antwoord op.
Het doel van dit topic ontbreekt dus een beetje. Ik wilde het gewoon even kwijt denk ik. Misschien zijn er anderen met succesverhalen? Ik zou ze graag horen.
dinsdag 7 februari 2017 om 00:52
dinsdag 7 februari 2017 om 06:14
Mijn belangrijkste mijlpaal is toch geweest dat ik op een gegeven moment heb geaccepteerd dat ik (fors) verminderd belastbaar ben en dat ik dus geen carriere kon maken zoals ik die had gewild.
Daarnaast ben ik nu op mijn 52e weer in therapie, omdat bepaalde problemen zich blijven herhalen.
Mss toch je doelen wat minder absoluut maken, want anders ga je jezelf zo tegenvallen.
Daarnaast ben ik nu op mijn 52e weer in therapie, omdat bepaalde problemen zich blijven herhalen.
Mss toch je doelen wat minder absoluut maken, want anders ga je jezelf zo tegenvallen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 7 februari 2017 om 07:26
Ik heb ook de vers gedaan (laatste weken nu) en heb er veel aan. Ik herken me absoluut niet (meer) in de borderline structuur, maar wel in het opbouwen van kracht in de emoties. Eerder had ik er geen grip op, nu wel.
Voor mij is het sleutelwoord acceptatie. Mezelf accepteren, mijn situatie accepteren, mensen om me heen accepteren. Ik ben tussen 2 banen in, dus ook thuis. En hoe graag ik ook weer wil werken, ergens vind ik het wel fijn om tijdens m'n therapie, die best intens is, de ruimte te hebben voor het huiswerk en vooral mezelf.
Ik hoop dat je je situatie kan accepteren en er het beste van kan maken.
Voor mij is het sleutelwoord acceptatie. Mezelf accepteren, mijn situatie accepteren, mensen om me heen accepteren. Ik ben tussen 2 banen in, dus ook thuis. En hoe graag ik ook weer wil werken, ergens vind ik het wel fijn om tijdens m'n therapie, die best intens is, de ruimte te hebben voor het huiswerk en vooral mezelf.
Ik hoop dat je je situatie kan accepteren en er het beste van kan maken.
dinsdag 7 februari 2017 om 09:57
Goed bezig Drackie!! Het is helemaal niet erg om studie/werk op een lager pitje te zetten om te zorgen dat je zelf weer psyschisch stabiel en gezond bent. Daarna kan je er weer tegenaan. Het zal wel niet zo voelen, want zoveel anderen van jouw leeftijd die het anders doen, maar je bent echt nog jong en onwijs fijn dus dat je deze beslissing nu neemt. Probeer de angst dat het allemaal niks zal worden, dat je achterloopt, dat je faalt er gewoon te laten zijn met het vertrouwen dat je nu een keuze maakt voor jouw gezondheid.
Werk hard in de therapie, ga naar de groep, zorg voor jezelf in het hier en nu. Je komt er écht wel. Het hele proces zal een aantal jaar duren, maar je komt met ups en downs toch steeds een stap verder.
Onwijs goed dat je deze stap genomen hebt, het was geen makkelijke keuze zo te lezen. Knap gedaan!
Werk hard in de therapie, ga naar de groep, zorg voor jezelf in het hier en nu. Je komt er écht wel. Het hele proces zal een aantal jaar duren, maar je komt met ups en downs toch steeds een stap verder.
Onwijs goed dat je deze stap genomen hebt, het was geen makkelijke keuze zo te lezen. Knap gedaan!
dinsdag 7 februari 2017 om 17:29
Even terugkomend op mijn TVP. Je vraagt naar succesverhalen. Ik weet niet of ik mezelf daar enthousiast onder kan scharen, maar wil toch graag reageren omdat ik zoveel in je verhaal herken. Ik heb door psychische problemen 2 studies niet afgemaakt. Het begin was altijd prima, maar als er stress kwam klapte ik dicht en durfde ik niks meer. Uiteindelijk ging er dan zoveel mis en miste ik zoveel dat ik moest stoppen, of wilde vluchten omdat studeren zelf voelde als een lawine waardoor ik geen lucht meer kreeg. Verantwoordelijkheden waren teveel, en het probleem was vooral dat het voelde dat een klein duwtje al mijn hele balans weg kon vagen, waarna alles mis ging. Dus ik herken het. Denk ik. (voor zover je ooit echt kunt zeggen 'ik herken je verhaal', want ieder verhaal is anders) Nu inmiddels 8 jaar na mijn laatste gefaalde poging zit ik in jaar 2 van een studie, na jaar 1 zonder problemen te zijn doorstaan, en sta ik bekend als honours student. Ik woon ook samen, blijf daarbinnen stabiel, en lijk zowaar eindelijk eens normaal . De boodschap daaruit; laat nooit iemand je vertellen dat 'dit het misschien wel is'. Ik heb dat vaak gehoord, en het gevoel gehad alsof mijn keel dichtgeknepen werd. Maar het is nooit hopeloos, het kan WEL. Ook na heel veel jaar therapie nog. Had nooit gedacht dat ik van waar ik toen stond hier zou kunnen komen, maar kennelijk kan er een stuk meer verbeteren/ontwikkelen dan je denkt.
Dus súpergoed dat je met de VERS bent begonnen. Dat alleen al vergt kracht, die je dus kennelijk gewoon in je hebt. En vanuit hier kun je nog veel verder komen. Houd hoop.
Dus súpergoed dat je met de VERS bent begonnen. Dat alleen al vergt kracht, die je dus kennelijk gewoon in je hebt. En vanuit hier kun je nog veel verder komen. Houd hoop.
dinsdag 7 februari 2017 om 20:12
Bedankt voor jullie berichtjes.
Blueeyes, ik vind het lastig om het zo te zien omdat ik deze uitkering al elf jaar heb. Ik heb nog nooit een baan gehad. Ik heb wajong, en ben met de herkeuringen zelfs opnieuw 100% afgekeurd. Dat gebeurt niet zomaar: als je ook maar íets kan word je goedgekeurd. Ik kan dus niks, komt het op neer.
Ik ben trouwens 29 jaar. Acceptatie, zover ben ik echt nog lang niet. Sterker nog, als ik dit leven moet accepteren, dan stop ik er liever mee. Ik ben niet suïcidaal ofzo, maar ik vind het leven echt niet leuk en heb dat eigenlijk nog nooit gevonden. Dit leven tot mijn 80ste heb ik echt geen trek in.
Ik heb echt al veel bereikt: ik ben gestopt met zelfbeschadiging (inmiddels al bijna zes jaar), ik ben niet suïcidaal meer, heb een lieve man gevonden, mijn mavo-diploma gehaald, ben weg uit beschermd wonen en ben bezig met een huis kopen. En dat terwijl ik een aantal jaar geleden nog op en af in instellingen zat. Gesloten, open, behandelopnames, ik heb alles wel gezien.
Ik red mezelf nu best prima, maar ik herken ontzettend wat Koffiehagedis zegt: studeren voelt als een lawine waardoor ik geen lucht meer krijg. Ik raak compleet uit balans door het kleinste beetje stress. Tentamenweken waren de hel, ik kon alleen maar vreselijk boos zijn op mezelf en ontzettend veel huilen. Zo bang dat ik het niet kon dat ik in mijn hoofd helemaal blokkeerde. Ik ging vaak niet naar de colleges, ik was zo moe van het aldoor vechten en bang zijn om te falen.
Wat ontzettend goed dat het je nu wel lukt Koffiehagedis. Ik hoop zo ontzettend dat ik over een paar jaar hetzelfde kan zeggen. Echt stoer. En bedankt voor je verhaal. Het is fijn te weten dat het niet hopeloos is. Succes en veel plezier met je studie.
Blueeyes, ik vind het lastig om het zo te zien omdat ik deze uitkering al elf jaar heb. Ik heb nog nooit een baan gehad. Ik heb wajong, en ben met de herkeuringen zelfs opnieuw 100% afgekeurd. Dat gebeurt niet zomaar: als je ook maar íets kan word je goedgekeurd. Ik kan dus niks, komt het op neer.
Ik ben trouwens 29 jaar. Acceptatie, zover ben ik echt nog lang niet. Sterker nog, als ik dit leven moet accepteren, dan stop ik er liever mee. Ik ben niet suïcidaal ofzo, maar ik vind het leven echt niet leuk en heb dat eigenlijk nog nooit gevonden. Dit leven tot mijn 80ste heb ik echt geen trek in.
Ik heb echt al veel bereikt: ik ben gestopt met zelfbeschadiging (inmiddels al bijna zes jaar), ik ben niet suïcidaal meer, heb een lieve man gevonden, mijn mavo-diploma gehaald, ben weg uit beschermd wonen en ben bezig met een huis kopen. En dat terwijl ik een aantal jaar geleden nog op en af in instellingen zat. Gesloten, open, behandelopnames, ik heb alles wel gezien.
Ik red mezelf nu best prima, maar ik herken ontzettend wat Koffiehagedis zegt: studeren voelt als een lawine waardoor ik geen lucht meer krijg. Ik raak compleet uit balans door het kleinste beetje stress. Tentamenweken waren de hel, ik kon alleen maar vreselijk boos zijn op mezelf en ontzettend veel huilen. Zo bang dat ik het niet kon dat ik in mijn hoofd helemaal blokkeerde. Ik ging vaak niet naar de colleges, ik was zo moe van het aldoor vechten en bang zijn om te falen.
Wat ontzettend goed dat het je nu wel lukt Koffiehagedis. Ik hoop zo ontzettend dat ik over een paar jaar hetzelfde kan zeggen. Echt stoer. En bedankt voor je verhaal. Het is fijn te weten dat het niet hopeloos is. Succes en veel plezier met je studie.
dinsdag 7 februari 2017 om 20:32
quote:Drackie schreef op 07 februari 2017 @ 20:12:
Bedankt voor jullie berichtjes.
Blueeyes, ik vind het lastig om het zo te zien omdat ik deze uitkering al elf jaar heb. Ik heb nog nooit een baan gehad. Ik heb wajong, en ben met de herkeuringen zelfs opnieuw 100% afgekeurd. Dat gebeurt niet zomaar: als je ook maar íets kan word je goedgekeurd. Ik kan dus niks, komt het op neer.
Ik ben trouwens 29 jaar. Acceptatie, zover ben ik echt nog lang niet. Sterker nog, als ik dit leven moet accepteren, dan stop ik er liever mee. Ik ben niet suïcidaal ofzo, maar ik vind het leven echt niet leuk en heb dat eigenlijk nog nooit gevonden. Dit leven tot mijn 80ste heb ik echt geen trek in.
Ik heb echt al veel bereikt: ik ben gestopt met zelfbeschadiging (inmiddels al bijna zes jaar), ik ben niet suïcidaal meer, heb een lieve man gevonden, mijn mavo-diploma gehaald, ben weg uit beschermd wonen en ben bezig met een huis kopen. En dat terwijl ik een aantal jaar geleden nog op en af in instellingen zat. Gesloten, open, behandelopnames, ik heb alles wel gezien.
Ik red mezelf nu best prima, maar ik herken ontzettend wat Koffiehagedis zegt: studeren voelt als een lawine waardoor ik geen lucht meer krijg. Ik raak compleet uit balans door het kleinste beetje stress. Tentamenweken waren de hel, ik kon alleen maar vreselijk boos zijn op mezelf en ontzettend veel huilen. Zo bang dat ik het niet kon dat ik in mijn hoofd helemaal blokkeerde. Ik ging vaak niet naar de colleges, ik was zo moe van het aldoor vechten en bang zijn om te falen.
Wat ontzettend goed dat het je nu wel lukt Koffiehagedis. Ik hoop zo ontzettend dat ik over een paar jaar hetzelfde kan zeggen. Echt stoer. En bedankt voor je verhaal. Het is fijn te weten dat het niet hopeloos is. Succes en veel plezier met je studie.En je mag hier enorm trots op zijn!!
Bedankt voor jullie berichtjes.
Blueeyes, ik vind het lastig om het zo te zien omdat ik deze uitkering al elf jaar heb. Ik heb nog nooit een baan gehad. Ik heb wajong, en ben met de herkeuringen zelfs opnieuw 100% afgekeurd. Dat gebeurt niet zomaar: als je ook maar íets kan word je goedgekeurd. Ik kan dus niks, komt het op neer.
Ik ben trouwens 29 jaar. Acceptatie, zover ben ik echt nog lang niet. Sterker nog, als ik dit leven moet accepteren, dan stop ik er liever mee. Ik ben niet suïcidaal ofzo, maar ik vind het leven echt niet leuk en heb dat eigenlijk nog nooit gevonden. Dit leven tot mijn 80ste heb ik echt geen trek in.
Ik heb echt al veel bereikt: ik ben gestopt met zelfbeschadiging (inmiddels al bijna zes jaar), ik ben niet suïcidaal meer, heb een lieve man gevonden, mijn mavo-diploma gehaald, ben weg uit beschermd wonen en ben bezig met een huis kopen. En dat terwijl ik een aantal jaar geleden nog op en af in instellingen zat. Gesloten, open, behandelopnames, ik heb alles wel gezien.
Ik red mezelf nu best prima, maar ik herken ontzettend wat Koffiehagedis zegt: studeren voelt als een lawine waardoor ik geen lucht meer krijg. Ik raak compleet uit balans door het kleinste beetje stress. Tentamenweken waren de hel, ik kon alleen maar vreselijk boos zijn op mezelf en ontzettend veel huilen. Zo bang dat ik het niet kon dat ik in mijn hoofd helemaal blokkeerde. Ik ging vaak niet naar de colleges, ik was zo moe van het aldoor vechten en bang zijn om te falen.
Wat ontzettend goed dat het je nu wel lukt Koffiehagedis. Ik hoop zo ontzettend dat ik over een paar jaar hetzelfde kan zeggen. Echt stoer. En bedankt voor je verhaal. Het is fijn te weten dat het niet hopeloos is. Succes en veel plezier met je studie.En je mag hier enorm trots op zijn!!
