Terugval depressie kind, bang haar niet goed te steunen

Ik probeer een korte schets te maken van de situatie: één van mijn kinderen heeft al eens een flinke depressieve periode meegemaakt met suicidale gedachten en heeft ook last van dwangstoornissen, smetvrees, angst-, paniek en woede-aanvallen. Dit heeft jaren geduurd en was uiteraard voor kind heel naar maar heeft er bij mij en de andere kinderen ook flink ingehakt, vooral omdat tijdens de woede-aanvallen alles tegen mij gericht was, paniek- en angstaanvallen vaak 's nachts waarbij ze soms zelfs zo overstuur was dat ze moest overgeven, dus veel slaaptekort en veel energie weg ook bij mij want ik ben er altijd voor voor kind geweest om naar kind te luisteren, te kalmeren (met het hondje), schoon te maken in geval van overgeven, mee naar doktersafspraken, verzorgen thuis enz. In het begin van dit jaar ging het beter en in juni is kind uit huis gaan wonen en had eindelijk goede AD die ook voor de dwangstoornissen goed werkte. Sinds enkele weken gaat het weer bergafwaarts helaas, en vandaag belde kind in paniek en huilend op, psychiater had ook vastgesteld dat kind weer in een depressieve periode zit. Ik vind het zo erg voor kind, had zo graag gewild dat kind weer helemaal zou opkrabbelen, wel gezegd dat terugvallen normaal zijn, dat ik trots ben dat kind al zoveel vorderingen heeft gemaakt, dat het top is dat kind hulp heeft gezocht, dat het tijd kost om te helen, enz..... Wat ik echter heel vervelend vind is dat ik helaas op het moment gewoon niet de energie en de moed heb om haar weer in alles bij te staan en 24 uur per dag paraat te zijn als voorheen, ik zit midden in een verhuizing, mijn beste vriendin is heel ziek en die steun ik ook waar ik kan en vriend heeft ook veel stress op zijn werk op het moment. Ik ben zelf gewoon zo moe en bang dat ik het niet aan kan kind weer in alles te steunen, bang dat kind echt weer in een diep dal zakt en ik er niet 100% kan zijn, te moe ben, niet weet wat te doen om kind goed te helpen, alles komt weer op me af wat we allemaal meegemaakt hebben tijdens de 1ste depressie en dat geeft me veel stress terwijl ik er juist zo moeten zijn voor kind. Ik weet het gewoon even niet meer, bedankt voor het lezen, het opschrijven lucht al zo op, ik kan het niet tegen veel mensen kwijt en wil andere kinderen en niet meteen mee belasten, daar was de 1ste periode ook al heel zwaar voor.

S-Groot schreef: ↑

15-11-2024 23:42

Kun je dat naar haar uitspreken? Ze is kwetsbaar, maar heeft ook behandelaren, wellicht een eigen netwerk, mogelijkheden tot steungroepen? De vraag is of het wel zo helpend zou zijn als jij 24/7 paraat zou staan voor haar. De andere kant is jouw verantwoordelijkheids- en schuldgevoel, dat is een moeilijke maar wel iets wat van jou is (en waar jij dus zelf ook iets mee zou kunnen).

Heb jij zelf hulp gehad tijdens of na die heftige periode?

Dank je voor je bericht.
Ik ga zelf ook naar een psycholoog, idd ook om aan schuldgevoel te werken, dat gaat steeds beter, ik weet dat ze ook zoveel mogelijk zelf dingen moet doen en ik er niet 27/7 moet of hoef te zijn, maar ik wil haar zo graag zo goed mogelijk helpen indien nodig en uiteraard volgens advies van behandelaren, weet nu gewoon even niet of ik het (aan)kan.

Annanassie schreef: ↑

15-11-2024 23:18

Ah wat naar. Heb je al hulp voor jezelf en/of je andere kinderen? Misschien zelfs gezamenlijk als in gezinshulp?
Ik heb verder geen tips, wel een virtuele knuffel

Ja ik ga naar een psycholoog, oudste kind ook, jongste kind is wel een tijdje geweest maar wil nu niet meer, wil het zelf oplossen door ook wat afstand te nemen van kind in kwestie, heeft ook nog best wat boosheid en angst te verwerken, maar wil nu dus even geen hulp daarbij

Wikkydorp schreef: ↑

16-11-2024 13:25

Heeft ze een goede band met bijvoorbeeld grootouders? Dan kan ze daar af en toe eens verblijven, alleen? Dan heeft ze 1 op 1 warmte en aandacht, als het goed zit toch.

(Vanuit beroepsmisvorming: werd er ooit een diagnostisch traject bewandeld? Ik zie regelmatig meisjes die in de puberteit veel angsten en depressies hebben door een niet gezien autisme-diagnose).

Het lijkt me heel zwaar als gezin om te blijven dragen en investeren. En als mama komt er zeer veel op jouw schouders. Hopelijk krijg je voldoende hulp, want dat is niet evident voor jou!

Ze heeft een goede band met mijn ouders maar die wonen ver weg helaas (800 km) Ze had een hele goede band met andere oma waar ze heel graag was maar die is helaas anderhalf jaar geleden overleden, ze kon ook heel goed met opa maar opa heeft een nieuwe vriendin en dat is nog even moeilijk en ook niet zo "eigen" daar ze die natuurlijk nog niet zo goed kent. Psycholoog en Psyhiater hadden ook wel aan autisme gedacht daar we een nichtje hier hebben met Asperger maar dat bleek na nader onderzoek het toch niet te zijn... maar bedankt voor de tip en je lieve woorden

Wikkydorp schreef: ↑

16-11-2024 13:25

Heeft ze een goede band met bijvoorbeeld grootouders? Dan kan ze daar af en toe eens verblijven, alleen? Dan heeft ze 1 op 1 warmte en aandacht, als het goed zit toch.

(Vanuit beroepsmisvorming: werd er ooit een diagnostisch traject bewandeld? Ik zie regelmatig meisjes die in de puberteit veel angsten en depressies hebben door een niet gezien autisme-diagnose).

Het lijkt me heel zwaar als gezin om te blijven dragen en investeren. En als mama komt er zeer veel op jouw schouders. Hopelijk krijg je voldoende hulp, want dat is niet evident voor jou!

Ze heeft een goede band met mijn ouders maar die wonen ver weg helaas (800 km) Ze had een hele goede band met andere oma waar ze heel graag was maar die is helaas anderhalf jaar geleden overleden, ze kon ook heel goed met opa maar opa heeft een nieuwe vriendin en dat is nog even moeilijk en ook niet zo "eigen" daar ze die natuurlijk nog niet zo goed kent. Psycholoog en Psyhiater hadden ook wel aan autisme gedacht daar we een nichtje hier hebben met Asperger maar dat bleek na nader onderzoek het toch niet te zijn... maar bedankt voor de tip en je lieve woorden

Mademoiselle schreef: ↑

16-11-2024 00:47

Misschien helpt het om te beseffen dat je haar al helpt door te luisteren en dat je niks hoeft op te lossen. Misschien neemt dat de druk wat weg. (Ik ben zelf iemand die dezelfde soort problemen had en vaak haar moeder belde). Hoe moeilijk ook, dat oplossen is uiteindelijk haar eigen verantwoordelijkheid en dat moet ze ook leren. Maar ik waardeerde het wel altijd dat ik even mijn hart kon luchten.

Dank je dat is lief, ik hoop dat het haar idd goed doet als ik haar aanhoor, fijn dat je je ervaring hebt willen delen