Psyche
alle pijlers
Therapie maakt het erger?
dinsdag 15 augustus 2017 om 09:05
Sinds ongeveer een maand ben ik in therapie en ik heb nu ook gesprekken om te bepalen of ik autisme heb. Maar sinds ik die therapie heb gestart, heb ik het gevoel dat mijn klachten eigenlijk alleen maar erger worden. Vooral die gesprekken over autisme vond ik echt heel heftig, er wordt dan veel oud zeer naar boven gehaald.
Nu kan ik dus opeens om het minste geringste in huilen uitbarsten, heb nog veel meer last van angsten gekregen en het gaat gewoon eigenlijk nog minder goed dan voor ik in therapie ging. Ik zie het ook eigenlijk gewoon helemaal niet meer zitten allemaal. Ik schiet om de kleinste dingen in de stress, voel me ongelofelijk eenzaam op doordeweekse dagen (in het weekend heb ik wat meer afleiding omdat mijn man dan thuis is en dan gaat het wel wat beter).
Voor de therapie waren dit soort emoties vooral geconcentreerd rondom de week voor en tijdens dat ik ongesteld was, maar nu zouden mijn 'goede dagen' moeten zijn en voel ik me ook ellendig. Ik begin de moed echt op te geven en denk inmiddels helaas steeds vaker aan heel negatieve dingen die je hier niet mag benoemen (geloof ik?)
Herkent iemand dat, dat het tijdens therapie eerst erger wordt en daarna pas minder? Want als dat zo is dan kan ik er misschien wat minder gestresst mee omgaan dan nu. Maar op dit moment weet ik het gewoon echt niet meer.
Nu kan ik dus opeens om het minste geringste in huilen uitbarsten, heb nog veel meer last van angsten gekregen en het gaat gewoon eigenlijk nog minder goed dan voor ik in therapie ging. Ik zie het ook eigenlijk gewoon helemaal niet meer zitten allemaal. Ik schiet om de kleinste dingen in de stress, voel me ongelofelijk eenzaam op doordeweekse dagen (in het weekend heb ik wat meer afleiding omdat mijn man dan thuis is en dan gaat het wel wat beter).
Voor de therapie waren dit soort emoties vooral geconcentreerd rondom de week voor en tijdens dat ik ongesteld was, maar nu zouden mijn 'goede dagen' moeten zijn en voel ik me ook ellendig. Ik begin de moed echt op te geven en denk inmiddels helaas steeds vaker aan heel negatieve dingen die je hier niet mag benoemen (geloof ik?)
Herkent iemand dat, dat het tijdens therapie eerst erger wordt en daarna pas minder? Want als dat zo is dan kan ik er misschien wat minder gestresst mee omgaan dan nu. Maar op dit moment weet ik het gewoon echt niet meer.
dinsdag 15 augustus 2017 om 09:08
dinsdag 15 augustus 2017 om 09:11
Ik denk dat je nu getriggerd wordt door alle diagnose gesprekken. Dat is gewoon heel heftig.
Geef je ook aan in die gesprekken dat het je raakt en dat het je even teveel wordt? Zodat je even een pauze moment krijgt en op adem kan komen? Wel doen hoor, dat helpt.
Heb je verder nog een andere behandeling of is dit het begin van een traject? Misschien dan ook handig om te zeggen dat dit allemaal nieuw voor je is?
Ik herken het overigens wel, toen ik in het diagnostisch traject voor autisme zat, reageerde ik er ook heel heftig op. Dat trok gelukkig wel weer weg nadat ik de uitslag gehad had en het verwerkt had.
Heel veel sterkte komende tijd.
Geef je ook aan in die gesprekken dat het je raakt en dat het je even teveel wordt? Zodat je even een pauze moment krijgt en op adem kan komen? Wel doen hoor, dat helpt.
Heb je verder nog een andere behandeling of is dit het begin van een traject? Misschien dan ook handig om te zeggen dat dit allemaal nieuw voor je is?
Ik herken het overigens wel, toen ik in het diagnostisch traject voor autisme zat, reageerde ik er ook heel heftig op. Dat trok gelukkig wel weer weg nadat ik de uitslag gehad had en het verwerkt had.
Heel veel sterkte komende tijd.
dinsdag 15 augustus 2017 om 09:12
dinsdag 15 augustus 2017 om 09:13
Ja, dat herken ik zeker! Bij mij was het zo dat ik mijn problemen/trauma zo erg verstopt had, dat elke poging om het te bespreken me minimaal een week van slag maakte. En dan was zeker niet leuk, maar uiteindelijk heb ik hierdoor wel beter inzicht in waarom ik me soms k*t voel en waarom ik sommige situaties vermijd.
De periodes van verdriet en pijn na elke sessie werden steeds kleiner en behapbaarder. Ik bleef ook elke keer aangeven dat het thuis heel veel losmaakte. Daar kreeg ik dan handvatten voor, en die gebruik ik nog steeds. Onder andere de mantra: adem in, adem uit, herhaal indien nodig. (Oftewel concentreer je op je ademhaling en na een paar minuten merkte ik meestal dat de pijn al een stuk minder was).
Heel veel sterkte!
De periodes van verdriet en pijn na elke sessie werden steeds kleiner en behapbaarder. Ik bleef ook elke keer aangeven dat het thuis heel veel losmaakte. Daar kreeg ik dan handvatten voor, en die gebruik ik nog steeds. Onder andere de mantra: adem in, adem uit, herhaal indien nodig. (Oftewel concentreer je op je ademhaling en na een paar minuten merkte ik meestal dat de pijn al een stuk minder was).
Heel veel sterkte!
Adem in, adem uit, en herhaal indien nodig 
dinsdag 15 augustus 2017 om 09:13
Bij mij is ook nog niet vastgesteld of ik autisme heb. Wel is er (vanuit mezelf) het vermoeden en dus wordt dat nu uitgezocht. Maar daar kwamen wel enorm veel emoties bij naar boven waar ik eigenlijk helemaal niks mee kan. Vooral op gebied dat ik altijd het gevoel heb (gehad) dat bepaalde mensen mij niet accepteren zoals ik ben. Dit heb ik in het verleden ook uitgesproken naar deze personen en dan wordt er gezegd dat ik dit niet goed aanvoel en dat ze ontzettend veel van me houden etc. Maar toch blijft dat gevoel maar hangen. Inmiddels heb ik dat wel goed weten te onderdrukken, maar nu komt dat gevoel van vroeger toch weer heel erg naar boven en blijf ik maar janken.
dinsdag 15 augustus 2017 om 09:18
Die onderdrukking komt nu naar boven.Bumba1985 schreef: ↑15-08-2017 09:13Bij mij is ook nog niet vastgesteld of ik autisme heb. Wel is er (vanuit mezelf) het vermoeden en dus wordt dat nu uitgezocht. Maar daar kwamen wel enorm veel emoties bij naar boven waar ik eigenlijk helemaal niks mee kan. Vooral op gebied dat ik altijd het gevoel heb (gehad) dat bepaalde mensen mij niet accepteren zoals ik ben. Dit heb ik in het verleden ook uitgesproken naar deze personen en dan wordt er gezegd dat ik dit niet goed aanvoel en dat ze ontzettend veel van me houden etc. Maar toch blijft dat gevoel maar hangen. Inmiddels heb ik dat wel goed weten te onderdrukken, maar nu komt dat gevoel van vroeger toch weer heel erg naar boven en blijf ik maar janken.
dinsdag 15 augustus 2017 om 09:20
Degene die het diagnostisch gesprek met mij had zei ook dat ik heel erg mijn emoties rationaliseer en dat het haar opviel dat ik me elke keer verontschuldig als ik moet huilen, alsof ik van mezelf geen (negatieve) emoties mag tonen. En dat klopt wel enigzins. Althans, ik kan heel makkelijk klagen over bepaalde dingen, maar tegelijkertijd bespreek ik nooit de issues die me écht dwarszitten. Ik zou niet eens weten hoe. En ik heb altijd al het gevoel gehad dat er 'iets' mis zit, maar dat ik gewoon de vinger er niet op kan leggen wat het dan is...
dinsdag 15 augustus 2017 om 09:29
De therapie helpt jou om de vinger er wel op te gaan leggen, en omdat te kunnen doen, moet je het echt voelen ipv het wegstoppen. Juist omdat je het altijd weg stopte, is dat heel confronterend en dus emotioneel. Maar uiteindelijk zal het je verder brengen in het proces. Mijn advies is daarom om het maar gewoon over je heen te laten komen, te accepteren dat dit extra emoties los maakt, en vooral voor ogen te houden dat het uiteindelijk helpt om de nare gevoelens een plek te geven en achter je te laten, en dus juist opgeruimder in het leven te komen staan. Sterkte
dinsdag 15 augustus 2017 om 09:33
Ik herken het ook. Wanneer je begint met therapie dan wordt er aan dingen gepeutert die je al die jaren angstvallig hebt proberen dood te zwijgen. Je wordt er aan herinnert dat ze er wel degelijk zijn en dat doet pijn.
Daarbij ben je je over het algemeen ineens veel meer bewust van alle dingen die "fout" gaan of niet gaan zoals je zou willen. Dus inplaats van maar onbewust door te jagen en alles te negeren, merk je nu veel meer dingen op.
Ik huil ook liever niet. Maar ik ben er afgelopen weekend achter gekomen dat er helemaal niets is om je voor te schamen wanneer je pijn of verdriet hebt en daardoor de tranen komen...
dinsdag 15 augustus 2017 om 09:37
Het gekke is dat ik al best wel veel huilde, maar niet zoals nu. Het is net alsof er geen rem meer op zit ofzo. En om de stomste dingen. 
Mijn man weet er ook geen raad meer mee. Ik denk dat die ook heel erg had gehoopt op snelle verbetering. Dat het nu juist slechter lijkt te gaan is een tegenvaller.En dat triggert bij mij weer dat ik mijn emoties toch maar probeer weg te stoppen, al gaat dat niet echt.
Mijn man weet er ook geen raad meer mee. Ik denk dat die ook heel erg had gehoopt op snelle verbetering. Dat het nu juist slechter lijkt te gaan is een tegenvaller.En dat triggert bij mij weer dat ik mijn emoties toch maar probeer weg te stoppen, al gaat dat niet echt.
dinsdag 15 augustus 2017 om 09:38
Dit is heel herkenbaar hoor. Ik heb dan geen autisme, voor mij is dit een copingsmechanisme (ja, vastgesteld).Bumba1985 schreef: ↑15-08-2017 09:20Degene die het diagnostisch gesprek met mij had zei ook dat ik heel erg mijn emoties rationaliseer en dat het haar opviel dat ik me elke keer verontschuldig als ik moet huilen, alsof ik van mezelf geen (negatieve) emoties mag tonen. En dat klopt wel enigzins. Althans, ik kan heel makkelijk klagen over bepaalde dingen, maar tegelijkertijd bespreek ik nooit de issues die me écht dwarszitten. Ik zou niet eens weten hoe. En ik heb altijd al het gevoel gehad dat er 'iets' mis zit, maar dat ik gewoon de vinger er niet op kan leggen wat het dan is...
dinsdag 15 augustus 2017 om 09:40
Je bent veel te streng voor jezelf. Verdriet is ook gewoon een emotie die er mag zijn. Je hebt het huilen blijkbaar nodig. Huil, zet een kop thee en huil daarna nog een keer. Wees lief voor jezelf en je emoties, dat is een belangrijk iets om te leren. Dat kan je niet van het een op andere moment.Bumba1985 schreef: ↑15-08-2017 09:37Het gekke is dat ik al best wel veel huilde, maar niet zoals nu. Het is net alsof er geen rem meer op zit ofzo. En om de stomste dingen.
Mijn man weet er ook geen raad meer mee. Ik denk dat die ook heel erg had gehoopt op snelle verbetering. Dat het nu juist slechter lijkt te gaan is een tegenvaller.En dat triggert bij mij weer dat ik mijn emoties toch maar probeer weg te stoppen, al gaat dat niet echt.
dinsdag 15 augustus 2017 om 10:18
dinsdag 15 augustus 2017 om 15:54
Bumba, kun je aan je man uitleggen dat hij niks hoeft op te lossen. Dat hij er alleen is om je aan te horen en er voor je te zijn (dikke knuffel, begrip tonen voor je worsteling etc.)?
Dat jij het fijn vindt om je hart bij hem te kunnen luchten, maar dat hij het alleen maar hoeft aan te horen, zonder commentaar en zonder verdere hulpvraag.
Dat jij het fijn vindt om je hart bij hem te kunnen luchten, maar dat hij het alleen maar hoeft aan te horen, zonder commentaar en zonder verdere hulpvraag.
dinsdag 15 augustus 2017 om 17:35
redbulletje schreef: ↑15-08-2017 14:49Ik word momenteel ook op autisme getest en ik vind 't eerlijk gezegd juist 'n feest der herkenning!
Bij mij speelt er momenteel helaas meer dan alleen vermoeden van autisme. Ze zijn nu aan het uitzoeken waardoor ik telkens tegen dezelfde dingen blijf aanlopen.
Vandaag had ik ook weer een 'gewoon' therapiegesprek. Veel gehuild, voor mijn gevoel weer niks verder gekomen. Ik moet het toch thuis ook in de praktijk kunnen gaan brengen.
maandag 4 september 2017 om 18:02
Pffh, wat een *pieppppp* zooi is het toch. Ik probeer de dingen die ik bij therapie leer toe te passen. Bijvoorbeeld wat meer mijn eigen beslissingen nemen ipv altijd maar met iedereen rekening te houden. Bij therapie samen bekeken: wat is het ergste wat er kan gebeuren? Hoe groot is die kans? Blablabla.
Nou, het ergste gebeurt dus gewoon, mijn gedachtes zijn helemaal niet zo irreëel. Direct ruzie met degene tegen wie ik nu (deels) nee heb gezegd. Allemaal verwijten.....
Voel me zwaar kut nu
Nou, het ergste gebeurt dus gewoon, mijn gedachtes zijn helemaal niet zo irreëel. Direct ruzie met degene tegen wie ik nu (deels) nee heb gezegd. Allemaal verwijten.....
Voel me zwaar kut nu
maandag 4 september 2017 om 18:18
Ik heb zelf een periode gehad waarbij ik ook vond dat niks hielp ondanks dat ik de theorie wel probeerde(uiteindelijk ook gestopt met psycholoog na 8 maand). Uiteindelijk toch beter geworden door tijd zelf i guess. Enige wat ik in die tijd gedaan heb was 3x per week met iemand sporten wat er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat ik me goed genoeg voelde. Had dit ook gedaan in de periode dat het niet goed ging en toen werkte het niet maarja voor iedereen zal iets anders weer werken. Gezond eten en weinig alcohol/cafeine voelde ook wel als een must. Ik stopte ermee toen ze autisme wilde onderzoeken, nu ik nergens meer last van heb ben ik blij dat ik er toen mee gestopt ben.
maandag 4 september 2017 om 20:03
maandag 4 september 2017 om 20:18
Het is zeker herkenbaar en denk ik ook best wel normaal om dit te hebben.
Bij mij liepen de emoties de eerste sessies ook heel hoog op en begon ik bij wijze van spreken bij binnenkomst al keihard te huilen. Wat mij heel erg heeft geholpen is lekker veel bewegen, lekker een rondje joggen bijvoorbeeld, schrijven over alles wat je maar dwars zit, en let dan totaal niet op spelfouten of of je het wel netjes schrijft... laat het eruit! Vaak is het in het begin moeilijk om je ertoe te zetten maar naderhand voelt alles toch weer wat lichter. Mediteren helpt bij mij persoonlijk ook goed om alles weer een beetje op een rijtje te krijgen.
Sterkte!
Bij mij liepen de emoties de eerste sessies ook heel hoog op en begon ik bij wijze van spreken bij binnenkomst al keihard te huilen. Wat mij heel erg heeft geholpen is lekker veel bewegen, lekker een rondje joggen bijvoorbeeld, schrijven over alles wat je maar dwars zit, en let dan totaal niet op spelfouten of of je het wel netjes schrijft... laat het eruit! Vaak is het in het begin moeilijk om je ertoe te zetten maar naderhand voelt alles toch weer wat lichter. Mediteren helpt bij mij persoonlijk ook goed om alles weer een beetje op een rijtje te krijgen.
Sterkte!
