There we go..

Normaal lees en reageer ik soms via een ander nick. Wilde dit toch veranderen ivm mogelijke herkenning.

Deze dingen heb ik eigenlijk nooit aan iemand verteld. Alleen mijn man weet delen er van. De verhalen op viva hebben mij aangemoedigd dit toch te doen.

Wat ik hiermee wil? Ik weet het niet. Misschien een stukje objectiviteit, dingen in perspectief plaatsen, het van mij afschrijven? Voor de mensen die gelijk therapie gaan adviseren: ik vind het al moeilijk om deze dingen op te schrijven. Noem het schaamte, angst. Geen idee wat het precies is. Dit is in elk geval al een moeilijke stap.

Dit gaat waarschijnlijk nog eens een lang verhaal worden. Voor hen die afhaken, ik begrijp het. Voor hen die doorzetten, dank voor de moeite.

Laatste tijd sta ik steeds vaker stil bij mijn leven, zelf en jeugd. Dat heeft wel een reden, die ook aanbod komt. Waar te beginnen..

Ik kom uit een gezin waar in mijn jeugd vaak een gespannen sfeer, ruzies en geweld was. Mijn moeder is op op haar 17e uitgehuwelijkt aan mijn vader die toen dacht rond de 30 was. Dat was ‘normaal’ in de generatie en cultuur van mijn ouders.

Mijn vader heeft mijn moeder vaak geslagen. Dit zagen broer en ik vaak gebeuren. Sprongen er zelfs vaak tussen. Keren dat we het niet zagen, liet mijn moeder haar blauwe plekken zien en vertelde het aan me. Als ik van school naar huis liep had ik vaak buikpijn van de angst dat er thuis weer iets was gebeurd. Mijn broer heb ik ook wel eens geslagen zien worden door mijn vader. Ik heb enkele keren een klap gehad. Ook verbaal was mijn vader agressief. Schold ons vaak uit en flipte al bij kleine dingen. Ik kan mij vele taferelen van gebroken glazen herinneren. Ik had eigenlijk altijd rust als mijn vader van huis was. Hem zou ik kunnen omschrijven als bizar in contact en heb nooit begrepen wat er met hem aan de hand was/is. Mentaal gezond is hij in elk geval niet. Kan mij ook een situatie herinneren dat ik op bed lag en mijn ouders werden vaak kwaad als ik niet sliep. Dus toen mijn vader naar binnen kwam, deed ik alsof ik sliep. Hij deed ineens mijn deken omhoog. Ik raakte verward en in paniek. Deed alsof ik wakker aan het worden was. Hij gooide de deken weer over mij heen en liep weg. Uiteindelijk is er nooit iets in die trant gebeurd. Toch is het mij altijd bijgebleven. Ik weet niet heel veel over mijn vaders jeugd. Anders dan dat mijn opa ook een agressieve man was en zijn vrouw en kinderen sloeg.

Toen ik in groep 6 zat heeft mijn moeder een suicide poging gedaan. Dat kan ik mij ook nog onwijs goed herinneren. Dat ze mijn kamer binnen kwam, in mijn kast rommelde, mij een kus gaf en weg ging. Plots stormde een vriendin van mijn moeder aan onze deur. Ze had haar kennelijk een bericht gestuurd of ze op ons wilde passen. Toen zag ik mijn moeder bewusteloos liggen. Haar vriendin stopte haar afscheidsbrief weg en we gingen met zn allen naar het ziekenhuis. Ze had een overdosis aan medicatie ingenomen, haar maag werd leeg gespoeld en ze mocht weg. Kan mij nog zo goed herinneren dat we een kennis tegenkwamen in het ziekenhuis en mijn vader zij dat mijn moeder griep had. Toen we eenmaal thuis waren ging het een poos goed en toen ging hetzelfde riedeltje door. Ik vond ook een brief in mijn kast. Mijn moeder had geld gestopt met een notitie of ik rode rozen wilde kopen voor op haar graf. Op mijn 12ste is het mijn moeder gelukt om van mijn vader te scheiden. Ik was blij en ging met haar mee. Ze kreeg met urgentie een kleine woning waar we enkele maanden op een matras hebben geslapen. Van mijn vader hoefde ik eigenlijk niets te hebben. Het ging een poos beter met ons. Maar mijn moeder had het ook wel zwaar. Ze werkte 7 dagen in de week. Ik was vaak thuis (achteraf gezien zwaar depressief). Lag vaak op bed en werd boos als vriendinnen langskwamen om gezellig wat te doen. Wilde eigenlijk alleen maar alleen zijn en op bed. Kreeg toen een beste vriendin waar ik gelukkig nog wel wat van kon hebben. Ik was een poos boos op alles en iedereen. Interesse in jongens had ik al helemaal niet en was ook niet bepaald de liefste. Achteraf merk ik dat mijn moeder veel voor mij heeft gedaan. Toch ook haar dingen had (wat ik absoluut niet raar vind). Ze was/is vaak op zichzelf gericht en kritisch naar mij toe. Verwachtte dat ik het huishouden deed als zij werkte. Had ik vaak geen zin in (tjsa puber en terugkijkend depressief). Dus kregen wel eens wrijvingen. Als ik het huishouden dan eens deed, dan was ze nog kritisch. Had namelijk niet stofgezogen. Ze zag dan net de dingen die ik niet deed en de dingen die ik deed waren vanzelfsprekend. Ook toen ik afstudeerde aan de uni, reageerde zij met dat ze geen hoop had dat er iets van mij zou terechtkomen en het niet had verwacht. Toch heeft ze mij in elk geval wel financieel gesteund. Al meer dan wat mijn vader deed. In de tussentijd heb ik ook 2x een aanranding meegemaakt, waarvan 1 persoon een kennis. Gelukkig is het niet verder gegaan dan aanranding. Ondanks de shock, kwam ik beide keren toch in beweging om het te stoppen. Er kwam ergens een keerzijde dat ik besloot hard te willen studeren. Het was het enige wat ik zelf onder controle had en waar ik ook goed in was.

In de tussentijd kreeg mijn moeder een vriend. Vader vond dat niet oke. Ik mocht niet daar wonen, zolang zij een vriend had. Wilde absoluut niet met vader wonen maar ik had niets te zeggen. Mijn moeder wilde de relatie niet verbreken, dus moest tegen mijn zin bij mijn vader wonen. Nu achteraf gezien, ja neem ik haar kwalijk dat zij niet voor mij heeft gekozen. wetende dat ik echt niet bij mijn vader wilde wonen. Maar goed in haar recht koos ze denk ik voor zichzelf en wilde zij het geluk ervaren wat ze niet heeft kunnen ervaren. Bij mijn vader ging het op zich aardig. Het was in ieder geval niet hetzelfde sfeer als in mijn kindertijd. De band verbeterde ietwat. Tot vader plots mededeelde dat hij is getrouwd en ze zou bij ons komen wonen. Ja, ik kende haar nog helemaal niet. Je voelt het misschien aankomen: weer een helse periode. Zijn vrouw was zeer manipulatief en stookte tussen ons. Wederom veel ruzies tussen haar en broer/ik. Ze kwam vaak tussen ons en onze vader in. Vader en zij kregen een kind samen. Toen werd het helemaal feest. Ik mocht bepaalde dingen die in huis werden gehaald niet eten, want dat was voor het kind. Bijvoorbeeld een pak ijs met 8 stukken ijs. Ik mocht er niet 1 uit pakken, het was voor haar kind van toen 2 jaar ofzo. Ze belde ook een keer de politie dat ik haar had bedreigd en haar wilde slaan. Nou goed, dus dat soort acties. In de tussentijd wilde ik graag uit huis, maar dat mocht niet van vader. Schold weer alles bijelkaar. Ik voelde mij weer enorm gevangen in een rot sfeer. Voelde mij nergens thuis. Moeder kreeg inmiddels ook een kind van haar partner. Overigens beide hele lieve kinderen die ik lief heb en absoluut niets kwalijk kan nemen.

Dit zijn nog maar enkele voorbeelden. Ik heb nog steeds contact met mijn broer en ouders. Er wordt nooit gesproken over het verleden. We zitten allemaal in zo een ontkennende houding. Vader maakt zelfs opmerkingen als er in het nieuws voorbij komt dat een man een vrouw heeft mishandeld. Hoe hij dat niet vindt kunnen. Ik krijg er pijn in mijn hersenen van. Mijn vader is wel veranderd tov vroeger. In de zin dat er minder ruzies zijn en hij zich gedeisd houdt. Met mijn broer hebben ze nog wel regelmatig wrijvingen. Daar probeer ik mij buiten te houden. Mijn moeder heeft tot kort behandeling gehad. Ze heeft een zware burn out en ptss. In het verleden kreeg zij vaak aanvallen en moesten wij meerdere keren de ambulance bellen. Moest zelf ook een keer snachts ingrijpen bij zo een aanval. Met haar gaat het op zich ook we beter tov vroeger. Hoewel zij vaak op zichzelf is gericht en nog steeds kritisch kan zijn, kan ik haar gezien dr verleden weinig kwalijk nemen. Ze heeft op haar manier wel dr best gedaan.

Hoewel ik niets moest hebben van mannen en iedereen zowat afkatte (want ja de beste ervaring had ik niet met mannen), heb ik wel enkele korte relaties gehad en toch van mijn kant afgebroken. Mijn huidige man zette het ondanks mijn muren wel lang door. Op mijn 19e kregen wij een relatie en eigenlijk is hij en sinds kort ons kindje wat mij het beste is overkomen. Heb eigenlijk veel dingen geleerd in de relatie met mijn man (hoe ik mijzelf kan en mag uiten, mijn mening er toe doet, steun, waardering etc). Hoewel hij ook niet het allerbeste verleden heeft gehad, zo erg als bij mij is het lang niet. Ik voel mij vertrouwd bij hem en hij is de enige persoon waar ik dingen wel mee deel. Ik voel mij eigenlijk voor het eerst ergens thuis.

Ik sta dus op een punt waarin mij gelukkig voel. Lieve man, een prachtig kindje, goede baan, leuk huisje en financieel goed. Zo goed dat ik eigenlijk in angst leeft.. dat het elk moment kan misgaan. Angst om dierbaren te zullen verliezen, angst om weer in een nachtmerrie terecht te komen. Sinds de geboorte van onze dochter, ben ik toch meer gaan nadenken. Hoe mijn ouders bepaalde keuzes hebben gemaakt en met ons omgingen. Hoewel de omstandigheden echt wel anders zijn, kan ik mij niet voorstellend dat ik mijn dochter opzettelijk pijn zou doen of wie dan ook boven haar zou verkiezen. Ik zou echt door vuur voor dr gaan en stel haar welzijn op nummer 1. Toch ben ik bang. Dat ik het niet goed genoeg zal doen als moeder. Onbewust heb ik de kinderwens ook om deze reden telkens uitgesteld merk ik achteraf. Wilde niet dat mijn dochter een ongelukkig jeugd als ik zou lijden. Ik doe er alles aan om ons gezin te laten lukken. Eigenlijk zoveel dat ik op mijn tenen loop en continu in angst en spanning ben.

Dank voor de mensen die mijn verhaal in zn geheel hebben gelezen

Dank voor jullie steunende berichten!

Ik had inderdaad wel verwacht dat jullie zouden reageren met therapie en die reacties kan ik ook plaatsen. Het is dus dat ik het anoniem schrijven al moeilijk vind en beperkt deel met mijn man die ik het meest vertrouw.

Het meest waar ik last van heb zijn inderdaad mijn angsten. Toch ook wel ergens bepaald loyaliteit naar mijn ouders toe. Dat ik van mijzelf niet boos op ze mag worden en denk eigenlijk ergens ook dat zij deze confrontaties ook echt niet aankunnen. Mijn moeder maakte laatst een opmerking dat onze docht veel lacht en dat ze dat mooi vond. Ze zei dat ik bijna nooit lachte. Ik reageerde met dat wij dan ook ons best doen om haar gelukkig te zien en te laten lachen. Heel gemeen misschien tegenover haar, maar ik zei zoiets als dat zij ons misschien niet heeft laten lachen. Ze reageerde met ja.. voelde mij eigenlijk direct schuldig en heb haar daarna opgebeld of ik dr niet heb gekwetst en natuurlijk helemaal niet weet of zij ons probeerde te laten lachen. Zij antwoordde dat ze het niet erg vond en weet dat het niet aan haar lag dat ik weinig lachte als baby/peuter. Zou gewoon een kind zijn volgens haar die weinig lachte. Ach goed heb het daar verder bij gelaten. Vind het dus moeilijk om maar iets van mijn frustraties of verdriet naar ze toe te uiten.

Uberhaupt het uiten van mijn gevoelens vind ik heel lastig. Enige wat mij lukte was de boosheid. Wat dat kende ik als enige uit mijn jeugd. Mijn man heeft veel inspanning verricht om ook andere emoties eruit te krijgen. Dat lukt eigenlijk wel steeds beter, maar ben nog steeds geen voorbeeld figuur als het gaat om uiten van mijzelf.

sprankelend schreef: ↑

22-06-2021 11:43

Wat een heftig verhaal. En wat mooi (en knap!) dat je nu op een punt bent gekomen waar je gelukkig bent. Herkenbaar, je angst om alle mooie dingen die je hebt bevochten kwijt te raken. Ik leef(de) met dezelfde angst en heb echt nul tips over hoe je er vanaf komt. Wat voor mij wel heel goed werkt is continue bewust mijn best doen om zoveel mogelijk in het moment te leven. Zodra de angst het te verliezen de kop opsteekt vertel ik mezelf dat ik in ieder geval af kan maken waar ik nu mee bezig ben en dat de herinnering die ik daarmee maak me nooit zal kunnen worden afgepakt. Na verloop van tijd (jaren) had ik zoveel van die momenten/herinnering verzameld dat het paniekerige van de angst wat beter te behappen werd. Nog weer jaren later durf ik erop te vertrouwen dat wanneer ik het kwijtraak ik in ieder geval een dusdanig archief heb opgebouwd dat ik genoeg reserves heb om volle bak aan de slag te krijgen om alles opnieuw op te bouwen moest dat ooit nodig zijn. Dat haalt niet het gevoel weg, maar geeft wel rust. Kortom, de beste remedie die ik ken is zoveel mogelijk genieten.

Wat me raakte is dat je het je moeder kwalijk neemt dat ze haar relatie niet heeft beëindigd. Na een scheiding hebben voormalige partners niets meer te zeggen over elkaars leven. Je vader had geen enkel recht deze 'eis' aan je moeder te stellen en heeft jullie mishandeld door jullie op deze grond bij jullie moeder weg te houden.

In een dynamiek zoals je die hier omschrijft tussen je ouders gaat het niet meer om de inhoud. Het gaat om macht. Je vader had macht over je moeder. Eerst fysiek later via jullie. Je moeder had al heel erg veel geïncasseerd en waarschijnlijk ook de wrange les al geleerd dat het 'altijd wel weer iets is'. Een gevecht om de inhoud kun je stoppen door te sleutelen aan de inhoud. In een gevecht om de macht kun je je alleen maar doodvechten, winnen of opgeven.

In een cultuur waarin je moeder is uitgehuwelijkt aan een man van twee keer haar leeftijd denk ik niet dat er een mogelijke route voor haar was om te winnen (in heel veel andere situaties is die er ook niet hoor, maar dit is wat je schrijft). Zelfs nà hun scheiding bleef je vader zijn macht nog laten gelden en zelfs uitbreiden. De enige manier om dan de controle over je eigen leven weer terug te pakken (en controle over je eigen leven is van levensbelang) is door ergens ooit een keer nee te zeggen en daar niet van af te wijken, wat de consequenties ook zijn.

Verdient het de schoonheidsprijs dat je moeder dat op dit punt eindelijk voor elkaar kreeg? Wellicht niet. Is het beter voor jou en je broer dat je moeder ergens paal en perk heeft gesteld en de controle heeft teruggepakt? Zeker weten. Als kind blijf je je ouders heel lang zien als mensen die overal de juiste oplossing weten en altijd de juiste weg weten te bewandelen, zowel qua intellect als qua uithoudingsvermogen. Maar ouders zijn ook maar gewoon mensen die hun best doen om hun hoofd boven water te houden in alles wat het leven over ze heen gooit.

Het is niet aan mij om je moeder te verdedigen, daarvoor weet ik ook veel te weinig van jullie situatie. Maar voor wat ik van je lees denk ik dat je als je met iets meer mildheid naar je moeders actie van toen kan kijken dit de afstand tussen jullie zou kunnen verkleinen. Jullie hebben geleden onder dezelfde man. Wellicht is het mogelijk om een stukje van jullie heling samen te doen.

Dank voor bepaalde inzichten. Zo had ik sommige dingen niet bekeken en zouden wel kunnen kloppen.

Ik weet het niet. Voelde mij als kind machteloos om tegen mijn vader in te gaan. Ik rebelde wel tegen hem, maar goed die strijd kon ik ook niet winnen. Terwijl mijn ouder scheidden en mijn moeder haar eigen leven opbouwde, zat ik nog steeds in dezelfde ellende. Ik snap dat zij ook voor haar geluk moet gaan en dat verdiende zij ook. Toch kan ik er ergens zelf persoonlijk niet bij dat ik aan mijn geluk kan werken en mijn handen er vanaf zou trekken als mijn dochter zich ongelukkig voelt bij haar vader. Maar goed dat ben ik en dat zeg ik in deze positie. Misschien makkelijk praten. Op mijn vader boos worden lukt me eigenlijk niet, omdat ik alle hoop op complete verbetering en zelfinzicht bij hem heb opgegeven. Mijn moeder zie ik toch wel meer capabel op sociale en emotionele vlak. Misschien dat ik dan (onterecht) meer van verwacht(te)

sprankelend schreef: ↑

22-06-2021 12:33

Graag gedaan

Gelukkig kun je je dat niet voorstellen. Van heel veel dingen is het een zegen dat je je het niet voor kan stellen. Ik kom uit een vrij traditioneel gezin (niet samenwonen, huwelijk is voor altijd, en een lichte teleurstelling wel dat ik niet net als mijn moeder als maagd het huwelijk in ging, maar allemaal cultureel, geen religie component). Dus toen mijn man lelijk begon te doen schoot ik in standje 'nog liever', toen hij me begon uit te schelden voor kuthoer ging ik bij mezelf te rade hoe ik dat beeld van mij kon veranderen want dat kwam vast en zeker door mijn eigen gedrag. Toen hij begon te dreigen met geweld werd ik ziek. Fysiek ziek. Mijn lichaam gaf het gewoon op. Dokter hier, ziekenhuis daar. Lang verhaal kort, Het "tot de dood u scheidt" wat ik zo plechtig had beloofd en waar in mijn hoofd ook absoluut niet aan te tornen viel werd een realistisch vraagstuk. Mag je, als je dat aan ziet komen vlak vóór de dood je scheidt een andere afslag nemen om jezelf te beschermen. Nu vind ik dat een no brainer, maar destijds met alleen mijn opvoeding als bagage wist ik het antwoord niet. Dusdanig niet dat ik dacht dat dood eigenlijk wel een overzichtelijke oplossing was. En dat is een extreem gevaarlijk terrein om je in te begeven.

Bij de eerste blauwe plek wist ik het antwoord meteen. En ook echt zo hard vanuit mijn tenen dat ik hem de deur uitzette in plaats van zelf te vluchten. Van het ene op het andere moment was ìk degene die het touwtje waarmee ik al die jaren ons gezin nog aan elkaar gebonden had weten te houden losliet. Waren mijn kinderen hun vertrouwde huis kwijt, de oudste zijn school en zijn vriendjes, allebei mijn kinderen de dagelijkse aanwezigheid van hun vader en ook grotendeels hun moeder omdat ik heel veel moest gaan werken en een gigantisch stuk aan luxe dat ze zouden hebben gehad als we één gezin hadden kunnen blijven. Maar dat ene gezin was helemaal geen optie. En als het niet op het menu staat kan je het niet bestellen. Het was òf dit of binnen afzienbare tijd een gezin zonder moeder. En als je een lul bent tegen de moeder van je kinderen dan ben je ook een lul tegen je kinderen. Dus ik wist wat me te doen stond.

Als je je verplaatst in de situatie van je moeder ziet haar vertrek er heel anders uit dan wanneer je vanuit je eigen perspectief kijkt. Beide perspectieven hebben waarde, beide zijn volledig valide. Jouw verdriet, teleurstelling en boosheid kunnen tegelijk bestaan met haar goede intenties, noodzaak of wanhoop. Het leven is (helaas en soms ook heel gelukkig) geen puzzel waarvan alle stukjes naadloos in elkaar passen.

De boosheid naar je vader toe heeft na al die jaren veel minder te maken met hem dan met jezelf. Die heeft te maken met de ruimte die je van jezelf in mag nemen. Met wat je acceptabel vindt in hoe mensen met je omgaan. Met potverdorie, dit doet pijn! Met balen dat het je jeugd heeft gekleurd, met het diepe verdriet dat je een kindje was dat nooit lachte, met de frustratie dat het in je bestaan van vandaag de dag nog steeds een invloed heeft ondanks al je harde werken. Je boosheid naar hem is een cadeau aan jezelf.

Hoe je het beschrijft geeft zeker inzicht in het perspectief van mijn moeder. Zoals ik eerder beschreef snap ik ergens ook dat zij dr best heeft gedaan op dr eigen manier. Toch heb ik er kennelijk ergens nog moeite mee. Misschien dat ik bepaalde verwachtingen vooral van haar heb en had, omdat ik haar daartoe capabeler achtte dan mijn vader. Bepaalde opmerkingen en keuzes kunnen mij daarom nog wel eens triggeren. Ze is nu in elk geval ook een hartstikke lieve oma voor onze dochter. Daar ben ik dr dan ook wel weer dankbaar voor.