Psyche
alle pijlers
Tijd erover of psycholoog?
woensdag 2 september 2009 om 14:34
Hallo,
Er is de afgelopen tijd best veel gebeurd bij mij. Helaas allemaal dingen waar geen oplossing voor is, maar die ik "gewoon" moet accepteren. (wens voor derde kindje wat niet gaat gebeuren, vader en zijn ex-vrouw liggen in behoorlijke nare scheiding waardoor ik mijn kleine zusje niet meer zie, broer is ook geen contact mee, gezondheid van mijn moeder en haar man zijn tijdje niet best geweest waardoor ze zorg nodig hadden)
Ben de laatste tijd erg moe. Bij huisarts geweest omdat ik ook bloed even wilde laten checken. Had al vermoeden dat het daar niet in zou zitten, maar toch even uitsluiten. Huisarts heeft bloed nu laten testen, volgende week moet ik even afspraak maken. Huisarts adviseerde ook om (weer) gesprekken met psycholoog aan te gaan. Dit heb ik in het verleden al gehad, was afgesloten.
Ik snap dat dit misschien wel de beste oplossing is, maar vind het lastig. Betekent dat ik oppas moet regelen voor mijn kinderen, wat ook weer lastig is. Nu heb ik ook nog fysiotherapie wat ik in de pauze van mijn werk doe. Ik vind het ook erg veel allemaal dan.
Sint janskruid werd me afgeraden. Ik ben nu begonnen met Vit. B complex. Ik heb zelf wel het idee dat dit helpt, laatste dagen voel ik me iets beter. Na mijn bevalling heeft dit me ook wel geholpen.
Maar goed, wat nu verder. Ik heb ook niet het idee dat hier oplossingen voor zijn. Wat zouden jullie doen. De tijd erover laten gaan of toch mogelijkheden zoeken/maken om met psycholoog in gesprek te gaan?
Alvast bedankt!
Er is de afgelopen tijd best veel gebeurd bij mij. Helaas allemaal dingen waar geen oplossing voor is, maar die ik "gewoon" moet accepteren. (wens voor derde kindje wat niet gaat gebeuren, vader en zijn ex-vrouw liggen in behoorlijke nare scheiding waardoor ik mijn kleine zusje niet meer zie, broer is ook geen contact mee, gezondheid van mijn moeder en haar man zijn tijdje niet best geweest waardoor ze zorg nodig hadden)
Ben de laatste tijd erg moe. Bij huisarts geweest omdat ik ook bloed even wilde laten checken. Had al vermoeden dat het daar niet in zou zitten, maar toch even uitsluiten. Huisarts heeft bloed nu laten testen, volgende week moet ik even afspraak maken. Huisarts adviseerde ook om (weer) gesprekken met psycholoog aan te gaan. Dit heb ik in het verleden al gehad, was afgesloten.
Ik snap dat dit misschien wel de beste oplossing is, maar vind het lastig. Betekent dat ik oppas moet regelen voor mijn kinderen, wat ook weer lastig is. Nu heb ik ook nog fysiotherapie wat ik in de pauze van mijn werk doe. Ik vind het ook erg veel allemaal dan.
Sint janskruid werd me afgeraden. Ik ben nu begonnen met Vit. B complex. Ik heb zelf wel het idee dat dit helpt, laatste dagen voel ik me iets beter. Na mijn bevalling heeft dit me ook wel geholpen.
Maar goed, wat nu verder. Ik heb ook niet het idee dat hier oplossingen voor zijn. Wat zouden jullie doen. De tijd erover laten gaan of toch mogelijkheden zoeken/maken om met psycholoog in gesprek te gaan?
Alvast bedankt!
woensdag 2 september 2009 om 15:00
woensdag 2 september 2009 om 15:32
woensdag 2 september 2009 om 15:32
Oplossingen zijn er niet, dat zeg je zelf al. Accepteren dat het leven niet altijd leuk is, is het enige wat je kunt doen. En vooral goed voor jezelf zorgen. Ontspan je genoeg, krijg je genoeg slaap, eet je goed? Kun je met je zorgen bij je man terecht of bij iemand anders? Oftewel: heb je een uitlaatklep? Misschien is het goed om te gaan sporten, daar krijg je weer wat energie van.
Of een psycholoog baat heeft, daar heb ik ook mijn twijfels bij. Mijn ervaring met psychologen is niet best, goede gesprekken met man of vriendinnen hebben mij veel meer opgeleverd.
Of een psycholoog baat heeft, daar heb ik ook mijn twijfels bij. Mijn ervaring met psychologen is niet best, goede gesprekken met man of vriendinnen hebben mij veel meer opgeleverd.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
woensdag 2 september 2009 om 16:01
Bridge
Wat vervelend zeg, als je het zo allemaal op een rijtje zet is het veel inderdaad en logisch dat je daar last van hebt! Ik herken je twijfels voor een psych wel, heb hetzelfde gehad (weliswaar in een andere situatie natuurlijk). Dacht toen ook dat het niets op zou lossen. En dat doet het inderdaad ook niet! Het kan alleen wel helpen dingen van je af te praten en op een rijtje te zetten, weer wat rust en ruimte in je hoofd te krijgen. Denk je niet dat er met de kids een mouw aan te passen zal zijn? Het is voor jou belangrijk goed in je vel te zitten, maar ook zij hebben er baat bij natuurlijk! Wat zegt je vent?
Mocht ik iets voor je kunnen doen, geef een gil!
Liefs!
Wat vervelend zeg, als je het zo allemaal op een rijtje zet is het veel inderdaad en logisch dat je daar last van hebt! Ik herken je twijfels voor een psych wel, heb hetzelfde gehad (weliswaar in een andere situatie natuurlijk). Dacht toen ook dat het niets op zou lossen. En dat doet het inderdaad ook niet! Het kan alleen wel helpen dingen van je af te praten en op een rijtje te zetten, weer wat rust en ruimte in je hoofd te krijgen. Denk je niet dat er met de kids een mouw aan te passen zal zijn? Het is voor jou belangrijk goed in je vel te zitten, maar ook zij hebben er baat bij natuurlijk! Wat zegt je vent?
Mocht ik iets voor je kunnen doen, geef een gil!
Liefs!
No but yeah but no but yeah but no but yeah no but yeah but no because I'm not even going on the pill because Nadine reckons they stop you from getting pregnant.
woensdag 2 september 2009 om 16:08
Kids is niet het excuus hoor. Grootste reden dat ik twijfel is dat ik er niet van overtuigd ben dat het helpt.Kinderen is een oplossing voor te bedenken. Ermee om leren gaan zal wel schelen. Tijd voormezelf kreeg ik ook mee, ook zo'n lastige. Dat is zeker iets waar ik in moet investeren.
VickyP: dank! Binnenkort weer eens afspreken, tijd voor mezelf! (Maar goed daar werken we natuurlijk al aan haha)
VickyP: dank! Binnenkort weer eens afspreken, tijd voor mezelf! (Maar goed daar werken we natuurlijk al aan haha)
woensdag 2 september 2009 om 16:11
Tsja tijd voor jezelf, belangrijk, zeker, maar lastig met twee kids en een baan. Kan je niet een vaste met je vent afspreken dat jij iets 'voor jezelf' gaat doen? Weet ook niet precies wat hoor, leuke cursus, yoga, zoiets?
Vier jij je verjaardag eigenlijk ook echt?
Vier jij je verjaardag eigenlijk ook echt?
No but yeah but no but yeah but no but yeah no but yeah but no because I'm not even going on the pill because Nadine reckons they stop you from getting pregnant.
woensdag 2 september 2009 om 16:16
woensdag 2 september 2009 om 16:21
Ah, okay! Staat wel vast in mijn agenda...
En wbt die psych; heb je echt therapie gehad of was het alleen oeverloos praten. Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad, weet natuurlijk of dat bij jou geïndiceerd is, maar mij heeft het goed geholpen om uit die eindeloze gedachtencirkels en -patronen te komen.
En idd, daar dacht ik nog aan, je naaicursus! Fijn! Das iig iets voor jezelf!
En wbt die psych; heb je echt therapie gehad of was het alleen oeverloos praten. Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad, weet natuurlijk of dat bij jou geïndiceerd is, maar mij heeft het goed geholpen om uit die eindeloze gedachtencirkels en -patronen te komen.
En idd, daar dacht ik nog aan, je naaicursus! Fijn! Das iig iets voor jezelf!
No but yeah but no but yeah but no but yeah no but yeah but no because I'm not even going on the pill because Nadine reckons they stop you from getting pregnant.
woensdag 2 september 2009 om 16:28
Je kunt natuurlijk ook gewoon een eerste gesprek met een psycholoog aangaan. Over het algemeen hebben zij er namelijk voor gestudeerd om te bepalen of ze wel of niet iets voor jou kunnen betekenen. Bovendien is de ene psycholoog de andere niet, dus van positieve/negatieve ervaringen van anderen wordt je niet per definite wijzer.
Sterkte in elk geval!
Sterkte in elk geval!
woensdag 2 september 2009 om 17:35
Werk je fulltime of partime? Volgens mij, heb ik eens gehoord, moet je werk je vrij geven voor afspraken met dokter, psycholoog etc. Als je dan dat laatste uurtje van de dag neemt dan kan de oppas toch nog wel even blijven?
Maar als jij denkt dat het misschien toch niks opleverd om te praten, misschien is het dan een idee om een dagboek bij te houden. Elke dag even een klein uurtje schrijven? Dan is het er in ieder geval uit en dan kan je het loslaten en is het misschien ook niet zo vol in je hoofd.
Sterkte met alles.
Maar als jij denkt dat het misschien toch niks opleverd om te praten, misschien is het dan een idee om een dagboek bij te houden. Elke dag even een klein uurtje schrijven? Dan is het er in ieder geval uit en dan kan je het loslaten en is het misschien ook niet zo vol in je hoofd.
Sterkte met alles.
woensdag 2 september 2009 om 20:28
Ik werk part time en sta voor de klas. Uurtje eerder weg of iets dergelijks is er dus niet zo bij. (ja dan zit ik thuis met al mijn nakijkwerk, dat lijkt me ook niet de oplossing)
Maar goed, dat is het meer. Ik ben nog niet echt overtuigd van het nut. Misschien inderdaad eerste gesprek aangaan. Eerst maar eens kijken hoe het de komende week gaat. Lijk wel te reageren op die vit. B, dus wie weet...
Vicky: geen idee wat het was. op dat moment heeft het me wel geholpen. Zat toen in een bepaald patroon qua werk waarbij ik mezelf niet op een positieve manier hielp. dat gaat nu wel goed. Wel baat bij gehad toen dus.
Wie weet moet ik het gewoon maar doen.
hmmm twijfel alom dus haha.
Maar goed, dat is het meer. Ik ben nog niet echt overtuigd van het nut. Misschien inderdaad eerste gesprek aangaan. Eerst maar eens kijken hoe het de komende week gaat. Lijk wel te reageren op die vit. B, dus wie weet...
Vicky: geen idee wat het was. op dat moment heeft het me wel geholpen. Zat toen in een bepaald patroon qua werk waarbij ik mezelf niet op een positieve manier hielp. dat gaat nu wel goed. Wel baat bij gehad toen dus.
Wie weet moet ik het gewoon maar doen.
hmmm twijfel alom dus haha.
woensdag 2 september 2009 om 20:42
Bridges6, je hebt in een korte tijd veel te verstouwen gehad. Het ene was nog niet afgelopen of het andere diende zich alweer aan. Tijd om alle gevoelens omtrent geen derde kindje krijgen, nare scheiding vader en zijn ex, verlies van contact tussen jou en je broertje en zusje, gezondheid van je moeder en haar man (als ik het goed hebt opgesomd) heb je nauwelijks gehad.
Je gaat maar door en ondertussen werken al die gevoelens door in je lijf en in je geest. Even rust om bij te tanken is er niet. Het is logisch dat je hier mee rondloopt en ook dat je praten niet ziet als een oplossing om je beter te voelen.
Maar dat is het wel. Het gaat er niet eens zozeer om dat een psycholoog (of zelfs een goede vriendin, een vertrouwd iemand) jou hieruit kan helpen maar puur om JOU. Dat jij je verhaal kwijt kunt, dat je daar tijd en energie voor uittrekt dat het een keer (of meerdere keren) alleen en ALLEEN over jou mag gaan. Dat JIJ even tegen iemand kan aanpraten over wat dit alles met JOU doet.
Ze zeggen weleens, gedeelde smart is halve smart. En ik geloof daarin. Niet met iedereen natuurlijk, nogmaals het moet fijn en vertrouwd voelen. Dat kan met een goede vriend/vriendin of een psycholoog/pyschologe waar er een goede klik mee is.
Zie het als een schoonmaakbeurt (nee, geen juiste voorbeeld)...zie het als een verwen-moment voor jezelf (hoewel verwennen ook niet het juiste woord is) Wat ik bedoel, GUN jezelf een ander persoon bij wie je even jezelf mag en kunt zijn.
Als dit allemaal nog een brug te ver is, schrijf dan hier van je af en als je dat niet prettig vindt, schrijf in een dagboek van je af. Praat met jezelf over wat je voelt en waarom. Geen censuur toepassen, zeg/schrijf het zoals het is. Mij helpt het om pijnlijke gevoelens op papier te zetten. Ik kan er dan niet omheen en omdat de gevoelens zich "gehoord" voelen (haha) zijn ze minder intens en vloeien ze sneller weg.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt en anders gewoon een knuffel van een medeforummer
Je gaat maar door en ondertussen werken al die gevoelens door in je lijf en in je geest. Even rust om bij te tanken is er niet. Het is logisch dat je hier mee rondloopt en ook dat je praten niet ziet als een oplossing om je beter te voelen.
Maar dat is het wel. Het gaat er niet eens zozeer om dat een psycholoog (of zelfs een goede vriendin, een vertrouwd iemand) jou hieruit kan helpen maar puur om JOU. Dat jij je verhaal kwijt kunt, dat je daar tijd en energie voor uittrekt dat het een keer (of meerdere keren) alleen en ALLEEN over jou mag gaan. Dat JIJ even tegen iemand kan aanpraten over wat dit alles met JOU doet.
Ze zeggen weleens, gedeelde smart is halve smart. En ik geloof daarin. Niet met iedereen natuurlijk, nogmaals het moet fijn en vertrouwd voelen. Dat kan met een goede vriend/vriendin of een psycholoog/pyschologe waar er een goede klik mee is.
Zie het als een schoonmaakbeurt (nee, geen juiste voorbeeld)...zie het als een verwen-moment voor jezelf (hoewel verwennen ook niet het juiste woord is) Wat ik bedoel, GUN jezelf een ander persoon bij wie je even jezelf mag en kunt zijn.
Als dit allemaal nog een brug te ver is, schrijf dan hier van je af en als je dat niet prettig vindt, schrijf in een dagboek van je af. Praat met jezelf over wat je voelt en waarom. Geen censuur toepassen, zeg/schrijf het zoals het is. Mij helpt het om pijnlijke gevoelens op papier te zetten. Ik kan er dan niet omheen en omdat de gevoelens zich "gehoord" voelen (haha) zijn ze minder intens en vloeien ze sneller weg.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt en anders gewoon een knuffel van een medeforummer
woensdag 2 september 2009 om 21:08
Goh je raakt me wel Sensy.
Ik weet ook wel dat het niet niks is, en tegelijk wil ik meteen relativeren. Er zijn veel ergere dingen. Ik ben gezond. Kinderen zijn gezond. Wil het gewoon loslaten en achter me laten. En door. En door praten ben ik ook "bang" dat het weer tijd duurt. En ik weer lang bezig ben.
Ik weet ook wel dat het niet niks is, en tegelijk wil ik meteen relativeren. Er zijn veel ergere dingen. Ik ben gezond. Kinderen zijn gezond. Wil het gewoon loslaten en achter me laten. En door. En door praten ben ik ook "bang" dat het weer tijd duurt. En ik weer lang bezig ben.
woensdag 2 september 2009 om 21:17
quote:bridges6 schreef op 02 september 2009 @ 21:08:
Goh je raakt me wel Sensy.
Ik weet ook wel dat het niet niks is, en tegelijk wil ik meteen relativeren. Er zijn veel ergere dingen. Ik ben gezond. Kinderen zijn gezond. Wil het gewoon loslaten en achter me laten. En door. En door praten ben ik ook "bang" dat het weer tijd duurt. En ik weer lang bezig ben.
Het is mij eerlijk gezegd niet echt duidelijk wat je klachten zijn. Je problemen zijn wel duidelijk, en ik kan me ook van alles voorstellen bij die gebeurtenissen, maar ik lees nergens wat voor last jij daar van hebt en hoe dat eruit ziet.
En je schrijft zelf ook al dat je gezond bent, dus ik vraag me af, of er wel klachten zijn. Als dat zo is, dan ben je met een psycholoog waarschijnlijk sneller 'klaar'. Van het leven leer je ook, maar dat gaat volgens mij toch echt minder snel omdat je met een psych alles kunt uitpluizen en daardoor sneller weet wat je het beste kunt doen in een bepaalde situatie, i.p.v. aanmodderen. Wel is een psych natuurlijk confronterend en het kost ook energie en aandacht, maar je krijgt ook aandacht en misschien ook weer energie terug omdat je dingen kunt ventileren en daardoor misschien loslaten?
Goh je raakt me wel Sensy.
Ik weet ook wel dat het niet niks is, en tegelijk wil ik meteen relativeren. Er zijn veel ergere dingen. Ik ben gezond. Kinderen zijn gezond. Wil het gewoon loslaten en achter me laten. En door. En door praten ben ik ook "bang" dat het weer tijd duurt. En ik weer lang bezig ben.
Het is mij eerlijk gezegd niet echt duidelijk wat je klachten zijn. Je problemen zijn wel duidelijk, en ik kan me ook van alles voorstellen bij die gebeurtenissen, maar ik lees nergens wat voor last jij daar van hebt en hoe dat eruit ziet.
En je schrijft zelf ook al dat je gezond bent, dus ik vraag me af, of er wel klachten zijn. Als dat zo is, dan ben je met een psycholoog waarschijnlijk sneller 'klaar'. Van het leven leer je ook, maar dat gaat volgens mij toch echt minder snel omdat je met een psych alles kunt uitpluizen en daardoor sneller weet wat je het beste kunt doen in een bepaalde situatie, i.p.v. aanmodderen. Wel is een psych natuurlijk confronterend en het kost ook energie en aandacht, maar je krijgt ook aandacht en misschien ook weer energie terug omdat je dingen kunt ventileren en daardoor misschien loslaten?
woensdag 2 september 2009 om 21:20
Klachten: erg moe. Bij wakker worden al moe. (al gaat dat dus nu iets beter) en last van sombere buien. En kan erg snel huilen. Maar goed, dat had ik altijd al. Tranen zitten nu wat hoger. En huilen soms om de stomste dingen. Omdat ik trots ben, omdat ik gelukkig ben met wat ik heb, en ook omdat ik baal. Baal van alles wat niet gaat zoals gehoopt en de persoon die iki soms ben. Wil dan graag wat positiever in het leven staan en de andere dingen gewoon kunnen loslaten.
vrijdag 4 september 2009 om 14:27
bridges, niet lullig bedoeld, geloof me, maar je hebt relativeren en je hebt ontkennen. Ik denk dat jij eerder het laatste doet. Ik ken het trouwens hoor, als het te veel is dan relativeer ik ook alles maar om die pijn niet te voelen. Maar het helpt geen ruk. Hoe meer ik "relativeer" hoe meer de gevoelens staan te trappelen om er doorheen te breken. En soms gebeurt dat op de meest onverwachte momenten. Ik neem nu ieder gevoel serieus. Ik ga er NIET in mee maar ik neem het wel serieus. Ik wuif niks meer weg. Als iets mij raakt dan is dat gewoon zo. Dan voel ik het, ik praat over met iemand die mij dierbaar is, ik schrijf het van me af etc. Ik uit mijn gevoel nu sneller omdat het mij iets zegt over mezelf wat ik nog niet onder ogen kan of wil zien. Het valt reuzemee als ik mezelf toesta alles eruit te huilen. Soms vind ik nog het heerlijk ook...dan vloeit alles naar buiten en kan ik daarna weer met een frisse start beginnen.
Je kunt positiever in het leven staan en je kunt dingen ook gewoon loslaten maar dat lukt niet als je alles wegrelativeert. Som moet je iets stevig vasthouden en er naar kijken voordat je het los kunt laten. Loslaten impliceert dat je het inzicht hebt dat je er niets aan hebt en het makkelijk van je af kunt laat glijden. En dat gebeurt vanzelf als je niet meer zo voor jezelf wegrent.
Gelukkig zijn en blij zijn met wat je hebt kan bestaan naast verdriet omdat je mensen moet loslaten. Het een sluit het ander niet uit. Je leven is niet in een klap kut omdat je verdriet hebt en het is niet een klap rozegeur en maneschijn omdat je blijj bent met wat je hebt. Dat is relativeren.
Je kunt positiever in het leven staan en je kunt dingen ook gewoon loslaten maar dat lukt niet als je alles wegrelativeert. Som moet je iets stevig vasthouden en er naar kijken voordat je het los kunt laten. Loslaten impliceert dat je het inzicht hebt dat je er niets aan hebt en het makkelijk van je af kunt laat glijden. En dat gebeurt vanzelf als je niet meer zo voor jezelf wegrent.
Gelukkig zijn en blij zijn met wat je hebt kan bestaan naast verdriet omdat je mensen moet loslaten. Het een sluit het ander niet uit. Je leven is niet in een klap kut omdat je verdriet hebt en het is niet een klap rozegeur en maneschijn omdat je blijj bent met wat je hebt. Dat is relativeren.
